ആരെയെങ്കിലും നിങ്ങള്‍ സ്‌നേഹിക്കുകയാണെങ്കില്‍ അതില്‍നിന്ന് ഒരു നിക്ഷേപമുണ്ടാക്കുവാന്‍ പൊടുന്നനെ നിങ്ങള്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു, അല്ലേ? എന്തിന്? അതില്‍നിന്ന് കിട്ടാവുന്നത്ര ഭദ്രത മുഴുവന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു കിട്ടണം. ശേഷം അത് അവസാനിക്കുന്നു. അതാണ് കാരണം. സ്‌നേഹത്തെ ചൂഷണം ചെയ്ത് എന്തെങ്കിലുമെടുക്കാന്‍ നിങ്ങള്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ സ്‌നേഹം നഷ്ടമാകുന്നു. ചൂഷണം മാത്രം ബാക്കിയാകുന്നു. നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍ എല്ലാവരും അതിനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. അതിനവര്‍ വലിയ വില നല്‍കേണ്ടിവരുന്നു. എന്നിട്ടും അവര്‍ പഠിക്കുന്നില്ല. ആളുകള്‍ തികച്ചും വലിയ വില നല്‍കേണ്ടിവരുന്നുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ ദുരിതമാണ് നിങ്ങള്‍ക്കു നല്‍കാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ വില, അല്ലേ? മറ്റെന്താണ് അവശേഷിക്കുക? നിങ്ങള്‍ക്ക് സ്‌നേഹം നഷ്ടപ്പെട്ടു, ആ പ്രക്രിയയില്‍ ആനന്ദവും എല്ലാത്തിനുപരിയായി നിങ്ങള്‍ക്ക് സ്‌നേഹം നഷ്ടപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞു. വേറെയെന്തു വിലയാണ് നിങ്ങള്‍ക്ക് നല്‍കേണ്ടതായുള്ളത്? നരകത്തില്‍ പോകേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ. അല്ലേ? ഇതുമാത്രം മതി. കലാശാലയില്‍ ആയിരുന്നപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കുണ്ടായിരുന്ന ആ സ്‌നേഹബന്ധത്തെപ്പറ്റി, ജീവിതത്തില്‍ ആനന്ദത്തിന്റെ സ്രോതസ്സുമായിരുന്ന ആ സ്‌നേഹബന്ധത്തെപ്പറ്റി, നിങ്ങള്‍ ഒന്നോര്‍ത്തു നോക്കിയെങ്കില്‍. അതെ, നിങ്ങളുടെ സ്വപ്നം സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ അതിനെ ഒരു വാണിജ്യമാക്കി മാറ്റി. നിങ്ങള്‍ക്ക് എല്ലാമെല്ലായിരുന്ന, സുന്ദരനാ(രിയാ) യ ആവ്യക്തി ഇന്ന് നിങ്ങള്‍ക്ക് വിരുപനാ(യാ)യ വ്യക്തിയായി പരിണമിച്ചിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നു എന്നത് നിര്‍ഭാഗ്യകരമാണ്. പക്ഷേ, മനുഷ്യന്‍ തലമുറകളായി ഇങ്ങനെ എന്നത് നിര്‍ഭാഗ്യകരമാണ്. പക്ഷേ, മനുഷ്യന്‍ തലമുറകളായി ഇങ്ങനെ തന്നെ ചെയ്തുകൊണ്ട് മുന്നോട്ട് പൊയ്‌ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. മാറ്റത്തിനു സമയമായിരിക്കുന്നു. നിങ്ങള്‍ക്ക് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതെന്ത്, പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്തതെന്ത് എന്ന് നിശ്ചയിക്കുവാന്‍ തീര്‍ച്ചയായും സമയമായിരിക്കുന്നു.