[29/09, 12:27] Reghu SANATHANA: Tattva Vivekah
(An enquiry into the nature of
Truth)
We hear of some of the Rishis of yore going into samādhi and remaining absorbed in meditation for years on end without food and water. What is samadhi and how does one attain it?
ध्यतृध्याने परित्यज्य
क्रमाद् ध्येयैकगोचरम्।
निवातदीपवच्चित्तं
समाधिरभिधीयते।। (55)
55. Having renounced gradually, the meditator and the meditation, the mind is merged in the object of meditation alone and is steady like a lamp protected from the wind ; it is then called samādhi.
We undergo the three states of waking, dream and deep sleep each day. Most of us understand samādhi to be another state of experience which comes and goes. This understanding is not completely wrong, nor is it totally right.
We have already seen that the waking, dream and deep sleep state get mutually negated, each experienced at one time and not another and they are therefore unreal. If samādhi is also only a state like the other three, its experience too would be unreal and so of not much value. For a practitioner who has experienced samādhi for a very brief period of time, the waking, dream and deep sleep would seem more real as they persist for a long period of time and are experienced each day.
Om. Swami Tejomayananda.
Will continue.
[29/09, 12:28] Reghu SANATHANA: सदाचारः
SADĀCĀRAH
By Adi Shankaracharya
Māyā however enslaves the created beings (māyā dāsa) by her two powers. They are the veiling (āvarana sakthi), which veils the Truth, and the power of projection (vikshepa sakthi), which projects the false. This is referred to here as ignorance of the Self (Ātmā) or non-apprehension (ajñāna) and identification with non-Self (anātma) or misapprehension (anyathā jñāna). Ignorence, remaining the same, causes manifold misapprehensions like the superposition of happiness on objects and beings (sukha adhyāsa), the lending of the absolute reality to the world (jagati satyatva buddhi), duality of the individual and the Truth (jīva-brahma bheda), the feeling of finitude (jīva-bhāva or alpatā), desires for objects or beings (kāma), anger towards the obstacles in fulfilling desires (krodha), greed for more (lobha), sorrow at the loss of desired objects (shoka), attachment (āsakti), delusions (moha), fears (bhaya) etc. The list is indeed endless. In short, māya is calamitous for the ignorant individual (anarthakāri).
Om. Swamini Vimalananda.
Will continue.
[29/09, 12:28] Reghu SANATHANA: അപരോക്ഷാനുഭൂതി - 97
അജ്ഞന്മാർ പ്രപഞ്ചം ഉണ്ടെന്ന് ധരിക്കുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം പ്രപഞ്ചം ഉള്ളതായിത്തീരുന്നില്ല.
യഥാരജ്ജുംപരിത്യജ്യ
സർപംഗൃഹ്ണാതിവൈഭ്രമാത്
തദ്വത് സത്യമവിജ്ഞായ
ജഗത്പശ്യതി മൂഢധീഃ (95)
എപ്രകാരമാണോ കയറിനെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് ഭ്രമം നിമിത്തം സർപ്പത്തെ കാണാനിടവരുന്നത് അതുപോലെ അജ്ഞൻ സത്യമായ ബോധത്തെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് ജഗത്തിനെ ഉള്ളതായി കാണുന്നു.
ജഗത്പശ്യതി മൂഢധീഃ
അജ്ഞൻ ജഗത്തിനെ ഉള്ളതായി കാണുന്നു. എന്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞൻ? ജഗത്ഭ്രമത്തിന്റെ അധിഷ്ഠാനമായ സത്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞൻ. ബോധമെന്ന അധിഷ്ഠാനത്തിലല്ലാതെ ജഗത്തിനൊരിക്കലും ഉള്ളതായിത്തീരാനേ സാദ്ധ്യമല്ല. ബോധാധിഷ്ഠാനമില്ലാതെ ജഗത്തില്ല. നേരെമറിച്ച് ജഗത്തില്ലാതായാലും അധിഷ്ഠാനം സ്വതന്ത്രമായി വിരാജിക്കും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ജഗത്ത് അധിഷ്ഠാനത്തിലെ ഭ്രമമാണെന്നു സിദ്ധിക്കുന്നു. കയറെന്ന അധിഷ്ഠാനത്തിലാണ് സർപ്പമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നത്. ആ സർപ്പത്തിന് കയറെന്ന അധിഷ്ഠാനത്തിലല്ലാതെ ഉള്ളതാകാൻ പറ്റുകയേയില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കേ കയറിനെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് മൂഢൻ സർപ്പത്തെ ഉള്ളതായി കരുതുന്നു. അതുപോലെയാണ് മൂഢൻ ബോധസത്യത്തെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് ജഗത്തിനെ ഉള്ളതായി കരുതുന്നത്.
ഓം. വ്യാഖ്യാതാ പ്രൊഫസർ
ശ്രീ ബാലകൃഷ്ണൻ സാർ
അവർകൾ.
തുടരും.
[29/09, 12:29] Reghu SANATHANA: വിവേകചൂഡാമണി-37
സമ്യക് വിചാരതഃ സിദ്ധാ
രജ്ജുതത്വാവധാരണാ
ഭ്രാന്ത്യോദിതമഹാസർപ്പ
ഭയദുഃഖവിനാശിനീ (12)
12. ഭ്രാന്തിമൂലം കയറിൽ ആരോപിതമായ സർപ്പത്തിൽ നിന്ന് ഉണ്ടായിത്തീരുന്ന ഭയവും ദുഃഖവും, ശരിയായ വിചാരത്തിലൂടെ കയറിന്റെ ബോധം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ (കയറാണ് സത്യം എന്നറിയുമ്പോൾ) നശിക്കുന്നു.
'കർമ്മത്തിലൂടെ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം എന്തുകൊണ്ട് സാദ്ധ്യമല്ല? സമ്യക് വിചാരത്തിലൂടെ അതെങ്ങനെ സാദ്ധ്യമായിത്തീർന്നു?' എന്ന വസ്തുതയെ പ്രസിദ്ധമായ 'രജ്ജു- സർപ്പ' ദൃഷ്ടാന്തത്തിലൂടെ ഇവിടെ വ്യക്തമാക്കുന്നു. വസ്തു സ്വരൂപത്തെ (സത്യത്തെ) ക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയിൽ നിന്ന് സംജാതമാകുന്ന 'നാമരൂപ'വിഭ്രാന്തി, ആധാരമായ വസ്തുസ്വരൂപം കണ്ടുപിടിക്കുമ്പോൾ നീങ്ങുന്നവിധം ശിഷ്യനെ ബോധിപ്പിക്കാൻ, ഈ ദൃഷ്ടാന്തം വേദാന്തത്തിൽ പലപ്പോഴും ഉദ്ധരിക്കാറുണ്ട്. കയറിനെ കയറായി തന്നെ കാണുന്നവന്ന്, പാമ്പുകടിയുടെ പീഡയോ ഭയമോ ഉണ്ടാവാൻ വയ്യല്ലോ. പക്ഷേ, യാത്രക്കാരൻ, ഇരുട്ടിൽ കയറിൻ കഷ്ണം കാണുമ്പോൾ പാമ്പാണെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നു. കയറിന്റെ സത്യാവസ്ഥ അറിയാതെ പോയതാണ് സർപ്പഭ്രാന്തിക്ക് കാരണം.
ഈ ഭ്രാന്തി നിലനിൽക്കും കാലമത്രയും, 'ഭ്രാന്തിസർപ്പ' ദംശനമേറ്റ വ്യക്തി ശരിക്കും പാമ്പുകടി ഏറ്റാലുണ്ടാവുന്ന പീഡ അനുഭവിക്കുന്നു! മാത്രമല്ല, രക്തത്തിൽ വിഷം വ്യാപിക്കുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന ലക്ഷണങ്ങൾപോലും അയാളിൽ കണ്ടുതുടങ്ങും!! വന്നുപെട്ടിരിക്കുന്ന വിഭ്രാന്തിയെക്കുറിച്ച് വിചാരം ചെയ്യാൻ സുഹൃത്തുക്കൾ അയാളെ ഉപദേശിക്കുന്നു. ഹിതകാംക്ഷികളായ മിത്രങ്ങളും ബന്ധുജനങ്ങളും അയാളെ സമീപിച്ച് പറയുന്നു :--- ഹേയ്, ഇതൊരു കഷ്ണം കയറു മാത്രമാണ്; പാമ്പല്ല. സുഹൃജ്ജനങ്ങളിൽ വിശ്വാസമുള്ളതുകൊണ്ട് അവർ പറയുന്നതു സത്യമായിരിക്കാം എന്നയാൾ ഊഹിക്കുന്നു.
ഓം. സ്വാമി ചിന്മയാനന്ദ.
തുടരും.
(An enquiry into the nature of
Truth)
We hear of some of the Rishis of yore going into samādhi and remaining absorbed in meditation for years on end without food and water. What is samadhi and how does one attain it?
ध्यतृध्याने परित्यज्य
क्रमाद् ध्येयैकगोचरम्।
निवातदीपवच्चित्तं
समाधिरभिधीयते।। (55)
55. Having renounced gradually, the meditator and the meditation, the mind is merged in the object of meditation alone and is steady like a lamp protected from the wind ; it is then called samādhi.
We undergo the three states of waking, dream and deep sleep each day. Most of us understand samādhi to be another state of experience which comes and goes. This understanding is not completely wrong, nor is it totally right.
We have already seen that the waking, dream and deep sleep state get mutually negated, each experienced at one time and not another and they are therefore unreal. If samādhi is also only a state like the other three, its experience too would be unreal and so of not much value. For a practitioner who has experienced samādhi for a very brief period of time, the waking, dream and deep sleep would seem more real as they persist for a long period of time and are experienced each day.
Om. Swami Tejomayananda.
Will continue.
[29/09, 12:28] Reghu SANATHANA: सदाचारः
SADĀCĀRAH
By Adi Shankaracharya
Māyā however enslaves the created beings (māyā dāsa) by her two powers. They are the veiling (āvarana sakthi), which veils the Truth, and the power of projection (vikshepa sakthi), which projects the false. This is referred to here as ignorance of the Self (Ātmā) or non-apprehension (ajñāna) and identification with non-Self (anātma) or misapprehension (anyathā jñāna). Ignorence, remaining the same, causes manifold misapprehensions like the superposition of happiness on objects and beings (sukha adhyāsa), the lending of the absolute reality to the world (jagati satyatva buddhi), duality of the individual and the Truth (jīva-brahma bheda), the feeling of finitude (jīva-bhāva or alpatā), desires for objects or beings (kāma), anger towards the obstacles in fulfilling desires (krodha), greed for more (lobha), sorrow at the loss of desired objects (shoka), attachment (āsakti), delusions (moha), fears (bhaya) etc. The list is indeed endless. In short, māya is calamitous for the ignorant individual (anarthakāri).
Om. Swamini Vimalananda.
Will continue.
[29/09, 12:28] Reghu SANATHANA: അപരോക്ഷാനുഭൂതി - 97
അജ്ഞന്മാർ പ്രപഞ്ചം ഉണ്ടെന്ന് ധരിക്കുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം പ്രപഞ്ചം ഉള്ളതായിത്തീരുന്നില്ല.
യഥാരജ്ജുംപരിത്യജ്യ
സർപംഗൃഹ്ണാതിവൈഭ്രമാത്
തദ്വത് സത്യമവിജ്ഞായ
ജഗത്പശ്യതി മൂഢധീഃ (95)
എപ്രകാരമാണോ കയറിനെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് ഭ്രമം നിമിത്തം സർപ്പത്തെ കാണാനിടവരുന്നത് അതുപോലെ അജ്ഞൻ സത്യമായ ബോധത്തെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് ജഗത്തിനെ ഉള്ളതായി കാണുന്നു.
ജഗത്പശ്യതി മൂഢധീഃ
അജ്ഞൻ ജഗത്തിനെ ഉള്ളതായി കാണുന്നു. എന്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞൻ? ജഗത്ഭ്രമത്തിന്റെ അധിഷ്ഠാനമായ സത്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞൻ. ബോധമെന്ന അധിഷ്ഠാനത്തിലല്ലാതെ ജഗത്തിനൊരിക്കലും ഉള്ളതായിത്തീരാനേ സാദ്ധ്യമല്ല. ബോധാധിഷ്ഠാനമില്ലാതെ ജഗത്തില്ല. നേരെമറിച്ച് ജഗത്തില്ലാതായാലും അധിഷ്ഠാനം സ്വതന്ത്രമായി വിരാജിക്കും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ജഗത്ത് അധിഷ്ഠാനത്തിലെ ഭ്രമമാണെന്നു സിദ്ധിക്കുന്നു. കയറെന്ന അധിഷ്ഠാനത്തിലാണ് സർപ്പമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നത്. ആ സർപ്പത്തിന് കയറെന്ന അധിഷ്ഠാനത്തിലല്ലാതെ ഉള്ളതാകാൻ പറ്റുകയേയില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കേ കയറിനെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് മൂഢൻ സർപ്പത്തെ ഉള്ളതായി കരുതുന്നു. അതുപോലെയാണ് മൂഢൻ ബോധസത്യത്തെ മാറ്റി നിറുത്തിയിട്ട് ജഗത്തിനെ ഉള്ളതായി കരുതുന്നത്.
ഓം. വ്യാഖ്യാതാ പ്രൊഫസർ
ശ്രീ ബാലകൃഷ്ണൻ സാർ
അവർകൾ.
തുടരും.
[29/09, 12:29] Reghu SANATHANA: വിവേകചൂഡാമണി-37
സമ്യക് വിചാരതഃ സിദ്ധാ
രജ്ജുതത്വാവധാരണാ
ഭ്രാന്ത്യോദിതമഹാസർപ്പ
ഭയദുഃഖവിനാശിനീ (12)
12. ഭ്രാന്തിമൂലം കയറിൽ ആരോപിതമായ സർപ്പത്തിൽ നിന്ന് ഉണ്ടായിത്തീരുന്ന ഭയവും ദുഃഖവും, ശരിയായ വിചാരത്തിലൂടെ കയറിന്റെ ബോധം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ (കയറാണ് സത്യം എന്നറിയുമ്പോൾ) നശിക്കുന്നു.
'കർമ്മത്തിലൂടെ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം എന്തുകൊണ്ട് സാദ്ധ്യമല്ല? സമ്യക് വിചാരത്തിലൂടെ അതെങ്ങനെ സാദ്ധ്യമായിത്തീർന്നു?' എന്ന വസ്തുതയെ പ്രസിദ്ധമായ 'രജ്ജു- സർപ്പ' ദൃഷ്ടാന്തത്തിലൂടെ ഇവിടെ വ്യക്തമാക്കുന്നു. വസ്തു സ്വരൂപത്തെ (സത്യത്തെ) ക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയിൽ നിന്ന് സംജാതമാകുന്ന 'നാമരൂപ'വിഭ്രാന്തി, ആധാരമായ വസ്തുസ്വരൂപം കണ്ടുപിടിക്കുമ്പോൾ നീങ്ങുന്നവിധം ശിഷ്യനെ ബോധിപ്പിക്കാൻ, ഈ ദൃഷ്ടാന്തം വേദാന്തത്തിൽ പലപ്പോഴും ഉദ്ധരിക്കാറുണ്ട്. കയറിനെ കയറായി തന്നെ കാണുന്നവന്ന്, പാമ്പുകടിയുടെ പീഡയോ ഭയമോ ഉണ്ടാവാൻ വയ്യല്ലോ. പക്ഷേ, യാത്രക്കാരൻ, ഇരുട്ടിൽ കയറിൻ കഷ്ണം കാണുമ്പോൾ പാമ്പാണെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നു. കയറിന്റെ സത്യാവസ്ഥ അറിയാതെ പോയതാണ് സർപ്പഭ്രാന്തിക്ക് കാരണം.
ഈ ഭ്രാന്തി നിലനിൽക്കും കാലമത്രയും, 'ഭ്രാന്തിസർപ്പ' ദംശനമേറ്റ വ്യക്തി ശരിക്കും പാമ്പുകടി ഏറ്റാലുണ്ടാവുന്ന പീഡ അനുഭവിക്കുന്നു! മാത്രമല്ല, രക്തത്തിൽ വിഷം വ്യാപിക്കുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന ലക്ഷണങ്ങൾപോലും അയാളിൽ കണ്ടുതുടങ്ങും!! വന്നുപെട്ടിരിക്കുന്ന വിഭ്രാന്തിയെക്കുറിച്ച് വിചാരം ചെയ്യാൻ സുഹൃത്തുക്കൾ അയാളെ ഉപദേശിക്കുന്നു. ഹിതകാംക്ഷികളായ മിത്രങ്ങളും ബന്ധുജനങ്ങളും അയാളെ സമീപിച്ച് പറയുന്നു :--- ഹേയ്, ഇതൊരു കഷ്ണം കയറു മാത്രമാണ്; പാമ്പല്ല. സുഹൃജ്ജനങ്ങളിൽ വിശ്വാസമുള്ളതുകൊണ്ട് അവർ പറയുന്നതു സത്യമായിരിക്കാം എന്നയാൾ ഊഹിക്കുന്നു.
ഓം. സ്വാമി ചിന്മയാനന്ദ.
തുടരും.
No comments:
Post a Comment