ഉദ്യമഃ സാഹസം ധൈര്യം ബുദ്ധിഃ ശക്തിഃ പരാക്രമഃ ഷഡേതേ യത്ര വർത്തന്തേ തത്ര ദേവാഃ സഹായ്യകൃത് (ബുദ്ധി, ശക്തി , പരാക്രമം, സാഹസം, ഉദ്യമം (Initiative), ധൈര്യം എന്ന് ആറെണ്ണം കൂടിയിടത്തെ ദേവന്മാർ പ്രസാദിക്കുകയുള്ളു)

ആസ്താം താവദിയം പ്രസൂതിസമയേ ദുര്‍വ്വാരശൂലവ്യഥാ നൈരുച്യം തനുശോഷണം മലമയീ ശയ്യാ ച സാംവത്സരീ ഏകസ്യാപി ന ഗര്‍ഭഭാരഭരണക്ലേശസ്യ യസ്യാഃ ക്ഷമോ ദാതും നിഷ്കൃതിമുന്നതോപി തനയസ്തസ്യൈ ജനന്യൈ നമഃ ശങ്കരാചാര്യർ നില്‍ക്കട്ടേ പേറ്റുനോവിന്‍ കഥ, രുചി കുറയും കാല, മേറും ചടപ്പും പൊയ്ക്കോട്ടേ, കൂട്ടിടേണ്ടാ മലമതിലൊരു കൊല്ലം കിടക്കും കിടപ്പും, നോക്കുമ്പോള്‍ ഗര്‍ഭമാകും വലിയ ചുമടെടുക്കുന്നതിന്‍ കൂലി പോലും തീര്‍ക്കാവല്ലെത്ര യോഗ്യന്‍ മകനു, മതു നിലയ്ക്കുള്ളൊരമ്മേ തൊഴുന്നേന്‍! കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍ കുഞ്ഞിക്കുട്ടന്‍ തമ്പുരാന്‍

അർത്ഥാതുരാണാം ന സുഹൃന്ന ബന്ധുഃ കാമാതുരാണാം ന ഭയം ന ലജ്ജാ ചിന്താതുരാണാം ന സുഖം ന നിദ്രാ ക്ഷുധാതുരാണാം ന ബലം ന തേജഃ ധനരോഗികൾക്കു് സുഹൃത്തും ഇല്ല, ബന്ധുവുമില്ല; കാമരോഗികൾക്കു് പേടിയുമില്ല, നാണവുമില്ല; ചിന്താരോഗികൾക്കു് സുഖവുമില്ല, ഉറക്കവുമില്ല; വിശപ്പു രോഗമായവർക്കു് ബലവുമില്ല, തേജസ്സുമില്ല

രാജവത് പഞ്ചവര്‍ഷാണി ദശവര്‍ഷാണി ദാസവത് പ്രാപ്തേ ഷോഡശവര്‍ഷേ തു പുത്രം മിത്രവദാചരേത് പുത്രനെ അഞ്ചു വര്‍ഷം രാജാവിനെപ്പോലെയും (പിന്നീടു) പത്തു വര്‍ഷം വേലക്കാരനെപ്പോലെയും പതിനാറു വയസ്സായാല്‍ കൂട്ടുകാരനെപ്പോലെയും കരുതണം

സര്‍വ്വ : സര്‍വ്വം ന ജാനാതി സര്‍വ്വജ്ഞോ നാസ്തി കശ്ചന നൈകത്ര പരീതിഷ്ഠാസ്തി ജ്ഞാതസ്യ പുരുഷേത്വചില്‍ എല്ലാമറിയുന്നവരായി ലോകത്തിലാരുമില്ല , ഒരാളില്‍ മാത്രം സര്‍വ്വജ്ഞാനവും നിക്ഷിപ്തമായിരിക്കുന്നുമില്ല്ല്ല , ചിലര്‍ക്കു ചിലതിനെകുറിച്ചും മറ്റു ചിലര്‍ക്ക് വേറെ ചിലതിനെക്കുറിച്ചും ജ്ഞാനമുണ്ടാകും.

മാതരം പിതരം പുത്രാന്‍‌‌‌- ബന്ധവാനപി ചാതുര : അപ്യേതാനഭി ശങ്കേത വൈദ്യേ വിശ്വാസമേതിച വിസൃജത്യാത്മനാത്മാനം നം ചൈനം പരിശങ്കുതേ തസ്മാദ് പുത്രവദേ വൈനം പാലയേദാര്യരംഭിഷക് . മാതാപിതാക്കള്‍, സഹോദരന്മാര്‍, മറ്റുബന്ധുക്കള്‍ തുടങ്ങിയവരെയെല്ലാം രോഗി സംശയദൃഷ്ടിയോടെയാകും നോക്കുക , എന്നാല്‍ ഡോക്ടറില്‍ മാത്രം പരിപൂര്‍ണ്ണവിശ്വാസം അവനര്‍പ്പിക്കുന്നു .ഡോക്ടറുടെ കയ്യില്‍ താന്‍സുരക്ഷിതനാണെന്നബോധം അയാള്‍ക്കുണ്ടാകുന്നു . ഈ പറഞ്ഞത് വാസ്തവമാണ് അതിനാല്‍ രോഗിയെ പുത്രനെപ്പോലെ നോക്കി പരിരക്ഷിക്കേണ്ടത് ഡോക്ടറുടെ ചുമതലയാണ് .

പിതാ രക്ഷതി കൌമാരേ ഭര്‍ത്താ രക്ഷതി യൌവനേ പുത്രോ രക്ഷതി വാര്‍ദ്ധക്യേ ന സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യമര്‍ഹതി അച്ഛന്‍ കൌമാരത്തിലും ഭര്‍ത്താവു യൌവനത്തിലും പുത്രന്‍ വാര്‍ദ്ധക്യത്തിലും രക്ഷിക്കുന്നു-സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യം അര്‍ഹിക്കുന്നില്ല (മനുസ്മൃതി) യത്ര നാര്യസ്തു പൂജ്യന്തേ രമന്തേ തത്ര ദേവതാഃ യത്രൈതാസ്തു ന പൂജ്യന്തേ സര്‍വ്വാസ്തത്രാഫലാഃ ക്രിയാഃ സ്ത്രീകള്‍ ആദരിക്കപ്പെടുന്നിടത്തു് ദേവന്മാര്‍ വിഹരിക്കുന്നു. അവര്‍ ആദരിക്കപ്പെടാത്തിടത്തു് ഒരു കര്‍മ്മത്തിനും ഫലമുണ്ടാവുകയില്ല (മനുസ്മൃതി)

യദചിന്ത്യം തു തത്‌ ദൈവം ഭൂതേഷ്വപി ന ഹന്യതേ വ്യക്തം മയി ച തസ്യാം ച പതിതോ ഹി വിപര്യയഃ 20 കശ്ച ദൈവേന സൗമിത്രേ യോദ്ധുമുത്സഹതേ പുമാന്‍ യസ്യ നു ഗ്രഹണം കിഞ്ചിത്‌ കര്‍മ്മണോന്യത്ര ദൃശ്യതേ 21 സുഖദുഃഖേ ഭയക്രോധൗ ലാഭാലാഭൗ ഭവാഭവൗ യസ്യ കിഞ്ചിത്‌ തഥാഭൂതം നനു ദൈവസ്യ കര്‍മ്മ തത്‌ 22 അയോദ്ധ്യാകാണ്ഡം 22 ആം സര്‍ഗ്ഗം. 20,21. ചിന്തിച്ചെത്തിപ്പെടാന്‍ സാധിക്കുന്നതല്ല ദൈവനിശ്ചയം. അതു അനുഭവം വരുമ്പോള്‍ മാത്രം വ്യക്തമാകുന്നതാണ്‌. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആരും അതിനോടു മല്ലടിയ്ക്കാന്‍ സമര്‍ഥനാകുന്നുമില്ല. 22. സുഖം, ദുഃഖം, ഭയം ക്രോധം, ലാഭം നഷ്ടം, ഉല്‍പത്തി നാശം എന്നിപ്രകാരം എല്ലാറ്റിനും കാരണം ദൈവനിശ്ചയം ഒന്നു മാത്രമാണ്‌.

അശ്വത്ഥമേകം പിചുമന്ദമേകം ന്യഗ്രോധമേകം ദശതിന്ത്രിണിശ്ച കപിത്ഥവില്വാമലകത്രയശ്ച പണ്‍ാമ്രനാളീ നരകം ന യാതി ഒരു ആലും ഒരു വേപ്പും ഒരു പേരാലും പത്തുപുളിയും മൂന്നു വിളാര്‍മരവും മൂന്നു കൂവളവും മൂന്നു നെല്ലിയും അഞ്ചുമാവും, അഞ്ചുതെങ്ങും നട്ടുണ്ടാക്കിയാല്‍ അവനു നരകമില്ലെന്നറിക-നീതിസാരം

ഗുരുർ ബ്രഹ്മാ ഗുരുർ വിഷ്ണു ഗൂരുർ ദേവോ മഹേശ്വരാ ഗൂരുർ സാക്ഷാത് പരബ്രഹ്മാ തസ്മൈ ശ്രീ ഗുരവേ നമ: അജ്ഞാനതിമിരാന്ധസ്യ ജ്ഞാനാഞ്ജനശലാകയാ ചക്ഷുരുന്മീലിതം യേന തസ്മൈ ശ്രീ ഗുരുവേ നമഃ

മനോബുധ്യഹങ്കാര ചിത്താനി നഹം ന ച സ്രോത്രജ്വെ ന ച ഘ്രാണനേത്രെ ന ച വ്യോമഭുമിർ ന തേജോ ന വായു ചിദാനന്ദരൂപ: ശിവോഹം ശിവോഹം പരിഭാഷ : ഞാൻ മനസ്സ് ബുദ്ധി അഹങ്കാരം ചിത്തം എന്നിവയല്ല; ഞാൻ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളല്ല; ഞാൻ പഞ്ചഭൂതങ്ങളുമല്ല; ഞാനാണ് ചിദാനന്ദരൂപ: ശിവോഹം ശിവോഹം ന ച: പ്രാണസംജ്ഞോ ന വൈ പഞ്ചവായു: ന വാ സപ്തധാതു ന വ സപ്തകോശ: ന വക്പാണിപാദ്ം ന ചോപസ്ഥപായു ചിദാനന്ദരൂപ: ശിവോഹം ശിവോഹം പരിഭാഷ : ഞാൻ പ്രാണശക്തിയല്ല; ഞാൻ പ്രാണനുമല്ല; ഞാൻ സപ്തധാതുക്കളല്ല; ഞാൻ സപ്തകോശങ്ങളല്ല; ഞാൻ പഞ്ചക്രിയകളല്ല; ഞാനാണ് ചിദാനന്ദരൂപ: ശിവോഹം ശിവോഹം... ശ്രീ ശങ്കരാചാര്യര്‍ രചിച്ച നിർവാണശതകം !! ശിവോഹം ! എ.ഡി ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ശങ്കരാചാര്യർ രചിച്ച ആറു ഖണ്ഡികയുള്ള ഒരു ശ്ലോകമാണ് ആത്മശതകം. ഇതിൽ ശങ്കരാചാര്യർ അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ഒരു സംക്ഷിപ്ത രൂപത്തെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. നിർവാണശതകം എന്നുമറിയപ്പെടുന്ന ഈ കൃതിക്ക് സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ വ്യാഖ്യാനമെഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

ആത്മാനാം രഥിനാം വിദ്ധി ശരീരം രഥമേവ തു ബുദ്ധി തു സാരഥീം വിദ്ധി മനപ്രഗ്രഹമേവ ച ഇന്ദ്രിയാണി ഹയന്യാഹുര്‍ വിഷായാംസ്‌തേഷു ഗോചരാന്‍ ആത്മേന്ദ്രിയ മനോയുക്തം ഭോക്തേത്യാഹുര്‍ മനീഷണ കഠോപനിഷത്ത് 1.3.3–4 ശരീരം രഥവും ആത്മാവ് രഥിയും ബുദ്ധി സാരഥിയും കുതിരകള്‍ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുമാകുന്നു.

ഏകാത്മതാമന്ത്രം യം വൈദികാഃ മന്ത്രദൃശഃ പുരാണാഃ ഇന്ദ്രം യമം മാതരിശ്വാനമാഹുഃ വേദാന്തിനോ നിര്‍വചനീയമേകം യം ബ്രഹ്മശബ്ദേന വിനിര്‍ദിശന്തി ശൈവായമീശം ശിവ ഇത്യവോചന്‍ യം വൈഷ്ണവാ വിഷ്ണുരിതി സ്തുവന്തി ബുദ്ധസ്തഥാര്‍ഹന്നിതി ബൌദ്ധജൈനാഃ സത്ശ്രീ അകാലേതി ച സിക്ഖ സന്തഃ ശാസ്തേതി കേചിത് പ്രകൃതി കുമാരഃ സ്വാമീതി മാതേതി പിതേതി ഭക്ത്യാ യം പ്രാര്‍ത്ഥയന്തേ ജഗദീശിതാരം സ ഏക ഏവ പ്രഭുരദ്വിതീയഃ ഓം ശാന്തിഃ ശാന്തിഃ ശാന്തിഃ (മന്ത്രദ്രിഷ്ടാക്കളായ പണ്ടത്തെ വൈദികന്മാര്‍ , ഇന്ദ്രന്‍ , യമന്‍ , മാതരിശ്വാന്‍ എന്നും ,വേദാന്തികള്‍ അനിര്‍വചനീയമായ ബ്രഹ്മമെന്നും വിളിക്കുന്നത്‌ ആരെയാണോ ; ശൈവന്മാര്‍ ശിവനെയും വൈഷ്ണവര്‍ വിഷ്ണുവെന്നും ബൌദ്ധന്മാര്‍ ബുദ്ധനെന്നും ജൈനന്മാര്‍ അര്‍ഹന്‍ എന്നും സിക്കുകാര്‍ സത്ശ്രീഅകാല്‍ എന്നും സ്തുതിക്കുന്നത് ആരെയാണോ ; ചിലര്‍ ശാസ്താവെന്നും മറ്റുചിലര്‍ കുമാരനെന്നും ഇനിയുംചിലര്‍ ഭക്തിയോടെ സ്വമിയെന്നും പിതാവെന്നും മാതാവെന്നും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നത് ആരെയാണോ ; ആ ജഗദീശ്വരന്‍ ഒന്നുതന്നെയാണ് ; രണ്ടാമതോന്നില്ലാത്ത പരമാത്മാവ് തന്നെയാണ് .)

ഉത്തിഷ്ഠത ജാഗ്രത പ്രാപ്യവരാന്‍ നിബോധത ക്ഷുരസ്യ ധാരാ നിശിതാ ദുരത്യയാ ദുര്‍ഗ്ഗം പഥസ്തത്‌ കവയോ വദന്തി കഠോപനിഷത്‌ മൂന്നാം വല്ലി ജ്ഞാനലാഭത്തിനു വേണ്ടി ഉണരൂ, അജ്ഞാനമാകുന്ന നിദ്ര വെടിയൂ, ഉത്തമന്മാരായ ഗുരുക്കന്മാരെ പ്രാപിച്ച്‌ അറിവു നേടൂ. ആ വഴി കത്തിയുടെ വായ്ത്തല പോലെ മൂര്‍ച്ചയുള്ളതാണെന്ന് കവികള്‍ പറയുന്നു.

ഭാരതത്തിലെ വേദങ്ങളിൽ നിന്നും ഉദ്ഭവിച്ച മന്ത്രങ്ങളാണ് ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ.ഇത്തരം മന്ത്രങ്ങൾ സാധാരണയായി മതപരമായ ചടങ്ങുകളുടെ തുടക്കത്തിലും അവസാനത്തിലും ചൊല്ലുന്നു.ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ മിക്ക ഉപനിഷത്തുക്കളിലും കാണുവാൻ സാധിക്കും. ഉപനിഷത്ത് മന്ത്രങ്ങൾ ആരംഭിക്കുന്നതിനു തൊട്ടുമുൻപായി ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ കണ്ടുവരുന്നു.ഇത്തരം ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ ഉരുവിടുന്നവരുടെ മനസിനെയും അവരുടെ ചുറ്റുപാടുകളും ശാന്തമാക്കുവാൻ ഉപകരിക്കുന്നു. ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ അവസാനിക്കുന്നത്‌ ഇപ്പോഴും ഒരുവാക്യം തുടർച്ചയായി മൂന്നുപ്രാവശ്യം ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടാണ്.'ശാന്തി' എന്ന വാക്യമാണ് തുടർച്ചയായി മൂന്നുപ്രാവശ്യം ഉരുവിടുന്നത്.ഈ മൂന്നു ശാന്തി പ്രയോഗങ്ങൾക്കും വ്യത്യസ്തമായ അർത്ഥങ്ങളാണ് ഉള്ളത്.അതായത് : • ആദിഭൗതിക (ശാരീരികപരമായ). • ആധ്യാത്മിക (മാനസികമായ). • ആദിദൈവിക (ദൈവികപരമായ). ശാന്തി ലഭിക്കട്ടെ എന്നാകുന്നു. ഇത്തരം തപത്രയത്തിൽനിന്നുള്ള മോചനമാണ്‌ മൂന്നു ശാന്തിപ്രയോഗത്തിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നത്. ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ വിവിധ ഉപനിഷത്തുകളിൽ വ്യത്യസ്തങ്ങളായ ശാന്തിമന്ത്രങ്ങളാണ് ഉപയോഗിച്ചുകാണുന്നത്. ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്ത്,ഈശാവാസ്യപനിഷത്ത് ,പരമഹംസപനിഷത്ത് ॐ पूर्णमदः पूर्णमिदम् पूर्णात् पूर्णमुदच्यते | पूर्णस्य पूर्णमादाय पूर्णमेवावशिष्यते || ॐ शान्तिः शान्तिः शान्तिः || ഓം പൂർണ്ണമദഃ പൂർണമിദം പൂർണ്ണാത് പൂർണ്ണമുദച്യതേ പൂർണസ്യ പൂർണമാദായ പൂർണ്ണമേവാവശിഷ്യതെ അതിസൂക്ഷ്മമായ പരമാണുവിലും അതിമഹത്തായ പ്രപഞ്ചത്തിലും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ചൈതന്യം പൂർണമാണ്. ഈ പൂർണത്തിൽ നിന്നുദിക്കുന്നതും ഉത്ഭവിക്കുന്നതും പൂർണ്ണമാകുന്നു. ഈ പൂർണ്ണ ചൈതന്യത്തിൽ,പൂർണ്ണം ഉത്ഭവിച്ചതിനുശേഷം അവശേഷിക്കുന്നതും പൂർണം തന്നെ. ഓം! ശാന്തി! ശാന്തി! ശാന്തിഃ! തൈത്തിരിയ ഉപനിഷദ് ॐ शं नो मित्रः शं वरुणः । शं नो भवत्वर्यमा । शं न इन्द्रो ब्रिहस्पतिः । शं नो विष्णुरुरुक्रमः । नमो ब्रह्मणे । नमस्ते वायो । त्वमेव प्रत्यक्षं ब्रह्मासि । त्वामेव प्रत्यक्षम् ब्रह्म वदिष्यामि । ॠतं वदिष्यामि । सत्यं वदिष्यामि । तन्मामवतु । तद्वक्तारमवतु । अवतु माम् । अवतु वक्तारम् । ॐ शान्तिः शान्तिः शान्तिः ॥ ഓം ശം നോ മിത്രഃ ശം വരുണഃ । ശം നോ ഭവത്വര്യ । ശം ന ഇന്ദ്രോ ബ്രിഹസ്പതിഃ । ശം നോ വിഷ്ണുരുരുക്രമഃ । നമോ ബ്രഹ്മണേ | നമസ്തേ വായോ । ത്വമേവപ്രത്യക്ഷം ബ്രഹ്മാസി । ത്വമേവപ്രത്യക്ഷം ബ്രഹ്മ വദിഷ്യാമി । ഋതം വദിഷ്യാമി സത്യം വദിഷ്യാമി । തന്മാവതു । തദ്വക്താരമവതു അവതുമം । അവതു വക്താരം । ഓം ! ശാന്തി ! ശാന്തി ! ശാന്തിഃ ! പ്രഥമാനുവകത്തിൽ ഭിന്നഭിന്ന ശക്തികളുടെ അധിഷ്ടിതാവായ പരബ്രഹ്മ പരമേശ്വരനെ ഭിന്നങ്ങളായ രൂപങ്ങളിലും നാമങ്ങളിലും സ്തുതിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തോട് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു.ആദിഭൗതിക,ആധ്യാത്മിക,ആദിദൈവിക ശക്തിയുടെ രൂപത്തിലും അതേപോലെ അവയുടെ അധിഷ്ടിതാക്കളായ മിത്രൻ,വരുണൻ,മുതലായ ദേവതകളുടെ രൂപത്തിലും യാതൊന്നു അഖിലത്തിന്റെയും ആത്മാവ് അന്തര്യാമിയായ പരമേശ്വനായിരിക്കുന്നുവോ അദ്ദേഹം എല്ലാപ്രകാരത്തിലും നമുക്ക് കല്യ്യാണമായിരിക്കേണമേ.എല്ലാത്തിന്റെയും അന്തര്യാമിയായ ആ ബ്രഹ്മത്തെ നമസ്കരിക്കുന്നു ഓം മിത്രദേവാ ഞങ്ങൾക്ക് മോക്ഷം നൽകേണമേ | വരുണദേവാ ഞങ്ങൾക്ക് മോക്ഷം നൽകേണമേ | ഹേ ഇന്ദ്രദേവ ബ്രിഹസ്പതി ഞങ്ങൾക്ക് മോക്ഷം നൽകേണമേ | വിഷ്ണുദേവ ഞങ്ങൾക്ക് മോക്ഷം നൽകേണമേ | ഹേ വായുദേവ അങ്ങ് പ്രത്യക്ഷദൈവമാകുന്നു | ഹേ വായുദേവ അങ്ങ് സത്യത്തിന്റെ ദൈവമാകുന്നു | അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കും | അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ ഗുരുക്കന്മാരെ സംരക്ഷിക്കും | ഓം ! ശാന്തി ! ശാന്തി ! ശാന്തിഃ ! കഠോപനിഷത്ത്,മാണ്ഡുക്യോപനിഷത്ത് ॐ स॒ह ना॑ववतु । स॒ह नौ॑ भुनक्तु । स॒ह वी॒र्यं॑ करवावहै । ते॒ज॒स्वि ना॒वधी॑तमस्तु॒ मा वि॑द्विषा॒वहै॑ ॥ ॐ शान्ति॒ः शान्ति॒ः शान्ति॑ः ॥ ഓം സഹനാവവതു സഹനൗഭുനക്തു | സഹവീര്യം കരവാവഹൈ | തെജ്വസീന വതിതമസ്തു മാ വിദ്യുക്ഷവഹൈ | ഓം ശാന്തി ശാന്തി ശാന്തിഃ | ഒരുമിച്ചു വർത്തിക്കാം,ഒരുമിച്ചു ഭക്ഷിക്കാം,ഒരുമിച്ചു പ്രവർത്തിക്കാം അപ്രകാരം തേജസ്വികളായിത്തിരാം.ആരോടും വിദ്വേഷമില്ലാതെ ജീവിക്കാം.നന്മനിറഞ ചിന്താധാരകൾ എല്ലായിടത്തുനിന്നും വന്നുചേരട്ടെ.ഓം ! ശാന്തി ! ശാന്തി ! ശാന്തിഃ ! മുണ്ഡകോപനിഷത്ത്,മാണ്ഡുക്യോപനിഷത്ത് ॐ भद्रं कर्णेभिः श्रुणुयाम देवाः । भद्रं पश्येमाक्षभिर्यजत्राः स्थिरैरन्ङ्गैस्तुष्टुवागं सस्तनूभिः । व्यशेम देवहितम् यदायुः । ഭദ്രം കർണേണഭിഃ ശ്രുണയാമ ദേവാഃ | ഭദ്രം പസ്യേമാക്ഷഭിർയജത്രാഃ സ്ഥിരൈരംഗൈസ്തുഷ്ടു വാംസ സ്തനൂഭിഃ | വ്യശേമ ദേവഹിതം യദായുഃ | നന്മനിറഞത് ചെവികൾകൊണ്ട് കേൾക്കുമാറാകട്ടെ, നന്മനിറഞത് കണ്ണുകൾ കൊണ്ടുകാണുമാറാകട്ടെ ആര്യോഗ്യമുള്ള ശരീരാവയവങ്ങളാൽ ആയുസ്സുള്ളിടത്തോളം ദൈവഹിതങ്ങളായ കർമങ്ങളനുഷ്ഠിക്കാൻ ഇടവരട്ടെ. മറ്റുള്ള ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ ॐ असतो मा सद्गमय । तमसो मा ज्योतिर्गमय । मृत्योर्माऽमृतं गमय । ॐ शान्ति: शान्ति: शान्ति: ॥ ഓം തമസോ മാ ജ്യോതിർഗമയ അസതോമാ സത്ഗമായ | മൃത്യോർമാ അമൃതം ഗമയ ഓം ! ശാന്തി ! ശാന്തി ! ശാന്തിഃ ! ഓം ഇരുട്ടിൽ നിന്നും വെളിച്ചത്തിലേയ്ക്കു നയിക്കണമേ അസത്യത്തിൽ നിന്നും സത്യത്തിൽ നയിക്കേണമേ നാശത്തിൽനിന്നും അമൃതത്തിലേക്ക് നയിക്കേണമേ ഓം ! ശാന്തി ! ശാന്തി ! ശാന്തിഃ ! അസതോമാ സത്ഗമായ എന്നത് ....അസത്യത്തിൽ നിന്നും സത്യത്തിൽ നയിക്കേണമേ അല്ല...അസത്തി(അയാഥാർത്ഥ്യം)ൽനിന്നു സത്തി(യാതാർഥ്യം)ലേയ്ക്കു നയിക്കേണമേഎന്നതാണ്...ആശയപരമായി തെറ്റില്ല..

ഈശോപനിഷത്തിൽ ഏറ്റവും പ്രസിദ്ധമായത് അതിലെ ആദ്യമന്ത്രം തന്നെയാണ്. അതിങ്ങനെയാണ്:- “ഈശാവാസ്യമിദം സർവ്വം യത് കിഞ്ച ജഗത്യാം ജഗത് തേന ത്യക്തേന ഭുഞ്ജീഥാ: മാ ഗൃധ: കസ്യസ്വിദ്ധനം” "ചലനാത്മകമായ ഈ ജഗത്തിലുള്ളതെല്ലാം ഈശ്വരനാൽ വ്യാപ്തമായിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് ത്യാഗത്തിലൂടെ അനുഭവിക്കുക. ആരുടേയും ധനം മോഹിക്കരുത്" എന്നാണ് ഈ വരികളുടെ ഏകദേശമായ അർത്ഥം.[1]

മഹാമൃത്യുഞ്ജയ മന്ത്രം ഓം ത്ര്യംബകം യജാമഹേ സുഗന്ധിം പുഷ്ടിവര്‍ദ്ധനം ഉര്‍വ്വാരുകമിവ ബന്ധനാല്‍ മൃത്യോര്‍മ്മുക്ഷീയമാമൃതാത്. ശിവ പ്രീതിയുണ്ടെങ്കില്‍ ആയുസ്സിന് ദൈര്‍ഘ്യമുണ്ടാവും. കടുത്ത ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങളെയും ആയുസ്സിനുള്ള ഭീഷണിയെയും അതിജീവിക്കാന്‍ മഹാമൃത്യുഞ്ജയ മന്ത്രവും ഹോമവും സഹായിക്കും. ജാതകന്‍റെ ജന്മ നക്ഷത്രത്തില്‍ മഹാമൃത്യുഞ്ജയ ഹോമം നടത്തുന്നത് അത്യുത്തമമായി ജ്യോതിഷ പണ്ഡിതര്‍ കരുതുന്നു പേരാല്‍, അമൃത്, എള്ള്, കറുക, നെയ്യ്, പാല്‍, പാല്‍പ്പായസം എന്നിവയാണ് മൃത്യുഞ്ജയ ഹോമത്തില്‍ ഹവനം ചെയ്യുന്നത്. സാധാരണ മൃത്യുഞജയ ഹോമത്തില്‍ 144 തവണ വീതമാണ് സപ്ത ദ്രവ്യങ്ങള്‍ അര്‍പ്പിക്കുന്നത്. ഏഴു ദിവസത്തെ മൃത്യുഞ്ജയ ഹോമമായി മഹാമൃത്യുഞ്ജയഹോമം നടത്താറുണ്ട്.

ഓം അസതോ മാ സദ്ഗമയ തമസോ മാ ജ്യോതിർഗമയ മൃത്യോർ മാƒമൃതം ഗമയ ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്തിലെ ഒന്നാമദ്ധ്യായത്തിലെ മൂന്നാം ബ്രാഹ്മണമായ ഉദ്ഗീഥബ്രാഹ്മണത്തിലെ വൈദികപ്രാർത്ഥന അസതഃ എന്നാൽ അസത്തിൽനിന്ന് (അസത്ത് എന്നതിന് ഇവിടെ മൃത്യു എന്നർത്ഥം) മാ എന്നാൽ എന്നെ. സത്=സത്തിനെ. സത്+ഗമയ=സദ്ഗമയ. സത്തിലേക്കു നടത്തിയാലും. (സത്ത് എന്നതിന് ഇവിടെ അമൃതം എന്നർത്ഥം) തമസ : = അന്ധകാരത്തിൽനിന്ന്. (തമസ്സ് എന്നതിന് ഇവിടെ മൃത്യു എന്നർത്ഥം) ജ്യോതിഃ = പ്രകാശത്തെ. ജ്യോതിർഗമയ= വെളിച്ചത്തിലേക്കു നയിച്ചാലും. (ജ്യോതിസ്സ് എന്നതിന് ഇവിടെ അമൃതം എന്നർത്ഥം) മൃത്യോഃ = മൃത്യുവിൽനിന്ന് അമൃതം=അമൃതത്തെ=മരണമില്ലാത്ത അവസ്ഥയിലേക്ക് നയിച്ചാലും. ഇവിടെ അസത്ത്, തമസ്സ്, മൃത്യു എന്നിവയ്ക്ക് കർമ്മജ്ഞാനങ്ങളിലുള്ള ആസക്തികൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന അധോഗതി എന്നാണ് വിവക്ഷ. സത്ത്, ജ്യോതിസ്സ്, അമൃതം എന്നിവ ശാസ്ത്രജ്ഞാനം സംസ്കരിക്കപ്പെട്ട കർമ്മജ്ഞാനങ്ങളിലുള്ള ആസക്തികൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന ഊർദ്ധ്വഗതിയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ആത്മാവിനാശകാരകങ്ങളായ ആദ്യത്തെ ആസുരഭാവത്തിൽനിന്ന് ആത്മരക്ഷാകാരമായ രണ്ടാമത്തെ ദേവഭാവത്തിലേക്ക് പ്രകാശിപ്പിക്കേണമേ എന്നാണ് പ്രാർത്ഥന.

https://www.facebook.com/share/p/1A439pgE4L/

വേദ ലക്ഷാർച്ചന (Veda Laksharchana ) ലഘു വിവരണം https://www.youtube.com/shorts/Ul0EE_s9k-4 YouTube · Praveen Namboothiri Palakkol 2.6K+ views · 5 months ago വേദ ലക്ഷാർച്ചന (Veda Laksharchana ) ലഘു വിവരണം ... This content isn't available

ഗുരു...................................... ഇന്ന് ശനിയാഴ്ച്ച. ശനീശ്വരനെ സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ ചിട്ടയിൽ നമ്മുടെ കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുക എന്നത് ഭൂമിയിൽ ജന്മമെടുത്ത ഏവർക്കും ബാധകമാണ്. ഇന്ന് സഹായിക്കാൻ വൃശ്ചികരാശിയിലെ സൂര്യനും മിഥുന ചന്ദ്രനും തയ്യാർ! രഹസ്യസൗഹൃദം അറിയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഇന്ന് ചന്ദ്രനെ അലോസരപ്പെടുത്തി നെപ്ററ്യൂൺ എത്തുന്നു! നമ്മുടെ മനസ്സിനെ വിഷമിപ്പിക്കും. അപ്പോഴാണ് നമ്മിലെ ഊർജ്ജസ്വലത ഏവർക്കും ധൈര്യസമേതം കാട്ടിക്കൊടുക്കേണ്ടത്! അവർക്ക് നാം സമ്മതരരായി മാറുകതന്നെ വേണം. സത്യങ്ങൾ തുറന്ന് പറയാനുള്ള ശക്തി നമുക്ക് ഉണ്ടാവണം.....................!!!

https://www.facebook.com/share/v/1BaLURsf7Y/

ഹനുമാൻ ഒരു മരത്തിൻ്റെ മുകളിൽ ഇരുന്നു, തൻ്റെ വലുപ്പം ഒരു ചെറിയ കുരങ്ങായി ചുരുക്കി, “ഇനി ഞാൻ എന്തുചെയ്യണം? എനിക്ക് സീതയോട് സംസാരിക്കാമോ? ഞാൻ ഏത് ഭാഷയിലാണ് സംസാരിക്കേണ്ടത്? ഞാൻ അവളോട് സംസാരിച്ചാൽ അവൾ ഭയന്ന് നിലവിളിച്ചേക്കാം. അവൾ ഇതിനകം രാവണനാലും ആക്രമണകാരികളാലും ഭയപ്പെട്ടു, അവൾ അലറുന്ന നിമിഷം എല്ലാ അസുരന്മാരും വന്ന് എന്നെ ആക്രമിക്കും, എൻ്റെ എല്ലാ ശ്രമങ്ങളും പരാജയപ്പെടും. ഞാനെങ്ങനെ അവളോട് സംസാരിക്കും?" പെട്ടെന്ന് ഒരു മസ്തിഷ്ക തരംഗമുണ്ടായി. അവൻ പറഞ്ഞു, “ശരി, ഞാൻ അവളോട് സംസാരിക്കില്ല. ഞാനിവിടെ ഇരുന്നു രാമൻ്റെ മഹത്വം പാടിയേ തീരൂ: ദശരഥൻ എന്നൊരു രാജാവുണ്ടായിരുന്നു; അദ്ദേഹത്തിന് രാമൻ എന്ന് പേരുള്ള ഒരു പുത്രനുണ്ടായിരുന്നു...." അദ്ദേഹം ഈ കഥ വിവരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. "അവൻ കാട്ടിലേക്ക് പോയി, അവൻ്റെ രാജ്ഞിയെ ഒരു രാക്ഷസൻ കൊണ്ടുപോയി, അവൾ ഇവിടെ മരത്തിൻ്റെ ചുവട്ടിൽ ഇരിക്കുന്നു, അവളെ കണ്ടതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷമുണ്ട്." സീത തലയുയർത്തി നോക്കി. എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അവൾക്കറിയില്ലായിരുന്നു. സീത പറഞ്ഞു: “ഞാൻ സ്വപ്നം കാണുകയാണോ, അതോ ഞാൻ ഉണർന്നിരിക്കുകയാണോ? ഈ നരകത്തിൽ രാമൻ്റെ കഥ ഞാൻ എങ്ങനെ കേൾക്കും? നിങ്ങൾ ആരാണ്?" അവർ തമ്മിൽ ഒരു സംഭാഷണം നടന്നു. ഒടുവിൽ രാമൻ്റെ യഥാർത്ഥ ദൂതനായി സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തുന്നതിൽ ഹനുമാൻ എങ്ങനെയോ വിജയിച്ചു, തുടക്കത്തിൽ അവൻ രാവണൻ്റെ ഒരു രൂപം മാത്രമാണെന്ന് അവൾ സംശയിച്ചു. അവനോട് സംസാരിക്കാൻ സീത തയ്യാറായില്ല. “നിങ്ങൾ ഒരു തന്ത്രശാലിയാണ്, ഒരിക്കൽ കൂടി ഈ രൂപത്തിൽ വരുന്നു,” അവൾ പറഞ്ഞു. ഹനുമാൻ ശ്രീരാമൻ്റെ മോതിരം അവൾക്ക് നൽകുന്നതിൽ വിജയിച്ചപ്പോൾ അവൾ തൃപ്തയായി. ഹനുമാൻ പറഞ്ഞു, “അമ്മേ, നീ എന്തിനാണ് ഇവിടെ ഇരിക്കുന്നത്? അത് പൂർത്തിയാക്കുക. ഞാൻ നിന്നെ രാമനിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുപോകാം. ഒരു മിനിറ്റിനുള്ളിൽ നിങ്ങളുടെ ദുഃഖം അവസാനിക്കും. അവൻ ഒരു ചെറിയ, ചെറിയ, വളരെ ചെറുതും, ക്ഷയിച്ചതുമായ ഒരു രൂപമായിരുന്നു, അവൻ അവളോട് പറഞ്ഞു, "എൻ്റെ പുറകിൽ ഇരിക്കൂ, ഞാൻ കടലിന് കുറുകെ പറന്ന് രാമൻ്റെ മുമ്പിൽ നിർത്താം." “എന്തൊരു തമാശയാണ് നിങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നത്, നിങ്ങൾ വളരെ ചെറിയ ആളാണ്! എന്നെ നിൻ്റെ പുറകിൽ കയറ്റണോ? നിങ്ങൾ വിഡ്ഢിത്തം പറയുകയാണോ?" ഹനുമാൻ ഈ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ സീതയ്ക്ക് തന്നെ പൂർണ്ണമായി അറിയില്ലെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ, അവൻ മരത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി, തൻ്റെ ഭീമാകാരമായ പർവതരൂപം ധരിച്ചു. അവൻ ശോഭയുള്ള സൂര്യനെപ്പോലെ തിളങ്ങി, അവളുടെ മുമ്പിൽ വെച്ചിരിക്കുന്നതുപോലെ ഒരു ഇരുമ്പ് കുന്ന് പോലെ കാണപ്പെട്ടു. എന്നിട്ട് സീതയോട് പറഞ്ഞു, "ദിവ്യമാതാവേ, അങ്ങയെ മാത്രമല്ല, ഈ ലങ്ക മുഴുവൻ വഹിക്കാനുള്ള ശക്തി എനിക്കുണ്ട്, നൂറു രാവണന്മാർക്ക് പോലും എന്നെ കുലുക്കാനാവില്ല." എന്നാൽ സീത പറഞ്ഞു, “ശരി, നിങ്ങളുടെ മഹത്വം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു, ഈ മഹത്തായ രൂപത്തിൽ നിങ്ങളെ കണ്ടതിൽ സന്തോഷമുണ്ട്, പക്ഷേ രാമൻ വന്ന് എന്നെ കൊണ്ടുപോകട്ടെ. അതാണ് ധർമ്മം. എനിക്ക് നിങ്ങളുടെ പുറകിൽ ഇരിക്കാൻ കഴിയില്ല. പോയി അവനോട് പറയൂ. എന്നാൽ ഹനുമാൻ്റെ മനസ്സ് അതിനു ശേഷം മറ്റൊരു രീതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവൻ സ്വർഗീയ മാതാവിനെ വണങ്ങി കുറച്ചു ദൂരം പോയി, എന്നിട്ട് ചിന്തിച്ചു, “ഞാൻ പോകുന്നതിനുമുമ്പ് ലങ്കയിൽ എൻ്റെ ശക്തി അൽപ്പം കാണിക്കട്ടെ. ഞാനെന്തിന് മിണ്ടാതെ പോകണം?" അപ്പോൾ അവൻ ആ കാട്ടിൽ ഒരു ചുഴലിക്കാറ്റ് പോലെ നീങ്ങാൻ തുടങ്ങി, എല്ലാം നശിപ്പിച്ചും, മരങ്ങൾ പിഴുതെറിഞ്ഞും, പഴങ്ങൾ പറിച്ചും, ഇത്രയും നാശം സൃഷ്ടിച്ചു, അവൻ തൻ്റെ പടയോട്ടം, രാവണൻ്റെ സൈന്യം, സൈന്യം എന്നിവയുമായി ഏറ്റുമുട്ടി. മുഷ്ടിചുരുട്ടി അവൻ്റെ ശരീരബലം കൊണ്ട്. എന്നിട്ട് രാവണൻ്റെ കൊട്ടാരത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി, അവിടെ അവനെ പലവിധത്തിൽ കളിയാക്കി, അവൻ്റെ വാൽ കത്തിച്ചു. അവൻ ലങ്കയെ ചുട്ടെരിച്ചു, കടൽ കടന്ന് തിരികെ വന്ന് ശ്രീരാമനോട് "ഞാൻ സീതയെ കണ്ടെത്തി" എന്ന് അനുഗ്രഹീതമായ വാർത്ത അറിയിച്ചു. രാമൻ്റെ മനസ്സിൽ ഒരു ഉത്കണ്ഠയും ഉണ്ടാകാതിരിക്കാൻ അവൻ "കണ്ടെത്തുക" എന്ന വാക്ക് ആദ്യം ഉപയോഗിച്ചു. "എനിക്ക് ഉണ്ട്..." അവൻ എന്തിന് "എനിക്ക് ഉണ്ട്..." എന്ന് പറയണം? പിന്നീട് എന്താണ് സംഭവിച്ചത്? "ഞാൻ കണ്ടെത്തി..." അവൻ പറഞ്ഞില്ല. “ഞാൻ സീതയെ കണ്ടെത്തി,” ഹനുമാൻ ശ്രീരാമനോട് പറഞ്ഞു.

നാരായണകവചമന്ത്രം . മനുഷ്യൻ ആപൽഘട്ടങ്ങളിലാണ് ഭയത്തിന് കൂടുതൽ അടിമപ്പെടുന്നത്. ഭയത്തെ ഉന്മൂലനാശം ചെയ്ത് ആപൽഘട്ടങ്ങളെ തരണം ചെയ്യാ നു ള്ള ശക്തിമത്തായ ഒരു കവചമാണ് ഈ കവചവും മന്ത്രവും . ആരോഗ്യവും എല്ലാ ഐശ്വര്യങ്ങളും നഷ്ടപ്പെടുകയും ഗുരുവിന്റെ അപ്രീതിക്ക് പാത്രമായിത്തീരുകയും ചെയ്ത ഇന്ദ്രൻ ഈ കവച മന്ത്രം കൊണ്ടാണ് അസുരന്മാരെ ജയിച്ച് നഷ്ടപ്പെട്ടതെല്ലാം വീണ്ടെടുത്തത്. ശ്രീമദ് ഭാഗവതം ഷഷ്ഠ സ്കന്ധം 8-ാമദ്ധ്യായത്തിലാണ് നാരായണ കവചമന്ത്രം ഇന്ദ്രന് വിശ്വരൂപൻ ഉപദേശിക്കുന്നത്. ' ഓം നമോ നാരായണായ ' , 'ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ ' 'ഓം വിഷ്ണവേ നമ: ' എന്നീ മന്ത്രങ്ങൾ ജപിച്ച ശേഷമാണ് നാരായണ കവചം ചൊല്ലേണ്ടത് . മന്ത്രമെന്ന രീതിയിലല്ലാതെ സ്തോത്രം എന്ന രീതിയിൽ നമുക്ക് ശ്രീ മന്നാരായണനെ ധ്യാനിച്ചുകൊണ്ട് വിദ്യ, തേജസ്സ്, തപസ്സ് എന്നിവയുടെ മൂർത്തി മദ്രൂപമായ ഈ കവച മന്ത്രം ജപിച്ച് ഭയവിമുക്തരാവാം. ഷഷ്ഠസ്കന്ധം എട്ടാ മദ്ധ്യായം മുഴുവനും ചേർക്കുന്നു. അതിൽ 12-ാമത്തെ ശ്ലോകം മുതലാണ് കവച മന്ത്രം തുടങ്ങുന്നത്. 42 ശ്ലോകങ്ങളുള്ളതുകൊണ്ട് അർത്ഥസഹിതം എഴുതുവാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല. ഷഷ്ഠ സ്കന്ധം - എട്ടാമദ്ധ്യായം. അഥാഷ്ടമോfധ്യായ: രാജോവാച യയാ ഗുപ്ത: സഹസ്രാക്ഷ: സവാഹാൻ രിപു സൈനികാൻ ക്രിഡന്നിവ വിനിർജ്ജിത്യ ത്രിലോക്യാബുഭുജേ ശ്രിയം 1 ഭഗവം സ്തന്മമാഖ്യാഹി വർമ്മ നാരായണാത്മകം യഥാff തതായിന: ശത്രുൻ യേനഗുപ്‌ തോfജയന്മൃധേ. 2 ശ്രീശുക ഉവാച വൃത: പുരോഹിതസ്ത്വാഷ്ട്രോ മഹേന്ദ്രായാനുപൃച്ഛതേ നാരായണാഖ്യം വർമ്മാഹ തദിഹൈകമനാ: ശൃണു .3 വിശ്വരൂപ ഉവാച ധൗതാംഘ്രിപാണിരാചമ്യ സപവിത്രഉദങ് മുഖ: കൃതസ്വാംഗകരന്യാസോ മന്ത്രാഭ്യാം വാഗ്യത ശുചി: 4 നാരായണമയം വർമ്മ സന്നഹ്യേദ് ഭയ ആഗതേ പാദയോർജ്ജാനുനോരൂർവ്വോ രുദരേ ഹൃദ്യഥോരസി. 5 മുഖേ ശിരസ്യാനു പൂർവ്യാദോം കാരാദീനിവിന്യസേത് ഓം നമോ നാരായണായേതി വിപര്യയമഥാപി വാ 6 കരന്യാസം തത: കുര്യാദ് ദ്വാദശാക്ഷരവിദ്യയാ പ്രണവാദിയകാരാന്തമംഗുല്യം ഗുഷ്ഠപർവ്വസു .7 ന്യസേദ്ധൃദയ ഓംകാരം വികാരമനു മൂർദ്ധനി ഷകാരം തു ഭ്രുവോർ മദ്ധ്യേ ണകാരം ശി ഖയാദിശേത് 8 വേകാരം നേത്രയോർയുഞ്ജാന്നകാരം സർവ്വ സന്ധിഷു കാരമസ്ത്രമുദ്ദിശ്യ മന്ത്രമൂർത്തിർ ഭവേദ് ബുധ: 9 സവിസർഗ്ഗംഫഡന്തം തത് സർവ്വദിക്ഷു വിനിർദ്ദിശേത് ഓം വിഷ്ണവേ നമ ഇതി .10 ആത്മാനം പരമം ധ്യായേദ് ധ്യേയം ഷട് ശക്തിഭിർ യുതം വിദ്യാതേജസ്തപോമൂർത്തിമിമംമന്ത്രമുദാഹരേത് .11 ഓം ഹരിർ വിദധ്യാന്മമ സർവ്വ രക്ഷാം ന്യസ്താംഘ്രിപദ്മ : പതഗേന്ദ്രപൃഷ്േ ദരാരിചർമ്മാസിഗദേഷു ചാപ - പാശാൻ ദധാനോ fഷ്ട ഗുണോ fഷ്ട ബാഹു: 12 ജലേഷു മാം രക്ഷതു മത്സ്യ മൂർത്തി ർ - യാദോ ഗണേഭ്യോ വരുണസ്യ പാശാത് സ്ഥലേഷുമായാവടുവാമനോf വ്യാത് ത്രിവിക്രമ: ഖേfവതു വിശ്വരൂപ :13 ദുർഗ്ഗേഷ്വടവ്യാജിമുഖാദിഷുപ്രഭു: പായാന്നൃസിംഹോfസുരയൂഥ പാരി വിമുഞ്ചതോ യസ്യ മഹാട്ടഹാസം ദിശോവിനേദുർന്യപതംശ്ച ഗർഭാ: 14 രക്ഷത്വസൗ മാധ്വനി യജ്ഞകല്പ: സ്വദംഷ്ട്രയോന്നീതധരോ വരാഹ: രാമോfദ്രികൂടേഷ്വഥ വിപ്രവാസേ സലക്ഷ്മണോ f വ്യാദ്ഭരതാഗ്രജോ fസ്മാൻ. 15 മാമുഗ്രധർമ്മാദഖിലാത് പ്രമാദാ - ന്നാരായണ: പാതു നരശ്ച ഹാസാത് ദത്തസ്ത്വയോഗാദഥ യോഗനാഥ: പായാദ്ഗുണേശ: കപില: കർമ്മബന്ധാത്.16 സനത്കുമാരോ fവതു കാമദേവാ.- ദ്ധയശീർഷാ മാം പഥി ദേവഹേളനാത് ദേവർഷിവര്യ: പുരുഷാർച്ചനന്തരാത് കൂർമ്മോ ഹരിർമ്മാം നിരയാദശേഷാത് 17 ധന്വന്തരിർഭഗവാൻ പാത്വപഥ്യാദ് ദ്വന്ദ്വാദ് ഭയാദൃഷഭോ നിർജ്ജിതാത്മാ യജ്ഞശ്ച ലോകാദവതാജ്ജനാന്താദ് ബലോ ഗണാത്ക്രോധവശാദഹീന്ദ്ര: 18 ദ്വൈപായനോ ഭഗവാനപ്രബോധാദ് ബുദ്ധസ്തു പാഖണ്ഡഗണാത് പ്രമാദാത് കല്ക്കി: കലേ: കാലമലാത് പ്രപാതു ധർമ്മാവനായോരുകൃതാവതാര : 19 മാം കേശവോ ഗദയാ പ്രാതരവ്യാദ് ഗോവിന്ദ ആസംഗവമാത്ത വേണു : നാരായണ: പ്രാഹ്ണ ഉദാത്തശക്തിർ - മ്മദ്ധ്യന്ദിനേ വിഷ്ണുരരീന്ദ്രപാണി: 20 ദേവോ fപരാഹ്ണേ മധുഹോഗ്രധന്വാ സായം ത്രിധാമാവതു മാധവോ മാം ദോഷേ ഹൃഷീകേശ ഉതാർദ്ധരാത്രേ നിശീഥ ഏകോfവതു പദ്മനാഭ: 21 ശ്രീവത്സധാമാപരരാത്ര ഈശ: പ്രത്യൂഷ ഈശോfസിധരോ ജനാർദ്ദന: ദാമോദരോf വ്യാദനുസന്ധ്യം പ്രഭാതേ വിശ്വേശ്വരോ ഭഗവാൻ കാലമൂർത്തി :22 ചക്രം യുഗാന്താനലതിഗ്മനേമി ഭ്രമത്സമന്താദ് ഭഗവത്പ്രയുക്തം ദന്ദഗ്ദ്ധി ദന്ദഗ്ദ്ധ്യരി സൈന്യമാശു കക്ഷം യഥാ വാതസഖോ ഹുതാശ: 23 ഗദേfശനിസ്പർശനവിസ്ഫുലിംഗേ നിഷ്പിൺഢി നിഷ്പിൺഢ്യജിതപ്രയാസി കൂഷ്മാണ്ഡവൈനായകയക്ഷരക്ഷോ- ഭൂതഗ്രഹാംശ്ചൂർണ്ണയ ചൂർണ്ണ യാരീൻ 24 ത്വം യാതുധാനപ്രമഥപ്രേതമാതൃ - പിശാചവിപ്രഗ്രഹഘോരദൃഷ്ടീൻ ദരേന്ദ്ര! വിദ്രാവയ കൃഷ്ണപൂരിതോ ഭീമസ്വനോf രേർ ഹൃദയാനി കമ്പയൻ .25 ത്വം തിഗ്മധാരാസിവരാരി സൈന്യ- മീശപ്രയുക്തോ മമ ഛിന്ധി ഛിന്ധി ചക്ഷൂംഷി ചർമ്മൻ! ശതചന്ദ്ര!ഛാദയ ദ്വിഷാമഘോനാം ഹര പാപചക്ഷുഷാം 26 യന്നോ ഭയം ഗ്രഹേഭ്യോ f ഭൂത് കേതുഭ്യോ നൃഭ്യ ഏവ ച സരീസൃപേഭ്യോ ദംഷ്ട്രിഭ്യോ ഭൂതേഭ്യോ fമ്ഹോഭ്യ ഏവ വാ 27 സർവ്വാണ്യേതാനി ഭഗവന്നാമരൂപാസ്ത്രകീർത്തനാത് പ്രയാന്തു സംക്ഷയം സദ്യോ യേ ന: ശ്രേയ: പ്രതീപകാ : 28 ഗരുഡോ ഭഗവാൻസ്തോത്രസ്തോഭച്ഛന്ദോമയ : പ്രഭു : രക്ഷത്വശേഷകൃച്ഛ്രേഭ്യോ വിഷ്വക് സേന: സ്വനാമഭി: 29 സർവ്വാപദ്ഭ്യോ ഹരേർന്നാമരൂപയാനായുധാനി ന : ബുദ്ധീന്ദ്രിയ മന: പ്രാണാൻ പാന്തു പാർഷദഭൂഷണാ: 30 യഥാ ഹി ഭഗവാനേവ വസ്തുത: സദസച്ചയത് സത്യേനാനേന ന :സർവ്വേ യാന്തു നാശമുപദ്രവാ: 31 യഥൈകാത്മ്യാനുഭാവാനാം വികല്പ രഹിത : സ്വയം ഭൂഷണായുധ ലിംഗാഖ്യാ ധത്തേ ശക്തീ: സ്വമായയാ .32 തേനൈവ സത്യമാനേന സർവ്വജ്ഞോ ഭഗവാൻ ഹരി: പാതു സർവ്വൈ:സ്വരൂപൈർന്ന: സദാ സർവ്വത്ര സർവഗ: 33 വിദിക്ഷു ദിക്ഷൂർദ്ധ്വമധ: സമന്താ - ദന്തർബ്ബഹിർ ഭഗവാൻ നാരസിംഹ: പ്രഹാപയംല്ലോകഭയം സ്വനേന സ്വതേജസാ ഗ്രസ്ത സമസ്ത തേജാ: 34 മഘവന്നിദമാഖ്യാതം വർമ്മ നാരായണാത്മകം വിജേഷ്യസ്യഞ്ജസാ യേന ദംശിതോfസുരയൂഥപാൻ 35 ഏതദ്ധാരയമാണസ്തു യം യം പശ്യതിചക്ഷുഷാ പദാ വാ സംസ്പൃശേത്സദ്യ: സാധ്വസാത് സ വിമുച്യതേ .36 ന കുതശ്ചിദ് ഭയം തസ്യ വിദ്യാം ധാരയതോ ഭവേത് രാജദസ്യു ഗ്രഹാദിഭ്യോ വ്യാഘ്രാദിഭ്യശ്ച കർഹി ചിത്' 37 ഇമാം വിദ്യാം പുരാകശ്ചിത് കൗശികോ ധാരയൻ ദ്വിജ: യോഗധാരണയാ സ്വാംഗം ജഹൗ സ മരുധന്വനി. 38 തസ്യോപരി വിമാനേന ഗന്ധർവ്വപതിരേകദാ യയൗ ചിത്രരഥ: സ്ത്രീഭിർവൃതോ യത്ര ദ്വിജ ക്ഷയ: 39 ഗഗനാന്ന്യ പതത് സദ്യ: സവിമാനോ ഹ്യവാക്ശിരാ: സ ബാലഖില്യവചനാദസ്ഥീന്യാദായവിസ്മിത: പ്രാസ്യ പ്രാചീ സരസ്വത്യാം സ്നാത്വാ ധാമ സ്വമന്വഗാത്. 40 ശ്രീശുക ഉവാച യ ഇദം ശൃണു യാത് കാലേ യോ ധാരയതിചാദൃത : തം നമസ്യന്തി ഭൂതാനി മുച്യതേ സർവതോ ഭയാത് .41 ഏതാം വിദ്യാമധിഗതോ വിശ്വരൂപാച്ഛതക്രതു : ത്രൈലോക്യ ലക്ഷ്മീം ബുഭുജേ വിനിർജ്ജിത്യ മൃധേf സുരാൻ. 42 ഇതി ശ്രീമദ് ഭാഗവതേ മഹാപുരാണേ പാരമഹംസ്യാം സംഹിതായാം ഷഷ്ഠസ്കന്ധേ നാരായണവർമ്മകഥനം നാമാഷ്ടമോfധ്യായ: ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ .

മരണത്തിനു ശേഷം എന്ത് സംഭവിക്കുന്നു. "അപ്സ്വഗ്നേ സധിഷ്ടവ സൗഷധീരനു രുദ്ധ്യസേ ഗർഭേ സഞ്ജായസേ പുനഃ " अ॒प्स्व᳖ग्ने॒ सधि॒ष्टव॒ सौष॑धी॒रनु॑ रुध्यसे। गर्भे॒ सञ्जा॑यसे॒ पुनः॑ ॥३६ ॥ ( യജുർവേദം 12 .36 ) ശരീരം ത്യജിക്കുന്ന ജീവാത്മാവ് വായു ഔഷധി തുടങ്ങിയ പദാർത്ഥങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോയി ഗർഭാശയത്തിൽ എത്തുന്നു . അങ്ങനെ നിയത സമയത്തിന് ശേഷം വീണ്ടും മറ്റൊരു ശരീരം സ്വീകരിക്കുന്നു അഥവാ പുനർ ജന്മം എടുക്കുന്നു.

തത് സത്യം സംസ് മൃതവാൻ ( പ്രൗഢാ നു ഭൂ തി - ആദ്യ ശ്ലോകം ) ആ സത്യം നല്ല വണ്ണ o ഒ ന്നാ േലാ ചി ച്ചു , ഏതു സത്യം ? സകല ജഗത്തി ൻ്റെ യും യാഥാ ർഥ്യം ഉൾ ക്കൊള്ളു ന്ന സത്യം , എങ്ങിനെ ഓർ മിച്ചു ? സൂര്യ തുല്യം തെളിഞ്ഞ സ്വാ നു ഭ ത്തെ നോക്കി ഓർ മി ച്ച താ ണ് 1 സ്വയം ഉള്ളി ൽ തെളിഞ്ഞ അനു ഭവ സത്യം ആണ് , പിന്നെ എന്തിനാണ് വീണ്ടും നോക്കി കണ്ട ത് , സത്യം തിര യു ന്ന ഉത്ത മ ശിഷ്യ നെ ഉണർ ത്തി വിടാൻ ശാസ്ത്രീ യ വിചാര o ചെയ്യുന്ന വർ ക്ക് വളരെ വ്യക്ത മായി തെളിഞ്ഞ് അനു ഭവി ക്കുന്ന സത്യം ആ ണ് ഇത് ! ദുഷ്ട ബുദ്ധി കൾ ക്ക് ഈ സത്യം എളുപ്പം തെളി ഞ്ഞു കിട്ടു ക യേ ഇല്ല | ഉള്ളി ലുള്ള ശുദ്ധ ബോധ സത്യം ആണ് , തെളി ഞ്ഞ് അനു ഭ വി ക്കു ന്ന ത് രാഗ ദ്വേ ഷ ങ്ങൾ സത്യ ത്തെ മറച്ചി രി ക്കുന്ന മൂട് പട ങ്ങ ളാണ് ! ഇത് മാറാ തെ സത്യം എങ്ങിനെ ആണ് അനു ഭവ പ്പെ ട് ക ! എങ്കിലും എന്താ ണ് ആ സത്യം ? ഇവിടെ ബോധരൂപമാ യ ഒരു വസ്തു വെ നിലവിൽ ഉള്ള ത് എന്നതാണ് ആ ണ് , ആ സത്യം ! ഇതിൽ അനു ഭവ പ്പെടു ന്ന നനാ ത്വ ങ്ങൾ എല്ലാം - വെറും ഇന്ദ്ര ജാലം , ഭ്ര മം ! ദ്വേഷ ങ്ങൾ ഒഴി ച്ചു മാറ്റു ന്ന ഒരാൾ ക്ക് ആത്മാവായി അനുഭവപ്പെ ടുന്ന " ഞാൻ " എന്ന അനു ഭവം തന്നെ അ ദ്വൈ ത സത്യമായി വിക സിക്കും , അത് വളർ ന്ന് ഉറ ച്ച് വികസി ക്കും തോറും , പെരുകി വരു ന്ന - ആത്മാ നുഭ വ ത്തിൽ നാനാ ത്വ ത്തി ൻ്റെ ഇന്ദ്ര ജാല ഭ്രമം , പൂർ ണ മായും വിട്ടു പോ കും , എല്ലാ നാ നാ ത്വ ഭ്രമ ങ്ങളും വിട്ടു മാറി പ്രൗഢ മായ അദ്വൈ താ നു ഭൂ തി യിൽ അലി ഞ്ഞു ചേർ ന്ന ഗുരു വാ ണ് ഇവി ടെ അ നു ഭവ ത്തെ നോക്കി കണ്ട് ആസത്യം - ഒന്ന് ഓർ മീ ക്കു ന്ന ത് ആദ്യ ശ്ലോ കത്തി ൽ - പ്രൗ ഢ നു ഭൂ തി !

ഈ ലോകം എങ്ങനെയാണ് ബ്രഹ്മനിൽ നിന്ന് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന കാര്യത്തിൽ രാമാനുജൻറെ പരിണാമവും ശങ്കരൻറെ വിവർത്തവും എങ്ങനെ ബന്ധപെടുത്താം? [Translated by devotees] [പ്രൊഫ. ജെ. എസു്. ആർ. പ്രസാദു് ചോദിച്ചു:- സ്വാമി, ബ്രഹ്മനിൽ(Brahman) നിന്ന് സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്ന ഈ ലോകം രാമാനുജന്റെ പരിണാമത്തെയും (യഥാർത്ഥ രൂപാന്തരം, real modification) ശങ്കരന്റെ വിവർത്തത്തെയും (പ്രത്യക്ഷ രൂപാന്തരം, apparent modification) സൂചിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന് അങ്ങ് പറഞ്ഞു. ദയവായി ഇത് വിശദമായി വ്യക്തമാക്കുക. - അങ്ങളുടെ വിശുദ്ധ പദ്മ പാദങ്ങളിൽ] സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്ന ഈ മണ്ഡലത്തിലോ സൃഷ്ടിയിലോ നമുക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്ത ദൈവത്തിന് പൂർണമായ ഒരു തികഞ്ഞ ഉപമ(simile) ലഭിക്കില്ലെന്ന് വ്യാസ മുനി(Sage Vyasa) പറഞ്ഞു. അതിനാൽ, സൃഷ്ടിയിൽ നിന്ന് ഉദാഹരണം എടുക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങൾ ഉപമയുടെ എല്ലാ കോണുകളും ഉള്‍പ്പെടുത്തുന്നില്ല, കാരണം സൃഷ്ടി സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്നതും(creation is imaginable) സ്രഷ്ടാവ് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്തതുമാണ്(the creator is unimaginable). i) പാലിനെ തൈരാക്കി മാറ്റുന്നതിന്റെ ഉദാഹരണത്തിൽ നിന്നാണ് പരിണാമ(Parinaama) മനസ്സിലാക്കുന്നത്, പ്രധാന ആശയം ഇതാണ്:- പാൽ തൈര് ഉൽപ്പാദിപ്പിച്ചു, എന്നാൽ പാലും തൈരും വ്യത്യസ്ത സ്വഭാവഗുണങ്ങൾ ഉള്ളതാണ്. അതുപോലെ, സ്രഷ്ടാവായ ദൈവം (പാൽ) സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്തതും സൃഷ്ടി (തൈര്) സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്നതുമാണ്, അതിനാൽ കാരണത്തിനും ഫലത്തിനും(cause and effect) വ്യത്യസ്ത സ്വഭാവങ്ങളുണ്ട്. ഇവിടെ, പാൽ തൈര് ആകുമ്പോൾ, മൂന്നാമതൊരു പദാർത്ഥം (ബാക്ടീരിയ അടങ്ങിയ ബട്ടർ മിൽക്ക്) ചേർക്കേണ്ടത് ആവശ്യമാണ്. പക്ഷേ, സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്ത ദൈവം, രണ്ടാമതൊരു പദാർഥം ചേർക്കാതെ ഏകനാണ്. ii) ജലത്തിൽ നിന്ന് ഉണ്ടാകുന്ന തരംഗത്തിന്റെ(waves) ഉദാഹരണത്തിൽ നിന്നാണ് വിവർത്തയെ(Vivarta) മനസ്സിലാക്കുന്നത്. ഇവിടെ, വെള്ളം അന്തർലീനമായി യാഥാർത്ഥ്യമാണ്(inherently real), അതേസമയം, തരംഗം അന്തർലീനമായി അയഥാർത്ഥമാണ്(inherently unreal). വെള്ളം അതിന്റെ സമ്പൂർണ്ണ യാഥാർത്ഥ്യം(absolute reality) തരംഗത്തിന് നൽകുന്നു, അതിനാൽ തരംഗം യഥാർത്ഥമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. അതുപോലെ, ദൈവം തികച്ചും യഥാർത്ഥമാണ്, ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന ലോകം അന്തർലീനമായി അയഥാർത്ഥമാണ്, എന്നാൽ ദൈവത്തിന്റെ വരദാനമായ യാഥാർത്ഥ്യം(gifted reality by God) കാരണം അന്തർലീനമായി യാഥാർത്ഥ്യമായിത്തീരുന്നു. ഇവിടെയും മുകളിൽ പറഞ്ഞ വൈകല്യം(defect) പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു, കാരണം ജലവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില ഗതികോർജ്ജ(kinetic energy) തരംഗങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ, ദൈവവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട രണ്ടാമത്തെ ഇനമില്ല. ഇത്തരത്തിൽ ദൈവം പ്രപഞ്ചം സൃഷ്ടിക്കുന്നു എന്ന സങ്കൽപ്പത്തിൽ ശങ്കരനും(Shankara) രാമാനുജനും(Ramanuja) പരസ്പരം ബന്ധപ്പെടുത്താം. ദൈവം സർവ്വശക്തനായതിനാൽ, സാധ്യമല്ലാത്ത ഏതൊരു അസാദ്ധ്യവും സാധ്യമാക്കാനുള്ള ശക്തി അവിടുത്തേക്കുണ്ട് (അഘാടന ഘാടന പഠിയസി മായ, മായനതു മഹേശ്വരം, Aghaṭana ghaṭanā paṭīyasī māyā, Māyinaṃ tu Maheśvaram). അതിനാൽ, ദൈവത്തിന്റെ സർവ്വശക്തിയാൽ, ദൈവം തന്റെ സമ്പൂർണ്ണ യാഥാർത്ഥ്യം അയഥാർത്ഥ ലോകത്തിന് സമ്മാനിച്ചതുമുതൽ അന്തർലീനമായ അയഥാർത്ഥമായ സാങ്കൽപ്പിക ലോകം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. ദൈവം യാഥാർത്ഥ്യം സമ്മാനിക്കുന്ന ഈ സംവിധാനം നമുക്ക് നിരീക്ഷിക്കാൻ കഴിയില്ല, യഥാർത്ഥ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒരു യഥാർത്ഥ ലോകം ഉണ്ടായതായി നമുക്ക് തോന്നുന്നു. ഇത് രാമാനുജനെ തികച്ചും തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നു. പക്ഷേ, ദൈവം തന്റെ യാഥാർത്ഥ്യത്തെ അയഥാർത്ഥ ലോകത്തിന് സമ്മാനിക്കുന്നതിന്റെ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന സംവിധാനം നിരീക്ഷിക്കുമ്പോൾ, ശങ്കരൻ തികച്ചും സംതൃപ്തനാണ്. ഊർജ്ജം (കൈനറ്റിക് ഊർജ്ജം) സൂക്ഷ്മമായതിനാൽ(subtle), ജലം തന്നെ ഏതെങ്കിലും രണ്ടാം വസ്തുവിൻറെ (കൈനറ്റിക് ഊർജ്ജം) ഇടപെടലില്ലാതെ തരംഗമായി മാറിയതുപോലെ തോന്നുന്നു, ഇത് ശങ്കരൻ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. ദൈവം തന്റെ യാഥാർത്ഥ്യത്തെ അയഥാർത്ഥ ലോകത്തിന് സമ്മാനിക്കുന്നത് വളരെ സൂക്ഷ്മമായ ഒരു പ്രക്രിയയായതിനാൽ, ഒരു യഥാർത്ഥ വസ്തു വ്യത്യസ്ത സ്വഭാവമുള്ള മറ്റൊരു യഥാർത്ഥ വസ്തുവിനെ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ കാണപ്പെടുന്നു, ഇത് രാമാനുജം നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. രണ്ടുപേരും രണ്ട് സൂക്ഷ്മമായ ഇനങ്ങളെ അവഗണിച്ചു (ശങ്കരൻ അവഗണിച്ച സൂക്ഷ്മമായ ഗതികോർജ്ജവും രാമാനുജർ അവഗണിച്ച ഉൽപ്പന്നത്തിലേക്ക് കാരണത്തിന്റെ (cause to the product) സമ്പൂർണ്ണ യാഥാർത്ഥ്യം കൈമാറുന്ന സൂക്ഷ്മമായ പ്രക്രിയയും). മൂന്നാമത്തെ ഇടപെടൽ പദാർത്ഥം(third interfering substance) ഉദാഹരണങ്ങളിൽ നിലവിലുണ്ട്, പക്ഷേ, സർവ്വശക്തനായ ദൈവത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ അത് നിലനിൽക്കേണ്ടതില്ല, കാരണം രണ്ടാമത്തെ ഇനത്തിന്റെ സഹായമില്ലാതെ പോലും, തന്റെ യഥാർത്ഥ വിനോദത്തിനായി ഒരു യഥാർത്ഥ സൃഷ്ടി സൃഷ്ടിക്കാൻ അവിടുന്ന് പ്രാപ്തനാണ്. ഈ ഘട്ടത്തിൽ, അജാതിവാദം(Ajaativaada) (സൃഷ്ടി ദൈവം സൃഷ്ടിച്ചതല്ല) പോലും നിരാകരിക്കപ്പെടുന്നു, കാരണം സർവ്വശക്തനായ ദൈവം ഒരു യഥാർത്ഥ ലോകം സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് യഥാർത്ഥ വിനോദം ആസ്വദിക്കാൻ കഴിവില്ലാത്തവനല്ല. സർവ്വശക്തനായ ദൈവത്തിന് ഗതികോർജ്ജം ഇല്ലാതെ തരംഗമായും സർവ്വശക്തനായ ദൈവത്തിന് ബാക്ടീരിയ അടങ്ങിയ വെണ്ണപ്പാലിന്റെ(buttermilk) സഹായമില്ലാതെ തൈരായും മാറാം. ★ ★ ★ ★ ★ കുറിപ്പ്:- ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണൻ ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീതയിൽ ദിവ്യമായ ആത്മീയ ജ്ഞാനം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത് ദൈവത്തെ അത്യധികം പ്രസാദിപ്പിക്കുന്നു എന്ന് പറയുന്നു, ‘ജ്ഞാനയജ്ഞേന തേനാ'ഹം’. ആത്മീയ ജ്ഞാനം ലോകത്ത് സ്ഥിരമായ സന്തോഷവും സമാധാനവും കൊണ്ടുവരുന്നു. അതിനാൽ ദത്ത ഭഗവാന്റെ ഈ ദിവ്യമായ ആത്മീയ ജ്ഞാനം പങ്കുവെക്കുന്നതിൽ ഞങ്ങളോടൊപ്പം ചേരുക, ദൈവത്തിൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ കൃപ സമ്പാദിക്കുക.

അദ്വൈത തത്ത്വചിന്തയെ സംക്ഷിപ്തമായി വിശദീകരിക്കുക എളുപ്പമല്ല, കൂടാതെ പ്രഗത്ഭരായ വിദഗ്ദ്ധർക്ക് ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ ആവശ്യമുള്ള ഒരു www ഹോം പേജിൽ ആവർത്തിക്കുക എന്റെ ഉദ്ദേശ്യമല്ല. അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ വിവിധ വശങ്ങളുടെ ഒരു ഹ്രസ്വ സംഗ്രഹം നൽകുന്നതിൽ ഞാൻ സംതൃപ്തനാകും. വേദാന്തത്തിലെ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു അനുമാനം, മനുഷ്യൻ ഈ ലോകത്തിലെ ജീവിതത്തിനിടയിൽ അടിമത്തം അനുഭവിക്കുന്നു എന്നതാണ്. ഇതിനെ സംസാരം എന്ന് പറയുന്നു , അതായത് ജനനമരണങ്ങളുടെ അനന്തമായ ചക്രത്തിൽ അകപ്പെടുക. അതിനാൽ ഈ ബന്ധനത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കാൻ ഒരു വഴി തേടുക, പുനർജന്മങ്ങളുടെ ചക്രം തകർത്ത് മോക്ഷം അല്ലെങ്കിൽ മോചനം നേടുക എന്നതാണ് അന്വേഷണം. വേദാന്തത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട വിഷയങ്ങൾ ബന്ധനത്തെ എന്താണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, എന്താണ് മോചനം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. മനുഷ്യന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനം (അറിവ്) മോചനമാണെന്ന് അദ്വൈത പാഠശാല വീക്ഷിക്കുന്നു. മനുഷ്യന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയിൽ നിന്നാണ് ബന്ധനം ഉണ്ടാകുന്നത് , അതിനാൽ അജ്ഞതയുടെ നീക്കം ഈ ബന്ധനത്തെ വേരോടെ പിഴുതെറിയുന്നു. അതിനാൽ മോചനം മനുഷ്യൻ തന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം അറിയുന്നതിൽ കൂടുതലോ കുറവോ ഒന്നുമല്ല. ഈ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം അവന്റെ ആന്തരിക സത്തയാണ്, ആത്മാവ്, അത് ബ്രഹ്മമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. പുസ്തകപരമായ അറിവായിട്ടല്ല, സ്വന്തം അനുഭവത്തിലൂടെ ഇത് അറിയുന്നവൻ ജീവിക്കുമ്പോൾ പോലും മുക്തനാകുന്നു. അത്തരമൊരു മനുഷ്യൻ ഒരു ജീവൻമുക്തനാണ് , അവൻ പുനർജന്മ ചക്രത്തിലേക്ക് തിരികെ പോകുന്നില്ല. ബ്രഹ്മം - മനുഷ്യന്റെ മോചനത്തിന്റെ പ്രശ്നത്തിനുള്ള അദ്വൈത പരിഹാരത്തിൽ ദൈവം ഒരു സ്രഷ്ടാവോ രക്ഷകനോ ആയി ഉൾപ്പെടുന്നില്ലെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ ശ്രദ്ധിച്ചേക്കാം. സ്വന്തം യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം അറിയുക മാത്രമാണ് വേണ്ടതെങ്കിൽ, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ദൈവത്തിന് എന്ത് പങ്കാണുള്ളത്? ഈ പ്രശ്നത്തിനുള്ള അദ്വൈതത്തിന്റെ ഉത്തരം ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്വൈത സങ്കൽപ്പത്തിൽ കുഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു. ബ്രഹ്മം ഒരേസമയം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണവും ഭൗതികവുമായ കാരണമാണെന്ന ബ്രഹ്മസൂത്രത്തിന്റെ വീക്ഷണമാണ് ഒന്ന്. ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമായി നിലനിൽക്കുന്നതായി പറയാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ ബ്രഹ്മസൂത്രം അത്തരമൊരു വീക്ഷണം പുലർത്തുന്നു. അപ്പോൾ ബ്രഹ്മം ഒരു സാർവത്രിക ഗണത്തിന്റെ ഒരു പേര് മാത്രമാണോ - ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാറ്റിന്റെയും സൂപ്പർസെറ്റ്? അങ്ങനെയല്ല, കാരണം ബ്രഹ്മത്തെ എല്ലാ മാറ്റങ്ങൾക്കും അതീതമായി വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, അതേസമയം ഗ്രഹിച്ച പ്രപഞ്ചം മാറ്റത്താൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന് ബ്രഹ്മം മാത്രമാണ് ഏക കാരണമായി പറയപ്പെടുന്നു. അതേസമയം, ബ്രഹ്മത്തെ യഥാർത്ഥത്തിൽ മനസ്സിലാക്കുക എന്നാൽ അത് ഭാഗങ്ങളും വൈവിധ്യവും ഇല്ലാത്തതും എല്ലാ കാര്യകാരണ/പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കും അതീതവുമാണെന്ന് അറിയുക എന്നതാണ്. ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അത്തരമൊരു സങ്കൽപ്പം ഉപനിഷത്തുകളിൽ നിന്നാണ് ഉരുത്തിരിഞ്ഞത് , അവ ഒരു വശത്ത് സർവം ഖൽവിദം ബ്രഹ്മ - ഇതെല്ലാം ബ്രഹ്മമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല - എന്നും മറുവശത്ത് നേഹ നാസ്തി കിഞ്ചന - ഇവിടെ വൈവിധ്യമില്ല - എന്നും പറയുന്നു. അതിനാൽ, അദ്വൈതത്തിൽ ഒരു സ്രഷ്ടാവായി ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സങ്കൽപ്പം സവിശേഷമാണ്, കൂടാതെ കാര്യകാരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്വൈത വീക്ഷണങ്ങളുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. കാര്യകാരണം: പരിണാമവും വിവരണവും - അദ്വൈത വേദാന്തികൾ വിവരിക്കുന്ന വ്യത്യസ്ത കാര്യകാരണ സിദ്ധാന്തങ്ങളുണ്ട് , പക്ഷേ ബ്രഹ്മം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഏക കാരണമാണെന്ന് അവരെല്ലാം സമ്മതിക്കുന്നു, അതായത് പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണവും ഭൗതിക കാരണവും. ഏക ബ്രഹ്മം ബഹുമുഖ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ കാരണമാണെന്ന സിദ്ധാന്തമാണ് അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ മുഴുവൻ വ്യവസ്ഥയുടെയും അടിസ്ഥാനം, അതിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവരുന്ന യുക്തിസഹമായ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നതിന് നൂറ്റാണ്ടുകളായി നിരവധി ശ്രമങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട് . ഈ ബ്രഹ്മം ശാശ്വതവും മാറ്റമില്ലാത്തതുമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണ കാരണമായി ബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കാൻ എളുപ്പമാണ്. മിക്കവാറും എല്ലാ മതങ്ങളും പങ്കിടുന്ന പരമ്പരാഗത വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന് ഈ വീക്ഷണം വളരെ വ്യത്യസ്തമല്ല - ചില സ്രഷ്ടാവ് സാധാരണയായി ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിച്ചതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഈ സ്രഷ്ടാവാണ് പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണ കാരണം. അത്തരം പൊതുവായ ദൈവിക വീക്ഷണങ്ങളിൽ നിന്ന് സ്റ്റാൻഡേർഡ് വേദാന്ത നിലപാടിനെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നത് ബ്രഹ്മം ഒരേസമയം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണവുമാണ് എന്നതാണ്. മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, സൃഷ്ടി ഒരിക്കലും എക്സ് നിഹിലോ അല്ല , മറിച്ച് ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ ഉത്ഭവിക്കുന്നു, എന്നിരുന്നാലും ബ്രഹ്മം മാറ്റമില്ലാതെ തുടരുന്നു. ഭൗതിക കാര്യകാരണ ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സാമാന്യബുദ്ധിയുള്ള വീക്ഷണങ്ങളിൽ എപ്പോഴും ഒരുതരം മാറ്റം ഉൾപ്പെടുന്നു. അതിനാൽ, ഉദാഹരണത്തിന്, പാൽ തൈരിന്റെ ഭൗതിക കാരണമാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, പാൽ കട്ടപിടിക്കുന്ന പ്രക്രിയയിൽ, പാൽ വീണ്ടെടുക്കാൻ കഴിയില്ല. അവസാനം നമുക്കുള്ളത് തൈര് മാത്രമാണ്, പാൽ തിരിച്ചെടുക്കാനാവാത്തവിധം നഷ്ടപ്പെടുന്നു. മാറ്റവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഈ തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണ ബന്ധത്തെ പരിനാമ എന്ന് വിളിക്കുന്നു . മറ്റൊരു തരത്തിലുള്ള ഭൗതിക കാര്യകാരണ ബന്ധമുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, സ്വർണ്ണം കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു ആഭരണത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണമാണ് സ്വർണ്ണം. ആഭരണം നിർമ്മിക്കുന്ന പ്രക്രിയയിൽ, ലോഹം മറ്റൊന്നായി മാറുന്നില്ല. അത് മറ്റൊരു രൂപത്തിലേക്ക് മാത്രമേ ആകർഷിക്കപ്പെടുന്നുള്ളൂ, ഒരു പിണ്ഡത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ആഭരണത്തിലേക്ക്; സ്വർണ്ണം സ്വർണ്ണമായി തുടരുന്നു. ഈ തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണ ബന്ധത്തെ വിവര എന്ന് വിളിക്കുന്നു , അവിടെ ഭൗതിക കാരണം തന്നെ മറ്റൊന്നായി മാറുന്നില്ല. "ആയിരിക്കുന്നത്" ഏകമായിരിക്കുന്നത് എങ്ങനെ മൂലകാരണമാണെന്ന് ( സദേവ സൗമ്യ ഇദം അഗ്ര അസിതം, ഏകമേവ അദ്വിതീയം ), എല്ലാ ഗ്രഹിക്കപ്പെടുന്ന മാറ്റങ്ങളും നാമരൂപത്തിൽ മാത്രമാണെന്നും ഭാഷയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നും ( വാസാരംഭനം വികാരോനാമധേയം ) കാണിക്കുന്ന ഉദാഹരണങ്ങളിൽ ഛാന്ദോഗ്യ ഉപനിഷത്ത് ഈ തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണബന്ധത്തെ വളരെ വ്യക്തമായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. സ്വർണ്ണത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യം അത് ഏത് രൂപത്തിലാണെന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. ശങ്കരാചാര്യൻ തന്റെ ഉപമകളിൽ രണ്ട് തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണബന്ധങ്ങളും ( പരിനാമ , വിവർത്ത ) ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും , പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണമെന്ന നിലയിൽ ബ്രാഹ്മണന്റെ പങ്ക് ബ്രഹ്മത്തിന്റെ സത്തയിൽ എന്തെങ്കിലും മാറ്റമുണ്ടാക്കുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം നിഷേധിക്കുന്നു. യുക്തിപരമായ തീവ്രതയിൽ, കാര്യകാരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരിനാമ , വിവർത്ത വീക്ഷണങ്ങൾ രണ്ടും കുറവുള്ളവയാണ്, കാരണം അവ കാരണത്തിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിന് പുറമെ, ഫലത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക യാഥാർത്ഥ്യത്തെ അനുമാനിക്കുന്നു. അതിനാൽ, അദ്വൈത വേദാന്തത്തിലെ ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മമായ വാദങ്ങൾ അജാതി വാദ സങ്കൽപ്പത്തിലേക്ക് തിരിയുന്നു - യഥാർത്ഥ സൃഷ്ടി ഇല്ല. സൃഷ്ടി എന്ന ആശയത്തിന് താൽക്കാലിക യാഥാർത്ഥ്യം അനുവദിച്ചാൽ മാത്രം, കാര്യകാരണബന്ധത്തെ വിവരിക്കുന്നതിനുള്ള സൗകര്യപ്രദമായ മാർഗങ്ങളായി വിവർത്തയും പരിണാമവും കാണപ്പെടുന്നു. ദൃഷ്ടി-ശ്രഷ്ടി വാദത്തെ പിന്തുടരുന്നവർ ബ്രഹ്മം എല്ലാ കാര്യകാരണബന്ധങ്ങൾക്കും അതീതനാണെന്നും വാദിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ശങ്കരനു ശേഷമുള്ള മിക്ക എഴുത്തുകാരും , സൃഷ്ടി-ദൃഷ്ടി വാദത്തിന് അനുസൃതമായി പഠിപ്പിക്കുന്ന , എല്ലാ സൃഷ്ടികളെയും കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, കാര്യകാരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു വിവർത്തക സങ്കൽപ്പമാണ് തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് . പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതികവും ഉപകരണവുമായ കാരണമായി ബ്രഹ്മത്തെ സങ്കൽപ്പിക്കുന്നത് വളരെ സവിശേഷമായ ഒരു തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നുവെന്നും, മറ്റൊന്നിനോടും സാമ്യമില്ലാത്ത ഒന്നാണെന്നും, അതിനാൽ ഒരു സാമ്യതയിലൂടെയും അത് പൂർണ്ണമായും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നും ഓർമ്മിക്കേണ്ടതാണ്. മാറ്റം നിറഞ്ഞ ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിന് ബ്രഹ്മം സ്വയം പ്രവർത്തിച്ചതുപോലെയാണ് ഇത്. എന്നിരുന്നാലും, ബ്രഹ്മത്തിൽ ഏതെങ്കിലും മാറ്റം സാധ്യമാണെന്ന് നിഷേധിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ ഉപനിഷത്തുകളിൽ ധാരാളമുണ്ട് , വാസ്തവത്തിൽ ശങ്കരാചാര്യൻ ബ്രഹ്മം യഥാർത്ഥത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നുവെന്ന് നിഷേധിക്കുന്നു. ബ്രഹ്മത്തെ എല്ലാ ഗുണങ്ങളില്ലാത്തവനായും, അനന്തമായ ഗുണങ്ങളുള്ള ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ നാഥനായ ഈശ്വരനായി ബ്രഹ്മത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്ന ഭാഗങ്ങളുമായും വിവരിക്കുന്നു. നിർഗുണനും സഗുണബ്രഹ്മണും - ഉപനിഷത്തുകളിലെ അത്തരം ഭാഗങ്ങളെ പരിഹരിക്കുന്നതിന്, അദ്വൈത വേദാന്തം വാദിക്കുന്നത് യഥാർത്ഥത്തിൽ ബ്രഹ്മം എല്ലാ ഗുണങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തമാണെന്നും അതിനാൽ നിർഗുണൻ എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു എന്നുമാണ്. ബ്രഹ്മത്തെ ഉപനിഷത്തുകളിൽ സത്യം ( സത്യം), അറിവ് (ജ്ഞാനം), അനന്തം ( അനന്തം ), അല്ലെങ്കിൽ അസ്തിത്വം (സത്), ബോധം (ചിത്), ആനന്ദം (ആനന്ദംഎന്നിങ്ങനെ വിശേഷിപ്പിക്കാം, എന്നാൽ ഈ പദങ്ങളൊന്നും ബ്രഹ്മത്തെ ഒരു സൂപ്പർ-വ്യക്തി/ദൈവം എന്ന നിലയിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ കഴിയില്ല. മറിച്ച്, ബ്രഹ്മം നിലനിൽക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഈ പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ സാധ്യമാകുന്നത്. ബ്രഹ്മം നിലനിൽക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് മനുഷ്യൻ ബ്രഹ്മത്തിന് ഗുണങ്ങൾ ആരോപിക്കുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും, ബ്രഹ്മത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം വാക്കുകളിൽ പകർത്താൻ കഴിയില്ല, കാരണം ഈ ഗുണങ്ങളെല്ലാം ആത്യന്തികമായി വെറും വാക്കുകളാണ്. അതിനാൽ, അതിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള മനുഷ്യന്റെ അജ്ഞതയാണ് ബ്രഹ്മത്തിന് ഗുണങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുന്നത്, അതുവഴി അതിനെ സഗുണ പദങ്ങളിൽ (ഗുണങ്ങളോടെ) വിവരിക്കുന്നു. ഈ സഗുണബ്രാഹ്മണൻ ഈശ്വരനാണ്, ഭഗവാൻ. ബ്രഹ്മമെന്ന അടിസ്ഥാനപരമായ യാഥാർത്ഥ്യം മറ്റൊന്നിനെയും ആശ്രയിക്കുന്നില്ല, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉത്പാദനം കാരണം അത് മാറുന്നില്ല. അതിനാൽ, അദ്വൈതം വിശ്വസിക്കുന്നത് ബ്രാഹ്മണന്റെ സ്വന്തം സ്വഭാവം (സ്വരൂപലക്ഷണംനിർഗുണഇല്ലാത്തതാണെന്നാണ്തതസ്ഥലക്ഷണംവിശദീകരിക്കുന്നതിനുള്ള താൽക്കാലിക ആവശ്യങ്ങൾക്കായി അത്സഗുണആണെന്നുമാണ്. സഗുണനും നിർഗുണ ബ്രഹ്മനും ഇത്രയധികം . പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടി കാരണം ബ്രാഹ്മണന് എന്തെങ്കിലും മാറ്റം സംഭവിച്ചുവെന്ന് കരുതാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അവസ്ഥ എന്താണ്? ഫലം ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന പ്രക്രിയയിൽ കാരണത്തിന് ഒരു മാറ്റവും സംഭവിക്കാത്തതിനാൽ, കാരണം മാത്രമാണ് യഥാർത്ഥമെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ബ്രഹ്മത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നതായി കണക്കാക്കേണ്ടതിനാൽ പ്രപഞ്ചം യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ മാത്രമേ പങ്കുചേരുന്നുള്ളൂ. അതിനാൽ ഉപനിഷത്തുകൾ പറയുന്നു, " സർവം . ഖൽവിദം. ബ്രഹ്മ ." പ്രപഞ്ചം ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നുവെങ്കിൽ, അതിന് യഥാർത്ഥ യാഥാർത്ഥ്യമില്ല, എന്നിരുന്നാലും മനുഷ്യ ഗ്രഹണ ലോകത്തിന് ഒരിക്കലും ഈ സത്യം വെളിപ്പെടുത്താൻ കഴിയില്ല. കാരണം ബ്രഹ്മം ഒരിക്കലും മനുഷ്യന്റെ ഗ്രഹണത്തിന് വിധേയമല്ല. ഗ്രഹണത്തിൽ നിന്ന് മാത്രം ഉരുത്തിരിഞ്ഞ ദ്വൈത ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഈ സ്വഭാവമാണ് അദ്വൈതികളെ അതിനെ മിഥ്യാജ്ഞാനം (തെറ്റായ അറിവ്) എന്ന് വിളിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് . അവിദ്യയും മായയും- മനുഷ്യ ബോധം ബ്രഹ്മത്തെ നേരിട്ട് കാണുന്നതിൽ പരാജയപ്പെടുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്? ശങ്കരാചാര്യർ ചിലപ്പോൾ അവിദ്യ (അജ്ഞത) യും ചിലപ്പോൾ മായ (വഞ്ചിക്കാനുള്ള ശക്തി) യും ആണെന്ന് പറയുന്നു . ബ്രാഹ്മണായകഉപനിഷത്ത് പറയുന്നതുപോലെ, "വിജ്ഞാതാരം. കേന വിജാനിയാത് ആണോ?" - ജ്ഞാനിയെ എങ്ങനെ അറിയണം? അതിനാൽ, ബ്രഹ്മത്തെ ചിത്രീകരിക്കാനുള്ള ഏതൊരു ശ്രമവും ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെയാണെന്നതും യുക്തിസഹമാണ്. വാക്കുകളൊന്നും ബ്രഹ്മത്തിൽ എത്തുന്നില്ല; വെറും വാക്കാലുള്ള വിവരണങ്ങൾ അതിനെ വിവരിക്കുന്നുവെന്ന് എങ്ങനെ അവകാശപ്പെടും? ഇത് വിശദീകരിക്കാൻ അദ്വൈതം ഇപ്പോൾഅദ്ധ്യാരോപ-അപാവാദ(സൂപ്പർഇമ്പോസിഷന്റെ ഉപലേഷൻ) എന്ന പുരാതന സാങ്കേതികതയിലേക്ക് തിരിയുന്നു. അതിനാൽ, ബ്രഹ്മത്തെ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണവും ഭൗതികവുമായ കാരണമായി വിളിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയെ വിശദീകരിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയാൽ പ്രചോദിതമായ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഒരു പ്രാഥമിക വീക്ഷണം മാത്രമാണിതെന്ന് അദ്വൈതം നമ്മോട് പറയുന്നു. ബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കണമെങ്കിൽ, ഈ പ്രാഥമിക വീക്ഷണത്തിനപ്പുറം പോയി ബ്രഹ്മത്തെ അതിൽത്തന്നെ മനസ്സിലാക്കണം, പ്രപഞ്ചവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് മാത്രമല്ല. അപ്പോൾ പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ ബ്രഹ്മം എന്ന അടിസ്ഥാന യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ മാത്രമേ മേൽപ്പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ എന്ന് മനസ്സിലാകും. ബ്രഹ്മത്തെ ശരിക്കും അറിയാൻ, ഈ മേൽപ്പറഞ്ഞതിനെ ഉപരിപ്ലവമാക്കുകയും ബ്രഹ്മം എന്ന അടിസ്ഥനത്തെ (ആദിഷ്ഠാനം) നോക്കുകയും വേണം.അവിദ്യയുടെയും മായയുടെയുംകൃത്യമായസ്വഭാവത്തെസംബന്ധിച്ചിടത്തോളം,പിൽക്കാലഎഴുത്തുകാർരണ്ട് പ്രധാന ചിന്താധാരകളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അതായത് ഭാമതി, വിവരണപാഠശാലകൾ. ബ്രഹ്മം = ആത്മാവ് - അപ്പോൾ മനുഷ്യ സ്വത്വമായ ജീവൻ എന്താണ്? ഇവിടെയാണ് അദ്വൈതം ഏറ്റവും സമൂലമായ ഉത്തരം നൽകുന്നത്, വേദാന്തത്തിന്റെ മറ്റെല്ലാ ശാഖകൾക്കും സ്വീകാര്യമല്ലാത്ത ഒന്ന്. അദ്വൈതമനുസരിച്ച്, പ്രപഞ്ചം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത് യഥാർത്ഥത്തിൽ ബ്രഹ്മം അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. അതുപോലെ, ജീവൻ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത് വാസ്തവത്തിൽ, ആത്മാവാണ്, അത് ബ്രഹ്മം തന്നെയല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. യഥാർത്ഥ ജീവൻ മാറ്റമില്ലാത്തതും, എപ്പോഴും സ്വതന്ത്രവും, ബ്രഹ്മവുമായി സാമ്യമുള്ളതുമായ ആത്മാവാണ്. ആത്മാവിനെ വ്യക്തമായി ബ്രഹ്മവുമായി തുല്യമാക്കുന്ന ഉപനിഷദിക് ഭാഗങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ഇത് പറയുന്നത്. ബ്രഹ്മവുമായുള്ള ആത്മാവിന്റെ ഈ സമവാക്യം അദ്ധ്യാപാപവാദത്തിലൂടെയും വിശദീകരിക്കുന്നു. മനുഷ്യന്റെ പോരായ്മകളുടെയും ഗുണങ്ങളുടെയും മേൽ ചുമത്തുന്നതിലൂടെ, ശുദ്ധമായ ആത്മാവ്, അടിത്തട്ടിൽ, ബ്രഹ്മമായി സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്നു. ബഹുമുഖ പ്രപഞ്ചവും സ്വയം ബന്ധിതമായി കരുതുന്ന വ്യക്തിഗത സ്വത്വവും ബ്രഹ്മമായ ആ അതീന്ദ്രിയ യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സൂപ്പർഇമ്പോസിഷൻ എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞാൽ, വ്യക്തി ഇനി ഒരു വ്യക്തിയല്ല, പ്രപഞ്ചം ഇനി പ്രപഞ്ചമല്ല - എല്ലാം ബ്രഹ്മമാണ്. ഈ അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തെ തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിക്കരുത്, മനുഷ്യാത്മാവ് യാതൊരു യോഗ്യതയുമില്ലാതെ തന്നെ ദൈവമാണെന്ന് അർത്ഥമാക്കരുത്. ശങ്കരാചാര്യൻ തന്റെ ഉദ്ദേശ്യം അതല്ലെന്ന് ഏറ്റവും ശക്തമായി വാദിക്കുന്നു. മറുവശത്ത്, മോക്ഷം ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരാൾക്ക് പൂർണ്ണമായ മോചനം നേടുന്നതിന് തന്റെ മാനുഷിക പോരായ്മകളെ മറികടക്കേണ്ടതുണ്ടെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ അദ്ദേഹം വളരെയധികം കഷ്ടപ്പെടുന്നു. വേദാന്തം പഠിക്കേണ്ട വ്യക്തിക്ക് കർശനമായ മുൻവ്യവസ്ഥാ ഗുണങ്ങൾ ശങ്കരൻ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. ആത്മാവിനെ/ബ്രാഹ്മണനെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിനായി മനുഷ്യജീവന്റെ സവിശേഷതകളെ മറികടന്ന് അവയെ കീഴ്പ്പെടുത്താനുള്ള ശ്രമത്തിന്റെ പ്രായോഗിക വശമാണിത്. വാക്കുകളെ വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ഒരു അനുഭവമായി, ആത്മാവിന്റെ ദ്വൈതമല്ലാത്ത യാഥാർത്ഥ്യം തീവ്രമായ അന്വേഷകന് വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. ഇതിനെ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഒരു നിഗൂഢാനുഭവം എന്ന് വിളിക്കാം, അതിൽ ബ്രഹ്മത്തെ അറിയുക എന്നത് ബ്രഹ്മമാണ്. അതിനാൽ, നിരീശ്വരവാദിയോ അവിശ്വാസിയോ ആകുന്നതിനുപകരം, അദ്വൈത വേദാന്തം മെറ്റാ-ദൈവികമാണ്: മനുഷ്യർ ദൈവം എന്ന് വിളിക്കുന്നതും, മനുഷ്യർ പ്രപഞ്ചം എന്ന് വിളിക്കുന്നതും, മനുഷ്യർ മനുഷ്യൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നതും ഉൾപ്പെടെ എല്ലാറ്റിന്റെയും അടിസ്ഥാന യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് അത് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു. ഈ യാഥാർത്ഥ്യം മാറ്റമില്ലാത്ത ബ്രഹ്മമാണ്. തത്ത്വമസി - തത്ത്വമസി എന്ന ഛാന്ദോഗ്യ പ്രസ്താവനയുടെ അദ്വൈതി വ്യാഖ്യാനം പരിശോധിക്കുന്നത് ഉപയോഗപ്രദമാണ്. ഉപനിഷദ് മഹാവാക്യങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന നാല് പ്രസ്താവനകളിൽ ഒന്നാണിത്, ഇത് ആത്മാവിനെ ബ്രഹ്മവുമായി തുലനം ചെയ്യുന്നു. ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട നാല് മഹാവാക്യങ്ങൾ (ഓരോ വേദത്തിൽ നിന്നും ഒന്ന്) ഇവയാണ്: - " അയാത്മ ബ്രഹ്മ " (മുണ്ഡക) - " തത്വമസി " (ചാംദോഗ്യ) - " അഹം ബ്രഹ്മാസ്മി " (brRhadAraNyaka) - " പ്രജ്ഞാനം ബ്രഹ്മ " (ഐതരേയ) ശങ്കരൻ തത്ത്വമസിയെ ഇങ്ങനെ വിശദീകരിക്കുന്നു. ഉപനിഷത്തുകളിൽ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ പൊതുവായ ഒരു പദമാണ് തത് , അതേസമയം ത്വം (നീ) വിദ്യാർത്ഥിയെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നു. ഈ വാക്യം തത് - അത്, ത്വം - നീ, എന്നീ രണ്ട് വ്യത്യസ്ത അസ്തിത്വങ്ങളുടെ സമവാക്യം പ്രസ്താവിക്കുന്നു, അസി - ആകുന്നു എന്ന ക്രിയയിലൂടെ . പൊതുവേ, ബ്രഹ്മം ( തത് ) എന്നത് സൃഷ്ടിശക്തി ഉൾപ്പെടെ അനന്തമായ ഗുണങ്ങളുള്ള ഈശ്വര (സഗുണ ബ്രഹ്മൻ) എന്നാണ് പൊതുവെ മനസ്സിലാക്കപ്പെടുന്നത്. ബന്ധിതനായ , മൂർത്തീകരിക്കപ്പെട്ട, മോചനം ആവശ്യമുള്ള വ്യക്തിയാണ് ത്വം . ത്വവും തത്തും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം എല്ലാ വ്യക്തികൾക്കും പൊതുവായുള്ള ഒരു കാര്യമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. അപ്പോൾ ഉപനിഷത്ത് ഒരു സ്വത്വം പഠിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ കാരണം എന്താണ്? ഒരു യഥാർത്ഥ വ്യത്യാസമുണ്ടെങ്കിൽ, തെറ്റില്ലാത്ത ശ്രുതിയിൽ പോലും ഒരു സ്വത്വം നിർണ്ണയിക്കാൻ കഴിയില്ല. ശ്രുതി തെറ്റില്ലാത്തതാണെന്ന് മനസ്സിൽ വെച്ചുകൊണ്ട്, തത്തിനും ത്വത്തിനും ഇടയിൽ ആത്യന്തിക വ്യത്യാസമില്ലെന്ന് അദ്വൈതം നിഗമനം ചെയ്യുന്നു . തത്ത്വമസി പോലുള്ള ഒരു പ്രസ്താവനയിൽ പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന സ്വത്വം യഥാർത്ഥമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു, അതിന്റെ സാക്ഷാത്കാരം അറിവിന്റെ ഉന്നതിയെ ( ജ്ഞാനം ) ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഈ ജ്ഞാനത്തിന്റെ നേരിട്ടുള്ള അനുഭവം വാസ്തവത്തിൽ മോക്ഷമാണ്. ഈ സ്വത്വം സാധാരണയായി ഗ്രഹിക്കപ്പെടാത്തതിനാൽ, വ്യത്യാസം അവിദ്യയിൽ നിന്നാണ് ഉണ്ടാകുന്നത് , യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയിൽ നിന്നാണ്. ശ്രുതി ഗ്രഹണത്തേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമായതിനാൽ, ഈ സ്വത്വം തീർച്ചയായും പരമമായ സത്യമാണ്, എല്ലാ വ്യത്യാസവും ആപേക്ഷിക ഗ്രഹണത്തിന്റെ മണ്ഡലത്തിലാണ്. ദ്വൈതമല്ലാത്തത് യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവമാണെങ്കിൽ, ഈ വ്യത്യാസം ആദ്യം ഗ്രഹിക്കപ്പെടുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്? ദ്വൈതമല്ലാത്ത ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ അദ്വൈതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, വ്യത്യാസത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ അന്തിമ വിശകലനത്തിൽ വിശദീകരിക്കാനാകാത്തതായി തുടരുന്നു. ഇത് അവിദ്യയിൽ " അനിർവാച്യ/അനിർവാചനീയ " എന്ന് ലേബൽ ചെയ്തിരിക്കുന്നു - മനുഷ്യ മനസ്സിന് ഒരിക്കലും പൂർണ്ണമായി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒന്ന്. ദ്വൈതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ അവിദ്യയെ മുൻനിർത്തിയുള്ളതിനാൽ, ഈ ദ്വൈതത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു ലോജിക്കൽ വിശകലനവും അവിദ്യയെ തൃപ്തികരമായി വിശദീകരിക്കില്ല . അതുകൊണ്ട്, മനുഷ്യന്റെ എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളിലും അവിദ്യയുടെ സാന്നിധ്യം അംഗീകരിക്കുകയും അതിനെ മറികടന്ന് ബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതല്ലാതെ, ശങ്കരാചാര്യർക്ക് അതിനെ വിശദീകരിക്കുന്നതിൽ വലിയ താൽപ്പര്യമില്ല . വ്യവാഹാരവും പരമാർത്ഥവും - വേദഗ്രന്ഥത്തിന്റെ ഈ വ്യാഖ്യാനം രണ്ട് തലത്തിലുള്ള ധാരണയെക്കുറിച്ചുള്ള അറിയപ്പെടുന്ന അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു:വ്യവാഹരിക സത്യ(അതിശയകരമായ അല്ലെങ്കിൽ ആപേക്ഷിക യാഥാർത്ഥ്യം അല്ലെങ്കിൽ ദ്വൈതം കാണുന്ന "യാഥാർത്ഥ്യം"), പാരാമാർത്ഥിക സത്യ(അതീന്ദ്രിയ യാഥാർത്ഥ്യം, അല്ലെങ്കിൽ "യാഥാർത്ഥ്യം", ദ്വൈതമല്ലാത്തത്). അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ രണ്ട് തലത്തിലുള്ള സത്യ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ഒരു പ്രധാന ഉപനിഷദ് സ്രോതസ്സ് ആത്മാവിനെ "നേതി, നേതി" - ഇതല്ല, ഇതല്ല എന്ന രീതിയിൽ വിശകലനം ചെയ്യുക എന്നതാണ്. ഇത് ബൃഹദാരണ്യക ഉപനിഷത്തിൽ നിന്നുള്ളതാണ്. ഈ ഉപനിഷത്ത് ആത്മാവിന്റെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന അവസ്ഥയെ പൂർണ്ണമായും ദ്വൈതമല്ലാത്ത പദങ്ങളിൽ വിവരിക്കുന്നു - "യത്ര ത്വസ്യ സർവം ആത്മൈവാഭുത്, തത്ര കേന കം പസ്യേത്? ..... വിജ്ഞാതരം. കേന വിജാനിയാത്?" - ആത്മാവ് മാത്രമായി ഇതെല്ലാം മാറിയിടത്ത്, ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളെ എങ്ങനെ കാണാൻ കഴിയും? ..... ജ്ഞാനിയെ എങ്ങനെ അറിയാനാകും? മിക്ക അഡ്വൈറ്റുകളും ഇതിന് തൊട്ടുമുമ്പുള്ള ബൃഹദാരണ്യകത്തിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണിയിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു: "യത്ര തു ദ്വൈതമിവ ഭവതി, ..." - ദ്വൈതം ഉള്ളിടത്ത്, ... - ദ്വൈതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ ഒരു പ്രത്യക്ഷത മാത്രമാണ്, അത് പോലെ തന്നെ, പരമോന്നത യാഥാർത്ഥ്യമല്ല എന്ന് പറയുന്നതിനുള്ള വേദാധിഷ്ഠിത അടിസ്ഥാനമായി. എല്ലാ സ്വഭാവരൂപീകരണങ്ങളെയും ഭാഗികമായും ആത്യന്തികമായി അസത്യമായും നിരസിക്കുന്നത് അർത്ഥമാക്കുന്നത് ആത്മാവ് എല്ലാ ദ്വൈതത്തിനും അതീതനാണെന്നും അതിനെ വിവരിക്കാനുള്ള എല്ലാ ശ്രമങ്ങളും പരാജയപ്പെടുന്നു എന്നുമാണ്, കാരണം ഭാഷ തന്നെ ദ്വൈതത്തെ മുൻനിർത്തിയാണ്.ഈനിഷേധാത്മകസമീപനം വളരെ പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. ആത്മാവിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം സ്ഥിരീകരിക്കുന്നതിനായി, ഓരോ പദത്തിന്റെയും പൊതുവായി മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്ന സ്വഭാവസവിശേഷതകളെ ഉപസംഹരിക്കുന്നതിലൂടെ, ആത്മാവിനെ ബ്രഹ്മവുമായി തിരിച്ചറിയുന്നതിലുള്ള ഈ ഊന്നൽ, അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവാണ്. കുറിപ്പ്: ബ്രഹ്മം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണവും ഉപകരണ കാരണവുമാണ് എന്നതാണ് വേദാന്തികളുടെ അടിസ്ഥാന നിലപാട് . അദ്വൈതം, വിശിഷ്ടാദ്വൈതം, വേദാന്തത്തിന്റെ വിവിധ ഭേദാഭേദ ശാഖകൾ എന്നിവ പങ്കിടുന്ന ഒരു ആശയമാണിത്. ദ്വൈത ശാഖ ബ്രഹ്മം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണമാകാൻ സാധ്യതയില്ലെന്ന് നിഷേധിക്കുന്നു, (എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ) ഈ പ്രക്രിയയിൽ ബ്രഹ്മസൂത്രങ്ങൾക്ക് എതിരാണ്.

"Magic is logic to infinite" suggests that what appears illogical or magical from a limited human perspective is actually a higher, more complete logic when viewed from an infinite viewpoint. This idea is explored in philosophy, suggesting that the universe's apparent complexities, contradictions, and "magical" events follow an incomprehensible "logic of the infinite," which we, with our finite minds, cannot fully grasp. It implies that magic, synchronicities, and intuition are not irrational but are manifestations of a deeper, all-encompassing order. Finite vs. Infinite logic Finite logic: This is the logical, step-by-step reasoning we use daily. It often sees magic, coincidence, and intuition as irrational because they don't fit within our linear, cause-and-effect understanding. Infinite logic: This refers to a universal consciousness that can perceive all aspects of reality simultaneously, including the relationship between the one and the many, and the finite and the infinite. What seems like a paradox or a contradiction to us is a natural aspect of this broader, "infinite logic". The magician and the magic From a finite perspective, the universe can seem like a magician performing tricks that are baffling and illogical. From an infinite perspective, the "magician" is the universe itself, or an infinite consciousness, and the "magic" is its inherent creative power and "logic". This power can express itself in ways that are not bound by our limitations. Choosing between logic and magic Living purely within our "locked-up logic" means playing it safe, but it can prevent us from experiencing the full "magic of life". Choosing to embrace magic means trusting intuition, taking bold leaps, and recognizing that the universe might operate on principles far beyond our current comprehension. Ultimately, the phrase suggests a belief that by understanding the "logic of the infinite," one can find a new kind of logic that encompasses what once seemed purely magical.

സംസ്കൃതത്തിന്റെ പരിണാമം ലോകത്തിലെ ആദ്യത്തെ ഗ്രന്ഥമായ ഋഗ്വേദം സമാഹരിക്കപ്പെട്ട ഇന്ത്യയിലെ ഒരു പുരാതനവും ക്ലാസിക്കൽ ഭാഷയുമാണ് സംസ്കൃതം. ബിസി 6500 മുതൽ ബിസി 1500 വരെയുള്ള കാലഘട്ടത്തിലാണ് വേദങ്ങൾ എഴുതപ്പെട്ടതെന്ന് വിവിധ പണ്ഡിതന്മാർ കണക്കാക്കുന്നു. അതിനുമുമ്പ് തന്നെ വ്യത്യസ്ത ഭാഷാഭേദങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ സംസ്കൃത ഭാഷ വികസിച്ചിരിക്കണം. വേദങ്ങളിൽ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന ഭാഷ വ്യത്യസ്ത ഭാഷാഭേദങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ പ്രബലമായിരുന്നുവെന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു. ഇന്നത്തെ സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്ന് ഇത് ഒരു പരിധിവരെ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. വേദ സംസ്കൃതം എന്നാണ് ഇതിനെ വിളിക്കുന്നത്. ഓരോ വേദത്തിനും പ്രതിശാഖ്യ എന്നറിയപ്പെടുന്ന വ്യാകരണഗ്രന്ഥമുണ്ടായിരുന്നു. പ്രതിശാഖ്യങ്ങൾ പദങ്ങളുടെ രൂപങ്ങളും മറ്റ് വ്യാകരണ പോയിന്റുകളും വിശദീകരിച്ചു. പിന്നീട്, നിരവധി വ്യാകരണ വിദ്യാലയങ്ങൾ വികസിച്ചു. ഈ കാലയളവിൽ വേദങ്ങൾ, ബ്രാഹ്മണ-ഗ്രന്ഥങ്ങൾ, ആരണ്യകങ്ങൾ, ഉപനിഷത്തുകൾ, വേദാംഗങ്ങൾ എന്നിങ്ങനെ നിരവധി സാഹിത്യങ്ങൾ ഉയർന്നുവന്നു, അതിനെ വേദ സംസ്കൃതത്തിൽ എഴുതപ്പെട്ട വേദ സാഹിത്യം എന്ന് വിളിക്കാം. പാണിനി (ബിസി 500) സംസ്കൃത ഭാഷയുടെ വികാസത്തിലെ ഒരു വലിയ നാഴികക്കല്ലായിരുന്നു. തന്റെ കാലത്ത് നിലനിന്നിരുന്ന പത്ത് വ്യാകരണ പാഠശാലകളെ സംഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം അഷ്ടാധ്യായി എന്ന വ്യാകരണ മാസ്റ്റർ ഗ്രന്ഥം എഴുതി, അത് പിൽക്കാല കാലഘട്ടത്തിന് വഴികാട്ടിയായി. സാഹിത്യ സംസ്കൃതവും സംസാര സംസ്കൃതവും പാണിനിയുടെ ഭാഷാ സമ്പ്രദായത്തെ പിന്തുടർന്നു. ഇന്ന് സംസ്കൃത ഭാഷയുടെ കൃത്യത പാണിനിയുടെ അഷ്ടാധ്യായീയുടെ ഉരകല്ലിലാണ് പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത്. ഗ്രീക്ക്, ലാറ്റിൻ, മറ്റ് സമാന ഭാഷകൾ എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്ന ഇന്തോ-ആര്യൻ അല്ലെങ്കിൽ ഇന്തോ-ജർമ്മനിക് ഭാഷാ കുടുംബത്തിൽ പെട്ടതാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. ഗ്രീക്ക്, ലാറ്റിൻ എന്നിവയുമായി ഇതിനകം പരിചയമുണ്ടായിരുന്ന വില്യം ജോൺസ്, സംസ്കൃതവുമായി സമ്പർക്കം പുലർത്തിയപ്പോൾ, ഗ്രീക്കിനേക്കാൾ പൂർണ്ണവും ലാറ്റിനേക്കാൾ സമൃദ്ധവും രണ്ടിനേക്കാളും പരിഷ്കൃതവുമാണെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു - "സംസ്കൃതം ഒരു അത്ഭുതകരമായ ഭാഷയാണ്". പുരാതനവും ക്ലാസിക്കൽ ഭാഷയുമാണെങ്കിലും, ഇന്ത്യയിലുടനീളമുള്ള പണ്ഡിതർ, അമേരിക്ക, ജർമ്മനി തുടങ്ങിയ ലോകത്തിന്റെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിൽ, സംസ്കൃതം ഇപ്പോഴും ആവിഷ്കാര മാധ്യമമായി ഉപയോഗിക്കുന്നു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ എട്ടാം ഷെഡ്യൂളിൽ ആധുനിക ഇന്ത്യൻ ഭാഷകളുടെ പട്ടികയിൽ സംസ്കൃതം ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യൻ പാരമ്പര്യമനുസരിച്ച് സംസ്കൃത ഭാഷയ്ക്ക് തുടക്കവും അവസാനവുമില്ല. അത് ശാശ്വതമാണ്. സ്വയം ജനിച്ച ദൈവം അത് സൃഷ്ടിച്ചു. അത് ദിവ്യമാണ്. അത് ശാശ്വതമാണ്. ഇത് ആദ്യം വേദങ്ങളിലാണ് ഉപയോഗിച്ചത്, പിന്നീട് മറ്റ് മേഖലകളിൽ ആവിഷ്കാരത്തിനുള്ള മാർഗമായി മാറി. ഇന്ത്യയിലെ പിൽക്കാല ഭാഷകളുടെയും സാഹിത്യത്തിന്റെയും ഉറവിടം സംസ്കൃതമാണ്. പാലിയും പ്രാകൃതവും ആദ്യം വികസിച്ചത് സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്നാണ്. ബുദ്ധമത ആശയങ്ങൾ വിശദീകരിക്കുന്നതിനുള്ള മാർഗമായി പാലിയും ജൈന സിദ്ധാന്തങ്ങൾ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതിനായി പ്രാകൃതവും ഉപയോഗിച്ചു. ബുദ്ധമത സാഹിത്യത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും പാലിയിലും ജൈനമതം പ്രാകൃതത്തിലുമാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. ബുദ്ധമത, ജൈന സാഹിത്യങ്ങളിൽ വലിയൊരു ഭാഗം ഒരേസമയം സംസ്കൃതത്തിലും രചിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യയുടെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ പ്രാകൃത ഭാഷയ്ക്ക് വ്യത്യസ്ത ഭാവങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. അതിനാൽ അവയെ പൈശാചി, ശൂർസേനി, മാഗധി, അർദ്ധ - മാഗധി, മഹാരാഷ്ട്രി എന്നിങ്ങനെ നാമകരണം ചെയ്തു. ഗഹ സപ്തശതി, കർപ്പൂർ മഞ്ജരി തുടങ്ങിയ അലങ്കരിച്ച കവിതകൾ എഴുതുന്നതിനും സംസ്കൃത നാടകങ്ങളിൽ സ്ത്രീകളുടെയും നിരക്ഷര കഥാപാത്രങ്ങളുടെയും സംഭാഷണങ്ങൾ എഴുതുന്നതിനും ഈ പ്രാകൃതങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചു. ഓരോ തരം പ്രാകൃതത്തിൽ നിന്നും പൈശാചി അപഭ്രംശ, ശൗർസേനി അപഭ്രംശ തുടങ്ങിയ അതേ പേരിൽ വിവിധ അപഭ്രംശ ഭാഷകൾ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. ഈ അപഭ്രംശ ഭാഷകളിൽ നിന്നാണ് ആധുനിക ഇന്ത്യൻ ഭാഷകൾ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തത്. ഇന്ത്യയുടെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായ ഹിന്ദി, ശൗരസേനി അപഭ്രംശത്തിൽ നിന്നാണ് വികസിച്ചത്. വടക്കേ ഇന്ത്യയിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന എല്ലാ ആധുനിക ഇന്ത്യൻ ഭാഷകളും സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്നാണ് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതെന്നും ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ മറ്റ് ആധുനിക ഇന്ത്യൻ ഭാഷകളായ തമിഴ്, മലയാളം, കന്നഡ, തെലുങ്ക് എന്നിവ ദ്രാവിഡ ഭാഷാ കുടുംബത്തിൽ നിന്നാണ് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതെന്നും പറയപ്പെടുന്നു. ദക്ഷിണേന്ത്യൻ ഭാഷകൾ സംസ്കൃത ഭാഷയാൽ നന്നായി സമ്പുഷ്ടവും പോഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടതുമാണ്. സാഹിത്യ ചരിത്രം മനുഷ്യജീവിതം പോലെ തന്നെ വിപുലമാണ് സംസ്കൃത സാഹിത്യം. പുരുഷാർത്ഥങ്ങൾ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ നാല് ലക്ഷ്യങ്ങളുണ്ട്. അവ ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാമം, മോക്ഷം എന്നിവയാണ്. ധർമ്മം മനുഷ്യന്റെ കടമകളെയും ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. അർത്ഥം പണപരമായ ആവശ്യങ്ങളെ അറിയിക്കുന്നു, കർമ്മം എല്ലാത്തരം മനുഷ്യ ആഗ്രഹങ്ങളെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു, മോക്ഷം ജനനം, പുനർജന്മം, ലൗകിക ഇടപെടൽ എന്നിവയിൽ നിന്നുള്ള മോചനമാണ്. ഏതൊരു സാഹിത്യവും മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ ഈ നാല് ലക്ഷ്യങ്ങളെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയാണ്. സംസ്കൃത സാഹിത്യം ആദ്യം ധർമ്മത്തിന് അടിസ്ഥാനമായ വേദങ്ങളെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. വേദങ്ങളാണ് ധർമ്മത്തിന്റെ മൂലകാരണം. ഋഗ്വേദം, യജുർവേദം, സാമവേദം, അഥർവവേദം എന്നിങ്ങനെ നാല് വേദങ്ങളുണ്ട്. ബ്രഹ്മഗ്രന്ഥങ്ങൾ വേദസാഹിത്യത്തെ വിശദീകരിക്കുകയും യജ്ഞങ്ങൾ നടത്തുന്നതിനുള്ള വിശദമായ പ്രക്രിയ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. ആരണ്യകങ്ങളും ഉപനിഷത്തുകളും വേദങ്ങളുടെ ആന്തരിക അർത്ഥവും ത്യാഗത്തിന്റെ പാതയും ചർച്ച ചെയ്യുന്നു - മോക്ഷ പുരുഷാർത്ഥം. പ്രതിശാഖ്യങ്ങൾ വേദങ്ങളുടെ വ്യാകരണപരമായ പ്രശ്നങ്ങൾ വിശദീകരിക്കുന്നു. വേദങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കാൻ ആറ് വേദാംഗങ്ങൾ സഹായിക്കുന്നു. ഇന്ത്യൻ പാരമ്പര്യമനുസരിച്ച് വേദം ഒരു എഴുത്തുകാരനും എഴുതിയതല്ല, മറിച്ച് വാസ്തവത്തിൽ അത് ദൈവത്തിന്റെ ശ്വസനമാണ്. വേദം ഋഷിമാർ, ഋഷിമാർ, ദർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നീട് മഹാനായ ഋഷിയായ വ്യാസൻ അതിനെ നാല് സംഹിതകളായി വൈവിധ്യവൽക്കരിച്ചു. വേദങ്ങൾ വ്യത്യസ്ത ഋഷിമാരാണ് എഴുതിയതെന്ന് ചില പണ്ഡിതന്മാർ വിശ്വസിക്കുന്നു, ഈ രചനകളുടെ കാലം ബിസി 6500 മുതൽ ബിസി 1500 വരെയാണെന്ന് അവർ കണക്കാക്കി. ബാക്കിയുള്ള വേദസാഹിത്യങ്ങൾ ബിസി 600 ന് മുമ്പ് പൂർത്തിയായിരിക്കാം. ലോക - കാവ്യം എന്ന ലൗകിക കാവ്യം ആദ്യമായി എഴുതിയത് വാൽമീകിയാണ്. പിൽക്കാല സാഹിത്യത്തിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയ മഹാകാവ്യമായ രാമായണം അദ്ദേഹം എഴുതി. ഇന്നും ഏറ്റവും പുതിയ കവിത വാൽമീകിയുടെ മാതൃകയിലാണ് എഴുതുന്നത്. രാമായണം ബിസി 500 ലാണ് എഴുതിയത്. രണ്ടാമത്തെ ഇതിഹാസമായ മഹാഭാരതം എഴുതിയത് കൃഷ്ണദ്വൈപായന വ്യാസനാണ്, ഇത് വിജ്ഞാന വിജ്ഞാനകോശം എന്നറിയപ്പെടുന്നു. പിന്നീട് കാളിദാസൻ, അശ്വഘോഷൻ തുടങ്ങിയ കവികൾ ഗുപ്ത കാലഘട്ടത്തിൽ ഗണ്യമായ സംഭാവനകൾ നൽകി. ഭാരവി, ഭട്ടി, കുമാരദാസൻ, മാഘൻ - ഇവരെല്ലാം മഹാകാവ്യങ്ങൾ രചിച്ചു. ഹരിഷേണൻ, വത്സഭട്ടി എന്നിവരും പ്രമുഖ എഴുത്തുകാരായിരുന്നു. ക്ലാസിക്കൽ സാഹിത്യത്തിലെ മറ്റ് ചില വിഭാഗങ്ങളും ക്ലാസിക്കൽ എഴുത്തുകാരുടെ ചില പേരുകളും ഇവയാണ്: ചരിത്ര കാവ്യങ്ങളുടെ മേഖലയിലെ കൽഹൻ, ബിൽഹൻ: ഭാരതിഹരി, അമരുകൻ, ബിൽഹണൻ, ജയദേവൻ, സോമദേവൻ തുടങ്ങിയവർ ഗാനരചയിതാക്കളായി പ്രശസ്തരാണ്. ബൃഹത്കഥ, പ്രണയ, ഉപദേശക കെട്ടുകഥകൾ, ശൃംഗാര കവിത, ചമ്പു കാവ്യങ്ങൾ, കാവ്യസമാഹാരങ്ങൾ, ജ്ഞാന, ഉപദേശക കവിതകൾ തുടങ്ങിയവ സംസ്കൃത സാഹിത്യത്തിന്റെ ഒരു അവിഭാജ്യ ഘടകമാണ്. ശാസ്ത്ര സാഹിത്യത്തിൽ നിഘണ്ടുശാസ്ത്രം, അളവുകൾ, വ്യാകരണം, നിയമം, രാഷ്ട്രീയ ശാസ്ത്രം, പ്രണയം, തത്ത്വചിന്ത, മതം, വൈദ്യശാസ്ത്രം, ജ്യോതിശാസ്ത്രം, ജ്യോതിഷം, ഗണിതം തുടങ്ങിയവ ഉൾപ്പെടുന്നു. ധാരാളം സംസ്കൃത സാഹിത്യങ്ങൾ പുറത്തിറങ്ങിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ഇനിയും വളരെയധികം സംസ്കൃത സാഹിത്യങ്ങൾ കൈയെഴുത്തുപ്രതികളുടെ രൂപത്തിൽ പ്രസിദ്ധീകരണത്തിനായി കാത്തിരിക്കുകയാണ്. ഈ എം.എസ്.എസ് പൊതു സംസ്കൃത ലൈബ്രറികളിലും എം.എസ്.എസിന്റെ മൂല്യം അറിയുന്നതോ അറിയാത്തതോ ആയ പിൻഗാമികൾക്ക് സംസ്കൃത പണ്ഡിതരുടെ വീടുകളിലുമാണ് സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നത്. ചെയ്യേണ്ട ഒരു വലിയ ജോലിയാണിത്. പ്രമുഖ സംസ്കൃത എഴുത്തുകാർ ആദികവി വാല്മീകി മഹർഷി വേദവ്യാസൻ കാളിദാസൻ ഭാസ ഹർഷ പാണിനി പതഞ്ജലി ആദി ശങ്കരാചാര്യർ കൽഹണ ജയദേവ ആദികവി വാല്മീകി വാല്മീകി തൂലികയുടെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും അസാമാന്യ ശക്തിയുള്ള ഒരു മഹർഷിയാണ്. ക്രൗഞ്ച് പക്ഷിയെ കൊന്നതിന് ഒരു വേട്ടക്കാരനെ ശപിച്ച നിമിഷം മുതൽ അദ്ദേഹത്തെ ആദികവി എന്ന് വിളിക്കുന്നു. രാമന്റെ ജീവിതവും പ്രവൃത്തികളും അതേ കാവ്യാത്മക മീറ്ററിൽ എഴുതാൻ നാരദൻ വാല്മീകിയെ ഉപദേശിച്ചു. അതനുസരിച്ച്, ഏറ്റവും ആകർഷകമായ ബിംബങ്ങൾ, ശൈലികൾ, രൂപകങ്ങൾ, ജ്ഞാനം, കുലീനത എന്നിവയാൽ നിറഞ്ഞ ഏഴ് ഭാഗങ്ങളിലും 24000 ഈരടികളിലുമായി വാല്മീകി രാമായണം, ആദികാവ്യം എഴുതി. ലോക സാഹിത്യത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച കൃതികളിൽ ഒന്നായ ഒരു അതുല്യ സാഹിത്യ-ദാർശനിക മാസ്റ്റർപീസ് അദ്ദേഹം ജന്മം നൽകി. പക്ഷികൾ, മരങ്ങൾ, നദികൾ, ഋതുക്കൾ, വനങ്ങൾ, ശാസ്ത്രീയ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെ ജീവിതത്തെ അതിന്റെ എല്ലാ മഹത്വത്തിലും വൈവിധ്യത്തിലും വാല്മീകി സ്നേഹിക്കുകയും ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്തു. ഒരു സന്യാസിയാകുന്നതിന് മുമ്പ് അദ്ദേഹം ഒരു വഞ്ചകനായി ഉപജീവനമാർഗ്ഗം കണ്ടെത്തി എന്നതൊഴിച്ചാൽ ഈ മുനിയുടെ വ്യക്തിജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് വളരെക്കുറച്ചേ അറിയൂ. ഒരു ദിവസം ഋഷി അഗസ്ത്യൻ അദ്ദേഹത്തെ കാണുകയും എന്തിനാണ് ഇത്തരം കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ ചെയ്തതെന്ന് ചോദിക്കുകയും ചെയ്തു. 'എന്റെ കുടുംബത്തെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ' വഞ്ചകനായ മൃഗവ്യാധൻ മറുപടി പറഞ്ഞു. 'അവരും നിങ്ങളുടെ പാപങ്ങൾ പങ്കുവെക്കുമോ?' അഗസ്ത്യനോട് ചോദിച്ചു, 'മാതാപിതാക്കളിൽ നിന്നും ഭാര്യയിൽ നിന്നും കുടുംബത്തിലെ മറ്റ് അംഗങ്ങളിൽ നിന്നും നിഷേധാത്മകമായ മറുപടി ലഭിച്ചപ്പോൾ മൃഗ്വ്യാധൻ കടുത്ത നിരാശനായി. ഞെട്ടിപ്പോയി, ആഴത്തിലുള്ള പശ്ചാത്താപം തോന്നി, അദ്ദേഹം ധ്യാനിക്കാൻ തുടങ്ങി, സമാധിയിലേക്ക് പോയി. ഉറുമ്പുകൾ അദ്ദേഹത്തിന് ചുറ്റും കൂടുകൾ കെട്ടി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരം ഒരു ഉറുമ്പ് കുന്നിന്റെ ആകൃതി സ്വീകരിച്ചു. വരുണൻ തന്റെ അവസ്ഥയിലും കഠിനമായ തപസ്സിലും വളരെയധികം വികാരാധീനനായി, ചെളി കഴുകി കളഞ്ഞു, മുറിവുകൾ സുഖപ്പെടുത്തി. അതിനുശേഷം അദ്ദേഹം വാൽമീകി എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടു - ഒരു വാൽമീകത്തിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവന്നത് - ഒരു ഉറുമ്പ് കുന്ന്. ദൈവം അദ്ദേഹത്തെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും ഒരു മുനി എന്ന് വിളിക്കുകയും ചെയ്തു. രാമായണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന പഠിപ്പിക്കൽ സമൂഹം എന്ന ചെറിയ കുടുംബ സ്ഥാപനത്തിന്റെ പവിത്രതയാണ്. ഹിന്ദിയിലെ തുളസീദാസിൻ്റെ രാമചരിതമാനസ, മാധവ കണ്ടാലിയുടെ അസമീസിലെ രാമായണം, കൃത്തിബാസിൻ്റെ ബംഗാളിയിൽ രാമായണം, ഏകനാഥിൻ്റെ മറാഠിയിൽ രാമായണം, തമിഴിൽ കമ്പ രാമായണം, മുല്ല - തെലുങ്കിൽ രാമായണം, മുല്ലയുടെ രാമായണം, വിദേശ ഭാഷകളിൽ മലയാളം രാമായണം, മലയാളത്തിൽ മലയാളം രാമായണം എന്നിങ്ങനെ നിരവധി കൃതികളുടെ ഉറവിടം രാമായണമാണ്. ഭാഷകൾ. മഹർഷി വേദവ്യാസൻ മനുഷ്യബുദ്ധിയുടെയും സമുദ്രസമാനമായ വിശാലമായ അറിവിന്റെയും പ്രതിനിധിയായി വേറിട്ടുനിൽക്കുന്ന പ്രശസ്ത വ്യക്തിത്വമാണ് മഹർഷി വേദവ്യാസൻ. വസിഷ്ഠ മുനിയുടെ ചെറുമകനും ഋഷി പരാശരന്റെ മകനുമായാണ് അദ്ദേഹം അറിയപ്പെടുന്നത്. ബദ്രികാശ്രമത്തിൽ മാത്രം ബദ്രി പഴങ്ങൾ കഴിച്ച് അദ്ദേഹം ജീവിതം ചെലവഴിച്ചു, അങ്ങനെ ബാദരായണൻ എന്നറിയപ്പെട്ടു. ഒരു ദ്വീപിൽ ജനിച്ച അദ്ദേഹം ദ്വൈപായനൻ എന്നറിയപ്പെട്ടു. ഇരുണ്ട നിറമുള്ളതിനാൽ കൃഷ്ണൻ എന്ന പദവി നേടി, വേദങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ലഭ്യമായ അറിവിനെ സംഹിതകളായി തരംതിരിച്ചതിനാൽ അദ്ദേഹത്തിന് വേദവ്യാസൻ എന്ന പദവി ലഭിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അമ്മ സത്യവതിയായിരുന്നു. വ്യാസൻ സംഹിതകൾ മാത്രമല്ല, പതിനെട്ട് പുരാണങ്ങളും സമാഹരിച്ചു. മനുഷ്യജ്ഞാനത്തിന്റെ ഉരകല്ലായ ബ്രഹ്മസൂത്രങ്ങളും ഭഗവത് പുരാണവും അദ്ദേഹം രചിച്ചു. അറിവിന്റെ വിജ്ഞാനകോശം എന്നറിയപ്പെടുന്ന മഹാഭാരതമാണ് അദ്ദേഹം രചിച്ചത്. വേദങ്ങളും ഉപനിഷത്തുകളും സഹിതം വേദങ്ങൾ അറിയുന്ന, എന്നാൽ മഹാഭാരതം അറിയാത്ത ഒരാളെ പണ്ഡിതൻ എന്ന് വിളിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് മഹാഭാരതത്തിൽ തന്നെ എഴുതിയിട്ടുണ്ട് (മഹാഭാരതം, ആദിപർവ്വണം, 2.235). ഈ ഇതിഹാസം രണ്ട് കൂട്ടം സഹോദരങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധത്തിന്റെ കഥ മാത്രമല്ല, മികച്ച ഒരു ധാർമ്മിക പെരുമാറ്റച്ചട്ടവുമാണ്. ഇത് ഉപകഥകളുടെയും സുഭാഷിതങ്ങളുടെയും സംഘർഷ മാനേജ്മെന്റിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു മഹത്തായ ഗ്രന്ഥത്തിന്റെയും ഒരു നിധിശേഖരമാണ്. മഹാഭാരതത്തിന്റെ തിരക്കഥ ഗണേശന് വ്യാസൻ പറഞ്ഞുകൊടുത്തുവെന്നും അദ്ദേഹം തന്റെ ഒരു കൊമ്പ് ഒടിച്ച് പുറംതൊലിയിൽ എഴുതിയെന്നും പറയപ്പെടുന്നു. മഹാഭാരതത്തിലെ ഒരു പ്രമുഖ വ്യക്തി കൂടിയാണ് വ്യാസൻ. ധൃതരാഷ്ട്രർ, പാണ്ഡു, വിദുരർ എന്നിവരുടെ പിതാവായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ആഷാഢ മാസത്തിലെ ശുക്ല പൂർണ്ണിമയിലാണ് വ്യാസൻ ജനിച്ചത്, ഇന്നും ഇന്ത്യൻ വീടുകളിൽ ഗുരു പൂർണ്ണിമയായി ആരാധിക്കപ്പെടുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മഹത്വവും അറിവിന്റെ വിശാലതയും കാരണം അദ്ദേഹത്തെ ഗുരുവായി ആരാധിക്കുന്നു. ഈ ലോകം മുഴുവൻ വ്യാസനാൽ വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നു (വ്യാസോച്ഛിഷ്ടം ജഗത് സർവം) എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു, തീർച്ചയായും അദ്ദേഹത്തിന് ഇതിലും നല്ലൊരു വിശേഷണം ഇല്ല. കാളിദാസൻ കഴിഞ്ഞ രണ്ടായിരം വർഷമായി ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ കവിയും ഇന്ത്യൻ കവിതയുടെ ആകാശത്തിലെ ഏറ്റവും തിളക്കമുള്ള നക്ഷത്രവുമാണ് കാളിദാസൻ. സംസ്കൃതത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച കവിയായി അദ്ദേഹം ഏകകണ്ഠമായി പ്രശംസിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. കവികളും നിരൂപകരും സാഹിത്യ പൊതുജനങ്ങളും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രതിഭയെ അംഗീകരിക്കുകയും അഭിനന്ദിക്കുകയും അഭിനന്ദിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഡാന്റേ, ഗോഥെ, ഷേക്സ്പിയർ തുടങ്ങിയ ആഗോള കവികളിൽ കാളിദാസന് ഉയർന്ന സ്ഥാനമുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ച് പണ്ഡിതന്മാർക്ക് വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്. വ്യത്യസ്ത സിദ്ധാന്തങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ ബിസി 200 നും എഡി 600 നും ഇടയിലായി സ്ഥാപിക്കുന്നു. പാരമ്പര്യം കാളിദാസനെ വിക്രമാദിത്യ രാജാവിന്റെ സമകാലികനും കൊട്ടാര കവിയുമായി പരാമർശിക്കുന്നു, അദ്ദേഹം തന്റെ പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു യുഗം സ്ഥാപിച്ചു, ബിസി 57 മുതൽ. അതിനാൽ, ബിസി ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കാളിദാസൻ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചുവെന്ന് മിക്ക പണ്ഡിതന്മാരും അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. കൃതികൾ കാളിദാസന്റേതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ഏകദേശം 41 കൃതികളുണ്ട്, പക്ഷേ ഇനിപ്പറയുന്ന ഏഴ് ലോകപ്രശസ്ത കൃതികൾ നിസ്സംശയമായും അദ്ദേഹം രചിച്ചതാണ്: രണ്ട് ഗാനരചനകൾ: ऋതുസംഹാരം, മേഘദൂത; രണ്ട് മഹാകാവ്യങ്ങൾ: കുമാരസംഭവം, രഘുവംശം;. മൂന്ന് നാടകങ്ങൾ: മാളവികാഗ്നിമിത്രം, വിക്രമോർവശീയം, അഭിജ്ഞാനശാകുന്തളം. ഋതുസംഹാരം എന്ന ഗാനരചനാ കാവ്യം യുവകവിയുടെ ആദ്യ കൃതിയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഗ്രീഷ്മം (വേനൽ), വർഷം (മഴ), ശരദ് (ശരത്കാലം), ഹേമന്ത (മഞ്ഞു), ശിശിരം (ശീതകാലം), വസന്തം (വസന്തം) എന്നിങ്ങനെ ആറ് ഋതുക്കളുടെയും പ്രകൃതി, പ്രകൃതി, പുഷ്പ സൗന്ദര്യത്തെ ഇവിടെ മനോഹരമായി വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു. കാളിദാസൻ മേഘദൂതം മന്ദാക്രാന്ത മീറ്ററിൽ രചിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പുതിയ ഗാനരചനാ രീതി അവതരിപ്പിച്ചു, അതിൽ രാമഗിരി പർവതത്തിലെ ഒരു കാമുകൻ - കുള്ളൻ യക്ഷൻ - തന്റെ സന്ദേശ സന്ദേശം ഒരു മേഘം - ദൂതൻ വഴി അളകാപുരിയിൽ (കൈലാസ പർവതത്തിൽ) താമസിക്കുന്ന തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പ്രിയതമയ്ക്ക് എത്തിക്കുന്നു. മേഘദൂതന്റെ മാതൃകയിലും അനുകരണത്തിലും നൂറിലധികം സന്ദേശ-കാവ്യങ്ങൾ കൂടുതലും മന്ദാക്രാന്ത മീറ്ററിൽ രചിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്, പക്ഷേ അവയൊന്നും മേഘദൂതയ്ക്ക് തുല്യമല്ല. കുമാരസംഭവത്തിൽ, ശിവന്റെ സ്നേഹം നേടാൻ പാർവതി നടത്തിയ തപസ്സും, അവരുടെ വിവാഹവും ഒടുവിൽ താരക രാക്ഷസനെ വധിച്ച യോദ്ധാവായ ദേവനായ കുമാര കാർത്തികേയന്റെ ജനനവും കവി വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. രഘുവംശത്തിൽ, പുരാതന ഇന്ത്യൻ ബാരൺമാരുടെ സൂര്യവംശത്തിന്റെ വീരകൃത്യങ്ങൾ കവി 19 ഖണ്ഡങ്ങളിലായി കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ദിലീപ രാജാവിന്റെ വിവരണത്തോടെ ആരംഭിച്ച് അഗ്നിവർണ്ണന്റെ വിവരണത്തോടെയാണ് ഇത് അവസാനിക്കുന്നത്. ദിലീപയുടെ ഗോ-സേവ, രഘുവിന്റെ ദിഗ്വിജയം, ഇന്ദുമതി-സ്വയംവരം, അജ-വിലപം തുടങ്ങിയ മനോഹരമായ വിവരണങ്ങളും ആഖ്യാനങ്ങളും ഇതിൽ സമൃദ്ധമാണ്. മാളവികയുടെയും അഗ്നിമിത്ര രാജാവിന്റെയും പ്രണയകഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു കൗതുകകരമായ നാടകമാണ് മാളവികാഗ്നിമിത്രം. സ്വർഗ്ഗീയ നിംഫ് ഉർവ്വശിയുടെയും രാജാവ് പുരൂരവസിന്റെയും പ്രണയകഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ് വിക്രമോർവ്വശിയം. ഇന്നുവരെ സംസ്കൃതത്തിൽ എഴുതപ്പെട്ട എല്ലാ നാടകങ്ങളിലും ഏറ്റവും മികച്ചതാണ് അഭിജ്ഞാന-ശാകുന്തളം. മഹാഭാരതത്തിൽ നിന്നും പത്മപുരാണത്തിൽ നിന്നും ഇതിന്റെ ഇതിവൃത്തം എടുത്തിട്ടുണ്ട്. കാളിദാസൻ തന്റെ ഭാവനയിലൂടെയും പ്രധാന കഥാതന്തുവിൽ പുതിയ ഘടകങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിലെ വൈദഗ്ധ്യത്തിലൂടെയും, ശകുന്തളയുടെയും രാജാവ് ദുഷ്യന്തന്റെയും പ്രണയകഥയ്ക്ക് കൂടുതൽ ആകർഷണീയത നൽകുന്ന ദുർവാസാവ് മുനി ശകുന്തളയെ ശപിച്ചതിന്റെ എപ്പിസോഡ് കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു. ഇത് നായകന്റെ സ്വഭാവത്തെ ഉയർത്തുന്നു. സമാനതകളില്ലാത്ത കവിയായ കാളിദാസന് വിവിധ തത്ത്വചിന്താ സമ്പ്രദായങ്ങൾ, മതവിശ്വാസങ്ങളുടെ നിരവധി വിദ്യാലയങ്ങൾ നിയമം, രാഷ്ട്രീയം, സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രം, നാടകശാസ്ത്രം, ലൈംഗികശാസ്ത്രം, സംഗീതം, കലകൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെ അറുപത്തിനാല് കലകൾ, ജന്തുശാസ്ത്രം, സസ്യശാസ്ത്രം എന്നിവയിലും പരിചയവും സമ്പന്നതയും ഉണ്ടായിരുന്നു. മേൽപ്പറഞ്ഞ എല്ലാ വിദ്യകളെയും കുറിച്ചുള്ള നിരവധി പരാമർശങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികളിൽ വളരെ ഫലപ്രദമായി ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്, അവ കവിയുടെ ഉയർന്ന വൈദഗ്ധ്യത്തെ പുറത്തുകൊണ്ടുവരുന്നു. കാളിദാസന്റെ കാവ്യപ്രതിഭ സംസ്കൃത കവിതയെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന ചാരുതയിലേക്കും പരിഷ്കരണത്തിലേക്കും കൊണ്ടുവന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശൈലി ശുദ്ധവും പവിത്രവുമാണ്. അത് കൃത്രിമമല്ല, സംക്ഷിപ്തത, ആവിഷ്കാര ലാളിത്യം, എളുപ്പമുള്ള ഒഴുക്കുള്ള ഭാഷ എന്നിവയാൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികളുടെ സവിശേഷത. അദ്ദേഹത്തിന്റെ രചനകൾ അവയുടെ ആകർഷണീയതയ്ക്കും ഉചിതത്വത്തിനും സമാനതകളില്ലാത്ത ഉപമകളാൽ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു. അദ്ദേഹം പ്രകൃതിയുടെ കവിയാണ്. തന്റെ കാലഘട്ടത്തിൽ പ്രബലമായിരുന്ന സംസ്കാരവുമായും സമൂഹവുമായും ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാറ്റിനെയും അദ്ദേഹം വരച്ചുകാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. കവികളെ എണ്ണുമ്പോൾ ഒരു സ്തുതിഗീതം അനുസരിച്ച്, കാളിദാസൻ (ആദ്യത്തേത് എന്ന നിലയിൽ) അവസാന വിരലിൽ ആയിരുന്നു. എന്നാൽ മോതിരവിരൽ അതിന്റെ പേരിന് അനുസൃതമായി തുടർന്നു (അനാമിക = പേരില്ലാത്തത്), കാരണം അദ്ദേഹത്തിന് തുല്യനായ ഒരാളെ ഇതുവരെ കണ്ടെത്തിയിട്ടില്ല (അതിന് അർഹതയുള്ളയാൾ). ഇത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജനപ്രീതിയെയും പരമാധികാരത്തെയും സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. നിരവധി ബഹുമതികളും പദവികളും അദ്ദേഹത്തിന് നൽകിയിട്ടുണ്ട്, അതായത്. കവികുലഗുരു, കവികുലശിരോമണി, ദീപശിഖ കാളിദാസൻ, ഇന്ത്യയുടെ ഷേക്സ്പിയർ തുടങ്ങിയവർ. ഭൂമിയിലെ ഏതൊരു സാഹിത്യ അഭിരുചിയുള്ളവരുടെയും ഹൃദയം കീഴടക്കാൻ കാളിദാസന് കഴിയും. തന്റെ രചനകളിലൂടെ അദ്ദേഹം ഇന്ത്യയുടെയും ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരത്തിന്റെയും യഥാർത്ഥ പ്രതിനിധിയാണ്. ഭാസ ലോകത്തിന് പൂർണ്ണമായ നാടകങ്ങൾ ലഭ്യമായ ആദ്യത്തെ മഹാനായ നാടകകൃത്തായിരുന്നു ഭാസ. 1910-ൽ, തിരുവിതാംകൂറിലെ മഹാമഹോപാധ്യായ ടി. ഗണപതി ശാസ്ത്രി, ആവിഷ്കാരത്തിലും നിർമ്മാണത്തിലും സമാനതകളുള്ള 13 നാടകങ്ങളുടെ ഒരു ശേഖരം കണ്ടെത്തി, അവ ഭാസ എന്ന ഒരൊറ്റ എഴുത്തുകാരന്റെ രചനകളാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഈ പ്രശസ്ത നാടകകൃത്ത് കാളിദാസന്റെ മുൻഗാമിയാണെന്ന് ഉറപ്പാണ്. ഏറ്റവും വലിയ സംസ്കൃത കവിയായ കാളിദാസൻ തന്റെ ആദ്യ നാടകമായ മാളവികാഗ്നിമിത്രത്തിന്റെ ആമുഖത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര് ആദരവോടെ പരാമർശിക്കുന്നു. ചില പണ്ഡിതന്മാർ അദ്ദേഹത്തെ എ.ഡി. 2 അല്ലെങ്കിൽ 3 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ അശ്വഘോഷനും കാളിദാസനും ഇടയിലാണെന്ന് സ്ഥാപിക്കുന്നു. ഭാസൻ വിഷ്ണുവിന്റെ ഭക്തനായിരിക്കാം. ഭാസൻ തന്റെ കഥകൾ മഹാ ഇതിഹാസങ്ങളായ രാമായണത്തിൽ നിന്നും മഹാഭാരതത്തിൽ നിന്നും, പുരാണമായ ശ്രീമദ്ഭാഗവതത്തിൽ നിന്നും, ഗുണാധ്യയിലെ ബൃഹത്കഥയിൽ നിന്നും ഉരുത്തിരിഞ്ഞു. ഭാസൻ്റെ പതിമൂന്ന് നാടകങ്ങൾ ഇപ്രകാരമാണ്: മഹാഭാരതത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഏകാഭിനയ നാടകങ്ങൾ ഇവയാണ് - പഞ്ചരാത്രം, ദൂതവാക്യം, മധ്യമവ്യായോഗം, ദൂതഘോത്കചം, കർണഭാരം, ഊരുഭംഗം. രാമായണത്തെ ആസ്പദമാക്കിയുള്ള നാടകങ്ങൾ ഇവയാണ് - പ്രതിമനാടകം, അഭിഷേകനാടകം, ഒന്ന് ശ്രീമദ്ഭാഗവതത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളത് ബാലചരിതം, മറ്റുള്ളവ ബൃഹത്കഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളത് പ്രതിജ്ഞായുഗന്ധരായനം, സ്വപ്നവാസവദത്തം എന്നിവയാണ്. അവിമരകം, ദരിദ്രചാരുദത്തം എന്നിവ ലോകകഥകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. ഭാസ ഒരു ജന്മനാടകകാരനായിരുന്നു. സംസ്കൃത നാടകത്തിൻ്റെ വിവിധ മാതൃകകൾ അദ്ദേഹം അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്, അതായത് പ്രകരണം, ഭന (ഏകനാടകം) മുതലായവ. തൻ്റെ എല്ലാ ചെറിയ നാടകങ്ങളിലും, കവി അവ അസാധാരണമാംവിധം നാടകീയമാക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഭാസയുടെ സ്വപ്‌നവാസവദത്തം സംസ്‌കൃത സാഹിത്യത്തിലെ ഒരു മാസ്റ്റർപീസ് ആണ്. ആചാര്യ രാജശേഖരന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, വിമർശനത്തിന്റെ അഗ്നിയിൽ എരിയാത്ത ഒരേയൊരു നാടകമായിരുന്നു സ്വപ്നവാസവദത്തം. സ്വപ്നവാസവദത്തം എന്നാൽ 'സ്വപ്നത്തിൽ തന്റെ ഭർത്താവായ ഉദയനനെ കണ്ടുമുട്ടുന്ന വാസവദത്തയുടെ സ്വപ്നം' എന്നാണ്. ഗുണാധ്യന്റെ ബൃഹത്കഥയിൽ നിന്നാണ് ഇതിവൃത്തം എടുത്തിരിക്കുന്നത്. നാടകാവതരണത്തിന്റെ വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന്, ഭാസന്റെ നാടകങ്ങൾ ഗംഭീരമാണ്. ഹർഷ പ്രഭാകർവർദ്ധനന്റെ രണ്ടാമത്തെ മകനും രാജ്യവർദ്ധനന്റെ ഇളയ സഹോദരനുമായ ഹർഷവർദ്ധനൻ എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന ഹർഷൻ, എ.ഡി. 606 മുതൽ 647 വരെ ഉത്തരേന്ത്യയിൽ ഒരു വലിയ സാമ്രാജ്യം ഭരിച്ചു. അദ്ദേഹം ഒരു യാഥാസ്ഥിതിക ഹിന്ദുവായിരുന്നു, പക്ഷേ പിന്നീട് ബുദ്ധമതത്തിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടു. ബാണഭട്ടൻ, മയൂരൻ തുടങ്ങിയ നിരവധി കവികളെ സംരക്ഷിക്കുകയും പിന്തുണയ്ക്കുകയും ചെയ്ത മഹാപണ്ഡിതനായിരുന്നു ഹർഷ ചക്രവർത്തി. സംസ്കൃതത്തിലെ പ്രമുഖ ഗദ്യ എഴുത്തുകാരനായ ബാണഭട്ടൻ രചിച്ച ഹർഷചരിതം എന്ന പ്രസിദ്ധ കൃതിയിൽ നിന്നാണ് ഹർഷന്റെ ജീവിതകഥ നമുക്ക് മനസ്സിലാകുന്നത്. നാഗാനന്ദ, രത്നാവലി, പ്രിയദർശിക എന്നീ മൂന്ന് സംസ്കൃത കൃതികളുടെ രചയിതാവാണ് ഹർഷൻ. ആദ്യത്തേത് ഒരു നാടകമാണ്, ബാക്കി രണ്ടെണ്ണം നാടികങ്ങളാണ്. വിദ്യാധരരാജകുമാരനായ ജിമുതവാഹനന്റെ ആത്മത്യാഗത്തെ വിവരിക്കുന്ന അഞ്ച് അങ്കങ്ങളുള്ള ഒരു നാടകമാണ് നാഗാനന്ദ. പ്രധാന പ്രമേയത്തിനുപുറമെ, നാടകത്തിൽ നായകന്റെ മലയവതിയോടുള്ള സ്നേഹം ചിത്രീകരിക്കുന്ന രസകരമായ ഒരു ഉപകഥയുമുണ്ട്. ഹർഷന്റെ മാസ്റ്റർപീസായ രത്‌നാവലി, ഉദയന രാജാവിന്റെയും സിലോൺ രാജാവിന്റെ മകളായ രത്‌നാവലിയുടെയും സംഗമത്തിന്റെ കഥ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന നാല് അങ്കങ്ങളുള്ള ഒരു നാടികമാണ്. ധനഞ്ജയൻ തുടങ്ങിയ പിൽക്കാല നാടകകൃത്തുക്കൾ രത്‌നാവലിയെയും പ്രിയദർശികയെയും സാധാരണ സംസ്‌കൃത നാടകങ്ങളായി കണക്കാക്കുന്നു. ഉദയനനും ദൃഢവർമൻ രാജാവിന്റെ മകളായ പ്രിയദർശികയും തമ്മിലുള്ള സംഗമമാണ് പ്രിയദർശികയുടെ പ്രമേയം. ഈ രണ്ട് നാടകങ്ങളിലും, വിഷയത്തിന്റെയും രൂപത്തിന്റെയും സാമ്യം മാത്രമല്ല, കാളിദാസന്റെ മാളവികാഗ്നിമിത്രത്തിന്റെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലും ഉണ്ട്. ആക്ഷന്റെ അവിഭാജ്യ ഘടകമായി സാങ്കേതികമായി ഗർഭങ്ക എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു നാടകത്തിന്റെ ഫലപ്രദമായ ആമുഖമാണ് പ്രിയദർശികയുടെ ശ്രദ്ധേയമായ സവിശേഷത. രത്‌നാവലി, പ്രിയദർശിക എന്നീ രണ്ട് നാടികങ്ങളിൽ നിന്നുമുള്ള നിരവധി ചിത്രീകരണങ്ങൾ പിൽക്കാല നാടകകൃത്തുക്കൾ ധാരാളം ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്, കൂടാതെ നാടകത്തിന്റെയും നാടകത്തിന്റെയും അധ്യാപകർക്കും വിദ്യാർത്ഥികൾക്കും ഇടയിൽ പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. പാണിനി മനുഷ്യബുദ്ധിയുടെ ഏറ്റവും വലിയ മാതൃകയായി ഇന്ന് ലോകമെമ്പാടും പാണിനി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യയിൽ വ്യാകരണജ്ഞരുടെ ഒരു നീണ്ട പാരമ്പര്യം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, സംസ്കൃത ഭാഷയുടെ അന്തിമ ക്രോഡീകരണം പാണിനിക്ക് മാത്രമേ അവകാശപ്പെട്ടിട്ടുള്ളൂ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യാകരണം അന്നുമുതൽ അതിന്റെ ശരിയായ ഉപയോഗത്തിന് മാനദണ്ഡമായി തുടരുന്നു. പാണിനിയുടെ അഷ്ടാധ്യായി ലഭ്യമായ ഏറ്റവും പഴയ സമ്പൂർണ്ണ വ്യാകരണമാണ്, എന്നാൽ അതിൽ കാണപ്പെടുന്ന പക്വത, ആഴം, സംക്ഷിപ്തത എന്നിവ ഈ കൃതി വ്യാകരണ കൃതികളുടെ നീണ്ട ശൃംഖലയിലെ ഒരു കണ്ണിയാണെന്നതിന്റെ തെളിവാണ്. പാണിനി തന്നെ പത്ത് വ്യാകരണജ്ഞരുടെ പേരുകൾ പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട് - അപിശാലി, കാശ്യപ, ഗാർഗ്യ, ഗാലവ, ചക്രവർമ്മൻ, ഭരദ്വാജ്, ശകടായന, ശകല്യ, ശോണക, സ്‌ഫോടായന. പാണിനിയുടെ അഷ്ടാധ്യായിയിൽ നാല് പാദങ്ങൾ വീതമുള്ള എട്ട് അധ്യായങ്ങളിലായി അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന 4000 സൂത്രങ്ങൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഒരു ഇന്റർപോളേഷനും കൂടാതെ പാഠം നമുക്ക് ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. അഷ്ടാധ്യായി സൂത്ര ശൈലിയിലാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. ഒരു സൂത്രം ഹ്രസ്വവും കൃത്യവും അവ്യക്തവുമായിരിക്കണം. സൂത്രങ്ങളെ അവയുടെ പൊതുവായ സന്ദർഭത്തിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതിനാൽ സൂത്രം ഒരു സ്വതന്ത്ര പ്രസ്താവനയല്ല. പാണിനിയുടെ പല സൂത്രങ്ങളിലും ഒരു ജീവനുള്ള പ്രഭാഷണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശങ്ങളുണ്ട്. കിഴക്കൻ, വടക്കൻ മേഖലകളിൽ നിന്നുള്ളവർ ഭാഷയുടെ ഉപയോഗത്തിലെ പ്രത്യേകതകളെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം ചർച്ച ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഈ മഹത്തായ കൃതിയുടെ ആരംഭ പോയിന്റുകൾ പ്രശസ്തമായ മഹേശ്വര സൂത്രങ്ങളാണ്, അതിൽ ശബ്ദങ്ങളെ വിശാലമായി മൂന്ന് വിഭാഗങ്ങളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു - സ്വര, അന്തസ്ഥ, വ്യഞ്ജന. ഈ ശബ്ദങ്ങൾ ശ്രദ്ധേയമായ ഒരു ശാസ്ത്രീയ സംവിധാനത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. പദ രൂപീകരണത്തിൽ പാണിനിയുടെ സംഭാവന മികച്ചതാണ്. അദ്ദേഹം പദങ്ങളെ രണ്ട് പ്രധാന ഗ്രൂപ്പുകളായി തരംതിരിക്കുന്നു, അതായത് \'സുബന്ത\', \'തിങ്കന്ത\', കൂടാതെ പത്ത് ലകാരങ്ങൾ, മൂന്ന് വ്യക്തികൾ, മൂന്ന് സംഖ്യകൾ എന്നിവയിൽ ക്രിയാ രൂപങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. അങ്ങനെ ഓരോ മൂലത്തെയും തൊണ്ണൂറ് വിഭജന രൂപങ്ങളായി സംയോജിപ്പിക്കാനും മിക്കവാറും എല്ലാ രീതികളെയും വശങ്ങളെയും ശബ്ദങ്ങളെയും പരിപാലിക്കാനും കഴിയും. അതുപോലെ, ഓരോ സുബന്തയ്ക്കും എട്ട് കേസുകളെയും മൂന്ന് സംഖ്യകളെയും അടിസ്ഥാനമാക്കി സൈദ്ധാന്തികമായി ഇരുപത്തിനാല് രൂപങ്ങൾ ഉണ്ടാകാം. വേരുകൾ ഗണങ്ങളായി തരംതിരിച്ചിരിക്കുന്നു, ഒരു പ്രത്യേക ഗണത്തിലെ അംഗങ്ങൾ സമാനമായ രൂപങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഒരു പ്രത്യേക ലിംഗത്തിലെ അവസാന വർണ്ണമനുസരിച്ച് നാമങ്ങൾ നിരസിക്കപ്പെടുന്നു, പാണിനി വിശ്വസിക്കുന്നത് മൊത്തം വാക്യം ഒരു അവിഭാജ്യ യൂണിറ്റാണെന്നും (വാക്യൈക്യ) ഒരു വാക്യത്തിൽ ഉപയോഗിക്കാതെ തന്നെ ആ വാക്ക് മുടന്തനാണെന്നും ആണ്. ചിലപ്പോൾ നാമങ്ങളും ക്രിയകളായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. വസ്തുവുമായും വാക്യത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന മറ്റ് പദങ്ങളുമായും വിഷയത്തിന്റെ ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കേസ് - അവസാനങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന പ്രത്യേക നിയമങ്ങളുണ്ട്. കാത്യായന, പതഞ്ജലി തുടങ്ങിയ പിൽക്കാല വ്യാകരണജ്ഞർക്ക് പാണിനിയുടെ അഷ്ടാധ്യായി ഏക അഭയസ്ഥാനമായിരുന്നു. പാണിനിയുടെ വ്യക്തിജീവിതത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ പേരുകൾ പാണിൻ, ദക്ഷി എന്നിവയായിരുന്നുവെന്ന് വിവിധ ബാഹ്യ സ്രോതസ്സുകളിൽ നിന്ന് ശേഖരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പെഷവാറിനടുത്തുള്ള ശാലത്തൂർ ഗ്രാമത്തിലാണ് അദ്ദേഹം ജനിച്ചത്, തക്ഷശില സർവകലാശാലയിൽ പഠനം നടത്തി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ തീയതി ബിസി 500-ൽ എവിടെയും നിശ്ചയിക്കാം. 'കമ്പ്യൂട്ടറിന് സംസ്കൃതം ഏറ്റവും അനുയോജ്യമാണ്' എന്ന ചൊല്ലിന്റെ ഉത്ഭവം മഹാനായ മുനി പാണിനിയിൽ നിന്നാണ്. പതഞ്ജലി പതഞ്ജലി എന്ന വാക്കിന് പതന്ത്യാ അഞ്ജലയ യസ്മൈ എന്നാണ് വിശദീകരണം നൽകിയിരിക്കുന്നത്, അതായത് ആദരസൂചകമായി കൈകൾ കൂപ്പി നിൽക്കുന്നവൻ. പതഞ്ജലിയെ ഒരു മഹാനായ ഋഷിയായി കണക്കാക്കുകയും ഗോണാർഡിയ, ഫണി, അധിപതി, ശേഷരാജൻ തുടങ്ങിയ നിരവധി പേരുകളിൽ പരാമർശിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഒരു ഐതിഹ്യമനുസരിച്ച്, അദ്ദേഹം ശേഷനാഗന്റെ അവതാരമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. യോഗ, വ്യാകരണം, ആയുർവേദം എന്നിങ്ങനെ സംസ്കൃത പഠനത്തിന്റെ കുറഞ്ഞത് മൂന്ന് ശാഖകളിൽ പാണ്ഡിത്യമുള്ളയാളായിരുന്നു പതഞ്ജലി. യോഗയിലൂടെ മനസ്സിന്റെ അഴുക്കും വ്യാകരണത്തിലൂടെ വാക്കും ആയുർവേദത്തിലൂടെ ശരീരവും ശുദ്ധീകരിച്ച ഒരു ഋഷിയായി ഒരു പുരാതന വാക്യം അദ്ദേഹത്തെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. അങ്ങനെ പതഞ്ജലി ധ്യാന ശാസ്ത്രം, ഭാഷാ ശാസ്ത്രം, ഔഷധ ശാസ്ത്രം എന്നിവയ്ക്ക് വളരെയധികം സംഭാവന നൽകി. പതഞ്ജലിയുടെ യോഗസൂത്രം അഷ്ടാംഗയോഗ തത്ത്വചിന്തയുടെ പ്രധാന അടിസ്ഥാന കൃതിയാണ്. എട്ട് അംഗങ്ങൾ യമ, നിയമം, ആസനം, പ്രാണായാമം, പ്രത്യാഹാരം, ധാരണ, ധ്യാനം, സമാധി എന്നിവയാണ്. 'യോഗ' എന്നത് ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും ചിത്താവസ്ഥകളെയും നിയന്ത്രിക്കുന്നതാണ്. മനസ്സ് ശുദ്ധമാകുമ്പോൾ, ബാഹ്യ അസ്വസ്ഥതകളാൽ അത് അസ്വസ്ഥമാകാനുള്ള സാധ്യത പൊതുവെ കുറയുന്നു. പതഞ്ജലിയുടെ മഹാഭാഷ്യം മറ്റൊരു നാഴികക്കല്ലാണ്. പാണിനിയുടെ അഷ്ടാധ്യായിയെക്കുറിച്ചുള്ള നിലവിലുള്ള ആദ്യത്തേതും പഴയതുമായ വ്യാഖ്യാനമാണിത്. പാണിനിയുടെ 1228 നിയമങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, അത് പരമപ്രധാനമായി ആധികാരികമായി നിലകൊള്ളുകയും വ്യാകരണ വിഷയങ്ങളിൽ ഉയർന്നുവന്ന ഗുരുതരമായ സംശയങ്ങളുടെ എല്ലാ സന്ദർഭങ്ങളിലും അവസാനത്തെയും അവസാനത്തെയും വാക്ക് നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. പാണിനിയൻ നിയമങ്ങൾക്ക് അനുബന്ധമായി കാത്യായന നിരവധി വാർതികകൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്, പക്ഷേ പതഞ്ജലി അവയുടെ നിരർത്ഥകത തെളിയിക്കുകയും പാണിനിയെ പിന്തുണയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. ചുരുക്കത്തിൽ, ഇത് ഈ ശാഖയുടെ ഒരു വിജ്ഞാനകോശ കൃതിയാണ്. ഇതിനുപുറമെ, 700 ൽ കൂടുതലാകാവുന്ന ഉജ്ജ്വലമായ ഉദ്ധരണികളാൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മുഴുവൻ ചർച്ചയും സംഭാഷണ ശൈലിയിലുള്ള ചോദ്യം - ഉത്തരം അല്ലെങ്കിൽ എതിർപ്പ് - നിരാകരണം മുതലായവയിലാണ് അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. അക്കാലത്ത് സംസ്കൃതം സംസാരഭാഷയായിരുന്നുവെന്ന് വ്യക്തമാണ്. ഗുരുത്വാകർഷണ സിദ്ധാന്തം ആദ്യം മഹാഭാഷയിൽ മാത്രമേ വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളൂ. ഔഷധങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള കൃതിയായ നിദാൻ സൂത്രങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ സംവേദിയ-നിദാൻ സൂത്രങ്ങൾ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിന് പതഞ്ജലി നൽകിയ യഥാർത്ഥ സംഭാവനയായി അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നു. മഹാനാദ, ചരക് - പരിഷകര, സിദ്ധാന്ത - സാരാവലി, പരമാർത്ഥ - സാർ, ലോക ശാസ്ത്രം എന്നിവയാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറ്റ് ചില കൃതികൾ. യുപിയിലെ ഗോണ്ട പ്രദേശോ കശ്മീരിന്റെ ഒരു ഭാഗമോ ആയിരിക്കാവുന്ന ഗൊണാർദ എന്ന സ്ഥലത്താണ് പതഞ്ജലി ജനിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിതൃത്വത്തെക്കുറിച്ച് ഒന്നും അറിയില്ല. തക്ഷശിലയിൽ നിന്ന് വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയ അദ്ദേഹം പാടലീപുത്രത്തിൽ വിദ്യാർത്ഥികളെ പഠിപ്പിച്ചു. പതഞ്ജലിയെ രാജാവ് പുഷ്യമിത്രന്റെ സമകാലികനായി അംഗീകരിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ബിസി രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ അദ്ദേഹം ആയിരിക്കാം. ആദി ശങ്കരാചാര്യർ ആദി ശങ്കരാചാര്യർ വെറുമൊരു തത്ത്വചിന്തകനോ പണ്ഡിതനോ ആയിരുന്നില്ല. വാസ്തവത്തിൽ അദ്ദേഹം ഒരു മന്ത്രവാദി, സന്യാസി, പണ്ഡിതൻ, കവി, എല്ലാറ്റിനുമുപരി ഒരു പ്രായോഗിക പരിഷ്കർത്താവ്, കഴിവുള്ള സംഘാടകൻ എന്നിവരിൽ സമന്വയിപ്പിച്ച അത്ഭുതകരമായ ഊർജ്ജസ്വലനായ ഒരു മനുഷ്യനായിരുന്നു. ശങ്കരൻ കേരളത്തിലെ കാലടി ഗ്രാമത്തിലാണ് ജനിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലഘട്ടം ബിസി 509 മുതൽ ബിസി 477 വരെയാണെന്ന് വിവിധ തെളിവുകൾ തെളിയിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അമ്മ ആര്യാംബ ശിവന്റെ ഭക്തയായ ഭക്തയായിരുന്നു. മൂന്ന് വയസ്സുള്ളപ്പോൾ പിതാവ് ശിവഗുരു അദ്ദേഹത്തെ ഉപേക്ഷിച്ചു. അഞ്ച് വയസ്സുള്ളപ്പോൾ മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം എല്ലാ വേദങ്ങളും വേദാംഗങ്ങളും പഠിച്ചത്. ഗുരുകുലത്തിൽ താമസിച്ച് അദ്ദേഹം ഒരു വീട്ടിൽ നിന്ന് ഭിക്ഷ യാചിക്കാൻ പോയി. ആ സ്ത്രീ വളരെ ദരിദ്രയായിരുന്നു, ഉണങ്ങിയ ഒരു അംലം മാത്രമേ അവൾക്ക് നൽകാൻ കഴിയൂ, അതിൽ അവൾക്ക് വളരെ ഖേദം തോന്നി. ശങ്കരൻ ലക്ഷ്മി ദേവിയെ പ്രാർത്ഥിച്ചു, അവർ അംലയുടെ ആകൃതിയിലുള്ള സ്വർണ്ണ നാണയങ്ങൾ വർഷിച്ചു. കനകധാര സ്തോത്രം എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഈ സ്തോത്രം. ഏഴാമത്തെ വയസ്സിൽ അദ്ദേഹം ഗുരുകുലത്തിൽ നിന്ന് മടങ്ങിയെത്തി ലോകം ത്യജിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചു, പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അമ്മ നിരസിച്ചു. ഒരു നദിയിൽ പ്രവേശിച്ച്, ഒരു മുതല തന്നെ പിടികൂടിയെന്നും, ലോകം ത്യജിക്കാൻ അനുവദിച്ചാൽ മാത്രമേ തന്നെ വിട്ടയക്കൂ എന്നും അയാൾ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. നിസ്സഹായയായ അമ്മ, അന്ത്യകർമങ്ങൾ ചെയ്യുമെന്ന് വാഗ്ദാനം ചെയ്ത്, അദ്ദേഹത്തിന് ത്യാഗത്തിനുള്ള അനുമതി നൽകി. അങ്ങനെ ശങ്കരൻ പോയി, വഴിയിൽ നദികൾ, കുന്നുകൾ, വനങ്ങൾ, പട്ടണങ്ങൾ എന്നിവ കടന്ന്, വൈവിധ്യമാർന്ന വ്യക്തിത്വങ്ങളെയും സൃഷ്ടിയുടെ പരിധിയില്ലാത്ത വൈവിധ്യങ്ങളെയും കണ്ടുമുട്ടി - എല്ലാ ചെറിയ ജീവജാലങ്ങളിലും ജീവജാലങ്ങളിലും പരമമായ യാഥാർത്ഥ്യമായ ബ്രഹ്മത്തെ അനുഭവിച്ചു. ഗോവിന്ദ ഭഗവദ്പാദർ സമാധിയിൽ മുഴുകിയിരുന്ന ഒരു ഗുഹയിൽ അദ്ദേഹം എത്തി. നർമ്മദ നദിയുടെ തീരത്താണ് ഗുഹ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്, അതിലെ വെള്ളപ്പൊക്ക ജലം ഗുഹയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ തുടങ്ങി. വെള്ളം ഗുഹയിൽ പ്രവേശിക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധത്തിൽ ശങ്കരൻ ഒരു കലം ക്രമീകരിച്ചു. ഒടുവിൽ ഗോവിന്ദൻ അദ്ദേഹത്തെ സന്യാസത്തിലേക്ക് ദീക്ഷിക്കുകയും നാല് മഹാവാക്യങ്ങളെ - തത് ത്വമസി, പ്രജ്ഞാനം ബ്രഹ്മ, അഹം ബ്രഹ്മാസ്മി, അയമാത്മാ ബ്രഹ്മ എന്നിവയെ - പഠിപ്പിച്ചു. ഇവിടെ ശങ്കർ യോഗയിലൂടെയും ധ്യാനത്തിലൂടെയും സിദ്ധികൾ നേടുകയും അതിപ്രകൃതിശക്തികൾ നേടുകയും ചെയ്തു. ഇവിടെ നിന്ന് അദ്ദേഹം കാശി സന്ദർശിച്ചു, അവിടെ നിന്ന് ബദരിധാമിലേക്ക് പോയി ബ്രഹ്മസൂത്ര ഭാഷ്യം എഴുതി. ഇവിടെ നിന്ന് അദ്ദേഹം കേദാരത്തിലേക്ക് പോകുകയായിരുന്നു - ആശ്രമത്തിൽ, ദൈവത്തിന്റെ അസ്തിത്വം നിഷേധിച്ചതിന് പ്രതികാരമായി കുമാരില ഭട്ട് സ്വയം തീയിൽ തീകൊളുത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നത് അദ്ദേഹം കണ്ടു. കുമാരില ശങ്കറിനോട് മന്ദൻ മിശ്രയെ കാണാനും വേദാന്ത തത്ത്വചിന്ത പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന തന്റെ ശിഷ്യനാക്കാനും അഭ്യർത്ഥിച്ചു. കുമാരിലയെ രക്ഷിക്കാൻ കഴിയാതെ വന്നപ്പോൾ, ശങ്കരൻ മണ്ഡന മിശ്രയുടെ വീട്ടിൽ പോയി അദ്ദേഹത്തെയും ഭാര്യ ശാരദയെയും ശാസ്ത്രാർത്ഥത്തിൽ പരാജയപ്പെടുത്തി. ആചാര്യ മന്ദൻ മിശ്ര വേദാന്ത പ്രചാരണത്തിൽ മുഴുകി. ഇവിടെ നിന്ന് ശങ്കർ ശ്രീ ശൈലത്തിലേക്ക് പോയി. ഇവിടെ അമ്മയുടെ മരണവാർത്ത അറിഞ്ഞ അദ്ദേഹം വാഗ്ദാനം പാലിച്ചുകൊണ്ട് അന്ത്യകർമങ്ങൾ നടത്തി. ഇന്ത്യയിൽ ഭൂമിശാസ്ത്രപരവും ചരിത്രപരവും ആത്മീയവുമായ സമഗ്രത സ്ഥാപിക്കുന്നതിനായി അദ്ദേഹം രാജ്യത്തിന്റെ നാല് ദിശകളിലായി നാല് മഠങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ചു - വടക്ക് ജ്യോതിർമഠം, കിഴക്ക് പുരിയിൽ ഗോവർദ്ധൻ മഠം, തെക്ക് കർണാടകയിൽ ശൃംഗേരി മഠം, പടിഞ്ഞാറ് ഗുജറാത്തിൽ ദ്വാരികാ മഠം, കാഞ്ചിയിൽ കാമകോടി പീഠം എന്നിവ തന്റെ വാസസ്ഥലമായി സ്ഥാപിച്ചു. ശങ്കരൻ തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ചുരുങ്ങിയ കാലയളവിൽ (32 വർഷം മാത്രം) ഉപനിഷത്തും ഗീതയും അടിസ്ഥാനമാക്കി ഭാഷ്യം രചിച്ചു. എൺപത് പുസ്തകങ്ങളിലായി 240 സ്തോത്രങ്ങൾ, പ്രകരണ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ, ഉപദേശ സഹസ്രി, വിവേക് ചൂഡാമണി, അപരോപക്ഷണഭൂതി തുടങ്ങിയ ആമുഖ പുസ്തകങ്ങൾ അദ്ദേഹം രചിച്ചു. കാഞ്ചീപുരത്ത് ഭഗവതി കാമാക്ഷിയുടെ ആരാധനയിൽ അദ്ദേഹം തന്റെ അവസാന നിമിഷങ്ങൾ ചെലവഴിച്ചു, മുപ്പത്തിരണ്ടാം വയസ്സിൽ ശരീരം വെടിഞ്ഞു. ആദി ശങ്കരന്റെ ജ്ഞാനത്തിനും ബുദ്ധിശക്തിക്കും അദ്ദേഹം പ്രഘോഷിച്ച തത്വങ്ങൾക്കും അദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ച ആത്മീയ സാമ്രാജ്യത്തിനും മുന്നിൽ ഇന്ത്യ മാത്രമല്ല, ഇന്ന് ലോകം മുഴുവൻ തലകുനിക്കുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ, പുരാതന ഇന്ത്യൻ ചിന്തകരുടെ താരാപഥത്തിലെ ഏറ്റവും തിളക്കമുള്ള പ്രകാശമാണ് അദ്ദേഹം. വാസ്തവത്തിൽ, ഇന്ത്യയിലുടനീളം ചിന്തയുടെ പൂർണ്ണമായ ഐക്യം കൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട്, ബൗദ്ധിക, ദാർശനിക, മതപരമായ പദ്ധതികളിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ദേശീയ ഏകീകരണത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ ദീപ വാഹകനായിരുന്നു അദ്ദേഹം. കൽഹണ കശ്മീരിന്റെ ചരിത്രം വിവരിക്കുന്ന ആദ്യത്തേതും മികച്ചതുമായ ചരിത്ര കാവ്യതരംഗിണി രചിച്ച കവികളിൽ ഒരാളാണ് കൽഹണൻ. ബിസി 1300 മുതൽ എഡി 1150 വരെയുള്ള മുഴുവൻ ചരിത്ര സംഭവങ്ങളും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട് . രാജതരംഗിണിയിൽ എട്ട് തരംഗങ്ങൾ (തരംഗങ്ങൾ) ഉൾപ്പെടുന്നു. തന്റെ കൃതികളെ കൂടുതൽ ആധികാരികമാക്കുന്നതിനായി അദ്ദേഹം രാജകീയ ശേഖരങ്ങൾ, പുരാണങ്ങൾ, വിവിധ ലിഖിതങ്ങൾ, സമാഹാരങ്ങൾ, മുദ്രകൾ, നാണയങ്ങൾ എന്നിവ പരിശോധിച്ചു. ബിസി 1300 ലെ ഒരു രാജാവായ ഗോവിന്ദനിൽ നിന്നാണ് കാവ്യം ആരംഭിക്കുന്നത്, കൂടാതെ വിവിധ പ്രമുഖ സംഭവങ്ങളുടെ ഏറ്റവും ആധികാരികമായ കാലക്രമ വിവരണങ്ങളും ഇതിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. രാജാക്കന്മാരുടെ ഗുണങ്ങൾ മാത്രമല്ല, അവരുടെ അധാർമിക പ്രവൃത്തികളും അദ്ദേഹം പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. ധാർമ്മികതയുടെ പ്രചാരണമാണ് ഈ കൃതിയുടെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം. കശ്മീരിലെ വിവിധ വിഭാഗങ്ങളിൽ പ്രബലമായ മതപരമായ സഹിഷ്ണുതയെ അദ്ദേഹം അഭിനന്ദിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലീങ്ങളും ഒരിക്കലും ശത്രുതയുടെ ഒരു കണിക പോലും ഇല്ലാതെ ഒരുമിച്ച് പ്രവർത്തിച്ചു. ഈ ഐക്യം തകർക്കാൻ ശ്രമിച്ച രാജാക്കന്മാരെ അദ്ദേഹം പ്രത്യേകിച്ച് എതിർത്തിട്ടുണ്ട്. അത്യാഗ്രഹികളായ പുരോഹിതന്മാരെയും അച്ചടക്കമില്ലാത്ത സൈനികരെയും ദുഷ്ട ഉദ്യോഗസ്ഥരെയും അദ്ദേഹം കഠിനമായി വിമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. റാണി ചിദ്ദയുടെ ഭക്തമായ അഭിലാഷങ്ങളെ അദ്ദേഹം പ്രശംസിച്ചിട്ടുണ്ട്. മനോഹരമായ ആലാപന ശൈലികൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഈ കാവ്യാത്മക കൃതിയിൽ അനുഷ്ടുഭ് മീറ്ററിലാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. കൽഹണൻ കശ്മീരിലെ താമസക്കാരനായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിതാവ് ചമ്പക് കശ്മീരിലെ രാജാവായ ഹർഷന്റെ യഥാർത്ഥ അനുയായിയായിരുന്നു. രാജാവിന്റെ വധത്തിനുശേഷം, ചമ്പകൻ രാഷ്ട്രീയം ഉപേക്ഷിച്ചു, അങ്ങനെ കൽഹണനും രാജകീയ പദവി നഷ്ടപ്പെട്ടു. കൽഹണൻ ഒരു ശൈവനായിരുന്നെങ്കിലും ബുദ്ധമതത്തെ ആദരിച്ചിരുന്നു. എ.ഡി. 1148-ൽ അദ്ദേഹം ഈ കൃതി എഴുതാൻ തുടങ്ങി, ഏകദേശം മൂന്ന് വർഷത്തിനുള്ളിൽ അത് പൂർത്തിയാക്കി. വിലയേറിയ വസ്തുക്കളും തെളിവുകളും ശേഖരിക്കുന്നതിൽ അദ്ദേഹം ഒരു ശ്രമവും നടത്തിയിട്ടില്ല. ഇത്രയും മികച്ച ഒരു ചരിത്ര മഹാകാവ്യത്തിന്റെ രചയിതാവെന്ന നിലയിൽ എല്ലാ അംഗീകാരവും അദ്ദേഹം അർഹിക്കുന്നു. ജയദേവ ജയദേവൻ വളരെ പ്രശസ്തനായ ഒരു ഗാനരചയിതാവാണ്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രശസ്തമായ ഗീതി കാവ്യ ഗീത ഗോവിന്ദം പിൽക്കാല കവികളെയും ചിത്രകാരന്മാരെയും നർത്തകരെയും ഈ മനോഹരമായ കൃതിയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി അവരുടെ പ്രകടനങ്ങളെ സ്വാധീനിച്ചു. പരമാത്മാവുമായുള്ള ആത്മാവിന്റെ ബന്ധത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന രാധയുടെയും കൃഷ്ണന്റെയും ഭക്തിനിർഭരമായ സ്നേഹത്തെ ഈ കാവ്യം വിവരിക്കുന്നു. ജയദേവൻ കൃഷ്ണന്റെ ഒരു ഭക്തനായിരുന്നു. കൃഷ്ണന്റെയും രാധയുടെയും ലീലകളെ അദ്ദേഹം വളരെ മനോഹരമായ ഭാഷയിൽ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്, അതിലെ ഓരോ അക്ഷരവും പാരായണം ചെയ്യുമ്പോൾ സംഗീതപരമായി മുഴങ്ങുന്നു. താളാത്മകമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന പദങ്ങളുടെ കൂട്ടങ്ങളാൽ ഇത് സമൃദ്ധമാണ്. നീണ്ട സംയുക്തങ്ങൾ പോലും മൃദുവായ സംഗീത പ്രഭാവം സൃഷ്ടിക്കാൻ തികച്ചും ട്യൂൺ ചെയ്യാൻ കഴിയും. ഓരോ ഗാനവും നിശ്ചിത രാഗത്തിലും താളത്തിലും രചിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യയിലുടനീളം പ്രത്യേക അവസരങ്ങളിലും ഉത്സവങ്ങളിലും ഈ ഗാനങ്ങൾ ആലപിക്കുന്നു. സംസ്കൃത സാഹിത്യത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ഗാനരചനാ കാവ്യമാണിത്. കവിതയുടെയും സംഭാഷണങ്ങളുടെയും മനോഹരമായ സംയോജനം ഇതിനുണ്ട്, അത് ഒരു നാടകീയ പ്രഭാവം നൽകുന്നു. ചില പാശ്ചാത്യ പണ്ഡിതന്മാർ ഇതിനെ സംഗീത നാടകമായി കണക്കാക്കുന്നു. എ.ഡി. പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ച ബംഗാളിലെ രാജ ലക്ഷ്മൺ സെന്നിന്റെ കൊട്ടാരത്തിലെ ഒരു കവിയായിരുന്നു ജയദേവ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികൾ ഓരോ ഇന്ത്യൻ കൃഷ്ണ ഭക്തന്റെയും ഹൃദയത്തെ സ്പർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. അറിയപ്പെടുന്ന കൃതി കുട്ടികളുടെ കെട്ടുകഥകൾ സംസ്കൃത നാടകം സംസ്കൃത കവിത വേദങ്ങൾ ബ്രാഹ്മണ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ആരണ്യകങ്ങൾ വേദാംഗങ്ങളും സൂത്ര സാഹിത്യവും ഉപനിഷത്തുകൾ ഇതിഹാസങ്ങൾ കുട്ടികളുടെ കെട്ടുകഥകൾ രാഷ്ട്രീയം, സാമ്പത്തികശാസ്ത്രം, ലൗകിക ജ്ഞാനം, ഇന്നത്തെ മറ്റ് ഗിമ്മിക്കുകൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ് പകർന്നുനൽകുന്നതിനായി നിഷ്കളങ്കരായ കുട്ടികൾക്ക് എഴുതുന്ന കഥകളാണ് കെട്ടുകഥകൾ. ജീവിതത്തിന്റെ മൂന്ന് ലക്ഷ്യങ്ങളായ ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാമം എന്നിവ കൈവരിക്കുക എന്നതാണ് അവയുടെ പ്രമേയം, മോക്ഷമല്ല. അവ ആഖ്യാന രൂപത്തിലാണ്, സാധാരണയായി മൃഗങ്ങളും പക്ഷികളും അവയിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. മനുഷ്യരെപ്പോലെ പെരുമാറാനും സംസാരിക്കാനും വേണ്ടിയാണ് അവ നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഒരു പ്രധാന കഥയുണ്ട്, മറ്റ് ചെറുകഥകളും അതിൽ ഇഴചേർന്നിരിക്കുന്നു. ഇവ മനുഷ്യന്റെ വിഡ്ഢിത്തങ്ങളെയും ബലഹീനതകളെയും എടുത്തുകാണിക്കുന്നു. സാധാരണയായി മുഴുവൻ കഥയും ഗദ്യത്തിലാണ്, പക്ഷേ ധാർമ്മികതയോ അവയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ പാഠമോ സാധാരണയായി പദ്യങ്ങളിലാണ് നൽകിയിരിക്കുന്നത്. സംസ്കൃത സാഹിത്യത്തിൽ പഞ്ചതന്ത്രവും ഹിതപദേഷവുമാണ് ഈ ശൈലിയുടെ ഏറ്റവും ജനപ്രിയമായ കൃതികൾ.

ബ്രഹ്മവും മായയും വിവർത്തവും പരിണാമവും

അദ്വൈത തത്ത്വചിന്തയെ സംക്ഷിപ്തമായി വിശദീകരിക്കുക എളുപ്പമല്ല, കൂടാതെ പ്രഗത്ഭരായ വിദഗ്ദ്ധർക്ക് ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ ആവശ്യമുള്ള ഒരു www ഹോം പേജിൽ ആവർത്തിക്കുക എന്റെ ഉദ്ദേശ്യമല്ല. അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ വിവിധ വശങ്ങളുടെ ഒരു ഹ്രസ്വ സംഗ്രഹം നൽകുന്നതിൽ ഞാൻ സംതൃപ്തനാകും. വേദാന്തത്തിലെ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു അനുമാനം, മനുഷ്യൻ ഈ ലോകത്തിലെ ജീവിതത്തിനിടയിൽ അടിമത്തം അനുഭവിക്കുന്നു എന്നതാണ്. ഇതിനെ സംസാരം എന്ന് പറയുന്നു , അതായത് ജനനമരണങ്ങളുടെ അനന്തമായ ചക്രത്തിൽ അകപ്പെടുക. അതിനാൽ ഈ ബന്ധനത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കാൻ ഒരു വഴി തേടുക, പുനർജന്മങ്ങളുടെ ചക്രം തകർത്ത് മോക്ഷം അല്ലെങ്കിൽ മോചനം നേടുക എന്നതാണ് അന്വേഷണം. വേദാന്തത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട വിഷയങ്ങൾ ബന്ധനത്തെ എന്താണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, എന്താണ് മോചനം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. മനുഷ്യന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനം (അറിവ്) മോചനമാണെന്ന് അദ്വൈത പാഠശാല വീക്ഷിക്കുന്നു. മനുഷ്യന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയിൽ നിന്നാണ് ബന്ധനം ഉണ്ടാകുന്നത് , അതിനാൽ അജ്ഞതയുടെ നീക്കം ഈ ബന്ധനത്തെ വേരോടെ പിഴുതെറിയുന്നു. അതിനാൽ മോചനം മനുഷ്യൻ തന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം അറിയുന്നതിൽ കൂടുതലോ കുറവോ ഒന്നുമല്ല. ഈ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം അവന്റെ ആന്തരിക സത്തയാണ്, ആത്മാവ്, അത് ബ്രഹ്മമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. പുസ്തകപരമായ അറിവായിട്ടല്ല, സ്വന്തം അനുഭവത്തിലൂടെ ഇത് അറിയുന്നവൻ ജീവിക്കുമ്പോൾ പോലും മുക്തനാകുന്നു. അത്തരമൊരു മനുഷ്യൻ ഒരു ജീവൻമുക്തനാണ് , അവൻ പുനർജന്മ ചക്രത്തിലേക്ക് തിരികെ പോകുന്നില്ല. ബ്രഹ്മം - മനുഷ്യന്റെ മോചനത്തിന്റെ പ്രശ്നത്തിനുള്ള അദ്വൈത പരിഹാരത്തിൽ ദൈവം ഒരു സ്രഷ്ടാവോ രക്ഷകനോ ആയി ഉൾപ്പെടുന്നില്ലെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ ശ്രദ്ധിച്ചേക്കാം. സ്വന്തം യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം അറിയുക മാത്രമാണ് വേണ്ടതെങ്കിൽ, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ദൈവത്തിന് എന്ത് പങ്കാണുള്ളത്? ഈ പ്രശ്നത്തിനുള്ള അദ്വൈതത്തിന്റെ ഉത്തരം ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്വൈത സങ്കൽപ്പത്തിൽ കുഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു. ബ്രഹ്മം ഒരേസമയം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണവും ഭൗതികവുമായ കാരണമാണെന്ന ബ്രഹ്മസൂത്രത്തിന്റെ വീക്ഷണമാണ് ഒന്ന്. ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമായി നിലനിൽക്കുന്നതായി പറയാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ ബ്രഹ്മസൂത്രം അത്തരമൊരു വീക്ഷണം പുലർത്തുന്നു. അപ്പോൾ ബ്രഹ്മം ഒരു സാർവത്രിക ഗണത്തിന്റെ ഒരു പേര് മാത്രമാണോ - ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാറ്റിന്റെയും സൂപ്പർസെറ്റ്? അങ്ങനെയല്ല, കാരണം ബ്രഹ്മത്തെ എല്ലാ മാറ്റങ്ങൾക്കും അതീതമായി വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, അതേസമയം ഗ്രഹിച്ച പ്രപഞ്ചം മാറ്റത്താൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന് ബ്രഹ്മം മാത്രമാണ് ഏക കാരണമായി പറയപ്പെടുന്നു. അതേസമയം, ബ്രഹ്മത്തെ യഥാർത്ഥത്തിൽ മനസ്സിലാക്കുക എന്നാൽ അത് ഭാഗങ്ങളും വൈവിധ്യവും ഇല്ലാത്തതും എല്ലാ കാര്യകാരണ/പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കും അതീതവുമാണെന്ന് അറിയുക എന്നതാണ്. ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അത്തരമൊരു സങ്കൽപ്പം ഉപനിഷത്തുകളിൽ നിന്നാണ് ഉരുത്തിരിഞ്ഞത് , അവ ഒരു വശത്ത് സർവം ഖൽവിദം ബ്രഹ്മ - ഇതെല്ലാം ബ്രഹ്മമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല - എന്നും മറുവശത്ത് നേഹ നാസ്തി കിഞ്ചന - ഇവിടെ വൈവിധ്യമില്ല - എന്നും പറയുന്നു. അതിനാൽ, അദ്വൈതത്തിൽ ഒരു സ്രഷ്ടാവായി ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സങ്കൽപ്പം സവിശേഷമാണ്, കൂടാതെ കാര്യകാരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്വൈത വീക്ഷണങ്ങളുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. കാര്യകാരണം: പരിണാമവും വിവരണവും - അദ്വൈത വേദാന്തികൾ വിവരിക്കുന്ന വ്യത്യസ്ത കാര്യകാരണ സിദ്ധാന്തങ്ങളുണ്ട് , പക്ഷേ ബ്രഹ്മം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഏക കാരണമാണെന്ന് അവരെല്ലാം സമ്മതിക്കുന്നു, അതായത് പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണവും ഭൗതിക കാരണവും. ഏക ബ്രഹ്മം ബഹുമുഖ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ കാരണമാണെന്ന സിദ്ധാന്തമാണ് അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ മുഴുവൻ വ്യവസ്ഥയുടെയും അടിസ്ഥാനം, അതിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവരുന്ന യുക്തിസഹമായ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നതിന് നൂറ്റാണ്ടുകളായി നിരവധി ശ്രമങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട് . ഈ ബ്രഹ്മം ശാശ്വതവും മാറ്റമില്ലാത്തതുമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണ കാരണമായി ബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കാൻ എളുപ്പമാണ്. മിക്കവാറും എല്ലാ മതങ്ങളും പങ്കിടുന്ന പരമ്പരാഗത വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന് ഈ വീക്ഷണം വളരെ വ്യത്യസ്തമല്ല - ചില സ്രഷ്ടാവ് സാധാരണയായി ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിച്ചതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഈ സ്രഷ്ടാവാണ് പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണ കാരണം. അത്തരം പൊതുവായ ദൈവിക വീക്ഷണങ്ങളിൽ നിന്ന് സ്റ്റാൻഡേർഡ് വേദാന്ത നിലപാടിനെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നത് ബ്രഹ്മം ഒരേസമയം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണവുമാണ് എന്നതാണ്. മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, സൃഷ്ടി ഒരിക്കലും എക്സ് നിഹിലോ അല്ല , മറിച്ച് ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ ഉത്ഭവിക്കുന്നു, എന്നിരുന്നാലും ബ്രഹ്മം മാറ്റമില്ലാതെ തുടരുന്നു. ഭൗതിക കാര്യകാരണ ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സാമാന്യബുദ്ധിയുള്ള വീക്ഷണങ്ങളിൽ എപ്പോഴും ഒരുതരം മാറ്റം ഉൾപ്പെടുന്നു. അതിനാൽ, ഉദാഹരണത്തിന്, പാൽ തൈരിന്റെ ഭൗതിക കാരണമാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, പാൽ കട്ടപിടിക്കുന്ന പ്രക്രിയയിൽ, പാൽ വീണ്ടെടുക്കാൻ കഴിയില്ല. അവസാനം നമുക്കുള്ളത് തൈര് മാത്രമാണ്, പാൽ തിരിച്ചെടുക്കാനാവാത്തവിധം നഷ്ടപ്പെടുന്നു. മാറ്റവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഈ തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണ ബന്ധത്തെ പരിനാമ എന്ന് വിളിക്കുന്നു . മറ്റൊരു തരത്തിലുള്ള ഭൗതിക കാര്യകാരണ ബന്ധമുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, സ്വർണ്ണം കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു ആഭരണത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണമാണ് സ്വർണ്ണം. ആഭരണം നിർമ്മിക്കുന്ന പ്രക്രിയയിൽ, ലോഹം മറ്റൊന്നായി മാറുന്നില്ല. അത് മറ്റൊരു രൂപത്തിലേക്ക് മാത്രമേ ആകർഷിക്കപ്പെടുന്നുള്ളൂ, ഒരു പിണ്ഡത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ആഭരണത്തിലേക്ക്; സ്വർണ്ണം സ്വർണ്ണമായി തുടരുന്നു. ഈ തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണ ബന്ധത്തെ വിവര എന്ന് വിളിക്കുന്നു , അവിടെ ഭൗതിക കാരണം തന്നെ മറ്റൊന്നായി മാറുന്നില്ല. "ആയിരിക്കുന്നത്" ഏകമായിരിക്കുന്നത് എങ്ങനെ മൂലകാരണമാണെന്ന് ( സദേവ സൗമ്യ ഇദം അഗ്ര അസിതം, ഏകമേവ അദ്വിതീയം ), എല്ലാ ഗ്രഹിക്കപ്പെടുന്ന മാറ്റങ്ങളും നാമരൂപത്തിൽ മാത്രമാണെന്നും ഭാഷയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നും ( വാസാരംഭനം വികാരോനാമധേയം ) കാണിക്കുന്ന ഉദാഹരണങ്ങളിൽ ഛാന്ദോഗ്യ ഉപനിഷത്ത് ഈ തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണബന്ധത്തെ വളരെ വ്യക്തമായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. സ്വർണ്ണത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യം അത് ഏത് രൂപത്തിലാണെന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. ശങ്കരാചാര്യൻ തന്റെ ഉപമകളിൽ രണ്ട് തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണബന്ധങ്ങളും ( പരിനാമ , വിവർത്ത ) ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും , പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണമെന്ന നിലയിൽ ബ്രാഹ്മണന്റെ പങ്ക് ബ്രഹ്മത്തിന്റെ സത്തയിൽ എന്തെങ്കിലും മാറ്റമുണ്ടാക്കുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം നിഷേധിക്കുന്നു. യുക്തിപരമായ തീവ്രതയിൽ, കാര്യകാരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരിനാമ , വിവർത്ത വീക്ഷണങ്ങൾ രണ്ടും കുറവുള്ളവയാണ്, കാരണം അവ കാരണത്തിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിന് പുറമെ, ഫലത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക യാഥാർത്ഥ്യത്തെ അനുമാനിക്കുന്നു. അതിനാൽ, അദ്വൈത വേദാന്തത്തിലെ ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മമായ വാദങ്ങൾ അജാതി വാദ സങ്കൽപ്പത്തിലേക്ക് തിരിയുന്നു - യഥാർത്ഥ സൃഷ്ടി ഇല്ല. സൃഷ്ടി എന്ന ആശയത്തിന് താൽക്കാലിക യാഥാർത്ഥ്യം അനുവദിച്ചാൽ മാത്രം, കാര്യകാരണബന്ധത്തെ വിവരിക്കുന്നതിനുള്ള സൗകര്യപ്രദമായ മാർഗങ്ങളായി വിവർത്തയും പരിണാമവും കാണപ്പെടുന്നു. ദൃഷ്ടി-ശ്രഷ്ടി വാദത്തെ പിന്തുടരുന്നവർ ബ്രഹ്മം എല്ലാ കാര്യകാരണബന്ധങ്ങൾക്കും അതീതനാണെന്നും വാദിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ശങ്കരനു ശേഷമുള്ള മിക്ക എഴുത്തുകാരും , സൃഷ്ടി-ദൃഷ്ടി വാദത്തിന് അനുസൃതമായി പഠിപ്പിക്കുന്ന , എല്ലാ സൃഷ്ടികളെയും കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, കാര്യകാരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു വിവർത്തക സങ്കൽപ്പമാണ് തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് . പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതികവും ഉപകരണവുമായ കാരണമായി ബ്രഹ്മത്തെ സങ്കൽപ്പിക്കുന്നത് വളരെ സവിശേഷമായ ഒരു തരത്തിലുള്ള കാര്യകാരണത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നുവെന്നും, മറ്റൊന്നിനോടും സാമ്യമില്ലാത്ത ഒന്നാണെന്നും, അതിനാൽ ഒരു സാമ്യതയിലൂടെയും അത് പൂർണ്ണമായും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നും ഓർമ്മിക്കേണ്ടതാണ്. മാറ്റം നിറഞ്ഞ ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിന് ബ്രഹ്മം സ്വയം പ്രവർത്തിച്ചതുപോലെയാണ് ഇത്. എന്നിരുന്നാലും, ബ്രഹ്മത്തിൽ ഏതെങ്കിലും മാറ്റം സാധ്യമാണെന്ന് നിഷേധിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ ഉപനിഷത്തുകളിൽ ധാരാളമുണ്ട് , വാസ്തവത്തിൽ ശങ്കരാചാര്യൻ ബ്രഹ്മം യഥാർത്ഥത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നുവെന്ന് നിഷേധിക്കുന്നു. ബ്രഹ്മത്തെ എല്ലാ ഗുണങ്ങളില്ലാത്തവനായും, അനന്തമായ ഗുണങ്ങളുള്ള ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ നാഥനായ ഈശ്വരനായി ബ്രഹ്മത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്ന ഭാഗങ്ങളുമായും വിവരിക്കുന്നു. നിർഗുണനും സഗുണബ്രഹ്മണും - ഉപനിഷത്തുകളിലെ അത്തരം ഭാഗങ്ങളെ പരിഹരിക്കുന്നതിന്, അദ്വൈത വേദാന്തം വാദിക്കുന്നത് യഥാർത്ഥത്തിൽ ബ്രഹ്മം എല്ലാ ഗുണങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തമാണെന്നും അതിനാൽ നിർഗുണൻ എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു എന്നുമാണ്. ബ്രഹ്മത്തെ ഉപനിഷത്തുകളിൽ സത്യം ( സത്യം), അറിവ് (ജ്ഞാനം), അനന്തം ( അനന്തം ), അല്ലെങ്കിൽ അസ്തിത്വം (സത്), ബോധം (ചിത്), ആനന്ദം (ആനന്ദംഎന്നിങ്ങനെ വിശേഷിപ്പിക്കാം, എന്നാൽ ഈ പദങ്ങളൊന്നും ബ്രഹ്മത്തെ ഒരു സൂപ്പർ-വ്യക്തി/ദൈവം എന്ന നിലയിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ കഴിയില്ല. മറിച്ച്, ബ്രഹ്മം നിലനിൽക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഈ പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ സാധ്യമാകുന്നത്. ബ്രഹ്മം നിലനിൽക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് മനുഷ്യൻ ബ്രഹ്മത്തിന് ഗുണങ്ങൾ ആരോപിക്കുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും, ബ്രഹ്മത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം വാക്കുകളിൽ പകർത്താൻ കഴിയില്ല, കാരണം ഈ ഗുണങ്ങളെല്ലാം ആത്യന്തികമായി വെറും വാക്കുകളാണ്. അതിനാൽ, അതിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള മനുഷ്യന്റെ അജ്ഞതയാണ് ബ്രഹ്മത്തിന് ഗുണങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുന്നത്, അതുവഴി അതിനെ സഗുണ പദങ്ങളിൽ (ഗുണങ്ങളോടെ) വിവരിക്കുന്നു. ഈ സഗുണബ്രാഹ്മണൻ ഈശ്വരനാണ്, ഭഗവാൻ. ബ്രഹ്മമെന്ന അടിസ്ഥാനപരമായ യാഥാർത്ഥ്യം മറ്റൊന്നിനെയും ആശ്രയിക്കുന്നില്ല, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉത്പാദനം കാരണം അത് മാറുന്നില്ല. അതിനാൽ, അദ്വൈതം വിശ്വസിക്കുന്നത് ബ്രാഹ്മണന്റെ സ്വന്തം സ്വഭാവം (സ്വരൂപലക്ഷണംനിർഗുണഇല്ലാത്തതാണെന്നാണ്തതസ്ഥലക്ഷണംവിശദീകരിക്കുന്നതിനുള്ള താൽക്കാലിക ആവശ്യങ്ങൾക്കായി അത്സഗുണആണെന്നുമാണ്. സഗുണനും നിർഗുണ ബ്രഹ്മനും ഇത്രയധികം . പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടി കാരണം ബ്രാഹ്മണന് എന്തെങ്കിലും മാറ്റം സംഭവിച്ചുവെന്ന് കരുതാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ അവസ്ഥ എന്താണ്? ഫലം ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന പ്രക്രിയയിൽ കാരണത്തിന് ഒരു മാറ്റവും സംഭവിക്കാത്തതിനാൽ, കാരണം മാത്രമാണ് യഥാർത്ഥമെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ബ്രഹ്മത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നതായി കണക്കാക്കേണ്ടതിനാൽ പ്രപഞ്ചം യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ മാത്രമേ പങ്കുചേരുന്നുള്ളൂ. അതിനാൽ ഉപനിഷത്തുകൾ പറയുന്നു, " സർവം . ഖൽവിദം. ബ്രഹ്മ ." പ്രപഞ്ചം ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നുവെങ്കിൽ, അതിന് യഥാർത്ഥ യാഥാർത്ഥ്യമില്ല, എന്നിരുന്നാലും മനുഷ്യ ഗ്രഹണ ലോകത്തിന് ഒരിക്കലും ഈ സത്യം വെളിപ്പെടുത്താൻ കഴിയില്ല. കാരണം ബ്രഹ്മം ഒരിക്കലും മനുഷ്യന്റെ ഗ്രഹണത്തിന് വിധേയമല്ല. ഗ്രഹണത്തിൽ നിന്ന് മാത്രം ഉരുത്തിരിഞ്ഞ ദ്വൈത ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഈ സ്വഭാവമാണ് അദ്വൈതികളെ അതിനെ മിഥ്യാജ്ഞാനം (തെറ്റായ അറിവ്) എന്ന് വിളിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് . അവിദ്യയും മായയും- മനുഷ്യ ബോധം ബ്രഹ്മത്തെ നേരിട്ട് കാണുന്നതിൽ പരാജയപ്പെടുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്? ശങ്കരാചാര്യർ ചിലപ്പോൾ അവിദ്യ (അജ്ഞത) യും ചിലപ്പോൾ മായ (വഞ്ചിക്കാനുള്ള ശക്തി) യും ആണെന്ന് പറയുന്നു . ബ്രാഹ്മണായകഉപനിഷത്ത് പറയുന്നതുപോലെ, "വിജ്ഞാതാരം. കേന വിജാനിയാത് ആണോ?" - ജ്ഞാനിയെ എങ്ങനെ അറിയണം? അതിനാൽ, ബ്രഹ്മത്തെ ചിത്രീകരിക്കാനുള്ള ഏതൊരു ശ്രമവും ബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെയാണെന്നതും യുക്തിസഹമാണ്. വാക്കുകളൊന്നും ബ്രഹ്മത്തിൽ എത്തുന്നില്ല; വെറും വാക്കാലുള്ള വിവരണങ്ങൾ അതിനെ വിവരിക്കുന്നുവെന്ന് എങ്ങനെ അവകാശപ്പെടും? ഇത് വിശദീകരിക്കാൻ അദ്വൈതം ഇപ്പോൾഅദ്ധ്യാരോപ-അപാവാദ(സൂപ്പർഇമ്പോസിഷന്റെ ഉപലേഷൻ) എന്ന പുരാതന സാങ്കേതികതയിലേക്ക് തിരിയുന്നു. അതിനാൽ, ബ്രഹ്മത്തെ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉപകരണവും ഭൗതികവുമായ കാരണമായി വിളിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയെ വിശദീകരിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയാൽ പ്രചോദിതമായ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഒരു പ്രാഥമിക വീക്ഷണം മാത്രമാണിതെന്ന് അദ്വൈതം നമ്മോട് പറയുന്നു. ബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കണമെങ്കിൽ, ഈ പ്രാഥമിക വീക്ഷണത്തിനപ്പുറം പോയി ബ്രഹ്മത്തെ അതിൽത്തന്നെ മനസ്സിലാക്കണം, പ്രപഞ്ചവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് മാത്രമല്ല. അപ്പോൾ പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ ബ്രഹ്മം എന്ന അടിസ്ഥാന യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ മാത്രമേ മേൽപ്പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ എന്ന് മനസ്സിലാകും. ബ്രഹ്മത്തെ ശരിക്കും അറിയാൻ, ഈ മേൽപ്പറഞ്ഞതിനെ ഉപരിപ്ലവമാക്കുകയും ബ്രഹ്മം എന്ന അടിസ്ഥനത്തെ (ആദിഷ്ഠാനം) നോക്കുകയും വേണം.അവിദ്യയുടെയും മായയുടെയുംകൃത്യമായസ്വഭാവത്തെസംബന്ധിച്ചിടത്തോളം,പിൽക്കാലഎഴുത്തുകാർരണ്ട് പ്രധാന ചിന്താധാരകളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അതായത് ഭാമതി, വിവരണപാഠശാലകൾ. ബ്രഹ്മം = ആത്മാവ് - അപ്പോൾ മനുഷ്യ സ്വത്വമായ ജീവൻ എന്താണ്? ഇവിടെയാണ് അദ്വൈതം ഏറ്റവും സമൂലമായ ഉത്തരം നൽകുന്നത്, വേദാന്തത്തിന്റെ മറ്റെല്ലാ ശാഖകൾക്കും സ്വീകാര്യമല്ലാത്ത ഒന്ന്. അദ്വൈതമനുസരിച്ച്, പ്രപഞ്ചം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത് യഥാർത്ഥത്തിൽ ബ്രഹ്മം അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. അതുപോലെ, ജീവൻ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത് വാസ്തവത്തിൽ, ആത്മാവാണ്, അത് ബ്രഹ്മം തന്നെയല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. യഥാർത്ഥ ജീവൻ മാറ്റമില്ലാത്തതും, എപ്പോഴും സ്വതന്ത്രവും, ബ്രഹ്മവുമായി സാമ്യമുള്ളതുമായ ആത്മാവാണ്. ആത്മാവിനെ വ്യക്തമായി ബ്രഹ്മവുമായി തുല്യമാക്കുന്ന ഉപനിഷദിക് ഭാഗങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ഇത് പറയുന്നത്. ബ്രഹ്മവുമായുള്ള ആത്മാവിന്റെ ഈ സമവാക്യം അദ്ധ്യാപാപവാദത്തിലൂടെയും വിശദീകരിക്കുന്നു. മനുഷ്യന്റെ പോരായ്മകളുടെയും ഗുണങ്ങളുടെയും മേൽ ചുമത്തുന്നതിലൂടെ, ശുദ്ധമായ ആത്മാവ്, അടിത്തട്ടിൽ, ബ്രഹ്മമായി സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്നു. ബഹുമുഖ പ്രപഞ്ചവും സ്വയം ബന്ധിതമായി കരുതുന്ന വ്യക്തിഗത സ്വത്വവും ബ്രഹ്മമായ ആ അതീന്ദ്രിയ യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സൂപ്പർഇമ്പോസിഷൻ എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞാൽ, വ്യക്തി ഇനി ഒരു വ്യക്തിയല്ല, പ്രപഞ്ചം ഇനി പ്രപഞ്ചമല്ല - എല്ലാം ബ്രഹ്മമാണ്. ഈ അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തെ തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിക്കരുത്, മനുഷ്യാത്മാവ് യാതൊരു യോഗ്യതയുമില്ലാതെ തന്നെ ദൈവമാണെന്ന് അർത്ഥമാക്കരുത്. ശങ്കരാചാര്യൻ തന്റെ ഉദ്ദേശ്യം അതല്ലെന്ന് ഏറ്റവും ശക്തമായി വാദിക്കുന്നു. മറുവശത്ത്, മോക്ഷം ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരാൾക്ക് പൂർണ്ണമായ മോചനം നേടുന്നതിന് തന്റെ മാനുഷിക പോരായ്മകളെ മറികടക്കേണ്ടതുണ്ടെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ അദ്ദേഹം വളരെയധികം കഷ്ടപ്പെടുന്നു. വേദാന്തം പഠിക്കേണ്ട വ്യക്തിക്ക് കർശനമായ മുൻവ്യവസ്ഥാ ഗുണങ്ങൾ ശങ്കരൻ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. ആത്മാവിനെ/ബ്രാഹ്മണനെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിനായി മനുഷ്യജീവന്റെ സവിശേഷതകളെ മറികടന്ന് അവയെ കീഴ്പ്പെടുത്താനുള്ള ശ്രമത്തിന്റെ പ്രായോഗിക വശമാണിത്. വാക്കുകളെ വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ഒരു അനുഭവമായി, ആത്മാവിന്റെ ദ്വൈതമല്ലാത്ത യാഥാർത്ഥ്യം തീവ്രമായ അന്വേഷകന് വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. ഇതിനെ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഒരു നിഗൂഢാനുഭവം എന്ന് വിളിക്കാം, അതിൽ ബ്രഹ്മത്തെ അറിയുക എന്നത് ബ്രഹ്മമാണ്. അതിനാൽ, നിരീശ്വരവാദിയോ അവിശ്വാസിയോ ആകുന്നതിനുപകരം, അദ്വൈത വേദാന്തം മെറ്റാ-ദൈവികമാണ്: മനുഷ്യർ ദൈവം എന്ന് വിളിക്കുന്നതും, മനുഷ്യർ പ്രപഞ്ചം എന്ന് വിളിക്കുന്നതും, മനുഷ്യർ മനുഷ്യൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നതും ഉൾപ്പെടെ എല്ലാറ്റിന്റെയും അടിസ്ഥാന യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് അത് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു. ഈ യാഥാർത്ഥ്യം മാറ്റമില്ലാത്ത ബ്രഹ്മമാണ്. തത്ത്വമസി - തത്ത്വമസി എന്ന ഛാന്ദോഗ്യ പ്രസ്താവനയുടെ അദ്വൈതി വ്യാഖ്യാനം പരിശോധിക്കുന്നത് ഉപയോഗപ്രദമാണ്. ഉപനിഷദ് മഹാവാക്യങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന നാല് പ്രസ്താവനകളിൽ ഒന്നാണിത്, ഇത് ആത്മാവിനെ ബ്രഹ്മവുമായി തുലനം ചെയ്യുന്നു. ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട നാല് മഹാവാക്യങ്ങൾ (ഓരോ വേദത്തിൽ നിന്നും ഒന്ന്) ഇവയാണ്: - " അയാത്മ ബ്രഹ്മ " (മുണ്ഡക) - " തത്വമസി " (ചാംദോഗ്യ) - " അഹം ബ്രഹ്മാസ്മി " (brRhadAraNyaka) - " പ്രജ്ഞാനം ബ്രഹ്മ " (ഐതരേയ) ശങ്കരൻ തത്ത്വമസിയെ ഇങ്ങനെ വിശദീകരിക്കുന്നു. ഉപനിഷത്തുകളിൽ ബ്രഹ്മത്തിന്റെ പൊതുവായ ഒരു പദമാണ് തത് , അതേസമയം ത്വം (നീ) വിദ്യാർത്ഥിയെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നു. ഈ വാക്യം തത് - അത്, ത്വം - നീ, എന്നീ രണ്ട് വ്യത്യസ്ത അസ്തിത്വങ്ങളുടെ സമവാക്യം പ്രസ്താവിക്കുന്നു, അസി - ആകുന്നു എന്ന ക്രിയയിലൂടെ . പൊതുവേ, ബ്രഹ്മം ( തത് ) എന്നത് സൃഷ്ടിശക്തി ഉൾപ്പെടെ അനന്തമായ ഗുണങ്ങളുള്ള ഈശ്വര (സഗുണ ബ്രഹ്മൻ) എന്നാണ് പൊതുവെ മനസ്സിലാക്കപ്പെടുന്നത്. ബന്ധിതനായ , മൂർത്തീകരിക്കപ്പെട്ട, മോചനം ആവശ്യമുള്ള വ്യക്തിയാണ് ത്വം . ത്വവും തത്തും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം എല്ലാ വ്യക്തികൾക്കും പൊതുവായുള്ള ഒരു കാര്യമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. അപ്പോൾ ഉപനിഷത്ത് ഒരു സ്വത്വം പഠിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ കാരണം എന്താണ്? ഒരു യഥാർത്ഥ വ്യത്യാസമുണ്ടെങ്കിൽ, തെറ്റില്ലാത്ത ശ്രുതിയിൽ പോലും ഒരു സ്വത്വം നിർണ്ണയിക്കാൻ കഴിയില്ല. ശ്രുതി തെറ്റില്ലാത്തതാണെന്ന് മനസ്സിൽ വെച്ചുകൊണ്ട്, തത്തിനും ത്വത്തിനും ഇടയിൽ ആത്യന്തിക വ്യത്യാസമില്ലെന്ന് അദ്വൈതം നിഗമനം ചെയ്യുന്നു . തത്ത്വമസി പോലുള്ള ഒരു പ്രസ്താവനയിൽ പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന സ്വത്വം യഥാർത്ഥമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു, അതിന്റെ സാക്ഷാത്കാരം അറിവിന്റെ ഉന്നതിയെ ( ജ്ഞാനം ) ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഈ ജ്ഞാനത്തിന്റെ നേരിട്ടുള്ള അനുഭവം വാസ്തവത്തിൽ മോക്ഷമാണ്. ഈ സ്വത്വം സാധാരണയായി ഗ്രഹിക്കപ്പെടാത്തതിനാൽ, വ്യത്യാസം അവിദ്യയിൽ നിന്നാണ് ഉണ്ടാകുന്നത് , യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയിൽ നിന്നാണ്. ശ്രുതി ഗ്രഹണത്തേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമായതിനാൽ, ഈ സ്വത്വം തീർച്ചയായും പരമമായ സത്യമാണ്, എല്ലാ വ്യത്യാസവും ആപേക്ഷിക ഗ്രഹണത്തിന്റെ മണ്ഡലത്തിലാണ്. ദ്വൈതമല്ലാത്തത് യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവമാണെങ്കിൽ, ഈ വ്യത്യാസം ആദ്യം ഗ്രഹിക്കപ്പെടുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്? ദ്വൈതമല്ലാത്ത ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ അദ്വൈതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, വ്യത്യാസത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ അന്തിമ വിശകലനത്തിൽ വിശദീകരിക്കാനാകാത്തതായി തുടരുന്നു. ഇത് അവിദ്യയിൽ " അനിർവാച്യ/അനിർവാചനീയ " എന്ന് ലേബൽ ചെയ്തിരിക്കുന്നു - മനുഷ്യ മനസ്സിന് ഒരിക്കലും പൂർണ്ണമായി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒന്ന്. ദ്വൈതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ അവിദ്യയെ മുൻനിർത്തിയുള്ളതിനാൽ, ഈ ദ്വൈതത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു ലോജിക്കൽ വിശകലനവും അവിദ്യയെ തൃപ്തികരമായി വിശദീകരിക്കില്ല . അതുകൊണ്ട്, മനുഷ്യന്റെ എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളിലും അവിദ്യയുടെ സാന്നിധ്യം അംഗീകരിക്കുകയും അതിനെ മറികടന്ന് ബ്രഹ്മത്തെ മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതല്ലാതെ, ശങ്കരാചാര്യർക്ക് അതിനെ വിശദീകരിക്കുന്നതിൽ വലിയ താൽപ്പര്യമില്ല . വ്യവാഹാരവും പരമാർത്ഥവും - വേദഗ്രന്ഥത്തിന്റെ ഈ വ്യാഖ്യാനം രണ്ട് തലത്തിലുള്ള ധാരണയെക്കുറിച്ചുള്ള അറിയപ്പെടുന്ന അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു:വ്യവാഹരിക സത്യ(അതിശയകരമായ അല്ലെങ്കിൽ ആപേക്ഷിക യാഥാർത്ഥ്യം അല്ലെങ്കിൽ ദ്വൈതം കാണുന്ന "യാഥാർത്ഥ്യം"), പാരാമാർത്ഥിക സത്യ(അതീന്ദ്രിയ യാഥാർത്ഥ്യം, അല്ലെങ്കിൽ "യാഥാർത്ഥ്യം", ദ്വൈതമല്ലാത്തത്). അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ രണ്ട് തലത്തിലുള്ള സത്യ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ഒരു പ്രധാന ഉപനിഷദ് സ്രോതസ്സ് ആത്മാവിനെ "നേതി, നേതി" - ഇതല്ല, ഇതല്ല എന്ന രീതിയിൽ വിശകലനം ചെയ്യുക എന്നതാണ്. ഇത് ബൃഹദാരണ്യക ഉപനിഷത്തിൽ നിന്നുള്ളതാണ്. ഈ ഉപനിഷത്ത് ആത്മാവിന്റെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന അവസ്ഥയെ പൂർണ്ണമായും ദ്വൈതമല്ലാത്ത പദങ്ങളിൽ വിവരിക്കുന്നു - "യത്ര ത്വസ്യ സർവം ആത്മൈവാഭുത്, തത്ര കേന കം പസ്യേത്? ..... വിജ്ഞാതരം. കേന വിജാനിയാത്?" - ആത്മാവ് മാത്രമായി ഇതെല്ലാം മാറിയിടത്ത്, ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളെ എങ്ങനെ കാണാൻ കഴിയും? ..... ജ്ഞാനിയെ എങ്ങനെ അറിയാനാകും? മിക്ക അഡ്വൈറ്റുകളും ഇതിന് തൊട്ടുമുമ്പുള്ള ബൃഹദാരണ്യകത്തിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണിയിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു: "യത്ര തു ദ്വൈതമിവ ഭവതി, ..." - ദ്വൈതം ഉള്ളിടത്ത്, ... - ദ്വൈതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ ഒരു പ്രത്യക്ഷത മാത്രമാണ്, അത് പോലെ തന്നെ, പരമോന്നത യാഥാർത്ഥ്യമല്ല എന്ന് പറയുന്നതിനുള്ള വേദാധിഷ്ഠിത അടിസ്ഥാനമായി. എല്ലാ സ്വഭാവരൂപീകരണങ്ങളെയും ഭാഗികമായും ആത്യന്തികമായി അസത്യമായും നിരസിക്കുന്നത് അർത്ഥമാക്കുന്നത് ആത്മാവ് എല്ലാ ദ്വൈതത്തിനും അതീതനാണെന്നും അതിനെ വിവരിക്കാനുള്ള എല്ലാ ശ്രമങ്ങളും പരാജയപ്പെടുന്നു എന്നുമാണ്, കാരണം ഭാഷ തന്നെ ദ്വൈതത്തെ മുൻനിർത്തിയാണ്.ഈനിഷേധാത്മകസമീപനം വളരെ പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. ആത്മാവിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം സ്ഥിരീകരിക്കുന്നതിനായി, ഓരോ പദത്തിന്റെയും പൊതുവായി മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്ന സ്വഭാവസവിശേഷതകളെ ഉപസംഹരിക്കുന്നതിലൂടെ, ആത്മാവിനെ ബ്രഹ്മവുമായി തിരിച്ചറിയുന്നതിലുള്ള ഈ ഊന്നൽ, അദ്വൈത വേദാന്തത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവാണ്. കുറിപ്പ്: ബ്രഹ്മം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണവും ഉപകരണ കാരണവുമാണ് എന്നതാണ് വേദാന്തികളുടെ അടിസ്ഥാന നിലപാട് . അദ്വൈതം, വിശിഷ്ടാദ്വൈതം, വേദാന്തത്തിന്റെ വിവിധ ഭേദാഭേദ ശാഖകൾ എന്നിവ പങ്കിടുന്ന ഒരു ആശയമാണിത്. ദ്വൈത ശാഖ ബ്രഹ്മം പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഭൗതിക കാരണമാകാൻ സാധ്യതയില്ലെന്ന് നിഷേധിക്കുന്നു, (എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ) ഈ പ്രക്രിയയിൽ ബ്രഹ്മസൂത്രങ്ങൾക്ക് എതിരാണ്. https://www.advaita-vedanta.org/avhp/ad-phil.html

*ഇന്നു നവംബർ 1* 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 കേരളത്തിന്റെ അറുപത്തിയൊമ്പതാം പിറന്നാൾ....! "നദീം ഗോദാവരീം ചൈവ സർ‍വ്വമേവാനുപശ്യത തഥൈവാന്ധ്രാൻ‍ ച പൗണ്ഡ്രാൻ‍ ച ചോളാൻ‍ പാണ്ഡ്യാൻ‍‍ ച കേരളാൻ‍" ...........!!. എന്നാണ് രാമായണത്തിലെ കിഷ്ക്കിന്ധാകാണ്ഡം നാൽ‍പ്പത്തൊന്നാം സര്‍ഗത്തി‍ൽ നമ്മുടെ നാടിനെക്കുറിച്ച് പരാമര്‍ശിക്കപ്പെടുന്നത് . തെക്കേ ദിക്കിലേക്ക് പോകുന്ന വാനരന്മാരോട് സുഗ്രീവൻ‍ അവിടത്തെ ഭൂപ്രകൃതിയെക്കുറിച്ച് വിശദീകരിക്കുന്ന ഭാഗമാണിത്.. ആ നിലക്ക് ആ കാലഘട്ടത്തിൽ നമ്മുടെ നാടിനു സ്വന്തമായൊരു സംസ്ക്കാരമുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് കരുതാം ..... ഇനി ചരിത്രത്തിലേയ്ക്കൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കാം.... നവംബര്‍ ഒന്നിനു ചിത്തിരതിരുനാൾ‍ മഹാരാജാവ് തിരുകൊച്ചി രാജപ്രമുഖ സ്ഥാനത്തുനിന്നും വിരമിച്ചു. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ തലവനായി രാജ പ്രമുഖനു പകരം ബി. രാമകൃഷ്ണറാവു ആദ്യ ഗവര്‍ണറായി. തിരുവിതാംകൂര്‍ കൊച്ചിയില്‍ പ്രസിഡന്റ് ഭരണം നിലവിലിരിക്കുമ്പോഴാണ് സംസ്ഥാന പുന:സംഘടന നടന്നത്. ഓണവും, പൂരവും, വള്ളംകളികളും, റംസാനും, ക്രിസ്തുമസും, ദീപാവലിയും ആഘോഷിക്കുന്ന മലയാളി; പഴശ്ശിയേയും വേലുത്തമ്പിയേയും മാമാങ്കവും നെഞ്ചിൽ‍ ഏറ്റുന്ന മലയാളി; ഗുരുവായൂർ‍ കേശവനെയും പാമ്പാടി രാജനെയും പല്ലാവൂരിനെയും ഇഷ്ടപെടുന്ന മലയാളി; ഏതു ഭാഷയും പറയാ‍ൻ പാഠം അറിയാവുന്ന മലയാളി; എല്ലാം എല്ലാവരും ആഘോഷിക്കുന്ന മറ്റൊരു നാടും കാണില്ല. കലയും,സാഹിത്യവും,സിനിമയും, കായികമേഖലയും, ശാസ്ത്രവും, തുടങ്ങി മലയാളികൾ തിളങ്ങാത്ത മേഖലകൾ‍ ലോകചരിത്രത്തിൽ‍ കുറവായിരിക്കും. രാജ്യത്തെ പരമോന്നത പദവി മുതല്‍ അലങ്കരിച്ച മഹത് വ്യക്തികള്‍ കേരളത്തിന്‍റെ മക്കളായി... മലബാറും, കൊച്ചിയും, തിരുവതാംകൂറും ചേർ‍ത്ത് നവംബർ‍ ഒന്നിന് കേരള സംസ്ഥാനം രൂപീകരിക്കുമ്പോൾ‍ നീതിമാനായ കേരളീയ‍ൻ തമ്പുരാന്‍റെ നാമത്തിൽ‍ രൂപപെട്ട കേരളം എന്ന നാമം ഇന്ന് ലോകത്തിന്‍റെ മുന്നിൽ ദൈവത്തിന്‍റെ സ്വന്തം നാടാണ്. എന്തിനാണ് വിദേശികൾ കേരളത്തെ തേടി ഇറങ്ങിയത്?? ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നിലവാരമുള്ള വയനാടന്‍ കുരുമുളകും ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സുഗന്ധമുള്ള ഇഞ്ചിയും നേടാനായിരുന്നുവെന്നതാണ് സത്യം. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും രുചികരമായ തേയില മുന്നാറിലെ കൊളുക്ക്മലയിലാണ് ഉണ്ടാകുന്നത്. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല തേക്ക് നിലമ്പൂര്‍ വനങ്ങളിലാണുള്ളത്. ജീവിതത്തില്‍ ഒരാള്‍ ഒരിക്കലെങ്കിലും സന്ദര്‍ശിക്കേണ്ട 50 സ്ഥലങ്ങളില്‍ ഒന്ന് കേരളമാണെന്നാണ് യുനസ്കോ പറയുന്നത്. 2500 വര്‍ഷം മുമ്പ് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വാണിജ്യ തുറമുഖങ്ങളില്‍ ഒന്ന് കൊടുങ്ങല്ലൂരിലായിരുന്നു. ഈ മണ്ണിനെ ലോകത്തിലെ സവിശേഷ സ്ഥലമാക്കി മാറ്റുന്നതിന് പ്രധാന കാരണം പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളാണ് അവിടെ നിന്നും ഉത്ഭവിക്കുന്ന 44 പുഴകളാണ് ഈ കൊച്ചു കേരളത്തില്‍ ഉള്ളത് . അവയെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള നൂറുകണക്കിന് തോടുകളും പാടങ്ങളും വേറേയും. അവ ഓരോന്നും നമ്മുടെ നാടിനെ ജല സമ്പന്നമാക്കിത്തീർക്കുന്നു. ഇന്ത്യയിലെ പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളിൽ ഏറ്റവും ജൈവ വൈവിദ്ധ്യമായി നിലകൊള്ളുന്ന ഭാഗം കേരളത്തിലായതുകൊണ്ടാണ്‌ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും നിലവാരമുള്ള സുഗന്ധവ്യഞ്ജനങ്ങള്‍ ഇവിടെ ഉണ്ടാകുവാൻ കാരണം . കേരളത്തിലെ ജില്ലകളിൽ ഒന്‍പത് ജില്ലകളും കടല്‍ തീരം ഉള്ളവയാണ്... ശാന്തമായി ഒഴുകുന്ന നമ്മുടെ പുഴകള്‍ ആദ്യകാലത്ത് ജല ഗതാഗതത്തിനു യോഗ്യമായിരുന്നു. അവ മലനിരകളെ കടലുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു. കടല്‍ നമ്മളെ ലോകവുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു. കേരളം ഇങ്ങനെ ആയത് നമ്മുടെ കഴിവുകൊണ്ടല്ല; ഏതെങ്കിലും സംഘടനകളുടെയോ നേതാക്കളുടെയോ കഴിവുകൊണ്ടല്ല,മറിച്ച് പ്രകൃതിസൃഷ്ടാവിന്റെ അനുഗ്രഹം കൊണ്ട് മാത്രമാണ് അതുകൊണ്ട് നമ്മള്‍ നമ്മളുടെ നാടിനെ അറിയുക.. ആ നാടിന്റെ മക്കളായതിൽ അഭിമാനിക്കുക . *എല്ലാവർക്കും കേരളപ്പിറവി ആശംസക‍ൾ*. 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏