ആനന്ദമാണ് ഓരോ ജീവജാലങ്ങളും തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. അഥവാ ചിത്തത്തെ / മനസ്സിനെ വിനോദിപ്പിക്കനുള്ള മാർഗ്ഗമാണ് എല്ലാവരും,അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. അതിനുവേണ്ടി ഓരോരുത്തരം കർമ്മം ചെയ്യുന്നു. ധനമാണ് / സമ്പത്താണ് സന്തോഷം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നതെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയാൽ പലരും അതു നേടുന്നതിനായി നെട്ടോട്ടമോടുന്നു. ധനം ആഗ്രഹങ്ങളെ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു ആഗ്രഹങ്ങൾ എന്തുമാവം അധികാരം സമ്പാദ്യം , സ്ത്രി, ബഹുമതികൾ. ഇങ്ങനെ എന്തിലും അമിതമായി ആസക്തനാകുമ്പോൾ ഉത്തമമായ മനുഷ്യജന്മം അനുത്തമമായ നിഷാദജന്മമായി പരിണമിക്കുന്നു. മനുഷ്യന്റെ ധനാഗമതൃഷ്ണകൾക്ക് അറുതിയില്ല. കഠോപനിഷത്ത് ഇക്കാര്യം വ്യക്തമായി പറയുന്നുണ്ട്.

"ന വിത്തേന തർപ്പണീയോ മനുഷ്യ"

- മനുഷ്യൻ സമ്പത്തുകൊണ്ട് തൃപ്തനാവുകയില്ല - കിട്ടുന്തോറും വീണ്ടും വീണ്ടുമെന്ന ചിന്ത മനസ്സിനെ തെറ്റികളിൽ നിന്നും തെറ്റുകളിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. പൂന്താനം ജ്ഞാനപാനയിൽ വിവരിക്കുന്നു.

'പത്തുകിട്ടുകിൽ നൂറുമതിയെന്നും
ശതമാകിൽ സഹസ്രം മതിയെന്നും"

പത്തിൽനിന്നും നൂറിലേക്കും നൂറിൽനിന്ന് ആയിരത്തിലേക്കും മനസ്സിനെ ചലിപ്പിക്കുമ്പോൾ ബുദ്ധി അസ്ദ്ബുദ്ധിയാകുന്നു; അത് നശിപ്പിക്കുന്ന ബുദ്ധിയാണ്. - മനസ്സിനെ സത് ബുദ്ധിയിൽ ഉറപ്പിക്കുക. 'ത്രികാലബാദ്ധ്യം സത്' മൂന്ന് കാലങ്ങളിലും ബാധിക്കാത്തത്ത് അഥവാ ഒരു കാലങ്ങളിലും നശിക്കത്തത്, ഉണ്മ എന്നൊക്കെയത്രെ സത് എന്ന പദത്തിനർത്ഥം; അത് സത്യമാണ്, അഖണ്ഡമാണ്, പരിശുദ്ധമാണ്, ആയതിനാൽ ധനതൃഷ്ണയെ വിട്ട് സത്യബുദ്ധിയിൽ മനസ്സിനെ ഉറപ്പിക്കുക.

അസദ് ബുദ്ധിയണ് മനസ്സിനെ മൂഢമാക്കുന്നത്. ക്ലേശങ്ങളീൽ നിന്നും ക്ലേശങ്ങളിലേക്ക് അത് മനസ്സിനെ നയിക്കുന്നു. ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരുവനിൽ കാമക്രോധ ജന്യമായ വേഗം അനേകകരണങ്ങളാൽ കൊണ്ടുണ്ടാകാം. മനസ്സിനെ ആനന്ദപ്രദമാക്കാൻ ആഗ്രഹങ്ങളെ ഉപേക്ഷിക്കുക . ആഗ്രഹങ്ങളാണ് ദുഃഖങ്ങൾക്ക് കാരണം , ധനം കൊണ്ട് സുഖം നേടമെന്ന് ധരിക്കുന്നത് അബദ്ധമാണ്. ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്തിൽ യജ്ഞനവൽക്യൻ തന്റെ പത്നിയെ ഉപദേശിക്കുന്നു. " ധനം കൊണ്ട് അമൃതത്വം നേടാനകില്ല" - 'അമ്രതത്വസ്യ നാശാസ്തി വിത്തേന' ശ്രുതകളെല്ലം ഈ തത്ത്വം തന്നെയാണ് മുറുകെപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നത്.

ഈശാവാസ്യോപനിഷത്തിന്റെ ആദ്യമന്ത്രം അവസാനിക്കുന്നത് ' മാ ഗൃധ കസ്യ സ്വിദ്ധനം" എന്നാണ്. മറ്റുള്ളവരുടെ സമ്പത്ത് ആഗ്രഹിക്കരുത് . അങ്ങനെയാകുമ്പോൾ ധനാഗമചിന്തയാണ് ദുഃഖങ്ങക്ക് കാരണമെന്ന് വന്നുചേരുന്നു. . ഒന്നും ആഗ്രഹിക്കതിരുന്നാൽ ഒരാൾക്ക് വിജ്ഞാനം എങ്ങനെയുണ്ടാവും.? , ജിജ്ഞാനസ എങ്ങനെയുണ്ടാവും?, എന്നിങ്ങനെയുള്ള സംശയങ്ങൾ സ്വഭാവീകമായും ഉയർന്നു വന്നേക്കാം,
. അമിതാസക്തി അത്യാഗ്രഹം എന്നൊക്കെ അർത്ഥം. ആഗ്രഹമാകാം ദുരാഗ്രഹഹങ്ങളാണ് പ്രശ്നം. താൻ ചെയ്യുന്ന കർമ്മങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ചാണ്. ഫലവും എന്നു ചിന്തിക്കുമ്പോൾ അവിടെ ഫലത്തിനല്ല കർമ്മത്തിനാണ് പ്രാധാന്യം . സത് കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുമ്പോൾ സത് ഫലവും. ദുഷകർമ്മം ചെയ്യുമ്പോൾ ദുഷ്ഫലവും ലഭിക്കുന്നു.

അതുകൊണ്ട് മനുഷ്യനാൽ ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന സത് കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുകയും അതിന്റെ ഫലത്തിൽ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്യുമ്പോളാണ് മനസ്സും ആഹ്ലാദപ്രദമാകുന്നത്. ഉപനിഷത്തുക്കളിൽ പുണ്യകർമ്മങ്ങളെയും പാപകർമ്മങ്ങളെയും പറ്റി പ്രതിപാദനമുണ്ട്.

" പുണ്യോവൈ പുണ്യേന കർമ്മണാ ഭവന്തി പാപഃ പാപേനേതി"

പുണ്യകർമ്മങ്ങളിലൂടെ പുണ്യവും പാപകർമ്മങ്ങളിലൂടെ പാപഫലവും ലഭിക്കുന്നു.. (ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്ത്).

" മനുഷ്യവർഗ്ഗങ്ങൾ ജനിക്കപ്പെടുന്നത് അവരുടെ നന്മകളുടെ പ്രവർത്തനഫലമായാണ്'. (മത്സ്യപുരാണം). കർമ്മങ്ങൾക്കെല്ലാം ഫലമുണ്ടെന്ന വാദത്തിലേക്കാണ് ഇത്തരം ദർശനങ്ങളെല്ലാം ചെന്നത്തുന്നത്.

സത് കർമ്മങ്ങൾ സദ് ബുദ്ധിയെ ഉണർത്തുന്നു. സദ് ബുദ്ധി സദ് ചിത്തത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു.സദ്ചിത്തം വൃത്തികളൊടിങ്ങിയ നിശ്ചലാവസ്ഥയെ /പരമപദത്തെ പുൽകാൻ സഹായിക്കുന്നു.

" . അതിനു വേണ്ടത് നിഷ്കാമമായ കർമ്മമാണ്. ഫലത്തിൽ ആസക്തിയില്ലാതെ കർമ്മം ചെയ്യുക.(ഭഗവദ്ഗീത). അഥവാ കർമ്മത്തിൽ മാത്രമേ അധികാരമുള്ളൂ" . എല്ലാകർമ്മങ്ങൾക്കും ഫലമുണ്ട് , ഇച്ചിക്കതെ തന്നെ സദ്കർമ്മം ചെയ്താൽ സദ്ഫലം ലഭിക്കുന്നു. അതിനാൽ സദ്കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുകയും തത് ഫലം കൊണ്ട് തൃപ്തനായി മനസ്സിനെ ആനന്ദപ്രദമാക്കുകയും ചെയുക. അതിനാൽ .......ഫലാസക്തിയില്ലാതെ ....... ചിത്തത്തെ..... ആനന്ദിപ്പിക്കുക........ ആനന്ദിക്കുക

..........ഹരേ കൃഷ്ണാ... __/|\__rajeev kunnekkat