ഒന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കൂ...

ജീവിതത്തിൽ പുറകോട്ടു തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോഴാണ് നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെയോ പ്ലാൻ ചെയ്തപോലെയോ ഒന്നുമല്ല ജീവിതം മുന്നോട്ടുപോയത് എന്ന്‌ അറിയാൻ കഴിയുക. നമ്മുടെ ബലത്തിനോ ശക്തിക്കോ സാഹചര്യത്തിനോ അപ്പുറം ഏതോ ഒരദൃശ്യകരം നമ്മെ വാരിപ്പിടിച്ച് എത്തേണ്ടതെവിടെയോ അവിടെ എത്തിരിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഇത്രയുംകാലം ഇങ്ങനെ ആ അദൃശ്യബലത്തിലും സംരക്ഷണത്തിലും ജീവിച്ചുവെങ്കിൽ ഭാവിയിലും അതുതന്നെയല്ലേ നമ്മെ നയിച്ചുകൊണ്ടുപോയി ഒരിടത്തെത്തിക്കുക! സത്യത്തിൽ ആ ബലത്തെയല്ലേ നാം ആശ്രയിക്കേണ്ടത്; എന്നിട്ട് നമ്മുടെ ബുദ്ധിയെയും ശക്തിയെയും അതിലേക്ക് ലയിപ്പിച്ച് അതിന്റെ മൗന-സംസാരത്തെയും ശ്രദ്ധിച്ച്, അതുപറയുന്നപോലെ പ്രവർത്തിച്ച്, ഭാവിയെക്കുറിച്ച് യാതൊരുവിധ ആകുലതകളോ ഇല്ലാതെ എല്ലാം അതിലേക്കു സമർപ്പിച്ച് മുന്നോട്ടുപോയാൽ പോരെ! നമ്മുടെ വിവേകം, ഈ തിരിച്ചറിവിലൂടെയല്ലേ, ഇനിമുതലെങ്കിലും പ്രവർത്തിക്കേണ്ടത്!

ശരിക്കും മനുഷ്യൻ ഒരുകാരണവുമില്ലാതെയാണ് ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ആശങ്കാകുലരാവുന്നതും കഴിഞ്ഞുപോയ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചോർത്ത് നെടുവീർപ്പിടുന്നതും. ഒരു ശരീരത്തിന് പ്രാരാബ്ധമെന്തോ അതനുഭവിച്ചേ മതിയാകൂ; കാരണം പ്രാരാബ്‌ധമാണ് ആദ്യമുണ്ടായത്, അതിനുശേഷം ശരീരവും. ശരീരവശാലുള്ള പ്രാരാബ്ധം പൂർത്തിയായിക്കഴിഞ്ഞാൽ ഇവിടത്തെ ഡ്യൂട്ടിയും അവസാനിച്ചു. അതുകൊണ്ടു ജീവിതത്തിൽ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പ്രതിസന്ധികൾ വരുമ്പോൾ ദുഃഖിച്ചിട്ടെന്തു ഫലം; അതിനെ മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കുന്നതുകൊണ്ടെന്തു പ്രയോജനം! വരുന്നതെന്തോ അതു പോകാനുള്ളതാണ്; പ്രതിസന്ധികൾ വന്നുപോകട്ടെ, അതു നാം എന്തായാലും അനുഭവിക്കേണ്ടതുതന്നെ. എല്ലാം വരുമ്പോഴും പോകുമ്പോഴും ഇതിനൊക്കെ അതീതമായ ആ അദൃശ്യശക്തിയെ ആശ്രയിക്കുക, അതിൽ ഭക്തിയുണ്ടാവുക...sudha bharat