*രാസലീല 33*
കുർവ്വന്തി ഹി ത്വയി രതിം കുശലാ: സ്വ ആത്മൻ
നിത്യപ്രിയേ പതിസുതാദിഭിരൈ:ആർത്തിദൈ: കിം
തന്ന: പ്രസീദ പരമേശ്വര മാ സ്മ ഛിന്ദ്യാ
ആശാം ഭൃതാം ത്വയി ചിരാദരവിന്ദനേത്ര.

രാസക്രീഡ ഒക്കെ സാധാരണമായിട്ട് കാണുന്നവരൊക്കെ ഈ ശ്ലോകമൊക്കെ കാണണം. കുർവ്വന്തി ഹി ത്വയി രതിം അവിടുത്തെ സ്വരൂപത്തിലാണ് രതി ഉണ്ടാവണത്. കുശലാ: അതികുശലന്മാരായിട്ടുള്ളവർ . കുശം പൊട്ടിക്കുന്നവരാണ് കുശലന്മാർ. ദർഭയെ നടുവിൽ നിന്ന് കീറി എടുക്കാൻ കഴിവുള്ള ബ്രഹ്മചാരികളെ വേദപാഠശാലകളിൽ കുശലന്മാര് എന്നു വിളിക്കും. അങ്ങനെയാണ് ഈ കുശലപദം വന്നത്. കൗശലം അതാണ്. കുശത്തിനെ നടുവിൽ വെച്ച് കൈ മുറിയാതെ കീറാൻ കഴിവുള്ളവരാണ് കുശലന്മാർ. അതുപോലെ ശരീരവും മനസ്സും ബുദ്ധിയും ഒക്കെ കൂടി ക്കുഴഞ്ഞിരിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് നിന്നും ബോധത്തിനെ പിരിച്ചെടുക്കൻ കഴിവുള്ളവരാണ് കുശലന്മാർ. അങ്ങനെ ഉള്ള കുശലന്മാര്

നിത്യപ്രിയേ ത്വയി സ്വ ആത്മനി രതിം കുർവ്വന്തി.

അറിവുള്ളവര് ശരീരാദികളിൽ നിന്ന് അവയെ വേർതിരിച്ച് ആത്മാവായ കൃഷ്ണസ്വരൂപത്തിൽ ആത്മാവായ ഭഗവാനിൽ തന്നെ രതി കണ്ടെത്തുന്നു. വെളിയിലല്ല. തന്നിൽ തന്നെ നിത്യശുദ്ധമുക്തസ്വഭാവമായ വസ്തുവിൽ. എന്തുകൊണ്ടാ നിത്യപ്രിയേ, അവിടെ മാത്രമേ പ്രിയം നിത്യമായിട്ടുള്ളൂ. പുറമേക്ക് നിങ്ങള് എന്തില് പ്രിയം വെച്ചാലും ആ പ്രിയം കുറച്ചു കാലത്തേക്കുണ്ടാവും. അതുകഴിഞ്ഞ് മാറി പ്പോകും. ശ്രമിച്ചു നോക്കി ക്കൊള്ളുക. ഏതു വസ്തു ആയിക്കൊള്ളട്ടെ ആരംഭത്തിലുള്ള പ്രിയം കുറച്ചു ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ ഉണ്ടാവില്ല്യ. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞാൽ ഏറ്റവും പ്രിയമായ വസ്തുവിനോട് നമുക്ക് വിരോധം പോലും വന്നു പോവും. കൂടുതൽ കൂടതൽ ഒരാളെ സ്നേഹിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ കുറേ കഴിയുമ്പോൾ ഒരുപാട് വെറുപ്പ് അയാളോട് വരും. ഇതൊരു Spiritual phenomenon ആണ്. എന്താന്ന് വെച്ചാൽ നമ്മളുടെ ഉള്ളിൽ രണ്ടു ശക്തി ഒരേ സമയം പ്രവർത്തിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കണുണ്ട്. ഒരു ശക്തി നമ്മളെ മോക്ഷ മാർഗത്തിലേക്ക് വലിക്കാനുള്ളതാണ്. അതെന്തുചെയ്യുംന്ന് വെച്ചാൽ ആരെങ്കിലും ഒരുപാട് നമ്മളെ ആകർഷിക്കുകയാണെങ്കിൽ ഒരു കാലത്ത് അവരോട് വെറുപ്പ് വരുത്തുന്നത് എന്തിനുവേണ്ടി ആണെന്നാച്ചാൽ അവരെ കാരണം എന്റെ മനസ്സ് ബഹിർമുഖപ്പെടുന്നതുകൊണ്ട് എന്റെ ഉള്ളിലുള്ള മോക്ഷേച്ഛാരൂപമായ ശക്തി അവരെ വെറുത്ത് തുടങ്ങും. മനസ്സ് അന്തർമുഖമാവാനായിട്ട്. അതുകൊണ്ട് ആരോടെങ്കിലും സ്നേഹിച്ചു വെറുപ്പ് വരുമ്പോൾ ആ വെറുപ്പിന് രൂഢം കൊടുക്കാതെ അവരെ അങ്ങട് ഉള്ളിൽ നിന്ന് മാറ്റി മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കുകയാണെങ്കിൽ ആ വെറുപ്പ് പൊയ്പോവും. അവര് കൂടുതൽ ആകർഷിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് തന്നെ വെറുപ്പും വരും. അതുകൊണ്ട് ബാഹ്യമായ ഒരു വസ്തുവിലും അതിര് കവിഞ്ഞ ആസക്തി വെക്കരുത്. ആസക്തി തന്നെ വെറുപ്പായിട്ട് മാറും. അതുകൊണ്ട് അറിവുള്ളവര് പക്വമതികള് നിത്യവസ്തുവായ ആത്മാവിൽ മാത്രം രതി കണ്ടെത്തുന്നു. നിത്യമായ പ്രിയം അവനവനിൽ മാത്രമേ നില്കുകയുള്ളൂ. പുറം വസ്തുക്കളിലുള്ള പ്രിയം ഒക്കെ തത്കാലമാണ്. അതില് വരവ് പോക്ക് ഒക്കെ ഉണ്ട്. പക്ഷെ തന്നിലുള്ള പ്രിയത്തിന് വരവ് പോക്കൊന്നുമില്ല്യ. പുറമേക്ക് ഒരു വസ്തുവിനെ കണ്ട് ഇഷ്ടം തോന്നുമ്പഴും ഇഷ്ടം എന്ന വികാരം ഇവിടെ ആണുണ്ടാവുന്നത് ആ വസ്തുവിലല്ല. അതൊന്നു ശ്രദ്ധിച്ചാ തന്നെ മതി. ഒരു വസ്തുവിനെ കണ്ടപ്പോ എനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടം തോന്നി. ഇഷ്ടം എന്താ എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു ജ്യൂസ്. ഒരു രസം ഉണ്ടായി. അതിന് ഞാൻ വിചാരിച്ചു ആ വസ്തുവാണ് കാരണം ന്ന് പറഞ്ഞ് അതിന്റെ പിറകേ നടക്കും. രസം തന്നിൽതന്നെയാണേ ഉണ്ടായതേ. അതിന് ആ വസ്തു ഒരു കാരണമായി തീർന്നു. അത്രേയുള്ളൂ..ഒരു പുഷ്പമോ ഒരു പുസ്തകമോ ഒരു സ്ത്രീയോ ഒരു പുരുഷനോ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ കാരണമായി തല്കാലത്തേക്ക് എന്തോ ഒരു ആനന്ദം. അത് ഇവിടെ ആണുണ്ടാവണത്. അതറിഞ്ഞാ മതി. എന്റെ ഉള്ളിലുള്ള ആനന്ദത്തിന്റെ ഒരു ബാഹ്യ രൂപമാണ് ആ വസ്തു എന്നറിയണമെന്നല്ലാതെ ആ വസ്തുവിനെ കാരണം എനിക്ക് ഈ അനുഭവം ഉണ്ടായി എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്. അങ്ങനെ സകലവസ്തുക്കളുടേയും മൂലത്തിനെ തന്നിൽ വികാരമായിട്ടും വികാരത്തിനെ ഹൃദയത്തിലായിട്ടും പരിശീലിപ്പിച്ച് നിർത്തുന്നവരാണ് ന്യാസികൾ. അത് സമ്യക്കായിട്ട് ചെയ്യുന്നവരാണ് സന്യാസികൾ. അതാണ് സന്യാസം. എല്ലാ പ്രിയവും ആത്മാവിൽ കാണുന്നതാണ് സന്യാസം.

ശ്രിരുദ്രം ജപിക്കണതിന് മുമ്പ് ഒരു ന്യാസമുണ്ട്. ആ ന്യാസം സമ്യക്കായി ചെയ്താ സന്യാസി ആയി.

അഗ്നിർമേ വാചിശ്രിത: വാക് ഹൃദയേ ഹൃദയം മയി അഹമമൃതേത് അമൃതം ബ്രഹ്മണി.

അഗ്നി വാക്കില് നില്കുന്നു. വാക്ക് പതുക്കെ പതുക്കെ അന്തരംഗത്തിലും ഹൃദയത്തിലെ ആത്മസ്വരൂപത്തിലും ഇങ്ങനെ ഓരോ വികാരത്തിനെ ഇന്ദ്രിയസ്ഥാനത്തിലും ഇന്ദ്രിയത്തിനെ മനസ്സിലും മനസ്സിനെ ഹൃദയത്തിലും. ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്ന പ്രക്രിയ ആണ് സന്യാസം. അല്ലാതെ സന്യാസം ഈ ബാഹ്യമായിട്ടൊന്നും ചെയ്തിട്ട് കാര്യമില്ല. സാധിക്ക്യന്നൂല്ല്യ. അത് ചിലപ്പോ സഹായത്തിന് പകരം തടസ്സമായിട്ട് തീരും. പതുക്കെ പതുക്കെ പ്രപഞ്ചത്തിലുള്ള ഓരോ ചലനവുംആകർഷിക്കുന്ന ഓരോ വസ്തുവിനേയും ആത്മാവിൽ കൊണ്ടുവന്നിരുത്തി ഹോമിച്ച് നിഷ്ഠയാക്കി അവസാനം സകലവസ്തുക്കളും തന്നിലിരിക്കുന്നതായിട്ടും തന്നെ സകലവസ്തുക്കളിലും ഇരിക്കുന്നതായിട്ടും കാണുന്ന ഉപാസനാസിദ്ധി ഉണ്ടായവരാണ് സന്യാസി. ഇവിടെ ഗോപികകൾ പറയുന്നു അവിടുന്ന് ആ ആത്മവസ്തുവാണെന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് നല്ലവണ്ണം അറിയാം. നിത്യപ്രിയേ അവിടുന്ന് നിത്യപ്രിയനാണ്.

പതി സുതാദി അപി ആർത്തിദൈ: കിം.

ഭർത്താവ് കുഞ്ഞുങ്ങള് ഇവരൊക്കെ ആർത്തിയുണ്ടാക്കുന്നവരാണ്. ആർത്തി എന്നാ അല്പസുഖം തരും എപ്പോഴും ആ സുഖം വേണംന്ന് ആഗ്രഹിച്ച് അടുത്ത് പോവുമ്പോ കടിക്കാൻ വരും. അല്ലെങ്കിൽ വിഷമം ഉണ്ടാക്കും. കുറച്ച് ദിവസം സ്നേഹിച്ചു സന്തോഷിച്ച് കഴിഞ്ഞു. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോ പടപടാന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാനിതു വിചാരിച്ചില്ല്യ. ഈ മുഖം അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല്യ. പിന്നെ അങ്ങട് പരസ്പരം ഉരസലായി. ശണ്ഠയായി ബഹളായി. അസ്വസ്ഥമായി ഇതാണ് ആർത്തിദൈ: എന്നു ഗോപസ്ത്രീകൾ പറയണേ. അവര് വെറുതെ വിടില്ല്യ. ഇത്തിരി സുഖം തരും. എന്നിട്ട് ജീവിതം മുഴുവൻ പണിയെടുപ്പിക്കും നമ്മളെ. ഒരു ചോക്ലേറ്റ് തന്നിട്ട് രാവിലെ മുതൽ വിറകു കീറാൻ പറയണ പോലെ. അങ്ങനെ ജീവിതം മുഴുവൻ പണിയെടുപ്പിക്കും. പിന്നെ വയസ്സായാൽ രക്ഷ ഉണ്ടോ. പേരക്കുട്ടികളെ നോക്ക്വാ. നേഴ്സറിയില് വിട്വാ അതാലിങ്ങനെ കുറേ പോവും. ഇങ്ങനെ പലേ വിധ അസ്വസ്ഥതകള് അവര് ഒരിക്കലും ഭഗവാനേ എനിക്ക് ലീവ് തരാൻ പോണില്ല്യ. എനിക്ക് റിലീസ് തരാൻ പോണില്ല്യ. നിത്യപ്രിയനായ ആത്മാവായ സദാ പ്രിയസ്വരൂപനായ ആനന്ദസ്വരൂപനായ അവിടുത്തെ അറിഞ്ഞ് അതിൽ രതി കാണുന്നവരാണ് ബുദ്ധിയുള്ളവർ. ബാക്കി ഒക്കെ ആർത്തി ഉണ്ടാക്കുന്നതാണ്. ദുഖം ഉണ്ടാക്കുന്നതാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്ന: പ്രസീദ പരമേശ്വര വിഷവൃക്ഷമാണെങ്കിൽ പോലും നട്ടുവളർത്തിയാൽ വെട്ടാൻ പാടില്ല്യാന്നാണ്. അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോൾ അവിടുന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് പ്രിയം വെച്ച് വളർത്തി ഞങ്ങളെ ആകർഷിച്ച് അടുത്ത് കൊണ്ട് വന്ന് ഇപ്പൊ മുറിച്ചു കളഞ്ഞാലോ ആ പ്രിയത്തിനെ

തന്ന: പ്രസീദ പരമേശ്വര മാ സ്മ ചിന്ത്യ
ആശാം ഭൃതാം ത്വയി ചിരാദ് അരവിന്ദനേത്രാ

എത്രയോ കാലമായി അവിടുത്തെ പ്രാപിക്കാനായി ആശവെച്ച് ആശവെച്ച് ആശിച്ചാണ് ഞങ്ങളിവിടെ വന്നു നില്കണത്.

ആശാം ഭൃതാം ത്വയി ചിരാദ് അരവിന്ദനേത്രാ.

അതോണ്ട്
തന്ന: പ്രസീദ പരമേശ്വരാ
പരമേശ്വരാ ഒരു സാധാരണ കാന്തനായി കരുതിയിട്ടാണോ ഈ വാക്കുകളൊക്കെ പറേണത് നിത്യമായ പ്രിയ വസ്തുവായ ആത്മാവാണ് അവിടുന്ന് .

പ്രേഷ്ഠോ ഭവാൻ, തനുഭൃതാം കില ബന്ധു: ആത്മാ, നിത്യപ്രിയേ ത്വയി ആത്മൻ, തന്ന: പ്രസീദ പരമേശ്വര , അരവിന്ദനേത്ര ഈ വാക്കുകൾ ഓരോന്നും എടുത്തു നോക്ക്വാ. സ്വയം അവര് മുമുക്ഷുക്കളായി ഭഗവത്അനുഭവത്തിനായി തപിച്ചുകൊണ്ട് ഭഗവദ്സ്വരൂപം അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അതേ സമയം അതിതീവ്രമായ മധുരഭാവ ഭക്തിയോടുകൂടെ കൃഷ്ണഭാവത്തോടുകൂടെ കൃഷ്ണന്റെ മുമ്പില് വന്നു നില്ക്ക്വാണ്. സർവ്വവും മറന്ന് നില്ക്കാണ്. അതുകൊണ്ട് ഭഗവാനോട് അവര് പറയുകയാണ് ഞങ്ങൾക്ക് വേറൊന്നും വേണ്ട. ഇനി തിരിച്ചയക്കരുത്.

യത്പത്യപത്യ സുഹൃദാമനുവൃത്തിരംഗ
സ്ത്രീണാം സ്വധർമ്മ ഇതി ധർമ്മവിദാ ത്വയോക്തം
അസ്ത്വേവമേതദുപദേശപദേ ത്വയീശേ
പ്രേഷ്ഠോ ഭവാം തനുഭൃതാം കില ബന്ധുരാത്മാ
കുർവ്വന്തി ഹി ത്വയി രതിം കുശലാ: സ്വ ആത്മൻ
നിത്യപ്രിയേ പതിസുതാദിഭിരാർത്തിദൈ: കിം
തന്ന:പ്രസീദ പരമേശ്വര മാ സ്മ ഛിന്ദ്യാ
ആശാം ഭൃതാം ത്വയി ചിരാദ് അരവിന്ദനേത്രാ
ചിത്തം സുഖേന ഭവതാപഹൃതം ഗൃഹേഷു
യന്നിർവിശത്യുത കരാവപി ഗൃഹ്യകൃത്യേ
പാദൗ പദം ന ചലതസ്തവ പാദമൂലാ-
ദ്യാമ: കഥം വ്രജമഥോ കരവാമ കിം വാ
സിഞ്ചാംഗ നസ്ത്വദധരാമൃതപൂരകേണ
ഹാസാവലോക കളഗീതജഹൃച്ഛയാഗ്നിം
നോ ചേദ്വയം വിരഹജാഗ്ന്യുപയുക്തദേഹാ
ധ്യാനേന യാമ പദയോ: പദവീം സഖേ തേ
യർഹ്യംബുജാക്ഷ തവ പാദതലം രമായാ
ദത്തക്ഷണം ക്വചിദരണ്യജനപ്രിയസ്യ
അസ്പ്രാക്ഷ്മ തത്പ്രഭൃതി നാന്യസമക്ഷമംഗ
സ്ഥാതും ത്വയാഭിരമിതാ ബത പാരയാമ::
ശ്രീര്യത്പദാംബുജരജശ്ചകമേ തുളസ്യാ
ലബ്ധ്വാപി വക്ഷസി പദം കില ഭൃത്യജുഷ്ടം
യസ്യാ: സ്വവീക്ഷണകൃതേഽന്യസുരപ്രയാസ-
സ്തദ്വദ്വയം ച തവ പാദരജ: പ്രപന്നാ:
തന്ന: പ്രസീദ വൃജിനാർദ്ദന തേഽങ്ഘ്രിമൂലം
പ്രാപ്താ വിസൃജ്യ വസതീസ്ത്വദുപാസനാശാ
ത്വത്സുന്ദരസ്മിതനിരീക്ഷണതീവ്രകാമ-
തപ്താത്മനാം പുരുഷ ഭൂഷണ ദേഹി ദാസ്യം
വീക്ഷാളകാവൃതമുഖം തവ കുണ്ഡലശ്രീ
ഗണ്ഡസ്ഥലാധരസുധം ഹസിതാവലോകം
ദത്താഭയം ച ഭുജദണ്ഡയുഗം വിലോക്യ
വക്ഷ: ശ്രിയൈകരമണം ച ഭവാമ ദാസ്യ:
കാ സ്ത്ര്യംഗ തേ കളപദായതമൂർച്ഛിതേന
സമ്മോഹിതഽ ഽ ര്യചരിതാന്ന ചലേത്ത്രിലോക്യാം
ത്രൈലോക്യസൗഭഗമിദം ച നിരീക്ഷ്യരൂപം
യദ് ഗോദ്വിജ ദ്രുമമൃഗാ: പുളകാന്യബിഭ്രൻ
വ്യക്തം ഭവാൻ വ്രജഭയാർത്തിഹരോഽഭിജാതോ
ദേവോ യഥാഽഽദി പുരുഷ: സുരലോകഗോപ്താ
തന്നോ നിധേഹി കരപങ്കജമാർത്തബന്ധോ
തപ്തസ്തനേഷു ച ശിരസ്സു ച കിങ്കരീണാം

ഗോപസ്ത്രീകളുടെ സ്തുതിയാണ്
ബാക്കിയുള്ള ശ്ലോകങ്ങൾ നാളെ കാണാം
ശ്രീനൊച്ചൂർജി
*_തുടരും......._*