Sunday, March 10, 2024
*മനഃ സമാധാനവും, ശാരീരിക ആരോഗ്യവും നഷ്ടപ്പെടാനുള്ള കാരണം ?*
🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁
കലിയുഗത്തിലെ ജനങ്ങൾ ഭൗതിക കാര്യങ്ങളിൽ മാത്രമല്ല, ആത്മീയ കാര്യങ്ങളിലും വളരെ മടിയന്മാരാണ്. ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തെ ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളതാണ് മനുഷ്യജന്മം. ആകയാലാണ് താൻ ആരാണെന്നും, ലോകം എന്താണെന്നും, പരമസത്യം ഏതാണെന്നും മനസ്സിലാക്കണമെന്ന് പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നത്. ജീവസത്തേയ്ക്ക് ഭൗതിക അസ്തിത്വത്തിൽ പോരാട്ടം നടത്തി സംരക്ഷിക്കേണ്ടതായിട്ടുള്ള ജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്ന സർവ ക്ലേശങ്ങളെയും പര്യവസാനിപ്പിച്ച്, ഭഗവദ്സന്നിധിയിൽ അവന്റെ ശാശ്വത വാസസ്ഥലത്തേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകുന്നതിനുളള മാർഗമാണ് മനുഷ്യജന്മം. എന്നാൽ, മോശമായ വിദ്യാഭ്യാസ രീതി കാരണം ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിന് ജനങ്ങൾക്ക് യാതൊരു ഇച്ഛയുമില്ല. ഒരുപക്ഷേ, ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തെക്കുറിച്ചറിയാൻ ഇടവന്നാൽ പോലും, നിർഭാഗ്യവശാൽ അവർ കപട ഗുരുക്കന്മാരുടെ ബലിയാടായിത്തീരുന്നു.
കലിയുഗത്തിൽ ജനങ്ങൾ വ്യത്യസ്തങ്ങളായ നിരവധി രാഷ്ടീയ തത്ത്വസംഹിതകളുടെയും, രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികളുടെയും മാത്രമല്ല, സിനിമ, വ്യായാമം, ചൂതുകളി, ക്ലബ് (സമാജം), സാംസാരിക പുസ്തക ശാലകൾ, ദുഷിച്ച സംസർഗം, പുകവലി, മദ്യപാനം, വഞ്ചന, മോഷണം, കലഹം, തുടങ്ങി ഇന്ദ്രിയ സംതൃപ്തി വരുത്തുന്ന പലവിധങ്ങളായ അസംഖ്യം കേളികളുടെ ഇരയായിത്തീരുന്നു. വിഭിന്നങ്ങളായ അസംഖ്യം ഏർപ്പാടുകളിൽ വ്യാപരിക്കുന്നതിനാൽ അവരുടെ മനസ്സ് സദാ ഉത്കണ്ഠാകുലമാണ്. ഈ യുഗത്തിൽ, തത്ത്വദീക്ഷയില്ലാത്ത വ്യക്തികൾ, വെളിവാക്കപ്പെട്ട ധർമശാസ്ത്രങ്ങളെയോ, വേദസാഹിത്യങ്ങളെയോ ആധാരമാക്കാതെ മതവിശ്വാസങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും, ഇന്ദ്രിയയ ഇച്ഛാ നിവൃത്തിക്ക് അധീനരാവുകയും ചെയ്യുന്നു. തൽഫലമായി മതത്തിന്റെ പേരു പറഞ്ഞ്, മതാചാരമെന്ന വ്യാജേന പലവിധ പാപകർമങ്ങൾ, അധർമങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്കയാൽ സാമാന്യ ജനങ്ങൾക്ക് മനഃ സമാധാനവും, ശാരീരിക ആരോഗ്യവും നഷ്ടപ്പെടുന്നു. താമസംവിനാ വിദ്യാർത്ഥി സമൂഹങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കപ്പെടാതാകും. ഗൃഹനാഥന്മാർ ഗൃഹസ്ഥ-ആശ്രമ നിയമാനുശാസനങ്ങൾ പരിപാലിക്കാതെയാകും. തൽ ഫലമായി ഗൃഹസ്ഥ- ആശ്രമത്തിൽനിന്നും വരുന്ന അത്തരം വാനപ്രസ്ഥരും, സന്യാസിമാരും നേരായ മാർഗത്തിൽനിന്നും വ്യതിചലിക്കുന്നു. കലിയുഗത്തിൽ ലോകം അവിശ്വസ്തതയാൽ പൂരിതമാകും. ആത്മീയ മൂല്യങ്ങളിൽ ജനങ്ങൾക്ക് താത്പര്യമില്ലാതാകും. സംസ്കാരത്തിന്റെ നിലവാരം ഭൗതിക ഇന്ദ്രിയ സംതൃപ്തിയായിത്തീരും. അത്തരം ഭൗതിക സംസ്കാര സംരക്ഷണത്തിനായി സമ്മിശ്ര രാഷ്ടങ്ങളും, സമൂഹങ്ങളും രൂപീകരിക്കുകയും, വ്യത്യസ്ത സമൂഹങ്ങൾ, അഥവാ ചേരികൾ തമ്മിൽ നിരന്തരം ഉഷ്ണ-ശീതയുദ്ധങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. മാനവസമൂഹത്തിന്റെ വികലമായ വർത്തമാന മൂല്യങ്ങൾ കാരണം ആത്മീയ മാനദണ്ഡങ്ങളെ ഉന്നതമാക്കാൻ അധികം പ്രയാസമായിത്തീരുന്നു.
(ഭാവാർത്ഥം / ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 1.1.10)
🙏'
Sunday, February 18, 2024
മഹാദേവന്റെ / ശിവന്റെ/ മഹേശ്വരന്റെ അഞ്ചുകര്‍മ്മങ്ങള്‍
പരബ്രഹ്മം, ഓംകാരം, ലോകനാഥൻ എന്നിവ ശ്രീപരമേശ്വരൻ തന്നെയാണന്നും; എല്ലാ ചരാചരങ്ങളും പരമാത്മാവായ ശിവനെ പ്രാപിച്ചാണ് മോക്ഷപ്രാപ്തി നേടുന്നതെന്നും ശിവപുരാണം പറയുന്നു. പഞ്ചകൃത്യം ,ബ്രഹ്മ്മാവും , മഹാവിഷ്ണുവും, രുദ്രനും , സദാശിവനും, മഹേശ്വരനും അടങ്ങുതാണ് ശ്രീ പരമേശ്വരന്റെ അഞ്ചു മുഖങ്ങൾ . സൃഷ്ടി, സ്ഥിതി , സംഹാരം , അനുഗ്രഹം , തിരോധാനം തുടങ്ങിയ പഞ്ചകൃത്യങ്ങൾ പരബ്രഹ്മ മൂർത്തിയും ആദിദേവനുമായ മഹാദേവൻ തന്നെ ആണ് നിർവഹിക്കുന്നത് . മഹേശ്വരന്റെ ലോകസംബന്ധിയായ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ സൃഷ്ടി, സ്ഥിതി, സംഹാരം, തിരോധാനം, അനുഗ്രഹം എന്നിവയാണ്‌. ഈ ലോകത്തു രചിക്കപ്പെടുന്ന സര്‍ഗ്ഗാത്മകമായ എല്ലാം തന്നെയാണ് സൃഷ്ടി. സൃഷ്‌ടിക്കപ്പെട്ടവയുടെ ക്രമവും സുസ്‌ഥിരവുമായ പാലനമാണ്‌ സ്ഥിതി. പാലിക്കപ്പെടുന്നവയുടെയെല്ലാം വിനാശമാണ്‌ സംഹാരം. പ്രാണങ്ങളുടെ ഉല്‍ക്രമണമാണ്‌ തിരോഭാവം. ഇതില്‍ നിന്നെല്ലാം വ്യത്യസ്തമായി ഭഗവാനിലേക്ക്‌ ലയിക്കുന്നതാണ്‌ അനുഗ്രഹം. മോക്ഷകാരകമായ ഈ അനുഗ്രഹമാണ്‌ ഭഗവാന്റെ സ്‌ഥായീഭാവം. ഈശന്റെ പഞ്ചമുഖങ്ങള്‍, കര്‍മ്മങ്ങള്‍, ഭൂതങ്ങള്‍, ഗുണങ്ങള്‍ എന്നിവ. സൃഷ്ടി, സ്ഥിതി, സംഹാരം, തിരോഭാവം, അനുഗ്രഹം എന്നീ അഞ്ചുകര്‍മ്മങ്ങള്‍ അഞ്ചു ഭൂതങ്ങളിലുമായി സമന്വയിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഭൂമിയില്‍ ജീവജാലങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു. ജലംകൊണ്ട്‌ ഈ ജീവജാലങ്ങള്‍ക്ക്‌ വളര്‍ച്ചയും രക്ഷയും ഉണ്ടാകുന്നു. അഗ്നി എല്ലാറ്റിനേയും ദഹിപ്പിക്കുന്നു.
വായു എല്ലാറ്റിനേയും ഒരു ദിക്കില്‍നിന്നും മറ്റൊരു ദിക്കിലേക്ക്‌ കൊണ്ടുപോകുന്നു. ആകാശം സകലതിനേയും അനുഗ്രഹിക്കുന്നു. പഞ്ചമുഖങ്ങളിലൂടെ ഈ അഞ്ചു കൃത്യങ്ങളും നിര്‍വ്വഹിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. നാലു മുഖങ്ങള്‍ നാലു ദിക്കുകള്‍ക്കഭിമുഖമായും അഞ്ചാമത്തെ മുഖം നടുവിലും സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നു. ഇതില്‍ വടക്കേ ദിക്കിലുള്ള മുഖത്തുനിന്നും 'അ'കാരം പുറപ്പെടുന്നു. പടിഞ്ഞാറെ മുഖത്തുനിന്നും 'ഉ'കാരവും തെക്കേ മുഖത്തുനിന്നും 'മ'കാരവും ഉണ്ടാവുന്നു.
കിഴക്കേ മുഖത്തുനിന്നും ബിന്ദുവും നടുവിലത്തെ മുഖത്തുനിന്നും നാദവും കൂടി ഉത്ഭവിച്ചു. ഈ അഞ്ചു മുഖങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒന്നുചേര്‍ന്നുണ്ടായ ആദ്യനാദമായ പ്രണവം അഥവാ ഓംകാരം നാദരൂപാത്മകമായ ഈ ലോകത്തിന്റെ മുഴുവനും ഉത്ഭവത്തിനു കാരണമാണ്‌. ശിവശക്‌തി സംയോഗമാണ്‌ ഓംകാരം. ഓംകാരം ഉച്ചരിക്കുന്നതിലൂടെ ഭഗവന്നാമം തന്നെയാണ് സ്‌മരിക്കപ്പെടുന്നത്‌. ഓംകാരം ഭഗവാന്റെ നിഷ്‌കള സ്വരൂപമാണ്‌. ഇതില്‍നിന്നുണ്ടായ പഞ്ചാക്ഷരി ഭഗവാന്റെ സകള രൂപത്തെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നു. പഞ്ചാക്ഷരിയില്‍നിന്നുമാണ്‌മൂലഭൂതസ്വരങ്ങള്‍- അ, ഇ, ഉ, ഋ, നു- എന്നിവ ഉണ്ടായത്.
മംഗളസ്വരൂപമാണ്‌ പ്രണവം. ഇതിന് സൂക്ഷ്‌മമെന്നും സ്‌ഥൂലമെന്നും രണ്ടു ഭേദങ്ങള്‍ പറയപ്പെടുന്നു. പ്രകൃതിയില്‍നിന്നും ഉത്ഭവിച്ച സംസാരരൂപിയായ മഹാസമുദ്ര (പ്ര)ത്തില്‍നിന്നും കരകയറുന്നതിനുള്ള നാവം ആണ് 'പ്രണവം'. ഈ നിലയില്‍ പ്രണവത്തിന്റെ സൂക്ഷ്‌മരൂപമാണ്‌ ഓംകാരം. സൂക്ഷ്‌മ പ്രണവത്തിന്‌ ഹ്രസ്വമെന്നും ദീര്‍ഘമെന്നും രണ്ടു രൂപങ്ങളുണ്ട്‌. അകാരം, ഉകാരം, മകാരം, ബിന്ദു, നാദം ഇവയെല്ലാം ഉള്‍പ്പെട്ടത്‌ ദീര്‍ഘപ്രണവം. ഇത് യോഗികള്‍ക്ക്‌ മാത്രം പ്രാപ്‌തമാണ്‌.
അകാരം, ഉകാരം, മകാരം- അ, ഉ, മ്‌- എന്നീ മൂന്നു തത്വങ്ങള്‍ മാത്രം ചേര്‍ന്നതാണ്‌ ഹ്രസ്വപ്രണവം, അഥവാ അക്ഷര രൂപത്തിലുള്ള 'ഓം' കാരം. അകാരം ശിവനും ഉകാരം ശക്തിയും മകാരം ശിവശക്‌തി സംയോഗവുമാണ്‌. ത്രിതത്വ സ്വരൂപമായ ഈ ഓംകാരം സകല പാപഹരവുമാണ്‌. ഓംകാരം ജപിക്കുന്ന സാധകര്‍ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്‌ പ്രപഞ്ചം (പ്ര) നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ (വ) ഇല്ല (ന) എന്ന ജ്‌ഞാനമാണ്‌.
പ്രകര്‍ഷണേന നയേത്‌ യുഷ്‌മാന്‍ മോക്ഷം
ഇതി വാ പ്രണവഃ
ജപിക്കുന്ന ഉപാസകരെ മോക്ഷത്തിലേക്ക്‌ നയിക്കുവാന്‍ പ്രാപ്‌തമാണ്‌ പ്രണവം എന്നര്‍ത്ഥം. സ്‌ഥൂലരൂപത്തിലുള്ള പ്രണവമാണ്‌ നമഃ ശിവായ എന്ന പഞ്ചാക്ഷരി മന്ത്രം. ശിവപഞ്ചാക്ഷരി എപ്പോഴും ഓംകാരം ചേര്‍ത്തുതന്നെ ജപിക്കേണ്ടതാണ്‌.
പഞ്ചേന്ദ്രിയാത്മകമായ ശബ്ദം, സ്‌പര്‍ശം, രൂപം, രസം, ഗന്ധം എന്നീ ഗുണങ്ങള്‍ പഞ്ചഭൂതങ്ങളിലധിഷ്‌ഠിതമാണ്‌. ഈ പഞ്ച തത്വങ്ങളും നാദാത്മകമാണ്‌. ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മമായ തത്വമാണ്‌ ആകാശം. ആകാശ തത്വത്തിലെ നാദമാത്ര ഗുണത്തില്‍നിന്നും ഓരോ തത്വത്തിലും ഓരോ ഗുണം കൂടി ചേര്‍ന്ന്‌ പരിണമിച്ച്‌ ഭൂ തത്വത്തിലെത്തുമ്പോള്‍ നാദബ്രഹ്മം പൂര്‍ണമാകുന്നു.
കടപ്പാട്
നാരായണാസ്ത്രം - വൈഷ്ണവത്തെ പരമോന്നത വേദസ്ഥാനമായി പ്രതിരോധിക്കുക
ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൻ്റെ സാധുത
ഭാഗവത പുരാണത്തിൽ എഴുതിയ “ഭാഗവത പുരാണ സമീക്ഷ” - https://kamakotimandali.com/~kamakoti/misc/mahapurana.html എന്ന പ്രത്യേക ലേഖനത്തെക്കുറിച്ച് നിരവധി വായനക്കാർ ഞങ്ങളോട് അന്വേഷിച്ചു . ഇവിടെ, ദേവീഭാഗവതം "യഥാർത്ഥ ഭാഗവതം" ആണെന്നും ശ്രീമദ് ഭാഗവതം ഒരു ഉപപുരാണമാണെന്നും സ്ഥാപിക്കാൻ ലേഖകൻ ശ്രമിക്കുന്നു. എല്ലാ പശ്ചാത്തലങ്ങളിലുമുള്ള വേദാന്തികൾ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം ആധികാരിക ഗ്രന്ഥമാണെന്ന് സമ്മതിച്ചുവെന്നത് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ് - ആധികാരികതയുടെ ഏത് ചോദ്യവും പുരാതന വേദാന്തികൾക്കിടയിലുള്ള സ്വീകാര്യതയാണ് തീരുമാനിക്കുന്നത്. അതിനായി, ഞങ്ങൾക്ക് ഇനിപ്പറയുന്ന തെളിവുകൾ ഉണ്ട്:
ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിന് അദ്വൈതികളുടെയും വിശിഷ്ടാദ്വൈതികളുടെയും ദ്വൈതികളുടെയും എണ്ണമറ്റ പുരാതന വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ
ശ്രീ വൈഷ്ണവ ഗുരുപരമ്പരയുടെ ഭാഗവും 1207-1307 കാലഘട്ടത്തിൽ ജീവിച്ചിരുന്നതുമായ ശ്രീ അഴകിയ മണവാള പെരുമാൾ നായനാരാണ് ആദ്യകാല പരാമർശം, തുടർന്ന് മധ്വാചാര്യരും ശ്രീ വേദാന്ത ദേശികനും (വീണ്ടും ശ്രീ വൈഷ്ണവ ആചാര്യൻ). ഈ വാചകം മുമ്പ് വളരെ പ്രചാരത്തിലായിരുന്നുവെന്ന് ഇത് തെളിയിക്കുന്നു. ഗൗഡപാദർ ഭാഗവതം ഉദ്ധരിച്ചുവെന്ന് അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്, പക്ഷേ ഞങ്ങൾ ആ അവകാശവാദങ്ങൾ പരിശോധിച്ചിട്ടില്ല.
ശ്രീമദ് ഭാഗവതം പ്രകൃതിയിൽ സാത്വികവും ശാസ്ത്രങ്ങളോട് യോജിച്ചതുമാണ്, ദേവീഭാഗവതം ശാസ്ത്രങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധവും താമസവുമാണ്. 18 പുരാണങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെടാത്ത ഒരു ഗ്രന്ഥത്തെ തള്ളിക്കളയാൻ അത് മാത്രം പര്യാപ്തമല്ലെങ്കിലും (താമസമായിരുന്നിട്ടും ശിവപുരാണം പോലും 18-ൽ ഉള്ളതിനാൽ), "ഭാഗവതം" എന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥം മറ്റ് പുരാണങ്ങളിൽ അത്യധികം ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന വസ്തുത സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഒരു സാത്വിക സൃഷ്ടി മാത്രമായിരിക്കും.
അതിനാൽ, ഈ ആളുകളുടെ അവകാശവാദങ്ങളെ അഭിസംബോധന ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമില്ല, തെളിവായി ഇത്രയും മതി. എന്നാൽ ഞങ്ങൾക്ക് കത്തെഴുതിയവരുടെ മനസ്സിലുള്ള സംശയങ്ങൾ നീക്കാൻ, ഈ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് എങ്ങനെയും ഉത്തരം നൽകാൻ ഞങ്ങൾ ശ്രമിക്കുന്നു.
ദേവീഭാഗവതം ഒരു ചെറിയ ഉപപുരാണമാണ്, അതിനോട് അടുത്ത കാലത്ത് കൂട്ടിച്ചേർക്കലുകൾ ഉണ്ടായേക്കാം. ആധുനിക കാലത്തെ ശൈവ/ശാക്തർ മാത്രമാണ് ഇത് ഉദ്ധരിക്കുന്നത്.
ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൻ്റെ സാധുത
“PP” എന്നത് പൂർവപക്ഷത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, ഇത് ശാക്ത ലേഖനത്തിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണിയാണ് (- https://kamakotimandali.com/~kamakoti/misc/mahapurana.html ). "SD" എന്നത് സിദ്ധാന്തയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതാണ് നമ്മുടെ ഉത്തരം.
പിപി: രണ്ട് പുരാണങ്ങൾ ഭാഗവതം എന്നറിയപ്പെടുന്നു: വിഷ്ണു ഭാഗവത പുരാണവും ദേവീ ഭാഗവത പുരാണവും. രണ്ടിൽ ഏതാണ് മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കാൻ കഴിയുക എന്നതിനെക്കുറിച്ച് പരമ്പരാഗത പണ്ഡിതന്മാർക്ക് വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായമുണ്ട്. ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നിലനിൽക്കുന്ന വിവിധ വീക്ഷണങ്ങൾ വിവേചനബുദ്ധിയുള്ള വായനക്കാരന് മുന്നിൽ അവതരിപ്പിക്കുകയാണ് ഈ പോസ്റ്റിൻ്റെ ലക്ഷ്യം.
SD: ഒരു പുരാണം മാത്രമാണ് "ഭാഗവതം" എന്ന് "ജനപ്രിയമായി" അറിയപ്പെടുന്നത്, അത് വിഷ്ണുവിനെ സ്തുതിക്കുന്നതും നിരവധി വ്യാഖ്യാനങ്ങളുള്ളതുമായ സാത്വിക പുരാണമാണ്. "സഹസ്രനാമം" വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം മാത്രം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ, "ഗീത" എന്നത് ഭഗവദ് ഗീതയെ, "ഭാഗവതം" അല്ലെങ്കിൽ "ശ്രീമദ് ഭാഗവതം" നിങ്ങൾ "വിഷ്ണു ഭാഗവതം" എന്ന് വിളിക്കുന്നതിനെ മാത്രം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ശിവപുരാണം പോലെയുള്ള യഥാർത്ഥ താമസ പുരാണങ്ങൾ പോലും സാത്വിക പുരാണങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ കഴിയില്ലെന്ന് കരുതി, ദേവീഭാഗവതയ്ക്ക് ശ്രേഷ്ഠമോ തുല്യമോ ആയ പദവി ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നത് നിരർത്ഥകമാണ്.
വാസ്തവത്തിൽ, "വിഷ്ണു ഭാഗവതം" എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ച് ഏതെങ്കിലും പുരാതന കൃതി കാണിക്കാൻ ഞങ്ങൾ എതിരാളിയെ വെല്ലുവിളിക്കുന്നു. എല്ലായിടത്തും, "ഭാഗവതം" എന്നത് ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ പോലും, ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ മാത്രം സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
"പരമ്പരാഗത പണ്ഡിതന്മാർ" എല്ലാവരും ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ച് അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്, അതിനാൽ അഭിപ്രായവ്യത്യാസമില്ല. ഇത് പിന്നീട് പൂർവപക്ഷി തന്നെ സമ്മതിക്കുന്നു, അതിനാൽ അത്തരമൊരു സംവാദം നിലവിലുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നത് തികഞ്ഞ നുണയാണ്.
കൂടാതെ, ഒരു മഹാപുരാണത്തിൻ്റെ വിമോചനത്തിന് അർഹതയുള്ള മാനദണ്ഡം ഭാഗവതത്തിൽ തന്നെ ഇപ്രകാരമാണ്. സംവാദത്തിന് വിധേയമായ പുസ്തകത്തിലുള്ളതിനാൽ ഈ മാനദണ്ഡം അംഗീകരിക്കാനാവില്ലെന്ന് വാദിക്കാൻ കഴിയില്ല. കാരണം, ശ്രീധരൻ, വീരരാഘവാചാര്യൻ, വിജയധ്വജ തീർത്ഥൻ, ഗൗഡീയ പാരമ്പര്യത്തിലെ ഗോസ്വാമികൾ തുടങ്ങിയ മഹാനായ വേദാന്തികൾ ഭാഗവതം വ്യാഖ്യാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. വിഷ്ണു-ദ്വേഷികളുടെ മനസ്സിലല്ലാതെ അതിൻ്റെ ആധികാരികതയെപ്പറ്റി ഒരു തർക്കവുമില്ല. അതേസമയം, ആധുനിക കാലത്തെ ശൈവരും ശാക്തരും ഒഴികെ മറ്റാരാലും ദേവീഭാഗവതം തൊട്ടുതീണ്ടിയിട്ടില്ല.
അത്ര സർഗോ വിസർഗഷ് ച സ്ഥാനംം പോഷണം ഊതയഃ മന്വന്തരേശാനുകഥാ നിരോധോ മുക്തിർ ആശ്രയഃ (~ഭഗവതം 2.10.1)
എവിടെ " മന്വന്തരേശനുകഥ" - " മന്വന്തര കഥനം ഈശ്വരചേഷ്ടിത കഠനം " - പരമാധികാരിയുടെ ലീലകളെ സംബന്ധിക്കുന്ന കഥകൾ ഒരു പുരാണത്തെ "മഹാപുരാണം" ആയി വർഗ്ഗീകരിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു മാനദണ്ഡമാണ്.
സുബലോപനിഷത്ത് അനുസരിച്ച് - " ഈഷ സർവഭൂതാന്തരാത്മാ അപഹതപാപ്മ ദിവ്യോ ദേവ ഏകോ നാരായണ :"- പരമാധികാരി നാരായണൻ മാത്രമാണ്. അതിനാൽ, "ഈശ" അല്ലാത്ത രുദ്രൻ, ദേവി, സ്കന്ദൻ മുതലായവരുടെ കഥകൾ വിവരിക്കുന്ന താമസ പുരാണങ്ങൾ മുക്തി പ്രദാനം ചെയ്യുന്ന മഹാപുരാണങ്ങളല്ല, അതേസമയം ഹരിയുടെ ലീലകൾ വിവരിക്കുന്ന പുരാണങ്ങൾ ( ജന്മ കർമ്മപുരി എന്ന മഹാപുരാണത്തിൽ മാത്രം) വിമോചനം. ഇതിലൂടെ ദേവീഭാഗവതം മഹാപുരാണമായി നേരത്തെ തന്നെ ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
തീർച്ചയായും, ഒരു അഖ്യാനത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ഒരു പുരാണത്തെ നിർണ്ണയിക്കുന്ന പഞ്ച ലക്ഷണങ്ങളുണ്ട്. എന്നാൽ ഈശ്വരന്മാരല്ലാത്തവരെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് " ഈശാനുകഥ" യുടെ മാനദണ്ഡം പരാജയപ്പെട്ടതിനാൽ , ശിവൻ, ലിംഗം തുടങ്ങിയ താമസപുരാണങ്ങളൊന്നും "മഹാപുരാണങ്ങൾ" അല്ല. അവരെ അങ്ങനെ വിളിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ചിലപ്പോൾ അത് അവരെ ഒരു "ഉപപുരാണ"ത്തിൽ നിന്ന് വേർതിരിക്കാനാണ്, പക്ഷേ അവർക്ക് എന്തെങ്കിലും മഹത്വമോ മഹത്വമോ ഉണ്ടെന്ന് സൂചിപ്പിക്കാനല്ല.
PP: മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ഭാഗവതത്തിനായുള്ള ലക്ഷണം, മസ്ത്യപുരാണത്തിൽ ഇനിപ്പറയുന്ന രീതിയിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു:
യത്അധിക്ആർ^ഇത്യ ഗായത്രിം വർന്യതേ ധർമ്മവിസ്താരഃ | vR^itrAsuravadhopetaM തദ്ഭഗവതമുച്യതേ ||sArasvatasya കൽപസ്യ മധ്യേ യേ syurnarAmarAH | tadvR^ittAntodbhavaM ലോകേ തദ്ഭഗവതമുച്യതേ | aShTAdashasahasrANi purANam Tatprakirtitam ||
പത്മപുരാണത്തിൽ ഭാഗവത മഹാപുരാണത്തെ താഴെ വിവരിക്കുന്നു:
പുരനേഷു ച സർവേഷു ശ്രീമദ്ഭഗവതം പരം | യത്ര പ്രതിപദോ kR^iShNo gIyate ബഹുദർശിഭിഃ || ശ്രീമദ്ഭഗവതം ശാസ്ത്രം കലൌ kR^iShNena bhAShitam | parIkShite kathAM വക്തുM sabhayAM സംസ്ഥിതേ ശുകേ ||
ഇവിടെ പരാമർശിക്കുന്നത് വിഷ്ണു ഭാഗവത പുരാണത്തെക്കുറിച്ചാണെന്ന് വ്യക്തമാണ്.
SD: "അതെ, അത് വ്യക്തമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, നമുക്ക് വിഷ്ണുവിനോട് വിദ്വേഷം ഉള്ളതിനാൽ, നമുക്ക് അത് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല, അതിനാൽ ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെപ്പോലെ പ്രാകൃതവും ഉന്നതവുമായ പുരാണത്തേക്കാൾ ഉയർന്നതാണ് ദേവീഭാഗവതം പോലെയുള്ള ഒരു താമസ ശാസ്ത്രം തെളിയിക്കാൻ ശ്രമിക്കും. - ഇതാണ് രചയിതാവിൻ്റെ ചിന്ത.
PP: നാരദപുരാണത്തിൽ ഭാഗവത പുരാണത്തിൻ്റെ ഉള്ളടക്കം ഹ്രസ്വമായി വിവരിക്കുന്നു:
marIche shr^iNu vakShyAmi vedavyAsena yatkR^itam | ശ്രീമദ്ഭഗവതം നാമ പുരാണം ബ്രഹ്മസമ്മിതം || തദാഷഠാദശഃ അഹസ്രം കീർത്തിതം പാപനാശനം | surapAdaparUpo.ayaM skandhairdvAdashabhiryutaH || തത്ര തു പ്രഥമേ സ്കന്ദേ സുതർഷിനം സമാഗമഃ | വ്യസസ്യ ചരിതം പുണ്യമ് പാണ്ഡവനം തഥൈവ ച || pArIkShitamupAkhyAnamitIdaM samudAhR^itam | parIkShicChukasamvAde sUtidvayanirupaNam || brahmanAradasaMvAdo.avatAracharitAmR^itam || purANalakShNaM ചൈവ sR^iShTikAraNasambhavaH | dvitIyo.ayaM സമുദിതഃ സ്കന്ദോ വ്യസേന ധീമത || ചരിതം വിദുരസ്യ അഥ മൈത്രേയേനസ്യ സ~ംഗമഃ | sR^iShTiprakaraNaM pashchAdbrahmaNaH പരമാത്മനാഃ || kApilaM sAmkhyamapyatra tR^itIyo.ayamudAhR^itaH || തുടങ്ങിയവ.
ഈ മൂന്ന് പുരാണങ്ങളിലും പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വിവരണത്തിന് വിഷ്ണു ഭാഗവതം യോജിക്കുന്നു. കൂടാതെ, ദേവർഷി നാരദ വിശദമാക്കിയിരിക്കുന്ന അധ്യായങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റ് വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിലെ അധ്യായങ്ങളുടെ പട്ടികയുമായി യോജിക്കുന്നു.
SD: അതെ, അത് ചെയ്യുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ വാസ്തവത്തിൽ സംവാദത്തിന് സാധ്യതയില്ല.
പിപി: പദ്മപുരാണം സാത്വിക പുരാണങ്ങളെ വിവരിക്കുന്നു, വിഷ്ണു-പരപുരാണങ്ങൾ മാത്രമാണ് ഇവിടെ പട്ടികപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്:
vaiShNavaM nAradIyaM ച തഥാ ഭഗവതം ശുഭം | gAruDaM ച തഥാ pAdmaM vArAhaM ശുഭദർശനേ | സാത്വികാനി പുരാണാനി വിജ്~നേഅനി ശുഭാനി വൈ ||
ഇതിൻ്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ഭാഗവതം വിഷ്ണു പരമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
SD: തീർച്ചയായും അത് അങ്ങനെയാണ്. സാത്വിക സ്വഭാവം നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനുള്ള മാനദണ്ഡം "വിഷ്ണു പര" മാത്രമാണെന്ന (ശരിയായ) നിഗമനത്തിലേക്ക് അത് നയിച്ചേക്കാം.
PP: എന്നിരുന്നാലും, മത്സ്യപുരാണത്തിൽ, ഭാഗവതത്തിൻ്റെ ലക്ഷണത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുമ്പോൾ, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിൽ ചർച്ച ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത സരസ്വത കൽപത്തെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു. വിവിആർ^ഇതി ഭാഗവതത്തിലെ പദ്മ കൽപത്തിൻ്റെതാണ്: ശ്ലോകത്തിൽ പറയുന്നത്:
pAdmaM kalpamatho shR^iNu |
അഷ്ടാദശ പുരാണങ്ങളുടെ പട്ടിക എല്ലാ കൽപ്പങ്ങളിലും ഒരുപോലെ നിലനിൽക്കാത്തതിനാൽ കൃത്യമായ കൽപ്പത്തിൻ്റെ വിവരണം വിദ്വാന്മാർ വളരെ പ്രാധാന്യമുള്ളതായി കണക്കാക്കുന്നു.
SD: എന്തായാലും കൽപ്പങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുന്ന ഈ വിദ്വാൻമാർ ആരാണ്? "പരമ്പരാഗത പണ്ഡിതന്മാരുടെ" അല്ലെങ്കിൽ "വിദ്വാന്മാരുടെ" പേരുപോലും പറയാതെ രചയിതാവ് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നതെങ്ങനെയെന്ന് ശ്രദ്ധിക്കുക. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വാദങ്ങൾക്ക് തെറ്റായ ആധികാരികത നൽകാനുള്ള നല്ല മാർഗം.
ഇപ്പോൾ, കൽപ്പങ്ങളിലെ വൈരുദ്ധ്യത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, പദ്മവും സാരസ്വത കല്പങ്ങളും ഒന്നുതന്നെയാണ്. എങ്ങനെ? ഭഗവാൻ്റെ നാഭിയിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന താമരയിലൂടെ പ്രപഞ്ചം സൃഷ്ടിക്കുന്നത് ഉൾപ്പെടുന്നതിനാലാണ് പദ്മകൽപത്തിന് അങ്ങനെ പേരിട്ടത്. അതിനാൽ, അതിനെ "സാരസ്വത" എന്ന് വിളിക്കുന്നത് ഉചിതമാണ്, കാരണം "സാരസ്വത" എന്നത് പ്രപഞ്ച താമരയുമായി അടുത്ത ബന്ധമുള്ള ബ്രഹ്മത്തിൻ്റെ പേരാണ്.
"സാരസ്വത" എന്നതിന് രണ്ട് അർത്ഥങ്ങളുണ്ട്:
ബ്രഹ്മം, സരസ്വതിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
ബ്രഹ്മം, വേദമായ സംസാരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
എന്തുകൊണ്ടാണ് പദ്മകൽപത്തെ സാരസ്വതമെന്ന് പ്രത്യേകം പരാമർശിക്കുന്നത്? ഇതിനെ ഹിരണ്യഗർഭ കൽപമെന്നോ മറ്റോ വിളിക്കാം, അല്ലേ? കാരണം, "സരസ്വത്", അത് വേദങ്ങളായാലും സരസ്വതി തന്നെയായാലും, ബ്രഹ്മത്തിലൂടെയുള്ള സൃഷ്ടികൾക്ക് സഹായകമാണ്. വേദങ്ങളുടെ അറിവില്ലാതെ രണ്ടാമത്തേതിന് സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയില്ല, അത് സരസ്വതിയിലൂടെ തൻ്റെ നാവിൽ കുടികൊള്ളുന്നു.
മഹാഭാരതം (ശാന്തി പർവ്വം) സൃഷ്ടിയിലെ "സരസ്വത്തിൻ്റെ" പ്രാധാന്യത്തെ ഇനിപ്പറയുന്ന രീതിയിൽ എടുത്തുകാണിക്കുന്നു:
സ ഏവം ഉക്തോ വിമുഖഃ ചിന്താ വ്യാകുലമാനസഃ പ്രണമ്യ വരദഃ ദേവം ഉവാച ഹരിം ഈശ്വരം
കാ ശക്തിർ മമ ദേവേശ പ്രജാഃ സ്രഷ്ടുഃ നമോ 'സ്തു തേ അപ്രജ്ഞവൻ അഹം ദേവ വിധത്സ്വ യദ് അനന്തരം
അർത്ഥം: (ബ്രഹ്മാവ് ഹരിയോട് പറഞ്ഞു): വരം നൽകുന്ന ഭഗവാനേ, ഞാൻ നിന്നെ വണങ്ങുന്നു, എന്നാൽ വൈവിധ്യമാർന്ന ജീവികളെ സൃഷ്ടിക്കാൻ എനിക്ക് എന്ത് ശക്തിയുണ്ടെന്ന് ഞാൻ ചോദിക്കുന്നു. എനിക്കറിയില്ല. ഇത് കണക്കിലെടുത്ത് നിയോഗിക്കേണ്ടത് നിങ്ങൾ കൽപ്പിക്കുന്നു.
സ ഏവ ം ഉക്തോ ഭഗവാൻ ഭുത്വാന്തര് ഹിതസ് തതഃ ചിന്തയം ആസ ദേവേഷോ ബുദ്ധിഃ ബുദ്ധിമതഃ വരഃ
അർത്ഥം: അങ്ങനെ പ്രപഞ്ചനാഥനായ ബ്രഹ്മാവ് അഭിസംബോധന ചെയ്ത നാരായണൻ, അവിടെയും പിന്നെ ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ ദൃഷ്ടിയിൽനിന്നും അപ്രത്യക്ഷനായി. ബുദ്ധിശക്തിയുള്ളവരുടെ തലവനായ പരമേശ്വരൻ അപ്പോൾ ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി.
സ്വരൂപിണി തതോ ബുദ്ധിർ ഉപതസ്ഥേ ഹരിഃ പ്രഭും യോഗേന കൈനാം നിർയോഗഃ സ്വയം നിയുജേ തദാ
അർത്ഥം: ബുദ്ധിയുടെ ദേവത ഉടൻ തന്നെ എല്ലാവരുടെയും യജമാനനായ നാരായണൻ്റെ മുമ്പാകെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു, തുടർന്ന്, തൻ്റെ പരമമായ ഇച്ഛാശക്തിയാൽ, ബുദ്ധിയുടെ ദേവിയെ ശരിയായി (അവളുടെ ചുമതലകളിലേക്ക്) ചേർത്തു.
സ തം ഐശ്വര്യയോഗസ്ഥാഃ ബുദ്ധിഃ ശക്തിമതിഃ സതീം ഉവാച വചനഃ ദേവോ ബുദ്ധിഃ വൈ പ്രഭുർ അവ്യയഃ ബ്രഹ്മണഃ പ്രവിഷസ്‌തി അർഥസ്‌വേതി ലോകാസ്‌തിത്വഃ താ ബുദ്ധിഃ ക്ഷിപ്രാവിവേശ സ അഥൈനഃ ബുദ്ധിസംയുക്തഃ പുനഃ സ ദദൃഷേ ഹരിഃ ഭൂയഃ ചൈനഃ വചഃ പ്രഭഃ സഭാവഃ വിദ്വിദ്വിദ്വിദ്വിദ്വിദ്വിഃ ॥ തത്രൈവന്തരാധിയത
അർത്ഥം: എല്ലാവരുടെയും മാറ്റമില്ലാത്ത കർത്താവ് (ഹരി), ശക്തിയും നന്മയും ഉള്ളവളും ഐശ്വര്യത്തോടെ (അറിവിൻ്റെ രൂപമായ) ഏകീകൃതയുമായ ബുദ്ധിദേവിയെ അഭിസംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ട് അവളോട് ഈ വാക്കുകൾ പറഞ്ഞു:--കർമ്മത്തിൻ്റെ പൂർത്തീകരണത്തിനായി. എല്ലാ ലോകങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട്, നിങ്ങൾ ബ്രഹ്മത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്നു. പരമാത്മാവ് ഇപ്രകാരം കൽപിച്ചതനുസരിച്ച് ബുദ്ധി പെട്ടെന്ന് തന്നെ ബ്രഹ്മത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു. ബ്രഹ്മാവ് ബുദ്ധിയുമായി ഐക്യപ്പെട്ടതായി ഹരി കണ്ടപ്പോൾ. അവൻ ഒരിക്കൽ കൂടി അവനെ അഭിസംബോധന ചെയ്തു പറഞ്ഞു--വിവിധതരം ജീവികളെ സൃഷ്ടിക്കുക. ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ സന്നിധിയിൽ നിന്ന് നാരായണൻ അപ്രത്യക്ഷനായി.
ഇതിൻ്റെ പ്രാധാന്യം എടുത്തുകാണിക്കാൻ, പദ്മകൽപത്തെ ഇവിടെ സാരസ്വത കൽപം എന്ന് വിളിക്കുന്നു. സാർവത്രിക താമര ബ്രഹ്മവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, വേദങ്ങളുമായോ സരസ്വതിയുമായോ ഉള്ള ബന്ധം കാരണം സരസ്വതൻ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു (വേദങ്ങൾ ജപിക്കാനുള്ള കഴിവ് നൽകുന്നവൻ). ഒന്നുകിൽ വേദങ്ങളെയോ സരസ്വതിയെയോ ഈ പദത്താൽ അനുമാനിക്കാം, കാരണം ബ്രഹ്മം ഇവ രണ്ടുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അത് ഏതായാലും പ്രശ്നമല്ല.
PP: ഇപ്പോൾ, ശിവപുരാണത്തിൽ നിന്നുള്ള ഇനിപ്പറയുന്ന വരികൾ പരിശോധിക്കണം :
ഭഗവത്യാശ്ച ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതാം യത്ര വിദ്യതേ |തത്തു ഭഗവതം പ്രോക്തം ന തു ദേവിപുരാണകം ||
ഭഗവതി ദുർഗ്ഗയുടെ ചരിതം വിവരിക്കുന്ന കൃതി, തീർച്ചയായും ഭാഗവതം എന്നറിയപ്പെടുന്ന പുരാണമാണ്, അത് ദേവപുരാണമല്ല. ഇവിടെ പരാമർശിക്കുന്നത് ദേവീ ഭാഗവതത്തിലേക്കാണ്.
SD: ഇത് തീർച്ചയായും ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ പരാമർശിക്കുന്നതായി കണക്കാക്കാം. "ദുർഗ്ഗയുടെ കഥ" ഒന്നായിരിക്കണം - 1) ഭഗവാൻ്റെ കീഴ്വഴക്കം എന്ന നിലയിലുള്ള അവളുടെ പദവി കൃത്യമായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു, 2) അവളുടെ മഹത്വം യഥാർത്ഥത്തിൽ (നാരായണനു വിധേയയായ ഒരു ശക്തയായ ദേവി) വിവരിക്കുന്നു, അതിശയോക്തിയല്ല. അവളെ ആധിപത്യത്തിലേക്ക് ഉയർത്തുക.
ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമാണ് ദുർഗ്ഗയുടെ ഏറ്റവും വലിയ മഹത്വീകരണം സംഭവിക്കുന്നത്:
katyāyani mahā-māye mahā-yoginy adhīśvari നന്ദ-ഗോപ-സുതാം ദേവി പതിം മേ കുരു തേ നമഃ
ഇതി മന്ത്രം ജപന്ത്യസ് തഃപുജാം ചക്രു കുമാരികാഃ (~ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 10.22.4)
ഇവിടെ ഗോപികൾ കാത്യായനി വ്രതം അനുഷ്ഠിക്കുകയും കൃഷ്ണപ്രാപ്തിക്കായി ദുർഗ്ഗയെ ആരാധിക്കുകയും ചെയ്തു. ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ കായിക വിനോദമാണ് രാസലീല, അതിനാൽ ഭഗവത്മാരായ ഗോപിമാരുമായി സഹവസിക്കുകയും ഭഗവാനെ പ്രാപിക്കാനുള്ള അവരുടെ ശ്രമങ്ങളിൽ അവരെ സഹായിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മഹിമ ദുർഗ്ഗയ്ക്ക് ലഭിച്ചു.
നമുക്കെല്ലാവർക്കും അറിയാവുന്നതുപോലെ കംസനെ താക്കീത് ചെയ്തുകൊണ്ട് ദുർഗയും കൃഷ്ണനെ സഹായിച്ചു.
ഇതുകൂടാതെ, ഭഗവാനുമായുള്ള ദുർഗ്ഗയുടെ ബന്ധം കൂടുതൽ വിശദീകരിക്കുന്നു:
ഇതി പ്രഭാശ്യ താം ദേവി മായ ഭഗവതി ഭുവി ബഹു-നാമ-നികേതേഷു ബഹു-നാമ ബഭൂവ ഹ (~ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 10.4.29)
നാമധേയാനി കുർവന്തി സ്ഥാനാനി ച നാരാ ഭുവി ദുർഗീതി ഭദ്രകാളിതി വിജയ വൈഷ്ണവിതി ച
കുമുദാ ചണ്ഡികാ കൃഷ്ണ മാധവി കന്യകേതി കാ മായാ നാരായണിശാനി ശാരദേതി അംബികേതി കാ (~ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 10.2-11-12)
ദുർഗ്ഗ തൻ്റെ എല്ലാ മഹത്വവും നേടിയത് ഭഗവാനെ സേവിച്ചതുകൊണ്ടാണ്.
ഇതാണ്, മറ്റെല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി, ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടത് " ദുർഗ്ഗായശ്ചരിതം ". ദുർഗ്ഗയെ പരമോന്നതയായി ചിത്രീകരിക്കുന്ന വിവിധ താമസ കഥകളല്ല, മറിച്ച് കൃഷ്ണൻ്റെ സഹോദരിയായി അവളുടെ ജനനം, കംസനെ താക്കീത് ചെയ്തുകൊണ്ട് ഭഗവാനെ സഹായിക്കുകയും ഗോപികൾക്ക് അവളുടെ സഹായം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. കാരണം ആ പ്രവൃത്തികളിൽ നിന്നാണ് അവൾക്ക് ഇന്നത്തെ നില ലഭിക്കുന്നത്.
ഇപ്പോൾ, പൂർവ്വപക്ഷി ചോദ്യം ചെയ്തേക്കാം, “എന്നാൽ എന്തിനാണ് ദുർഗ്ഗയെ പ്രത്യേകമായി എടുത്തുകാണിക്കുന്നത്? പകരം " കൃഷ്ണായശ്ചരിതം " എന്ന് ശ്ലോകത്തിന് പറയാമായിരുന്നു . ഉത്തരം വളരെ മനോഹരമാണ് - ഭഗവാൻ്റെ അവതാരത്തെ പ്രകീർത്തിക്കുകയും കംസനെ താക്കീത് ചെയ്യുകയും ചെയ്തത് യോഗ-മായയാണെന്ന വസ്തുത പരിഗണിക്കുമ്പോൾ, ഗോപികൾ വിഷ്ണുവുമായി ഐക്യപ്പെടാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചത് അവളോടാണ്, കൃഷ്ണലീല മുഴുവനും. ഭഗവാൻ ഗോപികൾക്ക് മോക്ഷം നൽകിക്കൊണ്ട് ഭഗവാൻ ജനിച്ചതിനെ " ദുർഗ്ഗായശ്ചരിതം" എന്ന് വിളിക്കാം - ദുർഗ്ഗയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കഥ - ഈ ദേവിയുടെ ബഹുമാനാർത്ഥം ഭഗവാനും അവൻ്റെ ഭക്തർക്കും വേണ്ടിയുള്ള സേവനങ്ങൾ.
അതുപോലെ, ശ്രീമദ് രാമായണത്തെപ്പോലും വാൽമീകി " സീതായഃ കാരിതാ മഹത് " എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത് . അതിനാൽ, ഇത് ദുർഗയ്ക്ക് നൽകിയ ബഹുമതിയാണ്. സീതയായാലും ദുർഗ്ഗയായാലും തൻ്റെ ഭക്തർക്ക് അംഗീകാരം നൽകുന്നത് ഭഗവാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
അതിനാൽ, ആ ശിവപുരാണ ശ്ലോകത്തിൽ വൈരുദ്ധ്യമില്ല.
PP: പരാമർശിക്കേണ്ട മറ്റൊരു രസകരമായ പ്രമാണം, ഭാസ്‌കരരായ ഉദ്ധരിക്കുന്ന ദേവഅമലയുടേതാണ്:
ശ്രീമദ്ഭഗവതം നാമ പുരാണം വേദസമ്മിതം |
pArIkshitAyopadiShTaM സത്യവത്യ~ംഗജന്മനാ ||
യത്ര ദേവ്യവത്ആശ്ച ബഹവഃ പ്രതിപാദിതാഃ |
ഇടം രഹസ്യം ചരിതം rAdhopAsanmuttam ||
വ്യസായ മമ ഭക്ത്ആയ പ്രോക്തം പൂർവ്വം മേആദ്രിജേ |
മട്ടോ രഹസ്യം ജ~ൻഅത്വൈവ rഅധോപആസനമുത്തമം ||
ഏതസ്യ വിസ്താരം ചക്രേ ശ്രീമദ്ഭഗവതേ തഥാ |
നാരാദേ ബ്രഹ്മവൈവർത്തേ ലോകാനം ഹിതകാംയായാ ||
അംബയുടെ വിവിധ രൂപവിശേഷങ്ങളും അതുപോലെ തന്നെ ഊർധ്വം ആംനായയിൽ പരാശ്രി എന്ന് നിഗൂഢമായി പരാമർശിക്കപ്പെടുന്ന രാസേശ്വരി രാധികയുടെ മാഹാത്മ്യവും ദേവീ ഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമാണ് ചർച്ച ചെയ്യുന്നത്.
SD: ദേവിയാമല ഒരു വൈദിക ഗ്രന്ഥമല്ല, അതിനാൽ ആധികാരികവുമല്ല. അതിനാൽ, അതിൽ പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ ആശങ്കപ്പെടേണ്ടതില്ല. ഗ്രന്ഥകാരൻ വേദാന്ത കാഴ്ചപ്പാടിൽ നിന്ന് വിശ്വാസ്യത ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, വേദാന്ത സമ്പ്രദായങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധമല്ലാത്ത ഗ്രന്ഥങ്ങൾ അദ്ദേഹം ഉദ്ധരിക്കണം.
പിപി: ചിത്സുഖ്ആചാര്യ, തൻ്റെ ഭാഗവത കഥാ സംഗ്രഹത്തിൽ, ബ്രഹ്മവൈവർത്തത്തിൽ നിന്നുള്ള ഇനിപ്പറയുന്ന വാക്യം ഉദ്ധരിക്കുന്നു:
Grandho.aShTAdasha sAhasro dvAdashaskandhasammitaH | ഹയഗ്രിവബ്രഹ്മവിദ്യാ യത്ര vR^ഇത്രവധസ്തത്A || ഗായാത്ര്യാ ച സമാരംഭസ്തദ്വൈ ഭഗവതം വിദുഃ ||
SD: സിത്‌ശുകൻ്റെ ശിഷ്യനായ ശ്രീധരൻ ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ച് മാത്രമാണ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. അതിനാൽ, ഭാഗവതം സിത്‌ശുകൻ എന്താണ് ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പ്രയാസമില്ല.
പിപി: ദേവഭാഗവതം ആരംഭിക്കുന്നത് ശ്ലോകത്തിൽ നിന്നാണ്:
സർവചൈതന്യരുപം തമാദ്യം വിദ്യാം ച ധീമഹി || ബുദ്ധിം യാ നഃ പ്രചോദയത് ||
വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിൽ ആദ്യ അധ്യായത്തിൽ താഴെ പറയുന്ന ശ്ലോകം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു:
dhAmnA svena sadA നിരസ്തകുഹകം സത്യം പരം ധീമഹി ||
രണ്ടിൽ, ദേവീ ഭാഗവതത്തിലെ ശ്ലോകം ലക്ഷണമായ ഗായത്രിയാ ച സമാരംഭഃ എന്നതിന് അനുയോജ്യമാണ്. രണ്ട് പുരാണങ്ങളും vR^itrAsura വധത്തിൻ്റെ എപ്പിസോഡ് വിശദീകരിക്കുന്നു. കൂടാതെ, വിഷ്ണു ഭാഗവതം ഹയഗ്രീവയെ പരാമർശിക്കുമ്പോൾ, ഹയഗ്രീവയുടെ ബ്രഹ്മവിദ്യാലഭയുടെ എപ്പിസോഡ് ദേവഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമേ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നുള്ളൂ. വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിലെ അഞ്ചാമത്തെ സ്കന്ദത്തിൽ ചിലർ ഹയാഗ്രീവ മന്ത്രം കണ്ടെത്തുകയും ഈ വാക്യം ആ മന്ത്രത്തെ പരാമർശിക്കുന്നതായി വ്യാഖ്യാനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ മന്ത്രമല്ല സ്ത്രിമന്ത്രപരമാണ് വിദ്യയെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം എന്നതിനാൽ അത് ഇവിടെ ബാധകമല്ലെന്ന് തോന്നുന്നു.
ആന്ത്ര പുംദേവതാ പ്രോക്താഃ വിദ്യാഃ സ്ത്രിദേവതാഃ സ്എംആർ^ഇതാഃ ||
ഇവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, മുകളിൽ പറഞ്ഞ ലക്ഷണം ദേവഭാഗവതത്തിന് മാത്രം അനുയോജ്യമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
SD: " ഹയഗ്രീവ ബ്രഹ്മവിദ്യ " എന്താണെന്ന് രചയിതാവ് പൂർണ്ണമായും തെറ്റിദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു . ഒന്നാമതായി, " വിദ്യ " ഇവിടെ അർത്ഥമാക്കുന്നത് അറിവ് (ബ്രഹ്മവിദ്യ അത് ഉപാസന അല്ലെങ്കിൽ ഭക്തി-യോഗ) അല്ലാതെ "സ്ത്രീമന്ത്രം" അല്ല. രണ്ടാമതായി, ഇവിടെയുള്ള " ഹയഗ്രീവൻ " എന്നത് ഉപനിഷത്തുകളിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന ദാദീചി എന്ന ഋഷിയാണ്, അദ്ദേഹം ഒരു കുതിരയുടെ തല നേടിയതായും ദേവന്മാരെ ബ്രഹ്മവിദ്യയിൽ ഉപദേശിച്ചുവെന്നും ആണ്.
സ വാ അധിഗതോ ദധ്യാം അശ്വിഭ്യാം ബ്രഹ്മ നിശ്ചലം യദ് വാ അശ്വശിരോ നാമ തയോർ അമരതം വ്യാധത് (~ഭാഗവതം 6.9.52)
ഇവിടെ "അശ്വസിര", "ബ്രഹ്മ നിഷ്കളം" എന്നിവയെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം ശ്രദ്ധിക്കുക. ദേവി ഇന്ദ്രനെ സഹായിക്കുന്ന ഒരു താമസ കഥയേക്കാൾ "വൃത്രാസുര വധ" ത്തിൻ്റെ പ്രാധാന്യത്തിന് ഇതുമായി ബന്ധമുണ്ട്. ദാദിച്ചിക്ക് കുതിരയുടെ തല ലഭിക്കുന്നതുമായി “വൃത്രാസുര വധം” ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതിൻ്റെ കാരണം വേദങ്ങളിലെ പ്രവർഗ്യ ചടങ്ങിനെ പരാമർശിച്ചുകൊണ്ട് വ്യക്തമാക്കുന്നു - ഒരു ദേവത (രുദ്ര) ശിരഛേദം ചെയ്യപ്പെട്ട കഥയും ദധ്യംഗതർവണൻ്റെ കഥയും പ്രവർഗ്ഗവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതല്ല. ഏത് വിധത്തിലും ചടങ്ങ്, എന്നാൽ തലയുടെ ഫിക്സിംഗ് സാമ്യം കണക്കിലെടുത്ത് ചടങ്ങിൻ്റെ സന്ദർഭത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നു. അർത്ഥം, ദധ്യംഗതർവണൻ തൻ്റെ ശിരസ്സ് നഷ്ടപ്പെട്ട് പുനരുജ്ജീവിപ്പിച്ചതുപോലെ, ഈ ദേവത തൻ്റെ ശിരസ്സ് നഷ്ടപ്പെട്ട് വീണ്ടും ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റു, ഇത് അറിയുന്നത് യാഗത്തിൻ്റെ ശിരസ്സ് നീക്കം ചെയ്യുന്ന പ്രവർഗ്ഗത്തിൻ്റെ അർത്ഥത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കും.
അതുപോലെ, ദദീചിയുടെ (ഹയഗ്രീവൻ) കഥയ്‌ക്കൊപ്പം വൃത്രാസുരൻ്റെ കഥയും പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു, ഇവ രണ്ടും ശിരച്ഛേദത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. സ്മരണ വളർത്താൻ ശാസ്ത്രം ഉപയോഗിക്കുന്ന ന്യായങ്ങളിൽ ഒന്നാണിത്.
ഗായത്രി ലക്ഷണം ഭാഗവതത്തിന് മാത്രം യോജിക്കുന്നു. നമുക്ക് ഉടൻ തന്നെ അതിലേക്ക് എത്താം. ഈ അവസരത്തിൽ നമ്മൾ ഇത് പറയും - ഗായത്രിക്ക് പരബ്രഹ്മൻ ശ്രീമൻ നാരായണൻ ഉണ്ട്. ഗായത്രിക്ക് നൽകിയിരിക്കുന്ന മറ്റേതെങ്കിലും അർത്ഥം ഗായത്രിയുടെ ശരിയായ വിശദീകരണമല്ല, അതിനാൽ, ദേവീഭാഗവതത്തിലെ ഗായത്രിയെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം മാനദണ്ഡത്തിൻ്റെ ഒരു പരിഹാരമായി യോഗ്യമല്ല.
പിപി: സ്കന്ദപുരാണത്തിലെ നാഗരഖണ്ടയിൽ താഴെ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന സരസ്വത കൽപത്തെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ നേരത്തെ പറഞ്ഞിരുന്നു.
sArasvatasttu dvAdashyAM ശുക്ലയം ഫാൽഗുണസ്യ ച ||
ഇതിനർത്ഥം സരസ്വത കൽപത്തിൻ്റെ ആവിർഭാവം ഫാൽഗുണ മാസത്തിലെ ശുക്ല ദ്വാദശിയിലാണ് എന്നാണ്.
മധുവിനേയും കൈതഭത്തേയും നിഗ്രഹിക്കുന്നതിനായി ഇതേ തിഥിയിൽ പരമേശ്വരിയുടെ അവിർഭാവത്തെ ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകം വിവരിക്കുന്നു:
ബ്രാഹ്മണ സംസ്തുതാ സേയം മധുകൈതഭൻആശനേ | മഹാവിദ്യാ ജഗദ്ധാത്രി സർവവിദ്യാധിദേവതാ |
dvAdashyAM ഫാൽഗുനസ്യൈവ ശുക്ലയാം സമഭ്UnnR^ipa ||
മധുകൈടഭത്തിൻ്റെ ബ്രഹ്മസ്തുതിയും വധവും ദേവഭാഗവതത്തിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ, ഈ പുരാണത്തെ സാരസ്വത കൽപവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നത് വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തേക്കാൾ എളുപ്പമാണ്. കൂടാതെ, ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ സരസ്വത കൽപം സരസ്വതിയുടെ മഹിമദർശനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു:
sAtvikeShu ച കല്പേഷു mAhAtmyamadhikaM ഹരേഃ | rAjaseShu ച കല്പേShu mAhAtmyaM brahmaNo viduH ||തദ്വദഗ്നേശ്ച mAhAtmyaM tAmaseShu ശിവസ്യ ച | sa~NkIrNe ച സരസ്വത്യാഃ പിത്R^INAM ച നിഗദ്യതേ || [മാത്സ്യേ]
കൂടാതെ, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിലെ, പരമഹംസ്യ സംഹിത എന്ന് പരാമർശിക്കപ്പെടുന്ന, ശ്രീധര സ്വാമിൻ വിവരിച്ചതുപോലെ, പരമഹംസത്തെ ലക്ഷ്യം വച്ചുള്ളതാണ്. മഹാപുരാണമെന്ന് നമ്മൾ സംസാരിക്കുന്ന ഭാഗവതം സാ~ങ്കീർനേഷു സരസ്വത്യ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന സരസ്വത കൽപവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ഇത് തീർച്ചയായും പരമഹംസ്യ സംഹിതയുടെ വിവരണവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നില്ല.
SD: കൽപ്പങ്ങളുടെ പ്രശ്നം ഇതിനകം തന്നെ ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. സാരസ്വത കൽപമാണ് പദ്മകൽപം.
ദേവീഭാഗവതത്തിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന മധു-കൈടഭ വധ, ബ്രഹ്മസ്തുതി തുടങ്ങിയവ താമസമാണ്, അതിനാൽ "ശ്രീമദ്" ഉപസർഗ്ഗത്തിൻ്റെ പേര് വഹിക്കാൻ അനുയോജ്യമല്ല. ദേവി പരമോന്നതമല്ലാത്തതിനാലും മധുവിനെയോ കൈതഭനെയോ കൊന്നിട്ടില്ലാത്തതിനാലും ഈ സംഭവങ്ങൾ നടന്നില്ല. ഇതിഹാസങ്ങളും സാത്വിക പുരാണങ്ങളും മഹാവിഷ്ണുവാണെന്നും അസുരന്മാരെ വധിച്ചതാണെന്നും വ്യക്തമാണ്.
PP: ഇതിൽ ഏതാണ് മഹാപുരാണമെന്ന ആശയക്കുഴപ്പം നിലനിൽക്കുന്നതിൻ്റെ കാരണം ഉപപുരാണങ്ങളെ പട്ടികപ്പെടുത്തുന്ന ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകമാണ്, അതിൽ ഭാഗവതം എന്ന് പേരുള്ള ഒരു ഉപപുരാണത്തെ പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു:
AdyaM sanatkumAroktaM nArasimhamataH പരം | പരാശരോക്തം പ്രവരം തഥാ ഭഗവത്ആഹ്വയം ||
മധുസ്ഉദന സരസ്വതിയുടെ സർവശാസ്ത്രാർത്ഥ സ~ങ്ഗ്രഹം, രാമാശ്രമത്തിലെ ദുർജനമുഖചാപേടിക, നഗോജി ഭട്ടൻ്റെ നിബന്ധം, ദുർജനമുഖപദ്മപത്മപത്മപത്മപദ്മപത്മപഠനം, മറ്റ് കൃതികൾ എന്നിവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള വിവിധ കൃതികളിൽ. മാ പുരാണം, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായും ദേവീ ഭാഗവതമായും പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഉപപുരാണമായി. എന്നിരുന്നാലും, മഹാപുരാണത്തിൻ്റെ പദവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശയക്കുഴപ്പം ശ്രീധര സ്വാമിയെപ്പോലെ പുതിയതല്ല, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിൽ വ്യക്തമാക്കുന്നു:
ഭാഗവതൻആംഅന്യാദിത്യപി നശ~ങ്കണീയം ||
SD: അതിനാൽ, അടിസ്ഥാനപരമായി അദ്വൈത പാരമ്പര്യത്തിലെ എല്ലാ ആചാര്യന്മാരും മറ്റുള്ളവരും ഭാഗവതത്തെ ഒരു മഹാപുരാണമായി പ്രഖ്യാപിച്ചിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ രചയിതാവ് അവയെ നിരാകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. രചയിതാവിൻ്റെ വാദം വേദവിരുദ്ധമാണെന്നും നിലപാടുകളില്ലെന്നും ഇത് തന്നെ സ്ഥാപിക്കുന്നു.
മേൽപ്പറഞ്ഞ ഉദ്ധരണിയിൽ താനല്ലാത്ത ചില അവ്യക്തത ശ്രീധരൻ സമ്മതിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അഭിപ്രായത്തിൽ, തൻ്റെ അഭിപ്രായം എന്താണെന്ന് അദ്ദേഹം വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അത് പ്രകടമാകണം.
PP: അവൻ അദ്ധ്യായങ്ങളുടെ സംഖ്യയെ 332 ആയി സൂചിപ്പിക്കുന്നു: dvAtrimshatrishataM ച യസ്യ വിലാസത് |
കാശിനാഥ, തൻ്റെ കൃതിയായ ദുർജനമുഖംഹാചാപേടികയിൽ, ഇനിപ്പറയുന്ന വാക്യം ഉദ്ധരിക്കുന്നു:
skandha dvAdasha evAtra kR^ishNena vihitAH shubhAH | dvAtrimshatrishataM pURNamadhyaAyAH ParikIrtitAH ||
kR^iShNa dvaipAyanaൻ്റെ ഈ ഗ്രന്ഥത്തിൽ 12 സ്കന്ദങ്ങളും 332 അധ്യായങ്ങളും ഉണ്ട്. ഈ അധ്യായ സാംഖ്യയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, ചില അധികാരികൾ വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. ദേവീഭാഗവതത്തിൽ 318 അധ്യായങ്ങൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു:
trishataM pUrNamadhyaAyA aShTAdashayutAH smR^itAH ||
SD: "എന്നിരുന്നാലും ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരു വൈരുദ്ധ്യം കണ്ടെത്താൻ ഞങ്ങൾ ശ്രമിക്കും" - ഈ രചയിതാവിൻ്റെ മാനസികാവസ്ഥ അങ്ങനെ പോകുന്നു.
PP: പുരാണത്തിൽ തന്നെ, ഭാഗവത പുരാണത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ച് താഴെ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു: ഭഗവാൻ വ്യാസൻ വേദത്തെ തരംതിരിച്ചു, എല്ലാ ഇതിഹാസങ്ങളുടെയും പുരാണങ്ങളുടെയും കൂട്ടമായ അഞ്ചാമത്തെ വേദം സമാഹരിച്ചു, കൂടാതെ സ്ത്രീകൾക്കും പതിറ്റാണ്ട് ബ്രാഹ്മണ നാദികകൾക്കും വേണ്ടി, മഹാഭാരതം. എന്നാൽ ഇവ അദ്ദേഹത്തിന് സംതൃപ്തി നൽകിയില്ല. നാരദ മഹർഷിയുടെ ഉപദേശത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, വ്യാസൻ ഹരികഥ അമൃതയുടെ വിശദാംശങ്ങളുള്ള വിഷ്ണു ഭാഗവതം രചിക്കുകയും പരമ തൃപ്‌തി നേടുകയും ചെയ്തു. ഈ കഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, ഈ പുരാണം മറ്റ് പുരാണങ്ങൾക്കും ഇതിഹാസങ്ങൾക്കും ശേഷം രചിക്കപ്പെട്ടതാണ്. എന്നിരുന്നാലും, മറ്റ് പുരാണങ്ങൾ, മഹാപുരാണങ്ങൾ പട്ടികപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, ഭാഗവതത്തെ അഞ്ചാമത്തെ പുരാണമായി പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു. മഹാപുരാണം തീർച്ചയായും ദേവഭാഗവതമാണെന്ന വീക്ഷണത്തെ ഇത് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.
SD: അഞ്ചാമത്തെ വേദത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആ പ്രസ്താവനയിൽ ഭാഗവതം ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നല്ല അർത്ഥമാക്കുന്നത്. വേദങ്ങൾ സമാഹരിച്ചതും ഭാഗവതം ഉൾപ്പെടുന്ന എല്ലാ ഇതിഹാസങ്ങളും പുരാണങ്ങളും അടങ്ങുന്ന അഞ്ചാമത്തെ വേദം രചിച്ചതും താനാണെന്ന് വ്യാസൻ പറയുന്നത് ഒരു ആമുഖ പ്രസ്താവന മാത്രമാണ്. ഭാഗവതം രചിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ, അത് അഞ്ചാം വേദഗ്രന്ഥത്തിൻ്റെ ഭാഗമാകും. വ്യാസൻ ആരാണെന്ന് ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നത് വളരെ പൊതുവായ ഒരു വാദമാണ്.
അങ്ങനെയാകട്ടെ. മറ്റൊരു വാദത്തിന് - " മറ്റ് പുരാണങ്ങൾ ഭാഗവതത്തെ അഞ്ചാമത്തെ പുരാണമായി പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു, എന്നാൽ വ്യാസൻ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം അവസാനമായി രചിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്നു ". – പുരാണമെന്തെന്ന് ഗ്രന്ഥകാരന് അറിയില്ലായിരിക്കാം. വളരെക്കാലം മുമ്പ് നടന്ന സംഭവങ്ങളുടെ വിവരണമാണിത്, അത് ബ്രഹ്മാവ് വിവരിച്ചു. അങ്ങനെ, ബ്രഹ്മാവ് അത് വിവരിക്കുകയും വ്യാസൻ ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ പ്രഭാഷണം സമാഹരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അതിനാൽ, വ്യാസൻ നിരാശനായി ഭാഗവത പുരാണം അവസാനമായി എഴുതിയാലും, ഇത് വളരെക്കാലം മുമ്പാണ് സംഭവിച്ചത്, ഈ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ വിവരണം അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ പ്രഭാഷണങ്ങളിൽ അഞ്ചാമത്തേതാണ്.
പുരാണങ്ങൾ ബ്രഹ്മാവിനാലും വ്യാസൻ സമാഹരിച്ച വിവരണങ്ങളാലും യഥാക്രമം വ്യത്യസ്ത ക്രമങ്ങളിലാണെന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട് . അവസാനമായി വിവരിച്ച പുരാണവും ആദ്യം രചിച്ചത് വ്യാസൻ ആയിരിക്കാം.
മറ്റൊരുതരത്തിൽ, പുരാണത്തിൽ ഇത് അവസാനമായി രചിച്ച മുൻകൽപത്തിലെ ഒരു വ്യാസനെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്നു. എന്നാൽ നമ്മുടെ വ്യാസൻ ഈ പുരാണത്തെ രചനകളിൽ അഞ്ചാമതായി രചിച്ചു. ടൈംസ്കെയിലുകളും ക്രമവും വളരെയധികം മാറ്റത്തിന് വിധേയമാണ് എന്നതുപോലുള്ള നടപടികളിലൂടെ ഒരു വാചകത്തിൻ്റെ ആധികാരികത നിരാകരിക്കുക അസാധ്യമാണ് എന്നതാണ് കാര്യം. ഒരു പണ്ഡിതനും ഈ മെട്രിക് ഉപയോഗിച്ചിട്ടില്ല.
പിപി: കൂടാതെ, ഭാഗവതം അഞ്ചിൽ കൂടുതൽ ഉള്ള സ്വന്തം ലക്ഷണങ്ങളെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുമ്പോൾ, ദേവിഭാഗവതം ഇനിപ്പറയുന്ന അഞ്ച് ലക്ഷണങ്ങളെ പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു, അവ അമരസിംഹവും മറ്റുള്ളവരും ആവശ്യമായ ലക്ഷണങ്ങളായി അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ദേവീ ഭാഗവതത്തിൽ നിന്നുള്ള ശ്ലോകം താഴെ കൊടുക്കുന്നു:
സർഗശ്ച പ്രതിസർഗശ്ച വമശോ മന്വന്തരാണി ച | വംശാനുചരിതം ചൈവ പുരാണം പ~ഞ്ചലക്ഷണം ||
SD: ഒരു പുരാണത്തിന് എന്തും അവകാശപ്പെടാം. 18 പുരാണങ്ങളിൽ ദേവീഭാഗവതം പട്ടികപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നതാണ് വസ്തുത. ഇത് ഒരു ഉപപുരാണമാണ്, അല്ലെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷേ, വിഷ്ണു-ദ്വേഷികൾക്കിടയിൽ പ്രചാരത്തിലായ ഒരു യഥാർത്ഥ ദേവീ ഉപപുരാണത്തിൻ്റെ പേരിൽ അടുത്തിടെ നടന്ന ഒരു കൃതിയാണ്.
ഭാഗവതത്തിലെ 10 ലക്ഷണങ്ങൾ പൊതുവെ പുരാണങ്ങൾക്കായി വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന 5 ലക്ഷണങ്ങളുമായി വിരുദ്ധമല്ല. ഒരു ഗ്രന്ഥം പുരാണമാകുന്നതിനുള്ള ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ മാനദണ്ഡം 5 ലക്ഷങ്ങളാണ് എന്നതാണ് ആശയം. 10 ലക്ഷങ്ങളാണ് ഒരു മഹാപുരാണത്തിൻ്റെ മാനദണ്ഡം, അത് മുക്തിയിൽ താൽപ്പര്യമുള്ളവർക്ക് യോഗ്യമാണ്.
PP: ഇപ്പോൾ വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ ഒരു ഉപപുരാണമായി പോലും കണക്കാക്കാത്ത മറ്റൊരു പക്ഷമുണ്ട്, അത് ബോപദേവൻ്റെ സൃഷ്ടിയാണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നു.
SD: അവരുടെ നിരാശയിലും വിഷ്ണുവിനോടുള്ള വെറുപ്പിലും, അവർ ഇൻഡോളജിസ്റ്റുകളുടെ തെറ്റായ ഊഹാപോഹങ്ങളെപ്പോലും ആശ്രയിക്കും.
PP: പതിനെട്ട് മഹാപുരാണങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റ് എല്ലായ്പ്പോഴും ഒരുപോലെ ആയിരിക്കില്ല എന്നതും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്. നാരാദിയ പുരാണം അനുസരിച്ച്:
മദ്വയം ഭദ്വയം ചൈവ ബ്രത്രയം വചതുഷതയം | അലിമ്പ്അഗ്നിപുരാണനി കുസ്കം ഗാരുദമേവ ച ||
മദ്വയം: മാർക്കൻഡേയ, മത്സ്യ ഭദ്വയം: ഭാഗവതം, ഭവിഷ്യ ബ്രത്രയം: ബ്രഹ്മ, ബ്രഹ്മവൈവർത്തം, ബ്രഹ്മന്ദ വചതുഷതയം: വാമന, വരാഹ, വിഷ്ണു, വയു അ: ആദിത്യ ലിഎം: അഗ്‌നിക: പ:ഉം ക:ഉംക: ലി~നഗ: അരുദാ: ഗരുദാ
ഈ ലിസ്റ്റ് എപ്പോഴും ഒരുപോലെയല്ല. ഉദാഹരണത്തിന്, ഈ ലിസ്റ്റിൽ ശിവപുരാണം ഉൾപ്പെടുന്നില്ല, മറ്റ് ലിസ്റ്റുകളും അധികാരികളും ഒരു പുരാണമായി കണക്കാക്കുന്നു. ശിവ തത്ത്വത്തിൻ്റെ പ്രതിപാദ്യം കാരണം വായവ്യ പുരാണത്തെ പരാമർശിക്കുന്ന ശിവ എന്ന പദം മറ്റ് ലിസ്റ്റുകളിൽ കാണപ്പെടുന്നതായി ചിലർ വിശദീകരിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, മുദ്ഗല പുരാണം രണ്ട് പുരാണങ്ങളെ വ്യക്തമായി വേർതിരിക്കുന്നു:
ബ്രഹ്മം ച വൈഷ്ണവം പദ്മം ശൈവം ഭാഗവതം തഥാ | bhaviShyaM ബ്രഹ്മവൈവർത്തം mArkaNDeyaM ച വാമനം || ആഗ്നേയം വായവം മാസ്ത്യം ഇതി |
SD: കൃത്യമായി. പട്ടിക എല്ലായ്പ്പോഴും ഒരുപോലെയല്ല, എന്നാൽ എല്ലാ ലിസ്റ്റുകളിലും എല്ലായ്പ്പോഴും പ്രധാന സാത്വിക പുരാണങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്നു.
പിപി: ശിവപുരാണം ഉത്തരാഖണ്ട, മധ്യമേശ്വര മാഹാത്മ്യയിൽ ഇനിപ്പറയുന്ന ലിസ്റ്റ് അവതരിപ്പിക്കുന്നു:
യത്ര വക്താ സ്വയം തൻദേ ബ്രഹ്മാ സക്ഷത് ചതുർമുഖഃ |
തസ്മാഅദ്ബ്രഹ്മസം ആഖ്യാതം പുരാണം പ്രഥമം മുനേ ||
പുരാണങ്ങളിൽ ആദ്യത്തേത് ബ്രഹ്മപുരാണമാണ്.
പദ്മകൽപസ്യ മാഹാത്മ്യം തത്ര യസ്മാഅദൂദ്അഃആർ^ഇതം |
തസ്മാത് പദ്മം സമഖ്യാതം പുരാണാം ച ദ്വിതീയകം ||
രണ്ടാമത്തേത് പത്മപുരാണമാണ്.
parAsharakR^itaM യത്തു പുരാണം viShNubodhakam |
തദേവ വ്യസകഥിതാം പുത്രപിത്രോരഭേദതഃ ||
മൂന്നാമത്തേത് വിഷ്ണുപുരാണമാണ്.
യത്ര പൂർവ്വോത്തരേ ഖന്ദേ ശിവസ്യ ചരിതം ബഹു |
ശൈവമേതത്പുരാണാം ഹി പുരാണജ്~നാ വദന്തി ച ||
നാലാമത്തേത് ശിവപുരാണമാണ്.
ഭഗവത്യാശ്ച ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതാം യത്ര വിദ്യതേ |
തത്തു ഭാഗവതം പ്രോക്തം ന തു ദേവീ പുരാണകം ||
അഞ്ചാമത്തേത് ദേവീഭാഗവതപുരാണമാണ്.
nAradoktaM purANaM tu nAradIyaM prachakShate |
ആറാമത്തേത് നാരദപുരാണമാണ്.
യത്ര വക്താ ഭവത്തന്ദേ മാർക്കൻദേവോ മഹാഅമുനിഃ |
mArkaNDeya purANaM ഹി തദാഖ്യാതം ച സപ്തമം ||
ഏഴാമത്തേത് മാർക്കണ്ഡേയ പുരാണം.
അഗ്നിയോഗാട്ടാഗ്നേയം ഭവിശ്യോക്തേർഭവിശ്യകം |
ആഗ്നേയയും ഭവിശ്യോത്തരയുമാണ് പട്ടികയിലെ എട്ടാമതും ഒമ്പതാമതും.
വിവർത്തൻഅദ്ബ്രഹ്മനസ്തു ബ്രഹ്മവൈവർത്തമുച്യതേ ||
പത്താമത്തേത് ബ്രഹ്മവൈവർത്ത പുരാണം.
ലി~ംഗസ്യ ചരിതോക്തത്വ്പുരാണാം ലി~ംഗമുച്യതേ ||
പതിനൊന്നാമത്തേത് ലിംഗപുരാണമാണ്.
varAhasya cha vArAhaM purANaM dvAdashaM മുനേ ||
പന്ത്രണ്ടാമത്തേത് വരാഹപുരാണമാണ്.
യത്ര സ്കന്ദഃ സ്വയം ശ്രോതാ വക്താ സഅക്ഷൻമഹേശ്വരഃ |
തത്തു സ്കഅന്ദം സമഖ്യാതം വാമനസ്യ തു വാമനം ||
പതിമൂന്നാം, പതിനാലാമത്തേത് വരാഹ, സ്കന്ദ പുരാണങ്ങളാണ്.
കൗർമ്മം കൂർമസ്യ ചരിതം മത്സ്യം മത്സ്യസ്യ കീർത്തിതം ||
ഈ പട്ടികയിലെ പതിനഞ്ചാമത്തേതും പതിനാറുമത്തേതുമാണ് കൂർമയും മത്സ്യവും.
ഗരുദസ്തു സ്വയം വക്താ യത്തദ്ഗ്ആരുദശമജ്~നാകം ||
പതിനേഴാമത്തെ പുരാണമാണ് ഗരുദപുരാണം.
ബ്രഹ്മാണ്ഡചരിതോക്തത്വം അദ്ബ്രഹ്മാനന്ദം പരികീർത്തിതം ||
മഹാപുരാണങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ പതിനെട്ടാമത്തേത് ബ്രഹ്മാണ്ഡമാണ്.
SD: രചയിതാവിൻ്റെ പ്രസ്താവന:
“ഭഗവത്യാശ്ച ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതാം യത്ര വിദ്യതേ |
തത്തു ഭാഗവതം പ്രോക്തം ന തു ദേവീ പുരാണകം ||
അഞ്ചാമത്തേത് ദേവീഭാഗവതപുരാണമാണ്.
തെറ്റാണ്. ഇത് ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ മാത്രമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, " ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതം" വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്.
പുരാണങ്ങളുടെ ക്രമം സംബന്ധിച്ച്, ഞങ്ങൾ ഇതിനകം വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ബ്രഹ്മാവ് വിവരിച്ചത്, വ്യാസൻ സമാഹരിച്ച ആഖ്യാനങ്ങൾ. അങ്ങനെ, ആദ്യം രചിക്കപ്പെട്ട പുരാണത്തെ അവസാനമായി വിവരിക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ അവസാനമായി രചിക്കപ്പെട്ട പുരാണത്തെ ആദ്യം വിവരിക്കാം. ഭാഗവതത്തിൻ്റെ കാര്യത്തിൽ, വ്യാസൻ ഇത് അവസാനമായി രചിച്ചു എന്ന പ്രസ്താവന ഉണ്ടായിരിക്കാം, എന്നാൽ നമ്മുടെ കൽപത്തിൽ, നമ്മുടെ ബ്രഹ്മാവ് അത് അഞ്ചാമത്തേതായി വിവരിച്ചിരിക്കാം .
പിപി: ദശമ സ്കന്ദത്തിലെ വിന്ധ്യാവസിനിയുടെ ചരിതം ദുർഗ്ഗയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണെന്ന വാദത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി വീണ്ടും വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ സൂചിപ്പിക്കാൻ ചിലർ ഈ ശ്ലോകത്തെ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നു. പക്ഷേ, നേരത്തെ വിശദീകരിച്ചതുപോലെ, ഇവിടെയുള്ള പേര് പുരാണത്തിൻ്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുക്കളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്, അല്ലാതെ ഒരു സാധാരണ എപ്പിസോഡല്ല, അതിനാൽ പ്രതിപാദ്യ നാരായനായ വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ സൂചിപ്പിച്ച പുരാണമായി വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ കഴിയില്ല. ഇവിടെ ദുർഗ്ഗയെയാണ് പരാമർശിക്കുന്നത് എന്നതിനാൽ ചിലർ വീണ്ടും ഈ പ്രമാണത്തെ എതിർക്കുന്നു, എന്നാൽ ദേവീ ഭാഗവത പുരാണത്തിൽ ഭുവനേശ്വരിയെക്കുറിച്ചാണ് പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ പൂജാ കൽപത്തിലെ സാന്നിദ്ധ്യം കാരണം നമ്മുടെ വംശത്തിന് പ്രത്യേക താൽപ്പര്യമുള്ള യമലയിലെ ഒരു ശ്ലോകം, രാമാശ്രമത്തിൻ്റെയും മറ്റുള്ളവരുടെയും അവകാശവാദങ്ങൾ നിരാകരിക്കുന്നതിന്, ദുർഗ്ഗാ സപ്തശതിയിൽ നിന്ന് ദേവീ ഭാഗവതത്തിൻ്റെ വേർതിരിവ് ചിത്രീകരിക്കാൻ ഇവിടെ ഉദ്ധരിക്കാം:
നവരാത്രേ തു ദേവേശീ ദൌർഗം ഭഗവതം പതേത് |
ജപേത്സപ്തശതിം ചണ്ഡീം നിയമേന സമാഹിതഃ ||
കൂടാതെ, ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകം കാളികപുരാണത്തിൽ കാണപ്പെടുന്നു:
yadidaM kAlikAkhyaM tanmUlaM bhagavataM smR^itam ||
കാലികാപുരാണമെന്ന ഉപപുരാണത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവം ഭാഗവതത്തിലാണ്. കാലികാ പുരാണത്തിൻ്റെ വിഷയം പരിഗണിക്കുമ്പോൾ, ഇവിടെ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന ഭാഗവതം ദേവീഭാഗവതമാണ് എന്നതായിരിക്കും ഇവിടെ യുക്തിസഹമായ നിഗമനം.
SD: "ഭാഗവതം" എന്ന് പേരിട്ടിരിക്കുന്ന പുരാണത്തിന് ഒരു പുരാണത്തെയും പരാമർശിക്കാൻ കഴിയില്ല, മറിച്ച് "പ്രതിപാദ്യം നാരായണമാണ്". വിഷ്ണുപുരാണം അനുസരിച്ച്, "ഭഗവാൻ" എന്ന പദവും അതിനാൽ "ഭഗവത്", "ഭാഗവതം" മുതലായവയുടെ അനുബന്ധ പദങ്ങളും വിഷ്ണുവിനും അവൻ്റെ ലീലകൾക്കും അവൻ്റെ ഭക്തർക്കും മാത്രമായി ബാധകമാണ്. അതിനാൽ, നാരായണനെ കേന്ദ്രീകരിച്ച് "ഭാഗവതം" എന്ന പേരിൽ ഒരു പുരാണത്തിന് ഒരു ഉപപുരാണമാകാൻ വഴിയില്ല.
നേരത്തെ സ്ഥാപിച്ചതുപോലെ, "ദുർഗ്ഗായ ആശ്ചരിതം" എന്നത് ഭഗവാൻ്റെ പ്രവർത്തനങ്ങളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതിന് കാരണം അവളുടെ പങ്ക് കാരണം ദുർഗ്ഗയാണ്. അതിനാൽ, പുരാണത്തിൻ്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായ രസലീലയിൽ കലാശിക്കുന്ന കൃഷ്ണ-കഥയെ മാത്രമാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
മറ്റൊരുതരത്തിൽ, ദുർഗ്ഗയെ തന്നെ പരാമർശിക്കുന്നതായി എടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, നേരത്തെ ഉദ്ധരിച്ച ശ്ലോകങ്ങളിൽ കാണുന്നത് പോലെ, ഭഗവാൻ്റെ സേവനത്താൽ ദുർഗ്ഗ തൻ്റെ ഇപ്പോഴത്തെ മഹത്വങ്ങളെല്ലാം എങ്ങനെ നേടിയെന്ന് യഥാർത്ഥത്തിൽ വിവരിക്കുന്ന ഒരേയൊരു പുരാണമാണിത്. മധു-കൈടഭനെ വധിക്കുന്ന ദേവിയുടെ താമസ കഥകൾ സത്യമല്ല, കാരണം അവ വേദവിരുദ്ധവും ദേവിയെ പരമമായി ആരാധിക്കുന്നവർക്ക് കേവലം അർത്ഥവാദങ്ങളുമാണ്. അവ സംഭവിച്ചില്ല. മറ്റ് സാത്ത്വിക പുരാണങ്ങളും കൃഷ്ണാവതാരത്തിലെ ദുർഗ്ഗയുടെ പങ്ക് ഭാഗവതപുരാണം ചെയ്യുന്നിടത്തോളം വിവരിക്കുന്നില്ല.
ദുർഗ്ഗയുടെ മഹത്വങ്ങളുടെ യാഥാർത്ഥ്യം, അവൾ അനേകർ ആരാധിക്കപ്പെടുന്നതിൻ്റെ കാരണം, ഭാഗവതം വിവരിച്ചതുപോലെ, കൃഷ്ണനുമായുള്ള അവളുടെ ബന്ധമാണ്. ദേവഭാഗവതം അവകാശപ്പെടുന്നതുപോലെ അവൾ തന്നെ പരമോന്നതയായതുകൊണ്ടല്ല. അതിനാൽ, ഇത് ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ മാത്രമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
ഈ "കാളികപുരാണ" വാക്യത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം:
yadidaM kAlikAkhyaM tanmUlaM bhagavataM smR^itam ||
ഇതൊരു താമസ ഉപപുരാണമാണ്, അതിനാൽ എല്ലാ ശ്ലോകങ്ങളും സാധുതയുള്ളതായി കണക്കാക്കേണ്ടതില്ല. ആധുനിക കാലത്ത് അതിൻ്റെ ഉള്ളടക്കം പൂർണ്ണമായും യഥാർത്ഥമാണെന്ന് ഉറപ്പുനൽകാൻ കഴിയില്ല. എന്നിരുന്നാലും, ആധികാരികമായി കണക്കാക്കിയാലും, കാളിയെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്ന കാളികാപുരാണത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവം ഭാഗവതത്തിൽ ഉണ്ടെന്ന് പറയാം:
നാമധേയാനി കുർവന്തി സ്ഥാനാനി ച നാരാ ഭുവി ദുർഗീതി ഭദ്രകാളിതി വിജയ വൈഷ്ണവിതി ച (~ഭഗവതം 10.2.11)
ഭഗവാനോടുള്ള അവളുടെ സേവനങ്ങൾ നിമിത്തം, അവൾ എല്ലാവരാലും ആരാധിക്കപ്പെടുകയും അത്തരം നാമങ്ങൾ നേടുകയും ചെയ്തു, അതിനാൽ, അവളെ സ്തുതിക്കുന്ന അർത്ഥവാദങ്ങൾ അടങ്ങിയ ഒരു ഉപപുരാണം അവളുടെ ഭക്തർക്കായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു, അവർക്ക് അതനുസരിച്ച് അവളെ ആരാധിക്കാം. വാസ്തവത്തിൽ, ദേവീഭാഗവതയെക്കാൾ കാളിയുടെ പേരിൽ അവൾ മഹത്വീകരിക്കപ്പെടുമെന്ന് പ്രത്യേകം പ്രവചിക്കുന്നത് ശ്രീമദ് ഭാഗവതമാണ്!
PP: എല്ലാ ഉപപുരാണങ്ങളുടെയും ഉത്ഭവം പതിനെട്ട് മഹാപുരാണങ്ങളിൽ ഒന്നിൽ നിന്നാണെന്നത് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്:
aShTAദശാഭ്യസ്തു pR^ഇതക്പുരാണാം യത്പ്രദ്R^ഇഷ്യതേ |
vijanIdhvaM ദ്വിജശ്രേShThAstathA തേഭ്യോ വിനിർഗതാം || [മത്സ്യേ]
vR^itrAsuraൻ്റെ വധം ഭാഗവതത്തിലെ ഒരു പ്രധാന ലക്ഷണമായി വിവരിക്കപ്പെടുന്നു. ആദിത്യപുരാണത്തിൽ ഇതിനെക്കുറിച്ച് ഇങ്ങനെ പറയുന്നു:
യജഘ്നേ മഹിഷം ദൈത്യം കൃതം വിആർ^ഇത്രഅസുരം തഥാ |
sAdya raktAsuraM hatva svArAjyaM Te PradAsyati ||
ഒരാൾ ലക്ഷണമായി എന്തെങ്കിലും തിരഞ്ഞെടുക്കുമ്പോൾ, അത് പൊതുവെ ഒരു അദ്വിതീയ അടയാളമാണ്. വിആർ^ഇത്ര അസുരനെ ദേവൻ വധിച്ചത് ദേവീഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമാണ് വിവരിച്ചിരിക്കുന്നത്, അതിനാൽ അതുല്യമാണ്. ഇന്ദ്രൻ വിആർ^ഇത്രയെ വധിച്ചത് വിഷ്ണു ഭാഗവതം ഉൾപ്പെടെ വിവിധ പുരാണങ്ങളിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു, ഇത് ഒരു അദ്വിതീയ ലക്ഷണമല്ല. ഇവിടെ ദേവൻ വിആർ^ഇത്രയുടെ നിഗ്രഹം ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട്, ഭാഗവത പുരാണത്തിലെ മഹാപുരാണത്വത്തിന് ആദിത്യപുരാണത്തിലെ സമ്മതം ശാസ്ത്രകാരന്മാർ കാണുന്നു.
SD: എന്നാൽ പിന്നെ, ദേവി യഥാർത്ഥത്തിൽ വൃത്രാസുരനെ വധിച്ചില്ല. അവരുടെ ദേവന്മാരുടെയോ ദേവതകളുടെയോ മാഹാത്മ്യമായി താമസ പുരാണങ്ങൾ പറയുന്നത് കേവലം അർത്ഥവാദവും വേദവിരുദ്ധവുമാണ്.
തൈത്തിരിയ സംഹിത, മഹാഭാരതം തുടങ്ങിയ ശ്രുതികളും സാത്വിക പുരാണങ്ങളും ഇന്ദ്രൻ വിഷ്ണുവിൻ്റെ സഹായത്തോടെ വൃത്രനെ വധിച്ചതായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു, അതിനാൽ വേദവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന സംഭവത്തിൻ്റെ ആധികാരിക വിവരണം ഇതാണ്. വേദത്തിലും ഈ സംഭവത്തിൻ്റെ രേഖകൾ ഉണ്ട്, മഹത്വം ഇന്ദ്രനാണെന്നും ദേവിയുടേതല്ലെന്നും പറയുന്നു. എല്ലാ യുഗത്തിലും വിഷ്ണുവിൻ്റെ സഹായത്തോടെ വൃത്രനെ കൊല്ലുന്നത് ഇന്ദ്രൻ മാത്രമാണ്. വൃത്രൻ്റെ ഘാതകൻ യുഗങ്ങൾ കൊണ്ട് മാറുന്നില്ല. ദേവീഭാഗവതത്തെ കുറിച്ചുള്ള വാദങ്ങളെ പൊളിച്ചെഴുതാൻ ഇതുമാത്രം മതിയാകും.
അതുല്യമായ ഒരു സംഭവമായതിനാൽ ലക്ഷണം എടുക്കേണ്ടതില്ല. ശ്രുതിയിലെയും മറ്റ് സ്മൃതികളിലെയും ആധികാരിക വിവരണങ്ങളുമായി അത് മുറുകെ പിടിക്കുന്നതിനാലാണിത്. കൂടാതെ, ദാദിച്ചിക്ക് കുതിരയുടെ തലയിട്ട് ബ്രഹ്മവിദ്യ നൽകുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സംഭവത്തെ ഭാഗവതം വിവരിക്കുന്നു, രണ്ടാമത്തേതിനെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം കാരണം അത് അദ്വിതീയമായിത്തീരുന്നു, പ്രവർഗ്യ ചടങ്ങിൻ്റെ ഉദാഹരണം നൽകി നമ്മൾ കണ്ടു.
അടുത്തതായി, ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ ചെറിയ കാര്യത്തിലേക്ക് വരാം.
പിപി: ആദിത്യപുരാണവും പറയുന്നു:
ദാദാതി സൂര്യഭക്തായ യസ്തു ഭാഗവതം ദ്വിജഃ | സർവപാപവിനിർമുക്തഃ സർവവ്യാഅധിവിവർജിതഃ ||
ജിവേദ്വത് ശാശതാം സാഗ്രം അന്തേ വൈവസ്വതം പദം ||
സൂര്യനും ഭാഗവതവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം പരിശോധിക്കണം. വിഷ്ണു ഭാഗവതവുമായി സൂര്യന് പ്രത്യേക ബന്ധമില്ല. എന്നിരുന്നാലും, ദേവഭാഗവതം സവിതയെ ലക്ഷ്യം വച്ചുള്ള ഗായത്ര്യൂപ് ആസനത്തെക്കുറിച്ച് വിപുലമായി പ്രതിപാദിക്കുന്നു . ആരെങ്കിലും ഇത് അവഗണിച്ചാലും, ശ്ലോകം വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിൽ, ഇവിടെ വാഗ്ദാനം ചെയ്ത ഫലം വൈവസ്വത പാദ പ്രാപ്തിയല്ല, വിഷ്ണു പാദ പ്രാപ്തി ആയിരിക്കും.
SD: ഒന്നാമതായി, ദേവീഭാഗവതം ഒരു താമസ പുരാണമാകുമ്പോൾ, അത് ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ ശരിയായ അർത്ഥം നൽകുന്നില്ല. അതിനാൽ ഗായത്രി മന്ത്രത്തെ വിവരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ആ അർത്ഥം ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്, ഗായത്രി പരാമർശിക്കുന്ന യഥാർത്ഥ സത്ത വിഷ്ണുവാണ്. "സവിത" എന്നാൽ ബുദ്ധിയുടെ പ്രേരകൻ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്, അത് നാരായണൻ്റെ മാത്രം നാമമാണ്, സൂര്യനല്ല. ഏതായാലും ഈ ആദിത്യപുരാണ ശ്ലോകം:
ദാദാതി സൂര്യഭക്തായ യസ്തു ഭാഗവതം ദ്വിജഃ | സർവപാപവിനിർമുക്തഃ സർവവ്യാഅധിവിവർജിതഃ ||
ജിവേദ്വത് ശാശതാം സാഗ്രം അന്തേ വൈവസ്വതം പദം ||
വൈരുദ്ധ്യമല്ല. "സൂര്യഭക്ത" എന്നത് സൂര്യന്തര്യമിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഉപാസനയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവരെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അന്തരാദിത്യ വിദ്യ - തസ്യ യഥാ കപ്യാസ പുണ്ഡരീകാം ഏവം അക്ഷിനി - ലിംഗപുരാണം പോലും, വിഷ്ണു ശിവനെ താമരകളാൽ ആരാധിക്കുന്ന കഥയിൽ വിഷ്ണുവാണ് വിഷ്ണുവാണ് വിഷ്ണുവിനെ മാത്രം തിരിച്ചറിയുന്നത്.
" വൈവസ്വതം പദം " - നാരായണനെ അന്തർലീനമാക്കി സൂര്യനെ ഉപാസനയിലൂടെ അവർക്ക് സ്ഥാനം നേടാൻ കഴിയും. "വിഷ്ണു പാദ"ത്തിനു വേണ്ടി മാത്രമല്ല, ആദിത്യൻ, ഇന്ദ്രൻ, രുദ്രൻ, ബ്രഹ്മാവ് തുടങ്ങിയ സ്ഥാനങ്ങൾ നേടുന്നതിനും വേണ്ടിയാണ് നാരായണനെ ആരാധിക്കുന്നത്. മഹാഭാരതത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നു.
അല്ലെങ്കിൽ, നമുക്ക് എല്ലാം സൂര്യദേവനെ മാത്രം പരാമർശിക്കുന്നതായി കണക്കാക്കാം. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, " സർവപാപവിനിർമുക്തഃ" എന്നത് അവൻ്റെ വാസസ്ഥലം നേടുന്നതിന് തടസ്സമാകുന്ന എല്ലാ പാപങ്ങളുടെയും നാശത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അല്ലാതെ പൊതുവെ എല്ലാ പാപങ്ങളുമല്ല, കാരണം അത് മുക്തിയുടെ വാസസ്ഥലമല്ല. സൂര്യഭക്തിയുള്ളവരും അവൻ്റെ വാസസ്ഥലം നേടാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരും ഭാഗവതം പഠിച്ച് വിഷ്ണുവിനെ ആരാധിച്ചാൽ അവനോടൊപ്പം സായൂജ്യം നേടും. എന്തെന്നാൽ, എല്ലാ ഫലങ്ങളുടെയും യഥാർത്ഥ ദാതാവ് വിഷ്ണുവാണ്. ഇത് ഗീതയിൽ തന്നെ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. 18 പുരാണങ്ങളും (ശിവൻ, ലിംഗം മുതലായവ) ഹരിയുടെ വ്യത്യസ്ത അംഗങ്ങളാണെന്നും മഹാഭാരതം പറയുന്നു.
ഭാഗവതം വിഷ്ണു പാദ പ്രാപ്തി മാത്രമേ നൽകാവൂ, അല്ലെങ്കിൽ അത് വിഷ്ണുഭക്തർ മാത്രമേ പാരായണം ചെയ്യാവൂ എന്ന ആശയത്തിന് പിന്തുണയില്ല. അഗ്നിപുരാണം പറയുന്നത് വിഷ്ണുപുരാണം പഠിക്കുകയും ഒരു അവസരത്തിൽ അത് ദാനമായി നൽകുകയും ചെയ്യുന്നത് വരുണൻ്റെ വാസസ്ഥലം നൽകുമെന്ന് പറയുന്നു. അതുകൊണ്ട് വൈഷ്ണവ പുരാണങ്ങൾ വൈഷ്ണവ ഫലങ്ങളിലേക്ക് മാത്രമേ നയിക്കൂ എന്ന് പറയാനാവില്ല.
PP: കൂടാതെ, ഞങ്ങൾ നേരത്തെ പറഞ്ഞ ലക്ഷണങ്ങളിലൊന്ന് പരിശോധിച്ചു: യാത്രാധിക്ആർ^ഇത്യ ഗായത്രിം മുതലായവ., അത് ദേവഭാഗവതത്തിലെ ഗായത്രിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അധ്യായങ്ങളെ പരാമർശിക്കാൻ വ്യാഖ്യാനിക്കാവുന്നതാണ്. ഗായത്രിക്കുള്ള ലക്ഷണം ഇങ്ങനെ പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു: വേദേ ത്രിആദാ ഗായത്രിതി, ഈ ത്രിആശ്ഛന്ദം ദേവീ ഭാഗവതത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്നില്ല.
SD: മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ ദേവീഭാഗവതം ഒരു താമസ ശാസ്ത്രമാണ്, ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ അർത്ഥം വേദവിരുദ്ധമാണ്. അതിനാൽ, ആ വസ്തുതയാൽ മാത്രം അത് ഒഴിവാക്കപ്പെടുന്നു.
ഭാഗവതത്തിലെ ആദ്യ ശ്ലോകം (1.1.1) " ത്രിപാദ ഗായത്രിതി" എന്നതിൻ്റെ അർത്ഥത്തിൻ്റെ ഒരു വിശദീകരണമാണ് - ഇത് മൂന്ന് ഭാഗങ്ങളുള്ള ഗായത്രിയുടെ വിശദീകരണമാണ്, അതാണ് അർത്ഥം.
ഇനി, ഈ ത്രിപാദ ഗായത്രിയുടെ അർത്ഥങ്ങളുടെ വിവരണത്തോടെ ഭാഗവത പുരാണം ആരംഭിക്കുന്നത് എങ്ങനെയെന്ന് നോക്കാം.
ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ
ജന്മാദി അസ്യ യതോ 'ന്വയദ് ഇതരതസ് ചാർത്തേഷ്വ് അഭിജ്ഞഃ സ്വരത്ത് തേനേ ബ്രഹ്മ ഹൃദയ യ ആദി-കവയേ മുഹ്യന്തി യത് സുരയഃ തേജോ-വരി-മൃദയഗോത്രം' hāmnā svena sadā nirasta-kuhakaṁ satyaṁ paraṁ dhīmahi (~ഭാഗവതം 1.1.1)
ശ്രീ വീരാരാഘവാചാര്യരുടെ വ്യാഖ്യാനം ഇപ്രകാരമാണ്:
"ഗായത്രയാ ച സമാരംഭോ യാത്രാ ഭാഗവതം വിധു" എന്ന പ്രമാണമനുസരിച്ച് ഇത് ഗായത്രിയുടെ (*ത്രിപാദ ഗായത്രി * അങ്ങനെ പറയാൻ) ഒരു വിവരണം ആണ്.
" ജന്മാദി അസ്യ" എന്ന പദം ജഗത്കാരണത്വത്തിൻ്റെ സൂചകമാണ്, കൂടാതെ ഗായത്രിയുടെ " സവിത്രം " എന്ന പദത്തിലേക്ക് ഇത് മാപ്പ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു, ഇത് എല്ലാവരുടെയും പ്രേരണയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
" യത് " എന്ന പദം വേദാന്തത്താൽ അറിയപ്പെടുന്ന പരമബ്രഹ്മത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അത് ഗായത്രിയുടെ "തത്" ശബ്ദത്തിലേക്ക് മാപ്പ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
" സൂരയഃ" എന്ന പദത്തിന് ഗായത്രിയുടെ " വരേണ്യ " ശബ്ദത്തിൻ്റെ അതേ അർത്ഥമുണ്ട് . ഇത് സർവജ്ഞകളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, പ്രമാണ പ്രകാരം - വരൈർണേയം വരേണ്യം തു വര ധ്യതാർ ഇരിതാ.
"തേന" എന്നത് ഗായത്രിയിലെ "ദേവ" ശബ്ദത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
വീരരാഘവീയത്തിൻ്റെ സംസ്കൃത സ്രോതസ്സ് വായനക്കാരുടെ അവലംബത്തിനായി ഇവിടെ പുനർനിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നു:
അത്ര ഗായത്ര്യൂപക്രമത്വാം പ്രതിയതേ -- ധീമഹിതി ശബ്ദതഃ പദഅന്തരൈരാർത്ഥതശ്ച തദുപക്രമത്വപ്രത്യഭിജ്~ൻഅൻ | gAyatryupakramatvaM cAsya skande purANe uttarakanande -- “Grantho.aShTAdashasAhasro dvAdashaskandhasammittaH | ഹയഗ്രിവബ്രഹ്മവിദ്യാ യത്ര vR^ഇത്രവധസ്തത്A || gAyatryA ca സമാരംഭോ യത്ര ഭാഗവതം വിദുഃ” ഇതി | തഥാ കോക്തം മത്സ്യേ -- “ആരഭ്യ യത്ര ഗായത്രിം വർന്യതേ ധർമ്മവിസ്താരഃ | vR^itrAsuravadhashcApi യത്ര ഭാഗവതം viduH” ഇതി | തത്ര “ജന്മആദ്യസ്യ യതഃ” ഇതി ജഗത്കാരാനത്വപ്രതിപആദനേന തദർത്ഥകസവിത്R^ഇശബ്ദർഥ ഉക്തഃ | വേദാന്തപ്രസിദ്ധിം ദ്യോതയതാ “യത” ഇതി പാദേന തച്ഛബ്ദഅർഥശ്ച സൂചിതഃ | “സുരയ” ഇത്യാനേന വരെന്യശബ്ദർഥ ഉക്തഃ | uktaM hi sarvaj~naiH sAvitrIvivaraNe -- “varairneyaM vareNyaM tu varA dyAtAra IritA” ഇതി | തേന ഇത്ആദിന ദേവശബ്ദഅർത്ഥ ഉക്തഃ: ”ദ്യോതനഃ സർവഭവാനം ദ്യോതമനഃ സ്വയം സദാ | അജ്~നഅനമഖിലാം തുദ്യൻ” ഇതി തത്രോക്തം | ദ്യാൻ ഖാന്ദയൻ “ദോ അവഖന്ദനേ” ദ്യോതനഃ പ്രകാഅശാകഃ | janmAdItyanena ca ദേവശബ്ദർഥ ഉക്തഃ | jagadvyApAro hi tallIlA dAmnetyAdinA BhargashabdArtha uktaH |
https://archive.org/details/SrimadBhagavatamCanto01withMultipleSanskritCommentaries/page/n32
പിപി: ഗായത്ര്യാർത്ഥം നാരായനെ മാത്രമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നതെന്നും ഈ മന്ത്രത്തിൻ്റെ ധ്യാനരൂപം വിഷ്ണു മാത്രമാണെന്നും ചിലർ അവകാശപ്പെടുന്നു. ഭർഗോ വൈ രുദ്ര ഇതി പോലുള്ള പ്രമാണത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി ഇത് സ്വീകാര്യമല്ല, കൂടാതെ ഗായത്രിയിലൂടെയുള്ള ശിവൻ, ശക്തി, സൂര്യൻ തുടങ്ങിയവരുടെ ധ്യാനം പലവിധത്തിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന പ്രപ~ഞ്ചസാരം പോലെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു.
SD: " ഏകോ ഹ വൈ നാരായണ ആസിത്, ന ബ്രഹ്മ, നേശാന " എന്ന് പറയുന്ന വേദം തന്നെ ഇതിന് വിരുദ്ധമാണ് . രുദ്രൻ ഒരു സൃഷ്ടിയായതിനാൽ, അവനെ ഗായത്രി പരാമർശിക്കുന്ന ആളല്ല.
മഹാഭാരതം പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു - സബ്രഹ്മകാഃ സരുദ്രാസ് ച സെന്ദ്ര ദേവാഃ സഹർഷിഭിഃ അർച്ചയന്തി സുരശ്രേഷ്ഠം ദേവൻ നാരായൺ ദേവൻ, നാരായണൻ, ഋഷി ബ്രഹ്മാവ്, രുഷ്ദ്രൻ, ഹരിം - എല്ലാവരെയും ആരാധിക്കുക. ഈ ദേവന്മാരെല്ലാം നാരായണനെ ആരാധിക്കുന്നതുപോലെ, അവനല്ലാതെ മറ്റാരെയും ഗായത്രി കൊണ്ട് സൂചിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല.
" ഭർഗോ വൈ രുദ്ര "യിൽ ഇങ്ങനെ വിശദീകരിക്കുന്നു. തേജസിനെ പരാമർശിക്കുന്ന "ഭർഗ" ശബ്‌ദ അവൻ്റെ ദിവ്യ-മംഗള-വിഗ്രഹത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതിനാൽ, നാരായണൻ്റെ ഐശ്വര്യമുള്ള ശരീരം പാപങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുകയും ധ്യാനിക്കുമ്പോൾ നന്മ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, രുദ്രത്തെ ഗുണം നൽകുന്നവനായി പദാവലി രീതിയിൽ എടുക്കുന്നതാണ് ഏറ്റവും ഉചിതം.
അതിനാൽ, ഭഗവാൻ്റെ വളരെ ഐശ്വര്യമുള്ള ശരീരത്തെ "രുദ്ര" എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു, കാരണം അതിനെ സ്മരിക്കുന്നത് മോക്ഷം നൽകുന്നു.
ഗ്രന്ഥകാരൻ (ഭർഗ ഇതി രുദ്ര) ഉദ്ധരിച്ച ശ്രുതിപ്രമാണത്തിൽ അത് വളരെ വ്യക്തമായി കാണാം. അവിടെ "രുദ്ര" താഴെ പറയുന്നതുപോലെ രുദ്രദേവനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ല:
അഥ ഭാർഗ ഇതി യോ ഹ വാ അമുഷ്മിന്നാദിത്യേ നിഹിതസ്തരകോ'ക്ഷിണിവൈഷ ഭാർഗാഖ്യഃ । ഭഭിഗന്തിരസ്യ ഹിതി ഭാർഗഃ । ഭർജയതീതി വൈഷാ ഭർഗ ഇത്രുദ്രോ ബ്രഹ്മവാദിനാ । (~മൈത്രായണി ആരണ്യകം 6.7)
അർത്ഥം: ഇപ്പോൾ (ഭഗവാൻ്റെ ദിവ്യമായ ശരീരം) ഭാർഗ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത് സൂര്യനിൽ (താമരക്കണ്ണുകളുള്ള സ്വർണ്ണ രൂപം) അല്ലെങ്കിൽ കണ്ണിലെ കൃഷ്ണമണിയാണ്. പ്രകാശകിരണങ്ങൾ (ഭാഭിഃ) പോലെ സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്ന ജീവികളുടെ അഭയം (ഗതി) ആയതിനാൽ അതിനെ (ആ ദിവ്യമായ ഐശ്വര്യ ശരീരം) എന്ന് വിളിക്കുന്നു; അല്ലെങ്കിൽ അത് ധ്യാനിക്കുന്നതിലൂടെ പാപങ്ങളെ വരണ്ടതാക്കുകയോ നശിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നതിനാൽ (ഭർജയതി). "ഭർഗ്ഗ" എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ശുഭ്ര ശരീരം തീർച്ചയായും നന്മ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നതാണ് (രുദ്ര), ഇപ്രകാരം ബ്രഹ്മജ്ഞാനികൾ പറയുന്നു.
"ഭാർഗ്ഗ" എന്നാൽ സൂര്യനിലെ ഭഗവാൻ്റെ ദിവ്യമായ ശുഭകരമായ രൂപം എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്, അത് " ഹിരണ്യ:സ്മശ്രു:ഹിരണ്യ കേശ:ആപ്രണഖാത് സർവ ഏവ സുവർണ " എന്നും " തസ്യ യഥാ കപ്യാസ പുണ്ഡരീശൻ ഓഗൈൻ ചപാണൻ ചപാണൻ ഓഗ " എന്നും പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെടുന്നു. "ആദിത്യ" എന്ന നിലയിലും വർണം” പുരുഷ സൂക്തത്തിൽ. ലിംഗപുരാണം തന്നെ തെളിയിക്കുന്നതുപോലെ, വിഷ്ണു തൻ്റെ കണ്ണ് പറിച്ചെടുത്ത് ശിവന് താമരയായി സമർപ്പിച്ച കഥയിൽ, "പുണ്ഡരീകാക്ഷ" എന്ന പദത്തിന് വിഷ്ണുവിനെ മാത്രമേ സൂചിപ്പിക്കാൻ കഴിയൂ, അതിനാൽ, അവൻ ഈ രൂപത്തിൻ്റെ ഉടമയാണ്.
ഈ ശരീരം സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്നതും അങ്ങനെ "ഭ" എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നതുമായ എല്ലാ ജീവജാലങ്ങൾക്കും അഭയമാണ്. ഈ ശരീരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധ്യാനം എല്ലാ പാപങ്ങളെയും നശിപ്പിക്കുന്നു. "ഭർഗ്ഗ ഇതി രുദ്രോ" എന്ന് പറയുന്നതിന് മുമ്പായി ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുക, ഈ "ഭർഗ്ഗ" അർത്ഥമാക്കുന്നത്, അത് പാപങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുന്നു എന്ന് ശ്രുതി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു.
ഇപ്പോൾ, ഉപസംഹാരം - പാപം നശിപ്പിക്കുന്ന, ജീവികളുടെ അഭയസ്ഥാനമായ ശുഭകരമായ രൂപം കാരണം, ഈ ശരീരം "ഭർഗ" ( ഭർഗ ഇതി രുദ്രോ ) എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു.
"രുദ്ര" എന്ന പദം ഇവിടെ ഏതെങ്കിലും ദേവതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, മറിച്ച് ശരീരം (ഭാർഗ) തന്നെ. അതായത്, ശരീരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധ്യാനം പാപങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുകയും സന്തോഷം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, "ഈ ശരീരം (ഭാർഗ്ഗ) തന്നെ നന്മയുടെ ദാനമാണ്, അതായത് മോക്ഷം (രുദം ദദാതി ഇതി രുദ്ര)". ശരീരത്തിൻ്റെ ഏതൊരു ഉയർച്ചയും ശരീരത്തെ (നാരായണൻ) ഉള്ളവൻ്റെ ഉയർച്ചയാണെന്ന് ശ്രദ്ധിക്കുക, കാരണം അവൻ്റെ സാന്നിധ്യത്താൽ ശരീരം മഹത്വം കൈവരിക്കുന്നു.
പാപനാശകമായ ഈ ശരീരത്തിൻ്റെ ഉടമ താമരക്കണ്ണുള്ള വിഷ്ണുവാണെന്ന് ഛാന്ദോഗ്യ ഉപനിഷത്ത് സ്ഥാപിക്കുന്നു. രുദ്രം ഭഗവാൻ്റെ ശരീരത്തെ "അപാപകാശിനി" എന്നും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
"രുദ്ര" എന്നതിൻ്റെ പാഠപുസ്തക നിർവചനം ഇതാണ്, "നന്മ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നവ" - അങ്ങനെ, ദൈവിക ശരീരത്തെ (ഭാർഗ) "രുദ്ര" എന്ന് വിളിക്കുന്നതിനുള്ള സന്ദർഭം ഇവിടെ സ്ഥാപിതമാണ്. അതിനാൽ അർത്ഥം രുദ്രദേവനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ല.
നാരായണൻ പരമബ്രാഹ്മണനായിരിക്കെ, ഗായത്രിയുടെ പരാമർശമായി നാരായണനെ മാത്രം കണക്കാക്കുന്നത് അംഗീകരിക്കാനാവില്ലെന്ന് എഴുത്തുകാരൻ്റെ കവിളിൽ എല്ലായിടത്തും സ്തുതിച്ചു!
ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ അർത്ഥവും ആദ്യ ശ്ലോകത്തിൽ ഭാഗവതം എങ്ങനെ വിശദീകരിക്കുന്നുവെന്നും ഇവിടെ വിശദീകരിക്കാം.
ശ്രീ വേദാന്ത ദേശികൻ തൻ്റെ ശതാദുഷനിയിൽ പറയുന്നു.
പ്രതിപുരുഷം അനേക: പ്രത്യവസ്ഥം വിചിത്ര: ശുഭഗതിഷു ധിയോ യ: കോയത്യജ്ഞാസ ന:
അഖിലചിദചിദാന്തര്യാമി തദ് വിഷുസംജ്ഞം സവിതുരഹമുപാസേ തസ്യ ദേവസ്യ: ഭർഗ: (~ഷതദുശാനി)
ഗായത്രിയുടെ അർത്ഥം ഇപ്രകാരമാണ് - സവിത ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന് കാരണമായ, എല്ലാവരുടെയും പ്രേരകമായ (ജഗത്കാരണ ഭൂത) ശ്രീയുടെ കർത്താവാണ്. "ഭാർഗ" എന്നത് അവൻ്റെ "തേജസ്" യെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതിനർത്ഥം "തേജോരൂപ ദിവ്യ മംഗാവ വിഗ്രഹം" എന്നാണ്, ഭഗവാൻ നാരായണൻ്റെ ഐശ്വര്യമുള്ള ശരീരത്തെ "ഭാർഗ്ഗ" എന്ന് വിളിക്കുന്നത് "തേജരൂപം" എന്നും "സുഭാഷ്രയം" അല്ലെങ്കിൽ ഐശ്വര്യത്തിൻ്റെയും ശുദ്ധ സത്വത്തിൻ്റെയും ഉപഘടകമാണ്. അത് സംസാരത്തോടുള്ള എല്ലാ ആസക്തികളും നീക്കം ചെയ്യുകയും മോക്ഷം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു - അതിനാൽ അത് ധ്യാനിക്കേണ്ടതാണ്. (ഉറവിടം: ഒപ്പിലിപ്പൻ ലിസ്റ്റ്).
അതിനാൽ, ഗായത്രിയിലെ സവിതയും ഭാർഗയും ഭഗവാനെയും അവൻ്റെ ദിവ്യശരീരത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. രുദ്ര ശരീരത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
PP: ഒരാൾ വാദത്തിൻ്റെ ഇരുവശവും പരിഗണിക്കണം, പ്രമാണങ്ങൾ അളന്ന്, സൂക്ഷ്മമായ വിശകലനത്തിന് ശേഷം തീരുമാനിക്കണം, രണ്ടിൽ ഏതാണ് മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കേണ്ടത്. മേൽപ്പറഞ്ഞ പ്രമാണങ്ങൾ, ആചാരങ്ങൾ, ആചാര്യന്മാരുടെ വ്യക്തിപരമായ ചായ്‌വ്, ഭാസ്കരൻ, പിആർ^ഇഥ്വിധാര എന്നിവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, ഞങ്ങളുടെ വിധി ദേവഭാഗവതത്തിനൊപ്പം പോകും.
SD: ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ പരമപുരാണമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ മൂന്ന് വൈദിക ദർശനങ്ങളിൽ പെട്ട സിത്സുഖ, ശ്രീധര, ശ്രീമദ് വീരരാഘവാചാര്യ, വിജയദ്വജ തീർഥ എന്നിവരെ പൂർണ്ണമായും എതിർക്കുന്ന ഗ്രന്ഥകർത്താവ്, "ഗൗഡ്‌ലൈൻ" പരിഗണിക്കാൻ ഉപദേശിക്കുന്നത് രസകരമാണ്. ആചാര്യന്മാരുടെ". വിരോധാഭാസം ഇതിൽ പ്രകടമാണ്.
വേദ-ബാഹ്യ ശൈവ-ശാക്തങ്ങളുടെ സ്ഥാനം നിരാകരിക്കപ്പെടുന്നു.
2019 ഒക്ടോബർ 04 വെള്ളിയാഴ്ച വിനീതമായ ഭാഗവത ബന്ധു
പങ്കിടുക
14 അഭിപ്രായങ്ങൾ:
ആര്യമാഒക്ടോബർ 5, 2019 ഉച്ചയ്ക്ക് 12:08 ന്
ചില ആരോപണങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കുന്ന ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പുതിയ ജേണൽ ലേഖനം ഇവിടെ അപ്‌ലോഡ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഭാഗവതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് വായനക്കാർക്ക് എന്തെങ്കിലും സംശയമുണ്ടെങ്കിൽ, അത് ഇവിടെ പോസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ സ്വാഗതം.
മറുപടി
അജ്ഞാതൻ2019 ഒക്ടോബർ 5, 2:52 PM
നമസ്തേ
ഞങ്ങൾ സ്മാർത്തന്മാരാണ്, ഞങ്ങൾ ഭാവഗതത്തെ വളരെ ബഹുമാനിക്കുന്നു. പല തരത്തിലുള്ള സ്‌മാർട്ടുകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും നമുക്ക് ഭാഗവതം സ്വതവേ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഞങ്ങളുടെ കുടുംബവും ദേവീഭാഗവതത്തെ വളരെയധികം ബഹുമാനിക്കുന്നു, എന്നാൽ ദേവീഭാഗവതത്തെ പരാമർശിക്കുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ എല്ലായ്പ്പോഴും ദേവി എന്ന വാക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നു, കാരണം, ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ, ഞങ്ങൾക്ക്, ഭാഗവതം സ്വതവേ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കുന്ന ആ സ്മാർത്തന്മാരിൽ ഞങ്ങളുമുണ്ട്. പോത്തന (അദ്ദേഹം ഒരു ശ്രീ വൈഷ്ണവനോ മധ്വനോ ആയിരുന്നില്ല) രചിച്ച ആന്ധ്രാ മഹാഭാഗവതം പോലും ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൻ്റെ വിവർത്തനം തെലുങ്കിൽ മാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ട് ഭാഗവതത്തിന് വ്യാപകമായ സ്വീകാര്യതയുണ്ടെന്ന് ഞാൻ സമ്മതിക്കുന്നു. എന്നാൽ ദേവീഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കുന്ന മറ്റ് സ്‌മാർട്ടുകൾ ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു, പക്ഷേ ഇവിടെ അതൊന്നുമല്ല. അങ്ങനെയാണ് ആമുഖം. ഞാൻ ഇത് പരാമർശിക്കുന്നു, കാരണം എൻ്റെ അഭിപ്രായത്തിൻ്റെ ഉദ്ദേശം ഭാഗവതം മഹാപുരാണമാണെന്നതിൽ വിയോജിപ്പില്ല.
അത് പറയുമ്പോൾ, ശങ്കരനോ രാമാനുജനോ ഭാഗവതത്തിൽ നിന്ന് എന്തുകൊണ്ട് ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല എന്ന് ഞാൻ പലപ്പോഴും ചിന്തിക്കാറുണ്ട് (തീർച്ചയായും, ദേവീഭാഗവതത്തിൽ നിന്ന് അവർ ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല, പക്ഷേ അത് എന്നെ ബാധിക്കുന്നില്ല, കാരണം ദേവീഭാഗവതം നമുക്ക് മഹാപുരാണമല്ല). 1030-ലെ ഭാഗവതത്തെയാണ് അൽ-ബിറൂണി സൂചിപ്പിക്കുന്നതെന്ന് പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഭാഗവതം 11-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഏതെങ്കിലും രൂപത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നു എന്നതിൽ സംശയമില്ല. രാമാനുജം ഇതേ കാലഘട്ടത്തിൽ പെട്ടയാളായതിനാൽ ഭാഗവതം ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല എന്നത് കൂടുതൽ ആശ്ചര്യകരമാക്കുന്നു. മറുവശത്ത്, ശങ്കരനും രാമാനുജവും വിഷ്ണുപുരാണത്തിൽ നിന്ന് ഉദ്ധരിക്കുന്നു. ഇന്നത്തെ കാലത്ത് മിക്ക സർക്കിളുകളിലും ഭാഗവതം വളരെ പ്രചാരത്തിലുണ്ടെന്നാണ് എൻ്റെ ധാരണ. 11-ആം നൂറ്റാണ്ടിനുമുമ്പ്, വിഷ്ണുപുരാണമല്ല, ഭാഗവതം ഏറ്റവും പ്രചാരമുള്ള പുരാണമാകാൻ സാധ്യതയുണ്ടോ?
മറുപടി
മറുപടികൾ
ആര്യമാ2019 ഒക്ടോബർ 5, 4:27 PM
നമ്മൾ പലതവണ ഉത്തരം പറഞ്ഞതുപോലെ, ഉപനിഷത്തുകളുടെ നേരിട്ടുള്ള ഉപബ്രാഹ്മണങ്ങൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നതിനാൽ വിഷ്ണുപുരാണം ഏറ്റവും ഉന്നതവും ആദരണീയവുമായ പുരാണമാണ്. ഈ പുരാണം സുപ്രധാനമായ ഉപനിഷത് വാക്യങ്ങളെ വ്യക്തമായി വിശദീകരിക്കുകയും വേദാന്തത്തിൻ്റെ തത്ത്വചിന്തയെക്കുറിച്ച് വിശദീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പുരാണങ്ങളിൽ, ഈ പുരാണത്തിന് മാത്രം ബ്രഹ്മസൂത്രവുമായി തുല്യമായ തലത്തിലുള്ള സ്വഭാവമുണ്ട്.
ഇതിനു വിരുദ്ധമായി, ഉപനിഷത്തുകളുടെ തത്വശാസ്ത്രം മനസ്സിലാക്കി ഭഗവത് കല്യാണ ഗുണാനുഭാവത്തിൽ മുഴുകാൻ തയ്യാറായിരിക്കുന്ന ഒരാളുടെ സ്വരം സ്വീകരിച്ച് ഈശ്വരൻ്റെ സ്വഭാവം വിശദീകരിക്കുന്നതിലാണ് ഭാഗവതം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത്.
രണ്ട് പുരാണങ്ങളുടെയും ഉദ്ദേശം കൂടി ശ്രദ്ധിക്കുക. യാഥാർത്ഥ്യത്തിൻ്റെ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് മൈത്രേയൻ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യത്തോടെയാണ് വിഷ്ണുപുരാണം ആരംഭിക്കുന്നത്. അതിനാൽ, പുരാണത്തിന് അതിൻ്റെ ലക്ഷ്യമായി ഉപനിഷത്തുകൾ വെളിപ്പെടുത്തിയ തത്വങ്ങളുടെ ദൃഢനിശ്ചയമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ല. അതേസമയം, കൃഷ്ണലീലയെ വേണ്ടത്ര വിവരിക്കാത്തതിലുള്ള നിരാശ മൂലമാണ് വ്യാസൻ ഭാഗവതം എഴുതിയത്. തത്ത്വ വിചാരം അതിൻ്റെ ഉള്ളടക്കത്തിൻ്റെ ഭാഗമായി സ്വയമേവ ഉൾക്കൊള്ളുന്നുണ്ടെങ്കിലും, തത്ത്വങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഇതിനകം തന്നെ അറിയാവുന്ന പ്രേക്ഷകരെയാണ് ഇത് കൂടുതൽ ലക്ഷ്യമിടുന്നത് - അതിനാൽ ഇതിന് കുറഞ്ഞ പദവിയുണ്ട്. വിചാരത്തിൻ്റെ സ്വഭാവം ഒരു പുരാണം സാത്വികമാണോ രാജസികമാണോ താമസികമാണോ എന്ന് നിർണ്ണയിക്കുന്നത് മാത്രമല്ല, സാത്ത്വിക പുരാണങ്ങളിൽ പോലും വിചാരത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു ഗ്രേഡേഷൻ ഉണ്ട്. ഭാഗവതവും മറ്റുള്ളവയും വിഷ്ണുപുരാണത്തേക്കാൾ താഴെയാണ്.
ശങ്കരാചാര്യരും രാമാനുജാചാര്യരും ഇത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ഏത് സമയത്തും നിരവധി സ്മൃതികൾ ഉദ്ധരിക്കുന്ന മധ്വാചാര്യരിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഈ ആചാര്യന്മാർ ശ്രുതിയിലെ പ്രസ്താവനകൾ (ഗീത, ബ്രഹ്മസൂത്രം, വിഷ്ണുപുരാണം) നേരിട്ട് വ്യക്തമാക്കാൻ ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങൾ മാത്രമാണ് തിരഞ്ഞെടുത്തത്.
ദേവീഭാഗവതം വഴി ആരെങ്കിലും ദേവിയോട് ഭക്തി നേടിയാൽ ഞങ്ങൾക്ക് എതിർപ്പില്ല. പക്ഷേ, അതിനായി ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ ആരെങ്കിലും മനഃപൂർവം വിലകുറച്ച് കാണിക്കുന്നത് ഞങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടമല്ല. ദേവീഭാഗവതം, ശിവപുരാണം തുടങ്ങിയവയ്ക്ക് പാരമ്പര്യത്തിൽ അതിൻ്റേതായ സ്ഥാനങ്ങളുണ്ട്, അത് ആരും നിഷേധിക്കുന്നില്ല.
ആര്യമാഒക്ടോബർ 5, 2019 രാത്രി 9:05 PM-ന്
Additionally, you asked,
// Is it possible that before 11th century CE, it is the Vishnu purana and not the Bhagavatam that was the most popular purana?//
It is a fact that Bhagavatam gained prominence mainly due to the likes of Sri Madhva, Sri Madhusudhana Sarasvati and others who quoted it quite a lot in their works. The Gaudiyas too, due to their fondness for Krishna avatara.
Which is quite appropriate of course, but the Vishnu Purana has always been superior to all other Puranas, be they Sattvika, Rajasika or Tamasika -- it towers head and shoulders over the others in terms of content. One only needs to read an amSha of Vishnu Purana and compare it to a reading of Bhagavata, and also compare both to the Upanishads, then you will see that the greatness of Rishi Parashara in giving this jewel of a Purana is unmatched.
thathvEna yaSchidhachIdhISwara thath svabhAvabhOgApavarga thadhupAyagathIrudhAra: |
sandharSayan niramimItha purANarathnam thasmai namO munivarAya parASarAya || ~ Alavandar's Stotra Ratna.
"My salutations to that magnanimous parASara rishi who is best among rishis, who mercifully gave SrIv ishNu purANam, gem (best) among purANams which clearly explains the three entities namely Chit (sentient entities), Achit (insentient entities) and Ishvara (Supreme Being), their nature, the pleasures (of this material realm), mOksha (liberation), the means for pleasure and liberation, and the goal reached by the jIvAtmAs, as they are (truthfully)."
The only Purana among the 18 which came about only to elaborate the nature of the highest truth and refute the misconceptions, with no other motive, is the Vishnu Purana.
Reply
YoungbhaktaOctober 6, 2019 at 10:38 PM
hi sir , could you in future do an article about sri kuresa vijayam, i heard that it defeats the shaiva arguments but i could find it on the net, thx very much
Reply
Replies
Humble Bhagavata BandhuOctober 7, 2019 at 3:00 AM
Dear Youngbhakta,
The authenticity of this work is a bit doubtful, as far as I heard.
UnknownNovember 9, 2019 at 11:15 AM
Dear HBB,
adiyEn srivaishnava dasan. Pranams for the continued great work. I've never heard that Sri Kuresa vijayam is not authentic. A great scholar in our sampradaya, Vaikuntavaasi Sri U.Ve. VV Ramanujam has published Kuresa vijayam with explanation as a book in Tamil. Kindly consider to publish about this important grantha :) dhanyosmi.
UnknownNovember 9, 2019 at 11:18 AM
Great suggestion. Sampradaya scholars have published Sri Kuresa vijayam and it is authentic going by it. Please consider an article on the same. Dhanyosm. adiyEn srivaishnava dasan.
AaryamaaNovember 10, 2019 at 8:43 AM
Scholars are not always right. For example, Sri Puttur Srinivasa Iyengar claimed some philosophical tenets he proposed were derived from Sri Bhashya and Sri Vachana Bhushanam but in reality, none of those tenets can be found in those works.
Similarly, many vidwans have published "Prapanna Parijatham" supposedly authored by Nadadur Ammal and "Lokacharya Panchasat" supposedly by Vedanta Desikan but neither of these works are likely of their authorship-- this is accepted by many other scholars.
In general, these vidwans publish the works anyway since their content is after all, quite beneficial regardless of authenticity. Or they aren't aware of arguments against these works.
Sri Kuresa Vijayam is neither quoted nor referenced by any Acharya. Furthermore, it lacks the sophistry that one would expect from an Acharya of the stature of Koorathazhwan. Eg: A question often goes like "Saivas say that Rudra is praised in such manner in the Veda", and the apparent answer by our Acharya would be "In the Puranas, it says Rudra is subservient to Vishnu..."
This is not the way our Acharya answered questions. If someone quoted a Veda Vakya, it would be refuted by explaining the Veda Vakya rather than simply saying "Look, here is a Purana Katha". Vedartha Sangraha is full of examples where Acharya Ramanuja diligently explains all contentious portions without going "But what about this?"
So as I said, it lacks the sophistry of an Acharya like Koorathazhwan and clearly is a latter day work. It contains very rudimentary arguments that our acharyas never used in their works, I doubt Sri Koorathazhwan would ever argue along these lines.
AaryamaaNovember 10, 2019 at 8:46 AM
Additionally, Sri VV Ramanujam is my great grandfather. I have met him on many occasions. While he is a great scholar, he isn't well versed in the sanskrit shAstrAs - I have mentioned this to my "paati" many times after I met him to ask questions about sampradaya in my youth.
Unfortunately, he also fell to the modern day curse and started telling me "I believe the Bible is a great dharma shAstra" and "I don't believe everything Swami Nayanar proposes in Acharya Hrudayam". But he was over 90 then, and I suppose age changes people, so I didn't bother to correct him or contradict him.
AaryamaaNovember 10, 2019 at 12:25 PM
Small correction: Meant "sophistication" not sophistry.
Keshav SrinivasanNovember 17, 2019 at 7:48 PM
What are the arguments against the authenticity of the Prapanna Parijatham? Or which scholars have rejected its authenticity?
Also, what philosophical tenets did Puthur Swami propagate that didn’t have a basis in Purvacharya’s works? And what parts of the Acharya Hridayam did VV Ramanujam Swami not believe?
AaryamaaNovember 18, 2019 at 9:13 AM
1) Prapanna Parijatha is not quoted by any Acharya unlike Ammal's other works like Tattva Sara. Sri PBA Swami concludes that it wasn't authored by him. Furthermore, the work is not even written in an interpretational or explanatory style, but is merely a collection of quotes from the Agamas.
2) Not Puthur Swami but his illustrious father. The latter believed in moksha bheda where mummukshus who performed bhakti yoga would get less kaimkarya prApti as compared to those who performed sharanAgati with ego vs those who performed sharanAgati without ego vs those who only considered Acharya as the gati etc. He also believed karma and jnAna yogas were separate paths as opposed to being ancillaries of bhakti. Needless to say, none of this is supported by pUrvAchArAs.
3) Cannot say more about Acharya Hrudayam. That issue is a major rahasya within sampradaya which has gone under the radar despite the internet age of today where even Acharya Hrudayam is available to non-vaishnavas. I'd like to keep it like that, this blog isn't an appropriate place to discuss it.
Reply
AnonymousNovember 10, 2019 at 7:10 AM
I would like to post verses that Jiva Gosvami quoted in his Sri Tattva Sandarbha. These will be English translations; a pdf of his work can easily be found on the internet.
"The characteristics of Srimad Bhagavatam are further described in the Matsya Purana (53.20 — 22): "That Purana is known as Srimad Bhagavatam which explains the topmost principles of religion with reference to the Gayatri mantra and which tells of the killing of the demon Vrtra. This Purana has eighteen thousand verses. Whoever writes out a copy of Srimad Bhagavatam, places it on a golden lion throne, and presents it to someone on the full-moon day of the month of Bhadra (August-September) will attain the supreme goal."
--------------------------------
The Hayagriva-brahma-vidya mentioned here is Narayana-varma, since it is narrated in the same context as the killing of Vrtra. The word haya-griva here refers to Dadhici, the sage with a horse's head. He taught the knowledge of Brahman called Narayana-varma. His accepting a horse's head and receiving the name Asvasira ("horse-headed one") are mentioned in Srimad Bhagavatam's Sixth Canto [6.9.52]…. From a verse Sridhara Svami cites in his commentary on this Bhagavatam text we get further confirmation that the Narayana-varma is in fact a standard teaching about the Absolute: "Upon hearing this and feeling honored, Dadhici, anxious not to break his promise, instructed the twin Asvini-kumaras in the knowledge of the Pravargya sacrifice and Brahma-vidya."
-------------------------------
As we find in the Padma Purana [Uttara khanda 22.115], in the questions posed to Ambarisa by Gautama, "0 ruler of the earth, do you sit in front of the Deity of Lord Hari and recite the Bhagavata Purana, including the story of Prahlada, the king of the demons?" Also in the Padma Purana, in the section glorifying Vanjuli Maha-dvadasi, Gautama instructs Ambarisa, "One should stay awake through the night, hearing narrations related to Lord Visnu — the Bhagavad-gita, the Thousand Names of Visnu, and the Purana spoken by Sukadeva. These should be read aloud with careful attention to give satisfaction to the Supreme Lord Hari."
To conclude, tere are four reasons why Devi Bhagavatam cannot be a maha-purana. 1) It doesn't describe events in the Sarasvata kalpa. 2) It doesn't describe Brahma-vidya taught by Hayagriva. 3) It wasn't spoken by Sukadeva Gosvami. 4) It is not sattvic (does not glorify Vishnu) and is not to be recited in front of His Deity.
Reply
Please click here and read the information in red carefully before posting comments
Kindly also check if we already have an answer to your question, in the FAQ section of this blog: http://narayanastra.blogspot.com/p/blog-page_3.html
Note: Only a member of this blog may post a comment.
‹
›
വീട്
വെബ് പതിപ്പ് കാണുക
പേജുകൾ
വീട്
▼
Blogger നാൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നത് .
Friday, February 09, 2024
#നല്ലകാലത്ത് നമ്മെ പുകഴ്ത്താനും ബഹുമാനിക്കാനും നാം പറഞ്ഞത് അനുസരിക്കാനും.. എന്തിനേറെ നമുക്ക് വേണ്ടി എന്ത് ചെയ്യുവാനും പലരും കൂടെ ഉണ്ടാവും.. എന്നാൽ നമ്മുടെ കഷ്ട്ടതയിലോ... എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട് വെറും നിസ്സഹായനായി ഒരു സ്വാന്തനത്തിനായി നാം കൊതിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ... അതേ... അപ്പോഴാണ് നാം യഥാർത്ഥ ജീവിതം എന്തെന്ന് തിരിച്ചറിയുക... നാം ഒന്നുമില്ലാത്തവനായി മാറിയാൽ അപ്പോൾ അറിയാം ഓരോ മുഖങ്ങൾക്കുള്ളിലെയും യഥാർത്ഥ മുഖം.. നാം ആരെയാണ് കൂടുതൽ സ്നേഹിച്ചത്.. ആർക്കാണ് സഹായം ചെയ്തത്.. ആരാണ് നമുക്ക് എപ്പോഴും തുണയായി ഉണ്ടാവും എന്ന് നാം വിശ്വസിച്ചത്.. അവരായിരിക്കും ആദ്യം നമുക്കെതിരെ തിരിയുക..നമ്മുടെ കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും അപ്പോഴായിരിക്കും സദസ്സ് കൂടി അവലോകനം ചെയ്യുക..
അതേ.. നാം അനഭിമതൻ തന്നെ.. നമുക്കില്ലാത്ത കുറ്റങ്ങൾ ഇല്ല.. ഒരു ഗതിക്കും പരഗതി ഇല്ലാതെ കരുണക്ക് വേണ്ടി യാചിച്ചു നിൽക്കുന്ന നമ്മെ കൂടുതൽ ദുരിതത്തിലേക്ക് തന്നെ താഴ്ത്തി അതിൽ നിന്നും ആത്മനിർവൃതി കണ്ടെത്താൻ വരെ ആളുകൾ കാണും.. അപ്പോഴാണ് നാം ശരിക്കും ഈശ്വരനെ ഓർക്കുക.. നാം കാണുന്നതല്ല ലോകം എന്ന് മനസിലാക്കുക.. ലോകസത്യങ്ങൾ എന്തെന്ന് പോലും അറിയാതെ പകച്ചു നിൽക്കുക...
എന്നാൽ സത്യം ധർമ്മം നീതി.. ഇവയെല്ലാം ഈ ലോകത്ത് ഉണ്ടെന്നും നാമറിയും.. ഈ ലോകത്തും ഈശ്വര വിശ്വാസം പുലർത്തുന്ന.. ഈശ്വര പാതയിൽ ജീവിക്കുന്ന.. ഈശ്വര കൃപ ഉള്ളവരും ഉണ്ടെന്നറിയുക.. ഈശ്വരാനുഗ്രഹത്താൽ നാം ഒരിക്കൽ പോലും ചിന്തിക്കാത്ത ആ നല്ല കരങ്ങൾ നമുക്ക് നേരെ നീണ്ടുവരും.. നമ്മുടെ നേരെ സഹായ ഹസ്തം നീട്ടും.. നാം ചെയ്ത പുണ്യ കർമ്മങ്ങളാൽ അത്തരം സന്മനസ്സുകൾ നമ്മിലേക്ക്‌ അടുത്ത് വരും.. നമുക്ക് സ്വാന്തനം അവർ നൽകും.. അതിജീവിക്കാനുള്ള ശക്തി നമുക്ക് പകരും.. അപ്പോഴാണ് ജീവിതത്തിന്റെ മറ്റൊരു പാഠം നാം പഠിക്കുന്നത്.. ആരാണ് യഥാർത്ഥ ബന്ധു എന്നത്.. ഉള്ളപ്പോൾ വാരിക്കോരി തരുന്നവരല്ല.. ഒന്നും ഇല്ലാത്തപ്പോൾ കരുണയുള്ള മനസ്സുമായി നമുക്ക് ഒരു സ്വാന്തനം മാത്രം നൽകുന്ന.. നമ്മോട് കൂടെ ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന ആ ഈശ്വര കൃപയുള്ള മനസ്സുകൾ അവരാണ് നമ്മുടെ യഥാർത്ഥ ബന്ധുക്കൾ.. അവരെയാണ് നാം നമ്മുടെ കൂടപ്പിറപ്പുകൾ ആയി കാണേണ്ടത്.. അവരെയാണ് നാം സ്നേഹിക്കേണ്ടത്.. അവരെയാണ് നാം മനസ്സാലെ പൂജിക്കേണ്ടത്..
നാം അറിയേണം.. ഈശ്വരൻ നമുക്ക് നൽകുന്ന പരീക്ഷണങ്ങൾ എന്തിനെന്ന്.. ഈശ്വരന് പ്രയങ്കരനായ നമ്മെ യഥാർത്ഥമായ പല സത്യങ്ങളും പഠിപ്പിക്കുകയാണ്.. അനുഭവങ്ങളിലൂടെ ഉള്ള പാഠം.. നാളേക്ക് നമുക്ക് നൽകാൻ ഭഗവാൻ കരുതിവെച്ച സൗഭാഗ്യങ്ങൾക്ക് മുന്നോടിയായി.. ഈ ലോകം എന്ത്.. ജീവിതം എന്ത്.. ബന്ധു എന്നത് ആരാണ്.. ശത്രുക്കൾ എന്നത് ആരാണ്.. നാം കരുതുന്നപോലെ അല്ല സത്യങ്ങൾ എന്ന് നമ്മെ അനുഭവിപ്പിച്ചു പഠിപ്പിക്കുന്നത്. ആ പാഠങ്ങൾ ഒരു ജന്മത്തിലും മറക്കാതെ നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ തന്നെ പതിയാനായി നാം പഠിച്ചെടുക്കാനായി ഭഗവാൻ നൽകുന്ന പാഠങ്ങൾ.. അതേ നമുക്ക് പഠിക്കാം യഥാർത്ഥ ജീവിത സത്യങ്ങൾ.. ആ സത്യങ്ങൾ ആണ് നാളെ ഈ ലോകത്ത് ശാന്തിയും സമാധാനവും നിറഞ്ഞ ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത കാണാപാഠങ്ങൾ.. ഈശ്വരൻ എല്ലാവരെയും അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ..🙏
❤️💛കൃഷ്ണാ ഗുരുവായൂരപ്പാ 💛❣️
Tuesday, January 30, 2024
*ലോകഗുരുവായ ഭാരതം അഥവാ ഇന്ത്യ*
1947 ന് ശേഷം രൂപം കൊണ്ട റാഡ്ക്ലിഫ് ലൈനിന് ഇപ്പുറത്തുള്ള മണ്ണല്ല ഭാരതം. വ്യത്യസ്തങ്ങളായ നാടുകൾ ബ്രിട്ടീഷുകാർ നൂലുകളാൽ കോർത്ത് ഒരു രാജ്യമാക്കി മാറ്റി തന്നതല്ല ഭാരതം. വിദേശികളേക്കാൾ എത്രയോ മുന്നേ ദേശീയ ബോധം ആർജിച്ചെടുത്തവരാണ് ഇന്ത്യക്കാർ.
ലോകം ഉണരുന്നതിന് സഹസ്രാബ്ദങ്ങൾക്ക് മുന്നേ ലോകത്തിന് മുന്നിൽ വിളക്ക് കത്തിച്ചു വച്ച സംസ്കാരം.വേദകാലം കഴിഞ്ഞു 2 നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് അകം തന്നെ രാഷ്‌ട്രം എന്ന നിലയിൽ ഭാരതം തന്റെ ഭൗതിക അതിർത്തി പൂർണമായും രൂപപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ഭാരതീയ സാംസ്‌കാരിതയ്‌ക്കുമുന്നിൽ അതിർത്തികൾ ഇല്ലായിരുന്നു.ഭാരതാംബ മുലയൂട്ടാത്ത ഒരു സംസ്‌കാരധാരകളും ലോകത്തിൽ ഇന്നും ഇല്ല . അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഭാരതത്തിന് അതിർത്തി നിർണയിക്കുക സാധ്യമല്ല. അതിനാൽ അഖണ്ഡഭാരതമെന്നാൽ ലോകം എന്ന് തന്നെ പറയേണ്ടി വരും. ഇത് കൃത്യമായി മനസ്സിലാക്കാൻ ചരിത്രത്തിന്റെ വിവിധ ഘട്ടങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിക്കണം.
ഭാരതീയ സംസ്‌കൃതിയുടെ അഥവാ സനാതന ധർമ്മത്തിന്റെ തുടക്കം 6000 ബി.സി.ഇ , അതായത് 8000 വർഷങ്ങൾ മുന്നേ ആണ് എന്നത് പല പഠനങ്ങളും തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈജിപ്ഷ്യൻസംസ്‌കാരംരൂപംകൊള്ളുന്നതിന്1000 വര്ഷങ്ങൾക്കും(7000 ബസിഇ മുതൽ 3000 ബിസിഇ) മുന്നേയും മെസപ്പെട്ടോമിയൻ സംസ്‌കാരത്തിന് 1500 വർഷം (6500 ബസ്ഇ മുതൽ 3100 ബസിഇ) മുന്നേയും ആണ് ഭാരതീയ സംസ്‌കൃതി ഉണരുന്നത്. ഹാരപ്പൻ സംസ്കാരം എന്ന് ഇതിനെ വിളിച്ചിരുന്നു. ഏതാണ്ട് ഭാരതം മുഴുവനായി ഈ സംസ്കാരം വ്യാപിച്ചിരുന്നു. ഹാരപ്പൻ സംസ്കാരത്തിന്റെ സ്വാധീനം ഇറാനിലും ഇറാഖിലും ചൈനയിലും ലോകത്തിന്റെ വിവിധ പ്രദേശങ്ങളിലും കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്.
വേദ നദിയുടെ ഉത്ഭവം ആണ് പിന്നീട് നാം കാണുന്നത്. ലോകത്തിന് ഏറെ അഭിമാനകരമായ ഈ സംസ്കാരം ഭാരതത്തിന്റെ ഭൗമഅതിർത്തിക്കുള്ളിൽ അല്ല പിറവികൊണ്ടത് എന്ന് പറയാൻ ആയിരുന്നു ചരിത്രകാരന്മാർക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടം. ആ അജണ്ട മനസ്സിൽ വെച്ച് കൊണ്ട് വ്യാജ ചരിത്ര നിർമ്മിതിയുടെ ഒരു പ്രവാഹം തന്നെ ഭാരതത്തിലെ ഇടതു ചരിത്രകാരന്മാർ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഈ കപടചരിത്രങ്ങളെ ഇതിന്റെ പ്രയോക്താക്കൾക്ക്പോലും തള്ളിപ്പറയേണ്ടി വന്നു.
ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ അതിർത്തികൾ കടന്നുള്ള വേദ – സനാതന സ്വാധീനത്തിനു ഭൗതികമായ തെളിവുകൾ കുറവാണ്. പക്ഷെ അവ തമ്മിലുള്ള ഇഴയടുപ്പം ബോദ്യമാകാൻ അവേസ്തയിലും ഋഗ്വേദത്തിലും ഉള്ള ഭാഷാപരമായ സാമ്യതകൾ മാത്രം മതിയാകും. കൂടാതെ ഭഗവൻപുര, ദാധേരി (ഹരിയാന) മനാടാ (ജമ്മു)എന്നിവടങ്ങളിൽ *വേദകാലഘട്ടത്തിലെ കാലങ്ങളായ* ഓക്ക്(ചെമ്മണ്ണ്) നിറമുള്ളകലങ്ങളും ഹാരപ്പയിലെ കലങ്ങളായ കറുപ്പും ചുവപ്പും കലങ്ങളും ഒരുമിച്ച് ഒരു പൊട്ടലും കൂടാതെ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇത് അവർ തമ്മിൽ യുദ്ധം നടന്നിട്ടില്ല എന്നതിനുള്ള തെളിവാണ്.
വേദ കാലത്തിനുശേഷം ബി.സി.ഇ ആറാം ശതകത്തോടെ വ്യത്യസ്ത രാജവംശങ്ങൾക്ക് കീഴിൽ 16 ജനപഥങ്ങൾ ഉയർന്നുവന്നു. തുടർന്ന്ഹര്യങ്ക വംശം, അതിനുശേഷം അലക്സാണ്ടർ പോലും പരാജയ ഭീതിയോടെ നോക്കി കണ്ട നന്ദവംശവും ഹിന്ദുസ്ഥാനം ഭരിച്ചു .Bce326-ആയപ്പോൾ മൗര്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വരവായിരുന്നു.ഏറ്റവും കെട്ടുറപ്പുള്ള ഭരണമായിരുന്നു അത്. മൗര്യ കാലത്ത് ഗ്രാമങ്ങൾ മുതൽ രാജ സിംഹാസനം വരെ ഓരോ മേഖലയും കൃത്യമായ ഭരണ സംവിധാനത്തിന് കീഴിൽ ആയിരുന്നു.650,000 ലക്ഷത്തോളം പേരടങ്ങുന്ന വലിയ സൈന്യവും അദ്ദേഹത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നു. അശോകന്റെ കാലത്ത് അതിഗംഭീരമായ വളർച്ച ഈ സമ്രാജ്യംആർജിച്ചു.
സുംഗന്മാർ , ഔദുംബരന്മാർ, കുനിന്ദന്മാർ , ത്രിഗർത്തന്മാർ ,ശാകന്മാർ, പാർത്തിയൻമാർ, കുശാനന്മർ,ശതവാഹനന്മാർ തുടർന്ന് ഗുപ്തന്മാരുടെ ഭരണത്തിൻ കീഴിൽ ഭാരതം എത്തി. ഏറ്റവും ഉജജ്വലമായലമായകാലഘട്ടമായിരുന്നു അത്. തുടർന്ന് ഹർവർഷദ്ധനൻ, ചാലൂക്യന്മാർ പാലന്മാർ പ്രതിഹാരന്മാർ രാഷ്ടകുടന്മാർ എന്നിവരും ഭാരതത്തിന്റ വിവിധഭാഗങ്ങൾ കേന്ദ്രമാക്കി ഭരണം നടത്തി.
നന്ദ, മൗര്യ, ഗുപ്ത തുടങ്ങിയ വംശങ്ങളുടെ കേന്ദ്രീകൃത ഭരണത്തിൻ കീഴിലും മറ്റ് ചെറുവംശങ്ങൾക്ക് കീഴിലും ഭാരതം അഭൂത പൂർവ്വമായ നേട്ടങ്ങൾ കൈവരിച്ചു.കലകളുടെയും സാഹിത്യത്തിന്റയും വാസ്തു വിദ്യകളുടെയും നേട്ടങ്ങൾ എണ്ണിയാൽ തീരില്ല. ഒരു ഭാഗത്ത് നളന്ദയും തക്ഷശിലയും, ഓദന്തപുരിയും, വിക്രമശിലയും തുടങ്ങി ലേകോത്തര വിദ്യാലയങ്ങൾ. മധുരയും, ഗാന്ധാരയും അമരാവതിയും അടങ്ങുന്ന ശില്പകലാ സമ്പ്രദായങ്ങൾ, വിശ്വോത്തര ക്ലാസിക് കലകൾ അങ്ങനെ എണ്ണിയാൽ ഒടുങ്ങാത്ത സമ്പത്തിന്റ കലവറയാണ് ഭാരതം.
നാം ഇങ്ങനെ പല രാജാക്കന്മാരുടെ കീഴിൽ കഴിയുമ്പോഴും ഒറ്റ സാമ്രജ്യത്തിന് കീഴിൽ കഴിയുമ്പോഴും ഭാരതം ഏകമാണ് എന്ന ചിന്ത ഭാരതത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നു. പുരാണ പ്രകാരം ലോകം മുട്ടയുടെ രൂപത്തിൽ ആണ്. ഇതിൽ 7വർഷകൾ (ഭൂഖണ്ഡം) ങ്ങൾ ഉണ്ട് അതിൽ പ്രധാന വർഷ ആണ് *‘ഭാരത വർഷം’*. രാമായണത്തിൽ *രാമന്റ അയനം* ഭാരതത്തിന്റ എല്ലാ അതിരുകളും വിശദമാക്കുന്നു. രാമ ലക്ഷ്മണന്മാരുടെയും വിശ്വാമിത്രന്റയും ആദ്യ സഞ്ചാരം വടക്കോട്ട് മിഥില വരെയാണ്. ശേഷം സീതാരാന്മാരുടെ വനവാസമാണ്. വിവധദേശങ്ങളിലെയും വനവർണനകളാണ്. അയോദ്ധ്യയിൽ തമസാ നദി കടന്ന് വടക്കോട്ടും ഗംഗ നദി കടന്ന് തെക്കോട്ടുമുള്ള അവരുടെ യാത്ര രാമായണം പറയുന്നു. സുഗ്രീവൻ വാനരന്മാരെ വിവിധദിക്കികളിലേക്ക് അയക്കുന്നു. വിദേഹം, മാഗധം, മാളവം, കോസലം, പുൺറം, മുരിചീ പട്ടണം, ഉത്കലം, അവന്തി, കലിങ്കം, ആന്ത്രം, ചോളം, പാണ്ഡ്യം, കേരളം. എന്നീനാടുകളും ഗംഗ, യമുന, കാളിന്ദി, താമ്രഭരണി, ഗോദാവരി, പമ്പ എന്നീ നദികളും രാമായണത്തിൽ കാണാം. ഇത് കൂടാതെ നിരവധി പർവ്വതങ്ങൾ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. ഇങ്ങനെ ഭാരതം മുഴുവൻ രാമായണത്തിൽ കാണാം .
”കർമ്മബീജം വരട്ടിക്കളഞ്ഞുടൻ
ജന്മനാശം വരുത്തേണമെങ്കിലും
ഭാരതമായ ഖണ്ഡമൊഴിഞ്ഞുള്ള
പാരിലെങ്ങുമെളുതല്ല നിർണ്ണയം.
അത്ര മുഖ്യമായുള്ളൊരു ഭാരത-
മിപ്രദേശമെന്നെല്ലാരുമോർക്കണം”
”കർമ്മം നാശം വരുത്തി മോക്ഷം നേടാൻ ഭാരത ഖണ്ഡം ഒഴിച്ചുള്ള ഖണ്ഡങ്ങളിൽ എളുപ്പമല്ല ഭാരതത്തിൽ അത് അനായാസവും അത്ര മുഖ്യമാണ് ഭരതഖണ്ഡം” ജംബു ദ്വീപത്തിലെ 9 ഖണ്ഡങ്ങളിൽ പ്രധാന ഖണ്ഡം ആണ് ഭാരതംഎന്നും ഭരതമഹിമ എന്ന ഭാഗത്തിൽ ജ്ഞാനപ്പാന അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു.
‘ഉത്തരേ ച സമുദ്രസ്യ ഹിമദ്രേശ്ചൈവ ദക്ഷിണം,
വർഷം തദ് ഭാരതനാമ ഭാരതീയത്ര സന്തതി
(വിഷ്ണു പുരാണം)
‘(ഇന്ത്യൻ) സമുദ്രത്തിന് വടക്കും മഞ്ഞുമലകൾക്ക് (ഹിമാലയം) തെക്കുമായി കിടക്കുന്ന രാജ്യത്തെ (വർഷം) ഭാരതം എന്ന് വിളിക്കുന്നു; അവിടെ ഭരതന്റെ സന്തതികൾ വസിക്കുന്നു.’
”ഹിമാലയസാമരഭ്യാംയാവദിന്ദുസരോവരം
തം ദേവനിർമ്മിതം ദേശം ഹിന്ദുസ്ഥാനം പ്രചക്ഷതി”
(ബൃഹസ്പതി സംഹിത)
”വടക്ക് ഹിമാലയത്താലും തെക്ക് ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്രത്താലും ചുറ്റപ്പെട്ട, ദൈവങ്ങൾ തന്നെ സൃഷ്ടിച്ച പുണ്യഭൂമിയെ ഹിന്ദുസ്ഥാൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു”
‘ഗംഗേ ച യമുനേ ചൈവ
ഗോദാവരി സരസ്വതി
നർമ്മദേ സിന്ധു കാവേരിം
ജലേസ്മിൻ സന്നിധിം കുരു'(സ്നാന ശ്ലോകം)
‘പുണ്യ നദികളായ ഗംഗ, യമുന, ഗോദാവരി, സരസ്വതി, നർമ്മദ, സിന്ധു കാവേരി എന്നിവയുടെ സാന്നിദ്ധ്യം ഈ ജലത്തിലേക്ക് പകരട്ടെ’
”ഏതാസാമപോ ഭാരത്യഃ പ്രജാ നാമഭിരേവ
പുനന്തീനാമാത്മനാ ചോപസ്പൃസന്തി
ചന്ദ്രാവശാ താമ്രപർണ്ണി അവടോദാ കൃത മാലാ വൈഹായസി കാവേരി വേണീ പയസ്വിനി സർക്കാരവത്താ തുംഗഭദ്ര കൃഷ്ണാ വേണ്യാ ഭീമരഥി ഗോദാവരി നിർവ്വിന്ധ്യാ പയോഷ്ണി താപീ രേവാ സുരസാ നർമ്മദാ ചർമ്മണ്വതീ സിന്ധുരന്ധഃ ശോണശ്ച നദൗ മഹാനദീ വേദസ്മൃതിർ ഋഷികുല്യാ ത്രിസാമാ കൗശകീ മന്ദാകിനീ യമുനാ സരസ്വതീ ദൃഷദ്വതി ഗോമതി സരയൂ രോധസ്വതീ സപ്തവതീ സുഷോമാ സതദ്രൂശ്ചന്ദ്രഭാഗാ മരുദ്വൃധാ വിതസ്താ അസിക്നീ വിശ്വേതി മഹാനദ്യഃ”
ശ്രീമദ് ഭാഗവതം (5.19.17-18)
‘വളരെ പ്രമുഖമായ മഹാനദികളാണ്ചന്ദ്രവാസ, താമ്രപർണി, അവതോദ, കൃതമാല, വൈഹായസി, കാവേരി, വേണി, പയസ്വിനി, സർക്കാരവത്ത, തുംഗഭദ്ര, കൃഷ്ണ,നിർവിന്ധ്യ, പയോഷി, താപി, രേവ, സുരസ, നർമ്മദ, കർമ്മാവതി, മഹാനദി, വേദസ്മൃതി, ഋഷികുല്യ, ത്രിസാമ, കൗശകി, മന്ദാകിനി, യമുന, സരസ്വതി, ദൃഷ്ടാദ്വതി, ഗോമതി, സരയു, രോധസ്വതി, സപ്തവതി, സുഷോമാ,ശതദ്രു, ചന്ദ്രഭാഗ,വിദസ്ത, അസികിനി, വിശ്വം. ഭരത-വർഷ നിവാസികൾ ഈ മഹാനദികളെ എപ്പോഴും ഓർക്കുന്നതിനാൽ ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ചിലപ്പോൾ അവർ ഈ നദികളുടെ പേരുകൾ മന്ത്രങ്ങളായി ജപിക്കും, ചിലപ്പോൾ അവർ നേരിട്ട് നദികളിൽ തൊടാനും അവയിൽ കുളിക്കാനും പോകും. അങ്ങനെ ഭരത-വർഷ നിവാസികൾ ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നു.
വിവിധ രാജവംശങ്ങൾക്ക് കീഴിൽ ജീവിക്കുമ്പോഴും ഭാരതം ഒന്നാണ് എന്ന ദേശീയ ബോധം ഭാരതീയന് ഉണ്ടായിരുന്നു. രാമായണത്തിൽ രാമന്റെ അയനങ്ങളിലും സീതാ അന്വേഷണാർത്ഥം പുറപ്പെടാൻ നിൽക്കുന്ന വാനരന്മാർക്ക്‌ സുഗ്രീവൻ നിർദേശം കൊടുക്കുമ്പോഴുംജ്ഞാനപ്പാനയിൽ ഭാരത മഹിമ പറയുമ്പോഴുംവിഷ്ണു പുരാണത്തിൽ ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്രത്തിന് വടക്കും ഹിമലയത്തിന് തെക്കുമായി കിടക്കുന്ന രാഷ്‌ട്രമാണ് *ഭാരതം* എന്നു വിഷ്ണു പുരാണം പറയുമ്പോഴും സമാന അർത്ഥത്തിൽ ബ്രിഹസ്പത്യ ശാസ്ത്രം പറയുമ്പോഴും ധ്യാന ശ്ലോകത്തിൽ നദികളെക്കുറിച്ചും ശ്രമദ്ഭാഗവതത്തിൽ ഭാരതവർഷ നദികളെയും അവയുടെ പുണ്യത്തെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോൾ ഭാരതീയ ദേശീയ ബോധത്തിന്റെ ആഴം മനസിലാക്കേണ്ടതാണ്.പൂർവ്വവുംപശ്ചിമവും ഉത്തരവും ദക്ഷിണവും ഒന്നാണ് എന്ന ബോധ്യം നമ്മിൽ അന്തർലീനമായിരുന്നു എന്ന് വേണം മനസിലാക്കാൻ.
*ഭാരതീയമായ എന്തിനെയും തള്ളിപ്പറയുന്ന, സനാതന മൂല്യങ്ങളെ അന്ധമായി എതിർക്കുന്ന ജന്മം കൊണ്ട് മാത്രം ഭാരതീയരായിരിക്കുന്ന ഒരുപാടു പേര് നമ്മുടെ നാട്ടിലുണ്ട്.* അവർക്ക് ഭാരതത്തിന്റെ ഈ മഹിമയും ഗരിമയും പൈതൃകവും മനസ്സിലാകാത്തതല്ല. പക്ഷെ രാഷ്‌ട്രത്തെവിഘടിപ്പിച്ചു നിർത്താനും അതിലൂടെഅധികാരത്തിൽഎത്താനുമാണ് അവർആഗ്രഹിക്കുന്നത്. ലോകം മുഴുവൻഭാരതത്തെഅംഗീകരിക്കുമ്പോഴുംവിഭജന നയത്തിന്റെ ഭാഗമായി അവർ ഭാരതീയ പൈതൃകത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കും.
പക്ഷെ ഇത്തരത്തിലുള്ള എന്തിനെയും സ്വംശീകരിക്കുകയും തന്റെ സ്വത്വത്തിനോട് ചേർക്കുകയും ചെയ്യുകയാണ് ഭാരതമെന്ന മഹാനദിയുടെ സ്വഭാവം. അങ്ങിനെ അലിഞ്ഞു ചേരാൻ തയ്യാറല്ലാത്ത ചിന്താധാരകളെയും പ്രത്യയ ശാസ്ത്രങ്ങളെയും ഈ സംസ്കാരം ഹിന്ദു മഹാസാഗരത്തിൽ വലിച്ചെറിയുകയും ചെയ്യും. എല്ലാറ്റിനും ശേഷവും സനാതനമായ ഈ കർമ്മ ഭൂമി പൂർവാധികം തിളക്കത്തോടെ നിലകൊള്ളുകയും ചെയ്യും
Friday, January 26, 2024
എന്താണ് പ്രാണ പ്രതിഷ്ഠ?!
ഈശ്വരന് രൂപമില്ല പ്രതിമയുമില്ല പ്രതിഷ്ഠയും ഇല്ല.. എന്നാൽ ദേവതാ ഭാവത്തിൽ ആണ് രൂപത്തെ ആശ്രയിച്ച് ഈശ്വരനെ സമീപിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്..
എങ്ങിനെ എന്നാൽ വൈദ്യുതിയെ നമുക്ക് കാണാൻ പറ്റുന്നില്ല.. എന്നുവച്ച് വൈദ്യുതി ഇല്ലെന്ന് നമുക്ക് പറയാനാകുമോ?.. ഹീറ്റർ ടിവി എയർകണ്ടീഷണർ ഫാൻ എന്നീ ഉപകരണങ്ങൾ അഥവാ യന്ത്രങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് നമുക്ക് വൈദ്യുതിയെ ഫീൽ ചെയ്യാനാകും.. അനുഭവിക്കാൻ ആകും..
ഈ ശ്രമം ആണ് .. ക്ഷേത്രത്തിൻറെ ചൈതന്യത്തിൽ കൂടെ നമ്മൾ നേടാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്..
നിരാകാരനായ ഈശ്വരനെ സകാര രൂപത്തിൽ അനുഭവിക്കാൻ ഉള്ള സാഹചര്യം ഒരുക്കുന്ന സംവിധാനമാണ് ദേവത ആരാധന.. ഈശ്വരന് നമുക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട പല ഗുണങ്ങളുമുണ്ട്.. ഞങ്ങളെയൊക്കെ ദേവദാ ഭാവത്തിൽ ആരാധിക്കുന്ന സംവിധാനമാണിത്..
ഉദാഹരണത്തിന് ഒരു വ്യക്തി മറ്റൊരാളുടെ ഭർത്താവ് ആണ് മകനാണ്,. അമ്മാവനാണ് അച്ഛനാണ്.. എന്നാൽ ഈ ഭാവങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ ഒരേ വ്യക്തിയിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നതാണ്.. മേൽപ്പറഞ്ഞ ഭാവത്തിൽ കൂടി മാത്രമാണ് മേൽപ്പറഞ്ഞ അഞ്ചുപേരും ഈ വ്യക്തിയെ സമീപിക്കുന്നത്.. ഇതുതന്നെയാണ് ദേവത ആരാധനയുടെയും രഹസ്യം... കൊ ടുക്കുന്നത് ഒരെ വ്യക്തിയാണെങ്കിലും അത് വാങ്ങുന്നത് അച്ഛനായിട്ടും മകൾ ആയിട്ടും ഭാര്യയായിട്ടും അമ്മയായിട്ടും അമ്മാവൻ ആയിട്ടും ഒക്കെയാണ് വാങ്ങേണ്ടവർ വാങ്ങുന്നത്.. വ്യത്യസ്ത ഭാവത്തിൽ ആണ്... മകൾക്ക് അച്ഛന് കൊടുക്കാൻ പറ്റുന്ന പ്രേമം അച്ഛൻറെ പ്രേമമാണ് കാമുകന്റെ പ്രേമം ആവില്ല.
ഒരു മകന് അമ്മയ്ക്ക് കൊടുക്കാൻ പറ്റുന്ന പ്രേമം കാമത്തിന്റേതാവില്ല മാതൃത്വത്തിന്റെ പ്രേമം ആയിരിക്കും എന്ന പോലെ...
ഇത് തന്നെയാണ് ദേവദാ ഭാവത്തിന്റെ രഹസ്യം..
ഒരു ക്ഷേത്രം.. അതിലെ ദേവത എല്ലാ മനുഷ്യരൂപത്തിലുള്ളതാണ്... മനുഷ്യരൂപത്തിൽ മാത്രമേ നമുക്ക് ദേവതയെ സങ്കൽപ്പിക്കാൻ ആകുന്നു ള്ളൂ..
ഒരു ക്ഷേത്രത്തിൻറെ ശ്രീകോവിൽ അതിൻറെ ശിരസ്സും ബലിവട്ടം ദേവതയുടെ മുഖവും വിളക്കുമാടം ഉദരവും പ്രദക്ഷിണ വഴി അരക്കെട്ടും നമ്മൾ കടന്നുവരുന്ന ഗോപുരം കാലുകളും ആണ്.. നമ്മൾ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ ഗോപുര വാതിൽ തൊട്ടു നെറുകയിൽ വച്ച് അകത്ത് കടക്കുന്നത്..
യഥാ പിണ്ഡെ -തഥാ ബ്രഹ്മാണ്ഡെ യഥാ ബ്രഹ്മാണ്ഡെ തഥാ പിണ്ഡെ.. വേദത്തിലെ ഒരു മന്ത്രമാണ്..
ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ സൃഷ്ടിക്ക് ഉപയോഗിച്ചിട്ടുള്ള എല്ലാ പദാർത്ഥങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനപരമായിട്ടുള്ള ഒരു ഘടകം ഒന്നാണ് എന്ന് സ്വിറ്റ്സർലാൻഡിൽ നടത്തിയ ബിഗ് ബാങ തിയറി എക്സ്പെരിമെന്റിൽ "ദൈവകണം" എന്ന പേരിട്ടു വിളിച്ച ശാസ്ത്രം സ്വയം പറഞ്ഞു നിർത്തുന്നു....
ഒരേ പിണ്ഡം കൊണ്ടാണ് ഈ ബ്രഹ്മണ്ഡം ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുള്ളത് എന്നും ആ പിണ്ഡം തന്നെയാണ് ഈ ബ്രഹ്മാണ്ഡത്തിന് നിദാനം എന്നുമാണ് യജുർവേദ മന്ത്രത്തിന്റെ അർത്ഥം.
ഒരു ആറ്റത്തിന് ന്യൂക്ലിന് ചുറ്റും ഇലക്ട്രോണും പ്രോട്ടോണും ന്യൂട്രോണും കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കോർക്കും.. ഇലക്ട്രോണിക് പ്രോട്ടോണും ന്യൂട്രോണും ന്യൂക്ലിയസിൽ നിന്ന് എനർജി വലിച്ചെടുത്താണ് വ്യത്യസ്ത സ്പീഡുകളിൽ കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.. ഇവ 4 ഉം
ഇവർക്ക് എനർജി distribute ചെയ്യുന്നത് ന്യൂക്ലിയസ് ആണ് താനും...
ഈ ന്യൂക്ലിയസിന്റെ ക്രോസ്ഫിയർ തന്നെയാണ് ഈ പ്രപഞ്ചം എന്ന് നമുക്ക് നോക്കിയാൽ മനസ്സിലാകും.
ഒരു സൂര്യന് ചുറ്റും അതേ അണ്ഡാകാര രൂപത്തിൽ കറങ്ങുന്ന ഗ്രഹങ്ങൾ അടങ്ങുന്ന സൗരയൂഥങ്ങളുടെ കൂട്ടായ്മയാണ് ഈ പ്രപഞ്ചമെന്നത്... എല്ലാ ഗ്രഹങ്ങളും എനർജി വലിച്ചെടുക്കുന്നത് ഈ സൂര്യനിൽ നിന്ന് ആണ്..
എന്നുവെച്ചാൽ നമ്മുടെ ചുറ്റും കാണുന്ന ഈ പ്രകൃതി പോലും ഒരു പ്രത്യേക ശക്തിക്ക് പിറകിൽ അഥവാ എനർജിക്ക് പിറകിൽ ആണ് കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്... ശക്തിയെ അഥവാ ഊർജ്ജത്തെയാണ് "പ്രാണൻ" എന്ന് നമ്മൾ വിളിക്കുന്നത്...
ഇവിടെ ഒരു ആത്മീയ ലോകത്തെ ഭൗതിക ലോകത്തെയും ബന്ധിപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് സനാതനധർമ്മം മുന്നോട്ടുപോകുന്നത്.. പൂർണ്ണമായി ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട് ആത്മീയ നിലനിൽപ്പ് ആത്മീയതയ്ക്ക് പൂർണ്ണമായി ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട് ഭൗതികത നിലനിൽപ്പ് ഉണ്ടാവില്ല എന്ന സത്യമാണ് സനാതനധർമ്മം പ്രഘോഷിക്കുന്നത്
ഒരു കുഞ്ഞിൻറെ ഗർഭധാനം നടക്കുന്ന സമയത്ത്. ഗർഭാധാന സംസ്കാരം എന്ന് ഷോഡശ ശക്രിയകളിൽ അതിനെപ്പറ്റി പറയും..
"വീര്യ സ്ഥാപന സ്ഥിരീകരണം എന്നാണ്... ഗർഭതെ കുറിച്ചുള്ള സനാതന ധർമ വിവക്ഷ.."വീര്യത്തെ അമ്മയുടെ വയറ്റിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കുക എന്നതാണ്..അത്..
ശബ്ദത്തെ ശരീരത്തിലൂടെ കടത്തിവിട്ട് ശരീരത്തിൻറെ ഉള്ളിലുള്ള ചിത്രങ്ങൾ എടുക്കാൻ ആകുമെന്ന് സാങ്കേതികവിദ്യ ആണല്ലോ നമ്മൾ അൾട്രാസൗണ്ട് സ്കാൻ എന്ന് പറയുന്നത്...
എന്നാൽ ഭാരതീയ ഋഷിമാർ ഈ കാര്യം നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പ് തന്നെ കണ്ടെത്തിയിരുന്നു.. മന്ത്രം അഥവാ ശബ്ദം തന്ത്രം അഥവാ ടെക്നോളജി ഉപയോഗിച്ച് നമ്മുടെ ആന്തരിക ലോകത്തിലേക്കുള്ള വഴി കണ്ടെത്താൻ ആകുമെന്ന് ഋഷിമാർ,പണ്ഡിതൻ കണ്ടെത്തിയിരുന്നു പണ്ടു തന്നെ...
പ്രാണപ്രതിഷ്ഠയിൽ ഈ പ്രപഞ്ച കാരണക്കാരനായ പ്രാണനെ ഒരു പ്രതീകത്തിൽ സന്നിവേശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് പ്രാണ പ്രതിഷ്ഠ എന്ന് പറയുന്നത്..
ശബ്ദഭ്രമം നാദബ്രഹ്മം എന്നൊക്കെയാണ് സനാതന ധർമ്മത്തിലെ നമ്മൾ കേട്ട് പരിചയമുള്ള ശബ്ദത്തെ പറ്റി.. ശബ്ദതിൽ നിന്നാണ് ഈ പ്രപഞ്ചം ഉണ്ടായത് എന്നത് ശാസ്ത്രം പോലും അംഗീകരിച്ച കാര്യമാണ്.. ഇതിനെ ശാസ്ത്രം ബിഗ് ബാംഗ് തിയറി എന്ന് വിളിക്കുന്നു...
ഹിരോഷിമ നാഗാസാക്കിയിലും നമ്മൾ കണ്ടതാണ് ആ ശബ്ദത്തിന്റെ അലയൊളി..
ഭാരതീയ തന്ത്രവിദ്യ ബീജ മന്ത്രങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ബീജാക്ഷരങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ശബ്ദത്തെ ഒരു പ്രതീകത്തിലേക്ക് കടത്തിവിടുന്നു എന്നുള്ളതാണ് വിഗ്രഹം എന്നു പറയുന്നത്..
വിഗ്രഹം എന്ന വാക്കിൻറെ അർത്ഥം വിശേഷണഗ്രാഹ്യതയെ എന്നതാണ്..
വിശേഷ രൂപത്തിൽ ഒരു വസ്തുവിനെ പ്രതീകവൽക്കരിക്കുന്നതിനെയാണ് വിഗ്രഹം എന്നു പറയുന്നത്.. അല്ലാതെ പ്രതിമകളുടെ പര്യായമല്ല വിഗ്രഹം എന്ന വാക്ക്..
രണ്ടുതരം വിഗ്രഹങ്ങളാണ് നമ്മൾ ഉപയോഗിക്കുന്നത് ഒരു വ്യക്തിയെ അല്ലെങ്കിൽ ഒരു പദാർത്ഥത്തെ മനസ്സിലാക്കിക്കാൻ നമ്മൾ നാമവിഗ്രഹം ഉപയോഗിക്കുന്നു അഥവാ അക്ഷര വിഗ്രഹം...
ശങ്കരൻ എന്ന് പറയുമ്പോൾ ആ അക്ഷരങ്ങൾ പ്രതിധ്വനിപ്പിക്കുന്നത് പ്രതീകവൽക്കരിക്കുന്നത് പരമേശ്വരയ്യോ അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളെ തന്നെയോ അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ അച്ഛൻറെ പേര് ആകാം.. ഈ അക്ഷരങ്ങൾ അല്ല ശങ്കരൻ ആ അക്ഷരങ്ങൾ വരും ഒരു വസ്തുവിനെ നമ്മുടെ മനസ്സിൽ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഉപാധി മാത്രമാണ്..
വെച്ചാൽ വിഗ്രഹങ്ങൾ ഉപാധികൾ മാത്രമാണ്..
രണ്ടാമതായി ഇവിടെ പ്രതിമകളെ ദേവത ഭാവത്തിൽ രൂപത്തിൽ പ്രാണപ്രതിഷ്ഠത നടത്തി ഉള്ള പ്രതിമകളെ ആണ് വിഗ്രഹം എന്നു പറയുന്നത്.. എല്ലാ പ്രതിമകളെയും നമ്മൾ വിഗ്രഹം എന്ന് വിളിക്കാറില്ല എന്നത് നമുക്ക് ചിന്തിച്ചാൽ അറിയാം..
ഒരു പ്രതിഷ്ഠാ കർമ്മത്തിലെ. പ്രധാന ആചാര്യനായ വേദ പണ്ഡിതൻ്റേ .. നേതൃത്വത്തിലാണ് പ്രതിഷ്ഠകർമ്മങ്ങൾ നടക്കുന്നത്...
ശ്രേഷ്ഠ പണ്ഡിത പുരോഹിതന്മാരുടെ മനശക്തിയും മനോബലവും പാണ്ഡിത്യവും ഈ വിഗ്രഹത്തിലേക്ക് സന്നിവേശിപ്പിക്കുന്നത് ഒരു പ്രത്യേക മൂല മന്ത്രത്തോട് കൂടിയായിരിക്കും.. ആ മന്ത്രമായിരിക്കും ആ ദേവതയുടെ മൂലമന്ത്രം...
അതോടൊപ്പം ഈ ദിവസം ഭാരത മുട്ടുകുനടക്കുന്ന ഓരോരുത്തരും ജപിക്കുന്ന പ്രാർത്ഥനകൾ രാമനാമജപങ്ങൾ എല്ലാം ഈ ക്ഷേത്രവിഗ്രഹത്തിലേക്ക് ഊർജ്ജം പകരുന്നു ശക്തി പകരുന്നു എന്നതാണ് സങ്കല്പം..
നമ്മളെ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടോ നമുക്ക് ചുറ്റും ഒരുപാട് ശ്രീകൃഷ്ണ ക്ഷേത്രങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് മാത്രം ജനകോടികൾ ഒഴുകുന്നതിന്റെ കാരണം എന്താണ്.. അല്ലെങ്കിൽ നമുക്ക് ചുറ്റും ഒരുപാട് അയ്യപ്പക്ഷേത്രങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും ശബരിമലയിലേക്ക് ലക്ഷങ്ങൾ 40 45 ദിവസത്തിനുള്ളിൽ കുത്തിയൊഴുകുന്നതിന്റെ കാരണം അവിടെയുള്ള ജീവശക്തി അഥവാ പ്രാണശക്തി നമ്മൾ ഓരോ ഭക്തന്റെയും കൂടിയാണ് അവിടെ പ്രകാശിതമാകുന്നത് എന്നതുകൊണ്ടാണ്....
അതുകൊണ്ടാണ് രാമക്ഷേത്ര പ്രതിഷ്ഠാ ചടങ്ങിലെ ഭാരതത്തിലെ 120 കോടി ഹിന്ദുക്കളോട് അതേ ദിവസം വിളക്ക് കത്തിച്ച് ആ മുഹൂർത്ത സമയത്ത് പ്രാർത്ഥന നടത്താൻ പണ്ഡിതസഭ ആഹ്വാനം ചെയ്തിട്ടുള്ളത്.....
പ്രതിഷ്ഠാ എന്നു പറയുന്നത് ജീവനുള്ള ജീവനുള്ള ഒരു പ്രക്രിയ ആണ്...
മണ്ണിനെ നമ്മൾ ഭക്ഷണമാക്കി മാറ്റുന്നതിന് "കൃഷി" എന്നു പറയുന്നു
ഭക്ഷണത്തെ ശരീരത്തിൽ എത്തിക്കുന്ന പ്രക്രിയയെ നമ്മൾ" ദഹനം" എന്നു പറയുന്നു. ശരീരത്തെ. വീണ്ടും മണ്ണാക്കി മാറ്റുന്ന പ്രക്രിയയെ നമ്മൾ ശവദാഹം എന്ന് പറയുന്നു..
പോലെ ഒരു വസ്തുവിനേയോ ഒരു രൂപതെയോ ഒരു പദാർത്ഥത്തെയോ. ദൈവിക സാന്നിധ്യം ഉള്ളതാക്കി മാറ്റുന്നതിനെയാണ് പ്രാണ പ്രതിഷ്ഠ എന്ന് പറയുന്നത്..
ഇന്നിപ്പോൾ ശാസ്ത്രം പോലും നമ്മോട് പറയുന്നത് ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ കാണുന്ന.. അനേക വിധം ഊർജ്ജങ്ങളുടെ പ്രവാഹം തന്നെ ആണ് സർവസ്വവും എന്ന ആണ്...
അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ നിങ്ങൾ ദൈവികമെന്ന് വിളിക്കുന്നതും കല്ലെന്നു പറയുന്നതും പുരുഷനെന്നു വിളിക്കുന്നതും സ്ത്രീയെന്നു വിളിക്കുന്നതും പിശാച് എന്ന് വിളിക്കുന്നതും എല്ലാം ഒരേ ഊർജ്ജത്തിന്റെ വിവിധ ഭാവങ്ങളാണ്...
ഇവിടെയാണ് നേരത്തെ പറഞ്ഞ ഉദാഹരണം ഒന്നുകൂടെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തേണ്ടത്... ഒരേ ഊർജ്ജമാണ് വിവിധ ഉപകരണങ്ങളിൽ യന്ത്രങ്ങളിൽ മനുഷ്യൻറെ കണ്ടുപിടുത്തം എന്ന തന്ത്രങ്ങളിലൂടെ നമ്മൾ അനുഭവവേദ്യമാകുന്നത്..
തമിഴ്നാട്ടിലൊക്കെ പോയാലും നിങ്ങൾക്ക് കാണാവുന്നതാണ് ഓരോ മൂന്നു കിലോമീറ്റർ മൂന്ന് ക്ഷേത്രങ്ങൾ കാണാൻ പറ്റും...
നിങ്ങൾ ജീവിക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും പ്രതിഷ്ഠാനം നടത്തിയ സ്ഥലത്തുകൂടെ വേണം നടക്കാൻ ജീവിക്കാൻ എന്നുള്ള കാഴ്ചപ്പാടിൽ ആയിരുന്നു പണ്ട് ക്ഷേത്രങ്ങൾ വളരെയധികം നിർമ്മിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത്....
ജീവിതത്തിൻ ഒരു പ്രത്യേക ഘട്ടത്തിൽ നിങ്ങൾ തന്ടെ സൃഷ്ടിയുടെ ഉറവിടമായ ഒന്നിലേക്ക് ബന്ധപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും...
ഇതിന് അവസരം ഒരുക്കുക എന്നതുകൂടിയാണ്.. ക്ഷേത്രങ്ങളുടെ രഹസ്യം..
ക്ഷേത്രം എന്നത് ഭൗതികതയോ എന്ന കണ്ണുകൊണ്ട് മാത്രം കാണാനും അനുഭവിക്കാനും പറ്റുന്ന ഒരു ലോകത്തിന് ഉണ്ടാക്കുന്ന ഒരു ദ്വാരം മാത്രമാണ്.. ആത്മീയത ലോകത്തിലേക്കുള്ള ഒരു ദ്വാരമാണ് ക്ഷേത്രം..
ക്ഷേത്രത്തിൽ ഉള്ളത് ലിംഗമാണ്.. പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ആകാരം അ _ണ്ഡാകാരമാണെന്ന് ശാസ്ത്രലോകം ഇപ്പോൾ തെളിയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്..
അണ്ഡാകാര രൂപത്തിന് അർദ്ധം ആക്കിയാൽ കിട്ടുന്ന രണ്ട് ഭാഗങ്ങളാണ് ലിംഗ രൂപം... ആദിമകാലത്ത് ശിവക്ഷേത്രങ്ങൾ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ....🙏
Tuesday, January 23, 2024
സിദ്ധപരമ്പര
============
സിദ്ധികൾ കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ ധാരണകളാണ്. ചിന്തകൾക്ക് മേൽ പ്രവർത്തിയുടെ ആധിപത്യം രൂഢമൂലമാകുന്ന സന്ദർഭത്തിൽ പരിപൂർണമായും അവ ധാരണയായി പരിവർത്തിക്കപ്പെടുന്നു. ധ്യാനമെന്ന പ്രവർത്തിയിലൂടെ ചിന്തകളെ ക്രമമായി അടുക്കിവെച്ച ശേഷം അവയിൽ ഓരോന്നായി സ്വന്തം സ്വത്വം കേന്ദ്രീകരിച്ചാൽ കൈവരുന്നവയാണ് സിദ്ധികൾ. അവയെ പ്രവർത്തനക്ഷമമാക്കാൻ പിന്നെയും കടമ്പകളേറെ കടക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
സിദ്ധികൾ എട്ടു വിധമാണ്.
അണിമ – ശരീരം വളരെ ചെറുതാക്കാനുള്ള കഴിവ്.
മഹിമ – ശരീരം ഭീമാകാരം ആക്കാനുള്ള കഴിവ്.
ഗരിമ – ശരീരം ഭാരമേറിയതാക്കാനുള്ള കഴിവ്
ലഘിമ – ശരീരഭാരം ഇല്ലാതാക്കാനുള്ള കഴിവ്
പ്രാപ്തി – എന്തും സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള കഴിവ്.
പ്രകമ്യ – എന്തും ഏതും പ്രാപ്തമാക്കാനുള്ള കഴിവ്.
ഇഷിത്വ- സൃഷ്ടികൾക്ക് മേൽ സർവാധിപത്യം നേടാനുള്ള കഴിവ്.
വസിത്വ – പഞ്ചഭൂതങ്ങളാൽ നിർമ്മിതമായ എന്തിനെയും നിയന്ത്രിക്കാനുള്ള കഴിവ്.
ഈ എട്ടു സിദ്ധികളും നേടിയവരെയാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ സിദ്ധന്മാർ എന്ന് അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത്.
ഇന്ന് ദ്രാവിഡനാടിന്റെ അഭിമാനമായി നിലനിൽക്കുന്ന സിദ്ധവൈദ്യം ഇവരുടെ സംഭാവനയാണ്.പണ്ടുപണ്ട് സാക്ഷാൽ പരമശിവൻ പത്നിയായ പാർവതി ദേവിക്ക് ഉപദേശിച്ചു കൊടുത്തതാണ് സിദ്ധചികിത്സാ രീതി.ദേവി പാർവതിയിൽ നിന്നും ആ വിദ്യ ഗ്രഹിച്ച സുബ്രഹ്മണ്യൻ അവയെല്ലാം തന്റെ പ്രിയ ഭക്തനായ അഗസ്ത്യ മഹർഷിക്ക് ഉപദേശിച്ചുകൊടുത്തു.അഗസ്ത്യ മഹർഷിയിൽ നിന്നും മറ്റു പതിനേഴു സിദ്ധന്മാർക്കും ആ ചികിത്സാവിധികൾ ലഭിച്ചു.
മഹാഭാരതത്തെ അനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ട് പിറന്നു വീണ ആ പതിനെട്ട് സിദ്ധർ ഇവരൊക്കെയാണ്.
നന്ദിദേവർ
അഗസ്ത്യർ
തിരുമൂലർ
ഭോഗർ(ഭോഗനാഥർ)
മച്ചമുനി (മത്സ്യേന്ദ്ര നാഥ്)
കൊങ്കണവർ
ഗോരഖ്നാഥ് (കോരക്കർ)
കരുവൂരാർ
സട്ടൈ മുനി
സുന്ദരനന്ദർ
രാംദേവ്
കുദംബായ്
ഇടയ്ക്കാട്
കമലമുനി
വാല്മീകി
പതഞ്ജലി
ധന്വന്തരി
പാമ്പാട്ടി
“പാർത്തീടവേ നന്ദീശർ മൂലത്തീശർ
പൺപാന അഗസ്തീശർ ചട്ടനാതർ
പാർത്തീടവേ പതഞ്ചലിയും ഊനർ കണ്ണർ
കോരക്കർ കമലമുനി ചണ്ഡികേശ്വർ
ഓർത്തീടവേ ഇടൈകാദർ ചിപായ സിദ്ധർ
കൊങ്കണവർ തന്തൈ ഭോഗനാഥർ
കാത്തീടവേ മച്ചമുനി പുണ്ണാക്കീശർ
കാലംഗി സുന്ദരരും കാപ്പുതാനേ “
തമിഴ് നാടിന്റെ അഭിമാനമായ പതിനെട്ട് സിദ്ധന്മാർ ആരൊക്കെയാണെന്ന് ഇന്ന് ഭിന്നാഭിപ്രായങ്ങളാണ് പ്രചരിക്കുന്നത്.
ആൽക്കെമി എന്ന് ആധുനികശാസ്ത്രം പേരിട്ടു വിളിക്കുന്ന രസവാദശാസ്ത്രത്തിന്റെ സർവ്വ പ്രായോഗിക സാദ്ധ്യതകളും കല്പ, രസായന, പുനരുജ്ജീവന ചികിത്സകളിൽ കൂട്ടിയിണക്കാൻ തക്ക വൈദഗ്ദ്ധ്യമാർജ്ജിച്ചിരുന്ന ആ മഹാസിദ്ധന്മാർ നിരവധി യുഗങ്ങളും നൂറ്റാണ്ടുകളും ജീവിച്ചിരുന്നതിനാൽ, ഗുരുക്കന്മാരും ശിഷ്യന്മാരും അനുയായികളും അനേകം തലമുറകൾക്ക് മുമ്പുള്ള പൂർവികരും പിൻഗാമികളുമെല്ലാം സമകാലീനരായിരുന്നു! ഇങ്ങനെ ദീർഘകാലം ജീവിച്ചിരുന്നതിനാൽ, ഒരു പുരുഷായുസിന്റെ മാനദണ്ഡത്തിൽ വ്യക്തികളുടെ കാലഘട്ടമളക്കുന്ന ആധുനിക ചരിത്രകാരന്മാർക്ക് ഇവരെ പലപ്പോഴും വേർതിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കാറില്ല.
എല്ലാറ്റിനും പുറമേ, ഇപ്പറഞ്ഞ സിദ്ധന്മാർ പതിനെട്ട് പേരെ കൂടാതെ പുറമേ, സത്യനാഥർ, സതോഗനാഥർ, ആദിനാഥർ, വെഗുളി നാഥർ, അനാതിനാഥർ, മാതംഗനാഥർ, മചേന്ദ്ര നാഥർ, കലേന്ദ്രനാഥർ, കോരക്കനാഥർ എന്നീ നവനാഥ സിദ്ധന്മാരെക്കുറിച്ചും നവ കോടി സിദ്ധന്മാരെക്കുറിച്ചുമുള്ള പരാമർശങ്ങളും സിദ്ധവൈദ്യ ഗ്രന്ഥങ്ങളിലുണ്ട്.
യഥാർത്ഥത്തിൽ കാലദേശഗണനകൾക്ക് വശഗതമല്ല സിദ്ധരുടെ ജീവിതഗാഥകൾ.
പുണ്യപാപങ്ങളായ കർമ്മഫലങ്ങളെ ഭസ്മീകരിച്ചുകൊണ്ട് പരിണാമത്തിന്റെ പരമപദം പ്രാപിച്ചവരായിരുന്നു ഈ പതിനെട്ട് സിദ്ധന്മാരും.പ്രണവ് ശരീരം എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഇവരുടെ ശരീരങ്ങൾക്ക് നിഴൽ ഉണ്ടാവില്ലായിരുന്നു. ദേഹവും ദേഹിയും സാഹചര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് മാറാനുള്ള കഴിവുള്ളവരായിരുന്നു ഇവർ. സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ സഹായത്തോടെ ത്രിമാനങ്ങൾ അനുഭവിക്കാൻ ഇന്നത്തെ കാലത്ത് സാധിക്കുമ്പോൾ, പതിനെട്ട് മാനങ്ങളിൽ വർത്തിക്കാനും കണക്കുകൂട്ടാനും കഴിവുള്ളവരായിരുന്നു ഈ മഹായോഗികൾ..
ജലസിദ്ധി, വായു തുടങ്ങിയ സാധാരണ മനുഷ്യർക്ക് അപ്രാപ്യമായ ഒട്ടനവധി കഴിവുകളും സാധന മൂലം ഇക്കൂട്ടർ നേടിയിരുന്നു. സമയ, കാല,ദേശ,ഋതു ഭേദമന്യേ വർത്തിക്കാൻ കഴിവുണ്ടായിരുന്ന ഈ മഹാ സിദ്ധർ ആത്മീയതയുടെ വ്യത്യസ്ത തലങ്ങളിലേക്കുള്ള വളർച്ച, മോക്ഷ പ്രാപ്തിക്കുള്ള വഴിയായല്ല, മറിച്ച് അറിവ് നേടാനുള്ള ഒരു മാർഗ്ഗമായാണ് കണ്ടത്. വേദങ്ങളോടും ഉപനിഷത്തുക്കളോടും മറ്റും ആദിശങ്കരനുണ്ടായ അടങ്ങാത്ത തൃഷ്ണ ശാസ്ത്രത്തോടുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ, അദ്ദേഹം പത്തൊമ്പതാമത്തെ സിദ്ധനായിത്തീർന്നേനെ എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം.പതിനെട്ട് സിദ്ധൻമാരെ കുറിച്ച് എനിക്കറിയാവുന്നത് ഞാൻ ഇവിടെ വിവരിക്കാം.
നന്ദിദേവൻ
പതിനെട്ട് സിദ്ധൻമാരിൽ ഏറ്റവും പ്രധാനി.! പതഞ്ജലി, ധന്വന്തരി എന്നിവരടക്കം പല സിദ്ധന്മാരുടെയും ഗുരു നന്ദി ദേവനായിരുന്നു.പരമശിവന്റെ വാഹനമായ നന്ദികേശനും ഇദ്ദേഹം തന്നെയാണ്. മഹാതപസ്വിയായ സനകാദികളുടെ ഗുരുവായിരുന്നു നന്ദിദേവൻ. പരമശിവനിൽ നിന്നും ആഗമ താന്ത്രിക ജ്ഞാനം കരസ്ഥമാക്കിയ നന്ദി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗണനാഥന്മാരിൽ പ്രമുഖനാണ്. ഇന്നത്തെ തമിഴ്നാട് മുതൽ ലേഖകൻ പോയിട്ടുള്ള ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ശിവക്ഷേത്രമായ തുംഗനാഥിൽ പോലും നന്ദിദേവൻ തന്റെ സാന്നിധ്യം വിളിച്ചറിയിക്കുന്നു.
തിരുമൂലർ
തെന്മധുരയിൽ (South Madura) ജീവിച്ചിരുന്ന തിരുമൂലർ, സിദ്ധ പ്രധാനികളിൽ ഒരാളായിരുന്നു. കൈലാസവാസനായ ആദിയോഗിയിൽ നിന്നും നേരിട്ട് ദീക്ഷ ലഭിച്ച തിരുമൂലർ “ആത്മീയതയുടെ രാജകുമാരൻ” എന്നറിയപ്പെടുന്നു. കൈലാസത്തിലെ പരിശീലനത്തിനു ശേഷം തന്റെ സമകാലീനനായ അഗസ്ത്യമഹർഷിയെ കാണാൻ അദ്ദേഹം തമിഴ്നാട്ടിലെത്തി. മാർഗമധ്യേ, കാവേരി തീരത്തിന് സമീപമെത്തിയപ്പോൾ, അദ്ദേഹം
മൂലൻ എന്ന് പേരുള്ള യുവാവായൊരു ആട്ടിടയൻ മരിച്ചുകിടക്കുന്നത് കണ്ടു.
തങ്ങളുടെ ഇടയൻ ചലനമറ്റ് കിടക്കുന്നത് കണ്ട് ഉറക്കെ കരയുന്ന ആടുകളെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ദയ തോന്നിയ തിരുമൂലർ പരകായപ്രവേശസിദ്ധി വഴി മൂലന്റെ ശരീരത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു.സന്തുഷ്ടരായ ആടുകൾ ഇടയനോടൊപ്പം യാത്ര തുടങ്ങി. മാർഗമധ്യേ “ഇനിയീ ശരീരത്തിൽ തന്നെ ഈ നാട്ടിൽ ജീവിക്കുക”എന്ന അശരീരി കേട്ട സിദ്ധർ ശേഷിച്ച കാലം ദ്രാവിഡ നാടിന് ജ്ഞാനമേകി ആ നാട്ടിൽ തന്നെ കാലം കഴിച്ചു കൂട്ടാൻ തീരുമാനിച്ചു.ക്രമേണ മൂലനെന്ന ആട്ടിടയൻ തിരുമൂലർ എന്നറിയപ്പെട്ടു. സിദ്ധവൈദ്യത്തിലെ പ്രഥമ ഗ്രന്ഥമെന്നറിയപ്പെടുന്ന ‘തിരുമന്തിരം’ തിരുമൂലർ എഴുതിയതാണ്. താന്ത്രിക യോഗയുടെ ബൈബിൾ എന്നാണ് ആധുനിക ചരിത്രകാരന്മാർ തിരുമന്തിരം എന്ന ഗ്രന്ഥത്തെ വാഴ്ത്തുന്നത്.
ധന്വന്തരി
ഭഗവാൻ മഹാവിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ധന്വന്തരി പതിനെട്ടു സിദ്ധന്മാരിൽ ഒരാളാണ്.ധന്വന്തരിക്ക് ആയുർവേദത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയിൽ വളരെ വലിയ പങ്കുണ്ട്. ഒരുപാട് ഭാഷകളിൽ അവഗാഹമുണ്ടായിരുന്ന ധന്വന്തരി പാഷാണ വിദ്യയിൽ മിടുക്കനായിരുന്നു.വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിൽ അത്ഭുതകരമായ കഴിവുണ്ടായിരുന്ന അദ്ദേഹം അമൂല്യമായ പല കൂട്ടുകളും നിർമ്മിച്ചിരുന്നു. പ്ലാസ്റ്റിക് സർജറി കണ്ടുപിടിച്ച, ശസ്ത്രക്രിയയുടെ തന്നെ പിതാവായി അറിയപ്പെടുന്ന സാക്ഷാൽ സുശ്രുതൻ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ശിഷ്യനായിരുന്നുവെന്നു പറയുമ്പോൾ, നിങ്ങളോർക്കണം ധന്വന്തരിയെന്ന ജ്ഞാനസാഗരത്തിന്റെ ആഴം..!
സുശ്രുതൻ പിൽക്കാലത്ത് രചിച്ച സുശ്രുതസംഹിതയെന്ന മഹാഗ്രന്ഥം ആയുർവേദത്തിന്റെ തന്നെ മൂലക്കല്ലാണ്. വൈതരണൻ,ഔരഭൻ, പുഷ്കലാവതൻ എന്നിവരും ധന്വന്തരിയുടെ ശിഷ്യന്മാരായിരുന്നു.
ഇടയ്ക്കാട്ട് സിദ്ധർ
പശുപാലകരായ ഇടയ ഗോത്രത്തിലായിരുന്നു ഇടയ്ക്കാട്ട് സിദ്ധർ ജനിച്ചത്.യുവാവായപ്പോൾ, തന്റെ കന്നുകാലികളുടെ തീറ്റയ്ക്കായി അവയുടെ കൂടെ ദിനവും ഒരു മലയിലേക്ക് പോകുമായിരുന്നു അദ്ദേഹം.അവയെ മേയാൻ വിട്ട ശേഷം, സ്വസ്ഥമായി മൂപ്പർ നീണ്ടു നിവർന്നു കിടക്കുമായിരുന്നു. കിടക്കുമെങ്കിലും ഒരിക്കലുമവൻ സ്വയം ഉറങ്ങാൻ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. ഉറക്കത്തിൽ ആണ്ടു പോകുമെന്ന് തോന്നുന്ന നിമിഷം, അവൻ ബോധാവസ്ഥയിലേക്ക് തിരിച്ചു വരുമായിരുന്നു.നിരന്തര പരിശ്രമം കൊണ്ട് ബോധത്തിനും അബോധത്തിനും ഇടയിലുള്ള ആ അവസ്ഥയിൽ വർത്തിക്കാൻ ആ ഇടയൻ ശീലിച്ചു. അങ്ങനെയൊരു ദിവസം, ഒരാളവനെ സമീപിച്ച് കുറച്ചു പാൽ ആവശ്യപ്പെട്ടു.തെല്ലിട പോലും ശങ്കിക്കാതെ ഇടയൻ ആഗതന് അപ്രകാരം പാല് നൽകി.പാൽ വാങ്ങി, അതിൽ എന്തോ ചേർത്ത ശേഷം, അയാൾ അത് കുടിയ്ക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.വന്നയാളെ പിണക്കേണ്ട എന്ന് കരുതി മറു ചോദ്യം ഒന്നും ഉന്നയിക്കാതെ ആട്ടിടയൻ അത് കുടിക്കുകയും ചെയ്തു.
ആ നിമിഷം ഇടയനിൽ പരിവർത്തനമുണ്ടായി…
യാഥർത്ഥത്തിൽ, വന്നയാൾ ദ്രാവിഡസിദ്ധ പരമ്പരയിലെ പുകൾപെറ്റ സിദ്ധനായ ഭോഗർ ആയിരുന്നു.സ്വയമറിയാതെ ഇടയൻ ചെയ്തിരുന്ന ശിവയോഗ സാധനയുടെ തരംഗങ്ങൾ ആകാശമാർഗ്ഗേ ചരിക്കുകയായിരുന്ന സിദ്ധഭോഗർക്ക് അനുഭവപ്പെട്ട കാരണമായിരുന്നു അദ്ദേഹം അതിന്റെ ഉറവിടമന്വേഷിച്ച് ഇറങ്ങിയത്.
സിദ്ധഭോഗരാൽ ആത്മജ്ഞാനമുണർത്തപ്പെട്ട ആട്ടിടയൻ പിൽക്കാലത്ത് ഇടയ്ക്കാട്ട് സിദ്ധരെന്നറിയപ്പെട്ടു.ഭോഗരെ ഗുരുവായി സ്വീകരിച്ച ഇടയ്ക്കാട്ട് സിദ്ധർ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആജ്ഞാനുസരണം തിരുവണ്ണാമലൈ ലക്ഷ്യമാക്കി തപം ചെയ്യാൻ പുറപ്പെട്ടു. കരുവൂരാർ ശിഷ്യരും ഇദ്ദേഹത്തെ ശിഷ്യനായി സ്വീകരിച്ചിരുന്നു. അഴുകണ്ണിസിദ്ധർ ,കുടംബായ്സിദ്ധർ, കടുവേലി സിദ്ധർ എന്നിവരായിരുന്നു ഇടയ്ക്കാട്ട് സിദ്ധരുടെ പ്രധാന ശിഷ്യർ.
ജ്യോതിഷ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ അങ്ങേയറ്റം കണ്ടയാളായിരുന്നു ഇടയ്ക്കാട്ട് സിദ്ധർ. നവഗ്രഹങ്ങളുടെ സഞ്ചാരഗതി മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ട് രാജ്യത്ത് ഉണ്ടാവാൻ പോകുന്നൊരു ഭക്ഷ്യക്ഷാമം വർഷങ്ങൾക്കു മുന്നേ പ്രവചിച്ചിരുന്നു അദ്ദേഹം.സിദ്ധരുടെ അസാമാന്യമായ കഴിവിൽ വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്ന രാജാവും ജനങ്ങളും വരാനിരിക്കുന്ന കൊടും ക്ഷാമം മുൻകൂട്ടിക്കണ്ട് പ്രവർത്തിച്ചു.
പാണ്ടികശാലകളിലും,ഗൃഹങ്ങളിലും മുക്കിലും മൂലയിലുമെല്ലാം അവർ ധാന്യങ്ങൾ സംഭരിച്ചു.വീട്ടിൽ, ഒരു തുണ്ട് മണ്ണ് ബാക്കിയില്ലാതെ അവർ പഴങ്ങളും പച്ചക്കറികളും കൃഷി ചെയ്തു. താമസംവിനാ,സിദ്ധരുടെ പ്രവചനം സത്യമായി ഭവിച്ചു….!!
അന്നേവരെ ദ്രാവിഡനാട് കണ്ടതിൽ ഏറ്റവും വലിയ ഭക്ഷ്യക്ഷാമമായിരുന്നു മഹാമാരി പോലെ വന്നണഞ്ഞത്.ഒരു രാജ്യം മുഴുവൻ ഇല്ലാതാക്കാൻ തക്ക പ്രഹരശേഷിയുണ്ടായിരുന്നിട്ടും, എല്ലാ രീതിയിലുമതിനെ നേരിടാൻ രാജ്യം സജ്ജമായിരുന്നതിനാൽ, ഒരൊറ്റയാളും, ഒരു നേരം പോലും ആഹാരമില്ലാതെ വലഞ്ഞില്ല. ഉണക്കിയ പഴങ്ങളും മാംസങ്ങളും ജലവും അടക്കം കൃത്യമായ കരുതലുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ഒരാൾക്ക് പോലും ജീവഹാനി സംഭവിച്ചുമില്ല. തങ്ങളുടെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ തെറ്റിച്ചുകൊണ്ട് മഹാക്ഷാമത്തെ അതിജീവിച്ച ജനതയെ കണ്ട് അത്ഭുതപരതന്ത്രരായ ദേവന്മാർ അതിന്റെ കാരണമന്വേഷിച്ചു ഭൂമിയിലേക്ക് വന്നു. ദേവന്മാരെ ഉപചാരപൂർവ്വം സൽക്കരിച്ച സിദ്ധർ അവർക്ക് കുടിക്കാൻ ആട്ടിൻപാൽ നൽകി. പാലിലുണ്ടായിരുന്ന മൂലികകളുടെ പ്രഭാവം നിമിത്തം ക്ഷണനേരം കൊണ്ട് ദേവന്മാരെല്ലാവരും മൂർച്ഛിച്ചു വീണു.
കാത്തിരുന്ന അവസരം വന്നു ചേർന്നുവെന്ന് മനസ്സിലായ സിദ്ധർ ദോഷഗ്രഹങ്ങളുടെ ദൃഷ്ടിയിൽ നിന്നും സംരക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് നവഗ്രഹങ്ങളെ ശുഭസ്ഥാനത്ത് നിർത്തി. അല്പനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, മയക്കം വിട്ടുണർന്ന ദേവകൾക്ക് കാര്യം മനസ്സിലായി. തങ്ങൾ നിസ്സാരനെന്നു കരുതിയ ഈ മഹാ സിദ്ധൻ ഗഗനചരങ്ങളെ പോലും നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിവുള്ളവനാണെന്ന് കണ്ട ദേവന്മാർ, സിദ്ധരെ അനുഗ്രഹിച്ചശേഷം സന്തുഷ്ടരായി മടങ്ങി.
അഗസ്ത്യർ
രാമായണത്തിലും മഹാഭാരതത്തിലും നാല് വേദങ്ങളിലും പരാമർശിക്കപ്പെടുന്ന, സിദ്ധരിൽ പ്രധാനിയാണ് അഗസ്ത്യർ.ഗോദാവരിയുടെ തീരപ്രദേശങ്ങളിൽ എവിടെയോ ആണ് അഗസ്ത്യർ പത്നിയായ ലോപമുദ്രയോടൊപ്പം വസിച്ചിരുന്നത്. രാമായണത്തിൽ, രാവണനെ വധിക്കാൻ വേണ്ടി ബ്രഹ്മാസ്ത്രത്തെ ആവാഹിച്ചു വരുത്തുന്ന ആദിത്യഹൃദയമന്ത്രം ഭഗവാൻ ശ്രീരാമന് ഉപദേശിച്ചു കൊടുക്കുന്നത് അഗസ്ത്യമഹർഷിയാണ്. മർമ്മ സംഹിത അടക്കം ഒട്ടനവധി മഹാ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ രചിച്ച അഗസ്ത്യമുനി, ഭാരതത്തിന് പ്രദാനം ചെയ്ത സുന്ദരിയാണ് തമിഴ് ഭാഷയെന്ന് ശ്രീവില്ലിപുത്തൂരനെന്ന കവിപാടുന്നു. വരാഹപുരാണം പശുപാലോപാഖ്യാനത്തിലെ അഗസ്ത്യഗീത, പഞ്ചരാത്രത്തിലുള്ള അഗസ്ത്യഗീത, സ്കന്ദപുരാണത്തിലെ അഗസ്ത്യസംഹിത, ശിവസംഹിത, ഭാസ്കരസംഹിതയിലെ ദ്വൈതനിര്‍ണ്ണയതന്ത്രം എന്നിവ അഗസ്ത്യന്റെ രചനയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നുവെന്നു പുരാണിക് എന്‍സൈക്ലോപീഡിയയില്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.തമിഴ്നാട് മുതൽ അങ്ങ് ഇന്തോനേഷ്യ വരെ അഗസ്ത്യമഹർഷിക്ക് ക്ഷേത്രങ്ങളുണ്ട്.
കൊങ്കണവർ
പഴയ കൊങ്കനാട്ടിൽ ( ഇന്നത്തെ കോയമ്പത്തൂർ) ജനിച്ച കൊങ്കണവർ മഹാസിദ്ധയോഗിയായ ഭോഗരുടെ ശിഷ്യനായിരുന്നു. അഗസ്ത്യമഹർഷിയിൽ നിന്നും ദീക്ഷ സ്വീകരിച്ച കൊങ്കണവർ എണ്ണൂറ് വർഷവും 16 ദിവസവും ജീവിച്ചുവെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.
മച്ചമുനി(മത്സ്യേന്ദ്രനാഥ്):
വംഗ ദേശത്തിലോ(ബംഗാൾ) കാമരൂപത്തിലോ (ആസാം) ജനിച്ചുവെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്ന മച്ചമുനിയാണ് ഹഠയോഗശാസ്ത്രം ലോകത്തിന് പരിചയപ്പെടുത്തിയത്. പരമശിവനിൽ നിന്നും നേരിട്ട് അഭ്യസിച്ച് നാഥ് സന്യാസി സമ്പ്രദായം സ്ഥാപിച്ചതും മത്സ്യേന്ദ്രനാഥ് സിദ്ധർ തന്നെയാണ്. ഉത്തർപ്രദേശ് മുഖ്യമന്ത്രിയായ ശ്രീ യോഗി ആദിത്യനാഥ് അടക്കം പല പ്രമുഖരും ഈ സമ്പ്രദായം പിന്തുടരുന്നു. ഭാരതത്തിലും നേപ്പാളിലുമുള്ള ഹിന്ദുക്കളും ബുദ്ധസന്യാസിമാരും മത്സ്യേന്ദ്രനാഥിനെ അവലോകിതേശ്വര ബോധിസത്വന്റെ അവതാരമായി കണക്കാക്കുന്നു. പ്രാചീനകാലത്ത് നേപാളം എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന നേപ്പാളിന്റെ കുലദേവതയാണ് മത്സ്യേന്ദ്രനാഥ്. താന്ത്രിക, ഹഠയോഗകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി ഇദ്ദേഹം പത്തോളം ഗ്രന്ഥങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
ഗോരഖ്നാഥ് (കോരക്കർ സിദ്ധർ) ഗോരഖ്നാഥ് സിദ്ധർ മത്സ്യേന്ദ്രനാഥിന്റെ പ്രമുഖ ശിഷ്യനായിരുന്നു. പഞ്ചാബ് പെഷവാർ പ്രദേശത്തെവിടെയോ ആയിരുന്നു ഇദ്ദേഹം വസിച്ചിരുന്നത്.#നാഥ് സന്യാസി സമ്പ്രദായം ലോകത്തിന് പരിചയപ്പെടുത്തി കൊടുക്കുന്നതും, പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതും ഇദ്ദേഹമാണ്.കബീർ, ഗുരുനാനാക്ക് തുടങ്ങിയ പ്രമുഖർ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉഗ്രമായ ജനസ്വാധീനത്തെയും പിൻഗാമികളെയും കുറിച്ച് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.ഏകാത്മ, അദ്വൈത വാദങ്ങളെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെയും കൊണ്ട് മനുഷ്യകുലത്തിന് യാതൊരുപകാരവും ഇല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ഗോരഖ്നാഥ് സിദ്ധർ അവയെ പുച്ഛത്തോടെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു.പതിനെട്ടു സിദ്ധന്മാരിൽ ഇദ്ദേഹത്തെ കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ വളരെ പരിമിതമാണ്.വൈദ്യം, യോഗം എന്നിവയിൽ ഇദ്ദേഹം അനവധി ഗ്രന്ഥങ്ങളെഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
കോരക്കർ എന്നുമറിയപ്പെട്ട ഇദ്ദേഹമാണ് ആയുർവേദ മൂലികകളിൽ കഞ്ചാവിന്റെ ശക്തമായ സമ്മോഹന ശക്തിയെക്കുറിച്ചു തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.ലഹരി പദാർത്ഥമെന്നതിലുപരി കഞ്ചാവിന്റെ ആയുർവേദ മൂല്യം കണ്ടെത്തിയത് കോരക്കർസിദ്ധരാണ്.
അതുകൊണ്ട് തന്നെ കഞ്ചാവ്
“കോരക്കർ മൂലി” എന്നാണ് സിദ്ധവൈദ്യത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്ന
ത്സട്ടൈമുനി(ചട്ടൈമുനി)
സിദ്ധഭോഗരുടെ ശിഷ്യനായിരുന്നു സട്ടൈമുനി. സ്ഥിരമായി ഒരു കമ്പിളി ധരിക്കുന്ന കാരണമായിരുന്നു അദ്ദേഹം സട്ടൈമുനി എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. പരമശിവനാൽ സമ്മാനിക്കപ്പെട്ട ഈ കമ്പിളിപ്പുതപ്പ് ധരിക്കുന്നത് മൂലം അദ്ദേഹത്തിന് ” കൈലാസകമ്പിളി സട്ടൈമുനി” എന്നൊരു പേരുകൂടിയുണ്ട്. കൊങ്കണരുടെ സമകാലീനനായിരുന്ന സട്ടൈമുനി, മറ്റു പതിനേഴു സിദ്ധന്മാരെ അപേക്ഷിച്ച്, താൻ നേടിയ ജ്ഞാനവും അറിവുമെല്ലാം മറ്റുള്ളവർക്ക് ഉപകരിക്കണമെന്ന സിദ്ധാന്തക്കാരനായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അദ്ദേഹം സിദ്ധ രഹസ്യങ്ങളിൽ പലതും തുറന്നെഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
ഈ സ്വഭാവം നിമിത്തം മറ്റു പല സിദ്ധൻ മാർക്കും ഇദ്ദേഹത്തോട് ചെറിയൊരു നീരസമുണ്ടായിരുന്നു താനും. സട്ടൈമുനി രസശാസ്ത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അനേകം ഗ്രന്ഥങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
അവയിൽ ദീക്ഷവിധി, കർപ്പവിധി എന്നീ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ഇന്നുവരെ ഭാരതത്തിൽ എഴുതപ്പെട്ടതിൽ ഏറ്റവും നിഗൂഢമായ ഗ്രന്ഥങ്ങളായികണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
അതീവരഹസ്യവും ഗോപ്യവുമായിരുന്ന ഈ ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ വിനാശകാരിയായ ഉള്ളടക്കങ്ങൾ സാധാരണക്കാരനായ മനുഷ്യന്റെ കൈകളിലെത്തിയാൽ സർവ്വ നാശം സംഭവിക്കുമെന്ന് മുൻകൂട്ടി കണ്ട തിരുമൂലർസിദ്ധർ ഈ രണ്ടു ഗ്രന്ഥങ്ങളും നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു. ചട്ടി മണിയുടെ ശിഷ്യന്മാരായിരുന്നു പാമ്പാട്ടി സിദ്ധരും
സിദ്ധ സുന്ദരാനന്ദരും.
സുന്ദരാനന്ദർ
മധുരയിൽ വസിച്ചിരുന്ന സുന്ദരാനന്ദർ ഒരു ശിവഭക്തനായിരുന്നു. അഗസ്ത്യമുനി സമ്മാനിച്ച ഒരു ശിവലിംഗത്തെ അദ്ദേഹം എന്നും ആരാധിക്കുമായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരിക്കൽ, അവിചാരിതമായ കണ്ടുമുട്ടിയ ഒരു ബ്രാഹ്മണൻ സുന്ദരാനന്ദരോട് ഒരു സംശയം ചോദിച്ചു..
“എന്താണ് ഈ ശിവലിംഗത്തെ ആരാധിക്കുന്നത്? എത്രതരം ഉണ്ട് ശിവലിംഗങ്ങൾ..? “
സുന്ദരാനന്ദർ മറുപടിയായി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു..
” ഇതിന്റെ ഗുരുനാഥൻ എനിക്കു സമ്മാനിച്ചതാണ്.രണ്ടു തരം ശിവലിംഗങ്ങൾ ഉണ്ട്.പരാർത്ഥ ലിംഗങ്ങൾ, ഇഷ്ട ലിംഗങ്ങൾ. ഇഷ്ടലിംഗങ്ങൾ ഒരാളുടെ വ്യക്തിപരമായ ആരാധനയ്ക്കും ഉപയോഗത്തിനുമെടുക്കുന്നതാണ്. പരാർത്ഥ ലിംഗങ്ങൾ വീണ്ടും അഞ്ചായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മനുഷ്യനിർമ്മിതമായ മനുഷ്യലിംഗം, ഋഷിമാരാൽ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട ആർഷലിംഗം, ദേവന്മാരാൽ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട ദൈവികലിംഗം, ശിവഭൂതഗണങ്ങളാൽ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട ഗണലിംഗം, സ്വയം പ്രത്യക്ഷമാകുന്ന സ്വയംഭൂലിംഗം…!”
സംശയനിവൃത്തി വന്നതോടെ ബ്രാഹ്മണൻ സന്തോഷത്തോടെ യാത്രയായി.തിരിച്ച് പൂജാ മുറിയിൽ എത്തിയ സുന്ദരാനന്ദർ അത്ഭുതസ്തബ്ധനായി നിന്നുപോയി. താനെന്നും ആരാധിക്കുന്ന ശിവലിംഗത്തിന് തൊട്ടടുത്തായി വലിയൊരു ശിവലിംഗം സ്വയംഭൂ ആയിരിക്കുന്നു.ആ ബ്രാഹ്മണൻ സാക്ഷാൽ #പരമശിവനല്ലാതെ മറ്റാരുമായിരുന്നില്ലത്രേ.മധുര ജില്ലയിലെ ചതുരഗിരി (ചതുർവേദഗിരി) മലനിരകളിലെ തപസി പാറയിലാണ് സുന്ദരനന്ദർ ഗുരുവായ സട്ടൈമുനിയൊത്തു താമസിച്ചിരുന്നത്. ലോഹങ്ങളും ധാതുക്കളും മരുന്നുകളും ചേർത്തുണ്ടാക്കുന്ന ചൂർണം ഉണ്ടാക്കുന്ന വിദ്യയിൽ സമർത്ഥനായിരുന്നു.പതഞ്ജലി : ഐതിഹ്യമനുസരിച്ച് സപ്തർഷികളിൽ ഒരാളായ അത്രി മഹർഷിക്ക് അനസൂയ ദേവിയിൽ ഉണ്ടായ പുത്രനായിരുന്നു പതഞ്ജലി സിദ്ധർ. യോഗയുടെ പിതാവായി ഭാരതീയർ കണക്കാക്കുന്ന, ഇപ്പോളും ലോകം മുഴുവൻ പിന്തുടരുന്ന യോഗയുടെ ഉപജ്ഞാതാവായ പതഞ്ജലിസിദ്ധരെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശങ്ങൾ പുരാണങ്ങളിലും അപൂർവം ചില തമിഴ് ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും മാത്രമേയുള്ളൂ. ഉത്തർപ്രദേശിലെ അയോധ്യയ്ക്ക് സമീപം ഗൊണാർദേ (ആധുനിക ഗോണ്ട) എന്ന സ്ഥലത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന പതഞ്ജലി മഹർഷിയാണ് സംസ്കൃത വ്യാകരണത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവ്.ആദിശേഷന്റെ അവതാരമായി കണക്കാക്കുന്ന പതഞ്ജലിമഹർഷി ഒരിക്കൽ, തിരുമൂലർ, വ്യാഘ്രപാദർ എന്നിവരോടൊപ്പം ചിദംബരത്തിൽ വെച്ച് പരമശിവന്റെ താണ്ഡവം നേരിട്ട് ദർശിച്ചതായി തിരുമന്തിരമെന്ന പ്രസിദ്ധ ഗ്രന്ഥത്തിൽ തിരുമൂലർ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ശ്രീശങ്കരാചാര്യരുടെ ഗുരുവായിരുന്ന ശ്രീ ഗൗഡപാദർ പതഞ്ജലിയുടെ ശിഷ്യനായിരുന്നു.
രാമദേവ സിദ്ധർ : ആധുനിക മതാത്മകതയ്ക്ക് ചിന്തിക്കാൻ പോലും സാധിക്കാത്ത വണ്ണം ഒരേ സമയം മതാത്മകനും മതേതരനും ആയിരുന്നു രാംദേവ് സിദ്ധർ.ചിന്തകളാലും ബൗദ്ധികതകളാലും 500 വർഷം മുന്നിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന ഇദ്ദേഹം പുലസ്ത്യ ഋഷിയുടെ വംശജനായിരുന്നു. അഗസ്ത്യരുടെ ശിഷ്യനായിരുന്ന രാമദേവ സിദ്ധർ നാഗപടം സ്വദേശിയായിരുന്നുവെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ഇന്ന് ഭൂമിക്ക് യാതൊരു ഉപകാരവുമില്ലാത്ത പിള്ളേർക്ക് കഞ്ചാവ് നോക്കുമ്പോൾ തോന്നുന്ന വിഭ്രമം ആയ ആസ്ട്രൽ പ്രൊജക്ഷൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ ആദ്യമായി പ്രയോഗിച്ചത് രാമദേവ സിദ്ധരാണ്. യാത്രയ്ക്കിടയിൽ പുണ്യനഗരമായ മക്കയിൽ എത്തിച്ചേരുകയും മുഹമ്മദ് നബിയെ നേരിട്ട് കാണുകയും ഉണ്ടായ രാമദേവ സിദ്ധർ കുറച്ചുകാലം ഇസ്ലാം മതവിശ്വാസപ്രകാരം ജീവിച്ചു.അതിനാൽ ഇദ്ദേഹം യാക്കോബ് സിദ്ധരെന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. 40 വർഷത്തെ മക്കയിലെ വാസത്തിനു ശേഷം ഗുരുനാഥൻ വിളിക്കുന്നുവെന്ന് ഉൾവിളി മൂലം തിരിച്ചുവന്ന അദ്ദേഹം അഗസ്ത്യമഹർഷിയുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം സിദ്ധവൈദ്യം സാധാരണക്കാർക്ക് പ്രാപ്യമാകുന്ന വിധം പ്രചരിപ്പിക്കാൻ ശിഷ്ടജീവിതം മാറ്റിവെച്ചു.
കരുവൂരാർ സിദ്ധർ : ചോള രാജ്യത്തെ കരുവൂരാർ (ആധുനിക കരൂർ) പ്രദേശത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന കരുവൂരാർ സിദ്ധർ ശില്പികളുടെ കുടുംബത്തിലാണ് ജനിച്ചത്.അഷ്ടസിദ്ധികൾ കരഗതമാക്കാൻ ഉള്ള വഴികൾ പ്രതിപാദിക്കുന്ന കരുവൂരാർ വാദ്യ കാവ്യം എന്ന ഗ്രന്ഥം ഇദ്ദേഹം രചിച്ചതാണ്. സിദ്ധ ഭോഗരുടെ ശിഷ്യരായിരുന്ന കരുവൂരാർ ഒരിക്കൽ, തഞ്ചാവൂർ ക്ഷേത്ര സ്ഥാപന വേളയിൽ അവിടം സന്ദർശിക്കുകയുണ്ടായി. അതേ സമയം അവിടെ ഒരു പ്രശ്നം നടക്കുകയായിരുന്നു. മുഹൂർത്തം കഴിയുന്നതിനു മുൻപ് എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ശിവലിംഗം പ്രതിഷ്ഠിക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. വിഗ്രഹം പീഠവുമായി ഉറപ്പിക്കുന്ന ബന്ധന കൂട്ട് ശരിയാവാത്തതായിരുന്നു കുഴപ്പം.സിദ്ധ ഭോഗരുടെ ഉപദേശപ്രകാരം കരുവൂരാർ സിദ്ധരെ ചെന്നു കണ്ട് സങ്കടമുണർത്തിച്ച ജനങ്ങളെ അദ്ദേഹം സഹായിക്കാമെന്നുറപ്പു നൽകി. ശേഷം സിദ്ധർ ഒരു പ്രത്യേക കൂട്ട് തയ്യാറാക്കുകയും ആ കൂട്ട് ഉപയോഗിച്ചപ്പോൾ വിഗ്രഹം യഥാവിധി പീഠത്തിലുറയ്ക്കുകയും ചെയ്തു.
തഞ്ചാവൂർ ബൃഹദീശ്വര ക്ഷേത്രത്തിന്റെ 225 അടിയുള്ള കൂറ്റൻ ഗോപുരത്തിൽ 80 ടൺ ഭാരം വരുന്ന മൂലക്കല്ല് ഉറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നതും കരുവൂരാർസിദ്ധരാണ്.പണി കഴിഞ്ഞ ശേഷം ഗോപുരത്തിന്റെ നിഴൽ നിലത്തു പതിക്കാത്ത അത്ഭുത വിദ്യ കൂടി കണ്ടപ്പോഴാണ് മഹാരാജനായ രാജരാജചോളന് സിദ്ധരുടെ മാഹാത്മ്യം മനസിലായത്. കരുവൂരാർ
സിദ്ധരോടുള്ള ആദരപൂർവ്വം രാജാവ് ക്ഷേത്രത്തിനു സമീപം സിദ്ധരുടെ ഒരു പ്രതിഷ്ഠ കൂടി നിർമിച്ചു.
പാമ്പാട്ടി സിദ്ധർ: പൂർവ്വാശ്രമത്തിൽ പാണ്ഡ്യരാജ്യത്ത് നിത്യവൃത്തിക്കായി പാമ്പ് പിടിച്ചു ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു പാവം യുവാവായിരുന്നു പാമ്പാട്ടി സിദ്ധർ.ശേഷം കോയമ്പത്തൂരിനടുത്തുള്ള മരുതലയിൽ തപസ്സ് ചെയ്ത് ബോധോദയം പ്രാപിച്ച അദ്ദേഹം സട്ടൈമുനിയുടെ ശിഷ്യത്വം സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ട് അവിടെത്തന്നെ വസിച്ചു പോന്നു. ഭാരതത്തിൽ കണ്ടുവരുന്ന സകല സർപ്പവിഷത്തിനും പ്രതിവിധിയറിയാമായിരുന്ന മഹാജ്ഞാനിയായിരുന്നു പാമ്പാട്ടിസിദ്ധർ. അദ്ദേഹം വിഷവൈദ്യത്തിൽ അനവധി ഗ്രന്ഥങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും നിർഭാഗ്യവശാൽ അവയിൽ ഒന്നുപോലും കണ്ടെടുക്കാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല. മറ്റുചില ഗ്രന്ഥങ്ങളെല്ലാം അദ്ദേഹം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അവയിലെല്ലാം ഓരോ വരികളും അവസാനിക്കുന്നത് ആടുപാമ്പേ എന്നാണ്. വിഗ്രഹാരാധനയിലും ജാതിവ്യവസ്ഥയിലും
വിശ്വാസമില്ലാതിരുന്ന പാമ്പാട്ടി സിദ്ധർ അവയെ നിശിതമായി വിമർശിക്കുകയും ചെയ്തു വന്നു. മരുതമലയിൽ അദ്ദേഹം തപസ്സുചെയ്തിരുന്ന ഗുഹ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്.
കുദംബായ് സിദ്ധർ : കുദംബായ് എന്നത് ആ കാലഘട്ടത്തിൽ സ്ത്രീകൾ ധരിച്ചിരുന്ന ആഭരണമായിരുന്നു.കുഞ്ഞുനാളിൽ കർണാഭരണം ധരിപ്പിച്ച് അമ്മ വാത്സല്യപൂർവ്വം വിളിച്ചിരുന്ന പേര് പതിനാറാം വയസ്സിൽ സിദ്ധ മാർഗത്തിൽ ആകൃഷ്ടനായ ശേഷവും അദ്ദേഹം തന്റെ പേരായിത്തന്നെ കൊണ്ടുനടന്നു.കുദംബായ് സിദ്ധർ പ്രധാനമായും തന്റെ കൃതികളിൽ പരാമർശിക്കുന്നത് ആത്മീയാനന്ദത്തെ കുറിച്ചും ജ്ഞാനയോഗത്തെക്കുറിച്ചും ആണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന കൃതി കുദംബായ് സിദ്ധർ പാടൽഗൾ എന്നറിയപ്പെടുന്നു.
കാലാംഗി നാഥർ : വാരണാസിയിൽ ജനിച്ചകാലാംഗി നാഥർ സിദ്ധഭോഗരുടെ ഗുരുവായിരുന്നു.ഗുരു-ശിഷ്യ ബന്ധത്തിനപ്പുറം പരസ്പരം ആത്മീയ പുരോഗതി കൈവരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളിൽ അവർ ബദ്ധശ്രദ്ധരായിരുന്നു.സ്വർണ്ണം ധാരാളമുണ്ടായിരുന്നഒരു മലയിൽ വസിച്ചിരുന്നതിനാൽ കാലാംഗി നാഥർ
കാഞ്ചമലൈ സിദ്ധർ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.പ്രസിദ്ധമായ ചിദംബരം ശിവക്ഷേത്രം നിർമിക്കാൻ വിശ്രുതനായ രാജാവ് പരാന്തക ചോളൻ സ്വർണ്ണമെടുത്തത് ഈ മലയിൽ നിന്നാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.
ശ്രീ തിരുമൂലരാൽ നേരിട്ട് ദീക്ഷ നൽകപ്പെട്ട, ആത്മജ്ഞാനമുണർത്തപ്പെട്ട ഏഴ് ശിഷ്യൻമാരിൽ ഒരാളായിരുന്നു കാലാംഗി നാഥർ.രുദ്രർ, ഇന്ദ്രർ, സോമർ, ബ്രഹ്മർ, കണ്ഠർ, കാഞ്ചമലയർ എന്നിവരാണ് മറ്റുള്ള ആറു ശിഷ്യർ.
തിരുമൂലരുടെ പ്രഥമ ശിഷ്യനായിരുന്നു കാലാംഗി നാഥർ എന്നാണ് കരുതപ്പെടുന്നത്. കാലാംഗി നാഥർ സ്വന്തം ശരീരത്തെ ജ്യോതി വൃക്ഷമെന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരു പ്രത്യേക വൃക്ഷത്തിന്റെ ഇലകളും മറ്റും അടങ്ങിയ ഒരു പ്രത്യേക കൂട്ടുപയോഗിച്ച് പ്രാണൻ വേർപെടുത്തി കഴിഞ്ഞാലും അഴുകാത്ത ഒരു ശരീരമാക്കി മാറ്റിയിരുന്നു. വന്യമൃഗങ്ങളെയും പക്ഷികളെയും നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിവുണ്ടായിരുന്ന മഹാ സിദ്ധനായിരുന്നു കാലാംഗി നാഥർ. ഗുരുസ്ഥാനീയനാണെങ്കിലും സിദ്ധ ഭോഗർ ഇദ്ദേഹത്തെ പലപ്പോഴും പിതാവായാണ് കണക്കാക്കിയിരുന്നത്.
സിദ്ധ വാൻമീകർ
വാല്മീകി എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന മഹർഷി തന്നെയാണ് സിദ്ധ വാൻമീകർ എന്ന് 18 സിദ്ധരിൽ പ്രമുഖനായ ഭോഗർ തന്റെ ഭോഗർ -7000 എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒട്ടുമിക്ക കാര്യങ്ങളും കഥകളിലൂടെ എല്ലാവർക്കും അറിവുള്ളതിനാൽ വിസ്തരഭയം നിമിത്തം ഞാൻ കൂടുതൽ ആഴത്തിലേയ്ക്ക് കടക്കുന്നില്ല. രാമായണം കൂടാതെ സൂത്ര ജ്ഞാനം എന്നൊരു ഗ്രന്ഥവും അദ്ദേഹം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
ഭോഗർ
സിദ്ധവൈദ്യന്മാരിൽ അഗ്രഗണ്യൻ. കായകൽപ്പ ചികിത്സയുടെ ഉപജ്ഞാതാവ്..മഹേന്ദ്രജാലത്തിൽ പരമശിവന്റെ ശിഷ്യൻ.. ലക്ഷണമൊത്ത കൊമ്പന് നെറ്റിപ്പട്ടമെന്ന പോലെ, വിശേഷണങ്ങൾ അനവധിയുണ്ട് ഭോഗനാഥർ എന്ന സിദ്ധഭോഗർക്ക്.
ജ്ഞാന സാഗരം 557, സപ്തകാണ്ഡം
അഥവാ ഭോഗർ 7000 എന്നീ രണ്ട് ഗ്രന്ഥങ്ങളിലാണ് ഭോഗരെ കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ അധികവുമടങ്ങിയിട്ടുള്ളത്.
കാലാംഗി നാഥരുടെ ശിഷ്യനായിരുന്നു ഭോഗർ. അദ്ദേഹത്തിൽനിന്നും ദീക്ഷ ലഭിച്ച ശേഷം ബോധോദയം സിദ്ധിച്ച സിദ്ധഭോഗർ, സിദ്ധ അഗസ്ത്യരിൽ നിന്നും ബ്രഹ്മവിദ്യ കരസ്ഥമാക്കി. ഗുരുനാഥനായ തിരുമൂലരുടെ അന്ത്യാഭിലാഷ പ്രകാരം, ഭാരതത്തിലെ പ്രാഥമികമായ കർത്തവ്യങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഭോഗർ താമ്രപർണ്യ സമുദ്ര മാർഗേ ( ഇന്നത്തെ ശ്രീലങ്ക വഴി) ചീനയിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. നീരാവിയുടെ മന്ത്രശക്തിയാൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു ജലയാനം ആയിരുന്നു യാത്രയ്ക്കുള്ള വാഹനം.സപ്തകാണ്ഡമെന്ന ഗ്രന്ഥത്തിൽ ഈ വാഹനത്തെക്കുറിച്ച് പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കുന്നു.( സിദ്ധഭോഗർ ആകാശ മാർഗേയാണ് പോയതെന്നും അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്) ചൈനയിൽ ഭോഗർ ബോ യാങ് എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടത്.
(ദ്രവ്യത്തിന്റെ ദ്വിമാനങ്ങളെ കുറിച്ച് ആദ്യമായി പരാമർശിക്കുന്നത് ലാവോത്സുവാണ്. അദ്ദേഹം അതിനെ യിൻ എന്നും യാങ് എന്നും പേരിട്ടു വിളിച്ചു. പോസിറ്റീവ് നെഗറ്റീവ്,ഉഷ്ണം, ശീതളം, ശിവൻ ശക്തി, നന്മ തിന്മ എന്നിങ്ങനെ പലവിധത്തിൽ ഈ സങ്കല്പം ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ഭാരതത്തിൽ അഗസ്ത്യ ഋഷി ആദ്യമേ കൊണ്ടു വന്നതാണ്. രസവാദവിദ്യ ചീനയിൽ അഭ്യസിച്ചു തുടങ്ങുന്നത് ഭോഗരുടെ വരവിനുശേഷമാണ്. ഈ വസ്തുതകളെല്ലാം കണക്കിലെടുത്ത്, അറേബ്യയിൽ രാമദേവ സിദ്ധർ ‘യാക്കോബ്’ എന്നറിയപ്പെട്ട പോലെ ഭോഗർ തന്നെയായിരുന്നു ഈ ലാവോത്സെ എന്നും ചരിത്രകാരന്മാർ വാദിക്കുന്നുണ്ട്.)
ബോ യാങ് എന്ന സിദ്ധഭോഗർക്ക് ചൈനയിൽ ഒരുപാട് ശിഷ്യന്മാർ ഉണ്ടായിരുന്നു. സദാസമയവും വിശ്വസ്തനായ ഒരു നായയും അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചിരുന്നു. ഒരിക്കൽ തന്റെ ശാരീരികമായ പരിമിതികൾ മറികടക്കാൻ ശുദ്ധ ഭോഗർ കായകല്പ ഔഷധം തയ്യാറാക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
{കായകർപ്പം/ കായകല്പം}
തനു പരിവർത്തനം, കല്ലിനെ പോലെ ദൃഢമായ എന്നൊക്കെ അർത്ഥം വരുന്ന കായകല്പ ചികിത്സാ വിധികൾക്ക് ആയിരക്കണക്കിന് വർഷം പഴക്കമുണ്ടെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ശരീരത്തിലെ മൃതകോശങ്ങളെ പരിപൂർണ്ണമായി നീക്കുകയും ഓജസ് നഷ്ടപ്പെട്ട കോശങ്ങളെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കുകയും അതുവഴി ഒരു വ്യക്തിക്ക് നവ വീര്യം പ്രാപ്തമാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഭാരതീയ ചികിത്സാ ശാസ്ത്രത്തിലെ മാണിക്യക്കല്ലാണ് കായകല്പം.
ഒരുപാട് കെട്ടുകഥകൾ കായകല്പ ചികിത്സ സംബന്ധിച്ച പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. എങ്കിലും എന്റെ പഠനങ്ങളിൽ നിന്നും വായനാനുഭവങ്ങളിൽ നിന്നും എനിക്ക് വ്യക്തമായ രീതിയിൽ കായകൽപ്പ ചികിത്സയെക്കുറിച്ച് എഴുതാൻ ഞാൻ ശ്രമിക്കാം.
പണ്ട് കാലത്ത് ത്രിവർഗ കുടിയെന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന, കാറ്റും വെളിച്ചവും തട്ടാത്ത ഒരു അറയിലായിരിക്കും 280 ദിവസം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന ചികിത്സ. ഒരു തരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, ഒരു ജനനത്തിനും ഒരു മരണത്തിനുമിടയിലുള്ള മറ്റൊരു ഗർഭാവസ്ഥ പുന:സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു.
വൈദ്യനും വിധേയനും മാത്രമുള്ള അല്ലെങ്കിൽ ചില പ്രത്യേകതരം ഔഷധക്കൂട്ടുകൾ 24 മണിക്കൂറും പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും. ചികിത്സയ്ക്ക് വിധേയനാകുന്ന രോഗി ആദ്യം ശരീരത്തിലുള്ള വിഷങ്ങളെ മുഴുവൻ പുറം തള്ളേണ്ടതുണ്ട്. അതിനുവേണ്ടി ശരീരത്തിനെ പ്രാപ്തമാക്കാൻ നിശ്ചിത ദിനങ്ങൾ കൃത്യമായ അളവിൽ കൊടുക്കുന്ന ഒരു മരുന്നാണ് ഇതിന്റെ ആദ്യത്തെ പടി എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.ആ മരുന്നു കഴിച്ചു തുടങ്ങാൻ പോലും പഥ്യമുണ്ട്.എത്രയോ ദിവസങ്ങൾ പാല് കുടിക്കണം എന്നല്ല പാല് കുടിക്കാൻ പാടൂ.വിശന്നാലും ശരി, ദാഹിച്ചാലും ശരി, ജലത്തിനു പകരം പോലും പാൽ മാത്രമേ നൽകാൻ പാടുള്ളൂ.
വിധേയന്റെ ശരീരം പച്ചമരുന്നുകളിട്ട ജലത്തിന്റെ ആവി കൊള്ളിച്ചു വിയർപ്പിച്ചും, അട്ടയെ കൊണ്ട് കടിപ്പിച്ചു ശുദ്ധീകരിച്ചുമടക്കം ഓരോ അവയവവും ശുദ്ധീകരിക്കാൻ ഓരോ ചികിത്സാമുറകളാണ്.
അഭ്യംഗം,അപൂർവ്വ മൂലികകളാൽ തയ്യാറാക്കിയ ധാര, തുടങ്ങി ഒരു പുരുഷായുസ് കൊണ്ട് വിഷലിപ്തമായ ശരീരത്തിനെ വിഷമുക്തമാക്കിയതിന് ശേഷം കോശങ്ങളെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ ഉള്ള ചികിത്സയാരംഭിക്കുന്നു.
ഗർഭപാത്രത്തിൽ കുഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന അത്രയും ദിവസം എന്നതാണ് 280 ദിവസം എന്ന കണക്കിനാധാരം.ഈ കാലഘട്ടമത്രയും ഗർഭസ്ഥ ശിശുവിനെ പോലെ രോഗിയെ പരിചരിക്കണം. വിധേയൻ ചികിത്സാ കാലയളവിൽ ഔഷധക്കൂട്ടുകളും പാലും കഴിച്ച് മൗനവ്രതത്തിൽ പ്രാർത്ഥനയുമായി കഴിയണമെന്ന് നിർബന്ധമാണ്.
ചികിത്സാവിധികൾ പൂർത്തിയാകുമ്പോൾ ശരീരത്തിൽ പുതിയ കറുത്ത രോമങ്ങൾ വളരുകയും മുടിയുടെ നര മാറി ഇടതൂർന്ന കറുത്ത മുടികൾ വളരുകയും ചെയ്യും പഴയ പല്ലുകൾ പോയി പുതിയ പല്ലുകൾ വരുകയും അയഞ്ഞ മസിലുകൾ ഉറയ്ക്കുകയും ചെയ്യും.
39 ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ രോഗിയുടെ ചർമം പൊടിഞ്ഞില്ലാതാകുകയും പുതുചർമം വരുകയും ചെയ്യും. #കുടിപ്രവേശിക എന്നാണീ ചികിത്സയുടെ കാലഘട്ടം അറിയപ്പെടുന്നത്
(30 ദിവസങ്ങൾ കൂടുമ്പോൾ നമ്മുടെ ശരീരത്തിലെ ഓരോ കോശങ്ങൾ നശിക്കുകയും പുതിയ കോശങ്ങൾ വരുകയും ചെയ്യുമെന്ന് ആധുനിക ശാസ്ത്രം തന്നെ സ്ഥിരീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്)
മലയാള സിനിമയിലെ ഒരു സൂപ്പർ താരം പാലക്കാട് ജില്ലയിലെ പ്രശസ്തമായ ഒരു വൈദ്യ കുടുംബത്തിന്റെ അമരക്കാരനോട്‌ ( പ്രസിദ്ധ വ്യക്തി ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരിൽ കായകല്പം അറിയാവുന്ന ഒരാളാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. വൈദ്യത്തിന്റെ മറ്റു മേഖലകളിലുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഴിവ് കണ്ടാൽ,ആ ഒരു നിഗമനം കള്ളമാണെങ്കിൽ തന്നെയും ഒരാൾക്കും സംശയം പോലും തോന്നില്ല.കാരണം, അദ്ദേഹം നാളതുവരെ കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്ന സകല ചികിത്സാ വിധികളിലും അഗ്രഗണ്യൻ തന്നെയായിരുന്നു)
കായകൽപ്പ വിധേയനാകാനുള്ള തന്റെ ഇംഗിതം അറിയിച്ചു.
ഒന്നും പറയാതെ വൈദ്യൻ കൊടുത്ത മറുപടി ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.. “മരുന്ന് കഴിക്കാൻ പഥ്യം തുടങ്ങണം.അതിന് പാല് കുടിക്കണം.പാലേ കുടിക്കാവൂ..!!”
തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ച താരം അത് സമ്മതിച്ചു. പക്ഷേ ദൗർഭാഗ്യവശാൽ അദ്ദേഹത്തിന് പ്രഥമഘട്ടം പോലും പൂർത്തിയാക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. സൂപ്പർതാരത്തിന്റെ തന്നെ വാക്കുകൾ കടമെടുത്താൽ
“വിശന്നാലും പാല്, ദാഹിച്ചാലും പാല്.. വെള്ളം പോലും കുടിക്കാൻ പാടില്ല..!
എന്നിട്ടും സകലതും സഹിച്ച് ഒരാഴ്ച ഞാൻ പിടിച്ചു നിന്നു.പക്ഷേ പിന്നെ പിടിവിട്ടു പോയി.പശുവിനെ വളപ്പിന്റെ ഏതു മൂലയ്ക്ക് കണ്ടാലും കല്ലെടുത്തെറിയാൻ തോന്നുമായിരുന്നു!”
കായകല്പം അങ്ങനെ പണം കൊണ്ടോ പദവി കൊണ്ടോ എല്ലാവർക്കും പ്രാപ്തമാകുന്ന ഒന്നല്ല.മുൻപ് പിന്നിട്ട ജീവിതത്തിന്റെ മഹിമ മാത്രമാണ് അതിന്റെ അളവുകോൽ. വ്യക്തമായി പറഞ്ഞാൽ, ഇനിയൊരു യൗവനത്തിന് യോഗ്യമായ ജീവിതമായിരുന്നു നാളിതുവരെ അദ്ദേഹം ജീവിച്ചതെങ്കിൽ വ്യക്തമായും ആ ചികിത്സാവിധികൾ വിധേയനെ സ്വാഗതം ചെയ്യുമെന്നാണ് ആചാര്യഭാഷ്യം!.
വൈദ്യനോ വിധേയനോ മാത്ര പിഴച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ മരണം നിശ്ചയമാണ് എന്നുള്ളതുകൊണ്ട് സിദ്ധ സമ്പ്രദായത്തിന്റെ അറ്റം കണ്ടവർ മാത്രമേ കായകല്പ ചികിത്സ ചെയ്യാറുള്ളൂ. അതും നാലോ അഞ്ചോ വൈദ്യർ ചേർന്ന് മാത്രം.കായകൽപ്പ ചികിത്സ തന്നെയാവണം അഞ്ഞൂറും അറുനൂറും വർഷം ഓരോരുത്തരും ജീവിക്കുന്നതിന് പിന്നിലുള്ള രഹസ്യം. സമീപകാലത്തെ യോഗികളിൽ മഹാവതാർ ബാബാജി മുതൽ ശിവപ്രഭാകര സിദ്ധയോഗികൾ വരെ ഈ ചികിത്സാവിധിയെ ആശ്രയിച്ചു കാണണം. }
കഥ തുടരുന്നു..
നീണ്ട ഒരു പ്രക്രിയയിലൂടെ മാത്രം ചെയ്യേണ്ട കായകല്പ ചികിത്സ, ഒരൊറ്റ മാത്ര കഴിക്കുന്ന ഒരു ഔഷധത്തിൽ ഒതുക്കുന്നതിന്റെ പരിമിതികൾ വളരെ വളരെ അപകടകരമായിരുന്നു..
ദീർഘനാളത്തെ പരിശ്രമത്തിനുശേഷം അവസാനം ഭോഗനാഥർ നാലു ഗുളികകൾ തയ്യാറാക്കി. ഘോരവനത്തിൽ ചുറ്റപ്പെട്ട ഒരു മലയുടെ നെറുകയിൽ അദ്ദേഹം തന്റെ ശിഷ്യന്മാരോടും നായയോടുമൊപ്പം എത്തിച്ചേർന്നു.
തന്റെ വിശ്വസ്തനായ നായയുടെ മേലെയായിരുന്നു ഭോഗർ തന്റെ ആദ്യത്തെ ഗുളിക പരീക്ഷിച്ചത്.
ഭോഗർ കൈവെള്ളയിൽ വച്ചു നീട്ടിയ ഗുളിക,
നായ ആർത്തിയുടെ നൊട്ടിനുണഞ്ഞ് കഴിച്ചു.നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ആ സാധുമൃഗം പിടഞ്ഞുവീണു ചത്തു.
ഭോഗർ തന്റെ കൈയിൽ ശേഷിച്ച ഗുളികകൾ ശിഷ്യന്മാർക്ക് നേരെ വച്ചു നീട്ടി. അത് വാങ്ങിയെങ്കിലും അവർ മൂന്നു പേരും അത് കൗശലപൂർവ്വം കഴിക്കാതെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു കളഞ്ഞു.ശിഷ്യന്മാരെയും നായയും സാക്ഷിനിർത്തി സിദ്ധ ബോഗർ ഗുളിക ചവച്ചിറക്കി.
മാത്രനേരം കൊണ്ട് മഹാസിദ്ധരായ ഭോഗർ ചലനമറ്റു നിലത്തുവീണു..!!
ദുഃഖിതരായ ശിഷ്യന്മാർ ഇരുവരും ഗുരുവിന്റെ മൃതശരീരം സംസ്കരിക്കാൻ ഉചിതമായ ഒരു ഇടംതേടി താഴേക്കു നടന്നു. യോഗ്യമായ ഒരു സ്ഥലം കണ്ടെത്തി കുഴികുഴിച്ച ശേഷം അവർ
ഗുരുവിന്റെ ശരീരം കിടന്നിടത്തെത്തി. പക്ഷേ, അവിടെ സിദ്ധഭോഗരുടെയോ നായയുടെയോ ശരീരം കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവരെ കാത്ത് പകരം അവിടെ ഒരു കുറിപ്പ് കിടന്നിരുന്നു.
” ഈ ലോകം നിലനിൽക്കുന്നത് ചില വിശ്വാസങ്ങളിലാണ്. അതിലൊന്നാണ് ശിഷ്യന് ഗുരുവിന്റെ മേൽ ഉണ്ടാവേണ്ട ചോദ്യം ചെയ്യാത്ത വിശ്വാസം. കായകല്പ ഗുളികകൾ പ്രവർത്തനക്ഷമമായിരുന്നു..! “
ചൈനയിൽ നിന്നും ഹിമാലയം വഴി മടക്കയാത്ര ആരംഭിച്ച സിദ്ധ ഭോഗർക്ക് നാഗരാജൻ എന്ന ഒരു ശിഷ്യനെ കൂടി ലഭിച്ചു.
ഭോഗനാഥരിൽ നിന്നും യോഗവിദ്യയുടെ പാഠങ്ങൾ കരസ്ഥമാക്കിയ, ക്രിയായോഗയുടെ പിതാവായ അദ്ദേഹം ഇന്നറിയപ്പെടുന്നത് #മഹാവതാർബാബാജി എന്നാണ്.
തിരിച്ചു ഭാരതത്തിലെത്തിയ സിദ്ധ ഭോഗർ,
തമിഴ്നാട്ടിൽ, തപസ്സിനു യോഗ്യമായ ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട മലയിൽ താമസമാരംഭിച്ചു. പക്ഷേ, ഭൂമിയുടെ ഏകാന്തതയ്ക്ക് ഭംഗം വരുത്തിക്കൊണ്ട് തേജസ്വിയായ ഒരു ബാലകന്റെ അദൃശ്യസാന്നിധ്യം ആ മലയിൽ ഭോഗർക്ക് തുടരെത്തുടരെ അനുഭവപ്പെട്ടു.
ഏതാണ്ട് ഇതേ സമയം തന്നെ അദ്ദേഹം കലിയുഗത്തിൽ ദക്ഷിണഭാരതത്തിലെ മനുഷ്യരെല്ലാവരും അനവധി രോഗങ്ങളും മഹാമാരികളും കൊണ്ട് അത്യന്തം ദുഃഖം അനുഭവിക്കുമെന്ന് മുൻകൂട്ടി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. ഇതിനു പ്രതിവിധിയായി അദ്ദേഹം ഐവർ മലയിൽ വച്ച്, 4448 മൂലികകൾ ഒരു പ്രത്യേക അനുപാതത്തിൽ ചേർത്തു കൊണ്ട് കൊടും വിഷങ്ങളായ ഒൻപത് മിശ്രിതങ്ങൾ തയ്യാറാക്കി. കളിമണ്ണിൽ വച്ച് ചുട്ടെടുത്തും, പലയാവർത്തി കുറുക്കിയും മണ്ണിനടിയിൽ കുഴിച്ചിട്ടും, ജലത്തിനടിയിൽ നിക്ഷേപിച്ചു കൊണ്ടും ഒരു പ്രത്യേക അനുപാതത്തിൽ ആ വിഷങ്ങളെ അദ്ദേഹം കൂട്ടിച്ചേർത്തു. ഒരുമിച്ച് എടുത്താൽ മഹാവിഷവും, ഒരു പ്രത്യേക അനുപാതത്തിൽ ഒന്നിച്ചു ചേർത്താൽ മഹാ ഔഷധവുമായിരുന്നു ആ അപൂർവ്വ കൂട്ട്..!
കലിയുഗത്തിൽ ഭാരതത്തിലെ ഭക്തരായ ജനങ്ങൾക്ക് നേരിട്ടേക്കാവുന്ന ആരോഗ്യപരമായ കഷ്ടനഷ്ടങ്ങൾ കുറയ്ക്കുക എന്നതായിരുന്നു ആ മഹായോഗിയുടെ ഉദ്ദേശം. പലവിധത്തിൽ, ആ രാസകൂട്ടിനെ പരുവപ്പെടുത്തി എടുത്ത അദ്ദേഹം, അവസാനം അതിനെ ഉരുക്കി. അതുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം മൂന്ന് വിഗ്രഹങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചു. വിഗ്രഹത്തിലെ മുഖം മിനുക്കി കൊണ്ട് ഒരുപാട് സമയം ചിലവഴിച്ചതിനാൽ, വേഗം ബാക്കി ഭാഗങ്ങൾ തയ്യാറാക്കേണ്ടി വന്ന കാരണം, വിഗ്രഹത്തിന്റെ മുഖത്തെ അപേക്ഷിച്ച്, ഉടലിന്റെ അനുപാതത്തിന് വ്യത്യാസം വന്നു. അങ്ങനെ ആ മലയ്ക്കുമുകളിൽ, ആ ബാലകന്റെ വിഗ്രഹം അദ്ദേഹം പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. സിദ്ധ ഭോഗർ പ്രതിഷ്ഠിച്ച ആ മഹാ ക്ഷേത്രം ഇന്ന് #പഴനി #ദണ്ഡായുധപാണി ക്ഷേത്രം എന്നറിയപ്പെടുന്നു.( അല്പം വർഗീയത കലർത്തുന്നതിൽ ക്ഷമിക്കുക, വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് പല ഗവൺമെന്റുകളുടെയും മേൽനോട്ടത്തിൽ, മൂന്നുവട്ടം പഴനിമലയിലെ വിഗ്രഹം മാറ്റാനും, പകരം പുതിയ വിഗ്രഹം സ്ഥാപിക്കാനും പണ്ട് ഉണ്ടായ ചില നിക്ഷിപ്ത താല്പര്യക്കാരുടെ ശ്രമത്തിന്റെ കാരണമിപ്പോൾ എല്ലാവർക്കും മനസ്സിലായിക്കാണും എന്ന് വിചാരിക്കുന്നു)
ഏതു ലോഹത്തെയും സ്വർണമാക്കി മാറ്റാനുള്ള രസവാദവിദ്യയുടെ
തമ്പുരാനായ സിദ്ധ ഭോഗർ നാല്പത്തിരണ്ടോളം ഗ്രന്ഥങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്..
നിഗൂഢമായ മന്ത്രങ്ങൾ അടങ്ങിയ ഒരുപാട് ഗ്രന്ഥങ്ങളും ഓലകളും പഴനിമലക്ക് സമീപം എവിടെയോ അദ്ദേഹം കുഴിച്ചിട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് എന്നും വിശ്വസിക്കുന്നു.(ബോഗൻ എന്ന സിനിമയിൽ അരവിന്ദ് സ്വാമിയ്ക്ക് കിട്ടുന്നത് അത്തരമൊരു താളിയോലയാണ്)
അവശേഷിക്കുന്ന രണ്ട് വിഗ്രഹങ്ങളുമായി പഴനിമല മുരുകൻ പ്രതിഷ്ഠയുടെ നേരെ താഴോട്ടു പോകുന്ന ഒരു രഹസ്യ തുരംഗത്തിലൂടെ മാത്രം ചെന്നെത്താവുന്ന, പഴനിമലയുടെ കൃത്യം ഒത്ത നടുക്കായി സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഒരു രഹസ്യ ഗുഹയിൽ,
സ്തൂല പ്രപഞ്ച നിയമങ്ങളെ ഭേദിച്ചു കൊണ്ട് നവപാഷാണം കൊണ്ട് നിർമിച്ച ദേവസേനാധിപനായ ശ്രീമുരുകന്റെ കാവലിൽ സിദ്ധഭോഗർ ഇന്നും വാണരുളുന്നു.
പകർന്നു കിട്ടിയ അറിവുകൾ 🙏
Subscribe to:
Posts (Atom)