ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 82*

നചികേതസ്സ് യമനോട് ചോദിച്ചു. എന്താണീ വസ്തു? യമൻ പറഞ്ഞു. കുഞ്ഞേ, ഏതൊന്ന് ഉള്ളതുകൊണ്ട് കണ്ണിലൂടെ കാണുന്നുവോ, മൂക്കിലൂടെ മണക്കുന്നുവോ, നാവിലൂടെ രുചിക്കുന്നുവോ, ത്വക്കിലൂടെ സ്പർശിക്കുന്നുവോ, ഭോഗങ്ങളൊക്കെ അനുഭവിക്കുന്നുവോ, ആ വസ്തു തന്നെ ആണ് 'അത്'. 'അത്'. അതിന് പേരൊന്നൂല്ല്യ. 'അത്'. എന്ത് പേര് വേണമെങ്കിലും വിളിച്ചു കൊള്ളൂ.

*പുരുഷായ* തുഭ്യം. '

'അത്' പോയാലോ, ഈ ശരീരം ജഡം ആയി. ഇപ്പൊ ഉള്ളിലിരുന്ന് ആരോ കേൾക്കണു, ആരോ ചിന്തിക്കണു, ആരോ അനുഭവിക്കണു, ആനന്ദിക്കണു, ആരാണ്? ഭഗവാനാണ് ഉള്ളിലിരുന്ന് ആനന്ദിക്കണത്. ഭഗവാനാണ് ഉള്ളിലിരുന്ന് കണ്ണിലൂടെ കാണുന്നത് ഭഗവാനാണ് ഉള്ളിലിരുന്ന് ചെവിയിലൂടെ കേൾക്കണത് ഭഗവാനാണ് ഉള്ളിലിരുന്ന് മൂക്കിലൂടെ മണക്കണത്. ഭഗവാനാണ് ചിന്തിക്കണത്. സകല അനുഭവങ്ങളും ഭഗവാനിലാണ് നടക്കണത്. ആ ഭഗവാനെയാണ്' ' *പുരുഷൻ'* എന്ന് ധ്രുവൻ സ്തുതിക്കുന്നത്. ആ പരമപുരുഷന് നമസ്ക്കാരം🙏. ആ പ്രഭു ഉള്ളിലിരുന്ന് ഓരോന്നും ചെയ്യണു. ആ പ്രഭുവിന് നമസ്ക്കാരം. ഈ പ്രഭു ഈ ശരീരം വിട്ടാലോ, പിന്നെ അത് പൊക്കി കൊണ്ട് പോകാൻ നാലാള് വേണം ല്ലേ. ഇത്രയൊക്കെ നടന്നു പ്രവർത്തിച്ചു. എന്തൊക്കെ കാണിക്കുന്നു. ആ ചലിപ്പിക്കുന്ന ആ വസ്തു, *ആ പരമപുരുഷന് നമസ്ക്കാരം* .

*നമോ ഭഗവതേ പുരുഷായ തുഭ്യം*

എന്തിന് വേണ്ടിയാ തപസ്സ് ചെയ്തത്? ഉത്തമനെ പോലെ ആവണം. പക്ഷേ ഭഗവാനെ കണ്ടപ്പോ അതൊക്കെ മറന്നു. ഗുരുവായൂരപ്പനെ കണ്ടാൽ പിന്നെ അതൊക്കെ ചോദിക്കാൻ പറ്റ്വോ. തനിമുക്തി പഴുത്ത് ചൊരിഞ്ഞൊഴുകുമ്പോ ആരെങ്കിലും അതിനടുത്ത് പോയിട്ട് വേറെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചോദിക്കോ. പൂർണ്ണമായി ഭഗവദ് സാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ നില്ക്കുമ്പോ ഭഗവാനോട് ആരാ വരം ചോദിക്കാ.

ഭക്തിം മുഹു: പ്രവഹതാം ത്വയി മേ പ്രസംഗോ
ഭൂയാദ് അനന്ത മഹതാംഅമലാശയാനാം
യേന അജ്ഞസാ: ഉൽബണം ഉരുവ്യസനം ഭവാബ്ധിം
നേഷ്യേ ഭവദ് ഗുണകഥാമൃത പാനമത്ത:

ഹേ പ്രഭോ, എനിക്ക് ഭക്തി ണ്ടാവട്ടെ.
ഭക്തിം മുഹു: പ്രവഹതാം
ഇപ്പൊ ഉള്ളതൊന്നും പോരാ. ഭാവ ഭക്തി ണ്ടാവട്ടെ.

ഭൂയാദ് അനന്ത മഹതാംഅമലാശയാനാം
ഹേ ഭഗവൻ, അനന്ത ചിത്തശുദ്ധി വന്ന പരമഭാഗവതരായ ഭക്തന്മാരുടെ സംഗം എനിക്ക് ണ്ടാവട്ടെ. സദാ ഭഗവദ് ധ്യാനത്തിലിരിക്കണ ഭക്തന്മാരുടെ സംഗം ണ്ടാവട്ടെ.

ഭവദ് ഗുണകഥാമൃത പാനമത്ത:
ഭഗവദ് കഥകളൊക്കെ പറഞ്ഞ് രസിച്ച്, മത്ത: ഇവർക്ക് കിറുക്കാണെന്ന് തോന്നണം അത്രേ.

ഈ സംസാരം ഭയങ്കരം സഹിക്കവയ്യ. ഭയങ്കരമായ ഈ ഭവാബ്ധി സംസാരം അറിയാതെ അതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാതെ

കഥാമൃത പാന മത്ത:
കഥാമൃത്തിനെ പാനം ചെയ്ത് ലഹരി പിടിച്ച് യാതൊന്നും അറിയാതെ ഞാൻ അങ്ങനെ ഇരുന്നു കൊള്ളാം. എനിക്ക് ഭക്തന്മാരുടെ സംഗം ണ്ടാവട്ടെ. ശ്രവണസുഖം എനിക്ക് കിട്ടട്ടെ. ഭഗവദ് കഥകളെ കേട്ട് രസിക്കുമാറാകണം. അതിന് ഭഗവാൻ അനുഗ്രഹിക്കണം എന്ന് ധ്രുവൻ.

ഭഗവാനോട് രാജ്യം ചോദിക്കണതൊക്കെ മറന്നുപോയി. പക്ഷേ നമ്മൾ ഒരു അമ്പ് വിട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ തിരിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റില്ല്യ. ആദ്യം ആഗ്രഹിച്ചതെന്താ? ഉത്തമനെ പോലെ സിംഹാസനത്തിൽ ഇരിക്കണം.

അതുകൊണ്ട് ഭഗവാൻ പറഞ്ഞു. കുറച്ചുകാലം രാജ്യഭരണം ഒക്കെ നടത്താ. ന്നിട്ട് വരുമ്പോ ധ്രുവസ്ഥാനവും ഭഗവാൻ ധ്രുവന് ആശീർവദിച്ചു.

പക്ഷേ ധ്രുവനോ തിരിച്ചു പോകുമ്പോ കരഞ്ഞു കൊണ്ടേ പോണു. വിദുരർ ചോദിച്ചു ന്തിനാ ഇങ്ങനെ കരയണേ. കൊച്ചുകുട്ടി ഭഗവദ് പ്രാപ്തി നേടീട്ട് ആരെങ്കിലും ഇങ്ങനെ കരയോ. മൈത്രേയമഹർഷി പറഞ്ഞു. അമ്മയുടെ വാക് ബാണം കൊണ്ട് വേദനിച്ച ആ ഹൃദയത്തിൽ ആ വേദന വളരെ പ്രബലമായിരുന്നത് കൊണ്ട് ഭഗവാൻ മുമ്പിൽ വന്ന് നിന്നിട്ടും ആ വാസനയ്ക്കനുസരിച്ച് ഭഗവാനിൽ നിന്ന് അനുഗ്രഹം വാങ്ങി തിരിച്ചു പോവാണല്ലോ.

ഭവച്ഛിദമയാചേഽഹം ഭവം ഭാഗ്യവിവർജ്ജിത:
ഞാനൊരു ഭാഗ്യം കെട്ടവൻ.

സംസാരവൃക്ഷത്തിനെ തന്നെ വേരോടെ പിഴുതെറിഞ്ഞ് ഭഗവദ് പ്രാപ്തി തരാൻ ശക്തനായ ഭഗവാൻ മുമ്പിൽ വന്ന് നില്ക്കുമ്പോ ഞാനീ രാജ്യസുഖവും വാങ്ങിച്ച് കൊണ്ടാണല്ലോ പോണത്. ഇനിയിപ്പോ ഈ രാജ്യം എന്തിന് കൊള്ളും?
ശ്രീനൊച്ചൂർജി
*തുടരും. ..*

lakshmi prasad