ബ്രഹ്മം
“അയം ആത്മാ ബ്രഹ്മ” എന്നതു് മാണ്ഡൂക്യോപനി
ഒരേയൊരു കോശത്തില്‍നിന്നാണല്ലോ ഓരോ ജീവിയും ഉദ്ഭവിക്കുന്നതു്? കോശത്തില്‍ ദ്രവ്യമുണ്ടു്, പ്രാണനുമുണ്ടു്;
പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ ഉല്‍പ്പത്തിയും ഇതുപോലെതന്നെയാണെന്നു നാം നേരത്തേ കണ്ടതാണു്. ഊര്‍ജവും (രയി) പ്രാണനും ആദ്യം ഉണ്ടായെന്നും അതില്‍ ആത്മചൈതന്യ൦ അഥവാ ബോധം അന്തര്യാമിയായി നിലകൊണ്ടിരുന്നുവെന്നും നാം കണ്ടു. ഈ ആരംഭാവസ്ഥയെപ്പറ്റി ഒന്നു സങ്കല്‍പ്പിച്ചുനോക്കൂ. കോശവിഭജനം ആരംഭിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ആദ്യകോശത്തിന്‍റെ അവസ്ഥ പോലെയാണതു്. എല്ലാം ഏകമായി നില്‍ക്കുന്നു. എന്നാല്‍ അതില്‍ അനശ്വരമായ ആത്മാംശത്തിനൊപ്പം നശ്വരമായ രയിയുണ്ടു്; പ്രാണനുമുണ്ടു്. അതാ
ഇനി, ബ്രഹ്മത്തെപ്പറ്റി ഇതുവരെ ചര്‍ച്ചചെയ്ത കാര്യങ്ങള്‍ ഉപനിഷത്തുകളില്‍ എങ്ങനെ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു എന്നു നോക്കാം. ബ്രഹ്മത്തിനു രണ്ടു ഭാവങ്ങളുണ്ടെന്നു ബൃഹദാരണ്യകം പറയുന്നു (2.3.1); മൂര്‍ത്തവും അമൂര്‍ത്തവും, മര്‍ത്ത്യവും അമൃതവും, അചരവും ചരവും, ഗോചരവും അഗോചരവും. ഇതില്‍ അമൂര്‍ത്തവും അമൃതവും അചരവും അഗോചരവുമായതു് ആത്മചൈതന്യമത്രേ. കേനം (2.1) പറയുന്നു, ‘ബ്രഹ്മത്തെ അറിയുന്നതു വളരെ എളുപ്പമാണെന്നു നിങ്ങള്‍ കരുതുന്നുവെങ്കില്‍ ഉറപ്പാണു്, നിങ്ങള്‍ ബ്രഹ്മത്തിന്‍റെ രൂപം മാത്രമേ കാണുന്നുള്ളു’. ബ്രഹ്മം രൂപത്തോടു കൂടിയതാണെന്നു് ഇതു സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ആത്മാവു് അരൂപിയാണെന്നുള്ളതു നാം നേരത്തേ കണ്ടതാണു്.
ബ്രഹ്മത്തിന്‍റെ പേരു ‘സത്യ’മെന്നാണെന്നു ഛാന്ദോഗ്യവും (8.3.4) ബൃഹദാരണ്യകവും (5.4.1). ‘സത്യം’എന്നാല്‍ സ-തി-യം. ഇതില്‍ ‘സ’ അമൃതവും ‘തി’ മര്ത്
ബ്രഹ്മത്തില്‍നിന്നാണു് എല്ലാം ഉണ്ടായതെന്നു ബൃഹദാരണ്യകം 1.4.10-ൽ പറയുന്നു. ഇവിടെ ഉള്ളതെല്ലാം ബ്രഹ്മം തന്നെയെന്നു മുണ്ഡകവും (2.2.11) ഛാന്ദോഗ്യവും (3.14.1). എല്ലാ ഭൂതങ്ങളും ഏതില്‍നിന്നുണ്ടായോ ഏതിനാല്‍ ജീവിക്കുന്നുവോ അവസാനം ഏതില്‍ ചെന്നുചേരുന്നുവോ അതാണു ബ്രഹ്മം (തൈത്തിരീയം 3.1).
ബ്രഹ്മം സത്യവും ജ്ഞാനവും അനന്തവുമാണെന്നു (“സത്യം ജ്ഞാനം അനന്തം ബ്രഹ്മ”)തൈത്തിരീയം 2.1-ല്‍ പറയുന്നു. ആത്മാവു സത്-ചിത്-ആനന്ദം ആണെന്നു നാം കണ്ടുകഴിഞ്ഞതാണു്. സത്തിന്‍റെ പ്രകടിതഭാവമാകുന്നു സത്യം; ചിത്തിന്‍റേതു ജ്ഞാനവും ആനന്ദത്തിന്‍റേതു അനന്തവുമാകുന്നു. (അനന്തമായതാണു സുഖം നല്‍കുന്നതെന്നു ഛാന്ദോഗ്യം 7.23.1).
ആത്മാവും ബ്രഹ്മവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ഇതില്‍നിന്നൊക്കെ വ്യക്തമാകും. ആത്മാവിന്‍റെ അമൂര്‍ത്ത പ്രകടിതഭാവമാണു ബ്രഹ്മം, നാമരൂപങ്ങള്‍ക്കതീതമായ അവ്യക്തഭാവം. വികാസം കൊണ്ടു് ഈ അവ്യക്ത ഭാവത്തിനു നാമരൂപങ്ങളായി വ്യക്തത ലഭിക്കുമ്പോള്‍ അതു പ്രപഞ്ചമായിത്തീരുന്നു.
“ആത്മാവു് അണിമാ (അതിസൂക്ഷ്മഭാവം) ആകുന്നു. ആത്മ ശക്തിയോടുകൂടിയതാണു് ഇവിടെയുള്ളതെല്ലാം. അതെല്ലാം സത്യമാ കുന്നു. അതു നീ ആകുന്നു”, ഉദ്ദാലക ആരുണി സ്വപുത്രനായ ശ്വേത കേതുവിനോടു പറഞ്ഞതായി ഛാന്ദോഗ്യത്തില്‍ (6.8.7, 6.9.4, 6.10.3, 6.11.3,.........)രേഖപ്പെടുത്തി
ആത്മാവില്‍നിന്നുണ്ടായതാണു ബ്രഹ്മമെന്നു് (ആത്മാവു ബ്രഹ്മ യോനിയാണെന്നു്) മുണ്ഡകം 1.1.9,3.1.3, ശ്വേതാശ്വതരം 5.6, 6.18 എന്നിവയില്‍ വ്യക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഇതേ ആശയം ഗീത 3.15, 14.27, 18.54 എന്നിവയിലും കാണാം. ഗീത 3.15-ല്‍ പറയുന്നതു ബ്രഹ്മം അക്ഷരമായതില്‍നിന്നുദ്ഭവിച്ചു എന്നാണു്. ഇവിടെ ‘ബ്രഹ്മ’ത്തിനു വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ പൊതുവേ നല്‍കിയിരിക്കുന്ന അര്‍ത്ഥം ‘വേദങ്ങള്‍’ എന്നാണു്. കര്‍മ്മം ബ്രഹ്മത്തില്‍നിന്നുദ്ഭവിച്ചു എന്നു് ഈ ശ്ലോകത്തിന്‍റെ ആദ്യഭാഗത്തു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണു ബ്രഹ്മത്തിനു് ഇങ്ങനൊരര്‍ത്ഥം നല്‍കാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതു്. ആരാധനാപരമായ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ വേദങ്ങളിലെ നിഷ്കര്‍ഷ അനുസരിച്ചാണല്ലോ ചെയ്യുന്നതു്. എന്നാല്‍ ഈ അര്‍ത്ഥം അടുത്ത ശ്ലോകാന്ത്യത്തിനു യോജിക്കില്ല. അതില്‍ പറയുന്നതു് എല്ലായിടവും വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്ന ബ്രഹ്മം കര്‍മ്മങ്ങളില്‍ പ്രതിഷ്ഠിതമായിരിക്കുന്നു എന്നാണു്. വേദങ്ങള്‍ അങ്ങനെ വ്യാപിച്ചുനില്‍ക്കുന്നില്ലല്ലോ
ബ്രഹ്മത്തിനുള്ള മറ്റൊരു പേരാണു ഹിരണ്യഗര്‍ഭം എന്നതു്. സൂക്ഷ്മശരീരത്തോടുകൂടിയ ആത്മാവു എന്നാണു് ഹിരണ്യഗര്‍ഭത്തിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം. അതുമാത്രമല്ല, ശ്വേതാശ്വതരം 3.4
source from net
