പരമാത്മാവും പരബ്രഹ്മവും
ആത്മാവും ബ്രഹ്മവും എന്താണെന്നും അവ തമ്മില്‍ എങ്ങനെ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും നാം മനസ്സിലാക്കി. സര്വ്വഭൂതങ്ങളെ
ഇതിനുപോത്ബലകമായി ഭഗവദ്ഗീത പറയുന്നതു നോക്കുക: “ഈ ലോകത്തു പുരുഷന്‍ രണ്ടുവിധമാണു്; ഇതിലൊന്നു ക്ഷരവും (നശിച്ചുപോകുന്നതു്), മറ്റേതു് അക്ഷരവും. ഭൂതങ്ങളെല്ലാം ക്ഷരമാ കുന്നു. കൂടസ്ഥനാണു് അക്ഷരമായതു് (15.16)”. കൂടസ്ഥനെന്നാല്‍ ഉള്ളില്‍ വ്യാപിച്ചുനില്‍ക്കുന്ന മായാവിയായ ആത്മാവു് എന്നു വിവക്ഷ. ഗീത തുടര്‍ന്നുപറയുന്നു, “എന്നാല്‍, പരമാത്മാവു് എന്നറി യപ്പെടുന്ന ഉത്തമപുരുഷന്‍ ലോകത്രയം മുഴുവന്‍ നിറഞ്ഞുനിന്നു ഭരിക്കുന്ന അവ്യയനായ ഈശ്വരനാകുന്നു (15.17)”.
ആത്മാവും ബ്രഹ്മവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമെന്തോ അതുതന്നെ പരമാത്മാവും പരബ്രഹ്മവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം.
മുകളില്‍ ആത്മാവിനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞപ്പോള്‍ പുരുഷനെയും പ്രകൃതിയെയും കുറിച്ചു പരാമര്‍ശിക്കുകയുണ്ടായി. പലതായി പ്രത്യക്ഷനാകാനുള്ള ആത്മാവിന്‍റെ കഴിവിനെയാണു മായ അഥവാ പ്രകൃതി എന്നു വിളിക്കുന്നതെന്നും തന്‍റെ മായാശക്തിയായ ആ പ്രകൃതിയെ ഉണര്‍ത്തി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആത്മാവു പുരുഷന്‍ എന്നാണു് അറിയപ്പെടുകയെന്നും നാം അവിടെ മനസ്സിലാക്കി. പുരുഷനായി നില്‍ക്കുന്ന ആത്മാവാണു പ്രകൃതിയെന്ന ഉപാധിയിലൂടെ എല്ലാ ഭൂതങ്ങളെയും പ്രകടിതമാക്കുന്നതും അന്ത്യത്തില്‍ പിന്‍വലിക്കുന്നതും (ഗീത 4.6, 9.7 & 9.8; ശ്വേതാശ്വതരോ
പുരുഷ-പ്രകൃതി ദ്വന്ദ്വത്തിന്‍റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ വീക്ഷിക്കുമ്പോള്‍ എല്ലാ ഭൂതങ്ങളിലും ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മവും ശ്രേഷ്ഠവും പരമവുമായിട്ടുള്ളതു പുരുഷനാകുന്നു. കാരണം, പുരുഷനില്‍നിന്നാണല്ലോ മറ്റുള്ളതെല്ലാം ഉദ്ഭൂതമായിട്ടുള്ളതു് (ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത് 1.4.1 മുതല്‍
പ്രകൃതിശക്തിയാല്‍ ഉത്പ്പന്നമാകുന്ന ഭൗതികശരീരത്തെയാണു ക്ഷേത്രം എന്നു വിളിക്കുന്നതു്. അതിലിരുന്നു് അതിനെ അറിയുന്ന ശക്തിയാണു ക്ഷേത്രജ്ഞന്‍. എല്ലാ ക്ഷേത്രങ്ങളിലെയും ക്ഷേത്രജ്ഞന്‍ ഒരാള്‍ തന്നെ; ആത്മാവു് (ഗീത 13.1, 13.2). പ്രകൃതി-പുരുഷന്മാരുടെ ഭൗതികപ്രകടനാവസ്ഥയെയാണു ക്ഷേത്ര-ക്ഷേത്രജ്ഞസംജ്ഞകള്‍ കുറി ക്കുന്നതെന്നു് ഇതില്‍നിന്നു മനസ്സിലാക്കാമല്ലോ. അതായതു്, ഈ പ്രപഞ്ചത്തില്‍ സ്ഥാവരജംഗമങ്ങളായി എന്തെല്ലാമുണ്ടോ അവയെല്ലാം ക്ഷേത്ര-ക്ഷേത്രജ്ഞസം‍യോഗം കൊണ്ടുണ്ടായിട്ടുള്ളതാണു് (ഗീത 13.26).
ഈശ്വരന്‍ എന്നതിനു ഭരിക്കുന്നവന്‍ എന്നാണര്‍ത്ഥമെന്നും സച്ചിദാനന്ദസ്വരൂപനായ ആത്മാവിനെയാണു ഉപനിഷത്തുകള്‍ ഈശ്വരനായി വാഴ്ത്തുന്നതെന്നു൦ നാം നേരത്തേ കണ്ടതാണു്. ഈശ്വരന്‍ ഏകനാണെന്നും അവന്‍ എല്ലായിടവും വ്യാപിച്ചുനില്‍ക്കുന്നുവെന്നും ഉപനിഷത്തുകളും ഭഗവദ്ഗീതയും പറയുന്നു. ഈശ്വരസ്വരൂപം സത്-ചിത്-ആനന്ദ൦ ആകയാല്‍ നിലനില്‍ക്കുക - അറിയുക, അറിയിക്കുക - ആനന്ദിക്
ആത്മാവു് അരൂപിയാണെന്നു നാം മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ടല്ലോ. അതിനര്‍ത്ഥം ഈശ്വരന്‍ അരൂപിയാണെന്നാണു്. ഹിന്ദുമതത്തില്‍ അനേകം ദൈവങ്ങളെ ആരാധിക്കുന്നതു് ഓരോ ദൈവവും പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന പ്രാപഞ്ചികഗുണങ്ങളെ സാക്ഷാത്കരിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണു്. വിദ്യയ്ക്കുവേണ്ടി സരസ്വതിയെയും വിഘ്നമകറ്റാന്‍ ഗണപതിയെയും ദുരിതനിവാരണത്തിനു കൃഷ്ണനെയുമൊക്കെ ആളുകള്‍ ഭജിക്കുന്നു. ഇതെല്ലാം ഐഹികസുഖങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടിയുള്ള പ്രയത്നങ്ങളല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. യഥാര്‍ത്ഥ ഈശ്വരഭക്തി ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിനുവേണ്ടിയു
ദൈവാരാധനയുടെ ഏറ്റവും പ്രാകൃതവും ഗര്‍ഹണീയവുമായ മുഖം വഴിപാടുകളുടെയും നേര്‍ച്ചകളുടെയുമാണു്. പ്രീതിപ്പെടുത്തിയാല്‍ പ്രസാദിക്കുകയും അല്ലെങ്കില്‍ ശപിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദൈവങ്ങള്‍ മനുഷ്യസ്വഭാവത്തിലെ അല്‍പത്തത്തിന്‍റെ പ്രതീകങ്ങളാണു്. വഴിപാടുകളും നേര്‍ച്ചകളും സ്വീകരിച്ചിട്ടു ദൈവങ്ങള്‍ നമുക്കു തരുന്നു എന്നു നാം കരുതുന്ന കാമിതങ്ങള്‍ യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ നമ്മുടെതന്നെ ആത്മശക്തിയാല്‍ നാം സ്വയം നേടുന്നവയാണു് (പ്രശ്നോപനിഷത് 3.10; ഗീത 5.14, 5.15,7.20, 7.21, 7.22).
നമ്മില്‍നിന്നന്യമായി വെളിയിലെവിടെയോ വസിക്കുന്ന ഈശ്വരന്‍ നമ്മുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന കേട്ടു ദയ തോന്നി അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ചൊരിയുന്നു എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നതു മൂഢത്വമാണു്. കാരണം, ഈശ്വരന്‍ എല്ലായിടവും വ്യാപിച്ചു്, എല്ലാവരിലും അന്തര്യാമിയായി നിലകൊള്ളുന്ന ഒരു ശക്തിയാകുന്നു. ഈ സത്യം നാം ഇതിനോടകം മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുള്ളതാണു്. എല്ലാ ഉപനിഷത്തുകളും ഇക്കാര്യം ഊന്നിയൂന്നി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നുണ്ടു് (ഛാന്ദോഗ്യം 3.14.2; ബൃഹദാരണ്യകം 3.7.1 മുതല്‍ 3.7.23 വരെ; കഠം 2.20; ഈശം 5; മുണ്ഡകം 1.1.6, 2.2.6; ശ്വേതാശ്വതരം 1.15, 1.16, 3.7, 3.9, 3.11, 3.
ഉപനിഷന്മതപ്രകാരം സച്ചിദാനന്ദസ്വരൂപനായ ആത്മാവല്ലാതെ മറ്റൊരു ഈശ്വരനില്ല. സം‍ഹിതകളും പുരാണങ്ങളും ഇതിഹാസങ്ങളും പാടിപ്പുകഴ്ത്തുന്ന ദേവന്മാരും ദേവികളുമെല്ലാം ആത്മാവിന്‍റെ ഭൗതികപ്രകടനങ്ങളിലെ ഏതെങ്കിലും അംശങ്ങളുടെ മൂര്‍ത്തിമദ്ഭാവങ്ങള്‍ മാത്രമാകുന്നു. എന്നാല്‍, ബ്രഹ്മാ-വിഷ്ണു-മഹേശ്
ഋഷിദര്‍ശനങ്ങളുടെ അവസാന വാക്കാണു് ഉപനിഷന്മതം. ഭൗതികവൈവിദ്ധ്യങ്ങള്ക്കപ്പുറത്
source fromnet
