വേദങ്ങൾ മനഃപാഠമാക്കാൻ പിന്തുടരുന്ന ഒരേയൊരു രീതി (ശ്രവണം, മനനം, കീർത്തനം എന്നിവയാണ് ഘട്ടങ്ങൾ) വാമൊഴി പാരായണം മാത്രമാണ്, കാരണം വേദമന്ത്രങ്ങളുടെ വൈദഗ്ദ്ധ്യം ജപത്തിന്റെ ശബ്ദത്തിലും സ്പന്ദനങ്ങളിലും ശരിയായ സ്വരത്തിലും ഉച്ചാരണത്തിലുമാണ്. പുസ്തകങ്ങളിൽ നിന്ന് അവ ഒരിക്കലും പഠിക്കാൻ കഴിയാത്തതിന്റെ കാരണം വിവിധ പിശകുകൾ ഉണ്ടാകാമെന്നതാണ്. ജപവും ഗാനവും ഒരു ബഹുമുഖ സമീപനമാണ്, അതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നവ: വർണ്ണം (അക്ഷരം) സ്വര (ആക്സന്റ്) മാത്ര (ദൈർഘ്യം) ബലം (ശ്രമം) സാമ (ഒരുപോലെയുള്ള സ്വരം) സന്താന (തുടർച്ചയും സന്ദർഭവും) ജപം ചെയ്യുമ്പോൾ തെറ്റുകൾ കടന്നുവരാമെന്ന് നമ്മുടെ ഋഷിമാർ വിശകലനം ചെയ്യുകയും തെറ്റിന്റെ നിയമങ്ങൾ / സാധ്യതകൾ ക്രോഡീകരിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഗീതിശീധ്രി ശിര:കമ്പീ തഥാലിഖിതപാഠക: । അനർഥജ്ഞഃ അൽപകണ്ഠശ്ച ഷഡൈതേ പാഠകാധമ: ॥ 1) പാട്ടുപാടുന്ന രീതിയിൽ ജപിക്കുന്നയാൾ 2) വേഗത്തിൽ പാടുന്നു (ടെമ്പോ) 3) അനാവശ്യമായി തല കുലുക്കുന്നു 4) എഴുതിയ ഒരു സ്ക്രിപ്റ്റിൽ നിന്ന് വായിക്കുന്നു 5) അർത്ഥം മനസ്സിലാകുന്നില്ല 6) ദുർബലമായ ശബ്ദത്തിൽ പാരായണം ചെയ്യുന്നു ഒരു സാമവേദ വിദ്യാർത്ഥി എന്ന നിലയിൽ, ഒരു ഗുരുവില്ലാതെയും വാമൊഴിയായി മനഃപാഠമാക്കാതെയും പഠിക്കുക അസാധ്യമാണെന്ന് എനിക്കറിയാം. വേദങ്ങൾ എപ്പോഴും വാമൊഴി പാരായണം വഴിയാണ് അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചിട്ടുള്ളത്, ലോകാവസാനം വരെ അങ്ങനെ തന്നെ തുടരുകയും ചെയ്യും. സൃഷ്ടി നടക്കുന്നതിന് മുമ്പ് ബ്രഹ്മാവ് പരബ്രഹ്മത്തിൽ നിന്നുള്ള കമ്പനത്തിലൂടെ വേദങ്ങളെ പൂർണ്ണമായി ഗ്രഹിച്ചു. ശങ്കരൻ തന്റെ സാധന പഞ്ചകത്തിൽ മനുഷ്യവർഗം പിന്തുടരേണ്ട ആദ്യത്തെ കാര്യം വിശദീകരിക്കുന്നു, ഏത് സംസ്ഥാനങ്ങളാണ് വേദോ നിത്യമധീയതാം തദുദിതാം കർമ്മ സ്വനുഷ്ഠീയതാം । വേദങ്ങൾ ദിവസവും (വാമൊഴിയായി ഉരുവിടുന്നതിലൂടെ) പരിശീലിക്കുക, അതിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ നിങ്ങളുടെ പ്രവൃത്തികൾ (കർമം) ചെയ്യുക.