ശങ്കരാചാര്യരുടെ ശിഷ്യൻ ഹസ്താമലകൻ “കസ്ത്വം ശിശോ കസ്യ കുതോസി ഗന്ത കിം നാമ തേ ത്വം കുത ആഗതോസി | ഏതന്മയോക്തം വദ ചാർഭകത്വം മത്പ്രീതയെ പ്രീതി വിവർദ്ധനോസി ||“ കുഞ്ഞേ നീ ആരാണ് ? ആരുടെ മകൻ ആണ് ? എങ്ങോട്ട് ആണ് പോകുന്നത് ? നിന്റെ പേര് എന്താണ് ? നീ എവിടെ നിന്ന് വരുന്നു ? കുഞ്ഞേ എന്ടെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി നല്കു . നീ എന്നിൽ കൌതുകം ജനിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു . “ നാഹം മനുഷ്യോ നച ദേവ യക്ഷൌ ന ബ്രാഹ്മണ ക്ഷത്രിയ വ്യശ്യശൂദ്രഃ | ന ബ്രഹ്മചാരി ന ഗൃഹീ വനസ്ഥഃ ഭിക്ഷുർന ചാഹം നിജ ബോധ രൂപഃ || “ ഞാൻ മനുഷ്യൻ അല്ല , ദേവനോ യാക്ഷനോ അല്ല . ബ്രാഹ്മണൻ , ക്ഷത്രിയൻ , വ്യശ്യൻ , ശൂദ്രൻ എന്നിവയും ഞാൻ അല്ല . വിദ്യാർഥി , ഗൃഹസ്ഥൻ , വാനപ്രസ്ഥൻ , സന്യാസി ഇതൊന്നും ഞാൻ അല്ല . ഞാൻ നിത്യവും ബോധസ്വരൂപൻ ആണ് . കാരണം , അല്ല അല്ല എന്ന് പറഞ്ഞവ എല്ലാം ശരീരത്തെ അപേക്ഷിച്ചുള്ള ആപേക്ഷികമായ വസ്തുതകൾ ആണ് . ആത്മാവ് എന്നത് നിരപേക്ഷമായ തത്ത്വം ആണ് . ശരീരവും ആത്മാവും തമ്മിൽ ബന്ധം ഒന്നും ഇല്ല . ബന്ധം അജ്ഞാനികളായ നാം ആരോപിക്കുന്നതാണ് . കയറിനെ പാമ്പ് എന്ന് ഭ്രമിക്കുമ്പോലെ . പാമ്പ് കണപ്പെടുമ്പോഴും ഇല്ലാത്ത ഒന്നാണ് . എപ്പോഴും കയർ മാത്രം ആണ് സത്യം . ഈശ്വരൻ സത്യവും , ഈശ്വരനിൽ നാം ആരോപിക്കുന്ന പ്രപഞ്ചം മിഥ്യയും ആണ് . ബോധം / ജ്ഞാനം ഈശ്വരസ്വരൂപം ആണ് . ഒരുവൻ ഞാൻ ബോധസ്വരൂപി ആണെന്ന് അനുഭവിക്കുന്നപക്ഷം അവൻ ഈശ്വരനിൽ നിന്ന് അന്യൻ അല്ല . അവൻ പരമേശ്വരൻ തന്നെ ആണ് .

काव्यादिकस्यैव विनार्थबोधं सा व्यर्थता भूरिजपेन नित्यम्। जपे मनूनां न तथाऽत्र विद्वन् पूर्वर्षयो व्यासमुखा: प्रमाणम् ॥ अतीव दुर्ग्राह्यमहो षडंग - विदां नराणामपि मन्त्रतत्त्वम् । गुरूक्तरीत्यैव हि तज्जपेन सदेष्टसिद्धिः किल हे मनीषिन् । न भारभूता मनुसन्ततिस्सा शुभार्थदा तत्समुपासकानाम्। तदर्थचिन्तापि वरा हि तेषां स्वधीविलासाय हि सेतरेषां

ഒരിക്കൽ ഗാന്ധാരി, ഭഗവാൻ കൃഷ്ണനോട് പറഞ്ഞു കൃഷ്ണാ, പാണ്ഡവർ യുദ്ധം ജയിച്ചതിനും എന്റെ മക്കളെല്ലാം വധിക്കപ്പെട്ടതിനും കാരണം നീയാണ്. ശ്രീകൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു.. ഞാൻ ആരെയും രക്ഷിക്കയോ, ശിക്ഷിക്കയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. അവരവർ ചെയ്യുന്ന പ്രവൃത്തിയുടെ ഫലം അവരവർ അനുഭവിക്കുന്നു; അത്ര മാത്രം. ഒരു അമ്മ എന്ന നിലയിൽ നിങ്ങൾ മക്കളെ ശാസിച്ചിട്ടുണ്ടോ..? അന്ധനായ ഭർത്താവിന്റെ കണ്ണുകളാവേണ്ടതിനു പകരം, നിങ്ങൾ ക്ഷണിച്ചു വരുത്തിയ അന്ധതയുമായി കാലം പാഴാക്കി. കണ്ണും മൂടിക്കെട്ടി ഇങ്ങനെ ഇരുന്നാൽ, ഇതുതന്നെ ഫലം. കുന്തിദേവിയെ നോക്കൂ, ഭർത്താവ് മരിച്ചിട്ടും പുത്രന്മാരുടെ കൂടെ അവർ സദാ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ സുഖത്തിലും, ദുഖത്തിലും കുന്തി പിന്തിരിഞ്ഞില്ല. അമ്മയുടെ സാമീപ്യം പാണ്ഡവരെ ധർമ്മ ബോധമുള്ളവരാക്കി. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു പരിചരണം, ശ്രദ്ധ, നിങ്ങളുടെ മക്കൾക്ക് അമ്മയിൽ നിന്നു ഒരിക്കലും ലഭിച്ചില്ല; അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവർക്കു വഴിതെറ്റി. അമ്മയുടെ സ്നേഹവും ശാസനയും മക്കളുടെ ശരിയായ വളർച്ചയ്ക്ക് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. ഇന്നത്തെ തിരക്കുപിടിച്ച ജീവിതത്തിൽ, പല കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും ഇത് നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നു. പുരാണകഥകളും കുടുംബബന്ധങ്ങളുടെയും ആചാരമര്യാദകളുടെയും കഥകൾ പറഞ്ഞുകൊടുക്കേണ്ട മുത്തശ്ശിയും മുത്തച്ഛനും വൃദ്ധസദനങ്ങളിലാണ്. മുത്തശ്ശിക്കഥകൾ കേട്ടുറങ്ങേണ്ട കുഞ്ഞുങ്ങൾ ടീവി സീരിയലുകൾ കണ്ടുറങ്ങുന്നു. അണുകുടുംബങ്ങളിലെ അച്ഛനുമമ്മയും വീട്ടിൽ മക്കൾക്ക് ഇന്റർനെറ്റ് സംവിധാനങ്ങൾ ഒരുക്കികൊടുത്തിട്ടു, ജോലികഴിഞ്ഞെത്തുമ്പോഴേക്കും രാത്രിയാകും... പൂജാമുറിയിലെ നിലവിളക്കുകൾ കത്താറേയില്ല.. നമ്മുടെ പെൺകുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് കെണിയൊരുക്കി കാത്തിരിക്കുന്നവരെക്കുറിച്ചു നമ്മൾ അറിയുന്നില്ല...അറിയുന്നത് കെണിയിൽ വീണുകഴിഞ്ഞു മാത്രം. അമ്മമാർ കണ്ണുമൂടി കെട്ടിയ ഗാന്ധാരി അല്ല...കണ്ണു തുറന്നിരുന്ന കുന്തി ആകുക.🙏 💕ഹരേ കൃഷ്ണ 💕

സന്ധ്യനേരം ഈശ്വരപ്രാർഥനയ്ക്കുള്ള സമയമാണ്. വൈകുന്നേരം പൊതുവെ 6 നും 7നും ഇടയിൽയുള്ള സമയത്തെ സന്ധ്യാദീപം തെളിച്ച് നാമജപം നടത്തുവാനുള്ള ഉത്തമ സമയമായി കണക്കാക്കുന്നു. ഈ സമയത്തു ചില ചിട്ടകൾ പാലിക്കുന്നത് കുടുംബൈശ്വര്യത്തിനു കാരണമാകും. സന്ധ്യയ്ക്ക് മുമ്പേ വീടുംപരിസരവും തൂത്തു വൃത്തിയാക്കി തുളസിവെള്ളമോ ഉപ്പുവെള്ളമോ തളിച്ച് ശുദ്ധി വരുത്തുക. ശേഷം ശരീര ശുദ്ധി വരുത്തി നിലവിളക്ക് തെളിയിക്കുക. നിലവിളക്ക് ഒരുക്കുന്ന സമയത്ത് *സര്‍വ മംഗള മംഗല്യേ ശിവേ സര്‍വാര്‍ഥസാധികേ ശരണ്യേ ത്ര്യംബകേ ഗൗരീ നാരായണി നമോസ്തുതേ* എന്ന് ജപിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുക. നിലവിളക്കിനു മുന്നിൽ വാൽക്കിണ്ടിയിൽ ശുദ്ധജലം, തട്ടത്തിൽ പൂക്കൾ, ചന്ദനത്തിരി എന്നിവയുണ്ടായിരിക്കണം. എള്ളെണ്ണ ഒഴിച്ച നിലവിളക്കിൽ കൈകൂപ്പുന്ന രീതിയിൽ ഇരുവശത്തേക്കും തിരിയിട്ടു ആദ്യം പടിഞ്ഞാറുഭാഗത്തു ദീപം തെളിയിച്ച ശേഷം കിഴക്കു ദീപം കൊളുത്തുക. സന്ധ്യാനേരം കഴിയുന്നത്‌ വരെ കുടുംബാംഗങ്ങൾ വിളക്കിനു മുന്നിൽ ഇരുന്നു നാമം ജപിക്കണം. വെറും നിലത്തിരുന്നു നാമജപം പാടില്ല. പുൽപ്പായയിലോ മറ്റോ ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്നുവേണം നാമജപം. ജപത്തിൽ കീർത്തനങ്ങളും മന്ത്രങ്ങളും ഉൾപ്പെടുത്തണം. സന്ധ്യയ്ക്കു ഭക്ഷണം തയ്യാർ ചെയ്യുന്നതും കഴിക്കുന്നതും ഒഴിവാക്കുക. സ്നാനം, തുണികഴുകൽ, വീട് വൃത്തിയാക്കൽ, പണം നൽകൽ, ധാന്യമോ തൈലമോ കൊടുക്കൽ, വിനോദ വ്യായാമങ്ങൾ ഇവയൊന്നുമരുതെന്നാണ് കാലങ്ങളായുള്ള വിശ്വാസം. കൂടാതെ ഈ സമയത്ത് ഭവനത്തിൽ കലഹമുണ്ടാക്കുന്നത് കഴിവതും ഒഴിവാക്കുക. വീട്ടിൽ നിന്ന്‌ തൃസന്ധ്യയ്ക്ക്‌ പുറത്തോട്ടു പോകുകയുമരുത്‌. ഗണപതി, സരസ്വതി, ഗുരു എന്നിവരെ വന്ദിച്ച ശേഷമാവണം നാമം ജപിക്കൽ. *ഓം നമഃശിവായ, ഓം നമോ നാരായണായ* എന്നിവ 108 തവണ ജപിക്കുക. കഴിയാവുന്നത്ര എണ്ണം ഈശ്വര നാമങ്ങളും മന്ത്രങ്ങളും ജപിക്കുന്നത് അത്യുത്തമം. എങ്കിലും നിത്യവും സന്ധ്യക്ക്‌ മുടങ്ങാതെ ഈ നാമങ്ങൾ ജപിക്കണം. *✨ഗണപതി* *ഏകദന്തം മഹാകായം* *തപ്തകാഞ്ചന സന്നിഭം* *ലംബോദരം വിശാലാക്ഷം വന്ദേഹം ഗണനായകം* *✨സരസ്വതി* *സരസ്വതി നമസ്തുഭ്യം വരദേ കാമരൂപിണീ* *വിദ്യാരംഭം കരിഷ്യാമി സിദ്ധിര്‍ ഭവതുമേസദാ.* *✨ഗുരു* *ഗുരുര്‍ ബ്രഹ്മാ ഗുരുര്‍ വിഷ്ണു ഗുരുര്‍ ദേവോ മഹേശ്വരഃ* *ഗുരു സാക്ഷാത് പരബ്രഹ്മ തസ്മൈ ശ്രീ ഗുരവേ നമഃ* *✨മഹാദേവൻ* *ശിവം ശിവകരം ശാന്തം ശിവാത്മാനം* *ശിവോത്തമം* *ശിവമാര്‍ഗ്ഗപ്രണേതാരം* *പ്രണതോസ്മി സദാശിവം* *✨ദക്ഷിണാമൂർത്തി* *ഗുരവേ സര്‍വ ലോകാനാം ഭിഷജേ ഭവരോഗിണാം* *നിധയേ സര്‍വവിദ്യാനാം ദക്ഷിണാമൂര്‍ത്തയേ നമഃ* *✨ഭദ്രകാളി* *കാളി കാളി മഹാകാളി ഭദ്രകാളി നമോസ്തുതേ* *കുലം ച കുലധര്‍മം ച മാം ച പാലയ പാലയ* *✨സുബ്രമണ്യൻ* *ഷഡാനനം ചന്ദനലേപിതാംഗം മഹാദ്ഭുതം* *ദിവ്യമയൂരവാഹനം* *രുദ്രസ്യ സൂനും* *സുരലോക നാഥം ബ്രഹ്മണ്യദേവം ശരണംപ്രപദ്യേ* *✨നാഗരാജാവ്* *പിങ്ഗലം വാസുകിം ശേഷം പത്മനാഭം ച* *കംബലം* *ശംഖപാലം* *ധൃതരാഷ്ട്രം* *തക്ഷകം കാളിയം തഥാ* *✨ധന്വന്തരീമൂർത്തി* *ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ* *ധന്വന്തരേ അമൃതകലശ ഹസ്തായ* *സർവാമയ വിനാശായ ത്രൈലോക്യനാഥായ ഭഗവതേ മഹാവിഷ്ണവേ നമഃ* *✨മഹാവിഷ്ണു* *ഹരേ രാമ ഹരേ രാമ രാമ രാമ ഹരേ ഹരേ* *ഹരേ കൃഷ്ണ ഹരേ കൃഷ്ണ കൃഷ്ണ കൃഷ്ണ ഹരേ ഹരേ* *✨നരസിംഹമൂർത്തി* *ഉഗ്രവീരം മഹാവിഷ്ണും ജ്വലന്തം സർവതോമുഖം* *നൃസിംഹം ഭീഷണം ഭദ്രം മൃത്യുമൃത്യും നമാമ്യഹം* *✨മഹാലക്ഷ്മി* *അമ്മേ നാരായണ ദേവീ നാരായണ* *ലക്ഷ്മീ നാരായണ ഭദ്രേ നാരായണ* *✨ശാസ്താവ്* *ഭൂതനാഥ സദാനന്ദ സർവഭൂത ദയാപര* *രക്ഷരക്ഷ മഹാബാഹോ ശാസ്ത്രേ തുഭ്യം നമോനമഃ* 🙏

*#കാമദ_ഏകാദശി* 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 യുധിഷ്ഠിര മഹാരാജാവ് പറഞ്ഞു, "അല്ലയോ , ശ്രീകൃഷ്ണ, വാസുദേവ, ദയവായി എന്റെ എളിയ പ്രണാമങ്ങൾ സ്വീകരിക്കുക. ചൈത്ര മാസത്തിന്റെ [മാർച്ച്-ഏപ്രിൽ]അവസാനത്തിൽ വരുന്ന ഏകാദശി എന്നോട് വിവരിക്കുക. അതിന്റെ പേരെന്താണ്, അതിന്റെ മഹത്വമെന്താണ്? ശ്രീകൃഷ്ണൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, "അല്ലയോ യുധിഷ്ഠിര, ഈ പവിത്രമായ ഏകാദശിയുടെ പുരാതന ചരിത്രം വിവരിക്കുമ്പോൾ ദയവായി ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കുക; ഇത് രാമചന്ദ്ര പ്രഭുവിന്റെ മുത്തച്ഛനായ ദിലീപരാജാവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്. ദിലീപരാജാവ് വസിഷ്ഠ മഹാ മുനിയോട് ചോദിച്ചു, "അല്ലയോ ബുദ്ധിമാനായ ബ്രാഹ്മണൻ, ചൈത്ര മാസത്തിന്റെ അവസാന ഭാഗത്ത് വരുന്ന ഏകാദശിയെക്കുറിച്ച് കേൾക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ദയവായി ഇത് എനിക്ക് വിവരിക്കുക." വസിഷ്ഠമുനി മറുപടി പറഞ്ഞു, " അല്ലയോ രാജാവേ, നിങ്ങളുടെ അന്വേഷണം മഹതത്തരമാണ്. നിങ്ങൾ അറിയാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ സന്തോഷപൂർവ്വം ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറയും. ചൈത്രത്തിന്റെ രണ്ടാമാ ഴ്ച്ചയിൽ സംഭവിക്കുന്ന ഏകാദശിക്ക് കാമദ ഏകാദശി എന്നാണ് പേര്. ഒരു കാട്ടുതീ പോലെ ഇത് വളരെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്ന ഒന്നാണ്. അത് വിശ്വസ്തതയോടെ ആചാരിക്കുന്ന ഒരാൾക്ക് അത് ഏറ്റവും ഉയർന്ന ഫലം നൽകുന്നു. രാജാവേ, ഇപ്പോൾ ഒരു പുരാതന ചരിത്രം കേൾക്കൂ, അത് വളരെ ശ്രേഷ്ഠമാണ്, അത് കേവലം ഒരാളുടെ എല്ലാ പാപങ്ങളെയും നീക്കംചെയ്യുന്നു. പണ്ട്, രത്‌നപുരം എന്ന ഒരു നഗര-സംസ്ഥാനം നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു, അത് സ്വർണ്ണവും ആഭരണങ്ങളും കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. പുന്ദാരിക രാജാവായിരുന്നു ഈ മനോഹരമായ രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണാധികാരി. ഗന്ധർവന്മാർ, കിന്നരന്മാർ, അപ്‌സരസുകൾ എന്നിവരെ അതിലെ പൗരന്മാരിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഗന്ധർവന്മാരിൽ ലളിത്തും ഭാര്യ ലളിതയും ഉൾപ്പെടുന്നു. ഈ രണ്ടുപേരും പരസ്പരം തീവ്രമായി ആകർഷിക്കപ്പെട്ടു, അവരുടെ വീട്ടിൽ വലിയ സമ്പത്തും മികച്ച ഭക്ഷണവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ലളിത തന്റെ ഭർത്താവിനെ വളരെ സ്നേഹിച്ചു, അതുപോലെ തന്നെ ലളിത് തന്റെ ഹൃദയത്തിനുള്ളിൽ നിരന്തരം ലളിതയെ തന്നെ ചിന്തിച്ചു. ഒരിക്കൽ, പുന്ദാരിക രാജാവിന്റെ കൊട്ടാരത്തിൽ, നിരവധി ഗന്ധർവന്മാർ നൃത്തം ചെയ്യുകയും ലളിത് ഭാര്യയില്ലാതെ ഒറ്റയ്ക്ക് പാടുകയും ചെയ്തു. പാടുമ്പോൾ അവളെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ കാരണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ പാട്ടിന്റെ തനിമ നഷ്ടപ്പെട്ടു. പക്ഷേ! തന്റെ പാട്ടിന്റെ അവസാനം അനുചിതമായി ലളിത് ആലപിച്ചു. രാജാവിന്റെ സദസ്സിൽ ഹാജരായിരുന്ന അസൂയയുള്ള ഒരാൾ തന്റെ പരമാധികാരത്തിനുപകരം ഭാര്യയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നതിൽ ലളിത് ലയിച്ചുപോയതായി രാജാവിനോട് പരാതിപ്പെട്ടു. ഇതുകേട്ട രാജാവ് പ്രകോപിതനായി, അവന്റെ കണ്ണുകൾ കോപാകുലനായി. പെട്ടെന്നു അദ്ദേഹം ആക്രോശിച്ചു, "ഹേ, വിഡ്ഠി! നീ നിങ്ങളുടെ ചുമതലകൾ നിർവഹിക്കുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ രാജാവിനെ ഭക്തിപൂർവ്വം ചിന്തിക്കുന്നതിനുപകരം നിങ്ങൾ ഒരു സ്ത്രീയെക്കുറിച്ച് (ഭാര്യ) മോഹത്തോടെ ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു, ഒരു നരഭോജിയാകാൻ ഞാൻ നിങ്ങളെ ശപിക്കുന്നു! ലളിത് ഉടനെ ഭയചകിതനായ നരഭോജിയായിത്തീർന്നു, മനുഷ്യനെ ഭക്ഷിക്കുന്ന ഒരു മഹാനായ രാക്ഷസൻ. അവന്റെ കൈകൾക്ക് എട്ട് മൈൽ നീളമുണ്ടായിരുന്നു, അവന്റെ വായ ഒരു വലിയ ഗുഹയെപ്പോലെ വലുതാണ്, അവന്റെ കണ്ണുകൾ സൂര്യനും ചന്ദ്രനും പോലെ ഗംഭീരമായിരുന്നു, അവന്റെ മൂക്ക് ഭൂമിയിലെ കൂറ്റൻ കുഴികളോട് സാമ്യമുള്ളതാണ്, കഴുത്ത് ഒരു യഥാർത്ഥ പർവ്വതമായിരുന്നു, അവന്റെ ഇടുപ്പിന് നാല് മൈൽ വീതി ഉണ്ടായിരുന്നു അവന്റെ ഭീമാകാരമായ ശരീരം അറുപത്തിനാലു മൈൽ ഉയരത്തിൽ നിന്നു. ഭർത്താവ് ഭയാനകമായ നരഭോജിയായി കഷ്ടപ്പെടുന്നത് കണ്ട് ലളിത ദു:ഖിതയായി. അവൾ വിചാരിച്ചു, 'ഇപ്പോൾ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഭർത്താവ് രാജാക്കന്മാരുടെ ശാപത്തിന്റെ ഫലങ്ങൾ അനുഭവിക്കുന്നു, എന്റെ പങ്ക് എന്താണ്? ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യണം? ഞാൻ എവിടെ പോകണം?' ഈ വിധത്തിൽ രാവും പകലും ലളിത ദു:ഖിച്ചു. ഗന്ധർവഭാര്യയായി ജീവിതം ആസ്വദിക്കുന്നതിനുപകരം, രാജാവിന്റെ ശാപത്തിന്റെ മറവിൽ പൂർണ്ണമായും വീണുപോയ, ഭയാനകമായ പാപകരമായ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്ന അവളുടെ ഭീകരനായ ഭർത്താവിനൊപ്പം കാട്ടിൽ എല്ലായിടത്തും അലഞ്ഞുനടക്കേണ്ടി വന്നു. വിലക്കപ്പെട്ട പ്രദേശത്തുടനീളം അദ്ദേഹം അലഞ്ഞുനടന്നു, ഒരുകാലത്ത് മനോഹരമായിരുന്ന ഗന്ധർവൻ ഇപ്പോൾ ഒരു മനുഷ്യ ഭക്ഷകന്റെ ഭയാനകമായ പെരുമാറ്റത്തിലേക്ക് ചുരുങ്ങി. തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഭർത്താവ് ഭയാനകമായ അവസ്ഥയിൽ വളരെയധികം കഷ്ടപ്പെടുന്നതു കണ്ട് പരിഭ്രാന്തരായ ലളിത, ഭ്രാന്തമായ യാത്ര പിന്തുടർന്ന് കരയാൻ തുടങ്ങി. എന്നിരുന്നാലും, ഭാഗ്യത്താൽ, ഒരു ദിവസം ശ്രീംഗി മുനിയുടെ സമീപം ലളിത വന്നു. പ്രസിദ്ധമായ വിന്ധ്യാചല കുന്നിന്റെ കൊടുമുടിയിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. അദ്ദേഹത്തെ സമീപിച്ച അവൾ ഉടനെ സന്ന്യാസിക്ക് അവളുടെ മാന്യമായ പ്രണാമങ്ങൾ അർപ്പിച്ചു. മുനി, അവൾ മുൻപിൽ കുമ്പിടുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു, 'അല്ലയോ ഏറ്റവും സുന്ദരിയായ നീ, ആരാണ്? നിങ്ങൾ ആരുടെ മകളാണ്, നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് ഇവിടെ വന്നത്? എല്ലാം സത്യമായി എന്നോട് പറയുക. "അല്ലയോ മുനീ,ഞാൻ മഹാനായ ഗന്ധർവ വിരാദൻവയുടെ മകളാണ്, എന്റെ പേര് ലളിതയെന്നാണ്. എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഭർത്താവിനൊപ്പം ഞാൻ കാടുകളിലും സമതലങ്ങളിലും ചുറ്റി സഞ്ചരിക്കുന്നു, പുണ്ടാരിക രാജാവ് മനുഷ്യനെ ഭക്ഷിക്കുന്ന രാക്ഷസനാകാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശപിച്ചു. അവന്റെ ക്രൂരമായ രൂപവും ഭയങ്കര പാപപ്രവൃത്തികളും കണ്ട് ഞാൻ വളരെയധികം ദു:ഖിതയാണ്. എന്റെ ഭർത്താവിനുവേണ്ടി എങ്ങനെ പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യാമെന്ന് എനിക്ക് പറയൂ. ഈ പൈശാചിക രൂപത്തിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹത്തെ മോചിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക് എന്ത് പുണ്യകർമ്മമാണ് ചെയ്യാൻ കഴിയുക? മുനി മറുപടി പറഞ്ഞു, "സ്വർഗ്ഗീയ കന്യകേ,ചൈത്ര മാസത്തിന്റെ രണ്ടാം ആഴ്ച്ചയിൽ ''കാമദ'' എന്ന ഏകാദശി ഉണ്ട്. അത് ഉടൻ വരുന്നുണ്ട്. ഈ ദിവസം വ്രതം എടുക്കുന്നവന്റെ ആഗ്രഹങ്ങളെല്ലാം നിറവേറുന്നു. നിങ്ങൾ ഈ ഏകാദശി ഉപവാസം പാലിച്ചാൽ അതിന്റെ നിയമങ്ങളും ചട്ടങ്ങളും അനുസരിച്ച്, നിങ്ങളുടെ ഭർത്താവിന് നിങ്ങൾ നേടുന്ന യോഗ്യത ലഭിക്കുകയും ശാപത്തിൽ നിന്ന് ഉടനെ മോചിതനാകുകയും ചെയ്യുന്നതാണ്." മുനിയിൽ നിന്ന് ഈ വാക്കുകൾ കേട്ട് ലളിതയ്ക്ക് അതിയായ സന്തോഷം തോന്നി. ശ്രിംഗി മുനിയുടെ നിർദേശപ്രകാരം കാമദ ഏകാദശിയുടെ വ്രതം ലളിത വിശ്വസ്തതയോടെ ആചരിച്ചു. ദ്വാദശിയിൽ അവളുടെ മുൻപിൽ ഭഗവാൻ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. ലളിതയുടെ മനഃസറിഞ്ഞ ഭഗവാൻ, "കാമദ ഏകാദശിയുടെ വ്രതം നീ വിശ്വസ്തതയോടെ പാലിച്ചു . നിൻ്റെ ഭർത്താവ്, ഒരു പൈശാചിക നരഭോജിയാക്കി മാറിയ ശാപത്തിൽ നിന്ന് മുക്തനാകട്ടെ. അങ്ങനെ നീ നേടിയ യോഗ്യത അവനെ ദുരിതത്തിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിക്കട്ടെ." ഭഗവാൻ്റെ അനുഗ്രഹം ലഭിച്ചയുടൻ, സമീപത്ത് നിന്ന ഭർത്താവിന് രാജാവിന്റെ ശാപത്തിൽ നിന്ന് മോചിതനായി. മനോഹരമായ ആഭരണങ്ങളാൽ അലങ്കരിച്ച സുന്ദരനായ സ്വർഗ ഗായകനായ ഗന്ധർവൻ ലളിത്, തന്റെ യഥാർത്ഥ രൂപം വീണ്ടെടുത്തു. ആ ഗന്ധർവ്വ ദമ്പതിമാർ സ്വർഗ്ഗത്തിലെയ്ക്ക് പോയി. പിന്നീട് , ഭാര്യ ലളിതയ്‌ക്കൊപ്പം മുമ്പത്തേതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ സമൃദ്ധി ആസ്വദിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു. വസിഷ്ഠമുനി പറഞ്ഞ കഥ കേട്ടപ്പോൾ ദിലീപരാജാവിന് അതിയായ ഭക്തിയും സന്തോഷവും ഉണ്ടായി.. കാമദാ ഏകാദശിയുടെ ശക്തിയും മഹത്വവുമാണ്... ശ്രീകൃഷ്ണൻ തുടർന്നു, "യുധിഷ്ഠിര, ഈ അത്ഭുതകരമായ വിവരണം കേൾക്കുന്ന ഏതൊരാളും തീർച്ചയായും കാമദ ഏകാദശിയെ തന്റെ കഴിവിന്റെ പരമാവധി ആചരിക്കണം , നിങ്ങൾ എല്ലാ മനുഷ്യരുടെയും പ്രയോജനത്തിനായി. അതിന്റെ മഹത്വങ്ങൾ ഞാൻ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു. കാമദാ ഏകാദശിയെക്കാൾ മികച്ച ഏകാദശി മറ്റൊന്നില്ല. ഒരു ബ്രാഹ്മണനെ കൊന്നതിന്റെ പാപത്തെ പോലും ഇല്ലാതാക്കാൻ ഇതിന് കഴിയും. മാത്രമല്ല, ഇത് ശാപങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കുകയും ബോധത്തെ ശുദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.🙏🙏🕉️

*ജഗദ്ഗുരു ശ്രീശങ്കരാചാര്യരുടെ ഏഴു വൈരാഗ്യ ശ്ലോകങ്ങൾ*! 🌹🌺🌸🌹🌼🌹 ആചാര്യരുടെ അന്തർമുഖ വ്യക്തിത്വം തുളുമ്പി നിൽക്കുന്ന, അദ്വിതീയവും അനുപമേയവുമായ ആ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ, ആർഷഭാരതത്തിന്റെ പവിത്രമായ സംസ്കാരം വിളിച്ചു പറയുന്നു. അവയിൽ വളരെ പ്രശസ്തവും, മനുഷ്യ ജീവിതത്തിൽ ഏറ്റവും പ്രസക്തവും എല്ലാവരും ഓർമ്മിച്ചിരിയ്‌ക്കേണ്ടതുമായ ഒന്നാണു്, ശങ്കരാചാര്യരുടെ 7 വൈരാഗ്യ ശ്ലോകങ്ങൾ. ആ ശ്ലോകങ്ങൾ, വൈരാഗ്യ ശ്ലോകങ്ങളെന്നു പറയുന്നു . 'വൈരാഗ്യ' മെന്നു പറഞ്ഞാൽ, ബാഹ്യ പ്രേരണ കൂടാതെ, സ്വയം ഒരു കാര്യത്തിൽ വരുത്തുന്ന വിലക്ക്. ഇനി വേണ്ട, പാടില്ല, എന്നുള്ള തീരുമാനം. ഭക്ഷണത്തിലോ ജീവിതരീതിയിലോ വരുത്തുന്ന മാറ്റം. വിവേകം വരുമ്പോൾ വൈരാഗ്യവും വരും. അതു പക്വതയുടെ ലക്ഷണമാണു്. ഭക്തി, ജ്ഞാനം, വൈരാഗ്യം ഇവ മൂന്നും ആത്മ നിഷ്ഠയുള്ള ജീവിതത്തിന്‌ അത്യന്താപേക്ഷിതമാണു്. ഇനി ആ സപ്ത ശ്ലോകങ്ങൾ ഏതെല്ലമെന്നു നോക്കാം: വൈരാഗ്യ ശ്ലോകങ്ങൾ:- വാചാമ ഗോചരവും, തത്വ ചിന്താ സ്ഫുലിംഗങ്ങൾ കൊണ്ടു് സുദീപ്തവുമായ ആ ശ്ലോകങ്ങൾ അനുസന്ധാനം ചെയ്താൽ, ഓർമ്മിച്ചിരുന്നാൽ, നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടാകുന്ന പല മാനസിക ക്ലേശങ്ങളും നേരിടാനുള്ള മനശ്ശക്തി/ആർജ്ജവം സമാർജ്ജിക്കാനാകും! അവ എന്താണെന്നു നോക്കാം: 🌹ശ്ലോകങ്ങൾ: 1🌹 മാതാ നാസ്തി, പിതാ നാസ്തി, നാസ്തി ബന്ധു സഹോദരാ: അർത്ഥം നാസ്തി, ഗൃഹം നാസ്തി, തസ്മാത് ജാഗ്രത! ജാഗ്രത! 🌹അർത്ഥം: നാം പ്രത്യക്ഷമായി, കാണുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും, സഹോദരനും, ബന്ധുക്കളും സ്വത്തുക്കളും ആരും/ഒന്നും തന്നെ ശാശ്വതമല്ല, ചുരുക്കത്തിൽ നാം നമ്മുടേതെന്നു അഹങ്കരിക്കുന്ന ഒന്നും തന്നെ സ്ഥിരമല്ല, എല്ലാം ഒരു ദിവസം ഇല്ലാതാകും! അതു കൊണ്ടു്, ഏതു സ്ഥിതിഗതിയും നേരിടാൻ മനസ്സ് കൊണ്ടു്, എല്ലായ്പ്പോഴും ജാഗ്രതയോടെ ഇരിക്കുക! ജന്മ ദുഃഖം ജരാ ദുഃഖം ജായാദുഃഖം പുനഃ പുനഃ സംസാര സാഗരം ദുഃഖം, തസ്മാത് ജാഗ്രത! ജാഗ്രത! (2) 🌹അർത്ഥം: ഈ സംസാര സാഗരത്തിൽ മനുഷ്യ ജന്മം എന്നത് ദുഃഖമാണ്‌. വാർദ്ധക്യം ദുഃഖം, ധർമ്മ പത്നി, മക്കൾ എന്തിന്, ഈ സംസാരം തന്നെ ദുഃഖമാണ്‌. എല്ലാം ഒന്നല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു വിധത്തിൽ നമുക്കു് ദുഃഖം മാത്രം കാലക്രമേണ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. ഒന്നും ആർക്കും ഒഴിവാക്കാൻ സാദ്ധ്യമല്ല, അനുഭവിച്ചേ തീരു. തീരാത്തതു അടുത്ത ജന്മത്തിൽ പ്രാരബ്ധ കർമ്മമായി അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും. അതോടൊപ്പം സഞ്ചിത കർമ്മവും ആഗാമി കർമ്മവുമെല്ലാം സംയോജിക്കുമ്പോൾ, ദുഖങ്ങളുടെ വ്യാപ്തിയും വർദ്ധിക്കുന്നു. എപ്പോൾ കർമ്മങ്ങളും, വാസനകളും അവസാനിക്കുന്നുവോ അതുവരെ ജന്മം തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കും. വാസ്തവത്തിൽ, വാസനകളാണു് തുടർന്നുള്ള ജന്മത്തിനു ഹേതുവായി ഭവിക്കുന്നത്. ചുരുക്കത്തിൽ എല്ലാം ദുഃഖം തന്നെ. അതുകൊണ്ടു്, എല്ലായ്പ്പോഴും മനസ്സുകൊണ്ടു് തയ്യാറായി ജാഗരൂകനായിരിക്കുക! കാമശ്ച, ക്രോധശ്ച, ലോഭശ്ച ദേഹേ തിഷ്ടന്തി തസ്കരാ: ജ്ഞാന രത്‌നാപഹാരായ തസ്മാത് ജാഗ്രത! ജാഗ്രത! (3) 🌹അർത്ഥം: കാമം( ആശകൾ) ക്രോധം(ദേഷ്യം) ലോഭം(അത്യാഗ്രഹം) ഇവയെല്ലാം നമ്മുടെ ശരീരത്തിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന തസ്കരന്മാരാണു്. അവർ സമയാ സമയങ്ങളിൽ തല പൊക്കി നാമറിയാതെ നമ്മുടെയുള്ളിൽ നിക്ഷിപ്തമായിരിക്കുന്ന ജ്ഞാനമാകുന്ന രത്‌നം അപഹരിക്കുന്നു. ക്ഷണനേരം കൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന മാനസിക വിഭ്രാന്തിയിൽ നാം അവിവേകം മൂലം രാഗ, ദ്വേഷാദികൾ പ്രകടിപ്പിയ്ക്കുമ്പോൾ, നമ്മുടെ അമൂല്യ നിധിയായ ജ്ഞാനം മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ടുന്നു. അതുകൊണ്ടു്, ഏതു നേരവും ശുഷ്കാന്തിയോടെ ഉണർന്നിരിക്കുക! ആശായാ ബന്ധ്യതെ ജന്തു കർമണാ ബഹു ചിന്തയാ. ആയുർക്ഷീണം ന ജാനാതി തസ്മാത് ജാഗ്രത! ജാഗ്രത! (4) 🌹അർത്ഥം: മനുഷ്യനും മറ്റൊരു വിധത്തിൽ മൃഗം തന്നെ. ഇവിടെ ആചാര്യർ മനുഷ്യനെയും മൃഗമെന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. അമിതമായ മോഹാവേശത്താൽ ബന്ധിതരായ മനുഷ്യ മൃഗങ്ങൾ അങ്ങനെ, വേണ്ടാത്ത ആശകളുടെ പിന്നാലെയുള്ള പരക്കം പാച്ചിലിൽ ഈ ക്ഷണികമായ ജീവിതത്തിലെ വിലയേറിയ നിമിഷങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നതു് ശ്രദ്ധിക്കാൻ വിട്ടുപോകുന്നു. ശ്രദ്ധിക്കുമ്പോൾ വളരെ വൈകിപ്പോയതായി മനസ്സിലാകും. അത്‌ ദുഖത്തിനും പശ്ചാത്താപത്തിനും ഹേതുവായി തീരുന്നു. അത് കൊണ്ടു്, സമയം വിനിയോഗം ചെയ്യുമ്പോൾ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കുക. എപ്പൊഴും, ഫലപ്രദമായ ജീവിതം നയിക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ ഉണർന്നിരിക്കുക. എങ്കിൽ ദുഖിയ്ക്കേണ്ടി വരില്ല! സമ്പത് സ്വപ്ന സാംകാരാ യൗവ്വനം കുസുമോപമം. വിദ്യു ചഞ്ചലം ആയുഷം തസ്മാത് ജാഗ്രത! ജാഗ്രത! (5) 🌹അർത്ഥം: നമ്മുടെ എല്ലാ സമ്പത്തുകളും ഒരു സ്വപ്നം കാണുന്നതു പോലെ, അസ്ഥിരവും, നൈമിഷികവുമാണു്. യൗവ്വനം അൽപ കാലത്തേക്കുള്ള ഒരു ജീവിത ദശ മാത്രം. വരുന്നതും പോകുന്നതും നാം ശ്രദ്ധിയ്ക്കപ്പെടാതെ തന്നെ നമ്മിൽ നിന്നും ഒരു പൂവിന്റെ ജീവിത കാലം പോലെ, കടന്നു പോകുന്നു. കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ, ജീവിതം ഒരു മിന്നൽ പിണറുപോലെ, കണ്മുന്നിലൂടെ മിന്നി മറയുന്നു. അതു കൊണ്ട് ഈ ലോകത്തിൽ ഒന്നും സ്ഥിരമല്ല എന്ന ഉണർവ്വോടെ ജീവിച്ചാൽ പിൽക്കാലത്തു ദുഖിയ്ക്കേണ്ടി വരില്ല! ക്ഷണം വിത്തം ക്ഷണം ചിത്തം ക്ഷണം ജീവിത മാവയോ: യമസ്യ കരുണാ നാസ്തി തസ്മാത് ജാഗ്രത! ജാഗ്രത! (6) 🌹അർത്ഥം: ധനം, സ്മൃതി, ജീവിതം, എല്ലാമേ ക്ഷരമാണ്. അതുപോലെ തന്നെ, ഓർമ്മിക്കേണ്ട ഒരു കാര്യമാണു്, മരണ ദേവൻ‌ അൽപ്പം പോലും കരുണ കാട്ടുകയില്ല, എന്ന വസ്തുത. നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ പലതും നാം അവഗണിക്കുന്നു, ഓർമ്മിക്കാതിരിക്കുന്നു. അതിന്റെ ഭവിഷ്യത്തും കാലാന്തരത്തിൽ അനുഭവിക്കുന്നു. യാവത് കാലം ഭവേത്, കർമ്മ താവത് തിഷ്‌ടന്തി ജന്തവഃ തസ്മിൻ ക്ഷീണേ വിനശ്യന്തി തത്ര കാ പരിദേവനാ! (7) 🌹അർത്ഥം: കർമ്മം നിലനിൽക്കുന്ന കാലം വരെ മാത്രമേ, മനുഷ്യനെന്ന ജന്തു ഈ ഭൂമുഖത്തു് ഉണ്ടായിരിയ്ക്കുകയുള്ളു. കർമ്മത്തിൽ നിന്നും നിവൃത്തി ആയിക്കഴിഞ്ഞാൽ, ആ നിമിഷത്തിൽത്തന്നെ മനുഷ്യ ജന്തു അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു. അതു കൊണ്ടു്, ഇതെല്ലം ആലോചിച്ചു മനസ്സു് പുണ്ണാക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ല, ഫലവുമില്ല! എല്ലാ പ്രക്രിയകളും അതിന്റെ നിയമ മനുസരിച്ചു നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കും. നാം മറ്റൊരിടത്തു ഏതെങ്കിലും ഒരു കാര്യത്തിനു പോയാൽ നിശ്ചയിച്ച കാര്യം കഴിഞ്ഞ ഉടനെ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങുന്നതു പോലെ, ഭൂലോകത്തിൽ ജന്മമെടുത്താൽ, ഉദ്ദിഷ്ട കർമ്മ പൂർത്തിയ്ക്കു ശേഷം ഇഹലോകവാസം തീർത്തു ഒരു ദിവസം അപ്രതീക്ഷിതമായി അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു. ചെയ്ത കർമ്മങ്ങളുടെ സ്വഭാവമനുസരിച്ചു, വാസനകളുടെ, ഗൗരവമനുസരിച്ചു തുടർന്നുള്ള ജന്മം നിശ്ചയിക്കപ്പെടുന്നു. എല്ലാം നിഗൂഢമാണ്. ആർക്കും ഒന്നും മുൻകൂട്ടി അറിയില്ല. അതാണു് ഈശ്വരന്റെ വൈഭവവും മാഹാത്മ്യവും!. ഉപസംഹാരം: അതു കൊണ്ടു്, അഭിമാനം വെടിഞ്ഞു രാഗദ്വേഷാദികളോടെല്ലാം വിട വാങ്ങി, പരസ്പര സ്നേഹത്തോടെ ഇനിയുള്ള കാലം തുറന്ന മനസ്സോടെ ജീവിക്കാൻ ശ്രമിയ്ക്കണം! ഈ മനുഷ്യ ജീവിതം ക്ഷണികമാണെന്ന ബോധത്തോടെ, ജീവിതം അർത്ഥവത്തായും, ഫലപ്രദമായും ഉപയോഗിക്കാനും, ജന്മസാക്ഷാത്കാരം നേടുവാനും എല്ലാവരും എല്ലായ്‌പ്പോഴും ഓർമ്മിച്ചിരിയ്ക്കണം! ഭക്തി, ജ്ഞാനം, വൈരാഗ്യം എന്നിവയും കൂടാതെ സത്‌സംഗം, ശരണാഗതി, നാമസങ്കീർത്തനം, ഇവയെല്ലാം ജന്മസാക്ഷാത്ക്കാരത്തിനു സഹായിക്കുന്ന ധാർമ്മിക മാർഗ്ഗങ്ങളാണ്. ഇതാണ് ശങ്കരാചാര്യർ ഇതിലൂടെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതു്. എല്ലാവർക്കും നന്മ വരട്ടെ!🙏 --കടപ്പാട്:

നമ്പൂതിരി സമുദായം എങ്ങോട്ടു പോകുന്നു? നമ്പൂതിരിമാർ ചരിത്രത്തിൻറെ ഒരു വഴിത്തിരിവിൽ എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്ന ഒരു സാഹചര്യം ആണ് ഇന്ന്. ഒരു സമുദായം എന്ന നിലയിൽ അത്യുന്നതിയിൽ എത്തി ചേരുന്നതിനും, അല്ലെങ്കിൽ സമുദായം തന്നെ ഇല്ലാതാകുന്നതിതിനും ഇടയിൽ ഉള്ള ഒരു വഴിത്താരയിൽ ആണ് നമ്മൾ ഇന്ന് നിൽക്കുന്നത്. ഇന്ന് ഈ വിഷയം ചർച്ച ചെയ്യുന്നതിൽ നിന്നും എല്ലാവരും സ്വന്തം രാഷ്ട്രീയ താല്പര്യങ്ങൾ മാറ്റി വെച്ച് തുറന്ന മനസ്സോടെ ഈ വിഷയത്തെ സമീപിക്കണം എന്ന് അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു. ഈ സമയത്തു നമ്മൾ കൂട്ടായി എടുക്കുന്ന തീരുമാനം നമ്മളെ ഏറ്റവും ഉന്നതമായ ഒരു സമുദായം ആക്കാൻ കാരണമായേക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ സമുദായം തന്നെ ഇല്ലാതെ ആകാനും കാരണമാകാം. ഇലെക്ഷൻ അടുത്ത ഈ സമയത്ത് ഇങ്ങനെ എഴുതുന്നതിൽ ഉള്ള അനൗചിത്യം അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല, പക്ഷെ അടുത്ത മാസം നടക്കുന്ന മീറ്റ് കണക്കിലെടുത്തു ആണ് ഇത് എഴുതുന്നത്. കുറച്ച് ചോദ്യങ്ങൾ മാത്രമേ എൻറെ പക്കൽ ഉള്ളൂ. 1 . അടുത്ത ഇരുപത്തഞ്ചു വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം സമുദായം എവിടെ എത്തണം? അടുത്ത അൻപത് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം സമുദായം എവിടെ എത്തണം? അടുത്ത നൂറു വര്ഷം? നൂറ്റമ്പതു വര്ഷം? 2 . മാറി വരുന്ന രാഷ്ട്രീയ , സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങളെ സമുദായ പുരോഗതിയ്ക്ക് അനുസൃതമായി എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കാം? 3 . എന്തൊക്കെയാണ് സമുദായം എന്ന നിലയിൽ നമ്മളുടെ ശക്തികൾ? എന്തൊക്കെയാണ് നമ്മുടെ ദൗർബല്യങ്ങൾ ? നമ്മുടെ ശക്തികളെ എങ്ങനെ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്താം? നമ്മുടെ ദൗർബല്യങ്ങളെ എങ്ങനെ പരിഹരിക്കാം? 4. സമുദായം ദീർഘ കാലയളവിൽ ഏതൊക്കെ മേഖലകളിൽ ശ്രദ്ധ നൽകണം? ഉദാഹഹരണം സയൻസ്, ടെക്നോളജി, ആത്മീയത, താന്ത്രിക - പൂജാ മേഖല, നിയമം, രാഷ്ട്രീയം, കല, സാഹിത്യം etc . 5 . പരശുരാമ ശാപത്തിൻറെ ഐതീഹ്യം ഒക്കെ ഒഴിവാക്കി സമുദായത്തിനെ എങ്ങനെ ഒരു political bargaining power ആയി കൊണ്ട് വരാം? ഉദാഹരണത്തിന് നാടാർ സമുദായം ഒരു ന്യൂനപക്ഷം ആണെങ്കിലും അവരുടെ വോട്ടുകൾ ഒരു ചെറിയ പ്രദേശത്തിൽ concentrate ചെയ്തിരിക്കുന്നത് കൊണ്ട് അവർക്ക് ഒരു political bargaining power ഉണ്ട്. അത് പോലെ നമ്പൂതിരിമാർ വിവിധ പ്രദേശങ്ങളിൽ ചിതറി കിടക്കുന്നുവെങ്കിലും, ഒരു പൊതു മേൽവിലാസം ഏതെങ്കിലും ഒരു ചെറിയ പ്രദേശത്തിൽ ആക്കിയാൽ ഒരു political bargaining power നമുക്ക് ഉണ്ടാക്കിക്കൂടെ? 6 . സമുദായത്തിലെ വളർന്നു വരുന്ന തലമുറയ്ക്ക് ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം നേടുന്നതിന് സഹായിക്കാൻ ഉള്ള സ്കോളർഷിപ് , സ്‌പോൺസർഷിപ്, ട്രെയിനിങ് ( ഐ ഐ ടി - ജെ ഇ ഇ , നീറ്റ് , ഐ എ സ് , ജി ർ ഇ , സി എ ടി , etc ) 7 . സമുദായത്തിലെ ഏതെങ്കിലും യുവ ജനത്തിന് ഒരു വ്യവസായം തുടങ്ങണമെങ്കിൽ അതിന് ആവശ്യമായ സാമ്പത്തിക സഹായം ( seed fund , venture fund etc.) , സാങ്കേതിക സഹായം മുതലായവ നൽകാനുള്ള ഒരു സംവിധാനം. 8 സമുദായത്തിൽ എന്തെങ്കിലും കാരണവശാൽ അവശത അനുഭവിക്കുന്നവർക്ക് കൈത്താങ് നൽകാനുള്ള ആശയങ്ങൾ 9 മറ്റ് ബ്രാഹ്‌മണ , ഹിന്ദു സംഘടനകളുമായി ക്രോഡീകരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാനുള്ള സംവിധാനം. 10 . ഇന്ന് തെക്കേ ഇന്ത്യയിൽ പ്രത്യേകിച്ചും കാണുന്ന ബ്രാഹ്മണ വിരോധ ആശയങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കാൻ ഉള്ള ഒരു സംവിധാനം. മുഖ്യധാരാ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്‌ഥാനങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ ബ്രാഹ്മണ വിരോധം കാണിക്കുന്നില്ല എങ്കിലും ചില ക്ഷുദ്ര ശക്തികൾ ഇന്ന് കേരളത്തിൽ ബ്രാഹ്മണരെ ശത്രുക്കളായി കാണുന്നു. ഇത് എങ്ങനെ ഫലപ്രദമായി പ്രതിരോധിക്കാം? Sreedharan Namboothiri P E

🪔യാഗസംസ്‌കൃതിയുടെ അഗ്നിജ്വാലകള്‍ വീണ്ടും🔥 🕉️🔥⚜️🪔⚜️🔥🕉️ ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനിപ്പുറം ഉത്തര കേരളം വീണ്ടുമൊരിക്കല്‍ക്കൂടി സോമാഹുതിക്ക് വേദിയാവുകയാണ്. ഒരു കാലത്ത് കേരളത്തിലേറ്റവും കൂടുതല്‍ സോമയാഗങ്ങള്‍ക്ക് വേദിയായിരുന്നു കണ്ണൂര്‍ ജില്ലയിലെ പെരുഞ്ചെല്ലൂര്‍ എന്ന പേരിലറിയപ്പെടുന്ന തളിപ്പറമ്പ് പ്രദേശം. തമിഴ് സംഘം കൃതി അകനാനൂറില്‍ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തരായ ദേവതകള്‍ ബലി/ആഹുതി സ്വീകരിക്കുന്ന സ്ഥലം എന്ന് ഇവിടുത്തെ യാഗസംസ്‌കൃതിയെ പ്രകീര്‍ത്തിച്ച് പരാമര്‍ശമുണ്ട്. (Ref: 1. അകനാനൂറിലെ 220 പാട്ട് (നെയ്തല്‍ ), 2. ഡോ. കേശവന്‍ വെളുത്താട്ട് രചിച്ച Brahmin settlements in kerala) പിന്നീട് രണ്ട് സഹസ്രാബ്ദക്കാലത്തിലേറെ ത്രേതാഗ്നി കെടാത്ത ഒരു നാടായിരുന്നു ഇവിടം. എന്നാല്‍ 1917 ല്‍ തളിപ്പറമ്പിനടുത്ത് ചെറിയൂര്‍ മുല്ലപ്പള്ളി ഇല്ലം, 1921 ല്‍ മോറാഴ കൊളത്താറ്റില്‍ പെരുന്തേട്ടം ഇല്ലം എന്നിവിടങ്ങളില്‍ നടന്ന സോമയാഗത്തിനു ശേഷം ഈ ദേശത്ത് ത്രേതാഗ്നി ജ്വലിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനിപ്പുറം, പഴയ പെരുഞ്ചെല്ലൂരിന്റെ പ്രാന്ത്രപ്രദേശമായ കൈതപ്രത്ത് യാഗസംസ്‌കൃതിയുടെ അഗ്നി ജ്വാലകള്‍ ഉയരുകയാണ്. അഗ്ന്യാധാനങ്ങള്‍ പൂര്‍ത്തീകരിച്ച് കഴിഞ്ഞ ഒരു വര്‍ഷമായി അഗ്നി കെടാതെ നിത്യ അഗ്നിഹോത്രവും, മാസിക ഇഷ്ടികളും അനുഷ്ഠിച്ച് യജ്ഞസംസ്‌ക്കൃതിയുടെ മഹത്തായ സോമാഹുതിയിലേക്ക് ഉപാസന കൊണ്ട് ഉയര്‍ന്നു കഴിഞ്ഞ ഡോ. കൊമ്പങ്കുളം വിഷ്ണു അടിതിരിയും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധര്‍മ്മപത്‌നി ഡോ. ഉഷ പത്തനാടിയുമാണ് കൈതപ്പുറത്തെ സോമയാഗത്തിന്റെ യജമാനര്‍. ഈമാസം 30 മുതല്‍ മെയ് 5 വരെയാണ് കൈതപ്രം ഗ്രാമത്തില്‍ യാഗാഗ്നി ജ്വലിക്കുക. വൈദിക സംസ്‌കൃതിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന ഘട്ടത്തില്‍ ഉപനയന സമയത്ത് ഏതൊരു ബ്രഹ്മചാരിയും ചൊല്ലുന്ന ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥനയുണ്ട്. തന്നെ സോമാഹുതിക്ക് അര്‍ഹനാക്കണേ എന്നര്‍ത്ഥത്തിലാണ് ആ പ്രാര്‍ത്ഥന. ജീവിതത്തിലെ പരമമായ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ഒരു ഉയര്‍ച്ചയാണ് സോമാഹുതി. വൈദിക സംസ്‌കൃതിക്കായി ജീവിതം സമര്‍പ്പിച്ച വ്യക്തിയാണ് ഡോ: വിഷ്ണു അടിതിരിപ്പാട്. കാലടി ശ്രീ ശങ്കര സര്‍വകലാശാല പ്രൊഫസറും, സര്‍വകലാശാലയുടെ പയ്യന്നൂര്‍ പ്രാദേശിക കേന്ദ്രം ഡയറക്ടറുമാണ് അദ്ദേഹം. ത്യാഗം എന്നര്‍ത്ഥം വരുന്ന 'യജ്' ധാതുവില്‍ നിന്നാണ് യജ്ഞം എന്ന പദം ഉദ്ഭവിച്ചത്. ഒരു യജ്ഞത്തെ സാധാരണ പ്രവര്‍ത്തികളില്‍ നിന്നെല്ലാം വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നത് അതിലുള്ള ഉദ്ദേശത്യാഗമാണ്. 'ഇദം ന മമ', അതായത് ഇതെനിക്കു വേണ്ടിയല്ല എന്ന ബോധം, 'ലോകാഃ സമസ്താഃ സുഖിനോ ഭവന്തു' എന്ന ബോധം. അതോടെ പൂജകന്‍ പോലും പൂജ്യന്റെ അംശമായിത്തീരുന്നു. യജ്ഞം എല്ലാവരുടെയും ഐശ്വര്യത്തിനാണ്, ലോക നന്മക്കായാണ്, സര്‍വചരാചരങ്ങളുടെയും ശാന്തിക്കായാണ്. അപ്പോള്‍, സംസ്‌ക്കാരത്തിലും സമ്മേളനത്തിലുമെല്ലാം ഈ ഫലേച്ഛാരഹിതമായ കര്‍മ്മ, ധര്‍മ്മ സങ്കല്‍പ്പം ഉണ്ടായിത്തീരുന്നു. 'യജ്ഞേന യജ്ഞമയജന്ത ദേവാസ്താനി ധര്‍മാണി പ്രഥമാ ന്യാസന്‍' മനുഷ്യന്‍ ചെയ്യുന്നതെന്തും യജ്ഞമായിത്തീരുക അല്ലെങ്കില്‍ ഈശ്വരാര്‍പ്പണ ബുദ്ധിയോടെ ആയിത്തീരുക. അതാണ് ധര്‍മം. ആ ധര്‍മബോധത്തിലേക്കു മനുഷ്യ സമൂഹത്തെ നയിക്കാന്‍ യജ്ഞങ്ങള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞാല്‍ അതിലും വലുതായി ഈ ലോകത്ത് ഒന്നുമില്ല. ലോകം സ്വസ്ഥമാകും. 🔥അഗ്നിയും ശ്രൗതയജ്ഞങ്ങളും🔔 ഭൂമി, ജലം, അഗ്നി, വായു, ആകാശം എന്നിവയാണ് പഞ്ചഭൂതങ്ങള്‍. ഇതില്‍ അഗ്നി ഒഴിച്ച് ബാക്കിയെല്ലാം അശുദ്ധമാകും, എന്നാല്‍ അഗ്നി ഒരിക്കലും അശുദ്ധമാവുകയില്ല. മാത്രവുമല്ല അശുദ്ധമായതിനെ ശുദ്ധീകരിക്കാന്‍ അഗ്നിക്ക് കഴിവുമുണ്ട്. അശുദ്ധമാകുന്നവ ശുദ്ധമായാലേ സമസ്ത പ്രപഞ്ചവും സമതുലനത്തിലെത്തുകയുള്ളൂ. അതിവൃഷ്ടിയും അനാവൃഷ്ടിയും, ഋതുക്കളുടെ താളം തെറ്റലുകളും എന്ന് വേണ്ട പ്രാകൃതിയുടെ എല്ലാ വികൃതികള്‍ക്കും ഇവ കാരണമാകുന്നു. അത്തരം താളം തെറ്റലുകള്‍ പ്രകോത്പന്നങ്ങളുടെയും വിഭവങ്ങളുടെയും ലഭ്യതയിലും ഏറ്റക്കുറവ് ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അശുദ്ധി പറ്റാത്ത അഗ്നിക്ക് മാത്രമാണ് ഈ പ്രകൃതിയുടെ സമതുലതയെ തിരികെ കൊണ്ടുവരാനാവുക എന്ന സങ്കല്‍പ്പത്തിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് അഗ്നി യജ്ഞങ്ങള്‍ വൈദിക സംസ്‌കൃതിയുടെ പ്രധാന ഉപാസനാ പദ്ധതിയായി പരിണമിച്ചത്. പ്രകൃതിയിലെ വിഭവങ്ങള്‍ തന്നെ ഉപയോഗിച്ച്, പ്രകൃതിയുടെ സന്തുലിതാവസ്ഥ നിലനിര്‍ത്താനും പ്രകൃതിയുടെ സ്വസ്ഥത നിലനിര്‍ത്താനും, പ്രകൃതി വിഭവങ്ങള്‍ കൂടുതലായി ലഭിക്കുകയും, അത് വഴി മുഴുവന്‍ ജീവജാലങ്ങള്‍ക്കും, സ്വസ്ഥ ജീവിതം സാധ്യമാകുന്നതിനും വേണ്ടി ചെയ്യുന്ന ഈശ്വരാര്‍പ്പിത വിശേഷ കര്‍മ്മങ്ങളാണ് അഗ്നികൊണ്ടനുഷ്ഠിക്കുന്ന അഗ്നിഹോത്രാദികളായ യജ്ഞങ്ങള്‍. യജ്ഞങ്ങള്‍ രണ്ട് വിധമുണ്ട്. ശ്രൗതവും സ്മാര്‍ത്തവും. സംഹിതകളിലും ബ്രാഹ്മണങ്ങളിലും പരാമര്‍ശമില്ലാത്തവയാണ് സ്മാര്‍ത്ത യജ്ഞങ്ങള്‍. അവ സ്മൃതിയില്‍ നിന്നുരുത്തിരിഞ്ഞതാണ്. അവതീര്‍ത്തും വൈയക്തിക യജ്ഞങ്ങളുമാണ്. എന്നാല്‍ ശ്രൗത യജ്ഞങ്ങളാകട്ടെ. നൂറു ശതമാനവും സാമൂഹികമാണ്. പൊതുവായ പ്രയോജനമാണ് അവയുടെ ലക്ഷ്യം. അതു നടത്തുന്ന യജമാനന് അടിതിരിപ്പാട്, സോമയാജിപ്പാട്, അക്കിത്തിരിപ്പാട് എന്നെല്ലാമുള്ള വിശേഷണങ്ങള്‍ നല്കുന്നത് സമൂഹത്തിന് വേണ്ടി അദ്ദേഹം ഏറ്റെടുത്ത മഹത്തായ ചുമതലയെ, സേവനത്തെ സമൂഹം അംഗീകരിക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗമായാണ്. ഇവിടെ വൈദിക സംസ്‌കാരത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന സങ്കല്‍പ്പം പോലും 'ഇദം ന മമ' എന്നാണ്. ഇതൊന്നും എന്റേതല്ല, ഇവയൊന്നും എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ല എന്ന ഭാവം. ലോകാനുഗ്രഹത്തിന്നായി ഞാന്‍ എന്റെ ജീവിതത്തെ സമര്‍പ്പിക്കുന്നു എന്നതാണ് ഇവിടെ ഉണ്ടാകുന്ന തലം. സ്വാര്‍ത്ഥതയുടെ ഈ ലോകത്ത് 'ഇദം ന മമ' എന്ന ഒരു ഭാവനയോടെ ചെയ്യപ്പെടുന്ന ഏതൊരു കര്‍മ്മവും മഹത്തരമാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഈ മഹത്തായ സന്ദേശത്തെ ഉള്‍ക്കൊണ്ടു കൊണ്ട് വിശ്വ ശാന്തിക്കായുള്ള സോമയാഗത്തെ വിജയിപ്പിക്കേണ്ടത് സമൂഹത്തിന്റെ കൂടി ധര്‍മ്മമാണ്. കാരണം ഇത് നടത്തുന്നത് യാഗയജമാനന് പുണ്യ സമ്പാദനത്തിന്നായിട്ടല്ല. സമസ്ത ചരാചരങ്ങളുമാണ് ഈ യജ്ഞത്തിന്റെ ഗുണഭോക്താക്കള്‍. 🕉️'ഇദം ന മമ'🔥 🔥ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ🙏

സന്യാസി പറയുന്നു . കണ്ടത് കണ്ണിന് പറയാൻ കഴിയില്ല. സംസാരിക്കാൻ കഴിവുള്ള വായിന് കാണാനും കഴിവില്ല. അതുകൊണ്ട് ഇവിടെ നടന്നത് ഒന്നും എനിക്ക് അറിവില്ല.

*മനഃ സമാധാനവും, ശാരീരിക ആരോഗ്യവും നഷ്ടപ്പെടാനുള്ള കാരണം ?* 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 കലിയുഗത്തിലെ ജനങ്ങൾ ഭൗതിക കാര്യങ്ങളിൽ മാത്രമല്ല, ആത്മീയ കാര്യങ്ങളിലും വളരെ മടിയന്മാരാണ്. ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തെ ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളതാണ് മനുഷ്യജന്മം. ആകയാലാണ് താൻ ആരാണെന്നും, ലോകം എന്താണെന്നും, പരമസത്യം ഏതാണെന്നും മനസ്സിലാക്കണമെന്ന് പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നത്. ജീവസത്തേയ്ക്ക് ഭൗതിക അസ്തിത്വത്തിൽ പോരാട്ടം നടത്തി സംരക്ഷിക്കേണ്ടതായിട്ടുള്ള ജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്ന സർവ ക്ലേശങ്ങളെയും പര്യവസാനിപ്പിച്ച്, ഭഗവദ്സന്നിധിയിൽ അവന്റെ ശാശ്വത വാസസ്ഥലത്തേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകുന്നതിനുളള മാർഗമാണ് മനുഷ്യജന്മം. എന്നാൽ, മോശമായ വിദ്യാഭ്യാസ രീതി കാരണം ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിന് ജനങ്ങൾക്ക് യാതൊരു ഇച്ഛയുമില്ല. ഒരുപക്ഷേ, ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തെക്കുറിച്ചറിയാൻ ഇടവന്നാൽ പോലും, നിർഭാഗ്യവശാൽ അവർ കപട ഗുരുക്കന്മാരുടെ ബലിയാടായിത്തീരുന്നു. കലിയുഗത്തിൽ ജനങ്ങൾ വ്യത്യസ്തങ്ങളായ നിരവധി രാഷ്ടീയ തത്ത്വസംഹിതകളുടെയും, രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികളുടെയും മാത്രമല്ല, സിനിമ, വ്യായാമം, ചൂതുകളി, ക്ലബ് (സമാജം), സാംസാരിക പുസ്തക ശാലകൾ, ദുഷിച്ച സംസർഗം, പുകവലി, മദ്യപാനം, വഞ്ചന, മോഷണം, കലഹം, തുടങ്ങി ഇന്ദ്രിയ സംതൃപ്തി വരുത്തുന്ന പലവിധങ്ങളായ അസംഖ്യം കേളികളുടെ ഇരയായിത്തീരുന്നു. വിഭിന്നങ്ങളായ അസംഖ്യം ഏർപ്പാടുകളിൽ വ്യാപരിക്കുന്നതിനാൽ അവരുടെ മനസ്സ് സദാ ഉത്കണ്ഠാകുലമാണ്. ഈ യുഗത്തിൽ, തത്ത്വദീക്ഷയില്ലാത്ത വ്യക്തികൾ, വെളിവാക്കപ്പെട്ട ധർമശാസ്ത്രങ്ങളെയോ, വേദസാഹിത്യങ്ങളെയോ ആധാരമാക്കാതെ മതവിശ്വാസങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും, ഇന്ദ്രിയയ ഇച്ഛാ നിവൃത്തിക്ക് അധീനരാവുകയും ചെയ്യുന്നു. തൽഫലമായി മതത്തിന്റെ പേരു പറഞ്ഞ്, മതാചാരമെന്ന വ്യാജേന പലവിധ പാപകർമങ്ങൾ, അധർമങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്കയാൽ സാമാന്യ ജനങ്ങൾക്ക് മനഃ സമാധാനവും, ശാരീരിക ആരോഗ്യവും നഷ്ടപ്പെടുന്നു. താമസംവിനാ വിദ്യാർത്ഥി സമൂഹങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കപ്പെടാതാകും. ഗൃഹനാഥന്മാർ ഗൃഹസ്ഥ-ആശ്രമ നിയമാനുശാസനങ്ങൾ പരിപാലിക്കാതെയാകും. തൽ ഫലമായി ഗൃഹസ്ഥ- ആശ്രമത്തിൽനിന്നും വരുന്ന അത്തരം വാനപ്രസ്ഥരും, സന്യാസിമാരും നേരായ മാർഗത്തിൽനിന്നും വ്യതിചലിക്കുന്നു. കലിയുഗത്തിൽ ലോകം അവിശ്വസ്തതയാൽ പൂരിതമാകും. ആത്മീയ മൂല്യങ്ങളിൽ ജനങ്ങൾക്ക് താത്പര്യമില്ലാതാകും. സംസ്കാരത്തിന്റെ നിലവാരം ഭൗതിക ഇന്ദ്രിയ സംതൃപ്തിയായിത്തീരും. അത്തരം ഭൗതിക സംസ്കാര സംരക്ഷണത്തിനായി സമ്മിശ്ര രാഷ്ടങ്ങളും, സമൂഹങ്ങളും രൂപീകരിക്കുകയും, വ്യത്യസ്ത സമൂഹങ്ങൾ, അഥവാ ചേരികൾ തമ്മിൽ നിരന്തരം ഉഷ്ണ-ശീതയുദ്ധങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. മാനവസമൂഹത്തിന്റെ വികലമായ വർത്തമാന മൂല്യങ്ങൾ കാരണം ആത്മീയ മാനദണ്ഡങ്ങളെ ഉന്നതമാക്കാൻ അധികം പ്രയാസമായിത്തീരുന്നു. (ഭാവാർത്ഥം / ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 1.1.10) 🙏'

മഹാദേവന്റെ / ശിവന്റെ/ മഹേശ്വരന്റെ അഞ്ചുകര്‍മ്മങ്ങള്‍ പരബ്രഹ്മം, ഓംകാരം, ലോകനാഥൻ എന്നിവ ശ്രീപരമേശ്വരൻ തന്നെയാണന്നും; എല്ലാ ചരാചരങ്ങളും പരമാത്മാവായ ശിവനെ പ്രാപിച്ചാണ് മോക്ഷപ്രാപ്തി നേടുന്നതെന്നും ശിവപുരാണം പറയുന്നു. പഞ്ചകൃത്യം ,ബ്രഹ്മ്മാവും , മഹാവിഷ്ണുവും, രുദ്രനും , സദാശിവനും, മഹേശ്വരനും അടങ്ങുതാണ് ശ്രീ പരമേശ്വരന്റെ അഞ്ചു മുഖങ്ങൾ . സൃഷ്ടി, സ്ഥിതി , സംഹാരം , അനുഗ്രഹം , തിരോധാനം തുടങ്ങിയ പഞ്ചകൃത്യങ്ങൾ പരബ്രഹ്മ മൂർത്തിയും ആദിദേവനുമായ മഹാദേവൻ തന്നെ ആണ് നിർവഹിക്കുന്നത് . മഹേശ്വരന്റെ ലോകസംബന്ധിയായ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ സൃഷ്‌ടി, സ്‌ഥിതി, സംഹാരം, തിരോധാനം, അനുഗ്രഹം എന്നിവയാണ്‌. ഈ ലോകത്തു രചിക്കപ്പെടുന്ന സര്‍ഗ്ഗാത്മകമായ എല്ലാം തന്നെയാണ്‌ സൃഷ്‌ടി. സൃഷ്‌ടിക്കപ്പെട്ടവയുടെ ക്രമവും സുസ്‌ഥിരവുമായ പാലനമാണ്‌ സ്‌ഥിതി. പാലിക്കപ്പെടുന്നവയുടെയെല്ലാം വിനാശമാണ്‌ സംഹാരം. പ്രാണങ്ങളുടെ ഉല്‍ക്രമണമാണ്‌ തിരോഭാവം. ഇതില്‍ നിന്നെല്ലാം വ്യത്യസ്‌തമായി ഭഗവാനിലേക്ക്‌ ലയിക്കുന്നതാണ്‌ അനുഗ്രഹം. മോക്ഷകാരകമായ ഈ അനുഗ്രഹമാണ്‌ ഭഗവാന്റെ സ്‌ഥായീഭാവം. ഈശന്റെ പഞ്ചമുഖങ്ങള്‍, കര്‍മ്മങ്ങള്‍, ഭൂതങ്ങള്‍, ഗുണങ്ങള്‍ എന്നിവ. സൃഷ്‌ടി, സ്‌ഥിതി, സംഹാരം, തിരോഭാവം, അനുഗ്രഹം എന്നീ അഞ്ചുകര്‍മ്മങ്ങള്‍ അഞ്ചു ഭൂതങ്ങളിലുമായി സമന്വയിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഭൂമിയില്‍ ജീവജാലങ്ങള്‍ സൃഷ്‌ടിക്കപ്പെടുന്നു. ജലംകൊണ്ട്‌ ഈ ജീവജാലങ്ങള്‍ക്ക്‌ വളര്‍ച്ചയും രക്ഷയും ഉണ്ടാകുന്നു. അഗ്നി എല്ലാറ്റിനേയും ദഹിപ്പിക്കുന്നു. വായു എല്ലാറ്റിനേയും ഒരു ദിക്കില്‍നിന്നും മറ്റൊരു ദിക്കിലേക്ക്‌ കൊണ്ടുപോകുന്നു. ആകാശം സകലതിനേയും അനുഗ്രഹിക്കുന്നു. പഞ്ചമുഖങ്ങളിലൂടെ ഈ അഞ്ചു കൃത്യങ്ങളും നിര്‍വ്വഹിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. നാലു മുഖങ്ങള്‍ നാലു ദിക്കുകള്‍ക്കഭിമുഖമായും അഞ്ചാമത്തെ മുഖം നടുവിലും സ്‌ഥിതി ചെയ്യുന്നു. ഇതില്‍ വടക്കേ ദിക്കിലുള്ള മുഖത്തുനിന്നും 'അ'കാരം പുറപ്പെടുന്നു. പടിഞ്ഞാറെ മുഖത്തുനിന്നും 'ഉ'കാരവും തെക്കേ മുഖത്തുനിന്നും 'മ'കാരവും ഉണ്ടാവുന്നു. കിഴക്കേ മുഖത്തുനിന്നും ബിന്ദുവും നടുവിലത്തെ മുഖത്തുനിന്നും നാദവും കൂടി ഉത്ഭവിച്ചു. ഈ അഞ്ചു മുഖങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒന്നുചേര്‍ന്നുണ്ടായ ആദ്യനാദമായ പ്രണവം അഥവാ ഓംകാരം നാദരൂപാത്മകമായ ഈ ലോകത്തിന്റെ മുഴുവനും ഉത്ഭവത്തിനു കാരണമാണ്‌. ശിവശക്‌തി സംയോഗമാണ്‌ ഓംകാരം. ഓംകാരം ഉച്ചരിക്കുന്നതിലൂടെ ഭഗവന്നാമം തന്നെയാണ്‌ സ്‌മരിക്കപ്പെടുന്നത്‌. ഓംകാരം ഭഗവാന്റെ നിഷ്‌കള സ്വരൂപമാണ്‌. ഇതില്‍നിന്നുണ്ടായ പഞ്ചാക്ഷരി ഭഗവാന്റെ സകള രൂപത്തെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നു. പഞ്ചാക്ഷരിയില്‍നിന്നുമാണ്‌മൂലഭൂതസ്വരങ്ങള്‍- അ, ഇ, ഉ, ഋ, നു- എന്നിവ ഉണ്ടായത്‌. മംഗളസ്വരൂപമാണ്‌ പ്രണവം. ഇതിന്‌ സൂക്ഷ്‌മമെന്നും സ്‌ഥൂലമെന്നും രണ്ടു ഭേദങ്ങള്‍ പറയപ്പെടുന്നു. പ്രകൃതിയില്‍നിന്നും ഉത്ഭവിച്ച സംസാരരൂപിയായ മഹാസമുദ്ര (പ്ര)ത്തില്‍നിന്നും കരകയറുന്നതിനുള്ള നാവം ആണ്‌ 'പ്രണവം'. ഈ നിലയില്‍ പ്രണവത്തിന്റെ സൂക്ഷ്‌മരൂപമാണ്‌ ഓംകാരം. സൂക്ഷ്‌മ പ്രണവത്തിന്‌ ഹ്രസ്വമെന്നും ദീര്‍ഘമെന്നും രണ്ടു രൂപങ്ങളുണ്ട്‌. അകാരം, ഉകാരം, മകാരം, ബിന്ദു, നാദം ഇവയെല്ലാം ഉള്‍പ്പെട്ടത്‌ ദീര്‍ഘപ്രണവം. ഇത്‌ യോഗികള്‍ക്ക്‌ മാത്രം പ്രാപ്‌തമാണ്‌. അകാരം, ഉകാരം, മകാരം- അ, ഉ, മ്‌- എന്നീ മൂന്നു തത്വങ്ങള്‍ മാത്രം ചേര്‍ന്നതാണ്‌ ഹ്രസ്വപ്രണവം, അഥവാ അക്ഷര രൂപത്തിലുള്ള 'ഓം' കാരം. അകാരം ശിവനും ഉകാരം ശക്‌തിയും മകാരം ശിവശക്‌തി സംയോഗവുമാണ്‌. ത്രിതത്വ സ്വരൂപമായ ഈ ഓംകാരം സകല പാപഹരവുമാണ്‌. ഓംകാരം ജപിക്കുന്ന സാധകര്‍ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്‌ പ്രപഞ്ചം (പ്ര) നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ (വ) ഇല്ല (ന) എന്ന ജ്‌ഞാനമാണ്‌. പ്രകര്‍ഷണേന നയേത്‌ യുഷ്‌മാന്‍ മോക്ഷം ഇതി വാ പ്രണവഃ ജപിക്കുന്ന ഉപാസകരെ മോക്ഷത്തിലേക്ക്‌ നയിക്കുവാന്‍ പ്രാപ്‌തമാണ്‌ പ്രണവം എന്നര്‍ത്ഥം. സ്‌ഥൂലരൂപത്തിലുള്ള പ്രണവമാണ്‌ നമഃ ശിവായ എന്ന പഞ്ചാക്ഷരി മന്ത്രം. ശിവപഞ്ചാക്ഷരി എപ്പോഴും ഓംകാരം ചേര്‍ത്തുതന്നെ ജപിക്കേണ്ടതാണ്‌. പഞ്ചേന്ദ്രിയാത്മകമായ ശബ്‌ദം, സ്‌പര്‍ശം, രൂപം, രസം, ഗന്ധം എന്നീ ഗുണങ്ങള്‍ പഞ്ചഭൂതങ്ങളിലധിഷ്‌ഠിതമാണ്‌. ഈ പഞ്ച തത്വങ്ങളും നാദാത്മകമാണ്‌. ഏറ്റവും സൂക്ഷ്‌മമായ തത്വമാണ്‌ ആകാശം. ആകാശ തത്വത്തിലെ നാദമാത്ര ഗുണത്തില്‍നിന്നും ഓരോ തത്വത്തിലും ഓരോ ഗുണം കൂടി ചേര്‍ന്ന്‌ പരിണമിച്ച്‌ ഭൂ തത്വത്തിലെത്തുമ്പോള്‍ നാദബ്രഹ്‌മം പൂര്‍ണമാകുന്നു. കടപ്പാട്

നാരായണാസ്ത്രം - വൈഷ്ണവത്തെ പരമോന്നത വേദസ്ഥാനമായി പ്രതിരോധിക്കുക ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൻ്റെ സാധുത ഭാഗവത പുരാണത്തിൽ എഴുതിയ “ഭാഗവത പുരാണ സമീക്ഷ” - https://kamakotimandali.com/~kamakoti/misc/mahapurana.html എന്ന പ്രത്യേക ലേഖനത്തെക്കുറിച്ച് നിരവധി വായനക്കാർ ഞങ്ങളോട് അന്വേഷിച്ചു . ഇവിടെ, ദേവീഭാഗവതം "യഥാർത്ഥ ഭാഗവതം" ആണെന്നും ശ്രീമദ് ഭാഗവതം ഒരു ഉപപുരാണമാണെന്നും സ്ഥാപിക്കാൻ ലേഖകൻ ശ്രമിക്കുന്നു. എല്ലാ പശ്ചാത്തലങ്ങളിലുമുള്ള വേദാന്തികൾ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം ആധികാരിക ഗ്രന്ഥമാണെന്ന് സമ്മതിച്ചുവെന്നത് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ് - ആധികാരികതയുടെ ഏത് ചോദ്യവും പുരാതന വേദാന്തികൾക്കിടയിലുള്ള സ്വീകാര്യതയാണ് തീരുമാനിക്കുന്നത്. അതിനായി, ഞങ്ങൾക്ക് ഇനിപ്പറയുന്ന തെളിവുകൾ ഉണ്ട്: ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിന് അദ്വൈതികളുടെയും വിശിഷ്ടാദ്വൈതികളുടെയും ദ്വൈതികളുടെയും എണ്ണമറ്റ പുരാതന വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ ശ്രീ വൈഷ്ണവ ഗുരുപരമ്പരയുടെ ഭാഗവും 1207-1307 കാലഘട്ടത്തിൽ ജീവിച്ചിരുന്നതുമായ ശ്രീ അഴകിയ മണവാള പെരുമാൾ നായനാരാണ് ആദ്യകാല പരാമർശം, തുടർന്ന് മധ്വാചാര്യരും ശ്രീ വേദാന്ത ദേശികനും (വീണ്ടും ശ്രീ വൈഷ്ണവ ആചാര്യൻ). ഈ വാചകം മുമ്പ് വളരെ പ്രചാരത്തിലായിരുന്നുവെന്ന് ഇത് തെളിയിക്കുന്നു. ഗൗഡപാദർ ഭാഗവതം ഉദ്ധരിച്ചുവെന്ന് അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്, പക്ഷേ ഞങ്ങൾ ആ അവകാശവാദങ്ങൾ പരിശോധിച്ചിട്ടില്ല. ശ്രീമദ് ഭാഗവതം പ്രകൃതിയിൽ സാത്വികവും ശാസ്ത്രങ്ങളോട് യോജിച്ചതുമാണ്, ദേവീഭാഗവതം ശാസ്ത്രങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധവും താമസവുമാണ്. 18 പുരാണങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെടാത്ത ഒരു ഗ്രന്ഥത്തെ തള്ളിക്കളയാൻ അത് മാത്രം പര്യാപ്തമല്ലെങ്കിലും (താമസമായിരുന്നിട്ടും ശിവപുരാണം പോലും 18-ൽ ഉള്ളതിനാൽ), "ഭാഗവതം" എന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥം മറ്റ് പുരാണങ്ങളിൽ അത്യധികം ആഘോഷിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന വസ്തുത സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഒരു സാത്വിക സൃഷ്ടി മാത്രമായിരിക്കും. അതിനാൽ, ഈ ആളുകളുടെ അവകാശവാദങ്ങളെ അഭിസംബോധന ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമില്ല, തെളിവായി ഇത്രയും മതി. എന്നാൽ ഞങ്ങൾക്ക് കത്തെഴുതിയവരുടെ മനസ്സിലുള്ള സംശയങ്ങൾ നീക്കാൻ, ഈ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് എങ്ങനെയും ഉത്തരം നൽകാൻ ഞങ്ങൾ ശ്രമിക്കുന്നു. ദേവീഭാഗവതം ഒരു ചെറിയ ഉപപുരാണമാണ്, അതിനോട് അടുത്ത കാലത്ത് കൂട്ടിച്ചേർക്കലുകൾ ഉണ്ടായേക്കാം. ആധുനിക കാലത്തെ ശൈവ/ശാക്തർ മാത്രമാണ് ഇത് ഉദ്ധരിക്കുന്നത്. ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൻ്റെ സാധുത “PP” എന്നത് പൂർവപക്ഷത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, ഇത് ശാക്ത ലേഖനത്തിൽ നിന്നുള്ള ഉദ്ധരണിയാണ് (- https://kamakotimandali.com/~kamakoti/misc/mahapurana.html ). "SD" എന്നത് സിദ്ധാന്തയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതാണ് നമ്മുടെ ഉത്തരം. പിപി: രണ്ട് പുരാണങ്ങൾ ഭാഗവതം എന്നറിയപ്പെടുന്നു: വിഷ്ണു ഭാഗവത പുരാണവും ദേവീ ഭാഗവത പുരാണവും. രണ്ടിൽ ഏതാണ് മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കാൻ കഴിയുക എന്നതിനെക്കുറിച്ച് പരമ്പരാഗത പണ്ഡിതന്മാർക്ക് വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായമുണ്ട്. ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നിലനിൽക്കുന്ന വിവിധ വീക്ഷണങ്ങൾ വിവേചനബുദ്ധിയുള്ള വായനക്കാരന് മുന്നിൽ അവതരിപ്പിക്കുകയാണ് ഈ പോസ്റ്റിൻ്റെ ലക്ഷ്യം. SD: ഒരു പുരാണം മാത്രമാണ് "ഭാഗവതം" എന്ന് "ജനപ്രിയമായി" അറിയപ്പെടുന്നത്, അത് വിഷ്ണുവിനെ സ്തുതിക്കുന്നതും നിരവധി വ്യാഖ്യാനങ്ങളുള്ളതുമായ സാത്വിക പുരാണമാണ്. "സഹസ്രനാമം" വിഷ്ണുസഹസ്രനാമം മാത്രം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ, "ഗീത" എന്നത് ഭഗവദ് ഗീതയെ, "ഭാഗവതം" അല്ലെങ്കിൽ "ശ്രീമദ് ഭാഗവതം" നിങ്ങൾ "വിഷ്ണു ഭാഗവതം" എന്ന് വിളിക്കുന്നതിനെ മാത്രം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ശിവപുരാണം പോലെയുള്ള യഥാർത്ഥ താമസ പുരാണങ്ങൾ പോലും സാത്വിക പുരാണങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ കഴിയില്ലെന്ന് കരുതി, ദേവീഭാഗവതയ്ക്ക് ശ്രേഷ്ഠമോ തുല്യമോ ആയ പദവി ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നത് നിരർത്ഥകമാണ്. വാസ്തവത്തിൽ, "വിഷ്ണു ഭാഗവതം" എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ച് ഏതെങ്കിലും പുരാതന കൃതി കാണിക്കാൻ ഞങ്ങൾ എതിരാളിയെ വെല്ലുവിളിക്കുന്നു. എല്ലായിടത്തും, "ഭാഗവതം" എന്നത് ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ പോലും, ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ മാത്രം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. "പരമ്പരാഗത പണ്ഡിതന്മാർ" എല്ലാവരും ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ച് അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്, അതിനാൽ അഭിപ്രായവ്യത്യാസമില്ല. ഇത് പിന്നീട് പൂർവപക്ഷി തന്നെ സമ്മതിക്കുന്നു, അതിനാൽ അത്തരമൊരു സംവാദം നിലവിലുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നത് തികഞ്ഞ നുണയാണ്. കൂടാതെ, ഒരു മഹാപുരാണത്തിൻ്റെ വിമോചനത്തിന് അർഹതയുള്ള മാനദണ്ഡം ഭാഗവതത്തിൽ തന്നെ ഇപ്രകാരമാണ്. സംവാദത്തിന് വിധേയമായ പുസ്തകത്തിലുള്ളതിനാൽ ഈ മാനദണ്ഡം അംഗീകരിക്കാനാവില്ലെന്ന് വാദിക്കാൻ കഴിയില്ല. കാരണം, ശ്രീധരൻ, വീരരാഘവാചാര്യൻ, വിജയധ്വജ തീർത്ഥൻ, ഗൗഡീയ പാരമ്പര്യത്തിലെ ഗോസ്വാമികൾ തുടങ്ങിയ മഹാനായ വേദാന്തികൾ ഭാഗവതം വ്യാഖ്യാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. വിഷ്ണു-ദ്വേഷികളുടെ മനസ്സിലല്ലാതെ അതിൻ്റെ ആധികാരികതയെപ്പറ്റി ഒരു തർക്കവുമില്ല. അതേസമയം, ആധുനിക കാലത്തെ ശൈവരും ശാക്തരും ഒഴികെ മറ്റാരാലും ദേവീഭാഗവതം തൊട്ടുതീണ്ടിയിട്ടില്ല. അത്ര സർഗോ വിസർഗഷ് ച സ്ഥാനംം പോഷണം ഊതയഃ മന്വന്തരേശാനുകഥാ നിരോധോ മുക്തിർ ആശ്രയഃ (~ഭഗവതം 2.10.1) എവിടെ " മന്വന്തരേശനുകഥ" - " മന്വന്തര കഥനം ഈശ്വരചേഷ്ടിത കഠനം " - പരമാധികാരിയുടെ ലീലകളെ സംബന്ധിക്കുന്ന കഥകൾ ഒരു പുരാണത്തെ "മഹാപുരാണം" ആയി വർഗ്ഗീകരിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു മാനദണ്ഡമാണ്. സുബലോപനിഷത്ത് അനുസരിച്ച് - " ഈഷ സർവഭൂതാന്തരാത്മാ അപഹതപാപ്മ ദിവ്യോ ദേവ ഏകോ നാരായണ :"- പരമാധികാരി നാരായണൻ മാത്രമാണ്. അതിനാൽ, "ഈശ" അല്ലാത്ത രുദ്രൻ, ദേവി, സ്കന്ദൻ മുതലായവരുടെ കഥകൾ വിവരിക്കുന്ന താമസ പുരാണങ്ങൾ മുക്തി പ്രദാനം ചെയ്യുന്ന മഹാപുരാണങ്ങളല്ല, അതേസമയം ഹരിയുടെ ലീലകൾ വിവരിക്കുന്ന പുരാണങ്ങൾ ( ജന്മ കർമ്മപുരി എന്ന മഹാപുരാണത്തിൽ മാത്രം) വിമോചനം. ഇതിലൂടെ ദേവീഭാഗവതം മഹാപുരാണമായി നേരത്തെ തന്നെ ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തീർച്ചയായും, ഒരു അഖ്യാനത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ഒരു പുരാണത്തെ നിർണ്ണയിക്കുന്ന പഞ്ച ലക്ഷണങ്ങളുണ്ട്. എന്നാൽ ഈശ്വരന്മാരല്ലാത്തവരെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് " ഈശാനുകഥ" യുടെ മാനദണ്ഡം പരാജയപ്പെട്ടതിനാൽ , ശിവൻ, ലിംഗം തുടങ്ങിയ താമസപുരാണങ്ങളൊന്നും "മഹാപുരാണങ്ങൾ" അല്ല. അവരെ അങ്ങനെ വിളിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ചിലപ്പോൾ അത് അവരെ ഒരു "ഉപപുരാണ"ത്തിൽ നിന്ന് വേർതിരിക്കാനാണ്, പക്ഷേ അവർക്ക് എന്തെങ്കിലും മഹത്വമോ മഹത്വമോ ഉണ്ടെന്ന് സൂചിപ്പിക്കാനല്ല. PP: മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ഭാഗവതത്തിനായുള്ള ലക്ഷണം, മസ്ത്യപുരാണത്തിൽ ഇനിപ്പറയുന്ന രീതിയിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു: യത്അധിക്ആർ^ഇത്യ ഗായത്രിം വർന്യതേ ധർമ്മവിസ്താരഃ | vR^itrAsuravadhopetaM തദ്ഭഗവതമുച്യതേ ||sArasvatasya കൽപസ്യ മധ്യേ യേ syurnarAmarAH | tadvR^ittAntodbhavaM ലോകേ തദ്ഭഗവതമുച്യതേ | aShTAdashasahasrANi purANam Tatprakirtitam || പത്മപുരാണത്തിൽ ഭാഗവത മഹാപുരാണത്തെ താഴെ വിവരിക്കുന്നു: പുരനേഷു ച സർവേഷു ശ്രീമദ്ഭഗവതം പരം | യത്ര പ്രതിപദോ kR^iShNo gIyate ബഹുദർശിഭിഃ || ശ്രീമദ്ഭഗവതം ശാസ്ത്രം കലൌ kR^iShNena bhAShitam | parIkShite kathAM വക്തുM sabhayAM സംസ്ഥിതേ ശുകേ || ഇവിടെ പരാമർശിക്കുന്നത് വിഷ്ണു ഭാഗവത പുരാണത്തെക്കുറിച്ചാണെന്ന് വ്യക്തമാണ്. SD: "അതെ, അത് വ്യക്തമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, നമുക്ക് വിഷ്ണുവിനോട് വിദ്വേഷം ഉള്ളതിനാൽ, നമുക്ക് അത് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല, അതിനാൽ ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെപ്പോലെ പ്രാകൃതവും ഉന്നതവുമായ പുരാണത്തേക്കാൾ ഉയർന്നതാണ് ദേവീഭാഗവതം പോലെയുള്ള ഒരു താമസ ശാസ്ത്രം തെളിയിക്കാൻ ശ്രമിക്കും. - ഇതാണ് രചയിതാവിൻ്റെ ചിന്ത. PP: നാരദപുരാണത്തിൽ ഭാഗവത പുരാണത്തിൻ്റെ ഉള്ളടക്കം ഹ്രസ്വമായി വിവരിക്കുന്നു: marIche shr^iNu vakShyAmi vedavyAsena yatkR^itam | ശ്രീമദ്ഭഗവതം നാമ പുരാണം ബ്രഹ്മസമ്മിതം || തദാഷഠാദശഃ അഹസ്രം കീർത്തിതം പാപനാശനം | surapAdaparUpo.ayaM skandhairdvAdashabhiryutaH || തത്ര തു പ്രഥമേ സ്കന്ദേ സുതർഷിനം സമാഗമഃ | വ്യസസ്യ ചരിതം പുണ്യമ് പാണ്ഡവനം തഥൈവ ച || pArIkShitamupAkhyAnamitIdaM samudAhR^itam | parIkShicChukasamvAde sUtidvayanirupaNam || brahmanAradasaMvAdo.avatAracharitAmR^itam || purANalakShNaM ചൈവ sR^iShTikAraNasambhavaH | dvitIyo.ayaM സമുദിതഃ സ്കന്ദോ വ്യസേന ധീമത || ചരിതം വിദുരസ്യ അഥ മൈത്രേയേനസ്യ സ~ംഗമഃ | sR^iShTiprakaraNaM pashchAdbrahmaNaH പരമാത്മനാഃ || kApilaM sAmkhyamapyatra tR^itIyo.ayamudAhR^itaH || തുടങ്ങിയവ. ഈ മൂന്ന് പുരാണങ്ങളിലും പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വിവരണത്തിന് വിഷ്ണു ഭാഗവതം യോജിക്കുന്നു. കൂടാതെ, ദേവർഷി നാരദ വിശദമാക്കിയിരിക്കുന്ന അധ്യായങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റ് വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിലെ അധ്യായങ്ങളുടെ പട്ടികയുമായി യോജിക്കുന്നു. SD: അതെ, അത് ചെയ്യുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ വാസ്തവത്തിൽ സംവാദത്തിന് സാധ്യതയില്ല. പിപി: പദ്മപുരാണം സാത്വിക പുരാണങ്ങളെ വിവരിക്കുന്നു, വിഷ്ണു-പരപുരാണങ്ങൾ മാത്രമാണ് ഇവിടെ പട്ടികപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്: vaiShNavaM nAradIyaM ച തഥാ ഭഗവതം ശുഭം | gAruDaM ച തഥാ pAdmaM vArAhaM ശുഭദർശനേ | സാത്വികാനി പുരാണാനി വിജ്~നേഅനി ശുഭാനി വൈ || ഇതിൻ്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ഭാഗവതം വിഷ്ണു പരമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. SD: തീർച്ചയായും അത് അങ്ങനെയാണ്. സാത്വിക സ്വഭാവം നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനുള്ള മാനദണ്ഡം "വിഷ്ണു പര" മാത്രമാണെന്ന (ശരിയായ) നിഗമനത്തിലേക്ക് അത് നയിച്ചേക്കാം. PP: എന്നിരുന്നാലും, മത്സ്യപുരാണത്തിൽ, ഭാഗവതത്തിൻ്റെ ലക്ഷണത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുമ്പോൾ, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിൽ ചർച്ച ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത സരസ്വത കൽപത്തെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു. വിവിആർ^ഇതി ഭാഗവതത്തിലെ പദ്മ കൽപത്തിൻ്റെതാണ്: ശ്ലോകത്തിൽ പറയുന്നത്: pAdmaM kalpamatho shR^iNu | അഷ്ടാദശ പുരാണങ്ങളുടെ പട്ടിക എല്ലാ കൽപ്പങ്ങളിലും ഒരുപോലെ നിലനിൽക്കാത്തതിനാൽ കൃത്യമായ കൽപ്പത്തിൻ്റെ വിവരണം വിദ്വാന്മാർ വളരെ പ്രാധാന്യമുള്ളതായി കണക്കാക്കുന്നു. SD: എന്തായാലും കൽപ്പങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുന്ന ഈ വിദ്വാൻമാർ ആരാണ്? "പരമ്പരാഗത പണ്ഡിതന്മാരുടെ" അല്ലെങ്കിൽ "വിദ്വാന്മാരുടെ" പേരുപോലും പറയാതെ രചയിതാവ് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നതെങ്ങനെയെന്ന് ശ്രദ്ധിക്കുക. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വാദങ്ങൾക്ക് തെറ്റായ ആധികാരികത നൽകാനുള്ള നല്ല മാർഗം. ഇപ്പോൾ, കൽപ്പങ്ങളിലെ വൈരുദ്ധ്യത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, പദ്മവും സാരസ്വത കല്പങ്ങളും ഒന്നുതന്നെയാണ്. എങ്ങനെ? ഭഗവാൻ്റെ നാഭിയിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന താമരയിലൂടെ പ്രപഞ്ചം സൃഷ്ടിക്കുന്നത് ഉൾപ്പെടുന്നതിനാലാണ് പദ്മകൽപത്തിന് അങ്ങനെ പേരിട്ടത്. അതിനാൽ, അതിനെ "സാരസ്വത" എന്ന് വിളിക്കുന്നത് ഉചിതമാണ്, കാരണം "സാരസ്വത" എന്നത് പ്രപഞ്ച താമരയുമായി അടുത്ത ബന്ധമുള്ള ബ്രഹ്മത്തിൻ്റെ പേരാണ്. "സാരസ്വത" എന്നതിന് രണ്ട് അർത്ഥങ്ങളുണ്ട്: ബ്രഹ്മം, സരസ്വതിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ബ്രഹ്മം, വേദമായ സംസാരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. എന്തുകൊണ്ടാണ് പദ്മകൽപത്തെ സാരസ്വതമെന്ന് പ്രത്യേകം പരാമർശിക്കുന്നത്? ഇതിനെ ഹിരണ്യഗർഭ കൽപമെന്നോ മറ്റോ വിളിക്കാം, അല്ലേ? കാരണം, "സരസ്വത്", അത് വേദങ്ങളായാലും സരസ്വതി തന്നെയായാലും, ബ്രഹ്മത്തിലൂടെയുള്ള സൃഷ്ടികൾക്ക് സഹായകമാണ്. വേദങ്ങളുടെ അറിവില്ലാതെ രണ്ടാമത്തേതിന് സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയില്ല, അത് സരസ്വതിയിലൂടെ തൻ്റെ നാവിൽ കുടികൊള്ളുന്നു. മഹാഭാരതം (ശാന്തി പർവ്വം) സൃഷ്ടിയിലെ "സരസ്വത്തിൻ്റെ" പ്രാധാന്യത്തെ ഇനിപ്പറയുന്ന രീതിയിൽ എടുത്തുകാണിക്കുന്നു: സ ഏവം ഉക്തോ വിമുഖഃ ചിന്താ വ്യാകുലമാനസഃ പ്രണമ്യ വരദഃ ദേവം ഉവാച ഹരിം ഈശ്വരം കാ ശക്തിർ മമ ദേവേശ പ്രജാഃ സ്രഷ്ടുഃ നമോ 'സ്തു തേ അപ്രജ്ഞവൻ അഹം ദേവ വിധത്സ്വ യദ് അനന്തരം അർത്ഥം: (ബ്രഹ്മാവ് ഹരിയോട് പറഞ്ഞു): വരം നൽകുന്ന ഭഗവാനേ, ഞാൻ നിന്നെ വണങ്ങുന്നു, എന്നാൽ വൈവിധ്യമാർന്ന ജീവികളെ സൃഷ്ടിക്കാൻ എനിക്ക് എന്ത് ശക്തിയുണ്ടെന്ന് ഞാൻ ചോദിക്കുന്നു. എനിക്കറിയില്ല. ഇത് കണക്കിലെടുത്ത് നിയോഗിക്കേണ്ടത് നിങ്ങൾ കൽപ്പിക്കുന്നു. സ ഏവ ം ഉക്തോ ഭഗവാൻ ഭുത്വാന്തര് ഹിതസ് തതഃ ചിന്തയം ആസ ദേവേഷോ ബുദ്ധിഃ ബുദ്ധിമതഃ വരഃ അർത്ഥം: അങ്ങനെ പ്രപഞ്ചനാഥനായ ബ്രഹ്മാവ് അഭിസംബോധന ചെയ്ത നാരായണൻ, അവിടെയും പിന്നെ ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ ദൃഷ്ടിയിൽനിന്നും അപ്രത്യക്ഷനായി. ബുദ്ധിശക്തിയുള്ളവരുടെ തലവനായ പരമേശ്വരൻ അപ്പോൾ ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. സ്വരൂപിണി തതോ ബുദ്ധിർ ഉപതസ്ഥേ ഹരിഃ പ്രഭും യോഗേന കൈനാം നിർയോഗഃ സ്വയം നിയുജേ തദാ അർത്ഥം: ബുദ്ധിയുടെ ദേവത ഉടൻ തന്നെ എല്ലാവരുടെയും യജമാനനായ നാരായണൻ്റെ മുമ്പാകെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു, തുടർന്ന്, തൻ്റെ പരമമായ ഇച്ഛാശക്തിയാൽ, ബുദ്ധിയുടെ ദേവിയെ ശരിയായി (അവളുടെ ചുമതലകളിലേക്ക്) ചേർത്തു. സ തം ഐശ്വര്യയോഗസ്ഥാഃ ബുദ്ധിഃ ശക്തിമതിഃ സതീം ഉവാച വചനഃ ദേവോ ബുദ്ധിഃ വൈ പ്രഭുർ അവ്യയഃ ബ്രഹ്മണഃ പ്രവിഷസ്‌തി അർഥസ്‌വേതി ലോകാസ്‌തിത്വഃ താ ബുദ്ധിഃ ക്ഷിപ്രാവിവേശ സ അഥൈനഃ ബുദ്ധിസംയുക്തഃ പുനഃ സ ദദൃഷേ ഹരിഃ ഭൂയഃ ചൈനഃ വചഃ പ്രഭഃ സഭാവഃ വിദ്വിദ്വിദ്വിദ്വിദ്വിദ്വിഃ ॥ തത്രൈവന്തരാധിയത അർത്ഥം: എല്ലാവരുടെയും മാറ്റമില്ലാത്ത കർത്താവ് (ഹരി), ശക്തിയും നന്മയും ഉള്ളവളും ഐശ്വര്യത്തോടെ (അറിവിൻ്റെ രൂപമായ) ഏകീകൃതയുമായ ബുദ്ധിദേവിയെ അഭിസംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ട് അവളോട് ഈ വാക്കുകൾ പറഞ്ഞു:--കർമ്മത്തിൻ്റെ പൂർത്തീകരണത്തിനായി. എല്ലാ ലോകങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട്, നിങ്ങൾ ബ്രഹ്മത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്നു. പരമാത്മാവ് ഇപ്രകാരം കൽപിച്ചതനുസരിച്ച് ബുദ്ധി പെട്ടെന്ന് തന്നെ ബ്രഹ്മത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു. ബ്രഹ്മാവ് ബുദ്ധിയുമായി ഐക്യപ്പെട്ടതായി ഹരി കണ്ടപ്പോൾ. അവൻ ഒരിക്കൽ കൂടി അവനെ അഭിസംബോധന ചെയ്തു പറഞ്ഞു--വിവിധതരം ജീവികളെ സൃഷ്ടിക്കുക. ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ സന്നിധിയിൽ നിന്ന് നാരായണൻ അപ്രത്യക്ഷനായി. ഇതിൻ്റെ പ്രാധാന്യം എടുത്തുകാണിക്കാൻ, പദ്മകൽപത്തെ ഇവിടെ സാരസ്വത കൽപം എന്ന് വിളിക്കുന്നു. സാർവത്രിക താമര ബ്രഹ്മവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, വേദങ്ങളുമായോ സരസ്വതിയുമായോ ഉള്ള ബന്ധം കാരണം സരസ്വതൻ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു (വേദങ്ങൾ ജപിക്കാനുള്ള കഴിവ് നൽകുന്നവൻ). ഒന്നുകിൽ വേദങ്ങളെയോ സരസ്വതിയെയോ ഈ പദത്താൽ അനുമാനിക്കാം, കാരണം ബ്രഹ്മം ഇവ രണ്ടുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അത് ഏതായാലും പ്രശ്നമല്ല. PP: ഇപ്പോൾ, ശിവപുരാണത്തിൽ നിന്നുള്ള ഇനിപ്പറയുന്ന വരികൾ പരിശോധിക്കണം : ഭഗവത്യാശ്ച ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതാം യത്ര വിദ്യതേ |തത്തു ഭഗവതം പ്രോക്തം ന തു ദേവിപുരാണകം || ഭഗവതി ദുർഗ്ഗയുടെ ചരിതം വിവരിക്കുന്ന കൃതി, തീർച്ചയായും ഭാഗവതം എന്നറിയപ്പെടുന്ന പുരാണമാണ്, അത് ദേവപുരാണമല്ല. ഇവിടെ പരാമർശിക്കുന്നത് ദേവീ ഭാഗവതത്തിലേക്കാണ്. SD: ഇത് തീർച്ചയായും ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ പരാമർശിക്കുന്നതായി കണക്കാക്കാം. "ദുർഗ്ഗയുടെ കഥ" ഒന്നായിരിക്കണം - 1) ഭഗവാൻ്റെ കീഴ്വഴക്കം എന്ന നിലയിലുള്ള അവളുടെ പദവി കൃത്യമായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു, 2) അവളുടെ മഹത്വം യഥാർത്ഥത്തിൽ (നാരായണനു വിധേയയായ ഒരു ശക്തയായ ദേവി) വിവരിക്കുന്നു, അതിശയോക്തിയല്ല. അവളെ ആധിപത്യത്തിലേക്ക് ഉയർത്തുക. ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമാണ് ദുർഗ്ഗയുടെ ഏറ്റവും വലിയ മഹത്വീകരണം സംഭവിക്കുന്നത്: katyāyani mahā-māye mahā-yoginy adhīśvari നന്ദ-ഗോപ-സുതാം ദേവി പതിം മേ കുരു തേ നമഃ ഇതി മന്ത്രം ജപന്ത്യസ് തഃപുജാം ചക്രു കുമാരികാഃ (~ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 10.22.4) ഇവിടെ ഗോപികൾ കാത്യായനി വ്രതം അനുഷ്ഠിക്കുകയും കൃഷ്ണപ്രാപ്തിക്കായി ദുർഗ്ഗയെ ആരാധിക്കുകയും ചെയ്തു. ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ കായിക വിനോദമാണ് രാസലീല, അതിനാൽ ഭഗവത്മാരായ ഗോപിമാരുമായി സഹവസിക്കുകയും ഭഗവാനെ പ്രാപിക്കാനുള്ള അവരുടെ ശ്രമങ്ങളിൽ അവരെ സഹായിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മഹിമ ദുർഗ്ഗയ്ക്ക് ലഭിച്ചു. നമുക്കെല്ലാവർക്കും അറിയാവുന്നതുപോലെ കംസനെ താക്കീത് ചെയ്തുകൊണ്ട് ദുർഗയും കൃഷ്ണനെ സഹായിച്ചു. ഇതുകൂടാതെ, ഭഗവാനുമായുള്ള ദുർഗ്ഗയുടെ ബന്ധം കൂടുതൽ വിശദീകരിക്കുന്നു: ഇതി പ്രഭാശ്യ താം ദേവി മായ ഭഗവതി ഭുവി ബഹു-നാമ-നികേതേഷു ബഹു-നാമ ബഭൂവ ഹ (~ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 10.4.29) നാമധേയാനി കുർവന്തി സ്ഥാനാനി ച നാരാ ഭുവി ദുർഗീതി ഭദ്രകാളിതി വിജയ വൈഷ്ണവിതി ച കുമുദാ ചണ്ഡികാ കൃഷ്ണ മാധവി കന്യകേതി കാ മായാ നാരായണിശാനി ശാരദേതി അംബികേതി കാ (~ശ്രീമദ് ഭാഗവതം 10.2-11-12) ദുർഗ്ഗ തൻ്റെ എല്ലാ മഹത്വവും നേടിയത് ഭഗവാനെ സേവിച്ചതുകൊണ്ടാണ്. ഇതാണ്, മറ്റെല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി, ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടത് " ദുർഗ്ഗായശ്ചരിതം ". ദുർഗ്ഗയെ പരമോന്നതയായി ചിത്രീകരിക്കുന്ന വിവിധ താമസ കഥകളല്ല, മറിച്ച് കൃഷ്ണൻ്റെ സഹോദരിയായി അവളുടെ ജനനം, കംസനെ താക്കീത് ചെയ്തുകൊണ്ട് ഭഗവാനെ സഹായിക്കുകയും ഗോപികൾക്ക് അവളുടെ സഹായം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. കാരണം ആ പ്രവൃത്തികളിൽ നിന്നാണ് അവൾക്ക് ഇന്നത്തെ നില ലഭിക്കുന്നത്. ഇപ്പോൾ, പൂർവ്വപക്ഷി ചോദ്യം ചെയ്തേക്കാം, “എന്നാൽ എന്തിനാണ് ദുർഗ്ഗയെ പ്രത്യേകമായി എടുത്തുകാണിക്കുന്നത്? പകരം " കൃഷ്ണായശ്ചരിതം " എന്ന് ശ്ലോകത്തിന് പറയാമായിരുന്നു . ഉത്തരം വളരെ മനോഹരമാണ് - ഭഗവാൻ്റെ അവതാരത്തെ പ്രകീർത്തിക്കുകയും കംസനെ താക്കീത് ചെയ്യുകയും ചെയ്തത് യോഗ-മായയാണെന്ന വസ്തുത പരിഗണിക്കുമ്പോൾ, ഗോപികൾ വിഷ്ണുവുമായി ഐക്യപ്പെടാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചത് അവളോടാണ്, കൃഷ്ണലീല മുഴുവനും. ഭഗവാൻ ഗോപികൾക്ക് മോക്ഷം നൽകിക്കൊണ്ട് ഭഗവാൻ ജനിച്ചതിനെ " ദുർഗ്ഗായശ്ചരിതം" എന്ന് വിളിക്കാം - ദുർഗ്ഗയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കഥ - ഈ ദേവിയുടെ ബഹുമാനാർത്ഥം ഭഗവാനും അവൻ്റെ ഭക്തർക്കും വേണ്ടിയുള്ള സേവനങ്ങൾ. അതുപോലെ, ശ്രീമദ് രാമായണത്തെപ്പോലും വാൽമീകി " സീതായഃ കാരിതാ മഹത് " എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത് . അതിനാൽ, ഇത് ദുർഗയ്ക്ക് നൽകിയ ബഹുമതിയാണ്. സീതയായാലും ദുർഗ്ഗയായാലും തൻ്റെ ഭക്തർക്ക് അംഗീകാരം നൽകുന്നത് ഭഗവാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. അതിനാൽ, ആ ശിവപുരാണ ശ്ലോകത്തിൽ വൈരുദ്ധ്യമില്ല. PP: പരാമർശിക്കേണ്ട മറ്റൊരു രസകരമായ പ്രമാണം, ഭാസ്‌കരരായ ഉദ്ധരിക്കുന്ന ദേവഅമലയുടേതാണ്: ശ്രീമദ്ഭഗവതം നാമ പുരാണം വേദസമ്മിതം | pArIkshitAyopadiShTaM സത്യവത്യ~ംഗജന്മനാ || യത്ര ദേവ്യവത്ആശ്ച ബഹവഃ പ്രതിപാദിതാഃ | ഇടം രഹസ്യം ചരിതം rAdhopAsanmuttam || വ്യസായ മമ ഭക്ത്ആയ പ്രോക്തം പൂർവ്വം മേആദ്രിജേ | മട്ടോ രഹസ്യം ജ~ൻഅത്വൈവ rഅധോപആസനമുത്തമം || ഏതസ്യ വിസ്താരം ചക്രേ ശ്രീമദ്ഭഗവതേ തഥാ | നാരാദേ ബ്രഹ്മവൈവർത്തേ ലോകാനം ഹിതകാംയായാ || അംബയുടെ വിവിധ രൂപവിശേഷങ്ങളും അതുപോലെ തന്നെ ഊർധ്വം ആംനായയിൽ പരാശ്രി എന്ന് നിഗൂഢമായി പരാമർശിക്കപ്പെടുന്ന രാസേശ്വരി രാധികയുടെ മാഹാത്മ്യവും ദേവീ ഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമാണ് ചർച്ച ചെയ്യുന്നത്. SD: ദേവിയാമല ഒരു വൈദിക ഗ്രന്ഥമല്ല, അതിനാൽ ആധികാരികവുമല്ല. അതിനാൽ, അതിൽ പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ ആശങ്കപ്പെടേണ്ടതില്ല. ഗ്രന്ഥകാരൻ വേദാന്ത കാഴ്ചപ്പാടിൽ നിന്ന് വിശ്വാസ്യത ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, വേദാന്ത സമ്പ്രദായങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധമല്ലാത്ത ഗ്രന്ഥങ്ങൾ അദ്ദേഹം ഉദ്ധരിക്കണം. പിപി: ചിത്സുഖ്ആചാര്യ, തൻ്റെ ഭാഗവത കഥാ സംഗ്രഹത്തിൽ, ബ്രഹ്മവൈവർത്തത്തിൽ നിന്നുള്ള ഇനിപ്പറയുന്ന വാക്യം ഉദ്ധരിക്കുന്നു: Grandho.aShTAdasha sAhasro dvAdashaskandhasammitaH | ഹയഗ്രിവബ്രഹ്മവിദ്യാ യത്ര vR^ഇത്രവധസ്തത്A || ഗായാത്ര്യാ ച സമാരംഭസ്തദ്വൈ ഭഗവതം വിദുഃ || SD: സിത്‌ശുകൻ്റെ ശിഷ്യനായ ശ്രീധരൻ ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ച് മാത്രമാണ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. അതിനാൽ, ഭാഗവതം സിത്‌ശുകൻ എന്താണ് ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പ്രയാസമില്ല. പിപി: ദേവഭാഗവതം ആരംഭിക്കുന്നത് ശ്ലോകത്തിൽ നിന്നാണ്: സർവചൈതന്യരുപം തമാദ്യം വിദ്യാം ച ധീമഹി || ബുദ്ധിം യാ നഃ പ്രചോദയത് || വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിൽ ആദ്യ അധ്യായത്തിൽ താഴെ പറയുന്ന ശ്ലോകം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു: dhAmnA svena sadA നിരസ്തകുഹകം സത്യം പരം ധീമഹി || രണ്ടിൽ, ദേവീ ഭാഗവതത്തിലെ ശ്ലോകം ലക്ഷണമായ ഗായത്രിയാ ച സമാരംഭഃ എന്നതിന് അനുയോജ്യമാണ്. രണ്ട് പുരാണങ്ങളും vR^itrAsura വധത്തിൻ്റെ എപ്പിസോഡ് വിശദീകരിക്കുന്നു. കൂടാതെ, വിഷ്ണു ഭാഗവതം ഹയഗ്രീവയെ പരാമർശിക്കുമ്പോൾ, ഹയഗ്രീവയുടെ ബ്രഹ്മവിദ്യാലഭയുടെ എപ്പിസോഡ് ദേവഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമേ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നുള്ളൂ. വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിലെ അഞ്ചാമത്തെ സ്കന്ദത്തിൽ ചിലർ ഹയാഗ്രീവ മന്ത്രം കണ്ടെത്തുകയും ഈ വാക്യം ആ മന്ത്രത്തെ പരാമർശിക്കുന്നതായി വ്യാഖ്യാനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ മന്ത്രമല്ല സ്ത്രിമന്ത്രപരമാണ് വിദ്യയെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം എന്നതിനാൽ അത് ഇവിടെ ബാധകമല്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. ആന്ത്ര പുംദേവതാ പ്രോക്താഃ വിദ്യാഃ സ്ത്രിദേവതാഃ സ്എംആർ^ഇതാഃ || ഇവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, മുകളിൽ പറഞ്ഞ ലക്ഷണം ദേവഭാഗവതത്തിന് മാത്രം അനുയോജ്യമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. SD: " ഹയഗ്രീവ ബ്രഹ്മവിദ്യ " എന്താണെന്ന് രചയിതാവ് പൂർണ്ണമായും തെറ്റിദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നു . ഒന്നാമതായി, " വിദ്യ " ഇവിടെ അർത്ഥമാക്കുന്നത് അറിവ് (ബ്രഹ്മവിദ്യ അത് ഉപാസന അല്ലെങ്കിൽ ഭക്തി-യോഗ) അല്ലാതെ "സ്ത്രീമന്ത്രം" അല്ല. രണ്ടാമതായി, ഇവിടെയുള്ള " ഹയഗ്രീവൻ " എന്നത് ഉപനിഷത്തുകളിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന ദാദീചി എന്ന ഋഷിയാണ്, അദ്ദേഹം ഒരു കുതിരയുടെ തല നേടിയതായും ദേവന്മാരെ ബ്രഹ്മവിദ്യയിൽ ഉപദേശിച്ചുവെന്നും ആണ്. സ വാ അധിഗതോ ദധ്യാം അശ്വിഭ്യാം ബ്രഹ്മ നിശ്ചലം യദ് വാ അശ്വശിരോ നാമ തയോർ അമരതം വ്യാധത് (~ഭാഗവതം 6.9.52) ഇവിടെ "അശ്വസിര", "ബ്രഹ്മ നിഷ്കളം" എന്നിവയെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം ശ്രദ്ധിക്കുക. ദേവി ഇന്ദ്രനെ സഹായിക്കുന്ന ഒരു താമസ കഥയേക്കാൾ "വൃത്രാസുര വധ" ത്തിൻ്റെ പ്രാധാന്യത്തിന് ഇതുമായി ബന്ധമുണ്ട്. ദാദിച്ചിക്ക് കുതിരയുടെ തല ലഭിക്കുന്നതുമായി “വൃത്രാസുര വധം” ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതിൻ്റെ കാരണം വേദങ്ങളിലെ പ്രവർഗ്യ ചടങ്ങിനെ പരാമർശിച്ചുകൊണ്ട് വ്യക്തമാക്കുന്നു - ഒരു ദേവത (രുദ്ര) ശിരഛേദം ചെയ്യപ്പെട്ട കഥയും ദധ്യംഗതർവണൻ്റെ കഥയും പ്രവർഗ്ഗവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതല്ല. ഏത് വിധത്തിലും ചടങ്ങ്, എന്നാൽ തലയുടെ ഫിക്സിംഗ് സാമ്യം കണക്കിലെടുത്ത് ചടങ്ങിൻ്റെ സന്ദർഭത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നു. അർത്ഥം, ദധ്യംഗതർവണൻ തൻ്റെ ശിരസ്സ് നഷ്ടപ്പെട്ട് പുനരുജ്ജീവിപ്പിച്ചതുപോലെ, ഈ ദേവത തൻ്റെ ശിരസ്സ് നഷ്ടപ്പെട്ട് വീണ്ടും ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റു, ഇത് അറിയുന്നത് യാഗത്തിൻ്റെ ശിരസ്സ് നീക്കം ചെയ്യുന്ന പ്രവർഗ്ഗത്തിൻ്റെ അർത്ഥത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കും. അതുപോലെ, ദദീചിയുടെ (ഹയഗ്രീവൻ) കഥയ്‌ക്കൊപ്പം വൃത്രാസുരൻ്റെ കഥയും പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു, ഇവ രണ്ടും ശിരച്ഛേദത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. സ്മരണ വളർത്താൻ ശാസ്ത്രം ഉപയോഗിക്കുന്ന ന്യായങ്ങളിൽ ഒന്നാണിത്. ഗായത്രി ലക്ഷണം ഭാഗവതത്തിന് മാത്രം യോജിക്കുന്നു. നമുക്ക് ഉടൻ തന്നെ അതിലേക്ക് എത്താം. ഈ അവസരത്തിൽ നമ്മൾ ഇത് പറയും - ഗായത്രിക്ക് പരബ്രഹ്മൻ ശ്രീമൻ നാരായണൻ ഉണ്ട്. ഗായത്രിക്ക് നൽകിയിരിക്കുന്ന മറ്റേതെങ്കിലും അർത്ഥം ഗായത്രിയുടെ ശരിയായ വിശദീകരണമല്ല, അതിനാൽ, ദേവീഭാഗവതത്തിലെ ഗായത്രിയെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം മാനദണ്ഡത്തിൻ്റെ ഒരു പരിഹാരമായി യോഗ്യമല്ല. പിപി: സ്കന്ദപുരാണത്തിലെ നാഗരഖണ്ടയിൽ താഴെ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന സരസ്വത കൽപത്തെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ നേരത്തെ പറഞ്ഞിരുന്നു. sArasvatasttu dvAdashyAM ശുക്ലയം ഫാൽഗുണസ്യ ച || ഇതിനർത്ഥം സരസ്വത കൽപത്തിൻ്റെ ആവിർഭാവം ഫാൽഗുണ മാസത്തിലെ ശുക്ല ദ്വാദശിയിലാണ് എന്നാണ്. മധുവിനേയും കൈതഭത്തേയും നിഗ്രഹിക്കുന്നതിനായി ഇതേ തിഥിയിൽ പരമേശ്വരിയുടെ അവിർഭാവത്തെ ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകം വിവരിക്കുന്നു: ബ്രാഹ്മണ സംസ്തുതാ സേയം മധുകൈതഭൻആശനേ | മഹാവിദ്യാ ജഗദ്ധാത്രി സർവവിദ്യാധിദേവതാ | dvAdashyAM ഫാൽഗുനസ്യൈവ ശുക്ലയാം സമഭ്UnnR^ipa || മധുകൈടഭത്തിൻ്റെ ബ്രഹ്മസ്തുതിയും വധവും ദേവഭാഗവതത്തിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ, ഈ പുരാണത്തെ സാരസ്വത കൽപവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നത് വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തേക്കാൾ എളുപ്പമാണ്. കൂടാതെ, ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ സരസ്വത കൽപം സരസ്വതിയുടെ മഹിമദർശനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു: sAtvikeShu ച കല്പേഷു mAhAtmyamadhikaM ഹരേഃ | rAjaseShu ച കല്പേShu mAhAtmyaM brahmaNo viduH ||തദ്വദഗ്നേശ്ച mAhAtmyaM tAmaseShu ശിവസ്യ ച | sa~NkIrNe ച സരസ്വത്യാഃ പിത്R^INAM ച നിഗദ്യതേ || [മാത്സ്യേ] കൂടാതെ, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിലെ, പരമഹംസ്യ സംഹിത എന്ന് പരാമർശിക്കപ്പെടുന്ന, ശ്രീധര സ്വാമിൻ വിവരിച്ചതുപോലെ, പരമഹംസത്തെ ലക്ഷ്യം വച്ചുള്ളതാണ്. മഹാപുരാണമെന്ന് നമ്മൾ സംസാരിക്കുന്ന ഭാഗവതം സാ~ങ്കീർനേഷു സരസ്വത്യ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന സരസ്വത കൽപവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ഇത് തീർച്ചയായും പരമഹംസ്യ സംഹിതയുടെ വിവരണവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നില്ല. SD: കൽപ്പങ്ങളുടെ പ്രശ്നം ഇതിനകം തന്നെ ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. സാരസ്വത കൽപമാണ് പദ്മകൽപം. ദേവീഭാഗവതത്തിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന മധു-കൈടഭ വധ, ബ്രഹ്മസ്തുതി തുടങ്ങിയവ താമസമാണ്, അതിനാൽ "ശ്രീമദ്" ഉപസർഗ്ഗത്തിൻ്റെ പേര് വഹിക്കാൻ അനുയോജ്യമല്ല. ദേവി പരമോന്നതമല്ലാത്തതിനാലും മധുവിനെയോ കൈതഭനെയോ കൊന്നിട്ടില്ലാത്തതിനാലും ഈ സംഭവങ്ങൾ നടന്നില്ല. ഇതിഹാസങ്ങളും സാത്വിക പുരാണങ്ങളും മഹാവിഷ്ണുവാണെന്നും അസുരന്മാരെ വധിച്ചതാണെന്നും വ്യക്തമാണ്. PP: ഇതിൽ ഏതാണ് മഹാപുരാണമെന്ന ആശയക്കുഴപ്പം നിലനിൽക്കുന്നതിൻ്റെ കാരണം ഉപപുരാണങ്ങളെ പട്ടികപ്പെടുത്തുന്ന ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകമാണ്, അതിൽ ഭാഗവതം എന്ന് പേരുള്ള ഒരു ഉപപുരാണത്തെ പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു: AdyaM sanatkumAroktaM nArasimhamataH പരം | പരാശരോക്തം പ്രവരം തഥാ ഭഗവത്ആഹ്വയം || മധുസ്ഉദന സരസ്വതിയുടെ സർവശാസ്ത്രാർത്ഥ സ~ങ്ഗ്രഹം, രാമാശ്രമത്തിലെ ദുർജനമുഖചാപേടിക, നഗോജി ഭട്ടൻ്റെ നിബന്ധം, ദുർജനമുഖപദ്മപത്മപത്മപത്മപദ്മപത്മപഠനം, മറ്റ് കൃതികൾ എന്നിവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള വിവിധ കൃതികളിൽ. മാ പുരാണം, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായും ദേവീ ഭാഗവതമായും പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഉപപുരാണമായി. എന്നിരുന്നാലും, മഹാപുരാണത്തിൻ്റെ പദവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശയക്കുഴപ്പം ശ്രീധര സ്വാമിയെപ്പോലെ പുതിയതല്ല, വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിൽ വ്യക്തമാക്കുന്നു: ഭാഗവതൻആംഅന്യാദിത്യപി നശ~ങ്കണീയം || SD: അതിനാൽ, അടിസ്ഥാനപരമായി അദ്വൈത പാരമ്പര്യത്തിലെ എല്ലാ ആചാര്യന്മാരും മറ്റുള്ളവരും ഭാഗവതത്തെ ഒരു മഹാപുരാണമായി പ്രഖ്യാപിച്ചിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ രചയിതാവ് അവയെ നിരാകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. രചയിതാവിൻ്റെ വാദം വേദവിരുദ്ധമാണെന്നും നിലപാടുകളില്ലെന്നും ഇത് തന്നെ സ്ഥാപിക്കുന്നു. മേൽപ്പറഞ്ഞ ഉദ്ധരണിയിൽ താനല്ലാത്ത ചില അവ്യക്തത ശ്രീധരൻ സമ്മതിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അഭിപ്രായത്തിൽ, തൻ്റെ അഭിപ്രായം എന്താണെന്ന് അദ്ദേഹം വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അത് പ്രകടമാകണം. PP: അവൻ അദ്ധ്യായങ്ങളുടെ സംഖ്യയെ 332 ആയി സൂചിപ്പിക്കുന്നു: dvAtrimshatrishataM ച യസ്യ വിലാസത് | കാശിനാഥ, തൻ്റെ കൃതിയായ ദുർജനമുഖംഹാചാപേടികയിൽ, ഇനിപ്പറയുന്ന വാക്യം ഉദ്ധരിക്കുന്നു: skandha dvAdasha evAtra kR^ishNena vihitAH shubhAH | dvAtrimshatrishataM pURNamadhyaAyAH ParikIrtitAH || kR^iShNa dvaipAyanaൻ്റെ ഈ ഗ്രന്ഥത്തിൽ 12 സ്കന്ദങ്ങളും 332 അധ്യായങ്ങളും ഉണ്ട്. ഈ അധ്യായ സാംഖ്യയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, ചില അധികാരികൾ വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. ദേവീഭാഗവതത്തിൽ 318 അധ്യായങ്ങൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു: trishataM pUrNamadhyaAyA aShTAdashayutAH smR^itAH || SD: "എന്നിരുന്നാലും ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരു വൈരുദ്ധ്യം കണ്ടെത്താൻ ഞങ്ങൾ ശ്രമിക്കും" - ഈ രചയിതാവിൻ്റെ മാനസികാവസ്ഥ അങ്ങനെ പോകുന്നു. PP: പുരാണത്തിൽ തന്നെ, ഭാഗവത പുരാണത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ച് താഴെ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു: ഭഗവാൻ വ്യാസൻ വേദത്തെ തരംതിരിച്ചു, എല്ലാ ഇതിഹാസങ്ങളുടെയും പുരാണങ്ങളുടെയും കൂട്ടമായ അഞ്ചാമത്തെ വേദം സമാഹരിച്ചു, കൂടാതെ സ്ത്രീകൾക്കും പതിറ്റാണ്ട് ബ്രാഹ്മണ നാദികകൾക്കും വേണ്ടി, മഹാഭാരതം. എന്നാൽ ഇവ അദ്ദേഹത്തിന് സംതൃപ്തി നൽകിയില്ല. നാരദ മഹർഷിയുടെ ഉപദേശത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, വ്യാസൻ ഹരികഥ അമൃതയുടെ വിശദാംശങ്ങളുള്ള വിഷ്ണു ഭാഗവതം രചിക്കുകയും പരമ തൃപ്‌തി നേടുകയും ചെയ്തു. ഈ കഥയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, ഈ പുരാണം മറ്റ് പുരാണങ്ങൾക്കും ഇതിഹാസങ്ങൾക്കും ശേഷം രചിക്കപ്പെട്ടതാണ്. എന്നിരുന്നാലും, മറ്റ് പുരാണങ്ങൾ, മഹാപുരാണങ്ങൾ പട്ടികപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, ഭാഗവതത്തെ അഞ്ചാമത്തെ പുരാണമായി പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു. മഹാപുരാണം തീർച്ചയായും ദേവഭാഗവതമാണെന്ന വീക്ഷണത്തെ ഇത് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. SD: അഞ്ചാമത്തെ വേദത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആ പ്രസ്താവനയിൽ ഭാഗവതം ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നല്ല അർത്ഥമാക്കുന്നത്. വേദങ്ങൾ സമാഹരിച്ചതും ഭാഗവതം ഉൾപ്പെടുന്ന എല്ലാ ഇതിഹാസങ്ങളും പുരാണങ്ങളും അടങ്ങുന്ന അഞ്ചാമത്തെ വേദം രചിച്ചതും താനാണെന്ന് വ്യാസൻ പറയുന്നത് ഒരു ആമുഖ പ്രസ്താവന മാത്രമാണ്. ഭാഗവതം രചിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ, അത് അഞ്ചാം വേദഗ്രന്ഥത്തിൻ്റെ ഭാഗമാകും. വ്യാസൻ ആരാണെന്ന് ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നത് വളരെ പൊതുവായ ഒരു വാദമാണ്. അങ്ങനെയാകട്ടെ. മറ്റൊരു വാദത്തിന് - " മറ്റ് പുരാണങ്ങൾ ഭാഗവതത്തെ അഞ്ചാമത്തെ പുരാണമായി പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു, എന്നാൽ വ്യാസൻ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം അവസാനമായി രചിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്നു ". – പുരാണമെന്തെന്ന് ഗ്രന്ഥകാരന് അറിയില്ലായിരിക്കാം. വളരെക്കാലം മുമ്പ് നടന്ന സംഭവങ്ങളുടെ വിവരണമാണിത്, അത് ബ്രഹ്മാവ് വിവരിച്ചു. അങ്ങനെ, ബ്രഹ്മാവ് അത് വിവരിക്കുകയും വ്യാസൻ ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ പ്രഭാഷണം സമാഹരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതിനാൽ, വ്യാസൻ നിരാശനായി ഭാഗവത പുരാണം അവസാനമായി എഴുതിയാലും, ഇത് വളരെക്കാലം മുമ്പാണ് സംഭവിച്ചത്, ഈ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ബ്രഹ്മാവിൻ്റെ വിവരണം അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ പ്രഭാഷണങ്ങളിൽ അഞ്ചാമത്തേതാണ്. പുരാണങ്ങൾ ബ്രഹ്മാവിനാലും വ്യാസൻ സമാഹരിച്ച വിവരണങ്ങളാലും യഥാക്രമം വ്യത്യസ്ത ക്രമങ്ങളിലാണെന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട് . അവസാനമായി വിവരിച്ച പുരാണവും ആദ്യം രചിച്ചത് വ്യാസൻ ആയിരിക്കാം. മറ്റൊരുതരത്തിൽ, പുരാണത്തിൽ ഇത് അവസാനമായി രചിച്ച മുൻകൽപത്തിലെ ഒരു വ്യാസനെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്നു. എന്നാൽ നമ്മുടെ വ്യാസൻ ഈ പുരാണത്തെ രചനകളിൽ അഞ്ചാമതായി രചിച്ചു. ടൈംസ്കെയിലുകളും ക്രമവും വളരെയധികം മാറ്റത്തിന് വിധേയമാണ് എന്നതുപോലുള്ള നടപടികളിലൂടെ ഒരു വാചകത്തിൻ്റെ ആധികാരികത നിരാകരിക്കുക അസാധ്യമാണ് എന്നതാണ് കാര്യം. ഒരു പണ്ഡിതനും ഈ മെട്രിക് ഉപയോഗിച്ചിട്ടില്ല. പിപി: കൂടാതെ, ഭാഗവതം അഞ്ചിൽ കൂടുതൽ ഉള്ള സ്വന്തം ലക്ഷണങ്ങളെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുമ്പോൾ, ദേവിഭാഗവതം ഇനിപ്പറയുന്ന അഞ്ച് ലക്ഷണങ്ങളെ പട്ടികപ്പെടുത്തുന്നു, അവ അമരസിംഹവും മറ്റുള്ളവരും ആവശ്യമായ ലക്ഷണങ്ങളായി അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ദേവീ ഭാഗവതത്തിൽ നിന്നുള്ള ശ്ലോകം താഴെ കൊടുക്കുന്നു: സർഗശ്ച പ്രതിസർഗശ്ച വമശോ മന്വന്തരാണി ച | വംശാനുചരിതം ചൈവ പുരാണം പ~ഞ്ചലക്ഷണം || SD: ഒരു പുരാണത്തിന് എന്തും അവകാശപ്പെടാം. 18 പുരാണങ്ങളിൽ ദേവീഭാഗവതം പട്ടികപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നതാണ് വസ്തുത. ഇത് ഒരു ഉപപുരാണമാണ്, അല്ലെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷേ, വിഷ്ണു-ദ്വേഷികൾക്കിടയിൽ പ്രചാരത്തിലായ ഒരു യഥാർത്ഥ ദേവീ ഉപപുരാണത്തിൻ്റെ പേരിൽ അടുത്തിടെ നടന്ന ഒരു കൃതിയാണ്. ഭാഗവതത്തിലെ 10 ലക്ഷണങ്ങൾ പൊതുവെ പുരാണങ്ങൾക്കായി വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന 5 ലക്ഷണങ്ങളുമായി വിരുദ്ധമല്ല. ഒരു ഗ്രന്ഥം പുരാണമാകുന്നതിനുള്ള ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ മാനദണ്ഡം 5 ലക്ഷങ്ങളാണ് എന്നതാണ് ആശയം. 10 ലക്ഷങ്ങളാണ് ഒരു മഹാപുരാണത്തിൻ്റെ മാനദണ്ഡം, അത് മുക്തിയിൽ താൽപ്പര്യമുള്ളവർക്ക് യോഗ്യമാണ്. PP: ഇപ്പോൾ വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ ഒരു ഉപപുരാണമായി പോലും കണക്കാക്കാത്ത മറ്റൊരു പക്ഷമുണ്ട്, അത് ബോപദേവൻ്റെ സൃഷ്ടിയാണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നു. SD: അവരുടെ നിരാശയിലും വിഷ്ണുവിനോടുള്ള വെറുപ്പിലും, അവർ ഇൻഡോളജിസ്റ്റുകളുടെ തെറ്റായ ഊഹാപോഹങ്ങളെപ്പോലും ആശ്രയിക്കും. PP: പതിനെട്ട് മഹാപുരാണങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റ് എല്ലായ്‌പ്പോഴും ഒരുപോലെ ആയിരിക്കില്ല എന്നതും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്. നാരാദിയ പുരാണം അനുസരിച്ച്: മദ്വയം ഭദ്വയം ചൈവ ബ്രത്രയം വചതുഷതയം | അലിമ്പ്അഗ്നിപുരാണനി ​​കുസ്കം ഗാരുദമേവ ച || മദ്വയം: മാർക്കൻഡേയ, മത്സ്യ ഭദ്വയം: ഭാഗവതം, ഭവിഷ്യ ബ്രത്രയം: ബ്രഹ്മ, ബ്രഹ്മവൈവർത്തം, ബ്രഹ്മന്ദ വചതുഷതയം: വാമന, വരാഹ, വിഷ്ണു, വയു അ: ആദിത്യ ലിഎം: അഗ്‌നിക: പ:ഉം ക:ഉംക: ലി~നഗ: അരുദാ: ഗരുദാ ഈ ലിസ്റ്റ് എപ്പോഴും ഒരുപോലെയല്ല. ഉദാഹരണത്തിന്, ഈ ലിസ്റ്റിൽ ശിവപുരാണം ഉൾപ്പെടുന്നില്ല, മറ്റ് ലിസ്റ്റുകളും അധികാരികളും ഒരു പുരാണമായി കണക്കാക്കുന്നു. ശിവ തത്ത്വത്തിൻ്റെ പ്രതിപാദ്യം കാരണം വായവ്യ പുരാണത്തെ പരാമർശിക്കുന്ന ശിവ എന്ന പദം മറ്റ് ലിസ്റ്റുകളിൽ കാണപ്പെടുന്നതായി ചിലർ വിശദീകരിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, മുദ്ഗല പുരാണം രണ്ട് പുരാണങ്ങളെ വ്യക്തമായി വേർതിരിക്കുന്നു: ബ്രഹ്മം ച വൈഷ്ണവം പദ്മം ശൈവം ഭാഗവതം തഥാ | bhaviShyaM ബ്രഹ്മവൈവർത്തം mArkaNDeyaM ച വാമനം || ആഗ്നേയം വായവം മാസ്ത്യം ഇതി | SD: കൃത്യമായി. പട്ടിക എല്ലായ്‌പ്പോഴും ഒരുപോലെയല്ല, എന്നാൽ എല്ലാ ലിസ്റ്റുകളിലും എല്ലായ്‌പ്പോഴും പ്രധാന സാത്വിക പുരാണങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്നു. പിപി: ശിവപുരാണം ഉത്തരാഖണ്ട, മധ്യമേശ്വര മാഹാത്മ്യയിൽ ഇനിപ്പറയുന്ന ലിസ്റ്റ് അവതരിപ്പിക്കുന്നു: യത്ര വക്താ സ്വയം തൻദേ ബ്രഹ്മാ സക്ഷത് ചതുർമുഖഃ | തസ്മാഅദ്ബ്രഹ്മസം ആഖ്യാതം പുരാണം പ്രഥമം മുനേ || പുരാണങ്ങളിൽ ആദ്യത്തേത് ബ്രഹ്മപുരാണമാണ്. പദ്മകൽപസ്യ മാഹാത്മ്യം തത്ര യസ്മാഅദൂദ്അഃആർ^ഇതം | തസ്മാത് പദ്മം സമഖ്യാതം പുരാണാം ച ദ്വിതീയകം || രണ്ടാമത്തേത് പത്മപുരാണമാണ്. parAsharakR^itaM യത്തു പുരാണം viShNubodhakam | തദേവ വ്യസകഥിതാം പുത്രപിത്രോരഭേദതഃ || മൂന്നാമത്തേത് വിഷ്ണുപുരാണമാണ്. യത്ര പൂർവ്വോത്തരേ ഖന്ദേ ശിവസ്യ ചരിതം ബഹു | ശൈവമേതത്പുരാണാം ഹി പുരാണജ്~നാ വദന്തി ച || നാലാമത്തേത് ശിവപുരാണമാണ്. ഭഗവത്യാശ്ച ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതാം യത്ര വിദ്യതേ | തത്തു ഭാഗവതം പ്രോക്തം ന തു ദേവീ പുരാണകം || അഞ്ചാമത്തേത് ദേവീഭാഗവതപുരാണമാണ്. nAradoktaM purANaM tu nAradIyaM prachakShate | ആറാമത്തേത് നാരദപുരാണമാണ്. യത്ര വക്താ ഭവത്തന്ദേ മാർക്കൻദേവോ മഹാഅമുനിഃ | mArkaNDeya purANaM ഹി തദാഖ്യാതം ച സപ്തമം || ഏഴാമത്തേത് മാർക്കണ്ഡേയ പുരാണം. അഗ്നിയോഗാട്ടാഗ്നേയം ഭവിശ്യോക്തേർഭവിശ്യകം | ആഗ്നേയയും ഭവിശ്യോത്തരയുമാണ് പട്ടികയിലെ എട്ടാമതും ഒമ്പതാമതും. വിവർത്തൻഅദ്ബ്രഹ്മനസ്തു ബ്രഹ്മവൈവർത്തമുച്യതേ || പത്താമത്തേത് ബ്രഹ്മവൈവർത്ത പുരാണം. ലി~ംഗസ്യ ചരിതോക്തത്വ്പുരാണാം ലി~ംഗമുച്യതേ || പതിനൊന്നാമത്തേത് ലിംഗപുരാണമാണ്. varAhasya cha vArAhaM purANaM dvAdashaM മുനേ || പന്ത്രണ്ടാമത്തേത് വരാഹപുരാണമാണ്. യത്ര സ്കന്ദഃ സ്വയം ശ്രോതാ വക്താ സഅക്ഷൻമഹേശ്വരഃ | തത്തു സ്കഅന്ദം സമഖ്യാതം വാമനസ്യ തു വാമനം || പതിമൂന്നാം, പതിനാലാമത്തേത് വരാഹ, സ്കന്ദ പുരാണങ്ങളാണ്. കൗർമ്മം കൂർമസ്യ ചരിതം മത്സ്യം മത്സ്യസ്യ കീർത്തിതം || ഈ പട്ടികയിലെ പതിനഞ്ചാമത്തേതും പതിനാറുമത്തേതുമാണ് കൂർമയും മത്സ്യവും. ഗരുദസ്തു സ്വയം വക്താ യത്തദ്ഗ്ആരുദശമജ്~നാകം || പതിനേഴാമത്തെ പുരാണമാണ് ഗരുദപുരാണം. ബ്രഹ്മാണ്ഡചരിതോക്തത്വം അദ്ബ്രഹ്മാനന്ദം പരികീർത്തിതം || മഹാപുരാണങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ പതിനെട്ടാമത്തേത് ബ്രഹ്മാണ്ഡമാണ്. SD: രചയിതാവിൻ്റെ പ്രസ്താവന: “ഭഗവത്യാശ്ച ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതാം യത്ര വിദ്യതേ | തത്തു ഭാഗവതം പ്രോക്തം ന തു ദേവീ പുരാണകം || അഞ്ചാമത്തേത് ദേവീഭാഗവതപുരാണമാണ്. തെറ്റാണ്. ഇത് ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ മാത്രമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, " ദുർഗ്ഗായാശ്ചരിതം" വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പുരാണങ്ങളുടെ ക്രമം സംബന്ധിച്ച്, ഞങ്ങൾ ഇതിനകം വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ബ്രഹ്മാവ് വിവരിച്ചത്, വ്യാസൻ സമാഹരിച്ച ആഖ്യാനങ്ങൾ. അങ്ങനെ, ആദ്യം രചിക്കപ്പെട്ട പുരാണത്തെ അവസാനമായി വിവരിക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ അവസാനമായി രചിക്കപ്പെട്ട പുരാണത്തെ ആദ്യം വിവരിക്കാം. ഭാഗവതത്തിൻ്റെ കാര്യത്തിൽ, വ്യാസൻ ഇത് അവസാനമായി രചിച്ചു എന്ന പ്രസ്താവന ഉണ്ടായിരിക്കാം, എന്നാൽ നമ്മുടെ കൽപത്തിൽ, നമ്മുടെ ബ്രഹ്മാവ് അത് അഞ്ചാമത്തേതായി വിവരിച്ചിരിക്കാം . പിപി: ദശമ സ്കന്ദത്തിലെ വിന്ധ്യാവസിനിയുടെ ചരിതം ദുർഗ്ഗയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണെന്ന വാദത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി വീണ്ടും വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ സൂചിപ്പിക്കാൻ ചിലർ ഈ ശ്ലോകത്തെ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നു. പക്ഷേ, നേരത്തെ വിശദീകരിച്ചതുപോലെ, ഇവിടെയുള്ള പേര് പുരാണത്തിൻ്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുക്കളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്, അല്ലാതെ ഒരു സാധാരണ എപ്പിസോഡല്ല, അതിനാൽ പ്രതിപാദ്യ നാരായനായ വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെ സൂചിപ്പിച്ച പുരാണമായി വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ കഴിയില്ല. ഇവിടെ ദുർഗ്ഗയെയാണ് പരാമർശിക്കുന്നത് എന്നതിനാൽ ചിലർ വീണ്ടും ഈ പ്രമാണത്തെ എതിർക്കുന്നു, എന്നാൽ ദേവീ ഭാഗവത പുരാണത്തിൽ ഭുവനേശ്വരിയെക്കുറിച്ചാണ് പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ പൂജാ കൽപത്തിലെ സാന്നിദ്ധ്യം കാരണം നമ്മുടെ വംശത്തിന് പ്രത്യേക താൽപ്പര്യമുള്ള യമലയിലെ ഒരു ശ്ലോകം, രാമാശ്രമത്തിൻ്റെയും മറ്റുള്ളവരുടെയും അവകാശവാദങ്ങൾ നിരാകരിക്കുന്നതിന്, ദുർഗ്ഗാ സപ്തശതിയിൽ നിന്ന് ദേവീ ഭാഗവതത്തിൻ്റെ വേർതിരിവ് ചിത്രീകരിക്കാൻ ഇവിടെ ഉദ്ധരിക്കാം: നവരാത്രേ തു ദേവേശീ ദൌർഗം ഭഗവതം പതേത് | ജപേത്സപ്തശതിം ചണ്ഡീം നിയമേന സമാഹിതഃ || കൂടാതെ, ഇനിപ്പറയുന്ന ശ്ലോകം കാളികപുരാണത്തിൽ കാണപ്പെടുന്നു: yadidaM kAlikAkhyaM tanmUlaM bhagavataM smR^itam || കാലികാപുരാണമെന്ന ഉപപുരാണത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവം ഭാഗവതത്തിലാണ്. കാലികാ പുരാണത്തിൻ്റെ വിഷയം പരിഗണിക്കുമ്പോൾ, ഇവിടെ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന ഭാഗവതം ദേവീഭാഗവതമാണ് എന്നതായിരിക്കും ഇവിടെ യുക്തിസഹമായ നിഗമനം. SD: "ഭാഗവതം" എന്ന് പേരിട്ടിരിക്കുന്ന പുരാണത്തിന് ഒരു പുരാണത്തെയും പരാമർശിക്കാൻ കഴിയില്ല, മറിച്ച് "പ്രതിപാദ്യം നാരായണമാണ്". വിഷ്ണുപുരാണം അനുസരിച്ച്, "ഭഗവാൻ" എന്ന പദവും അതിനാൽ "ഭഗവത്", "ഭാഗവതം" മുതലായവയുടെ അനുബന്ധ പദങ്ങളും വിഷ്ണുവിനും അവൻ്റെ ലീലകൾക്കും അവൻ്റെ ഭക്തർക്കും മാത്രമായി ബാധകമാണ്. അതിനാൽ, നാരായണനെ കേന്ദ്രീകരിച്ച് "ഭാഗവതം" എന്ന പേരിൽ ഒരു പുരാണത്തിന് ഒരു ഉപപുരാണമാകാൻ വഴിയില്ല. നേരത്തെ സ്ഥാപിച്ചതുപോലെ, "ദുർഗ്ഗായ ആശ്ചരിതം" എന്നത് ഭഗവാൻ്റെ പ്രവർത്തനങ്ങളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതിന് കാരണം അവളുടെ പങ്ക് കാരണം ദുർഗ്ഗയാണ്. അതിനാൽ, പുരാണത്തിൻ്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായ രസലീലയിൽ കലാശിക്കുന്ന കൃഷ്ണ-കഥയെ മാത്രമാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. മറ്റൊരുതരത്തിൽ, ദുർഗ്ഗയെ തന്നെ പരാമർശിക്കുന്നതായി എടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, നേരത്തെ ഉദ്ധരിച്ച ശ്ലോകങ്ങളിൽ കാണുന്നത് പോലെ, ഭഗവാൻ്റെ സേവനത്താൽ ദുർഗ്ഗ തൻ്റെ ഇപ്പോഴത്തെ മഹത്വങ്ങളെല്ലാം എങ്ങനെ നേടിയെന്ന് യഥാർത്ഥത്തിൽ വിവരിക്കുന്ന ഒരേയൊരു പുരാണമാണിത്. മധു-കൈടഭനെ വധിക്കുന്ന ദേവിയുടെ താമസ കഥകൾ സത്യമല്ല, കാരണം അവ വേദവിരുദ്ധവും ദേവിയെ പരമമായി ആരാധിക്കുന്നവർക്ക് കേവലം അർത്ഥവാദങ്ങളുമാണ്. അവ സംഭവിച്ചില്ല. മറ്റ് സാത്ത്വിക പുരാണങ്ങളും കൃഷ്ണാവതാരത്തിലെ ദുർഗ്ഗയുടെ പങ്ക് ഭാഗവതപുരാണം ചെയ്യുന്നിടത്തോളം വിവരിക്കുന്നില്ല. ദുർഗ്ഗയുടെ മഹത്വങ്ങളുടെ യാഥാർത്ഥ്യം, അവൾ അനേകർ ആരാധിക്കപ്പെടുന്നതിൻ്റെ കാരണം, ഭാഗവതം വിവരിച്ചതുപോലെ, കൃഷ്ണനുമായുള്ള അവളുടെ ബന്ധമാണ്. ദേവഭാഗവതം അവകാശപ്പെടുന്നതുപോലെ അവൾ തന്നെ പരമോന്നതയായതുകൊണ്ടല്ല. അതിനാൽ, ഇത് ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ മാത്രമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ഈ "കാളികപുരാണ" വാക്യത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം: yadidaM kAlikAkhyaM tanmUlaM bhagavataM smR^itam || ഇതൊരു താമസ ഉപപുരാണമാണ്, അതിനാൽ എല്ലാ ശ്ലോകങ്ങളും സാധുതയുള്ളതായി കണക്കാക്കേണ്ടതില്ല. ആധുനിക കാലത്ത് അതിൻ്റെ ഉള്ളടക്കം പൂർണ്ണമായും യഥാർത്ഥമാണെന്ന് ഉറപ്പുനൽകാൻ കഴിയില്ല. എന്നിരുന്നാലും, ആധികാരികമായി കണക്കാക്കിയാലും, കാളിയെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്ന കാളികാപുരാണത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവം ഭാഗവതത്തിൽ ഉണ്ടെന്ന് പറയാം: നാമധേയാനി കുർവന്തി സ്ഥാനാനി ച നാരാ ഭുവി ദുർഗീതി ഭദ്രകാളിതി വിജയ വൈഷ്ണവിതി ച (~ഭഗവതം 10.2.11) ഭഗവാനോടുള്ള അവളുടെ സേവനങ്ങൾ നിമിത്തം, അവൾ എല്ലാവരാലും ആരാധിക്കപ്പെടുകയും അത്തരം നാമങ്ങൾ നേടുകയും ചെയ്തു, അതിനാൽ, അവളെ സ്തുതിക്കുന്ന അർത്ഥവാദങ്ങൾ അടങ്ങിയ ഒരു ഉപപുരാണം അവളുടെ ഭക്തർക്കായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു, അവർക്ക് അതനുസരിച്ച് അവളെ ആരാധിക്കാം. വാസ്തവത്തിൽ, ദേവീഭാഗവതയെക്കാൾ കാളിയുടെ പേരിൽ അവൾ മഹത്വീകരിക്കപ്പെടുമെന്ന് പ്രത്യേകം പ്രവചിക്കുന്നത് ശ്രീമദ് ഭാഗവതമാണ്! PP: എല്ലാ ഉപപുരാണങ്ങളുടെയും ഉത്ഭവം പതിനെട്ട് മഹാപുരാണങ്ങളിൽ ഒന്നിൽ നിന്നാണെന്നത് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്: aShTAദശാഭ്യസ്തു pR^ഇതക്പുരാണാം യത്പ്രദ്R^ഇഷ്യതേ | vijanIdhvaM ദ്വിജശ്രേShThAstathA തേഭ്യോ വിനിർഗതാം || [മത്സ്യേ] vR^itrAsuraൻ്റെ വധം ഭാഗവതത്തിലെ ഒരു പ്രധാന ലക്ഷണമായി വിവരിക്കപ്പെടുന്നു. ആദിത്യപുരാണത്തിൽ ഇതിനെക്കുറിച്ച് ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: യജഘ്നേ മഹിഷം ദൈത്യം കൃതം വിആർ^ഇത്രഅസുരം തഥാ | sAdya raktAsuraM hatva svArAjyaM Te PradAsyati || ഒരാൾ ലക്ഷണമായി എന്തെങ്കിലും തിരഞ്ഞെടുക്കുമ്പോൾ, അത് പൊതുവെ ഒരു അദ്വിതീയ അടയാളമാണ്. വിആർ^ഇത്ര അസുരനെ ദേവൻ വധിച്ചത് ദേവീഭാഗവതത്തിൽ മാത്രമാണ് വിവരിച്ചിരിക്കുന്നത്, അതിനാൽ അതുല്യമാണ്. ഇന്ദ്രൻ വിആർ^ഇത്രയെ വധിച്ചത് വിഷ്ണു ഭാഗവതം ഉൾപ്പെടെ വിവിധ പുരാണങ്ങളിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു, ഇത് ഒരു അദ്വിതീയ ലക്ഷണമല്ല. ഇവിടെ ദേവൻ വിആർ^ഇത്രയുടെ നിഗ്രഹം ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട്, ഭാഗവത പുരാണത്തിലെ മഹാപുരാണത്വത്തിന് ആദിത്യപുരാണത്തിലെ സമ്മതം ശാസ്ത്രകാരന്മാർ കാണുന്നു. SD: എന്നാൽ പിന്നെ, ദേവി യഥാർത്ഥത്തിൽ വൃത്രാസുരനെ വധിച്ചില്ല. അവരുടെ ദേവന്മാരുടെയോ ദേവതകളുടെയോ മാഹാത്മ്യമായി താമസ പുരാണങ്ങൾ പറയുന്നത് കേവലം അർത്ഥവാദവും വേദവിരുദ്ധവുമാണ്. തൈത്തിരിയ സംഹിത, മഹാഭാരതം തുടങ്ങിയ ശ്രുതികളും സാത്വിക പുരാണങ്ങളും ഇന്ദ്രൻ വിഷ്ണുവിൻ്റെ സഹായത്തോടെ വൃത്രനെ വധിച്ചതായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു, അതിനാൽ വേദവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന സംഭവത്തിൻ്റെ ആധികാരിക വിവരണം ഇതാണ്. വേദത്തിലും ഈ സംഭവത്തിൻ്റെ രേഖകൾ ഉണ്ട്, മഹത്വം ഇന്ദ്രനാണെന്നും ദേവിയുടേതല്ലെന്നും പറയുന്നു. എല്ലാ യുഗത്തിലും വിഷ്ണുവിൻ്റെ സഹായത്തോടെ വൃത്രനെ കൊല്ലുന്നത് ഇന്ദ്രൻ മാത്രമാണ്. വൃത്രൻ്റെ ഘാതകൻ യുഗങ്ങൾ കൊണ്ട് മാറുന്നില്ല. ദേവീഭാഗവതത്തെ കുറിച്ചുള്ള വാദങ്ങളെ പൊളിച്ചെഴുതാൻ ഇതുമാത്രം മതിയാകും. അതുല്യമായ ഒരു സംഭവമായതിനാൽ ലക്ഷണം എടുക്കേണ്ടതില്ല. ശ്രുതിയിലെയും മറ്റ് സ്മൃതികളിലെയും ആധികാരിക വിവരണങ്ങളുമായി അത് മുറുകെ പിടിക്കുന്നതിനാലാണിത്. കൂടാതെ, ദാദിച്ചിക്ക് കുതിരയുടെ തലയിട്ട് ബ്രഹ്മവിദ്യ നൽകുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സംഭവത്തെ ഭാഗവതം വിവരിക്കുന്നു, രണ്ടാമത്തേതിനെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം കാരണം അത് അദ്വിതീയമായിത്തീരുന്നു, പ്രവർഗ്യ ചടങ്ങിൻ്റെ ഉദാഹരണം നൽകി നമ്മൾ കണ്ടു. അടുത്തതായി, ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ ചെറിയ കാര്യത്തിലേക്ക് വരാം. പിപി: ആദിത്യപുരാണവും പറയുന്നു: ദാദാതി സൂര്യഭക്തായ യസ്തു ഭാഗവതം ദ്വിജഃ | സർവപാപവിനിർമുക്തഃ സർവവ്യാഅധിവിവർജിതഃ || ജിവേദ്വത് ശാശതാം സാഗ്രം അന്തേ വൈവസ്വതം പദം || സൂര്യനും ഭാഗവതവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം പരിശോധിക്കണം. വിഷ്ണു ഭാഗവതവുമായി സൂര്യന് പ്രത്യേക ബന്ധമില്ല. എന്നിരുന്നാലും, ദേവഭാഗവതം സവിതയെ ലക്ഷ്യം വച്ചുള്ള ഗായത്ര്യൂപ് ആസനത്തെക്കുറിച്ച് വിപുലമായി പ്രതിപാദിക്കുന്നു . ആരെങ്കിലും ഇത് അവഗണിച്ചാലും, ശ്ലോകം വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിൽ, ഇവിടെ വാഗ്ദാനം ചെയ്ത ഫലം വൈവസ്വത പാദ പ്രാപ്തിയല്ല, വിഷ്ണു പാദ പ്രാപ്തി ആയിരിക്കും. SD: ഒന്നാമതായി, ദേവീഭാഗവതം ഒരു താമസ പുരാണമാകുമ്പോൾ, അത് ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ ശരിയായ അർത്ഥം നൽകുന്നില്ല. അതിനാൽ ഗായത്രി മന്ത്രത്തെ വിവരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ആ അർത്ഥം ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്, ഗായത്രി പരാമർശിക്കുന്ന യഥാർത്ഥ സത്ത വിഷ്ണുവാണ്. "സവിത" എന്നാൽ ബുദ്ധിയുടെ പ്രേരകൻ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്, അത് നാരായണൻ്റെ മാത്രം നാമമാണ്, സൂര്യനല്ല. ഏതായാലും ഈ ആദിത്യപുരാണ ശ്ലോകം: ദാദാതി സൂര്യഭക്തായ യസ്തു ഭാഗവതം ദ്വിജഃ | സർവപാപവിനിർമുക്തഃ സർവവ്യാഅധിവിവർജിതഃ || ജിവേദ്വത് ശാശതാം സാഗ്രം അന്തേ വൈവസ്വതം പദം || വൈരുദ്ധ്യമല്ല. "സൂര്യഭക്ത" എന്നത് സൂര്യന്തര്യമിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഉപാസനയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവരെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അന്തരാദിത്യ വിദ്യ - തസ്യ യഥാ കപ്യാസ പുണ്ഡരീകാം ഏവം അക്ഷിനി - ലിംഗപുരാണം പോലും, വിഷ്ണു ശിവനെ താമരകളാൽ ആരാധിക്കുന്ന കഥയിൽ വിഷ്ണുവാണ് വിഷ്ണുവാണ് വിഷ്ണുവിനെ മാത്രം തിരിച്ചറിയുന്നത്. " വൈവസ്വതം പദം " - നാരായണനെ അന്തർലീനമാക്കി സൂര്യനെ ഉപാസനയിലൂടെ അവർക്ക് സ്ഥാനം നേടാൻ കഴിയും. "വിഷ്ണു പാദ"ത്തിനു വേണ്ടി മാത്രമല്ല, ആദിത്യൻ, ഇന്ദ്രൻ, രുദ്രൻ, ബ്രഹ്മാവ് തുടങ്ങിയ സ്ഥാനങ്ങൾ നേടുന്നതിനും വേണ്ടിയാണ് നാരായണനെ ആരാധിക്കുന്നത്. മഹാഭാരതത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, നമുക്ക് എല്ലാം സൂര്യദേവനെ മാത്രം പരാമർശിക്കുന്നതായി കണക്കാക്കാം. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, " സർവപാപവിനിർമുക്തഃ" എന്നത് അവൻ്റെ വാസസ്ഥലം നേടുന്നതിന് തടസ്സമാകുന്ന എല്ലാ പാപങ്ങളുടെയും നാശത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അല്ലാതെ പൊതുവെ എല്ലാ പാപങ്ങളുമല്ല, കാരണം അത് മുക്തിയുടെ വാസസ്ഥലമല്ല. സൂര്യഭക്തിയുള്ളവരും അവൻ്റെ വാസസ്ഥലം നേടാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരും ഭാഗവതം പഠിച്ച് വിഷ്ണുവിനെ ആരാധിച്ചാൽ അവനോടൊപ്പം സായൂജ്യം നേടും. എന്തെന്നാൽ, എല്ലാ ഫലങ്ങളുടെയും യഥാർത്ഥ ദാതാവ് വിഷ്ണുവാണ്. ഇത് ഗീതയിൽ തന്നെ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. 18 പുരാണങ്ങളും (ശിവൻ, ലിംഗം മുതലായവ) ഹരിയുടെ വ്യത്യസ്ത അംഗങ്ങളാണെന്നും മഹാഭാരതം പറയുന്നു. ഭാഗവതം വിഷ്ണു പാദ പ്രാപ്‌തി മാത്രമേ നൽകാവൂ, അല്ലെങ്കിൽ അത് വിഷ്ണുഭക്തർ മാത്രമേ പാരായണം ചെയ്യാവൂ എന്ന ആശയത്തിന് പിന്തുണയില്ല. അഗ്നിപുരാണം പറയുന്നത് വിഷ്ണുപുരാണം പഠിക്കുകയും ഒരു അവസരത്തിൽ അത് ദാനമായി നൽകുകയും ചെയ്യുന്നത് വരുണൻ്റെ വാസസ്ഥലം നൽകുമെന്ന് പറയുന്നു. അതുകൊണ്ട് വൈഷ്ണവ പുരാണങ്ങൾ വൈഷ്ണവ ഫലങ്ങളിലേക്ക് മാത്രമേ നയിക്കൂ എന്ന് പറയാനാവില്ല. PP: കൂടാതെ, ഞങ്ങൾ നേരത്തെ പറഞ്ഞ ലക്ഷണങ്ങളിലൊന്ന് പരിശോധിച്ചു: യാത്രാധിക്ആർ^ഇത്യ ഗായത്രിം മുതലായവ., അത് ദേവഭാഗവതത്തിലെ ഗായത്രിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അധ്യായങ്ങളെ പരാമർശിക്കാൻ വ്യാഖ്യാനിക്കാവുന്നതാണ്. ഗായത്രിക്കുള്ള ലക്ഷണം ഇങ്ങനെ പ്രസ്താവിച്ചിരിക്കുന്നു: വേദേ ത്രിആദാ ഗായത്രിതി, ഈ ത്രിആശ്ഛന്ദം ദേവീ ഭാഗവതത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി വിഷ്ണു ഭാഗവതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്നില്ല. SD: മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ ദേവീഭാഗവതം ഒരു താമസ ശാസ്ത്രമാണ്, ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ അർത്ഥം വേദവിരുദ്ധമാണ്. അതിനാൽ, ആ വസ്തുതയാൽ മാത്രം അത് ഒഴിവാക്കപ്പെടുന്നു. ഭാഗവതത്തിലെ ആദ്യ ശ്ലോകം (1.1.1) " ത്രിപാദ ഗായത്രിതി" എന്നതിൻ്റെ അർത്ഥത്തിൻ്റെ ഒരു വിശദീകരണമാണ് - ഇത് മൂന്ന് ഭാഗങ്ങളുള്ള ഗായത്രിയുടെ വിശദീകരണമാണ്, അതാണ് അർത്ഥം. ഇനി, ഈ ത്രിപാദ ഗായത്രിയുടെ അർത്ഥങ്ങളുടെ വിവരണത്തോടെ ഭാഗവത പുരാണം ആരംഭിക്കുന്നത് എങ്ങനെയെന്ന് നോക്കാം. ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ ജന്മാദി അസ്യ യതോ 'ന്വയദ് ഇതരതസ് ചാർത്തേഷ്വ് അഭിജ്ഞഃ സ്വരത്ത് തേനേ ബ്രഹ്മ ഹൃദയ യ ആദി-കവയേ മുഹ്യന്തി യത് സുരയഃ തേജോ-വരി-മൃദയഗോത്രം' hāmnā svena sadā nirasta-kuhakaṁ satyaṁ paraṁ dhīmahi (~ഭാഗവതം 1.1.1) ശ്രീ വീരാരാഘവാചാര്യരുടെ വ്യാഖ്യാനം ഇപ്രകാരമാണ്: "ഗായത്രയാ ച സമാരംഭോ യാത്രാ ഭാഗവതം വിധു" എന്ന പ്രമാണമനുസരിച്ച് ഇത് ഗായത്രിയുടെ (*ത്രിപാദ ഗായത്രി * അങ്ങനെ പറയാൻ) ഒരു വിവരണം ആണ്. " ജന്മാദി അസ്യ" എന്ന പദം ജഗത്കാരണത്വത്തിൻ്റെ സൂചകമാണ്, കൂടാതെ ഗായത്രിയുടെ " സവിത്രം " എന്ന പദത്തിലേക്ക് ഇത് മാപ്പ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു, ഇത് എല്ലാവരുടെയും പ്രേരണയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. " യത് " എന്ന പദം വേദാന്തത്താൽ അറിയപ്പെടുന്ന പരമബ്രഹ്മത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അത് ഗായത്രിയുടെ "തത്" ശബ്ദത്തിലേക്ക് മാപ്പ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു. " സൂരയഃ" എന്ന പദത്തിന് ഗായത്രിയുടെ " വരേണ്യ " ശബ്ദത്തിൻ്റെ അതേ അർത്ഥമുണ്ട് . ഇത് സർവജ്ഞകളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, പ്രമാണ പ്രകാരം - വരൈർണേയം വരേണ്യം തു വര ധ്യതാർ ഇരിതാ. "തേന" എന്നത് ഗായത്രിയിലെ "ദേവ" ശബ്ദത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. വീരരാഘവീയത്തിൻ്റെ സംസ്കൃത സ്രോതസ്സ് വായനക്കാരുടെ അവലംബത്തിനായി ഇവിടെ പുനർനിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നു: അത്ര ഗായത്ര്യൂപക്രമത്വാം പ്രതിയതേ -- ധീമഹിതി ശബ്ദതഃ പദഅന്തരൈരാർത്ഥതശ്ച തദുപക്രമത്വപ്രത്യഭിജ്~ൻഅൻ | gAyatryupakramatvaM cAsya skande purANe uttarakanande -- “Grantho.aShTAdashasAhasro dvAdashaskandhasammittaH | ഹയഗ്രിവബ്രഹ്മവിദ്യാ യത്ര vR^ഇത്രവധസ്തത്A || gAyatryA ca സമാരംഭോ യത്ര ഭാഗവതം വിദുഃ” ഇതി | തഥാ കോക്തം മത്സ്യേ -- “ആരഭ്യ യത്ര ഗായത്രിം വർന്യതേ ധർമ്മവിസ്താരഃ | vR^itrAsuravadhashcApi യത്ര ഭാഗവതം viduH” ഇതി | തത്ര “ജന്മആദ്യസ്യ യതഃ” ഇതി ജഗത്കാരാനത്വപ്രതിപആദനേന തദർത്ഥകസവിത്R^ഇശബ്ദർഥ ഉക്തഃ | വേദാന്തപ്രസിദ്ധിം ദ്യോതയതാ “യത” ഇതി പാദേന തച്ഛബ്ദഅർഥശ്ച സൂചിതഃ | “സുരയ” ഇത്യാനേന വരെന്യശബ്ദർഥ ഉക്തഃ | uktaM hi sarvaj~naiH sAvitrIvivaraNe -- “varairneyaM vareNyaM tu varA dyAtAra IritA” ഇതി | തേന ഇത്ആദിന ദേവശബ്ദഅർത്ഥ ഉക്തഃ: ”ദ്യോതനഃ സർവഭവാനം ദ്യോതമനഃ സ്വയം സദാ | അജ്~നഅനമഖിലാം തുദ്യൻ” ഇതി തത്രോക്തം | ദ്യാൻ ഖാന്ദയൻ “ദോ അവഖന്ദനേ” ദ്യോതനഃ പ്രകാഅശാകഃ | janmAdItyanena ca ദേവശബ്ദർഥ ഉക്തഃ | jagadvyApAro hi tallIlA dAmnetyAdinA BhargashabdArtha uktaH | https://archive.org/details/SrimadBhagavatamCanto01withMultipleSanskritCommentaries/page/n32 പിപി: ഗായത്ര്യാർത്ഥം നാരായനെ മാത്രമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നതെന്നും ഈ മന്ത്രത്തിൻ്റെ ധ്യാനരൂപം വിഷ്ണു മാത്രമാണെന്നും ചിലർ അവകാശപ്പെടുന്നു. ഭർഗോ വൈ രുദ്ര ഇതി പോലുള്ള പ്രമാണത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി ഇത് സ്വീകാര്യമല്ല, കൂടാതെ ഗായത്രിയിലൂടെയുള്ള ശിവൻ, ശക്തി, സൂര്യൻ തുടങ്ങിയവരുടെ ധ്യാനം പലവിധത്തിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന പ്രപ~ഞ്ചസാരം പോലെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. SD: " ഏകോ ഹ വൈ നാരായണ ആസിത്, ന ബ്രഹ്മ, നേശാന " എന്ന് പറയുന്ന വേദം തന്നെ ഇതിന് വിരുദ്ധമാണ് . രുദ്രൻ ഒരു സൃഷ്ടിയായതിനാൽ, അവനെ ഗായത്രി പരാമർശിക്കുന്ന ആളല്ല. മഹാഭാരതം പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു - സബ്രഹ്മകാഃ സരുദ്രാസ് ച സെന്ദ്ര ദേവാഃ സഹർഷിഭിഃ അർച്ചയന്തി സുരശ്രേഷ്ഠം ദേവൻ നാരായൺ ദേവൻ, നാരായണൻ, ഋഷി ബ്രഹ്മാവ്, രുഷ്ദ്രൻ, ഹരിം - എല്ലാവരെയും ആരാധിക്കുക. ഈ ദേവന്മാരെല്ലാം നാരായണനെ ആരാധിക്കുന്നതുപോലെ, അവനല്ലാതെ മറ്റാരെയും ഗായത്രി കൊണ്ട് സൂചിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല. " ഭർഗോ വൈ രുദ്ര "യിൽ ഇങ്ങനെ വിശദീകരിക്കുന്നു. തേജസിനെ പരാമർശിക്കുന്ന "ഭർഗ" ശബ്‌ദ അവൻ്റെ ദിവ്യ-മംഗള-വിഗ്രഹത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതിനാൽ, നാരായണൻ്റെ ഐശ്വര്യമുള്ള ശരീരം പാപങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുകയും ധ്യാനിക്കുമ്പോൾ നന്മ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, രുദ്രത്തെ ഗുണം നൽകുന്നവനായി പദാവലി രീതിയിൽ എടുക്കുന്നതാണ് ഏറ്റവും ഉചിതം. അതിനാൽ, ഭഗവാൻ്റെ വളരെ ഐശ്വര്യമുള്ള ശരീരത്തെ "രുദ്ര" എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു, കാരണം അതിനെ സ്മരിക്കുന്നത് മോക്ഷം നൽകുന്നു. ഗ്രന്ഥകാരൻ (ഭർഗ ഇതി രുദ്ര) ഉദ്ധരിച്ച ശ്രുതിപ്രമാണത്തിൽ അത് വളരെ വ്യക്തമായി കാണാം. അവിടെ "രുദ്ര" താഴെ പറയുന്നതുപോലെ രുദ്രദേവനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ല: അഥ ഭാർഗ ഇതി യോ ഹ വാ അമുഷ്മിന്നാദിത്യേ നിഹിതസ്തരകോ'ക്ഷിണിവൈഷ ഭാർഗാഖ്യഃ । ഭഭിഗന്തിരസ്യ ഹിതി ഭാർഗഃ । ഭർജയതീതി വൈഷാ ഭർഗ ഇത്രുദ്രോ ബ്രഹ്മവാദിനാ । (~മൈത്രായണി ആരണ്യകം 6.7) അർത്ഥം: ഇപ്പോൾ (ഭഗവാൻ്റെ ദിവ്യമായ ശരീരം) ഭാർഗ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത് സൂര്യനിൽ (താമരക്കണ്ണുകളുള്ള സ്വർണ്ണ രൂപം) അല്ലെങ്കിൽ കണ്ണിലെ കൃഷ്ണമണിയാണ്. പ്രകാശകിരണങ്ങൾ (ഭാഭിഃ) പോലെ സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്ന ജീവികളുടെ അഭയം (ഗതി) ആയതിനാൽ അതിനെ (ആ ദിവ്യമായ ഐശ്വര്യ ശരീരം) എന്ന് വിളിക്കുന്നു; അല്ലെങ്കിൽ അത് ധ്യാനിക്കുന്നതിലൂടെ പാപങ്ങളെ വരണ്ടതാക്കുകയോ നശിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നതിനാൽ (ഭർജയതി). "ഭർഗ്ഗ" എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ശുഭ്ര ശരീരം തീർച്ചയായും നന്മ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നതാണ് (രുദ്ര), ഇപ്രകാരം ബ്രഹ്മജ്ഞാനികൾ പറയുന്നു. "ഭാർഗ്ഗ" എന്നാൽ സൂര്യനിലെ ഭഗവാൻ്റെ ദിവ്യമായ ശുഭകരമായ രൂപം എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്, അത് " ഹിരണ്യ:സ്മശ്രു:ഹിരണ്യ കേശ:ആപ്രണഖാത് സർവ ഏവ സുവർണ " എന്നും " തസ്യ യഥാ കപ്യാസ പുണ്ഡരീശൻ ഓഗൈൻ ചപാണൻ ചപാണൻ ഓഗ " എന്നും പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെടുന്നു. "ആദിത്യ" എന്ന നിലയിലും വർണം” പുരുഷ സൂക്തത്തിൽ. ലിംഗപുരാണം തന്നെ തെളിയിക്കുന്നതുപോലെ, വിഷ്ണു തൻ്റെ കണ്ണ് പറിച്ചെടുത്ത് ശിവന് താമരയായി സമർപ്പിച്ച കഥയിൽ, "പുണ്ഡരീകാക്ഷ" എന്ന പദത്തിന് വിഷ്ണുവിനെ മാത്രമേ സൂചിപ്പിക്കാൻ കഴിയൂ, അതിനാൽ, അവൻ ഈ രൂപത്തിൻ്റെ ഉടമയാണ്. ഈ ശരീരം സ്വയം പ്രകാശിക്കുന്നതും അങ്ങനെ "ഭ" എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നതുമായ എല്ലാ ജീവജാലങ്ങൾക്കും അഭയമാണ്. ഈ ശരീരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധ്യാനം എല്ലാ പാപങ്ങളെയും നശിപ്പിക്കുന്നു. "ഭർഗ്ഗ ഇതി രുദ്രോ" എന്ന് പറയുന്നതിന് മുമ്പായി ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുക, ഈ "ഭർഗ്ഗ" അർത്ഥമാക്കുന്നത്, അത് പാപങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുന്നു എന്ന് ശ്രുതി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ, ഉപസംഹാരം - പാപം നശിപ്പിക്കുന്ന, ജീവികളുടെ അഭയസ്ഥാനമായ ശുഭകരമായ രൂപം കാരണം, ഈ ശരീരം "ഭർഗ" ( ഭർഗ ഇതി രുദ്രോ ) എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു. "രുദ്ര" എന്ന പദം ഇവിടെ ഏതെങ്കിലും ദേവതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, മറിച്ച് ശരീരം (ഭാർഗ) തന്നെ. അതായത്, ശരീരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധ്യാനം പാപങ്ങളെ നശിപ്പിക്കുകയും സന്തോഷം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, "ഈ ശരീരം (ഭാർഗ്ഗ) തന്നെ നന്മയുടെ ദാനമാണ്, അതായത് മോക്ഷം (രുദം ദദാതി ഇതി രുദ്ര)". ശരീരത്തിൻ്റെ ഏതൊരു ഉയർച്ചയും ശരീരത്തെ (നാരായണൻ) ഉള്ളവൻ്റെ ഉയർച്ചയാണെന്ന് ശ്രദ്ധിക്കുക, കാരണം അവൻ്റെ സാന്നിധ്യത്താൽ ശരീരം മഹത്വം കൈവരിക്കുന്നു. പാപനാശകമായ ഈ ശരീരത്തിൻ്റെ ഉടമ താമരക്കണ്ണുള്ള വിഷ്ണുവാണെന്ന് ഛാന്ദോഗ്യ ഉപനിഷത്ത് സ്ഥാപിക്കുന്നു. രുദ്രം ഭഗവാൻ്റെ ശരീരത്തെ "അപാപകാശിനി" എന്നും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. "രുദ്ര" എന്നതിൻ്റെ പാഠപുസ്തക നിർവചനം ഇതാണ്, "നന്മ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നവ" - അങ്ങനെ, ദൈവിക ശരീരത്തെ (ഭാർഗ) "രുദ്ര" എന്ന് വിളിക്കുന്നതിനുള്ള സന്ദർഭം ഇവിടെ സ്ഥാപിതമാണ്. അതിനാൽ അർത്ഥം രുദ്രദേവനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ല. നാരായണൻ പരമബ്രാഹ്മണനായിരിക്കെ, ഗായത്രിയുടെ പരാമർശമായി നാരായണനെ മാത്രം കണക്കാക്കുന്നത് അംഗീകരിക്കാനാവില്ലെന്ന് എഴുത്തുകാരൻ്റെ കവിളിൽ എല്ലായിടത്തും സ്തുതിച്ചു! ഗായത്രി മന്ത്രത്തിൻ്റെ അർത്ഥവും ആദ്യ ശ്ലോകത്തിൽ ഭാഗവതം എങ്ങനെ വിശദീകരിക്കുന്നുവെന്നും ഇവിടെ വിശദീകരിക്കാം. ശ്രീ വേദാന്ത ദേശികൻ തൻ്റെ ശതാദുഷനിയിൽ പറയുന്നു. പ്രതിപുരുഷം അനേക: പ്രത്യവസ്ഥം വിചിത്ര: ശുഭഗതിഷു ധിയോ യ: കോയത്യജ്ഞാസ ന: അഖിലചിദചിദാന്തര്യാമി തദ് വിഷുസംജ്ഞം സവിതുരഹമുപാസേ തസ്യ ദേവസ്യ: ഭർഗ: (~ഷതദുശാനി) ഗായത്രിയുടെ അർത്ഥം ഇപ്രകാരമാണ് - സവിത ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന് കാരണമായ, എല്ലാവരുടെയും പ്രേരകമായ (ജഗത്കാരണ ഭൂത) ശ്രീയുടെ കർത്താവാണ്. "ഭാർഗ" എന്നത് അവൻ്റെ "തേജസ്" യെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, അതിനർത്ഥം "തേജോരൂപ ദിവ്യ മംഗാവ വിഗ്രഹം" എന്നാണ്, ഭഗവാൻ നാരായണൻ്റെ ഐശ്വര്യമുള്ള ശരീരത്തെ "ഭാർഗ്ഗ" എന്ന് വിളിക്കുന്നത് "തേജരൂപം" എന്നും "സുഭാഷ്രയം" അല്ലെങ്കിൽ ഐശ്വര്യത്തിൻ്റെയും ശുദ്ധ സത്വത്തിൻ്റെയും ഉപഘടകമാണ്. അത് സംസാരത്തോടുള്ള എല്ലാ ആസക്തികളും നീക്കം ചെയ്യുകയും മോക്ഷം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു - അതിനാൽ അത് ധ്യാനിക്കേണ്ടതാണ്. (ഉറവിടം: ഒപ്പിലിപ്പൻ ലിസ്റ്റ്). അതിനാൽ, ഗായത്രിയിലെ സവിതയും ഭാർഗയും ഭഗവാനെയും അവൻ്റെ ദിവ്യശരീരത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. രുദ്ര ശരീരത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. PP: ഒരാൾ വാദത്തിൻ്റെ ഇരുവശവും പരിഗണിക്കണം, പ്രമാണങ്ങൾ അളന്ന്, സൂക്ഷ്മമായ വിശകലനത്തിന് ശേഷം തീരുമാനിക്കണം, രണ്ടിൽ ഏതാണ് മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കേണ്ടത്. മേൽപ്പറഞ്ഞ പ്രമാണങ്ങൾ, ആചാരങ്ങൾ, ആചാര്യന്മാരുടെ വ്യക്തിപരമായ ചായ്‌വ്, ഭാസ്കരൻ, പിആർ^ഇഥ്വിധാര എന്നിവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, ഞങ്ങളുടെ വിധി ദേവഭാഗവതത്തിനൊപ്പം പോകും. SD: ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ പരമപുരാണമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ മൂന്ന് വൈദിക ദർശനങ്ങളിൽ പെട്ട സിത്സുഖ, ശ്രീധര, ശ്രീമദ് വീരരാഘവാചാര്യ, വിജയദ്വജ തീർഥ എന്നിവരെ പൂർണ്ണമായും എതിർക്കുന്ന ഗ്രന്ഥകർത്താവ്, "ഗൗഡ്‌ലൈൻ" പരിഗണിക്കാൻ ഉപദേശിക്കുന്നത് രസകരമാണ്. ആചാര്യന്മാരുടെ". വിരോധാഭാസം ഇതിൽ പ്രകടമാണ്. വേദ-ബാഹ്യ ശൈവ-ശാക്തങ്ങളുടെ സ്ഥാനം നിരാകരിക്കപ്പെടുന്നു. 2019 ഒക്ടോബർ 04 വെള്ളിയാഴ്ച വിനീതമായ ഭാഗവത ബന്ധു പങ്കിടുക 14 അഭിപ്രായങ്ങൾ: ആര്യമാഒക്ടോബർ 5, 2019 ഉച്ചയ്ക്ക് 12:08 ന് ചില ആരോപണങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കുന്ന ഭാഗവതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പുതിയ ജേണൽ ലേഖനം ഇവിടെ അപ്‌ലോഡ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഭാഗവതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് വായനക്കാർക്ക് എന്തെങ്കിലും സംശയമുണ്ടെങ്കിൽ, അത് ഇവിടെ പോസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ സ്വാഗതം. മറുപടി അജ്ഞാതൻ2019 ഒക്ടോബർ 5, 2:52 PM നമസ്തേ ഞങ്ങൾ സ്മാർത്തന്മാരാണ്, ഞങ്ങൾ ഭാവഗതത്തെ വളരെ ബഹുമാനിക്കുന്നു. പല തരത്തിലുള്ള സ്‌മാർട്ടുകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും നമുക്ക് ഭാഗവതം സ്വതവേ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഞങ്ങളുടെ കുടുംബവും ദേവീഭാഗവതത്തെ വളരെയധികം ബഹുമാനിക്കുന്നു, എന്നാൽ ദേവീഭാഗവതത്തെ പരാമർശിക്കുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ എല്ലായ്പ്പോഴും ദേവി എന്ന വാക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നു, കാരണം, ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ, ഞങ്ങൾക്ക്, ഭാഗവതം സ്വതവേ ശ്രീമദ് ഭാഗവതം എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കുന്ന ആ സ്മാർത്തന്മാരിൽ ഞങ്ങളുമുണ്ട്. പോത്തന (അദ്ദേഹം ഒരു ശ്രീ വൈഷ്ണവനോ മധ്വനോ ആയിരുന്നില്ല) രചിച്ച ആന്ധ്രാ മഹാഭാഗവതം പോലും ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൻ്റെ വിവർത്തനം തെലുങ്കിൽ മാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ട് ഭാഗവതത്തിന് വ്യാപകമായ സ്വീകാര്യതയുണ്ടെന്ന് ഞാൻ സമ്മതിക്കുന്നു. എന്നാൽ ദേവീഭാഗവതത്തെ മഹാപുരാണമായി കണക്കാക്കുന്ന മറ്റ് സ്‌മാർട്ടുകൾ ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു, പക്ഷേ ഇവിടെ അതൊന്നുമല്ല. അങ്ങനെയാണ് ആമുഖം. ഞാൻ ഇത് പരാമർശിക്കുന്നു, കാരണം എൻ്റെ അഭിപ്രായത്തിൻ്റെ ഉദ്ദേശം ഭാഗവതം മഹാപുരാണമാണെന്നതിൽ വിയോജിപ്പില്ല. അത് പറയുമ്പോൾ, ശങ്കരനോ രാമാനുജനോ ഭാഗവതത്തിൽ നിന്ന് എന്തുകൊണ്ട് ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല എന്ന് ഞാൻ പലപ്പോഴും ചിന്തിക്കാറുണ്ട് (തീർച്ചയായും, ദേവീഭാഗവതത്തിൽ നിന്ന് അവർ ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല, പക്ഷേ അത് എന്നെ ബാധിക്കുന്നില്ല, കാരണം ദേവീഭാഗവതം നമുക്ക് മഹാപുരാണമല്ല). 1030-ലെ ഭാഗവതത്തെയാണ് അൽ-ബിറൂണി സൂചിപ്പിക്കുന്നതെന്ന് പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഭാഗവതം 11-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഏതെങ്കിലും രൂപത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നു എന്നതിൽ സംശയമില്ല. രാമാനുജം ഇതേ കാലഘട്ടത്തിൽ പെട്ടയാളായതിനാൽ ഭാഗവതം ഉദ്ധരിക്കുന്നില്ല എന്നത് കൂടുതൽ ആശ്ചര്യകരമാക്കുന്നു. മറുവശത്ത്, ശങ്കരനും രാമാനുജവും വിഷ്ണുപുരാണത്തിൽ നിന്ന് ഉദ്ധരിക്കുന്നു. ഇന്നത്തെ കാലത്ത് മിക്ക സർക്കിളുകളിലും ഭാഗവതം വളരെ പ്രചാരത്തിലുണ്ടെന്നാണ് എൻ്റെ ധാരണ. 11-ആം നൂറ്റാണ്ടിനുമുമ്പ്, വിഷ്ണുപുരാണമല്ല, ഭാഗവതം ഏറ്റവും പ്രചാരമുള്ള പുരാണമാകാൻ സാധ്യതയുണ്ടോ? മറുപടി മറുപടികൾ ആര്യമാ2019 ഒക്ടോബർ 5, 4:27 PM നമ്മൾ പലതവണ ഉത്തരം പറഞ്ഞതുപോലെ, ഉപനിഷത്തുകളുടെ നേരിട്ടുള്ള ഉപബ്രാഹ്മണങ്ങൾ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നതിനാൽ വിഷ്ണുപുരാണം ഏറ്റവും ഉന്നതവും ആദരണീയവുമായ പുരാണമാണ്. ഈ പുരാണം സുപ്രധാനമായ ഉപനിഷത് വാക്യങ്ങളെ വ്യക്തമായി വിശദീകരിക്കുകയും വേദാന്തത്തിൻ്റെ തത്ത്വചിന്തയെക്കുറിച്ച് വിശദീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പുരാണങ്ങളിൽ, ഈ പുരാണത്തിന് മാത്രം ബ്രഹ്മസൂത്രവുമായി തുല്യമായ തലത്തിലുള്ള സ്വഭാവമുണ്ട്. ഇതിനു വിരുദ്ധമായി, ഉപനിഷത്തുകളുടെ തത്വശാസ്ത്രം മനസ്സിലാക്കി ഭഗവത് കല്യാണ ഗുണാനുഭാവത്തിൽ മുഴുകാൻ തയ്യാറായിരിക്കുന്ന ഒരാളുടെ സ്വരം സ്വീകരിച്ച് ഈശ്വരൻ്റെ സ്വഭാവം വിശദീകരിക്കുന്നതിലാണ് ഭാഗവതം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത്. രണ്ട് പുരാണങ്ങളുടെയും ഉദ്ദേശം കൂടി ശ്രദ്ധിക്കുക. യാഥാർത്ഥ്യത്തിൻ്റെ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് മൈത്രേയൻ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യത്തോടെയാണ് വിഷ്ണുപുരാണം ആരംഭിക്കുന്നത്. അതിനാൽ, പുരാണത്തിന് അതിൻ്റെ ലക്ഷ്യമായി ഉപനിഷത്തുകൾ വെളിപ്പെടുത്തിയ തത്വങ്ങളുടെ ദൃഢനിശ്ചയമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ല. അതേസമയം, കൃഷ്ണലീലയെ വേണ്ടത്ര വിവരിക്കാത്തതിലുള്ള നിരാശ മൂലമാണ് വ്യാസൻ ഭാഗവതം എഴുതിയത്. തത്ത്വ വിചാരം അതിൻ്റെ ഉള്ളടക്കത്തിൻ്റെ ഭാഗമായി സ്വയമേവ ഉൾക്കൊള്ളുന്നുണ്ടെങ്കിലും, തത്ത്വങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഇതിനകം തന്നെ അറിയാവുന്ന പ്രേക്ഷകരെയാണ് ഇത് കൂടുതൽ ലക്ഷ്യമിടുന്നത് - അതിനാൽ ഇതിന് കുറഞ്ഞ പദവിയുണ്ട്. വിചാരത്തിൻ്റെ സ്വഭാവം ഒരു പുരാണം സാത്വികമാണോ രാജസികമാണോ താമസികമാണോ എന്ന് നിർണ്ണയിക്കുന്നത് മാത്രമല്ല, സാത്ത്വിക പുരാണങ്ങളിൽ പോലും വിചാരത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു ഗ്രേഡേഷൻ ഉണ്ട്. ഭാഗവതവും മറ്റുള്ളവയും വിഷ്ണുപുരാണത്തേക്കാൾ താഴെയാണ്. ശങ്കരാചാര്യരും രാമാനുജാചാര്യരും ഇത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ഏത് സമയത്തും നിരവധി സ്മൃതികൾ ഉദ്ധരിക്കുന്ന മധ്വാചാര്യരിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഈ ആചാര്യന്മാർ ശ്രുതിയിലെ പ്രസ്താവനകൾ (ഗീത, ബ്രഹ്മസൂത്രം, വിഷ്ണുപുരാണം) നേരിട്ട് വ്യക്തമാക്കാൻ ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങൾ മാത്രമാണ് തിരഞ്ഞെടുത്തത്. ദേവീഭാഗവതം വഴി ആരെങ്കിലും ദേവിയോട് ഭക്തി നേടിയാൽ ഞങ്ങൾക്ക് എതിർപ്പില്ല. പക്ഷേ, അതിനായി ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തെ ആരെങ്കിലും മനഃപൂർവം വിലകുറച്ച് കാണിക്കുന്നത് ഞങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടമല്ല. ദേവീഭാഗവതം, ശിവപുരാണം തുടങ്ങിയവയ്ക്ക് പാരമ്പര്യത്തിൽ അതിൻ്റേതായ സ്ഥാനങ്ങളുണ്ട്, അത് ആരും നിഷേധിക്കുന്നില്ല. ആര്യമാഒക്ടോബർ 5, 2019 രാത്രി 9:05 PM-ന് Additionally, you asked, // Is it possible that before 11th century CE, it is the Vishnu purana and not the Bhagavatam that was the most popular purana?// It is a fact that Bhagavatam gained prominence mainly due to the likes of Sri Madhva, Sri Madhusudhana Sarasvati and others who quoted it quite a lot in their works. The Gaudiyas too, due to their fondness for Krishna avatara. Which is quite appropriate of course, but the Vishnu Purana has always been superior to all other Puranas, be they Sattvika, Rajasika or Tamasika -- it towers head and shoulders over the others in terms of content. One only needs to read an amSha of Vishnu Purana and compare it to a reading of Bhagavata, and also compare both to the Upanishads, then you will see that the greatness of Rishi Parashara in giving this jewel of a Purana is unmatched. thathvEna yaSchidhachIdhISwara thath svabhAvabhOgApavarga thadhupAyagathIrudhAra: | sandharSayan niramimItha purANarathnam thasmai namO munivarAya parASarAya || ~ Alavandar's Stotra Ratna. "My salutations to that magnanimous parASara rishi who is best among rishis, who mercifully gave SrIv ishNu purANam, gem (best) among purANams which clearly explains the three entities namely Chit (sentient entities), Achit (insentient entities) and Ishvara (Supreme Being), their nature, the pleasures (of this material realm), mOksha (liberation), the means for pleasure and liberation, and the goal reached by the jIvAtmAs, as they are (truthfully)." The only Purana among the 18 which came about only to elaborate the nature of the highest truth and refute the misconceptions, with no other motive, is the Vishnu Purana. Reply YoungbhaktaOctober 6, 2019 at 10:38 PM hi sir , could you in future do an article about sri kuresa vijayam, i heard that it defeats the shaiva arguments but i could find it on the net, thx very much Reply Replies Humble Bhagavata BandhuOctober 7, 2019 at 3:00 AM Dear Youngbhakta, The authenticity of this work is a bit doubtful, as far as I heard. UnknownNovember 9, 2019 at 11:15 AM Dear HBB, adiyEn srivaishnava dasan. Pranams for the continued great work. I've never heard that Sri Kuresa vijayam is not authentic. A great scholar in our sampradaya, Vaikuntavaasi Sri U.Ve. VV Ramanujam has published Kuresa vijayam with explanation as a book in Tamil. Kindly consider to publish about this important grantha :) dhanyosmi. UnknownNovember 9, 2019 at 11:18 AM Great suggestion. Sampradaya scholars have published Sri Kuresa vijayam and it is authentic going by it. Please consider an article on the same. Dhanyosm. adiyEn srivaishnava dasan. AaryamaaNovember 10, 2019 at 8:43 AM Scholars are not always right. For example, Sri Puttur Srinivasa Iyengar claimed some philosophical tenets he proposed were derived from Sri Bhashya and Sri Vachana Bhushanam but in reality, none of those tenets can be found in those works. Similarly, many vidwans have published "Prapanna Parijatham" supposedly authored by Nadadur Ammal and "Lokacharya Panchasat" supposedly by Vedanta Desikan but neither of these works are likely of their authorship-- this is accepted by many other scholars. In general, these vidwans publish the works anyway since their content is after all, quite beneficial regardless of authenticity. Or they aren't aware of arguments against these works. Sri Kuresa Vijayam is neither quoted nor referenced by any Acharya. Furthermore, it lacks the sophistry that one would expect from an Acharya of the stature of Koorathazhwan. Eg: A question often goes like "Saivas say that Rudra is praised in such manner in the Veda", and the apparent answer by our Acharya would be "In the Puranas, it says Rudra is subservient to Vishnu..." This is not the way our Acharya answered questions. If someone quoted a Veda Vakya, it would be refuted by explaining the Veda Vakya rather than simply saying "Look, here is a Purana Katha". Vedartha Sangraha is full of examples where Acharya Ramanuja diligently explains all contentious portions without going "But what about this?" So as I said, it lacks the sophistry of an Acharya like Koorathazhwan and clearly is a latter day work. It contains very rudimentary arguments that our acharyas never used in their works, I doubt Sri Koorathazhwan would ever argue along these lines. AaryamaaNovember 10, 2019 at 8:46 AM Additionally, Sri VV Ramanujam is my great grandfather. I have met him on many occasions. While he is a great scholar, he isn't well versed in the sanskrit shAstrAs - I have mentioned this to my "paati" many times after I met him to ask questions about sampradaya in my youth. Unfortunately, he also fell to the modern day curse and started telling me "I believe the Bible is a great dharma shAstra" and "I don't believe everything Swami Nayanar proposes in Acharya Hrudayam". But he was over 90 then, and I suppose age changes people, so I didn't bother to correct him or contradict him. AaryamaaNovember 10, 2019 at 12:25 PM Small correction: Meant "sophistication" not sophistry. Keshav SrinivasanNovember 17, 2019 at 7:48 PM What are the arguments against the authenticity of the Prapanna Parijatham? Or which scholars have rejected its authenticity? Also, what philosophical tenets did Puthur Swami propagate that didn’t have a basis in Purvacharya’s works? And what parts of the Acharya Hridayam did VV Ramanujam Swami not believe? AaryamaaNovember 18, 2019 at 9:13 AM 1) Prapanna Parijatha is not quoted by any Acharya unlike Ammal's other works like Tattva Sara. Sri PBA Swami concludes that it wasn't authored by him. Furthermore, the work is not even written in an interpretational or explanatory style, but is merely a collection of quotes from the Agamas. 2) Not Puthur Swami but his illustrious father. The latter believed in moksha bheda where mummukshus who performed bhakti yoga would get less kaimkarya prApti as compared to those who performed sharanAgati with ego vs those who performed sharanAgati without ego vs those who only considered Acharya as the gati etc. He also believed karma and jnAna yogas were separate paths as opposed to being ancillaries of bhakti. Needless to say, none of this is supported by pUrvAchArAs. 3) Cannot say more about Acharya Hrudayam. That issue is a major rahasya within sampradaya which has gone under the radar despite the internet age of today where even Acharya Hrudayam is available to non-vaishnavas. I'd like to keep it like that, this blog isn't an appropriate place to discuss it. Reply AnonymousNovember 10, 2019 at 7:10 AM I would like to post verses that Jiva Gosvami quoted in his Sri Tattva Sandarbha. These will be English translations; a pdf of his work can easily be found on the internet. "The characteristics of Srimad Bhagavatam are further described in the Matsya Purana (53.20 — 22): "That Purana is known as Srimad Bhagavatam which explains the topmost principles of religion with reference to the Gayatri mantra and which tells of the killing of the demon Vrtra. This Purana has eighteen thousand verses. Whoever writes out a copy of Srimad Bhagavatam, places it on a golden lion throne, and presents it to someone on the full-moon day of the month of Bhadra (August-September) will attain the supreme goal." -------------------------------- The Hayagriva-brahma-vidya mentioned here is Narayana-varma, since it is narrated in the same context as the killing of Vrtra. The word haya-griva here refers to Dadhici, the sage with a horse's head. He taught the knowledge of Brahman called Narayana-varma. His accepting a horse's head and receiving the name Asvasira ("horse-headed one") are mentioned in Srimad Bhagavatam's Sixth Canto [6.9.52]…. From a verse Sridhara Svami cites in his commentary on this Bhagavatam text we get further confirmation that the Narayana-varma is in fact a standard teaching about the Absolute: "Upon hearing this and feeling honored, Dadhici, anxious not to break his promise, instructed the twin Asvini-kumaras in the knowledge of the Pravargya sacrifice and Brahma-vidya." ------------------------------- As we find in the Padma Purana [Uttara khanda 22.115], in the questions posed to Ambarisa by Gautama, "0 ruler of the earth, do you sit in front of the Deity of Lord Hari and recite the Bhagavata Purana, including the story of Prahlada, the king of the demons?" Also in the Padma Purana, in the section glorifying Vanjuli Maha-dvadasi, Gautama instructs Ambarisa, "One should stay awake through the night, hearing narrations related to Lord Visnu — the Bhagavad-gita, the Thousand Names of Visnu, and the Purana spoken by Sukadeva. These should be read aloud with careful attention to give satisfaction to the Supreme Lord Hari." To conclude, tere are four reasons why Devi Bhagavatam cannot be a maha-purana. 1) It doesn't describe events in the Sarasvata kalpa. 2) It doesn't describe Brahma-vidya taught by Hayagriva. 3) It wasn't spoken by Sukadeva Gosvami. 4) It is not sattvic (does not glorify Vishnu) and is not to be recited in front of His Deity. Reply Please click here and read the information in red carefully before posting comments Kindly also check if we already have an answer to your question, in the FAQ section of this blog: http://narayanastra.blogspot.com/p/blog-page_3.html Note: Only a member of this blog may post a comment. ‹ › വീട് വെബ് പതിപ്പ് കാണുക പേജുകൾ വീട് ▼ Blogger നാൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നത് .

#നല്ലകാലത്ത് നമ്മെ പുകഴ്ത്താനും ബഹുമാനിക്കാനും നാം പറഞ്ഞത് അനുസരിക്കാനും.. എന്തിനേറെ നമുക്ക് വേണ്ടി എന്ത് ചെയ്യുവാനും പലരും കൂടെ ഉണ്ടാവും.. എന്നാൽ നമ്മുടെ കഷ്ട്ടതയിലോ... എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട് വെറും നിസ്സഹായനായി ഒരു സ്വാന്തനത്തിനായി നാം കൊതിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ... അതേ... അപ്പോഴാണ് നാം യഥാർത്ഥ ജീവിതം എന്തെന്ന് തിരിച്ചറിയുക... നാം ഒന്നുമില്ലാത്തവനായി മാറിയാൽ അപ്പോൾ അറിയാം ഓരോ മുഖങ്ങൾക്കുള്ളിലെയും യഥാർത്ഥ മുഖം.. നാം ആരെയാണ് കൂടുതൽ സ്നേഹിച്ചത്.. ആർക്കാണ് സഹായം ചെയ്തത്.. ആരാണ് നമുക്ക് എപ്പോഴും തുണയായി ഉണ്ടാവും എന്ന് നാം വിശ്വസിച്ചത്.. അവരായിരിക്കും ആദ്യം നമുക്കെതിരെ തിരിയുക..നമ്മുടെ കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും അപ്പോഴായിരിക്കും സദസ്സ് കൂടി അവലോകനം ചെയ്യുക.. അതേ.. നാം അനഭിമതൻ തന്നെ.. നമുക്കില്ലാത്ത കുറ്റങ്ങൾ ഇല്ല.. ഒരു ഗതിക്കും പരഗതി ഇല്ലാതെ കരുണക്ക് വേണ്ടി യാചിച്ചു നിൽക്കുന്ന നമ്മെ കൂടുതൽ ദുരിതത്തിലേക്ക് തന്നെ താഴ്ത്തി അതിൽ നിന്നും ആത്മനിർവൃതി കണ്ടെത്താൻ വരെ ആളുകൾ കാണും.. അപ്പോഴാണ് നാം ശരിക്കും ഈശ്വരനെ ഓർക്കുക.. നാം കാണുന്നതല്ല ലോകം എന്ന് മനസിലാക്കുക.. ലോകസത്യങ്ങൾ എന്തെന്ന് പോലും അറിയാതെ പകച്ചു നിൽക്കുക... എന്നാൽ സത്യം ധർമ്മം നീതി.. ഇവയെല്ലാം ഈ ലോകത്ത് ഉണ്ടെന്നും നാമറിയും.. ഈ ലോകത്തും ഈശ്വര വിശ്വാസം പുലർത്തുന്ന.. ഈശ്വര പാതയിൽ ജീവിക്കുന്ന.. ഈശ്വര കൃപ ഉള്ളവരും ഉണ്ടെന്നറിയുക.. ഈശ്വരാനുഗ്രഹത്താൽ നാം ഒരിക്കൽ പോലും ചിന്തിക്കാത്ത ആ നല്ല കരങ്ങൾ നമുക്ക് നേരെ നീണ്ടുവരും.. നമ്മുടെ നേരെ സഹായ ഹസ്തം നീട്ടും.. നാം ചെയ്ത പുണ്യ കർമ്മങ്ങളാൽ അത്തരം സന്മനസ്സുകൾ നമ്മിലേക്ക്‌ അടുത്ത് വരും.. നമുക്ക് സ്വാന്തനം അവർ നൽകും.. അതിജീവിക്കാനുള്ള ശക്തി നമുക്ക് പകരും.. അപ്പോഴാണ് ജീവിതത്തിന്റെ മറ്റൊരു പാഠം നാം പഠിക്കുന്നത്.. ആരാണ് യഥാർത്ഥ ബന്ധു എന്നത്.. ഉള്ളപ്പോൾ വാരിക്കോരി തരുന്നവരല്ല.. ഒന്നും ഇല്ലാത്തപ്പോൾ കരുണയുള്ള മനസ്സുമായി നമുക്ക് ഒരു സ്വാന്തനം മാത്രം നൽകുന്ന.. നമ്മോട് കൂടെ ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന ആ ഈശ്വര കൃപയുള്ള മനസ്സുകൾ അവരാണ് നമ്മുടെ യഥാർത്ഥ ബന്ധുക്കൾ.. അവരെയാണ് നാം നമ്മുടെ കൂടപ്പിറപ്പുകൾ ആയി കാണേണ്ടത്.. അവരെയാണ് നാം സ്നേഹിക്കേണ്ടത്.. അവരെയാണ് നാം മനസ്സാലെ പൂജിക്കേണ്ടത്.. നാം അറിയേണം.. ഈശ്വരൻ നമുക്ക് നൽകുന്ന പരീക്ഷണങ്ങൾ എന്തിനെന്ന്.. ഈശ്വരന് പ്രയങ്കരനായ നമ്മെ യഥാർത്ഥമായ പല സത്യങ്ങളും പഠിപ്പിക്കുകയാണ്.. അനുഭവങ്ങളിലൂടെ ഉള്ള പാഠം.. നാളേക്ക് നമുക്ക് നൽകാൻ ഭഗവാൻ കരുതിവെച്ച സൗഭാഗ്യങ്ങൾക്ക് മുന്നോടിയായി.. ഈ ലോകം എന്ത്.. ജീവിതം എന്ത്.. ബന്ധു എന്നത് ആരാണ്.. ശത്രുക്കൾ എന്നത് ആരാണ്.. നാം കരുതുന്നപോലെ അല്ല സത്യങ്ങൾ എന്ന് നമ്മെ അനുഭവിപ്പിച്ചു പഠിപ്പിക്കുന്നത്. ആ പാഠങ്ങൾ ഒരു ജന്മത്തിലും മറക്കാതെ നമ്മുടെ ആത്മാവിൽ തന്നെ പതിയാനായി നാം പഠിച്ചെടുക്കാനായി ഭഗവാൻ നൽകുന്ന പാഠങ്ങൾ.. അതേ നമുക്ക് പഠിക്കാം യഥാർത്ഥ ജീവിത സത്യങ്ങൾ.. ആ സത്യങ്ങൾ ആണ് നാളെ ഈ ലോകത്ത് ശാന്തിയും സമാധാനവും നിറഞ്ഞ ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത കാണാപാഠങ്ങൾ.. ഈശ്വരൻ എല്ലാവരെയും അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ..🙏 ❤️💛കൃഷ്ണാ ഗുരുവായൂരപ്പാ 💛❣️

*ലോകഗുരുവായ ഭാരതം അഥവാ ഇന്ത്യ* 1947 ന് ശേഷം രൂപം കൊണ്ട റാഡ്ക്ലിഫ് ലൈനിന് ഇപ്പുറത്തുള്ള മണ്ണല്ല ഭാരതം. വ്യത്യസ്തങ്ങളായ നാടുകൾ ബ്രിട്ടീഷുകാർ നൂലുകളാൽ കോർത്ത് ഒരു രാജ്യമാക്കി മാറ്റി തന്നതല്ല ഭാരതം. വിദേശികളേക്കാൾ എത്രയോ മുന്നേ ദേശീയ ബോധം ആർജിച്ചെടുത്തവരാണ് ഇന്ത്യക്കാർ. ലോകം ഉണരുന്നതിന് സഹസ്രാബ്ദങ്ങൾക്ക് മുന്നേ ലോകത്തിന് മുന്നിൽ വിളക്ക് കത്തിച്ചു വച്ച സംസ്‌കാരം.വേദകാലം കഴിഞ്ഞു 2 നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് അകം തന്നെ രാഷ്‌ട്രം എന്ന നിലയിൽ ഭാരതം തന്റെ ഭൗതിക അതിർത്തി പൂർണമായും രൂപപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ഭാരതീയ സാംസ്‌കാരിതയ്‌ക്കുമുന്നിൽ അതിർത്തികൾ ഇല്ലായിരുന്നു.ഭാരതാംബ മുലയൂട്ടാത്ത ഒരു സംസ്‌കാരധാരകളും ലോകത്തിൽ ഇന്നും ഇല്ല . അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഭാരതത്തിന് അതിർത്തി നിർണയിക്കുക സാധ്യമല്ല. അതിനാൽ അഖണ്ഡഭാരതമെന്നാൽ ലോകം എന്ന് തന്നെ പറയേണ്ടി വരും. ഇത് കൃത്യമായി മനസ്സിലാക്കാൻ ചരിത്രത്തിന്റെ വിവിധ ഘട്ടങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിക്കണം. ഭാരതീയ സംസ്‌കൃതിയുടെ അഥവാ സനാതന ധർമ്മത്തിന്റെ തുടക്കം 6000 ബി.സി.ഇ , അതായത് 8000 വർഷങ്ങൾ മുന്നേ ആണ് എന്നത് പല പഠനങ്ങളും തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈജിപ്ഷ്യൻസംസ്‌കാരംരൂപംകൊള്ളുന്നതിന്1000 വര്ഷങ്ങൾക്കും(7000 ബസിഇ മുതൽ 3000 ബിസിഇ) മുന്നേയും മെസപ്പെട്ടോമിയൻ സംസ്‌കാരത്തിന് 1500 വർഷം (6500 ബസ്ഇ മുതൽ 3100 ബസിഇ) മുന്നേയും ആണ് ഭാരതീയ സംസ്‌കൃതി ഉണരുന്നത്. ഹാരപ്പൻ സംസ്‌കാരം എന്ന് ഇതിനെ വിളിച്ചിരുന്നു. ഏതാണ്ട് ഭാരതം മുഴുവനായി ഈ സംസ്‌കാരം വ്യാപിച്ചിരുന്നു. ഹാരപ്പൻ സംസ്‌കാരത്തിന്റെ സ്വാധീനം ഇറാനിലും ഇറാഖിലും ചൈനയിലും ലോകത്തിന്റെ വിവിധ പ്രദേശങ്ങളിലും കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. വേദ നദിയുടെ ഉത്ഭവം ആണ് പിന്നീട് നാം കാണുന്നത്. ലോകത്തിന് ഏറെ അഭിമാനകരമായ ഈ സംസ്‌കാരം ഭാരതത്തിന്റെ ഭൗമഅതിർത്തിക്കുള്ളിൽ അല്ല പിറവികൊണ്ടത് എന്ന് പറയാൻ ആയിരുന്നു ചരിത്രകാരന്മാർക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടം. ആ അജണ്ട മനസ്സിൽ വെച്ച് കൊണ്ട് വ്യാജ ചരിത്ര നിർമ്മിതിയുടെ ഒരു പ്രവാഹം തന്നെ ഭാരതത്തിലെ ഇടതു ചരിത്രകാരന്മാർ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഈ കപടചരിത്രങ്ങളെ ഇതിന്റെ പ്രയോക്താക്കൾക്ക്പോലും തള്ളിപ്പറയേണ്ടി വന്നു. ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ അതിർത്തികൾ കടന്നുള്ള വേദ – സനാതന സ്വാധീനത്തിനു ഭൗതികമായ തെളിവുകൾ കുറവാണ്. പക്ഷെ അവ തമ്മിലുള്ള ഇഴയടുപ്പം ബോദ്യമാകാൻ അവേസ്തയിലും ഋഗ്വേദത്തിലും ഉള്ള ഭാഷാപരമായ സാമ്യതകൾ മാത്രം മതിയാകും. കൂടാതെ ഭഗവൻപുര, ദാധേരി (ഹരിയാന) മനാടാ (ജമ്മു)എന്നിവടങ്ങളിൽ *വേദകാലഘട്ടത്തിലെ കാലങ്ങളായ* ഓക്ക്(ചെമ്മണ്ണ്) നിറമുള്ളകലങ്ങളും ഹാരപ്പയിലെ കലങ്ങളായ കറുപ്പും ചുവപ്പും കലങ്ങളും ഒരുമിച്ച് ഒരു പൊട്ടലും കൂടാതെ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇത് അവർ തമ്മിൽ യുദ്ധം നടന്നിട്ടില്ല എന്നതിനുള്ള തെളിവാണ്. വേദ കാലത്തിനുശേഷം ബി.സി.ഇ ആറാം ശതകത്തോടെ വ്യത്യസ്ത രാജവംശങ്ങൾക്ക് കീഴിൽ 16 ജനപഥങ്ങൾ ഉയർന്നുവന്നു. തുടർന്ന്ഹര്യങ്ക വംശം, അതിനുശേഷം അലക്സാണ്ടർ പോലും പരാജയ ഭീതിയോടെ നോക്കി കണ്ട നന്ദവംശവും ഹിന്ദുസ്ഥാനം ഭരിച്ചു .Bce326-ആയപ്പോൾ മൗര്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വരവായിരുന്നു.ഏറ്റവും കെട്ടുറപ്പുള്ള ഭരണമായിരുന്നു അത്. മൗര്യ കാലത്ത് ഗ്രാമങ്ങൾ മുതൽ രാജ സിംഹാസനം വരെ ഓരോ മേഖലയും കൃത്യമായ ഭരണ സംവിധാനത്തിന് കീഴിൽ ആയിരുന്നു.650,000 ലക്ഷത്തോളം പേരടങ്ങുന്ന വലിയ സൈന്യവും അദ്ദേഹത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നു. അശോകന്റെ കാലത്ത് അതിഗംഭീരമായ വളർച്ച ഈ സമ്രാജ്യംആർജിച്ചു. സുംഗന്മാർ , ഔദുംബരന്മാർ, കുനിന്ദന്മാർ , ത്രിഗർത്തന്മാർ ,ശാകന്മാർ, പാർത്തിയൻമാർ, കുശാനന്മർ,ശതവാഹനന്മാർ തുടർന്ന് ഗുപ്തന്മാരുടെ ഭരണത്തിൻ കീഴിൽ ഭാരതം എത്തി. ഏറ്റവും ഉജജ്വലമായലമായകാലഘട്ടമായിരുന്നു അത്. തുടർന്ന് ഹർവർഷദ്ധനൻ, ചാലൂക്യന്മാർ പാലന്മാർ പ്രതിഹാരന്മാർ രാഷ്ടകുടന്മാർ എന്നിവരും ഭാരതത്തിന്റ വിവിധഭാഗങ്ങൾ കേന്ദ്രമാക്കി ഭരണം നടത്തി. നന്ദ, മൗര്യ, ഗുപ്ത തുടങ്ങിയ വംശങ്ങളുടെ കേന്ദ്രീകൃത ഭരണത്തിൻ കീഴിലും മറ്റ് ചെറുവംശങ്ങൾക്ക് കീഴിലും ഭാരതം അഭൂത പൂർവ്വമായ നേട്ടങ്ങൾ കൈവരിച്ചു.കലകളുടെയും സാഹിത്യത്തിന്റയും വാസ്തു വിദ്യകളുടെയും നേട്ടങ്ങൾ എണ്ണിയാൽ തീരില്ല. ഒരു ഭാഗത്ത് നളന്ദയും തക്ഷശിലയും, ഓദന്തപുരിയും, വിക്രമശിലയും തുടങ്ങി ലേകോത്തര വിദ്യാലയങ്ങൾ. മധുരയും, ഗാന്ധാരയും അമരാവതിയും അടങ്ങുന്ന ശില്പകലാ സമ്പ്രദായങ്ങൾ, വിശ്വോത്തര ക്ലാസിക് കലകൾ അങ്ങനെ എണ്ണിയാൽ ഒടുങ്ങാത്ത സമ്പത്തിന്റ കലവറയാണ് ഭാരതം. നാം ഇങ്ങനെ പല രാജാക്കന്മാരുടെ കീഴിൽ കഴിയുമ്പോഴും ഒറ്റ സാമ്രജ്യത്തിന് കീഴിൽ കഴിയുമ്പോഴും ഭാരതം ഏകമാണ് എന്ന ചിന്ത ഭാരതത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നു. പുരാണ പ്രകാരം ലോകം മുട്ടയുടെ രൂപത്തിൽ ആണ്. ഇതിൽ 7വർഷകൾ (ഭൂഖണ്ഡം) ങ്ങൾ ഉണ്ട് അതിൽ പ്രധാന വർഷ ആണ് *‘ഭാരത വർഷം’*. രാമായണത്തിൽ *രാമന്റ അയനം* ഭാരതത്തിന്റ എല്ലാ അതിരുകളും വിശദമാക്കുന്നു. രാമ ലക്ഷ്മണന്മാരുടെയും വിശ്വാമിത്രന്റയും ആദ്യ സഞ്ചാരം വടക്കോട്ട് മിഥില വരെയാണ്. ശേഷം സീതാരാന്മാരുടെ വനവാസമാണ്. വിവധദേശങ്ങളിലെയും വനവർണനകളാണ്. അയോദ്ധ്യയിൽ തമസാ നദി കടന്ന് വടക്കോട്ടും ഗംഗ നദി കടന്ന് തെക്കോട്ടുമുള്ള അവരുടെ യാത്ര രാമായണം പറയുന്നു. സുഗ്രീവൻ വാനരന്മാരെ വിവിധദിക്കികളിലേക്ക് അയക്കുന്നു. വിദേഹം, മാഗധം, മാളവം, കോസലം, പുൺറം, മുരിചീ പട്ടണം, ഉത്കലം, അവന്തി, കലിങ്കം, ആന്ത്രം, ചോളം, പാണ്ഡ്യം, കേരളം. എന്നീനാടുകളും ഗംഗ, യമുന, കാളിന്ദി, താമ്രഭരണി, ഗോദാവരി, പമ്പ എന്നീ നദികളും രാമായണത്തിൽ കാണാം. ഇത് കൂടാതെ നിരവധി പർവ്വതങ്ങൾ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. ഇങ്ങനെ ഭാരതം മുഴുവൻ രാമായണത്തിൽ കാണാം . ”കർമ്മബീജം വരട്ടിക്കളഞ്ഞുടൻ ജന്മനാശം വരുത്തേണമെങ്കിലും ഭാരതമായ ഖണ്ഡമൊഴിഞ്ഞുള്ള പാരിലെങ്ങുമെളുതല്ല നിർണ്ണയം. അത്ര മുഖ്യമായുള്ളൊരു ഭാരത- മിപ്രദേശമെന്നെല്ലാരുമോർക്കണം” ”കർമ്മം നാശം വരുത്തി മോക്ഷം നേടാൻ ഭാരത ഖണ്ഡം ഒഴിച്ചുള്ള ഖണ്ഡങ്ങളിൽ എളുപ്പമല്ല ഭാരതത്തിൽ അത് അനായാസവും അത്ര മുഖ്യമാണ് ഭരതഖണ്ഡം” ജംബു ദ്വീപത്തിലെ 9 ഖണ്ഡങ്ങളിൽ പ്രധാന ഖണ്ഡം ആണ് ഭാരതംഎന്നും ഭരതമഹിമ എന്ന ഭാഗത്തിൽ ജ്ഞാനപ്പാന അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. ‘ഉത്തരേ ച സമുദ്രസ്യ ഹിമദ്രേശ്ചൈവ ദക്ഷിണം, വർഷം തദ് ഭാരതനാമ ഭാരതീയത്ര സന്തതി (വിഷ്ണു പുരാണം) ‘(ഇന്ത്യൻ) സമുദ്രത്തിന് വടക്കും മഞ്ഞുമലകൾക്ക് (ഹിമാലയം) തെക്കുമായി കിടക്കുന്ന രാജ്യത്തെ (വർഷം) ഭാരതം എന്ന് വിളിക്കുന്നു; അവിടെ ഭരതന്റെ സന്തതികൾ വസിക്കുന്നു.’ ”ഹിമാലയസാമരഭ്യാംയാവദിന്ദുസരോവരം തം ദേവനിർമ്മിതം ദേശം ഹിന്ദുസ്ഥാനം പ്രചക്ഷതി” (ബൃഹസ്പതി സംഹിത) ”വടക്ക് ഹിമാലയത്താലും തെക്ക് ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്രത്താലും ചുറ്റപ്പെട്ട, ദൈവങ്ങൾ തന്നെ സൃഷ്ടിച്ച പുണ്യഭൂമിയെ ഹിന്ദുസ്ഥാൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു” ‘ഗംഗേ ച യമുനേ ചൈവ ഗോദാവരി സരസ്വതി നർമ്മദേ സിന്ധു കാവേരിം ജലേസ്മിൻ സന്നിധിം കുരു'(സ്നാന ശ്ലോകം) ‘പുണ്യ നദികളായ ഗംഗ, യമുന, ഗോദാവരി, സരസ്വതി, നർമ്മദ, സിന്ധു കാവേരി എന്നിവയുടെ സാന്നിദ്ധ്യം ഈ ജലത്തിലേക്ക് പകരട്ടെ’ ”ഏതാസാമപോ ഭാരത്യഃ പ്രജാ നാമഭിരേവ പുനന്തീനാമാത്മനാ ചോപസ്പൃസന്തി ചന്ദ്രാവശാ താമ്രപർണ്ണി അവടോദാ കൃത മാലാ വൈഹായസി കാവേരി വേണീ പയസ്വിനി സർക്കാരവത്താ തുംഗഭദ്ര കൃഷ്ണാ വേണ്യാ ഭീമരഥി ഗോദാവരി നിർവ്വിന്ധ്യാ പയോഷ്ണി താപീ രേവാ സുരസാ നർമ്മദാ ചർമ്മണ്വതീ സിന്ധുരന്ധഃ ശോണശ്ച നദൗ മഹാനദീ വേദസ്മൃതിർ ഋഷികുല്യാ ത്രിസാമാ കൗശകീ മന്ദാകിനീ യമുനാ സരസ്വതീ ദൃഷദ്വതി ഗോമതി സരയൂ രോധസ്വതീ സപ്തവതീ സുഷോമാ സതദ്രൂശ്ചന്ദ്രഭാഗാ മരുദ്വൃധാ വിതസ്താ അസിക്നീ വിശ്വേതി മഹാനദ്യഃ” ശ്രീമദ് ഭാഗവതം (5.19.17-18) ‘വളരെ പ്രമുഖമായ മഹാനദികളാണ്ചന്ദ്രവാസ, താമ്രപർണി, അവതോദ, കൃതമാല, വൈഹായസി, കാവേരി, വേണി, പയസ്വിനി, സർക്കാരവത്ത, തുംഗഭദ്ര, കൃഷ്ണ,നിർവിന്ധ്യ, പയോഷി, താപി, രേവ, സുരസ, നർമ്മദ, കർമ്മാവതി, മഹാനദി, വേദസ്മൃതി, ഋഷികുല്യ, ത്രിസാമ, കൗശകി, മന്ദാകിനി, യമുന, സരസ്വതി, ദൃഷ്ടാദ്വതി, ഗോമതി, സരയു, രോധസ്വതി, സപ്തവതി, സുഷോമാ,ശതദ്രു, ചന്ദ്രഭാഗ,വിദസ്ത, അസികിനി, വിശ്വം. ഭരത-വർഷ നിവാസികൾ ഈ മഹാനദികളെ എപ്പോഴും ഓർക്കുന്നതിനാൽ ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ചിലപ്പോൾ അവർ ഈ നദികളുടെ പേരുകൾ മന്ത്രങ്ങളായി ജപിക്കും, ചിലപ്പോൾ അവർ നേരിട്ട് നദികളിൽ തൊടാനും അവയിൽ കുളിക്കാനും പോകും. അങ്ങനെ ഭരത-വർഷ നിവാസികൾ ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നു. വിവിധ രാജവംശങ്ങൾക്ക് കീഴിൽ ജീവിക്കുമ്പോഴും ഭാരതം ഒന്നാണ് എന്ന ദേശീയ ബോധം ഭാരതീയന് ഉണ്ടായിരുന്നു. രാമായണത്തിൽ രാമന്റെ അയനങ്ങളിലും സീതാ അന്വേഷണാർത്ഥം പുറപ്പെടാൻ നിൽക്കുന്ന വാനരന്മാർക്ക്‌ സുഗ്രീവൻ നിർദേശം കൊടുക്കുമ്പോഴുംജ്ഞാനപ്പാനയിൽ ഭാരത മഹിമ പറയുമ്പോഴുംവിഷ്ണു പുരാണത്തിൽ ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്രത്തിന് വടക്കും ഹിമലയത്തിന് തെക്കുമായി കിടക്കുന്ന രാഷ്‌ട്രമാണ് *ഭാരതം* എന്നു വിഷ്ണു പുരാണം പറയുമ്പോഴും സമാന അർത്ഥത്തിൽ ബ്രിഹസ്പത്യ ശാസ്ത്രം പറയുമ്പോഴും ധ്യാന ശ്ലോകത്തിൽ നദികളെക്കുറിച്ചും ശ്രമദ്ഭാഗവതത്തിൽ ഭാരതവർഷ നദികളെയും അവയുടെ പുണ്യത്തെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോൾ ഭാരതീയ ദേശീയ ബോധത്തിന്റെ ആഴം മനസിലാക്കേണ്ടതാണ്.പൂർവ്വവുംപശ്ചിമവും ഉത്തരവും ദക്ഷിണവും ഒന്നാണ് എന്ന ബോധ്യം നമ്മിൽ അന്തർലീനമായിരുന്നു എന്ന് വേണം മനസിലാക്കാൻ. *ഭാരതീയമായ എന്തിനെയും തള്ളിപ്പറയുന്ന, സനാതന മൂല്യങ്ങളെ അന്ധമായി എതിർക്കുന്ന ജന്മം കൊണ്ട് മാത്രം ഭാരതീയരായിരിക്കുന്ന ഒരുപാടു പേര് നമ്മുടെ നാട്ടിലുണ്ട്.* അവർക്ക് ഭാരതത്തിന്റെ ഈ മഹിമയും ഗരിമയും പൈതൃകവും മനസ്സിലാകാത്തതല്ല. പക്ഷെ രാഷ്‌ട്രത്തെവിഘടിപ്പിച്ചു നിർത്താനും അതിലൂടെഅധികാരത്തിൽഎത്താനുമാണ് അവർആഗ്രഹിക്കുന്നത്. ലോകം മുഴുവൻഭാരതത്തെഅംഗീകരിക്കുമ്പോഴുംവിഭജന നയത്തിന്റെ ഭാഗമായി അവർ ഭാരതീയ പൈതൃകത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കും. പക്ഷെ ഇത്തരത്തിലുള്ള എന്തിനെയും സ്വംശീകരിക്കുകയും തന്റെ സ്വത്വത്തിനോട് ചേർക്കുകയും ചെയ്യുകയാണ് ഭാരതമെന്ന മഹാനദിയുടെ സ്വഭാവം. അങ്ങിനെ അലിഞ്ഞു ചേരാൻ തയ്യാറല്ലാത്ത ചിന്താധാരകളെയും പ്രത്യയ ശാസ്ത്രങ്ങളെയും ഈ സംസ്‌കാരം ഹിന്ദു മഹാസാഗരത്തിൽ വലിച്ചെറിയുകയും ചെയ്യും. എല്ലാറ്റിനും ശേഷവും സനാതനമായ ഈ കർമ്മ ഭൂമി പൂർവാധികം തിളക്കത്തോടെ നിലകൊള്ളുകയും ചെയ്യും