ആത്മാവിന്‍റെ സ്വരൂപം സച്ചിദാനന്ദം ആണെന്നു നാം കണ്ടു; സച്ചിദാനന്ദം എന്നാല്‍ നിലനില്‍പ്പു്,ആത്മപ്രകാശനം, സു
ജീവികളുടെയെല്ലാം അടിസ്ഥാനചോദനകളെക്കുറിച്ചുള്ള അന്വേഷണമാണു സച്ചിദാനന്ദം എന്ന ദര്‍ശനത്തിലേക്കെത്തിച്ചതെന്നു മേല്‍ക്കൊടുത്ത വിവരണങ്ങളില്‍നിന്നു വ്യക്തമാകുന്നതാണു്. ചോദനകളുടെ ബാഹ്യപ്രകടനമായ കര്‍മ്മവൈവിദ്ധ്യങ്ങളിലൂടെ, ആ വൈവിദ്ധ്യങ്ങളിൽ പൊതുവായി നിഴലിക്കുന്ന ഏകഭാവത്തിലേക്കു്, അവയുടെ കേവലത്വത്തിലേക്കു്, നടത്തിയ സഞ്ചാരമാണു്, എല്ലാ റ്റിനും അന്തര്യാമിയായി വര്‍ത്തിക്കുന്നതു സത്-ചിത്-ആനന്ദം എന്ന ത്രിപുടിയാണെന്ന നിഗമനത്തിലെത്തിച്ചതു്. ഭാരതം ലോകത്തിനു സമര്‍പ്പിച്ച മഹത്തമമായ ദര്‍ശനമാണിതു്. അന്യാദൃശവും അതി പുരാതനവുമായ ഈ ദര്‍ശനം ഭാരതീയതത്ത്വചിന്തയുടെ മകുടമണിയത്രേ. ഈശ്വരനെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതല്‍ വിശദീകരണങ്ങള്‍ വരും പുറങ്ങളില്‍ കാണാവുന്നതാണു്.
ആത്മാവു ഹൃദയത്തിലാണിരിക്കുന്നതെന്നു് ഉപനിഷത്തുകളില്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചു പരാമര്‍ശിച്ചിരിക്കുന്നതു കാണാം (പ്രശ്നം 3.6; ശ്വേതാശ്വതരം 3.
മേല്‍ക്കൊടുത്ത വിവരണങ്ങളില്‍നിന്നു നാം ആത്മാവിനെപ്പറ്റി അറിഞ്ഞതെന്തൊക്കെയാണു്?ആത്മാവു് ആദികാരണമായ സത്തയാകുന്നു; അതില്‍നിന്നാണു് ഈ പ്രപഞ്ചം ഉണ്ടായിവന്നതു്;അവസാനം അതിലേക്കുതന്നെ തിരിച്ചു പോകുകയും ചെയ്യും. ഓരോ പ്രപഞ്ചവസ്തുവിലും അന്തര്യാമിയായി, അതിനെ അകമേ നിയന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടു ആത്മാവു സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നു. അതു് അരൂപിയാണു്; അഗോചരമാണു്; ജനനമോ മരണമോ ക്ഷയമോ നാശമോ ഇല്ലാത്തതാണു്. പ്രപഞ്ചവസ്തുക്കളില്‍ അതു പുരുഷ-പ്രകൃതി ദ്വന്ദ്വമായിട്ടു് അധിവസിക്കുന്നു. സത്-ചിത്-ആനന്ദമാണു് അതിന്‍റെ സ്വരൂപം. എല്ലാറ്റിലും നിയന്താവായി വര്‍ത്തിക്കുന്നതു സച്ചിദാനന്ദമാകുന്നു. അതിനാല്‍ സച്ചിദാനന്ദ സ്വരൂപനാണു് ഈശ്വരന്‍. ഹിന്ദുവിജ്ഞാന ത്തിലെ ഈശ്വരന്‍ സച്ചിദാനന്ദസ്വരൂപനായ ആത്മാവുതന്നെയാണു്. ഭഗവദ് ഗീതയില്‍ ഭഗവാനായി അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ശ്രീകൃഷ്ണന്‍ പറയുന്നതു കേള്‍ക്കൂ, ''ഞാന്‍ ആത്മാവാകുന്നു; സര്വ്വഭൂതങ്ങളു
എല്ലാ ഭൂതങ്ങളും ആത്മാവില്‍നിന്നുണ്ടായി ആത്മാവില്‍ത്തന്നെ നിലനില്‍ക്കുകയും അവസാനം ആത്മാവില്‍ത്തന്നെ ലയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്നു നാം മനസ്സിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞു. ഭൂമിയില്‍നിന്നു് എറിയപ്പെട്ട ഒരു കല്ലു് കുറെ ഉയര്‍ന്നതിനുശേഷം ഭൂമിയില്‍ത്തന്നെ വന്നു പതിക്കുന്നതുപോലെയാണിതു്. ഗുരുത്വാകര്‍ഷണം എപ്പോഴും അതിനെ ഭൂമിയോടു ബന്ധിച്ചുനിര്‍ത്തുന്നു. ഭൂതങ്ങളുടെ അവസ്ഥയും ഇതുപോലെതന്നെ.
ആത്മാവിനെക്കുറിച്ചു് ഇത്രയൊക്കെ അറിയുന്നവര്‍ക്കു് ആത്മാ വില്ലെന്നോ ഈശ്വരനില്ലെന്നോ പറയാന്‍ കഴിയില്ലല്ലോ. കുടത്തെയും മാലയെയും അറിയുകയും അവയുടെ നിര്‍മ്മാണവസ്തുക്കളായ മണ്ണിനെയും സ്വര്‍ണ്ണത്തെയും അറിയിതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മൂഢന്മാര്‍ക്കേ ആത്മാവില്ലെന്നു പറയാന്‍ കഴിയുള്ളൂ.
ആത്മജ്ഞാനത്തെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോള്‍ ഇങ്ങനൊരു ചോദ്യമുയര്‍ന്നേക്കാം, “നാമെന്തിനു് ആത്മാവിനെപ്പറ്റി അറിയണം; അല്ലാതെ തന്നെ നമുക്കു സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയില്ലേ?”ചോദ്യത്തിലെ സന്തോഷം ഉണ്ണുന്നതിലും ഉറങ്ങുന്നതിലും രമിക്കുന്നതിലും ഉള്ള സന്തോഷമാണു്. അതു ജന്തുവര്‍ഗ്ഗത്തിനു പൊതുവേയുള്ള ഒന്നാണു്. ആ ‘സന്തോഷ’ത്തോടെയുള്ള ജീവിതം ജന്തുജീവിതം തന്നെ. തങ്ങള്‍ എങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നു, എവിടെ ജീവിക്കുന്നു എന്നൊന്നും സാധാരണ ജന്തുക്കള്‍ക്കു് അറിയില്ല; എങ്ങനെ ജീവിക്കണമെന്നും അവയ്ക്കറിയില്ല. തങ്ങളുടെ പ്രവൃത്തികള്‍ ചുറ്റുപാടുകളെയും മറ്റുള്ളവരെയും തങ്ങളെത്തന്നെയും എങ്ങനൊക്കെ ബാധിക്കുന്നുവെന്നു മനസ്സിലാക്കുന്നുമില്ല, ജന്തുക്
“അവനവനാത്മസുഖത്തിനാചരിക്കു-
ന്നവയപരന്നു സുഖത്തിനായ് വരേണം”.
(ആത്മോപദേശശതകം – പദ്യം 24).
ഇപ്രകാരമുള്ള ജീവിതം കേവലം സ്വശരീരസേവ മാത്രമായ ജന്തുജീവിതമല്ല, മഹത്തായ ജീവിതമാകുന്നു. ഇങ്ങനെ മഹത്തായ ജീവിതം നയിച്ചവരെ നാം മഹാന്മാരെന്നു കൊണ്ടാടുന്നു. സ്വന്തം നിലനില്‍പ്പിനെക്കാള്‍, സന്തോ
മേല്‍പ്പറഞ്ഞ ഭീഷണിയെക്കുറിച്ചുള്ള അവബോധമാണു് മനുഷ്യ കുലത്തിന്‍റെ എക്കാലത്തെയും എല്ലാ പ്രകാരത്തിലുമുള്ള നിയമങ്ങളുടെയും സംസ്കാരത്തിന്‍റെയും സദാചാരബോധത്തിന്‍റെയും ധര്‍മ്മചിന്തയുടെയും എല്ലാം ഉത്തേജകശക്തി. ആത്മതത്ത്വത്തിന്‍റെ പ്രഭാവം തേജസ്സാര്‍ന്നു സദാ പ്രസരിക്കണമെന്നാണു മനുഷ്യസമുദായത്തിന്‍റെ എന്നെന്നുമുള്ള പൊതുതാത്പര്യ൦. ഈ വസ്തുതയാണു പ്രസ്തുത അവബോധവും അതിന്‍റെ പ്രതിഫലനങ്ങളും തെളിയിക്കുന്നതു്. നാമറിയാതെതന്നെ നമ്മളിലെല്ലാം സച്ചിദാനന്ദമെന്ന ആ മഹാനിയാമക ശക്തി സദാ വര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്നതിനും ഇവയെല്ലാം തെളിവാകുന്നു.
source from net
