ഛാന്ദോഗ്യോപനിഷത്തിലെ ഏഴാം അധ്യായത്തിലെ ഇരുപത്തിയഞ്ചാം ഖണ്ഡത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ മന്ത്രം (7.25.2) 'ആത്മാദേശത്തെ' (ആത്മജ്ഞാനം) കുറിച്ചാണ് പ്രതിപാദിക്കുന്നത്. മന്ത്രം: "അഥാത ആത്മാദേശ ഏവാത്മൈവാധസ്താദാത്മപരിഷ്ടാദാത്മാ പശ്ചാദാത്മാ പുരസ്താദാത്മാ ദക്ഷിണത ആത്മാത്തരത ആത്മൈവേദം സർവമിതി..." അർത്ഥം: അനന്തമായ ആ ബ്രഹ്മം തന്നെയാണ് 'ആത്മാവ്' എന്ന രൂപത്തിൽ ദർശിക്കേണ്ടത്. ആത്മാവ് താഴെയും മുകളിലും പിന്നിലും മുന്നിലും തെക്കും വടക്കും പ്രകാശിക്കുന്നു. ഈ കാണപ്പെടുന്നതെല്ലാം ആത്മാവ് തന്നെയാണ്. സാരം: സർവ്വവ്യാപി: ദൈവം അല്ലെങ്കിൽ പരമാത്മാവ് എന്നത് എവിടെയോ ദൂരെയുള്ള ഒന്നല്ല, മറിച്ച് എല്ലാ ദിശകളിലും നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന സത്യമാണെന്ന് ഈ മന്ത്രം പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഏകത്വം: "ആത്മൈവേദം സർവമിതി" (ഇതെല്ലാം ആത്മാവ് തന്നെയാണ്) എന്നതിലൂടെ പ്രപഞ്ചവും വ്യക്തിയും രണ്ടല്ല എന്ന അദ്വൈത ചിന്തയാണ് അടിവരയിടുന്നത്. ഫലം: ഈ സത്യം തിരിച്ചറിയുന്നവൻ (ആത്മരതിഃ) ആത്മാവിൽ തന്നെ സന്തോഷം കണ്ടെത്തുന്നു. അവൻ സ്വതന്ത്രനാകുന്നു (സ്വരാട്), അവന് എല്ലാ ലോകങ്ങളിലും തടസ്സമില്ലാതെ സഞ്ചരിക്കാൻ സാധിക്കുന്നു. സനത്കുമാര മഹർഷി നാരദമുനിക്ക് നൽകുന്ന ഉപദേശത്തിന്റെ ഭാഗമാണിത്. 'ഭൂമ' (അനന്തത) തന്നെയാണ് ആത്മാവ് എന്ന് ഇവിടെ സ്ഥാപിക്കുന്നു.