സ്വാമി വിവേകാനന്ദന് തന്റെ ഗുരുവായ ശ്രീരാമകൃഷ്ണ പരമഹംസരോടുണ്ടായിരുന്ന അചഞ്ചലമായ ഭക്തിയെയും സ്നേഹത്തെയും കുറിച്ചുള്ള കഥ താഴെ നൽകുന്നു: "വിവേകാനന്ദന്റെ അചഞ്ചലമായ ഗുരുഭക്തി" ശ്രീരാമകൃഷ്ണ പരമഹംസരുടെ പ്രിയശിഷ്യനായ നരേന്ദ്രന് (സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ) തന്റെ ഗുരുവിനോടുള്ള ഭക്തി അളവറ്റതായിരുന്നു. ആ ഭക്തി എത്രത്തോളം ആഴമുള്ളതാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന ഒരു സംഭവമാണ് താഴെ പറയുന്നത്. ശ്രീരാമകൃഷ്ണ പരമഹംസരുടെ അവസാന കാലഘട്ടത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന് തൊണ്ടയിൽ അർബുദം (Throat Cancer) ബാധിച്ചിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസ്ഥ വളരെ ദയനീയമായിരുന്നു; സംസാരിക്കാനോ ഭക്ഷണം കഴിക്കാനോ പോലും അദ്ദേഹം ബുദ്ധിമുട്ടിയിരുന്നു. വ്രണങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള സ്രവങ്ങളും ദുർഗന്ധവും കാരണം ചില ശിഷ്യന്മാർക്ക് അദ്ദേഹത്തെ ശുശ്രൂഷിക്കാൻ ചെറിയ രീതിയിൽ അറപ്പ് തോന്നിയിരുന്നു. ഗുരുവിന്റെ അസുഖം പടരുമെന്ന് കരുതി ചിലർ അദ്ദേഹത്തെ സ്പർശിക്കാൻ പോലും ഭയപ്പെട്ടു. ഇതുകണ്ട് നരേന്ദ്രൻ അസ്വസ്ഥനായി. ഗുരു വെറുമൊരു ശാരീരിക രൂപമല്ലെന്നും മറിച്ച് പവിത്രമായ ആത്മീയ ചൈതന്യമാണെന്നും മറ്റ് ശിഷ്യന്മാർക്ക് കാണിച്ചുകൊടുക്കാൻ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു. ഒരിക്കൽ ഗുരുവിനെ ശുശ്രൂഷിക്കുമ്പോൾ വന്ന അശുദ്ധമായ സ്രവങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഒരു പാത്രം നരേന്ദ്രൻ എടുക്കുകയും യാതൊരു അറപ്പുമില്ലാതെ അത് വൃത്തിയാക്കുകയും ചെയ്തു. തന്റെ ഗുരുവിന്റെ ശരീരത്തിൽ നിന്നുള്ള എന്തും തനിക്ക് പവിത്രമാണെന്നും അതിൽ യാതൊരു മാലിന്യവുമില്ലെന്നും അദ്ദേഹം തന്റെ പ്രവർത്തിയിലൂടെ തെളിയിച്ചു. ഗുരുവിനെ സേവിക്കുന്നത് സാക്ഷാൽ ഈശ്വരനെ സേവിക്കുന്നതിന് തുല്യമാണെന്ന് അദ്ദേഹം ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ചു. നരേന്ദ്രന്റെ ഈ അസാമാന്യമായ ഗുരുഭക്തി കണ്ടപ്പോൾ മറ്റ് ശിഷ്യന്മാരുടെ ഉള്ളിലെ ഭയവും അറപ്പും മാറി. അവരും പൂർണ്ണമനസ്സോടെ ഗുരുസേവനത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു. ഇത്രയും തീവ്രമായ ഗുരുഭക്തിയാണ് നരേന്ദ്രനെ പിന്നീട് ലോകം ആദരിക്കുന്ന സ്വാമി വിവേകാനന്ദനാക്കി മാറ്റിയത്. ഗുണപാഠം: ഗുരുവിനോടുള്ള യഥാർത്ഥ ഭക്തി എന്നാൽ ശാരീരികമായ പരിമിതികൾ നോക്കാതെ ഹൃദയപൂർവ്വം സേവിക്കുക എന്നതാണ്. ഗുരുവിനെ ഈശ്വരതുല്യമായി കാണുന്നവർക്ക് മാത്രമേ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഉന്നതിയിൽ എത്താൻ കഴിയൂ.