ഭഗവദ്ഗീത (part=47)

ഭഗവദ്ഗീത (part=47)

അദ്ധ്യായം എട്ട് :

അക്ഷരബ്രഹ്മയോഗം

ശ്ലോകം 1, 2

അര്ജ്ജുന ഉവാച:
കിം തദ് ബ്രഹ്മ കിമദ്ധ്യാത്മം
കിം കര്മ്മ പുരുഷോത്തമ
അധിഭൂതം ച കിം പ്രോക്ത-
മധി ദൈവം കിമുച്യതേ

അധിയജ്ഞഃ കഥം കോഽത്ര
ദേഹേഽസ്മിന് മധുസൂദന
പ്രയാണകാലേ ച കഥം
ജ്ഞേയോഽസി നിയതാത്മഭിഃ

അല്ലയോ പുരുഷോത്തമ ! അങ്ങു പറഞ്ഞ ആ പൂര്ണ്ണബ്രഹ്മം എന്താണ് ? കര്മ്മം എന്താണ് ? അധിഭൂതമെന്നു പറയപ്പെട്ടതെന്താണ് ? അധിദൈവമെന്നും എന്തിനെയാണു പറഞ്ഞത് ? അല്ലയോ കൃഷ്ണാ, ഈ ശരീരത്തില് അധിയജ്ഞഭാവേന ആരാണുള്ളത് ? അതെങ്ങനെ? ദേഹം വിട്ട് ഇവിടെ നിന്നു യാത്രയാകുമ്പോഴും ജ്ഞാനികളാല് അങ്ങ് ഏതു പ്രകാരമാണ് അറിയപ്പെടുക ?

അര്ജ്ജുനന് ചോദിച്ചു: ഞാന് ശ്രദ്ധയോടെ കേള്ക്കുകയാണ്. ഞാന് ചോദിച്ച കാര്യങ്ങള് ദയവായി എനിക്കു വിവരിച്ചു തന്നാലും. ബ്രഹ്മം എന്താണെന്നു പറഞ്ഞുതരിക. എന്താണ് കര്മ്മം ? അദ്ധ്യാത്മം എന്നു പറയുന്നത് എന്താണ് ? അധിഭൂതവും അധിദൈവവും എന്താണ് ? എനിക്കു മനസ്സിലാകത്തക്കവണ്ണം വ്യക്തമായി വിശദീകരിച്ചുതന്നാലും.

പ്രഭോ, അനുമാനത്തിന്റെ പരിധിയില് വരാത്തവണ്ണം അധിയജ്ഞഭാവേന ശരീരത്തിലുള്ളത് എന്താണ് ? അല്ലയോ കൃഷ്ണാ! മരണസമയത്ത് ഒരു യോഗി എങ്ങനെയാണ് അങ്ങയെ അറിയുന്നതെന്ന് എനിക്കു പറഞ്ഞുതന്നാലും.

ചിന്താമണികൊണ്ടു നിര്മ്മിക്കപ്പെട്ട ഒരു വീട്ടില് കിടന്നുറങ്ങുന്ന ഭാഗ്യശാലിയായ ഒരുവന് സ്വപ്നത്തില് പറയുന്ന വാക്കുകള്പോലും നിരര്ത്ഥകമായി പോവുകയില്ല. അതുപോലെ, അര്ജ്ജുനന് ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ഭഗവാന് കൃഷ്ണന് പ്രതിവചിച്ചു:

ഞാന് പറയുന്ന മറുപടി ശ്രദ്ധിച്ചു കേല്ക്കുക.

ജ്ഞാനേശ്വരന് പറയുകയാണ്:

അര്ജ്ജുനന്, എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും സാധിച്ചുകൊടുക്കുന്ന കല്പതരുക്കളുടെ ശീതളഛായയില് വിശ്രമിക്കുന്നു. എന്തും നല്കുന്ന കാമധേനുവിന്റെ കിടാവാണവന് . അപ്പോള് പിന്നെ അവന്റെ ആഗ്രഹങ്ങള് നിവര്ത്തിക്കുന്നതില് എന്താണ് ആശ്ചര്യം? ഭഗവാന് കൃഷ്ണന് കോപംകൊണ്ട് ഒരുവനെ നിഗ്രഹിച്ചാല്പോലും അവനു മുക്തി ലഭിക്കുന്നു. ആ നിലയ്ക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശംകൊണ്ട് അനുഗൃഹീതനാകുന്ന ഒരുവന് എന്തുതന്നെ ലഭിക്കുകയില്ല? ഭഗവാനുമായി ഒരുവന് സാത്മ്യം പ്രാപിക്കുമ്പോള് അദ്ദേഹം അവന്റെ ഹൃദയത്തില് കുടികൊള്ളുന്നു. അപ്പോള് അവന്റെ സങ്കല്പങ്ങളുടെ അങ്കണത്തില് അഷ്ടസിദ്ധികളും അവനെ സേവിക്കാന് തയ്യാറായി കാത്തുനില്ക്കുന്നു. അര്ജ്ജുനന് ഭഗവാനോട് അനന്യമായ ഭക്തിയാണുള്ളത്. അതുകൊണ്ട് അവന്റെ ഇച്ഛ സഫലമാകുന്നു.

അര്ജ്ജുനന്റെ വിചാരങ്ങള് എന്തായിരിക്കുമെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ഭഗവാന് അതിനുള്ള മറുപടിയാകുന്ന വിഭവങ്ങള് ഒരു തളികയില് തയ്യാറാക്കിവെച്ചു. തന്റെ വാത്സല്യനിധിയായ ശിശുവിനു മുലകുടിക്കേണ്ട സമയം എപ്പോഴാണെന്ന് ഒരു മാതാവിനു നൈസര്ഗ്ഗികമായി അറിയാം. അതുപോലെ കാരുണ്യവാനായ ഗുരുവിനു തന്റെ ശിഷ്യനോട് അഗാധമായ വാത്സല്യം ഉണ്ടാകുന്നതില് അത്ഭുതപ്പെടാനൊന്നുമില്ല. ഭഗവാന് പറഞ്ഞത് എന്താണെന്നു ശ്രദ്ധിക്കുക.

അദ്ധ്യായം എട്ട് :

അക്ഷരബ്രഹ്മയോഗം

ശ്ലോകം 4

അധിഭൂതം ക്ഷരോ ഭാവഃ
പുരുഷശ്ചാധിദൈവതം
അധിയജ്ഞോഽഹമേവാത്ര
ദേഹേ ദേഹഭൃതാം വര.

അല്ലയോ അര്ജ്ജുനാ, നാശത്തെ പ്രാപിക്കുന്ന ദേഹാദിപദാര്ത്ഥങ്ങള് അധിഭൂതമെന്നു പറയപ്പെടുന്നു. സൂര്യമണ്ഡലവര്ത്തിയായിരിക്കുന്ന വിരാട്പുരുഷന് അധിദൈവതമെന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. ഈ ദേഹത്തില് അന്തര്യാമിയായിരിക്കുന്ന ഞാന്തന്നെയാണ് അധിയജ്ഞന് .

ഇനിയും അധിഭൂതം എന്താണെന്നു വിശദീകരിക്കാം. അത് നാം പ്രത്യക്ഷമായി കാണുകയും പിന്നീടു മറയുകയും ചെയ്യുന്ന കാര്മേഘങ്ങള്പോലെയാണ്. ഉണ്ടായി നശിക്കുന്ന ജഡഭാവമാണ് അധിഭൂതമെന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്. അതിനു യത്ഥാര്ത്ഥ നിലനില്പില്ല. പഞ്ചമഹാഭൂതങ്ങളുടെ സംയോഗംകൊണ്ടുണ്ടാകുന്നതാണ് അതിന്റെ അസ്ഥിത്വം. പഞ്ചമഹാഭൂതങ്ങളെ ആശ്രയിച്ചാണ് ഇതു നിലന്ല്ക്കുന്നത്. പഞ്ചമഹാഭൂതങ്ങളുടെ വിയോഗത്തോടുകൂടി ജഡം വിയോഗജിപ്പിക്കുകയും നശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതോടുകൂടി നാമരൂപങ്ങള് നാസ്തിത്വത്തില് എത്തിച്ചേരുന്നു. അതാണ് അധിഭൂതം.

അറിവു നല്കുകയും പ്രവര്ത്തിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന, ശരീരത്തിലുള്ള ഓരോ സാമഗ്രിയുടേയും വൈഭവത്തിന്റെയും അധിപനായി, ജീവജാലങ്ങളില് നിവസിക്കുന്ന ശക്തിയാണ് അധിദൈവതം. വിഷയേന്ദ്രിയങ്ങള് , മനസ്സ്, ബുദ്ധി തുടങ്ങിവയുടെ അഗ്രാസനസ്ഥം വഹിക്കുന്ന ശക്തിയാണ് അധിദൈവതം. ഇതു കണ്ണിന്റെ കാഴ്ചശക്തി, കാതിന്റെ ശ്രവണശക്തി, മൂക്കിന്റെ ഘ്രാണശക്തി തുടങ്ങിയവയല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. ശരീരമാകുന്ന പുരുഷന് തന്നെയാണ് അധിദൈവതം. ഇതു ബോധേന്ദ്രിയത്തിന്റെ കണ്ണുകളാണ്. മായയാകുന്ന പ്രകൃതി ജനിപ്പിക്കുന്ന എന്തും ഇതു ആസ്വദിക്കുന്നു. ഇതു അസ്തമയത്തില് പക്ഷികള് ചേക്കേറുന്ന വൃക്ഷം പോലെ, ഒരുവന്റെ മരണസമയത്ത് അവന്റെ അസ്തപ്രജ്ഞമായ ആഗ്രഹങ്ങള് വിശ്രമിക്കുന്ന താവളസ്ഥലമാണ്. ഇതു പരമാത്മാവിന്റെ പ്രതിബിംബമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. എന്നാല് അഹംഭാവത്തിന്റെ നിദ്രയില് അമര്ന്നിരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് പ്രാപഞ്ചികവൃത്തികളില് നിന്നുള്ള ആനന്ദവും ആതങ്കവും സ്വപ്നത്തിലെന്നപോലെയാണ് അനുഭവിക്കുന്നത്.

അല്ലയോ അര്ജുനാ, ശരീരത്തില് അധിയജ്ഞഭാവത്തിലിരിക്കുന്നത് പരമാത്മാവായ ഞാന് തന്നെയാണ്. അധിയജ്ഞം ശരീരത്തിലിരിക്കുന്ന ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ സ്വാധീനപ്പെടുത്തുന്നു. യഥാര്ത്ഥത്തില് അധിഭൂതവും അധിദൈവതവും പരബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഭാഗംതന്നെയാണ്. സ്വര്ണ്ണം മറ്റു ലോഹങ്ങളുമായി കൂട്ടിക്കലര്ത്തിയതുകൊണ്ട് മാറ്റു കുറയുമെങ്കിലും സ്വര്ണ്ണമല്ലാതാകുമോ? അതുപോലെ അധിഭൂതവും അധിദൈവതവും അജ്ഞതയുടെ ആവരണത്താല് ആച്ഛാദിതമാകുമ്പോള് അവ എന്നില് നിന്നു വ്യത്യസ്തമായിട്ടു കരുതപ്പെടുന്നു. ഈ തിരസ്കരണി മാറ്റുന്ന നിമിഷത്തില് വ്യത്യാസം അപ്രത്യക്ഷമാവുകയും അവ ഞാനുമായി ഒന്നായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാല് യഥാര്ഥത്തില് അവ എന്നില് നിന്നു വിഭിന്നമായിരുന്നുവോ? ഒരു സ്ഫടികക്കല്ല് മുടിയുടെ മുകളില് വെച്ചാല് അതു രണ്ടായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടപോലെ കാണപ്പെടുന്നു. എന്നാല് മുടിമാറ്റിക്കഴിയുമ്പോള് സ്ഫടികത്തിലുണ്ടെന്നു തോന്നിയ പിളര്പ്പ് അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു. ഇതു രണ്ടു കഷണങ്ങള് വിളക്കിച്ചേര്ത്തതാണെന്നു പറയാന് കഴിയുമോ ? ഒന്നായിരുന്ന സ്ഫടികക്കല്ല് തലമുടിയുടെ സാന്നിദ്ധ്യം കൊണ്ടു രണ്ടായി പിളര്ന്നതായിട്ടു തോന്നുകയും തലമുടി ഇല്ലാതാകുമ്പോള് പഴയതുപോലെ പിളര്പ്പില്ലാതെ ഏകമായി കാണപ്പെടുകയുമാണ് ചെയ്തത്. അതുപോലെ, അഹംഭാവം തിരോഭവിക്കുമ്പോള് അവിടെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്ന അധിഭൂതം തുടങ്ങിയവയുടെ മൗലികമായ ഐക്യം വെളിവാകുന്നു. ഞാനാകുന്ന അധിയജ്ഞത്തില് കൂടി ഈ ഐക്യം എപ്പോഴും ആവിര്ഭവിക്കുന്നു.

ബ്രഹ്മാനന്ദത്തിന്റെ ഏക ഉറവിടവും എല്ലാജീവികളുടേയും വിശ്രമത്താവളവുമായ ഞാനാണ്, കര്മ്മങ്ങളില് നിന്നുമുണ്ടാകുന്ന എല്ലാആരാധനകളുടേയും യജ്ഞങ്ങളുടേയും ആഗ്രാസനസ്ഥനായ ദേവത. അതുമുമ്പുതന്നെ ഞാന് നിന്നോടു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ് യജ്ഞങ്ങള് നടത്തുന്നതിന്റെ സമുചിതമായ മാര്ഗ്ഗം പരിത്യാഗമാകുന്ന വിറകുപയോഗിച്ച് ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ എരിക്കുകയും ആ അഗ്നിയില് കാമക്രോധമോഹാദികളാകുന്ന മനോവികാരങ്ങളെ ഹോമിക്കുകയും ചെയുകയാണ്. പ്രപഞ്ചമാണ് ആരാധനാസ്ഥലം ശരീരമാണു ദീപം. ആത്മനിയന്ത്രണമാണ് അഗ്നിയുടെ ആസ്ഥാനം. യോഗാനുഷ്ഠാനങ്ങളുടെ മന്ത്രോച്ചാരണം കൊണ്ട് ആ അഗ്നി പ്രകാശമാനമാക്കണം. ചിത്തത്തിന്റേയും പ്രാണന്റേയും നിയന്ത്രണം ധൂമരഹിതമായ ഉജ്ജ്വലമായ ജ്ഞാനപ്രകാശം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. ഈ ജ്ഞാനത്തില് എല്ലാം കത്തിക്കുമ്പോള് , ഈ ആരാധനയില്നിന്ന് അവസാനം ശേഷിക്കുന്ന ഭസ്മം യഥാര്ത്ഥ ബ്രഹ്മരൂപമാണ്. ജ്ഞേയമായ പരമാത്മാജ്ഞാനമാണ് ശരിയായഅധിയജ്ഞം. ജ്ഞാനം മായയെ നശിപ്പിക്കുമ്പോള് ജ്ഞാനം മാത്രം ശേഷിക്കുന്നു.

സര്വജ്ഞനായ ഭഗവാന്റെ വാക്കുകള് ബുദ്ധിമാനായ അര്ജുനന്റെ മനസ്സില് തറച്ചു. ഇതു മനസ്സിലാക്കിയ ഭഗവാന് പറഞ്ഞു:

അര്ജുനാ, നീ തികച്ചും ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടിരിക്കുന്നു .

അര്ജുനനെ അനുമോദിച്ചുകൊണ്ടു ഭഗവാന് പറഞ്ഞ വാക്കുകള് അര്ജുനനന് അത്യധികം അഹ്ലാദമുണ്ടാക്കി. ഒരു മാതാവിനു തന്റെ ശിശു തൃപ്തിപ്പെടുമ്പോള് മാത്രമേ സന്തോഷം തോന്നുകയുള്ളു. തന്റെ ശിഷ്യന് എന്തങ്കിലും ഗ്രഹിക്കുമ്പോള് മാത്രമേ ഒരു ഗുരുവിന് ആനന്ദം ഉണ്ടാവുകയുള്ളു. അതുപോലെ കൃഷ്ണന്റെ ഹൃദയം ഹര്ഷപുളകിതമായെങ്കിലും അതു പ്രകടിപ്പിച്ചാല് അര്ജുനന്റെ മനസ്സിന് ഇളക്കം തട്ടുമെന്നു കരുതി ഭഗവാന് അതു നിയന്ത്രിച്ചു.

പക്വമായ പരമാനന്ദത്തിന്റെ പരിമളം പോലെയും ശീതളമായ അമൃതവീചികള്പോലെയും മൃദുവും സരസവുമായ വാക്കുകളാല് പാര്ത്ഥസാരഥി തുടര്ന്നു പറഞ്ഞു:

അല്ലയോ അര്ജുന, പാര്ത്ഥിവശ്രേഷ്ടനായ യോദ്ധാവേ, ശ്രദ്ധിച്ചാലും.

അദ്ധ്യായം എട്ട് :

അക്ഷരബ്രഹ്മയോഗം

ശ്ലോകം 5

അന്തകാലേ ച മാമേവ
സ്മരന് മുക്ത്വാ കളേബരം
യഃ പ്രയാതി സ മദ്ഭാവം
യാതി നാസ്ത്യത്ര സംശയഃ

മരണകാലത്തില് എന്നെ തന്നെ വിചാരിച്ചുകൊണ്ടു ദേഹത്തെ വിട്ടുപോകുന്നവനാരോ, അവന് എന്റെ സ്വരൂപത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു. ഈ കാര്യത്തില് സംശയം ഇല്ല.

അധിയജ്ഞം എന്നറിയപ്പെടുന്നതിനെപ്പറ്റിയാണ് ഞാന് ഇതുവരെ നിന്നോടു പറഞ്ഞത്. ഞാന് തന്നെയാണ് അധിയജ്ഞമെന്ന് അദ്യം മുതല് അവസാനം വരെ അറിയുന്നവര് ശരീരത്തെ ഒരു കഞ്ചുകമായി കരുതികൊണ്ട് അവരുടെ സഹജസ്വരൂപമായ ആത്മാവിനെ കൈവരിക്കുന്നു. ഒരു വീടിനുള്ളില് നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന അന്തരീക്ഷം പുറത്തുള്ള അന്തരീക്ഷം തന്നെ ആയിരിക്കുന്നതു പോലെ ആത്മസാക്ഷാത്കാരമാകുന്ന ഗൃഹത്തിനുള്ളിലെ അദ്ധ്യവസായമാകുന്ന അറയ്കക്കകത്ത് അവര് നിദ്രകൊള്ളുന്നു. പുറം ലോകത്തെപ്പറ്റി യാതൊന്നും അവരുടെ സ്മൃതിപഥത്തിലെത്തുന്നില്ല. ഞാനുമായി താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചുകൊണ്ട് അവര് ഞാന് തന്നെയായിത്തീരുന്നു. ആ അവസരത്തില് പഞ്ചഭൂതങ്ങളാകുന്ന അവരുടെ പുറംചട്ട അവരറിയാതെ തന്നെ പൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്നു. ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്പോലും ദേഹചിന്തയില്ലാത്ത ഒരുവന് അതു വെടിയുമ്പോള് എങ്ങനെയാണ് ക്ലേശമുണ്ടാകുന്നത് ? ആകയാല് ആത്മസാക്ഷാത്കാരം ലഭിച്ച ഒരുവനു മരണസമയത്ത് യാതൊരു വിധത്തിലുമുള്ള ദുഃഖാനുഭവവും ഉണ്ടാകുന്നില്ല. അവന്റെ അന്തഃകരണശുദ്ധി നിത്യതയുടെ ചട്ടക്കൂട്ടില് , ഏകത്വത്തിന്റെ മൂശയില് വാര്ത്തെടുത്തതാണ്. തന്മുലം അതു ഞാനുമായുള്ള അഖണ്ഡത്വമാകുന്ന അര്ണ്ണവത്തില് ആറാടിയതാണ്. വീണ്ടും അത് ഒരിക്കലും മലിനമാകുകയില്ല. ഒരു കുടം ജലത്തില് താഴ്ത്തിയാല് അതികത്തും പുറത്തും ജലമുണ്ടാകും. ആ കുടം യാദൃച്ഛികമായി ഉടഞ്ഞാല് ജലം ഛിന്നഭിന്നമാകുമോ? ഒരു പാമ്പ് പടം പൊഴിച്ചാല് മറ്റൊരു പാമ്പാകുമോ? അതുപോലെ ബാഹ്യമായ രൂപം നശിച്ചാലും ആത്മാവ് നശിക്കാതെ നിലനില്ക്കുന്നു. ഈ അവസ്ഥ അറിയുന്ന ഒരുവന് എങ്ങനെയാണ് മനസ്സിന്റെ ശാന്തത ഭഞ്ജിക്കപ്പെടുന്നത് ? ആകയാല് മരണസമയത്ത് എന്നെ അറിയുന്നവന് അവന്റെ ശരീരം ഉപേക്ഷിച്ച് ഞാനുമായി താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കുന്നു...bijupillai