ജീവികളെ മോഹിപ്പിച്ച് അപകടങ്ങളിലേക്കും ദു‍ർമ്മാ‍ർഗ്ഗങ്ങളിലേക്കും നയിച്ച് അവയെ സർവ്വനാശത്തി‍ൽ എത്തിക്കുന്നത് കണ്ണ്, ചെവി, നാക്ക്, മൂക്ക്, ത്വക്ക് മുതലായ പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങൾ‍ ആണ് എന്നത് തർക്കമില്ലാത്ത വസ്തുതയാണ്. അതിനു ഉദാഹരണമായി ശ്രീമദ് ഭാഗവതത്തിൽ‍ അഞ്ചു ജീവികളെക്കുറിച്ച് വർ‍ണ്ണിക്കുന്നു. കണ്ണ് മൂലം ഇയ്യാംപാറ്റയും, ചെവി മൂലം മാനും, നാക്ക് മൂലം മത്സ്യവും, മൂക്ക് മൂലം വണ്ടും, ത്വക്ക് മൂലം ആനയും അപകടത്തിൽപ്പെട്ടു നശിക്കുന്നു. കേവലം സാമാന്യ ബുദ്ധിയുള്ള ഒരാ‍ൾക്ക്‌ ഇക്കാര്യം ചിന്തിച്ചാ‍ൽ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേ ഉള്ളൂ.

മനസ്സും ബുദ്ധിയും എപ്പോഴും പിന്തുടരുന്നത് ഈ ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ ആണ് എന്നതിനാൽ‍ മനുഷ്യൻ‍ എത്രത്തോളം അപകടങ്ങളിലൂടെയും ദുർ‍മാ‍ർഗ്ഗങ്ങളിലൂടെയും ആണ് ദിവസവും സഞ്ചരിക്കുന്നത് ? എന്തെങ്കിലും ഒന്ന് കണ്ടാൽ‍; ഒരു ശബ്ദം കേട്ടാൽ‍; ഒരു ഗന്ധം ലഭിച്ചാ‍ൽ അത് നല്ലതോ ചീത്തയോ എന്തുമാകട്ടെ ; ഉടനെ തന്നെ മനസ്സ് അങ്ങോട്ട്‌ തിരിയുന്നു. നാക്കിനു രുചിയുള്ള ഭക്ഷണം തേടി അവന്‍ എല്ലാ രോഗങ്ങളും വരുത്തി വെക്കുന്നു. സ്‍പർശ സുഖം തേടി അലയുന്ന മനുഷ്യർ‍ വ്യഭിചാരികളായി നശിക്കുന്നു. ഇതെല്ലാം നാം കാണുന്നതും നിത്യവും അനുഭവിക്കുന്നതും അല്ലെ ?

ഇതി‍ൽ നിന്നും ഒരു കാര്യം സംശയമന്യേ സ്പഷ്ടമാകുന്നു. മുകളി‍ൽ വിവരിച്ച അഞ്ച് ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും നമുക്ക് തിന്മയിൽ‍ നിന്നും നന്മയിലേക്ക് നയിക്കാൻ‍ കഴിഞ്ഞാൽ‍ മനസ്സും ബുദ്ധിയും ആ മാ‍ർഗ്ഗം പിന്തുടരുകയും കാലക്രമേണ മനുഷ്യൻ ഇന്ദ്രിയ വിഷയങ്ങളിൽ‍ നിന്നും മുക്തി നേടി യോഗയുക്തൻ‍ ആകുവൻ‍ കഴിയുകയും ചെയ്യും. പക്ഷെ അതിനു എന്താണ് ഒരു മാർ‍ഗ്ഗം ?

മനുഷ്യന്റെ അഞ്ച് ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും അസാന്മർഗ്ഗികമായ വിഷയങ്ങളി‍ൽ നിന്നും സന്മാ‍ർഗ്ഗത്തിലേക്ക് നയിക്കുവാനുള്ള വളരെ ശാസ്ത്രീയമായ ഒരു മാർഗ്ഗമാണ് ക്ഷേത്ര ദർശനം. നമ്മുടെ പൂർ‍വ്വികരും ഗുരുക്കന്മാരും അതിനുവേണ്ട എല്ലാം തന്നെ ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ ഒരുക്കി വച്ചിരിക്കുന്നു.

1) ഈശ്വരന്റെ അടയാളമായ ക്ഷേത്രം, അതിലെ വിഗ്രഹം, ദീപം മുതലായവ ദ‍ർശിക്കുന്നത് നമ്മുടെ കണ്ണുകളേയും..

2) ചന്ദനം, ചന്ദനത്തിരി, കർ‍പ്പൂരം എന്നിവയുടെ സുഗന്ധം നമ്മുടെ മൂക്കിനേയും..

3) പ്രസാദം, തീർത്ഥം എന്നിവ സേവിക്കുന്നതും, ഈശ്വര മന്ത്രം ജപിക്കുന്നതും നമ്മുടെ നാവിനെയും..

4) ശംഖനാദം, മണിനാദം, മന്ത്രധ്വനി, സോപാന സംഗീതം മുതലായവ നമ്മുടെ ചെവികളെയും..

5) ചന്ദനം, ഭസ്മം, തീർത്ഥം എന്നിവ നെറ്റിയിലും ശരീരത്തിലും ലേപനം ചെയ്യുന്നത് നമ്മുടെ ത്വക്കിനെയും...

ലൌകിക, അസന്മ‍ർഗ്ഗിക വിഷയങ്ങളിൽ നിന്നും താൽകാലികമായി എങ്കിലും പിന്തിരിപ്പിച്ച് ഈശ്വര സങ്ക‍ൽപ്പത്തിൽ‍ ലയിപ്പിക്കുന്നു. കാലം ചെല്ലുമ്പോ‍ൾ ക്ഷേത്രദർശനം കൂടാതെ തന്നെ മനസ്സ് ഈശ്വരനിൽ‍ എല്ലായ്പോഴും വർ‍ത്തിക്കുന്ന സ്ഥിതിവിശേഷം ഉണ്ടാകുകയും, ക്ഷേത്രത്തിൽ‍ മാത്രമല്ലാതെ സ‍ർവ ചരാചരങ്ങളിലും, അവസാനം സ്വയം തന്നിലും സർവവ്യാപിയും, പരമാത്മാവുമായ ഈശ്വരന്റെ വിശ്വരൂപം ദർശിച്ച് മനുഷ്യൻ‍ മുക്തനാവുകയും ചെയ്യുന്നു.

rajeev kunnekkatt