ശിവാനന്ദലഹരി*

*ശ്ലോകം 11*

*വടു‍ര്‍വ്വാ ഗേഹീ വാ യതിരപി ജടീ വാ തദിതരോ*

*നരോ വാ യഃ കശ്ചിദ്ഭവതു ഭവ കിം തേന ഭവതി* |

*യദീയം ഹൃത്പദ്മം യദി ഭവദധീനം പശുപതേ*

*തദീയസ്ത്വം ശംഭോ ഭവസി ഭവഭാരം ച വഹസി*

ഭവ! ശംഭോ, വടുഃ വാ – ബ്രഹ്മചാരിയായാലും; 

ഗേഹീ വാ – ഗൃഹസ്ഥനായാലും;

 യതിഃ അപി – സന്യാസിയായാലും;

 ജടീ വാ – ജടമുടിധരിച്ചവനായാലും;

 തദിതരഃ – ഇവരില്‍നിന്നു ഭിന്നനായ;

 യഃ കശ്ചിത് നരഃ വാ – വേറെ ഏതെങ്കിലും മനുഷ്യനായാലും;

 ഭവതു – ആയ്ക്കൊള്ളട്ടെ;

 തേന കിം – അതിനാ‍ല്‍ എന്താണ്;

 ഭവതി? – ദോഷം സംഭവിക്കുന്നതു?;

 പശുപതേ – സര്‍വ്വേശ്വര!; 

യദീയം – ആരുടെയെങ്കിലും;

 ഹൃത്പദ്മം – ഹൃദയകമലം;

 ഭവദധീനംയദി – അങ്ങയ്ക്കു ദീനമായിത്തീരുന്നുഎങ്കില്‍; 

ശംഭോ! ത്വം – മംഗളപ്രദ!; നിന്തിരുവടി;

 തദീയഃ ഭവസി – അവന്റേതായി ആയിതീരുന്നു; 

 ഭവഭാരം ച – സംസാരഭാരത്തേയും;

 വഹസി – (നിന്തിരുവടി)ചുമക്കുന്നു.

ഹേ സര്‍വ്വേശ്വര! ബ്രഹ്മചാരിയായാലും ഗൃഹസ്ഥനായാലും സന്യാസിയായാലും ജടധരിച്ച വാനപ്രസ്ഥാനായാലും അതല്ലാതെ ഒരു വെറും പ്രാകൃതമനുഷ്യനായാലും വേണ്ടില്ല, അവന്റെ ഹൃദയം മാത്രം അങ്ങയ്ക്കു ധീനമായിത്തിരുന്നുവെങ്കില്‍ നിന്തിരുവടി അവന്റെ സ്വന്തമായിക്കഴിഞ്ഞു. അവന്റെ സംസാരമാകുന്ന ഭാരത്തെകൂടി അവന്നുവെണ്ടി അവിടുന്നു ചുമക്കുന്നു.

 *തുടരും*

*കടപ്പാട്*