തൂലികാചിത്രം 4

പ്രപഞ്ചത്തിലെ സർവ ചരാചരങ്ങളുടേയും അന്തര്യാമിയായി , സദാ സ്വതന്ത്രനായി വർത്തിക്കുന്ന കൃഷ്ണൻ, ഉരലിcന്മൽ ബന്ധനസ്ഥനായി, ദാമോദരനായി നിന്ന് , വെണ്ണ തിന്നും, കൊടുത്തും മടുത്തു. ഉരലിന്റെ വയറിൽ അമ്പിളി അമ്മാമനെപ്പോലെ നിറഞ്ഞിരുന്ന വെണ്ണ മുഴുവൻ ഉണ്ണിയുടെ വയറ്റിലായി. ദാമം മുറുകിയ പോലെ. മുമ്പിലുള്ള രണ്ട് മരുതു മരങ്ങളുടെ അപ്പുറത്ത് എന്തോ ശബ്ദം കേൾക്കാം. അത് എന്താണെന്നറിയാൽ ഉണ്ണിക്കണ്ണൻ, ഉരലും വലിച്ച്, വിരലും കുടിച്ച്, ഉലകം കുലുക്കിെ നടക്കാൻ തുടങ്ങി. വിലങ്ങനെ വീണ ഉരൽ ചരലിലുരുണ്ട്, ചരാചരങ്ങളെ കോത്തരിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് സഞ്ചരിക്കുന്ന കൃഷ്ണനെ അനുഗമിച്ചു. മരുതുമരങ്ങളുടെ ഇടയിൽക്കൂടി കൃഷ്ണൻ നിഷ്പ്രയാസം അപ്പുറത്ത് കടന്നു. ഉരലിന് ഉരുളാൻ വീതി പോര: മരങ്ങൾ തടഞ്ഞു. എല്ലാ തടസ്ഥങ്ങളേയും നീക്കുന്ന കൃഷ്ണൻ ഉരലിനെ ആഞ്ഞുവലിച്ചു. മരുതുമരങ്ങൾ കടപുഴങ്ങി ഇരുവശത്തേക്കും വീണു ശയിച്ചു. ഭൂമി തരിച്ചു. കൃഷ്ണൻ ചിരിച്ചു. രണ്ടു ഗന്ധർവന്മാർ, നളകൂബരനും മണിഗ്രീവനും വൃക്ഷദേഹം ത്യജിച്ചു. ഗന്ധർവ്വ ദേഹം വരിച്ചു. ഭഗവാനെ മതിവരുവോളം സ്തുതിച്ചു. നമസ്ക്കരിച്ചു. ഗന്ധർവ്വലോകത്തിലേക്ക് വിരമിച്ചു.

മരങ്ങൾ വീഴുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് യശോദയും നന്ദഗോപരും ഗോപന്മാരും ഗോപികമാരും ഓടിയെത്തി. ആകാശത്ത് ദേവന്മാരും അസുരൻമ്മാരും ഗന്ധർവന്മാരും യക്ഷന്മാരും കിന്നരന്മാരും അണി നിരന്നു. ഒരു പോറൽ പോലും ഏൽക്കാതെ, വീണു കിടക്കുന്ന രണ്ടു വലിയ വ്വക്ഷങ്ങളുടെ നടുക്ക് നില്ക്കുന്ന കണ്ണനെ നന്ദഗോപർ വാരിയെടുത്തു. ഉണ്ടായ വിവരങ്ങളറിഞ്ഞ് കൃഷ്ണനെ ശിക്ഷിച്ചതിന് യശോദയെ ശാസിച്ചു.
യശോദയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. കൈ നീട്ടി കൂഷ്ണനെ വാരിയെടുത്തു. കയർ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞു. വിലങ്ങനെ കിടക്കുന്ന ഉരലിൽ ഇരുന്നു. ദാഹത്താൽ കണ്ണുകൾ ചിമമുന്ന കറ്റക്കിടാവിനെ മടിയിൽ കിടത്തി യശോദ പാലൂട്ടി. ആദ്വൈത നിർവൃതിയിൽ ആണ്ടു. ഇനി പാലെ ത്ര വേണമെങ്കിലും തിളച്ചു പൊയ്ക്കോട്ടെ, സൂര്യൻ അസ്തമിക്കട്ടെ, സൂര്യൻ ഉദിക്കട്ടെ, മഴ തകർത്തു പെയ്യട്ടെ, വേനൽച്ചൂടിൽ ഭുമി മുഴുവൻ തപിക്കട്ടെ, ബ്രഹ്മാണ്ഡം മുഴുവൻ യോഗമായയിൽ ലയിച്ച് ഭഗവാനിൽ വിലയം പ്രാപിക്കട്ടെ! കൃഷ്ണ , ഞാനിനി കൃഷ്ണനെ വിട്ട് എങ്ങും പോവുകയില്ല. ഞാൻ നിന്നിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിരിക്കുന്നു. യശോദയുടെ ഭക്തിയുടേയും സ്നേഹത്തിന്റെയും ദാർഢ്യം കണ്ട് അന്തം വിട്ട് നിന്നിരുന്ന എന്റെ കണ്ണുകൾ കൃഷ്ണൻ വന്നടച്ചു. പിന്നെ ഞാനൊന്നും കണ്ടില്ല, എന്റെ ശ്യാമ സുന്ദരൻ മാത്രം നിറഞ്ഞു നിന്നു. മനസ്സിലാണോ മനസ്സിന്നപ്പുറത്താണോ എന്ന് മനസ്സിലായില്ല. മനസ്സ് കുറച്ച് നേരത്തേക്കെങ്കിലും നഷ്ടപ്പെടുന്നത് വലിയ ലാഭം തന്നെ!.

savithri puram