*ശിവാനന്ദലഹരി*

ശ്ലോകം 9

*ഗഭീരേ കാസാരേ വിശതി വിജനേ ഘോരവിപിനേ*

*വിശാലേ ശൈലേ ച ഭ്രമതി കുസുമാര്‍ത്ഥം ജഡമതിഃ |*

*സമര്‍പ്പ്യൈകം ചേതഃ സരസിജമുമാനാഥ ഭവതേ*

*സുഖേനാവസ്ഥാതും ജന ഇഹ ന ജാനാതി കിമഹോ || 9 ||*

ഉമാനാഥ! – പാര്‍വ്വതീപതേ!

ജഡമതിഃ ജനഃ – മൂഢനായ മനുഷ്യയ‌‍ന്‍;

 കുസുമാര്‍ത്ഥം – പുഷ്പത്തിന്നായി;

 ഗഭീരേ കാസാരേ – ആഴമേറിയ തടാകത്തിലും;

 വിശതിഃ – ചെന്നിറങ്ങുന്നു;

 വിജനേ – ജനവാസമില്ലാത്ത;

 ഘോരവിപിനേ – ഭയങ്കരമായ കാട്ടിലും;

 വിശാലേ ശൈലേ – വിസ്താരമേറിയ പര്‍വ്വതത്തിലും; 

ഭ്രമതി ച – ചുറ്റിത്തിരിയുകയും ചെയ്യുന്നു.; 

ഏകം – ഒറ്റയായി നില്‍ക്കുന്ന;

 ചേതഃസരസിജം – മനസ്സാകുന്ന താമരപ്പൂവിനെ;

 ഭവതേ സമര്‍പ്പ്യ – അങ്ങയ്ക്കായിക്കൊണ്ട് സമര്‍പ്പിച്ചു;

 ഇഹ – ഇവിടെ;

 സുഖേന അവസ്ഥാതും – സുഖമായി വസിക്കുന്നതിന്നു;

 കിം ന ജാനാതി – എന്തുകൊണ്ടാണറിവില്ലാതിരിക്കുന്നതു;

 അഹോ! – ആശ്ചര്‍യ്യംതന്നെ!

പാര്‍വ്വതീപതേ! മൂഢനായ മനുഷ്യന്‍ ആഴമേറിയ തടാകത്തിലും ജനവാസമില്ലാത്ത ഭയങ്കരമായ വനത്തിലും വിസ്താരമേറിയ പര്‍വ്വതത്തിലും പുഷ്പത്തിന്നുവേണ്ടി അലഞ്ഞുതിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നു. മനസ്സാകുന്ന ഒരു താമരപ്പുവിനെ അങ്ങയ്ക്കായ്ക്കൊണ്ട് സമര്‍പ്പിച്ച് ഇഹലോകത്തി‍ല്‍ പരമാനന്ദമനുഭവിച്ച് സുഖിച്ചിരിക്കുന്നതിന്ന് അവന്നു അറിവില്ലാതിരിക്കുന്നു; ആശ്ചര്‍യ്യംതന്നെ.

 *തുടരും*

*കടപ്പാട്*