श्रीमद्भगवद्गीता* ( *मूलम्*)

                    ------------------

                   *!! षष्ठोऽध्यायः !!*

                *( आत्मसंयमयोगः)*

              *(ഷഷ്ഠോऽദ്ധ്യായ:)*

               *(അഭ്യാസയോഗ:)*

                         🕉🕉🕉

*२०,२१,२२,२३,,20,21,22,23*

  *यत्रोपरमते चित्तं निरुद्धं योगसेवया*

  *यत्र चैवात्मनात्मानं पश्यन्नात्मनि तुष्यति*

  *सुखमात्यन्तिकं यत्तद्बुद्धिग्राह्यमतिन्द्रियम्*

  *वेत्ति यत्र न चैवायं स्थितश्चलति तत्वतः*

   *यं लब्ध्वा चापरं लाभं मन्यते नाधिकं ततः*

  *यस्मिन्स्थितो न दुःखेन गुरुणापि विचाल्यते*

   *तं विद्याद् दुःखसंयोगावियोगं योगसञ्ज्ञितम्*

   *स निश्चयेन योक्तव्यो योगोऽनिर्वण्णचेतसा*

    *യത്രോപരമതേ ചിത്തം നിരുദ്ധം യോഗസേവയാ*

    *യത്ര ചൈവാത്മനാത്മാനം പശ്യന്നാത്മനി തുഷ്യതി.*

   *സുഖമാത്യന്തികം യത്തദ് ബുദ്ധിഗ്രാഹ്യമതീന്ദ്രിയം*

   *വേത്തി യത്ര ന ചൈവായം സ്ഥിതശ്ചലതി തത്ത്വതി തതത്വത:*

 

   *യം ലബ്ധ്വാ ചാപരം ലാഭം മന്യതേ നാധികം തത:*

    *യസ്മിൻസ്ഥിതോ ന ദു:ഖേന ഗുരുണാപി വിചാല്യതേ*

      

   *തം വിദ്യാദ്ദു:ഖസംയോഗവിയോഗം യോഗസംജ്ഞിതം*

    *സ നിശ്ചയേന യോഗക്തവ്യോ യോഗോऽനിർവ്വിണ്ണചേതസാ*

    *യോഗസേവകൊണ്ട് നിരുദ്ധമായ ചിത്തം എപ്പോഴാണോ പൂർണ്ണമായും ഉപരമിക്കുന്നത് , തന്നിൽ തന്നെ തന്നാൽത്തന്നെ ദർശിച്ച് ആനന്ദിക്കുന്നത് എപ്പോഴാണോ , യാതൊരു സുഖമാണോ ഇന്ദ്രിയാതീതവും ബുദ്ധിഗ്രാഹ്യവും ആത്യന്തികവുമായത് അപ്രകാരമുള്ള സുഖത്തെ അറിയുന്നതെപ്പോഴാണോ, എപ്പോഴാണോ ആത്മസ്ഥിതനായ യോഗി തത്ത്വത്തിൽനിന്ന് വിചലിക്കാതിരിക്കുന്നത് , യൊതൊന്നിനെ ലഭിച്ചാൽപ്പിന്നെ മറ്റൊരു ലാഭത്തെയും അതിനേക്കാളധികമായി വിചാരിക്കുന്നില്ലയോ , യാതൊന്നിൽ സ്ഥിതനായാൽപ്പിന്നെ വർദ്ധിച്ച ദു:ഖത്താൽപ്പോലും ഇളക്കപ്പെടുന്നില്ലയോ ആ ദു:ഖസംയോഗവിയോഗത്തെ യോഗമെന്ന് പേരുള്ളതായി ( നീ) അറിയൂ. ആ യോഗം നിശ്ചയമായും അവിരതചിത്തത്തോടെ അനുഷ്ഠിക്കപ്പെടേണ്ടതാകുന്നു.*