ജീവാത്മാവും ശരീരവും ഉള്ളതായി നമുക്ക് അറിയാം, ശരീരം നശിക്കുന്നതും ആത്മാവ് നശിക്കാത്തതാണന്നും അറിയാം. ഈ ആത്മാവ് സൂക്ഷ്മ ശരീരത്തോട് മായാബദ്ധനായി ചേർന്ന് കൊണ്ട് ബുദ്ധിവൃത്തികളായ സത്വ രാജോ ഗുണങ്ങൾ ബാധിച്ചു അവയിൽ മോഹിച്ചു ബന്ധനസ്ഥനാകുന്നു. ആ വിഷയങ്ങളോടുള്ള സംഗം കാരണം സ്വശക്തി കുറഞ്ഞു വിഷയങ്ങളിൽ ആസക്തിയുണ്ടാകുന്നു. ക്രമേണ അവക്ക് ബലംകുടിവരുന്നു. സൽസംഗം കിട്ടുമ്പോൾ ജീവാത്മാവിന് ഇവയിൽ മനസ്സ്  ചെല്ലാതെയാവും ബുദ്ധി മനസ്സിനെ ആ വിധത്തിൽ അപ്പോൾ ഉപദേശിക്കും അതായത് കുൽസിതമായ മനോവൃത്തികളെ ഉപദേശിച്ചു പ്രകൃതി കാര്യങ്ങളായ വിഷയത്തിൽ വിരക്തിവരും. അപ്പോൾ കൂടസ്ഥ നില പ്രാപിക്കുന്നു കൂട്ടിലെ പക്ഷിയെന്നപോലെ വിഷയം മിഥ്യയാണെന്ന നില കൈവരണം, ചകിരി ചിരട്ട മുതലായവയോട് ഒട്ടിപ്പിടിക്കാതെ കൊട്ടത്തേ ങ്ങ പോലെ, ഇതെല്ലാം ഉണ്ടാവണമെങ്കിൽ ഹൃദയത്തിൽ തീവ്രമായ ഭഗവൽ ഭക്തി ഉണ്ടാവണം, ജപ ധ്യാനസമാധി അഭ്യസിക്കേണം, പ്രാണായാമം ശീലിക്കേണം മനസ്സിനെ മയപ്പെടുത്തേണം. യോഗചിത്തനിഗ്രഹ: എന്നാണ് മഹത്വാക്യം. നമ്മൾ മനസ്സിനോട് ഒരു വലിയ യുദ്ധം തന്നെ നടത്തണം. 

    ഇങ്ങനെ മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിച്ചു ജയം നേടിയാൽ സംസാരത്തിൽ വാസന യില്ലാതെയായി ജീവാത്മാ ആശാരഹിതനായി പുനർജന്മവാസനകൾ ഇല്ലാതായി ഭഗവാനെ പ്രാപിക്കാൻ കഴിയും അതുതന്നെ സംസാര സമുദ്രതരണം. ജീവൻമുക്തി