രമണഭഗവാന്റെ അടുത്ത് ഒരിയ്ക്കൽ ഒരു പട്ടാളക്കാരനെത്തി; കണ്ണീർ തൂവിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു; ''ഭഗവാനേ, എനിയ്ക്ക് രാജ്യസംരക്ഷണത്തിനായ്ക്കൊണ്ട് രണ്ടുപേരെ കൊല്ലേണ്ടിവന്നു. ഈ കൊടിയ പാപത്തിൽനിന്നും എങ്ങനെ ഞാൻ കരകയറും?''

ഭഗവാൻ അല്പസമയം ഒന്നും മിണ്ടാതിരുന്നു, എങ്ങും തികഞ്ഞ നിശബ്ദത. പിന്നെ അവിടുന്ന് പതിയെ മൊഴിഞ്ഞു; ''ഞാൻ കൊന്നു, എന്നെപ്രതി ഒരു പാപം സംഭവിച്ചു എന്ന വിചാരം നീക്കിക്കളയുക, ഇതുതന്നെ പാപത്തിനുള്ള പരിഹാരം''.

വേദത്തിന്റെ പരമപ്രമാണമായ വേദാന്തം അദ്ദേഹം പറയാതെ പറഞ്ഞു. കർതൃ-ഭോക്തൃ ഭാവമില്ലാതെ പ്രകൃതിയെ പ്രകൃതിക്കു വിട്ടുകൊടുത്ത് പുരുഷനിൽ പുരുഷനായിട്ടിരിക്കുക. ഇതുതന്നെ ഗീതയിൽ ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞു; ''നിമിത്തമാത്രം ഭവ സവ്യസാചിൻ....''

ജ്ഞാനമെന്ന ദിവ്യാസ്ത്രം സകല പാപങ്ങളെയും എരിച്ചുകളഞ്ഞ് ശുദ്ധമാക്കുന്ന അഗ്നിയാണ്. അതു മരിച്ചുപോകും മുമ്പെങ്ങിലും തൻവശപ്പെടുത്തുക.

താനിരിക്കേണ്ടിടത്ത് താനിരുന്നാൽ സകലതും ശരിയാവും. താനിരിക്കേണ്ടിടത്ത് താനിരിക്കാതിരുന്നാൽ അവിടെ നായ കയറിയിരിക്കും. ജീവാഹന്തയാകുന്ന പേ പിടിച്ച നായ സർവനാശം വിതയ്ക്കും.

sudha bharat